tag:blogger.com,1999:blog-76047525967275645472024-03-05T05:37:43.510-08:00بعد سوم آرمان نامه ارد بزرگتفسیر جملات حکیمانه ارد بزرگ بقلم فرزانه شیداUnknownnoreply@blogger.comBlogger150125tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-16695634358455107102010-03-27T04:47:00.000-07:002010-03-27T04:49:16.215-07:00فهرست کتاب بعد سوم آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا<div dir="rtl" style="text-align: right;"><h3 class="post-title entry-title"> <a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2009/10/blog-post_2771.html"><br /></a> </h3> <div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div dir="rtl" style="text-align: right;" trbidi="on"><div><p style="text-align: center;"><a mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg.jpg" href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg.jpg"><img class="alignnone size-medium wp-image-739" title="OROD-BOZORG" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه " mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg.jpg?w=213" src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg.jpg?w=213" width="213" height="300" /></a></p></div><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2009/10/blog-post_24.html">جلد نخست کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3></div><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2009/11/blog-post_4301.html">جلد دوم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3></div><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2009/12/blog-post_10.html">جلد سوم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2009/12/blog-post_30.html">جلد چهارم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_1747.html">جلد پنجم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_3814.html">جلد ششم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_367.html">جلد هفتم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_9728.html">جلد هشتم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_113.html">جلد نهم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_5411.html">جلد دهم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: center;"><a href="http://b4armannameh.blogspot.com/2010/01/blog-post_6838.html">جلد یازدهم کتاب آرمان نامه ارد بزرگ به قلم فرزانه شیدا</a></h3><div style="text-align: center;"><br /><br /><span style="font-weight: bold; color: rgb(51, 102, 255);">...*( استاد <span style="color: rgb(51, 51, 255);">فرزانه شیدا</span> )* </span><span style="color: rgb(51, 102, 255);">...</span><br />شاعر ، پژوهشگر و نویسنده پیشتاز ایرانی مقیم کشور نروژ<br />او در عرصه شعر صاحب سبک بوده و از این بابت جزو شاعران معدود و برتر قرن حاضر است<br />دوری از وطن باعث شده است این شاعر برجسته آنگونه که شایسته است مورد تجلیل قرار نگیرد<br />او شاعری آزاده و میهن دوست است .<br />در مورد " یازده جلد کتاب بُعد سوم " نکته ایی را باید یادآوری کنم و آن بیماری سخت و وحشتناک درد های عضلانی بود که هر دو دست این ادیب کشورمان را به شدت آزار می داد اما او با وجود سختی های بسیار ، به عشق سرزمین خود این کتاب را به پایان رسانید .<br /><br /><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/farzaneh-sheida.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/farzaneh-sheida.jpg?w=287" alt="فرزانه شیدا / شاعر /محقق و پژوهشگر ایرانی" title="farzaneh sheida" class="alignnone size-medium wp-image-741" width="287" height="300" /></a><br /><br />استاد فرزانه شیدا<br /><br />جا دارد از طرف خود و همه ایرانیان آزاده به فرزانه شیدا ، جواهر ادب و هنر ایرانزمین خسته نباشید گفته و سپاسگذاری کنم . آرزوی بهبودی هر چه زودتر برای او می کنیم .<br /><br />امیر همدانی 1388<br /><br /><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-60852048738632538952010-03-23T04:39:00.000-07:002010-03-27T03:38:41.157-07:00● بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ● بخش چهارم(4) ●<span style="text-decoration: underline;"><br /></span><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-4.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-4.jpg"><img title="OROD BOZORG 4" src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-4.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-4.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" width="213" height="300" /></a></p><br />● بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ<br />● بخش چهارم(4) ●<br />____ چرا تکرارم نمیـکنی...؟!____<br />چرا دیگر<br />تکرارم نمیـکنی...؟!<br />چرا در<br />واپسـین لحظه های عاشــقی<br />در میان یادها وخاطره ها...<br /><br />آندم که بر شانه های پـرواز<br />نشسـته ای<br />تا " دورشدن "<br />را بیآموزی!!<br /><br />در میان خیالت...<br />مرغک دلم را ،<br />هـمراه خـویش نـُبردی؟<br />نمیدانستی مگر،<br />عاشقانه میخواهمت ؟!<br /><br />... پس ازاین اما...<br />دیگر،بالهای پروازم ،<br /><br />گشوده نخواهد شد...<br />در آبی ِ بیکرانِ عشق<br />...اما...آه...<br />چرا دیگر<br />تکرارم نمیکنی؟<br /><br />مگر نبود<br />آن" لحظـه های قسـم"<br />آن لحظه لحظه ی<br />سرودن ِ ترانه های عاشقی<br />در... بند... بندهای " پیوند"<br />در عاشقانه واژه های<br />" باتو میمـانم" ...<br />"بی تو میمیرم " !!!<br /><br />اما...چرا<br />چرا چهره ام را،<br />که تا همیشه ،<br />آینه ی خویش میخواستی<br /><br />..حتی...لحظه ای ،<br />درخـاطرت نبود؟!چرا...؟<br />چگونه توانای رفتنت بود؟!<br /><br />چگونه پرواز را<br />"در فصل کوچ"<br />بی من...<br />به بالهای رفتن سپرده ای؟!<br />چرا امروز تکرارم نمیکنی<br />آری نامم را...<br />عشــقم را...قلبم را<br />چرا تکرارم نمـیکنی ؟....<br />آخر مگر، چـه شد ؟!!!<br />دوشنبه 23 شهریور 1388 <br />____ فــرزانه شیـدا___<br />¤<br />____ نمی شناختم اورا...___<br /><br />نمی شناخت مرا<br />اما چون نگاهم کرد<br />خندید...آرام ، ملیح<br />مهربان وگرم!<br /><br />مهربانی درنگاهش<br />جرقه ای زد...<br />وبدورنگریست<br />...<br />نمی شناختم اورا<br />اما...آشنایم بود<br />با درخشش مهری<br />که درشراره های نگاه..<br /><br />وکافی بود مرا<br />...بس بود مرا...<br />اینگونه آشنائی را...<br />تا آشنایش باشم!<br /><br />نگاهش گوئی ، با نگاهم سازشی داشت.<br />ایکاش این نگاه دوباره بر می گشت<br /><br />تا بنگرد نگاهم را...<br />تا گرمی آتشین مهربانیش<br /><br />لبخند پاینده... بر لبانش<br />گرمی خورشید روزگارم باشد!<br /><br />ونوازش دهنده ی قلب بیقرارم!<br />نگاهش به پاکی نماز بود!<br /><br />به بی گناهی گل<br />به زیبائی گلشن های پرمحبت عشق<br /><br />نمی شناختم اورا...<br />اما آشنایم بود!<br />گوئی همزبانم بود بیشتر از هرکسی!<br /><br />آشنائی بس دیرینه بود ،اما...<br />که فقط نامش را نمی دانستم<br /><br />شاید محبت بود ،نام او<br />شاید عشق<br /><br />شاید دوستی<br />شاید انسانیت<br /><br />وشاید مهدی(عج)<br />هرچه بود ... نمی شناختم اورا<br /><br />اما آشنایم بود!<br />۲۲ مهر ۱۳۸۳/۲۰۰۳ آگوست/نروژ /اُسلو<br /> ___ فرزانه شیدا ____<br />¤<br />____ بازگرد ___<br />یکبار برای تو از خود گدذشتم<br />یکبار بخاطر تو از دل<br />یکبار در راه تو از زندگی<br />امروز می بینم که تونیز نیستی<br />اما هر چه میکنم می بینم<br />از تو نمی توانم بگذرم<br />بازگرد<br />تادر همیشگی بودنم<br />تنها از آن تو<br />باشم و بس<br />باز گرد<br />تا برای تو "خود" را<br />زندگی را , ودل را<br />تا آخرین لحظه ی حیات<br />با تمامیت "عشق"<br />ازآن تو کنم<br />بمن بازگرد<br />____ سروده ی فرزانه شیدا ____<br />¤ <br />____ بپای عاشقی ها مینویسم ____<br />بپای عاشقی ها مینویسم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم<br />تورفتی قلب من جا مانده اینجا<br />ولی تنها توئی عشق عزیزم<br />پس ازتو دل نمیگیرد قراری<br />ندارم بعد تو من روزگاری<br />تو رفتی و زمستان جدائی<br />ترک داده دلم در بیصدائی<br />زاین سرمای تلخ بیقراری<br />نمی آید دگر برما بهاری<br />اگر حتی دگر با من نمانی!<br />نگیرم دل زتو درزندگانی<br />وگر از تو نگیرم هم نشانی<br />درون سینه ی من جاودانی<br />بپای عاشقی ها مینویسم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم.<br />اول اردیبهشت 1378/ پانزدهم آپریل 2008<br />____ فرزانه شیدا ____<br /> ¤<br />_____ الهه شعر ____<br />از زخمی بر الهه شعر<br />زخمی بدل گرفتم<br />تاالیتیام راهی باقیست<br />بس دراز!<br />و گرچه چون شاعر<br />بی واژه بماند<br />یا به سکوت در آویزد<br />خود مرگ شاعری ست اما<br />(حاشااگرازمرگ هراسیده باشم.شاملو)!<br />یکشنبه 22 اردیبهشت 1387<br />_____ فرزانه شیدا____<br />¤<br />_____اسـیر...___<br />اسـیرم ...<br />در سکوت...<br />در بودن ...<br />باتمامی پنجره های گشوده<br />و در تیک تاک لحظه ها<br />درلبهای آینه که جز سکوت<br />هیچ نمیدانست<br />هیچ نمیدانسـت<br />و جز نگاه هیچ نمیگفت<br />من اما با سرود سـردآینه<br />در نام"سکـوت "خیـره ام<br />چه خواهم گفت بااو<br />نمیدانم<br />چه رامی جویم ؟<br />نمیدانم !!!<br />با دستهای بیقرار<br />که مبهوت لمس دیواری ست<br />سـردوبی احساس<br />پیرامون اتاق را<br />حس کرده ام<br />در لحظه های تماس<br />درهـای رفـتن<br />ایمن از گذر باد<br />پیچیده در<br />تارهای تنبیده ی غربت<br />چه بیرحم بربی کسی ام<br />چـشم دوخـته اسـت..<br />گوئی اسیـرم<br />با تمامیِ پنجره هایِ گشوده<br />در دیواری سـرد<br />در آئینه ای خاموش و بیصدا<br />در درهـای بسته<br />در خود! آری در خود<br />...<br />مرا آزادی بخش<br />ای افکاره غمدیده ی تنهائی<br />من از اینجا نیستم،نیستم<br />...<br />مرا در یـاب ای عشـق<br />که تنها تو<br />تنهاتو ,دیوارها را<br />آینه ها را, پنجره ها را<br />به حرف واخواهی داشت<br />اگر با نگاه دل<br />با قبی سرشاراز محبت<br />به هـرکجا بنگری<br />...<br />مرا دریاب ای عشـق<br />مرادریـاب<br />شـایـد<br />شاید که آرامـی بگیرم<br />شایـد...<br />____ فرزانه شیدا _____<br />¤ «عــشق یقـین » ¤<br />آبی تر از سـپهر؛غـمگین تر ا زغـروب<br />ای یـا رهـمنشین, ای هـمزبان خـوب<br />ای هـم سـوال مـن ای مـانده درسـکوت<br />با مـن بگو ز عشق از بودن و ثــبوت<br />لفـظ غـریبه یـست بـدورد لـحظه ها<br />تـا آخـرین کـلام تـنها بـگو : وفـا<br />با من غــریبه است لفـظ ء جـدا شـدن<br />با قــلب عــاشـقی شـب همــصدا شـدن<br />هــمواره با تـوام هـمچون خـود خــدا<br />همـچون دلـت کـه بـاز در ســینه مـی طـپد<br />در واژه و غــزل او شـاعـری کــند<br />مـانـند روحِ تـو , درکـو چـه های شـب<br />هــمواره با توا سـت قـلبی مـیان تــب<br />تبدار و سـینه سـوز شـیدا و بــیقرار<br />در کـو چه های شــب هــمراه انــتظار<br />آری به هـر قــدم ؛ با شـب ؛ شـب ونــیاز<br />هـمـپای قـلب تـو دارم ره نـماز<br />چــون آیـه هـای عــشق « شــیداترین » شـدم<br />در کـو چـه های شـب «عـــشق یقـین »شــدم<br />در کـو چـه های شـب «عـــشق یقـین » شــدم<br />شنبه 17 آدزماه 1386<br />____ فرزانه شیدا____<br /><br />¤ فصل شکفتن واژه ها¤<br />در کُنج شهر<br />سرگردان واژه های تردید<br />در عبور تند چرخ ها وگاه ها<br />چه سرگردانند<br />ای همکلام عشق<br />برای باغچه از فصل روئیدن بگو<br />در شهر جز<br />دود ونگاه های مانده بر خاک<br />هیچ نمانده است<br />وکودکان توپهای رنگی خویش را<br />در پستوی خانه<br />فراموش کرده اند<br />بازی بودن وزندگی را<br />در چرخهای گذران وگامهای تند می بینم<br />که از عشق هیچ نمیداند<br />وجز عقربه های ساعت<br />نگران هیچ چیز نیست<br />واژه هایم دردمند سخن<br />باز مانده اند<br />وصدای " آه " در هیاهوی چرخها<br />با خاک یکی میشود!<br />واژه هایم را به دانه های بهار می بخشم<br />که شکفتن را آغازی داشته باشد<br />درفصل جوانه ها<br />آنگه که<br />چتر ها باران را انتظار می کشند<br />وآه دیده ها اشک را<br />بامن بگو<br />فصل رویش دل در کجاست !؟<br />دوم اردیبهشت 1387<br />_____ فرزانه شیدا___<br />¤<br />____ پنجره ای رو به عشق ____<br />اگر میشد<br />پنجره ای گشود به باغ محبـت<br />به باغ دلهای عاشق<br />اگر میشد<br />گلهای گلشـن محبت را..بـوئید<br />اگر میشد باغبان عشــق بود و<br />پاســدار مهـربـانی<br />هـرگـز دلـی نمی شکســت<br />هــرگز محبتــی فراموش نمیشد<br />هـرگز دلی تنهائی نمی کشیــد<br />و مهـربانی<br />شکـوفـه های پر عــطر خویـش را<br />درباغ روح انسـانی<br />شکفتنـی همیشگی داشــت<br />در طــراوت روح<br />اگر مـــیشد<br />پنـــجره ای گشــود<br />به باغ محبــت ها<br />و دل را به عشــق<br />بخشید<br />...اگر میشد...<br />____ فرزانه شیدا____<br />¤<br />ــــــ عشق یعنی ... ــــ<br />عشق یعنی عشق زیبای خدا<br />راه خود روسوی حق راه وفا<br />عشق یعنی یاری ودلدادگی<br />یاوری بر مردمی, در سادگی<br />شاه خوبان باش وبر دنیا امیر<br />دست محرومان دنیا را بگیر<br />عشق یعنی ازخودم بیرون شدن<br />در ره و راه خدا مجنون شدن<br />عشق یعنی« پای» همراهی شدن<br />در رهی در« یاوری» راهی شدن<br />عشق یعنی دل سپردن با وجود<br />روح خود را بر خدا ,هردم سجود<br />مهربان قلبی به تن, عقلی سلیم<br />عشق یعنی دستگیری از یتیم<br />در ید قدرت گرفتن دهر را<br />تا که مهرت پرکند این شهر را<br />عشق یعنی یاد زیبای خدا<br />تا ببینی« او »چه میخواهد زما<br /><br />ـــــ سروده ی: فرزانه شیدا ــــــ<br />پایان بخش چهارم -۴<br />ازکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />سروده ها ی: فرزانه شیدا <br />Farzneh Sheidaفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-82777168761856760892010-03-21T20:13:00.000-07:002010-03-22T18:26:10.744-07:00ارد بزرگ و کتاب آرمان نامه آرمان نامه به قلم استاد امیرهمدانی وکتاب بعُد سوم آرمان نامه به قلم فرزانه شیدا<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs06v5ZMDNpDur308vfXK_-hjykLJIp35qPp57rUpbFV_29rTo2aG1GYhuDQrvlCrlgaRkAr8-q-N53AsBDRhdJI8kftsIhCbX2aX9LgJqXQGs5IFWFS5dJrmwr4M_uwk3AdG7A1f2HA/s1600-h/641.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 140px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs06v5ZMDNpDur308vfXK_-hjykLJIp35qPp57rUpbFV_29rTo2aG1GYhuDQrvlCrlgaRkAr8-q-N53AsBDRhdJI8kftsIhCbX2aX9LgJqXQGs5IFWFS5dJrmwr4M_uwk3AdG7A1f2HA/s320/641.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451291446212258354" border="0" /></a><br />●*اُردبزرگ وکتاب آرمان نامه<br />آرمان نامه شامل یکصد و سیزده فرگرد و هفتصد و چهل و پنج فرمان ارد بزرگ<br />به قلم استاد امیرهمدانی<br /><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />●*اُرد بزرگ وکتاب آرمان نامه و کتاب بعُد سوم آرمان نامه<br />به قلم فرزانه شیدا<br />●*جلد یازدهم قسمت آخر●*<br />درطی بررسی وتفسیر فرگردهای آرمان نامه فیلسوف بزرگ وارزشمند ایرانی *ارد بزرگ همواره در این فکر بوده ام که اندیشه های ناب ومعنوی این بزرگمرد تاریخ که جهانی را بخود مشغول داشته است چقدر می تواند برای هر انسانی ارزشمند و در راه زندگی او سودمند باشد و همواره در جملات عمیق اندیشمند انه ی او دریافته ام که عمق نگاه او در ژرفای واقعیت زندگی بمانند این بوده که به مرکز اصلی و نقطه ی عطف زندگی و هستی رسیده باشی تا توان آنرا داشته باشی با چنین عمقی دنیا را نظاره کرده و تمامی نیازمندیهای زندگی را در هر مرحله و هر موقعیتی در این گذر عمر , معنا کنی و به تفسیری زیبا در جملاتی تبدیل کنی که هر یک همچون دّر درخشانی نور دهنده ی زندگی آدمی باشد نگاه و دیدگاه *ارد بزرگ سرشار از واقعیت های فردی / شخصیتی از دیدگاهی اجتماعی - فرهنگی با شناختی در حد اعلای انسان شناسی و مردم شناسی ست بگونه ای که ,بسیار تجربه ها می بایست سازنده چنین افکار پرمایه وبا ارزشی باشند که اندیشه های دیگر را نیز چون آینه ای صافی بخشیده و جلا دهنده ی روح انسانی باشد. چیزی که انسان نیازمند آن در طول راه سفر عمر خویش است و در درون « خویش» خود همواره در این باور زندگی میکند که امید و آرزو را می توان رنگی از حقیقت داد و بر اساس خواسته های زندگی خود گام برمی دارد و در راه سرنوشت انسان می بایست فانوس وچراغی از سخنان *ارد بزرگ ,این عالم بزرگ اندیشه را در سیاهی های دنیای ناشناخته ای که به شناخت آن نیازمندیم به همراه داشته باشد وحتی کلمه به کلمه ی آنرا به خاطر و دل بسپارد و هر کجا در جائی و منطقه ای از زندگی دچار سستی و نا امیدی شد به مرور دوباره ی افکار و ایده های ارد بزرگ بنشیند چرا که تمامی این جملات طلائی و این پندهای زّرین به «معرفت انسانی »در میدان خرد یک به یک , جنبه علمی و کاربردی ثابت شده ای را در علوم پایه زندگی داراست و بر این اساس می توان «*ارد بزرگ را اسطوره راه و اندیشه » نامید.<br /><br />بزرگ فیلسوف عزیز و دوست داشتنی کشورمان که سربلندی ایران و تاریخ ما نیز خواهد بود , را در واقع به هزار نام زیبا می بایست نامید چرا که او « یاور بشریت » و «خداوندگار کلام » در معنویت خورشید مانند دنیا انسانی ست. دنیائی که با تمامی پیشرفتهای روزانه انسان را از « خویش ِ خود » جدا ساخته است و به دنیای دواّر تیک تاک ساعت بخشیده است , دنیا و زمینی که خالی از معنویت های انسانی نمی تواند جز توپ گرد آهنین و بی احساس و سردی باشد که در رنگ آبی در میان فضا بدور خود و خورشید می چرخد و آدمیان درون آن نیز , در زندگی بدور خود چرخان بوده و بسیارند که هنوز نمی دانند که زندگی اگرچه گاه دایره وار در موقعیتهائی از زندگی بسوی نقطه ی اولیه ی حرکت پرگار برمی گردد ,اما می توان این « در دایره زیستن » را چه در گردش ساعت باشد چه پرگاری , باز رنگ و لعابی از شادی گره زده و رنگین کمانی از عشق و محبت و دوستی از احساسات خوب و دل انگیز بر جای مانده در درون آدمیان را درهر ثانیه ی زندگی به آسمان هستی خود و دیگران بخشیده و دنیا را رنگین از عاطفه های انسانی کرد, عاطفه هائی که در نهاد ما وجود داشته و خواهد ماند و ما نیز در «خویش» گاه آنرا پرورش داده گاه بی صدا خفه کرده ایم و در نقشِ عروسکی ِانسانی ِمتحرکِ , « خویشتن خود »را به ساعت و زمان بخشیده و خود را محکوم به گردش بی حس وبی احساس آن کردیم وفقط تلاش «زنده بودن »را هدف بودن انسانی و پرعاطفه ای کردیم و هر روز ذره ای و بخشی از« وجود خویش» را در آن باختیم و از بین بردیم! بی آنکه بخاطر بیآوریم که نیامده ایم که فقط کار کنیم , بخوریم و بخوابیم بلکه آمده ایم تا« زندگی کنیم و حقیقتا به "معنای واقعی" زندگی کردن را زندگی کنیم» و زندگی را در تجربه های خوب و بد خود به اوج زیستنی برسانیم که می تواند بهترین دستآورد آدمی در زندگی او و دیگران باشد .*ارد بزرگ خویشِ انسانی را در تمامی بخش های هر فرگرد به وضوح ارج و شخصیت می بخشد و به انسان می آموزد که «وجود آدم» وجودی با ارزش معنویست که می تواند از اسارت نادانی و سستی خود را رهانیده و «خویش» را به پایگاه واقعی «انسانی» برساند جایگاهی که متعلق به اوست و از نخستین لحظه ی حضور دراین دنیا نیز , متعلق به « انسان» بوده است و دریافتن و درک آن , تنها به گروهی تعلق یافت که در « پی شناخت ِخویش» زندگی را از دایره دواّرِ «بودن» فراتر نگریسته و دیدگاهی چون دیدگاه *ارد بزرگ را در اندیشه پرورانده و تلاش داشته اند در«خود شناسی خویش» دنیا را نظاره گری درست باشند و همانگونه دنیا را بشناسند که لایق شناخت است و در دیدگاه خداوند نیز کمتر اراین نبوده است که انسان ,"خود خویش" دریابد و این را نیز دریابد که زمین و زمان و همچنین" شخصیت انسانی و دریافت و شناخت « خودِ خویش» "به نوعی وظیفه ی انسانی ما از زمان تولد بوده است ! و بارها شنیده و خوانده ایم که «خود شناسی خویش یعنی : خدا شناسی» ! شناخت خداوند یکتایی که سازنده و جان دهنده و خالق این عالم هستی بوده و هست . ولی آیا هرگز به این جمله به معنای عمیق معنوی وعرفانی آن فکر کرده اید؟ تفسیر این جمله در دیدگاه من کار سختی نیست و تنها نیازمند این است که واژه های این جمله را برای خود معنی کنیم که: ما چگونه می توانیم با شناخت« خویش» خداوندگار خود را بشناسیم خداوند خود فرموده است که : «ای انسان تو ذره ای از وجود منی », پس اگر « ذره ای» و فقط « ذره ای» توان این را داشته است که در طول بودن خود این همه در ساختار ریشه ایِ زمین و دریا و اقیانوس و کهکشان نقش داشته باشد آنگاه می توان دریافت قدرت و نیروی فکری انسان که تنها ذره ای از وجود خداوند است دارای« نیروی عظیمی »ست که از هر یک از ما نه در نقش رویائیِ ماجرا که در واقعیت زندگی , همچون جادوگریست که به هر چه می خواهد ,با بکار بردن سلولهای مغزی خود , بمانند همان عصای نقره ای جادوگری دست یابد و جادوی پرواز خود را نیز هواپیما و سفینه ای کرده است که براحتی هوا و فضا را طی می کند .فرش روان جادوئی انسان «اندیشه» های اوست که پروازی بر آسمان هستی داشته و توان آنرا در « من ِخویش » دیده است تا سازنده و فرمان دهنده ی زندگی خویش و حتی ترقی دهنده ورشد دهنده ی زندگی دیگر انسانها در طول تاریخ باشد و آنچه امروزه تمامی امکانات رفاهی را برای آدمی بوجود آورده است , از هیچ چیز نمی تواند سرچشمه بگیرد جز توانائی« عقل» انسانی ,که در برابر خداوند تنها"« ذره ای از این دانائی عقلی»" را داراست. با این تفاسیر , انسان در می بابد که وقتی که خود میتواند جادوگر واقعی و نه تخیلی زندگی خود و دیگران باشد آنگاه براستی خود خداوند چقدر عظمت بزرگی در عقل و اندیشه و قدرت و توانائی را داراست که این نیز , در خلق زمین و زمان و در اینهمه عظمت و وسعت و در ژرفای بزرگ وعمیق آن باز وجود بزرگ و قدرتمند خداوند آشکار میکند وبا این شکل چگونه انسان ,این جادوگر واقعی وقدرتمند زمین وعصر و زمان ,میتواند برخود شک داشته باشد و خود را هیچ بپندارد یا بخود اجازه دهد که ناامید ی را جایگزین تلاش وحرکت خود ساخته ودرگوشه عزلّت وغم وتنهائی برخود وزندگی وروزگاری افسوس بخورد که در هریک چه « خود خویش» چه « زندگی و روزگار»هر یک هزاران قدرتی نهفته است که کافیست انسان اراده کند و آنرا باز نموده و از آن به قدرت عقل خویش بهره گیرد و چرا که نه ؟!<br />چرا بهتر زندگی نکنیم ؟شادتر نباشیم ؟در رفاه نباشیم ؟این حق انسانی ماست! و کسی برای تو و برای بدست آوردن این حق تو کاری نخواهد کرد مگر اینکه خود اولین گام را برداشته برای خویش ارزش قائل شده و بهترین ها را برای خود بخواهی و در راهی که گام مینهی ارزش ها و باورهای ناب را با خویش همراهی کنی تا کسی قادر نباشد که در نیمه راه باعث دلسردی و نومیدی و یاس تو شده پشتکار و تلاش ترا در درون فکر و دل و اندیشه به سردی بکشاند مبادا از راه درست خویش , به بیهوده بازگردی بی آنکه بدانی انتها با تمامی سختی ها بسیار شیرین خواهد بود اگر آن کنی که میبایست انجام دهی و براه خویش همراه با تسلط برخود و بر پیرامون خود و با اعتقاد و باور بر اندیشه ی خود ادامه دهنده ی راه باشی و به مقصودی برسی که هدف از آمدن تو از پیش رسیدن به همان « مقصود» بوده و هست. درکتاب بعُد سوم آرمان نامه , من , با تلاش و امید و عشقی عمیق ,در طی تمامی فرگردها , با نظریات و عقاید فیلسوف و اندیشمند بزرگ ایرانی * ارد بزرگ تلاش نمودم از دیدگاه ایشان و همچنین با نگاه و توجه بر سخنان دیگر بزرگان ایران و جهان در تفسیری عادلانه « زندگی» را به گونه ای معنا کرده باشم که هدف * ارد بزرگ بوده است و چیزی را نیز از قلم نیانداخته باشم که ناگفته بماند و یا مبادا در نگفتن تمامی عقاید ایشان حق مطلب ادا نکرده باشم چرا که شخصا معتقد بودم که یک یک این جملات اندیشمندانه سرشاز از معانی و تعابیر و عمقی ست که می بایست با دقت به آن توجه کرد و همراه با علوم روز و شکل زندگی امروزی, به همراهی تجربیات خود , هریک از فرگردها را به تعریف و تفسیری نشستم تا شاید قادر باشم به همگان ارزش کتاب آرمان نامه و جایگاه برتر * ارد بزرگ را نشان دهم و در قلب جوان نیز اثر این گفتار را برای همیشه جاویدان کنم و از آنجا که ایده ال ها چاره راهها و عقاید یکی پس ازدیگری درفرگردها نماینده ی تجربیات عمیق ایشان بود که با تمامی علوم دنیا نیز در زمینه های مختلفی همپائی می کرد . نمونه هائی نیز از سخنان دیگر بزرگان را در مقام مقایسه از دید شما عزیزان نیزگذراندم تا در این امر موفق شده باشم که بگویم نظریات وعقاید * ارد بزرگ براستی ارزشمند وخواندنی وآموختنی ست تا روشن گردد که یک یک جملات عمیق و ارزشمند ایشان همپا وگاه بالاتر از آن است که بتوان قیمتی برآن نهاده و همگی سر تعظیم در مقابل ایشان میبایست فرود آوریم که اینگونه بی هیچ چشمداشتی زندگی را , معنای زندگی را و تجربیات ودانش خود را بی دریغ دراختیار جامعه ی ما و دیگر جوامع دنیا گذاشتند و در تعریف زندگی وآدمی دیدی وسیع ونظریات ایشان آنقدر با معنا و عمیق بود که خواندن ونوشتن از آن برای خود من آنقدر جالب و ارزشمند و دوست داشتنی بود که با لذتی وصف ناپذیر مینوشتم و مینوشتم و هیچ چیز مرا از پا نمی انداخت و خستگی ساعتها و ساعتهای متمادی کار با شروع فرگرد جدید برایم هیچ می شد و مجدد همان شوق را در دل حس می کردم و با لذتی عمیق و با تمام دل و تمامی روح و اندیشه ام به تفسیر آرمان نامه ی *ارد بزرگ پرداختم , چرا که بسیار نظریات ایشان را دوست داشته و برای راه زندگی آنرا خط به خط می پذیرم و در عین حال بسیار نیز متوجه ی این موضوع شدم که باورها وعقایدم نزدیکی و هماهنگی شدیدی با عقایدایشان دارد و همین مطلب مرا در نوشتن کتاب « بُعد سوم آرمان نامه » به شوق می کشید ,بطوری که با وجود تمامی مشکلاتی که طی نوشته شدن این کتاب از سر گذراندم ,هیچ چیزی موفق به این نشد, که لحظه ای مرا, سرد گرداند . هر چه که من نوشتم جز تفسیر و واکاوی افکار * ارد بزرگ نبود و تمامی حتی بررسی ها از روی علوم و دانش امروزی همراه با ترجمه هائی از کتب و نوشته های ارزشمند که برای ترجمه ی آن زمانی نیز بکار گرفته بودم وبرای جمع آوری یکی یک مسائل ساعات و زمان بیشماری را صرف کرده بودم و شبها ، اکثر شبها را نیزتا نیمه های شب و حتی تا صبحدم و گاهی بدون دو روز خوابیدن یا درست خوابیدن از سر می گذرانیدم که بنویسم و در گردآوری و تدوین و جاگذاری مطالبی که می بایست در دربین گفتار از آن ها نیز یاد می کردم دقت و توجه بسیاری را مبذول میداشتم که با اشکالات رایانه ام و قطع و وصل شدنها و پریدن های مداوم نوشته هایم و از دست رفتن ساعتها کار در یک چشم بهم زدن...تا موفق شوم هر مطلبی و ترجمه ای و درجای مناسب درمیان نوشته های خود و نظریات و اندیشه های *ارد بزرگ* جایگزین کنم تا کار موفقی را ارائه بدهم که , ارزش خواندن نیزداشته باشد و اینهمه تلاش و بیداری های شبانه و کم خوابیهای بسیار , باشور و شوق برای به پایان رساندن کتابی که دوستش داشتم نیاز به دلگرمی داشت و طبق معمول همیشه ی زندگیم , باز هم دریافتم که انسان در لحظات حساس تنها باید امید به خود داشته باشد و در راهی که می رود بخود تکیه کند نوشتن « بعُد سوم آرمان نامه » در واقع با صداقت دل و امید واقعی به تحریر در می آمد و هدفی عمیق درخود داشت تا در یاری اندیشه ها و آموزشی دوباره بر افکار فیلسوف بزرگ ایران *ارد بزرگ همراه با اندیشه های ارزشمند دیگر بزرگان جهان چه از منابع ارزشمندی که می بایست از آن آگاهی داشت در درون مایه ی آن جز به خیر نیست و جز از ره دوستی و دوست داشتن جامعه ام که با دل آرزومند این هستم که این کتاب واقعا بکار مردم جامعه بیاید و توان اینرا داشته باشد که در زندگی همه یاور خوشبختی وشادی و یا حتی جرقه ی امیدی درقلبی برای بهتر زندگی کردن باشد که چنین اندیشه ای از سر خیر بود و با باور اینکه هر انسانی لایق بهترین ها درزندگیست و همگان میبایست بگونه ای راه بهتر زیستن خویش را پیدا کنند و هرچه را که نوشتم نه تنها از خود که بسیار از اُردبزرگ و دیگر بزرگان جهان آموخته بودم که شهامت اینرا نیز داشته باشم تابنویسم و نویسنده کتابی در یازده جلد باشم ,همچنین آموخته هائی نیز , هم داشته ام که از تمامی منابعی بوده است که معتبر بود و در آن نیز , شکی جایز نبوده و نیست .<br /><br />اما بهر شکل در طی فرگردهائی که یک به یک به انتشار در می آمد نگاه مردم سرزمینم را نیز دنبال میکردم و نظر ایشان را می پرسیدم یا حتی بدون پرسیدن اظهار نظر ایشان رامی شنیدم و متوجه می شدم که باز گوئی که تلاشی بیهوده ,سرگرفته شده برای کسانی که نمی خواهند بیآموزند وبه گفته ی* ارد بزرگ ,میاندیشیدیم که میفرمود: تلاش بر کسی که پند آموز نیست بیهوده است و در نهایت تاسف ,باز متوجه شدم که بسیاری که آنها که ادعای اینرا نیز داشته اند که فرگردها را دنبال میکنند ,حتی از محتوای آن بی خبرند و هر یک دوباره و صدبار هدر بی تفاوتی های عمیقی که بخود به زندگی وحتی چیزهائی که میخواندند دارند, حتی انقدر صادق نیستند که اگر نخوانده اند ,خاموش بمانند و با دادن نظریه بی پایه ای که حتی بر اساس خوانده شدن مطلب هم نیست به جواب گوئی یا اظهار نظر برنیآیند که مبادا ایشان را دست کم بگیرم یا اظهار دلگیری کنم که چرا نخوانده اند که با دانستن آن نیز بازچنین نمی کردم کما اینکه دریافتم که خوانده نشده برایم نظری داده می شود اما باز هیچ نگفتم چون این نوشته ها را برای آنان نوشته بودم اما برکسی اجباری نیست که کاری را انجام دهد که دوست ندارد و درعین حال نه آموختن بالاحبار ثمری داشته و خواهد داشت نه خواندنی که به میل و رضای دل نباشد. چرا که انسان تا خود نخواهد کسی نمیشود حال دنیا دنیا نوشته و علم را به رایگان نیز در اختیار ایشان بگذاریم باز ادعای خواندن شاید بکنند اما لااقل با فکرباینکه شایداین نوشته ها چیزی درخود داشته باشد که من نخوانده ام وقتی و زمانی حتی برای یک یا دو فرگرد هم نمیگذاشتند وازسوئی نیزکسی دیگر که معلوم نبود بر چه حسابی ایشان را استاد می خواندند وبا یکی دو نوشته جلب توجه کرده بود ودونفری لقب استادی را باو خطاب کرده ونام دائمی او باز در نزد همان کسانی شده بود که بدون خواندن کتابی برای انسان یا نظر میدهند یادست میزنندکه شاید سودی دارد و شاید میخواهند جای خود را بازکنند به تهدید میشنیدم که « من با دقت تمام همه ی نوشته های شما را دنبال خواهم کرد! » که این کلام بگونه ای نبود که به معنای علاقمندی او به کتاب باشد بلکه به حالت تهدیدی بود چون ایشان انتقاد کننده ی خوبی درجمع شناخته شده بودند و به باورشان نیز رفته بود که درکار خود همگان ایشان را قبول دارند وهدف نیز درجمله خطابی بمن در اصل این بودکه " حواست جمع باشد که من یه جائی بالاخره حالت را جا میاورم " خوب تشکر از اینهمه لطف بی شائیه ,اکنون بنده به آخر فرگرده ها وبه پایان کتاب رسیده ام لطف بفرمائید وحالم را جا بیآورید چراکه بر هرنکته ای دست بگذارید مطمئنا ,جواب و منبع آنرا دراختیار شما پیشاپیش گذاشته ام واگر چیزی نامفهوم وگنگ بود خوشحال میشوم بپرسید وحتی برآن تکیه کنید تا بدانم کدامین قسمت دارای نقصیا نقاط ضعفی ست تاآنرا نیز زیر سنگ هم باشد برای شما پیدا کنم تا آنچه را که می خواهید ارائه دهم لااقل درقلب خودم به آن ایمان دارم که تمامی زحماتم رابرای بهترین بودن این کتاب کشیده ام مسلم است که کسی بدون عیب و ایراد و کاملترین نیست و هیچ کتابی نیز نمیتواند از دید عموم جامعه ,جامع ترین وکامل ترین باشد که چنین چیزی نیز ممکن نیست و اگر کتاب جامعی هم باشد بی شک درخود نقاط ضعف و قوّتی را هم داراست واما من تلاش خود را براین داشته ام که تا آنجا که برایم مقدور بود این مهم را چون وظیفه ای انجام دهم که در نزد فیلسوف مورد علاقه ام* ارد بزرگ ادای دین کرده باشم ونظرات وگفتار واندیشه های ایشان را باصدق دل وعشقِ قلبی ودرونی به بهترین وجهی که ازمن ممکن بود وازمن برمی آمد وقادر بوده باشم دراین کتاب دراختیار علاقمندان این کتاب بگذارم به مردم علاقمندی ک لااقل پیش ازاین کتاب یا خود آرمان نامه را خوانده باشند یا دوکتاب از سخنان بزرگان را در زندگی خوانده و تمام کرده باشند , ولی شدیدا و قلبا متاسفم که اندک کسانی اینگونه با مسائل برخورد میکند و برای چیزی که نخوانده ونمی دانند بخود اجازه اظهار نظر نیز میدهند و یا حتی امر و نهی را با نویسنده شروع می کنند که اصلا وقتی انقدر برای کتابی ارزش قائل نشده اند که آنرا بخوانند یا آنقدر سرسری به آن نگاه کرده اند که بعداز 10 جلد هنوز نمیدانند که این کتاب ترجمه است یا نوشته های بر اساس فرمان های ارد بزرگ ، چگونه که بخود اجازه می دهند که ابراز نظر کنند . کار را به جایی رساندند که درزمینه چگونگی کار ، نوشتن و برنامه ریزی برای آن برنامه مب دهند که : شما اینجوری وآنجوری اگر وقت بگذاری ، برایت بهتر است و حتی اگر در مقام دلسوزی هم باشد هرکسی خود بهتراین را میداند که درکدامین زمان وچگونه کدامین زمانی برایش مناسب تراست وچه موقعی وزمانی را مناسب تر برای نوشتن خود میداند که درآنزمان وقت خویش را برای تمرکز فکر ونوشتنی دقیق را بکار برد تا که نوشته ی او فاقد دقت وتوجه کافی نباشد وخواننده ی کتاب را دچار سردرگمی نیز ,دردنبال کردن فرگردی و موضوعی وماجرائی نکند. یا باز بدون اینکه حتی خوانده باشد اول میگوید شما اول کتاب خودرا تمام کن آنوقت ,من همه را یکجا میخوانم ونظر میدهم واین شخص که حتی وقت نگذاشته است یک فرگرد را بخواند چه برسد یک جلد و ده جلد را حالا از راه رسیده و بیاید ونظری بااین شکل بدهد که من چگونه باید بنویسم ,کار کنم کی بخوابم ,کی بلند شوم تا نتیجه مثبتی از عملکرد خودداشته باشم و از کجا میداند نتیجه تا این زمان چه بوده است که نیاز به موقعیت ومکان بهتری داشته باشد ؟ بنظرمن تا جائی که دیده ام هرگز در هیچ کجای دنیا به هیچکسی اینگونه اظهار نظرهائی نمیکنند مگر اینکه خود دراینکار به شکلی نقشی داشته باشند یا درزمینه هائی به یاری همکاری هائی داشته ویا اشتراکی دراین کار داشته باشند وگرنه هیچ کجای عالم نخواهید دید که ناگهان کسی بیاید وبا گفتن ایجمله ی من که: امروز خیلی کار کرده ام وبسیارخسته شده ام ,بناگاه شروع کند باینکه جان من این که نشد, میدانی روش تو درست نیست بهتر است اینجوری باشی اونجوری نباشی ساعت کاریت را تغییر بده یا اصلا می شنوی ول کن و....ولی من نمیدانم دراین میان کی من اینرا به زبان آوردم که از کاری که میکنم ناراضی بوده ام یا بالاجبار بوده است یا آنرا دوست نداشته ام یاکسی مرا مجبور کرده است که اینکار راتمام کنم وحال اگر نکنم تفنگی برشقیقه ام میگذارند و تیری به مغرم خالی میشود, آری من بسیار کارکرده ام واحساس خستگی میکنم وحتی دستهایم نیز درد گرفته است اما بسیارازاینکه اینکاررا دراین بخش و آن بخش تمام کرده بودم شاد بودم ونیازی نبود کسی ازراه برسد و غرغری هم بکند و برود وخستگی کار را درمن جا بگذار و نه تنها کمکی بمن نکرده باشد بلکه با گرفتن وقت منی که میداند بشدنت خسته ام باز با سخنانی که شاید میشد لااقل وقت دیگری گفت بیشتر مرا خسته وبا ایرادگیری های نابجا ,حتی آزرده کرده است که چرا آخربه حرف دیگران تا به آخر گوش نمیکنید من نگفتم ازاین کتاب ونوشتن آن خسته شده ام چون ازکار ناراضی هستم نگفتم ناچارم اینکاررابکنم گفته ام که خسته ام یعنی الان برای من مناسب نیست که زمان را به گپ زدنی بگذرانم که درنهاتیت ختم شود به هزار و یک ایراد گرفتنی از مکن و نه حتی از کتاب وحال اینکه دراین میان نیز ازگوشه وکنار,البته اینرا هم می شنیدم که نویسندگان واستادان بیشماری بعُد سوم را شاهکاری ارزشمند وکتابی خوب وخواندنی میدانندولی من که واقعا با دل وجان , زحمت و وقت زیادی نیز برای آن مبذول داشته بودم ,نیاز به تائید بزرگان نداشتم که خود بزرگی بودند عالم دیده و نیازی هم به کتاب من نداشتند , من اگر متاسف و ناراحت میشدم واگر در بسیار مواردی از ادامه کار دلسرد میشدم بیشتراین حالتها تولید شده , از سوی اندکی افراد جاه طلب بود . هدف من دراین کتاب دقیقا ارتباط با مردم ساده سرزمینم بود و باز بعلت اینکه بزرگان واستادان و نویسندگان هریک خود , آنقدر در حد کمال دانش و دارای اندیشه ای باز هستند که نیاز نباشد تا برای ایشان, کتابی را بنویسم و نیز بدون شک و مسلما با اندیشمند ایرانی ما * ارد بزرگ فیلسوف عصر امروزِ ما ایرانیان که در ایران و خارج از کشور توجه همگان را بخود جلب کرده است بحد کافی آشنائی دارند و بر سخنان تمامی بزرگان جهان نیر آنقدر ارج می نهند که نیاز نباشد من بایشان با کتابم بگویم این مسیر درست است و تفسیر نظریات و سخنان ارزشمند فیلسوف کشورمان ارد بزرگ این است وآن را گفته اند وتفسیر کتاب این آرمان نامه این می شود و معنای فلان جمله در اصل اینگونه معناتئی میدهد و... چراکه خود این بزرگان ونویسندگان واستادان, درجایگاه خود بزرگانی با اندیشه های والا هستند که با دید منت واحترام به نظریات ایشان توجه داشته وعقیده ی هر یک از ایشان را نیز,با دیده ی احترام مینگرم ومیدانم که ایشان میدانند که سخنان هریک از بزرگان «گوهر ناب اندیشه های عمیق وآموختنی ست که میبایست آموخت ودردل وذهن حفظ نمود »و برای ایشان نیز تفاوتی نیست که چه کسی نویسنده وتفسیر کننده ی آن باشد چه فرزانه شیدا باشد چه هرکس دیگری! که هرکس نیز, درزمینه «اندیشه ها » حتی تک کلامی بنویسد که به نشروانتشار در آمده باشد, مسلما ایشان نیز در هر فرصتی که داشته باشند بجا و بموقع و مناسب با زمان خود بروی آن , توجه ودقت خویش را مبذول داشته و میدارندتا آنرا بخوانند حال درنام هرنویسنده ای که میخواهد باشدوزحمت اینرانیز بخود می دهند و زمان با ارزش خویش را نیز استفاده می کنند که اندیشه های فرد و افرادی دیگر در سراسر دنیا را نیز , هم بخوانند , چه با آن موافق باشند چه حتی مخالف ,چرا که مسلم است ,که اگر اینگونه نبود, خود یکی از بزرگان عالم و اندیشمند و استادی نبودند که ارزش و احترامی در جامعه داشته باشند و در جمع این بزرگان جائی نداشتند اگر ارزش آنرا نداشتند تا از زمره افرادی شناخته شوند که نام و مقامی برخود داشته باشند و ارزش خویش را نیز با دانش و عمل و سخن خود درجامعه ثابت نموده اند که لقبی را به دانش برخویش دارند القابی چون بزرگ و اندیشمند و استاد و...ودرواقع تفاوت بزرگان عالم با مردم عامی دنیا درهمین است که اندیشه ی باز ایشان مانع ازاین نخواهد شد که تمامی اندیشه های کوچک وبزرگ را دنبال کنند که توسط آن یا بردانش خویش افزوده یا بدنبال اندیشه ای تازه وناب درمیان آن باشند ,یا علاقمند به خواندن نوع تفکر انسانهای مختلف که معمولا علاقمندی اکثر بزرگان جهان است ویا نظری اندیشمندانه ت راباخواندن آن در فردائی همراه با آن کنندکه حال یا به مخالفت وموافقت با آن برخیزند چراکه همین ایشان هستند که سازندگان اندیشه های نوین برای جوامع هستندونظر موافق ومخالف ایشان نیز ارزش کاری را نشان خواهد داد ویا به اثباتی میرسد یا نمیرسد درست بمانند برگه امحتانی که یا نمره ی مناسب خود را میگیرد یا نمیگیرد ودرعین حال هم ایشان هستند که آنقدر دید وسیعی دارند که بدانند ازیک کودک نیز میتوانن چیزی یاد گرفت وبادیدن وخواندن وگوش دادن به فکر او حتی به اندیشه ای رسیده و برسندچرا که حداقل درپاکی اندیشه ی «کودک »همواره دردرون وبیرون دل و مغز خود, هر نظر و اندیشه ای هرچند کودکانه را عنوان بدارد لااقل صادقانه است وبسیار کشفیاتی ست که ازاندیشه کودک در تخیلی برخاسته است و کاشفین ومخترعین آنرا از شکل تخیل به واقعیت تبدیل کرده اند و آنچه ارائه داده اند , کاربردی برای همگان نیز داشته اند.ودراین میان در طی نوشتن این کتاب همواره ومداوم درتعجب و شگفتی از فکر مردم ازخود می پرسیدم براستی مردم بدنبال چه هستند؟ وچه چیزی را میخواهند ؟از کتابی بیاموزند برای چه کتابی میخوانند ؟درخواندن کتاب چه هدفی دارند ؟ آیا توقع دارند که بازکردن کتاب مثل «چراغ جادو »از داخل آ ن کسی بیرون بیاید و بلافاصله معجزه زندگی را برای ایشان انجام دهد یا نزدخوداینگونه نیت کرده و آرزو کنند که: این کتاب را باز میکنم و فقط باز میکنم و به آن نگاه می اندارم اما یا چراغ جادوی داخل کتاب وجادوگر میان آن , تو باید آرزویم را برآورده کنی !!! و البته که اینرا نیز میدانیم که:<br />نابرده رنج گنج میسر نمی شود و تا انسان ازآنچه می آموزد استفاده ای نبرد دیگر دانستن یا ندانستن آن یا خواندن یا نخواندن کتابی و علمی و حرفه ای هرگز , به پشیزی هم نمی ارزد و اینکه بدانیم کتاب آرمان نامه ای هست و کتاب بعُد سومی بر پایه ی آن نوشته شده است نیز هیچ علم و دانشی را درپی نخواهد داشت اگر خوانده نشود وهیچ اندیشه ای را به فکر نمی برد اگر ندانی محتوای آن چیست یا بخوانی وتنها به دید انتقاد بخوانی که نویسنده ای این کتاب یک « زن » است و کسی و چیزی را بدون حتی آگاهی از محتوی متنی وکتابی به سردی کشیدن وبی ملاحظه نظریه ای بی خردانه ابزار داشتن نیز براستی ,حق انصاف نیست که به نوعی شاید دشمنی ست . آنهم با اندیشه هائی که اگر ارزش آنرا نمی دانند یا از آن بی خبرند یا نخوانده اند یا اصلا علاقه ای شاید بدن نیز ندارند, لااقل با مخالفت و دادن اظهار نظری نیز صرفنظر کنند وحداقل شاید بهترآن است که سکوت کنند, آنهم بخصوص در زمانی که هر یک از فرگرد های * ارد بزرگ وهریک جمله ی اندیشمندانه و فیلسوفانه ایشان خود معنائی از زندگی را دارد وتمامیت معنائی که می شد و می شود با آن به خوشبختی رسید و با آرامش و راحتی خیال همراه امید به خود و به زندگی توسط آن به قدرت فکر و نیروی اندیشه وخرد در زندگانی پی برد به آن رسیده و زندگی آرام و خوبی درآرامش و اندیشه های والا داشت. و با اینوصف حتی درمیان هزاران مشکلی که می تواند در طول زندگی گریبان گیر آدمی شود ,خود را شاد و آرم احساس کرد که خردمند به هرچیزی خود را نمیبازد و براحتی نیز از زندگی ناامید نمیشود ونیاز دانائی وخردمندی نیز داشتن دانش آن است . من اما درطی گردآوری همه ی آنچه برای آرمان نامه کنار گذاشته بودم , مطالب متنوع علمی ,اشعار شاعران واشعار خودم که با دقت وحساسیت فراوان برای نوشتن ودرکنارهم گذاشتن هریک از آنها استفاده برده هریک را بکار می بردم وساعات بیشماری را هم که بدون حتی استراحت وبا صرفنظر کردن از خوردن حتی غذای روزانه ام گذشت این واقعا بسیار برایم جالب بود که یکی از راه میرسید وبعد از مدتها که تعداد زیادی ازفرگردها به نشر درامده بود میپرسید این کتاب را شما خودتان مینویسید ؟ مطالبش را از کجا میاورید دیگری که بارها بر فرگردی خوانده یا نخوانده هزار تشویق کرد ودستی زده بود بناگاه میگفت تابحال فکرمیکردم مطالبی که مینویسید همه ترجمه از منابع گوناگون است ! شخصی دیگر از راه رسیده گفت مطلبی وکتابی نباید اینهمه طولانی باشد شخصی دیگر بناگاه باین تکیه کرد که هرچقدرهم کتاب مهم ,بهتراست اول بفکر خودت باشی بعد کتاب ومن اگر درجای تو بودم نوشتن از* ارد بزرگ ونظریات ایشان را, تابحال صدباره رها میکردم وبخودم وزندگیم میرسیدم و... تنها چیزی که دراین میان بیش ازهمه احساس کردم این بود که من یک «زن» بودم ! یک « زن » بودم که مینوشت و مشکل هم همین بود وبس! نه هیچ چیز دیگر!که همه بخود اجازه میدادند برایش تعیین وتکلیف کنند که چگونه کار کند چگونه فکر کند چگونه بنویسد چطور عملکردی را دنبال کند و.... حس واقعی اینرا که چون زنی نویسنده هستم بااینگونه برخوردها روبرو میشوم با تمام دلم احساس کردم که بر اساس آن امده و بگویند: به زندگیت برس کارهای زندگی وفرزندانت مهمتر هستند سلامتی خودت را دریاب , یااین مطالب را ازکجا میاوری مگر درفکر تو چقدر مطلب میتواند وجود داشته باشد وتعجب دراینکه مگر مغزی میتواند اینهمه گفتنی را یکجا درخود جای دهد... همه وهمه این ها تاسف عمیق مرا برانگیخت تاسفی که برای آدمهای ناپخته جامعه ی خوداحساس کردم که دردیدگاه ایشان « زن» حرفی برای گفتن نداشت فکری برای فکر کردن ومغزی برای فهمیدن وشعوری برای درک واین شایددرمغز وفکر واندیشه ی بی خرد ایشان فقط به فقط از مغز مردانه ای برمیخواست! نه یک « زن» که حجم مغز او نیز کمیتی از حجم مغز ایشان نداشت وحتی شاید در دوران زندگی خود نسبت به هریک از همه ی این مدعیان ,تجربیاتی بیشتری داشت که برحسب گذر روزگار بدست آورده بود وایشان هیچگاه نمی توانستند یکی ازآنها را در زندگی تجربه کرده بر خود وافکار خویش این همه از مشکلات وسفرهای روزگار بیافزایند وروزانه با هزار ویک مردمی مواجه باشند که اگر از هر اقلیم و نژاد و دین و آئینی بودند لااقل به بیهوده سخن نمی گفتند و بکار دیگری نیز بی جهت کار نداشتند و به درون کار دیگران هم برای اظهار نظرهای بی مورد سرک نمی گشیدند و تفاوتی هم بین زن ومرد قائل نمی شدند و خود نیز امروزه وهنوز دربرابر تمامی مشکلاتی که از سر گذرانده ام با آنچه در پیرامون خود در زندگی درمیان انسانها دیده ام کمتر کسی را می بینم که بتواند با همه ی آنچه در روزگار تجربیات تلخ وشیرین من شد باز همچنان خودرا باتمامی شرایط قوی احساس کند وامیدواربا یک اعتماد بنفس کامل که من میدانم چه می کنم و از اینروست که اینکار را می کنم! اما این شخص هر که هست همینقدر که یک « زن» است حتما یکجای کار باید بلگند! حتما دراین کتاب نقصی هم هست یا زیادی احساساتی ست یا زیادی خودنما یا.....ای وای که اکنون نیز که کسی پیدا شده بود که آنرا در اختیار ایشان بگذارند حیف که « زن » بود و از دیدگاه « زن» نگاه میگرد که همان « زن» وجود و حضور و تربیت یک یک مردم عالم را در تمامی نسل ها بر عهده دارد و مرد اکثرا احساس فرمانروائی می کند! بی آنکه نصف تسلط ومقاومت « زن» را درخانه با فرزندان و با زندگی داشته باشد و اگر مهر و بخشش و گذشت و تفاهم همین « زن» در زندگی یاور و همراه وهمدل و همراه ایشان نیز نبود به هزارباره سقوط مردان را دیده ایم و این را نیز دیده ایم که مردان در ادامه زندگی در مشکلات روزمره , بیشتر خودرا می بازند و مایوس می شوند ولی همینقدر که «زنی» باسواد و بیسواد او را درخانه قبول داشته باشد و بر قدرت و فکر و اندیشه ی او ایمان داشته باشد بوده است که از این مرد کسی را ساخته و میسازد که درتصور خود نیز به باور نداشت که چنین و چنان قدرتی را برای اداره ی زندگی خود وهمسر و فرزندان خود داشته باشد و شاید حتی چنین مدیریتی را که امروز داشته است هرگز نداشت اگر که همسری حامی و پشت و یاور و همراه او نبود و دیده ایم و تاریخ نیز بارها ثابت کرده است که در پشت بزرگترین مردان دنیا همواره , زنی موفق ایستاده بود و ایستاده است و من جز تاسف بر این اندیشه اینگونه باوری بر مقام زن هیچ نمی توانم بگویم که لایق باشدبر اینگونه اندیشه هائی سراسر گرفته شده از جهل و نادانی که متاسفانه بعنوان یک انسان هم هنوز ارزش و مقام همین یک کلمه را نمی دانیم که «آدم و انسان»چه زن باشد چه مرد آدم است وتفاوتی میان این دو در مغز نیست وهزاران مطلبی را می توانم نمونه بیاورم که در بسیاری چیزها نیز شاید کم وکاستی های هر دو باهم درقانون هستی بر ترازوی بودن همواره ایشان را باهم برابر میکند و با هم به تکامل می رساند و فراموش نکنیم درنگاه خدا بین بنده ی زن و مرد او در آفرینش هیچ تفاوتی بر «انسانیت »هریک از ایشان قائل نگشته است که بخود اجازه بدهیم که ما تعیین کننده نقش خدا باشیم که کدامین برتر است و در واقع حق براین است که هرکه « انسان واقعی» باشد , برتر است مرد و زن بودن ایشان در دنیا و آخرت و نزد خداوند نیز تفاوتی نمی کند که به نسبت اعمال جواب آن پس خواهیم گرفت نه به نسبت جنیست!.<br /><br />حاتم طایی را گفتند: از تو بزرگ همت تر در جهان دیده ای یا شنیده ای ؟<br />گفت : بلی ، روزی چهل شتر قربان کرده بودم امرای عرب را ، پس به گوشه<br />صحرا به حاجتی برون رفته بودم ، خارکنی را دیدم پشته فراهم آورده .<br />گفتمش : به مهمانی حاتم چرا نروی که خلقی بر سماط او گرد آمده اند ؟<br />گفت: هر که نان از عمل خویش خورد<br />منت حاتم طائى نبرد<br /><br />وسرانجام در پایان کتاب« بُعد سوم آرمان نامه ی اُرد بزرگ» شامل یکصدو سیزده فرگردوهفتصدو چهل وپنج فرمان ازارد بزرگ که کلام درکلام آن راباافتخاری دردل به شادی وهمراه باعشق به پایان بردم امید حق سخن رادراین کتاب ادعاکرده باشم ومورداستفاده ی علاقمندان نیز قرارگیردواین کتاب راباصمیمیت واحترام تقدیم میکنم به:دوست واستاد ارجمندم که,درتمامی این راه زحمات بسیاری راهمراه وهمپای من متحمل شده وزحمات شبانه روزی تدوین ,گردآوری,تنظیم ,ویرایش , طراحی جلد رابادوستی ومحبت وهمراهی و همکاری دلگرم کننده ای برعهده داشته اند وهمچنین در پشتکارمن وتشویق من دراین راه نیزبسیار صمیمانه همراه و همگام با من بودند<br />لذااین کتاب "تقدیمی من":« فرزانه شیدا»:به جناب استاد«"آقای امیرهمدانی"»وبه پاس زحمات بی دریغ و همراهی,ایشان دررسیدن به,انتهای این کتاب است ,همواره وتاهمیشه ازایشان کمال تشکررادارم<br />همراه باتقدیم صمیمانه ترین احترام,خاطر نشان خواهم کردکه یاری این دوست وهمراه,واستادارجمندم راهرگزازخاطرنخواهم برد.<br />نویسنده : فرزانه شیدا<br />اسلو ، نروژ - 1388<br /><br /><div style="text-align: center;"><p style="text-align: center;"><a style="" href="http://razdar.files.wordpress.com/2010/02/orod-bozorg1.jpg"><img class="alignnone size-medium wp-image-575" title="OROD BOZORG" src="http://razdar.files.wordpress.com/2010/02/orod-bozorg1.jpg?w=142&h=300" alt="ارد بزرگ Orod Bozorg / Great Orod" width="142" height="300" /></a></p></div><br />ـــــ اُرد بزرگ ــــ<br />دراین دنیای وانفسا<br />گهی ویران گهی شیدا<br />گهی آواره ی دهری<br />گهی جا مانده در دنیا<br /><br />رهم تاریک وگه خاموش<br />نه گرمی های یک آغوش<br />چه افسرده رهی رفتم<br />به قلبی خسته ومدهوش<br /><br />نه نوری در ره تارم<br />نه شمعی در شب زارم<br />نه مهری تا که جان گیرد<br />درآن قلب ِ گرفتارم<br /><br />دراین ره وه چه بیهوده<br />نه دلخوش یا که آسوده<br />رهی رفتم , بسی گُمره<br />به دل صد غصه آلوده<br /><br />بناگه نور رخشانی<br />توگوئی در زمستانی<br />بدل گرمیِ بودن داد<br />به دل زآن درد وویرانی<br /><br />ازاو بس پرس وجو کردم<br />زاو دل زیر رورو کردم<br />به عشقی با کلام او<br />به" شیدائی "چه خوکردم<br /><br /><br />کلامش آسمانی بود<br />چو اکسیر جوانی بود<br />به نامش "زندگانی " بود<br />و " نام او جهانی" بود<br /><br /><br />سخن از "مرد " دوران است<br />چو فکرش مایه ی جان است<br />میان هرکلام او<br />توگوئی راز پنهان است<br /><br />در این دنیا دراین برزن<br />ز نام "او" بگو با من<br />بخوان" اندیشه ی" اورا<br />به عشق دل, ز جان وتن<br /><br /><br />بگو: " اُرد بزرگ " ما<br />چه می گوید در این دنیا<br />"کلامِ او" چو آئین است<br />سخن در هر سخن گویا<br /><br />سخن؛ حرفِ منو ما نیست<br />سخن ,از رنجِ فردا نیست<br />سخن," اندیشه ای ناب "است<br />چنین "اندیشه "هرجا نیست<br /><br />کلامش روح جاویدان<br />وجودش مظهر ایمان<br />خدای فکر واندیشه<br />به نام " اُرد" این ایران<br /><br />کلامش روح هر شادی<br />به ویرانی چو" آبادی"<br />بخوان در هرکلام او<br />پیام سرخ "آزادی"<br /><br />سروده ی : فرزانه شیدا<br /><br />پایان کتاب بُعدسوم آرمان نامه ی اردبزرگ به قلم فرزانه شیدا<br />اسلو ، نروژ - 1388فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-16269422279707918192010-03-21T20:05:00.000-07:002010-03-27T03:43:35.712-07:00پایان اشعار فرزانه شیدادرکتاب بعد سوم آرمان نامه ی اردبزرگ<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />اشعار فرزانه شیدا<br />درکتاب بعد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ<br />بخش پانزدهم(۱۵)<br />●<br />___ کوچه های رفتن ___<br />اگر من من بودم<br />در کوچه های زندگی<br />اگر تو بودی<br />در کوچه های گذر<br />هیچگاه زندگی<br />اینگونه دلتنگ نبود<br />وهر گز گذر فصلها<br />اینچنین<br />بی رنگ نمیشد.<br />ـــــ۱۳۸۲ / فرزانه شیداـــــ<br />۲<br />_____ سرنوشت______<br />دوباره قرعه ء تقدیر شیاد<br />بنام این منه سرگشته افتاد<br />دوباره من شدم قربانی او<br />که ویران دل کند مارازبنیاد<br />دوباره این جهان مردم آزار<br />در آورده صدایم را به فریاد<br />دوباره گوشه گیر غم رفته<br />به حوری شد اسیر ظلم وبیداد<br />دوباره تا که آرامی گرفتم<br />به خشمی بر دلم حرمان فرستاد<br />دوباره خشم خود برمن گرفته<br />دوباره کرده از ویران دلم یاد<br />دوباره چشم بر ویرانه دارد<br />مبادا یاوری آید به آباد<br />دوباره در رهم دامی نهاده<br />که خود صیدم کندمانند صیاد<br />نمیخواهد که آبادی بگیرم<br />چو خود اینسان مرا ویرانیم داد<br />مرا هر دم به اندوهی کشاند<br />مبادا لحظه ای این دل شودشاد<br />مرا ویرانه بهترمی پسندد<br />چو خود بنیاد این ویرانه بنهاد<br />اسارتهای دل خشنودی اوست<br />نباید دل شود از غصه آزاد<br />و میدانم به تزویر خودش بود<br />اگر در قرعه اش نام من افتاد<br />خدایا بس دگر رنج و عذابم<br />زاین دنیای ظالم...آه.. فریادددددد<br />_______۱۳۶۲/ف.شیدا___<br />۳<br />____ " کدام ...؟" _____<br />سالهاست بهارم را<br />به خزان فروخته ام<br />و رشته رشته موهایم را<br />به خاطرات برف<br />وگرمای تنم را<br />به سردی زمستان اندوه<br />گذرم از جاده های بهاری<br />به تابستان زندگی<br />چه زودگذر بوده است<br />من آخر صاحبش نبوده ام<br />و همچنان در جاده های زندگی<br />که براه برفیء زمستانی اندوه<br />میرسد.... در تکرار تکرارها<br />درمانده ام<br />کدامین صدا را باید شنید<br />صدای درونم را<br />که میپرسد: بیاد داری<br />یا صدائی را که میگوید<br />ز خاطر ببر<br />کدامین صدا را خواهم شنید<br />بکدامین گوش فراخواهم داد<br />در آینده ... فرداها<br />در کدامین جاده ها<br />چه خواهم کرد.....نمیدانم<br />آرامشم کجاست؟! ...نمیدانم<br />کدامین ره به جاده بهار<br />خواهد رسید<br />وقتی که نگاه مغموم است؟<br />اردیبهشت ۱۳۸۳ چهارشنبه<br />ـــــ فرزانه شیدا ــــ<br />۴<br />● صدای زندگی ...●<br />درصدای باران<br />یا صدای باد<br />در خش خش برگها<br />تا کاغذی رها در هوا<br />در صدای رود یا نوای موج<br />در چهچهه مرغ های بهاری<br />یا در همهمه هائی<br />کوچه وخیابان<br />آنچه همه در پی آنیم<br />صدای زندگیست<br />مانده ام با کدامین نوا<br />در کدامین صدا<br />وتا کجا میشود<br />دلخوش بود<br />مانده ام<br />در کشاکش بودن<br />دلم را در کدامین خرابه<br />پنهان کنم<br />تا درناله های پر طپش قلبم<br />ازپا نیافتم<br />و باز بشنوم نوای زندگی را<br />که دوراست از صدای دل<br />دورتر ازمن و حتی بودنم<br />بر جای مانده ام<br />فرو رفته در خویش<br />مانده در سکوتی دردآور<br />بسته لب در آروزی سخن<br />چگونه تاب آورم<br />زیستن را<br />آه غم هرروز چون پیچکی<br />در دلم می پیچد<br />نفس تنگ میشود<br />بیقراری دلم را<br />لرزان میکند<br />بی تاب میشوم<br />و میخواهم در صدای باد<br />در صدائی از زندگی<br />خود را فراموش کنم<br />تو چه میدانی چقدر سخت است<br />در دور دست آه کشیدن<br />و بی هیچ رسیدنی راه پوئیدن<br />و باز هیچ...هیچ ...هیچ<br />ایکاش اینگونه نبود<br />جمعه، 14 اردیبهشت، 1386<br />¤سروده ی : فرزانه شیدا¤<br />۵ ●<br />___درانتظار چه...؟!___<br />اینهمه بردر میخانه نشستیم, چه شد؟<br />بغض دل, بر لب پیمانه شکستیم ,چه شد؟<br />از خود ودیر مغان گاه گُسستیم ,چه شد؟<br />عهد با دلبر جانانه که بستیم ,چه شد؟<br /><br />اینهمه از سر تدبیر وخرد نیز نبود<br />بر همه هستی ما شور دل انگیز نبود<br />غم بدل, پای کشان ,رفته شکستیم ,چه شد؟<br />زندگی غیر همان, درد غم انگیز نبود<br /><br />قدرِ دانائی خود هیچ ندانیم چرا ؟<br />بی خرد, پای,دراین دشت کشانیم چرا؟<br />ناتوان ازچه شده قلب ودل ودیده ی ما ؟<br />دیده ودل ز چه بر نور خدائی نرسانیم؟ چرا؟<br /><br />«عقل » ما را , به در خانِ خدا میخواند<br />«چون خدا, عقل وخرد داده , خود او میداند<br />اشرف روی زمینیم!... چرا منتظریم؟!<br />تا به کی «عمر» مگر روی زمین میماند؟!<br /><br />این پریشانی ما, از سَر نادانی ماست<br />ناتوان بودن ما ,در َسر انسانی ماست<br />تا نباشد خردی ,عقل کجا راه برد؟ !<br />بی خرد ماندنِ ما, مایه ی ویرانی ماست<br /><br />جان من ! جام مّی وساقی وجانانه کجاست<br />تا نباشد دلخوش , لذت پیمانه کجاست؟<br />ما دراین میکده , گر, خوار نشینیم , رواست<br />بی وضوِدل وجان,لذت ِمستانه, کجاست؟<br /><br />بّه که برپا شده در راه دگر پای نهیم<br />وندرین غصه سرا بّه که زغمها برهیم<br />بی خدا ,کوردلی , با دل وچشم ونگهیم<br />بّه که درروح وروان ,« عشق خدا » جا بدهیم<br />_____ فرزانه شیدا /1388____<br />۶ ●<br />¤ غزلی باید ساخت ¤<br />غزلی باید ساخت تا<br />بگوید منو دل تنهائیم<br />تا بگوید زغم واشک ونیاز<br />تا بگوید زچه رو دردل شب<br />"آه" ماتم زده ای<br />از دل سوخته برمیخیزد<br />و به همراه سرشک<br />در کف و دامن تومیریزد<br /><br />غزلی باید ساخت<br />از شکستن در راه<br />و نشستن غمناک<br />و به تنهائی دل<br />خیره شدن<br />غرلی باید ساخت ...<br />غزلی باید ساخت<br />¤ سروده فرزانه شیدا/1386¤<br />۷ ●<br />¤ شیشه ی دل ¤<br />امروز به با غ نظر می کنم ولی<br />درگوشه های دلم، خار غم بسی است<br />هرروز بر سر این شیشه ی دلم<br />پیوسته سنگ جفا ،دست هرکسی ست<br />گویا بنام زندگی اندر مسیر عمر<br />تا هست وهست ساز خموشی بوّد روا<br />درگوشه ای که دلم نغمه می زند<br />بازهم منم به خموشی چه بیصدا<br />شنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۷<br />____سروده فرزانه شیدا___<br />۸ ●<br />_____ نگاه از ..____<br />دل را روشنی بخش<br />و از ورای آن بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />دیدنی<br />با امیدِدیدارِزیبائی<br />بوسه های طبیعت<br />بر تن نرم زندگی<br />تن نرم آب<br />در آغوش زمین<br />ریشه های درخت<br />بوته های سبز<br />گلهای رنگین<br />در هم آغوشی خاک<br />نوازش نسیم بر برگ و گل<br />بر چهره منو تو<br />نگاه سبز زمین بر ما<br />نگاه آبی آسمان<br />بر منو تو<br />بوسه های باران و برف<br />بر چهره ها بر زمین<br />عشق مگر چیست<br />آغوشی گشوده<br />از محبت در طپش قلبی<br />طپش قلبی<br />...در مهربانی ستودن<br />خواستن و<br />عاشقانه زیستن<br />بخشیدن محبت خویش<br />بی چشمداشتی<br />ما ستوده ی<br />زمین و آسمانیم<br />به حکم خدای عشق!<br />زندگی<br />بسیارعاشق ماست<br />مااما, به ویرانیش<br />کمر بستیم<br />ما هستی را, بی نگاه<br />گذشتیم و رفتیم<br />اما, دیگر بس<br />ناله های غم<br />دیگر بس شکایتها<br />ما خود,ویرانی<br />همه چیز بوده ایم<br />در زندگی ،<br />عشق<br />و باهم بودنها<br />ندیده ام<br />"هیچستان سهراب" را<br />میدانم<br />امابه هیچستان<br />رسیده ایم<br />در اوج داشتن های<br />همه چیز<br />ما خود<br />ترانه زندگی<br />بی صدا کرده ایم<br />ما خود<br />عشق رارانده ایم<br />به کوچه های غریب<br />ما خود<br />نامهربانی را<br />به خانه دل بردیم<br />تنهائی گزیدیم<br />...<br />درخلوتها<br />گاه سربر<br />آغوشِ ناامیدی<br />در کتمانِ عشق<br />ما به طواف<br />« نمی توانم ها»<br />«نمی شودها»<br />« ممکن نیست»<br />عادت کرده ایم<br />ما بی اعتباری احساس<br />و ناثباتی اندیشه را<br />آشفتگی روح خویش را<br />زندگی خواندیم...<br />اما ...<br />دل را روشنی بخش<br />واز ورای آن<br />زندگی را بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />نگاهی ساده<br />در باور آنچه هست<br />در حقیقت زندگی و عشق<br />در دیدنِ تمامی<br />رنگهای زندگی<br />زیبا خواهد بود.<br />● ۱۳۸۵/۲/۱۸سه شنبه از: فرزانه شیدا●<br />۹<br />____ با من بگو ..._____<br />با من بگو ای شب نشینِ<br />بیدار دل<br />اکنون که در<br />کوچـه های خالی شب<br />،، نسیم سردزمستان،،<br />عابری تنهاست...<br />اینک که ستاره وماه<br />از میان ابرهای دلتنگی<br />که فروغشان را<br />به یغما برده است<br />گه بگاه<br />نگاه مهربان خویش<br />برزمین می دوزد<br />ازمیان مه وابر!!!<br />وآبهای جاری<br />جویبارهای تاریک<br />در زیر یخ<br />ترانه ی<br />رفتن ورسیدن را<br />به ترنم نشسته اسـت<br />تو در پشت پنـجره ی<br />اتاق تنهائیت<br />چه میکنی؟!<br />آیادیوا رهای ضخیمِ<br />خانه های غریب<br />ایستاده درکنارهـم<br />میتواندفاصله ی تو<br />با دلها باشـد؟!<br />پیوند عاطفه های زلال<br />...آیا....<br />دیوارها را<br />به تسلیم کشیده اند؟!<br />یا این دلهاست درحصار<br />در حصـاره ی خودفرو رفتن؟!<br />... بامن بگو...<br />که تنهادسـتهای رسـیده بر هم<br />قـدرت پیوستن دارنـد؟!<br />...آه...مگو جـدائی<br />دستهای تنها<br />در پشـت دیوارها<br />گلهای پیوند را<br />فسرده دیده است!!!<br />که دسـت دل<br />دیوارها را نیز<br />به تمسخر خواهد کشـید<br />اگر درکوچه های خیال<br />،،افکار عاشـقانه،،<br />در کوچه های شـهر<br />غـزلخوان شـبانه ها<br />گردند<br />و پیوند را<br />ترانه کنند!!<br />" فاصله "<br />سخنی بیش نیست<br />در قلب عاشقی<br />بایدعاشـق بود<br />که رازهمدلی ها را<br />در شبهای تنهائی<br />دانسته...روح را<br />همدم دلدار دید!<br />که حتی عاشقان جدا<br />ز یکدیگر نیز<br />در احساس خویش ...<br />همواره باهمند<br />هـمواره باهـم!!!<br />وروح را در عــشق<br />جـدائی از<br />عاشـق نیسـت<br />___ ف.شیدا زمستان۱۳۶۷ -اسُلو /نروژ ____<br />۱۰<br />____ وتو...رفتی _____<br />به هزار نغمه برایت گفتم<br />با هزار نگاه<br />با لبخندهای بسیار<br />وگاه بااشکهایم نیز<br />تا شاید گوشه ای<br />از آنهمه محبتی را<br />که دردل برتو بود<br />بازگفته باشم<br />افسوس ...<br />افسوس هرگر ندانستی<br />چگونه میتوان<br />اینهمه عاشق بود<br />چراکه هرگز<br />کلامم را درنیافتی<br />وهرگز ندانستی ...<br />چگونه دوستت میدارم<br />ورفتی...<br />تنهائی اینجا بامن است<br />خاطره هایت را<br />برایش بازخواهم گفت<br />در لحظه لحظه ی دلتنگی.... بی تو...<br />_____ 1387 /ف.شیدا ______<br />۱۱<br />__ گلخانه ی دنیا ____<br />منم آنکس که با شادی وامید<br />گل مهرم دراین « گلخانه» روئید<br />ندانستم همه رنگ وفریب است<br />بدنیائی پُر از اندوه وتردید<br />چو دنیا جایگاهی از دوروئی ست<br />بدی , بهتر زخوبی ونکوئی ست<br />حقایق جای خود داده به تزویر<br />جفا بینی چو راهت راستگو ئی ست<br />بدی , دنیا به ویرانی کشانده<br />دگر « گلخانه ای» برجا نمانده<br />اگر روید گلی باشد گل یخ<br />که سردی را دراین دلها نشانده<br />دگر از باغبان گویا , اثر نیست<br />نوای زندگانی را خبر نیست<br />همه در مشغله اندر پی سود<br />کسی را بر گلستانی گذر نیست<br />دگر دنیا شده غمخانه ای سرد<br />گل هر چهره ای، پژمرده وزرد<br />نمی خواند ، دگر بلبل بدین باغ<br />چه این ویرانه ای باشد پُر از درد<br />کنون عشـقی درون سینه ای نیست<br />میان سینه ها، جز کینه ای نیست<br />چـرا دلها همه خالی زعـشق اسـت<br />به قـلبی صــافیِ آئینه ای نیست<br />چـرا آن دل که پُـر ازعـاشقی بـود<br />درون خـلوتش جز گــریه ای نیست<br />درونِ سینه ی عاشـق ، خـدایا<br />به جز غمهادگر گنجینه ای نیسـت<br />27 خرداد 1360<br />____ فـرزانه شــیدا ____<br />۱۲<br />____ بگوید با او...از ف.شیدا______<br />آسمان چون تو نبود<br />آسمان همواره<br />در غروب رفتن<br />پا بپای خورشید<br />رفته تا لحظه آخر با او !<br />تا که در بدرقه خویش بگوید با او<br />باز فردا برگرد !<br />____ اسفندماه 1384 ف. شیدا _____<br />۱۳<br />_____ خدا یارت , ف.شیدا ______<br />توخود در باور چشمان من دیدی<br />که پر ازاشک واندوهی توان فراسا<br />بدرد وغصه واندوه تو<br />پرپر زدم روزی<br />وتو ...حتی<br />برای دیدن اندوه ورنجِ مانده در قلبم<br />نفهمیدی که گر مهری بدل<br />برتو نباشد بر دل وسینه<br />چرا باید بدینسان<br />در غمت آشفته وخون دل شوم هردم<br />که دریادت<br />ترا غمگین به کُنج خاطر خود<br />باز میبینم<br />نمیدانی<br />وتو هرگز ندانستی که این دل<br />...رنجهایت را<br />بدوش خود کشد هرباره وهربار<br />که تو درغصه ای درسینه آشفتی<br />تواما این نمیدانی<br />ومن دلخسته از گویائی مهرم<br />کنون راهی شدم بر روزگارخود<br />که خود هم دردلم انبار غم بودم<br />ولی در رنج تو همواره ...همراهت<br />تواما این نمیدانی<br />تواما این نمیفهمی<br />...<br />برو دیگر , که من هم<br />خسته از تکرار تکرارم<br />که منهم خود گرفتارم<br />که منهم بیش ازاین<br />تاب وتوانم نیست<br />که دردت را بدل هردم کشم روزی<br />برو دیگر<br />گخ من دلخسته از این بازی تکرار<br />سپردم قلب تو بر روزگار تو<br />خدایم یاورت باشد<br />که دردل در ,دعایم جاودان هستی<br />_____ فرزانه شیدا/ 1388 _____<br />۱۴<br />___ انتظار _____<br />صدایم کن که از<br />انتظار بیزارم<br />از دلتنگی آشفته<br />صدایم کن<br />که در بیصدائی سکوت<br />تیک تاک ساعت<br />بدلم می کوبد<br />و تنفس هر بار<br />قفس سینه ی من را به فشار<br />باز آلوده بخون می سازد..<br />قلب خونین مرا باور کن<br />و مرا باز بخوان<br />که دلم , دلتنگ است<br />و فقط منتظر آن لحظه ست<br />که تو یکبار دگر<br />نام مرا<br />بر لبت ساز کنی<br />بر لبت ساز کنی<br />____ فرزانه شیدا____<br />۱۵<br />____ من آن نیستم ...___<br />من آن نیستم ...نه...<br />نه آنکس که<br />جامه دان سفر پرکرده بود<br />,در شوق دیدار<br />با هزار آرزو....<br />در پائی که پر میکشید<br />تا رسیدن به تو...<br />تا در آغوش جویمت!<br />...نه من آن نیستم<br />...نه....<br />که چون رسید...<br />سکوت خامُش پنهان تو<br />درگردش ِحیرانِ سرگردانیِ<br />در شهرتو<br />گریانش کرد!...<br />پریشانی ِجستجوی نگاه تو<br />آزرده گی قلبش شد!...<br />من آن نیستم ...نه...<br />که سرسپرده , دل سپرده ,<br />جان سپرده د خویش<br />اما بی دل ...« بازکشتنم » را<br />به خویش نمیدیدم<br />اگرچه باز گشته بودم ,<br />در بی توماندن ها....<br />نه , من آنکس نیستم<br />نه آن زنده ی دیروز...<br />اما خسته در خموشی ها<br />نه دلشکسته ی امروز ...د<br />ر سکوت عمیق خیره بودن ها<br />درهیچِ هوا...<br />باز درسکوت<br />... وخاطره ی بودنت ,<br />محو میشد<br />محو میشد<br />در نگاه نومید لحظه هایم<br />که چندان نیز بازگشتت را<br />انتظار نمی کشید<br />نه دراینهمه بی تفاوتی تو,<br />در شکست سختِ خاموش<br />من در جستجوی دیروزی یافتنت!<br />بازگشتم ووای در خیرگی,<br />میانِ هیچ ِهوا<br />سکوت کردم<br />سکوت ...سکوت<br />لب به سخن باز نمیشد<br />نه توان اشک نه توان<br />حرف نه حتی توان زیستن<br />هیچ درمن نبود...<br />هیچ درمن نمانده بود<br />وخاطره بودنت ...<br />محو میشد<br />در اندوهی که دیگر<br />درپی جامه دان سفر نبود<br />نه دیگر بسوی تو<br />نه برای باردیگر شکستن<br />وزندگی محو میشد<br />درهیجِ من ...<br />که بی تو<br />زندگی نمیشناخت<br />ونه دیگر شوق<br />زندگی کردن را<br />___فرزانه شیدا /1388-اُسلو نروژ____<br />۱۶<br />___ بیهوده, ___<br />هنوز غبار ازتن<br />پاک نکرده بودم<br />که غبارآلوده تن<br />در گردباد افکارم ,<br />خویش را باختم<br />وقتی که<br />گلستان احساسم را<br />در میان شنهای<br />غبارالوده تردید<br />گم کردم<br />درکویر تنهائی غمناکی ,<br />که تو مرا بدان خواندی<br />ومیگفتی کنار دریاست<br />دریائی که دوستش میداری!<br />وامروز ...آه ...<br />میدانستم<br />که دیروزها<br />باز نمیگردد ...<br />ودر آندم<br />که بدنبالت میگشتم<br />همراه تو, چیزی در,<br />درونم گم کردم<br />چیزی را...<br />چه؟ ...هنوز نمیدانم !<br />تراکه گوئی, برای همیشه<br />گم کرده بود دلم<br />وپیدایت نمیکرد<br />هرچه درخویش کاوشگر<br />امید بودم<br />امیدم بودی , آری امیدم<br />بی آنکه بدانی<br />گلستان دیروز هستی ام<br />درکویر ناامیدی های تو<br />گم شد<br />وگم کردم ترانیز<br />وخود را, هم!<br />درتنهائی مرکبار سکوتی<br />که درآه<br />هیچ چیز پیدا نبود<br />چیزی را<br />گم کرده بودم<br />...چه ؟نمیدانم<br />...نپرس....دیگر مپرس<br />چیزی درمن شکسته است<br />باور بود یا اعتماد<br />عشق بود یاامید<br />نمیدانم<br />دست دراز نمی کنم<br />که میدانم دستم کوتاه<br />امیدم بیهوده بود<br />چیزی درمن گم شد<br />چیزی درمن شکست<br />چه؟ نمیدانم!<br />____ فرزانه شیدا/ 1388/اُسلو-نروژ____<br />۱۷<br />___چه شد ...____<br />شب به شب غرق سوالم بادل لبریز درد<br />آتش اندوه را بیرون دهم با "آه سرد"<br />سینه ام سوزدار "آهِ ًغمین" ماندبدل<br />باهمه افسردگی های دلم،بایدچه کرد؟!<br />سرزنومیدی گذارم سجده گون برروی خاک<br />پرسم ازدنیا"چه شدآن مهربان دلهای پاک؟!"<br />پرسش دل تاسحر،تکرارمیگرددمدام<br />پرسشی از قلب وعمق سینه ای،اندوهناک!<br />مهربانی کو ؟وفاکو؟عشق کو؟دلدار کو؟<br />سینه ا ی بربی کسی ها ی دلی،غمخوارکو؟!<br />پُر طپش قلبی برای عشق ورزیدن چه شد؟!<br />یک نگاه عاشقِ غمگین، به شب بیدارکو؟!<br />آنگهم از یأس ونومیدی کشم "آه"از درون<br />"آه فریاد من غمگین بّود از قلب خون"!<br />گویم آخرمهر مُرده،دلبرودلدارنیز<br />قلب من بس کن! دگرچرخی مزن گرد جنون!!!<br />هرنگاهی برجمالی خیره میگرددچنان<br />گوئیاعشق ومحبت رافقط جویددرآن<br />لیکن این دیده پرازنیرنگ وتزویروریاست<br />معنی دیگر نداردجان من !،اینرابدان!<br />گرعروسک بودی ودرسینه ات قلبی نبود<br />گرفضائی پُر نمیشدازتن وجان ووجود<br />شایدآنگه میشدی همرنگ دیگرمردمان<br />"ازهمه بی مهری دنیاترادردی نبود"!<br />ای دریغ ...<br />ای دریغ اززندگی زیراچوآن رنگین کمان<br />رنگهادارد ولی ازآن دورنگی هافغان!!<br />بسکه دیدم ازهمه نامردی و نامردمی<br />زین پس از مهرومحبت هم نمیگیرم نشان<br />___سروده فرزانه شیدا ۱۳۶۲ مردادماه___<br />پایان اشعار فرزانه شیدا در 15 بخش هر بخش 20 شعر نوشته شده درکتاب بعد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ به قلم: فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-58251626823991377822010-03-21T19:57:00.001-07:002010-03-26T10:43:46.262-07:00اشعارفرزانه شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ(14)<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />اشعارفرزانه شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />بخش چهاردهم(۱۴)<br />__ ۱●__ « نمیدانی مگر» ___<br />که من زنجیر<br />از پای واژه ها<br />پاره کرده ام<br />نمیدانی مگر<br />که گرچه کلام را<br />در کتابخانه ی دل<br />به الفبا چیده ام<br />در باغ اندیشه هایم<br />رها ساخته ام<br />ندیده ای مگر<br />کتابهای قصه ای<br />را که<br />به کودک قلبم<br />داده بودم<br />از پله های ابری آسمان<br />در پشت ابر های ضخیم<br />به فرشتگان بخشیده ام<br />تا لالای دل بخوانند<br />در گوش غمناک بی کسی ها<br />دیگر مرااما<br />سخنی نمانده است<br />فقط نگاهم کن<br />از پنجره ی نگاه<br />در نمار خانه ی قلب من<br />هیچکس ناپاکی<br />ره نیافته است<br />و واژه هایم<br />هرگز گناه<br />نبوده است<br />مرا بنگر<br />از پنجره ی نگاه<br />تا هزاران حرفم<br />را دریابی<br />...حرفی را ه<br />رگز نگفته ام<br />جز برای خدا ...<br />به راه خدا ... خدا<br />____ فرزانه شیدا ____<br />●<br />____ « هلال ماه» ______<br />باز شب دیگری ماه ِ دلم جان گرفت<br />«آن » مَه کامل شد ُو «این دل سوزان» گرفت<br />لحظه ی سبزِ دعا... قصهء عشق و وفا<br />او که در این لحظه ها ،وعده و پیمان گرفت<br />من به چه سان بگذرم زینهمه دلدادگی<br />او که ز ره آمد ُو سینه چه حرمان گرفت<br />حسرتِ دیدارِ او, لحظه ی شوق وصال<br />عقل مرا او زمن ,این دم حیران گرفت<br />من به چه شوقی روم زین شب غم بی امید<br />او که ز ره آمد ُو قلب ِ من , آسان گرفت<br />او شده در چشمِ من,همچو خدا ی زمین<br />وای خداوند من ,او ز من ایمان گرفت<br />او زمن ایمان گرفت<br />جمعه 7 دیماه ۱۳۸۶<br />_____ فرزانه شیدا _____<br />●<br />_____ بانوی شب _____<br /><br />بر واژه ها چنگ میزنم<br />و دلم ، دلم بر آفتاب میسوزد<br />که مرا بر پرتو خویش باز میخواند<br />و من ... آه ... من ...<br />در سایه های ناماندگار<br />هنوز بخود می پیچم می پیچم<br />و کلام عشق محو تر از همیشه<br />آفتاب را فریب میدهد<br />در درخشش شیشه ی شکسته خویش<br />این میان تصویر قلب شکسته ام<br />درخششی دیگر دارد<br />بر چهره شیشه ای عشق<br />و سنگی در کنار آن<br />آری بخند....<br />آفتاب برای من نبود<br />نه مگر برای<br />به رخ کشیدن<br />تصویر شکسته ی دلم<br />بر شیشه تکه تکه ی<br />عشقی نابسامان<br />اما بانوی شب بودن نیز<br />عالمی دارد<br />حتی اگر شکسته دلی<br />بیش نباشم<br />و فراموش شده ای<br />در دیدگان آبی خورشید گون عشقم<br />و غمزده ای<br />از نگاه خورشید افتاده<br />بانوی شب بودن نیز عالمی دارد<br />حتی اگه همه شب آسمان آبیم<br />نوری از حضور عشق نداشته باشد<br />و شهاب گونه<br />به مرگ نزدیک گردم<br />حتی اگر هرگز باز نیاید<br />و هرگز باز نپذیرم<br />شکسته دل را<br />دوباره عاشقی کردن<br />بانوی شب بودن<br />نیز عالمی دارد<br />حتی در تنهائی که<br />آه چرا کتمان کنم<br />همیشه<br />بانوی تنهای شب بوده ام<br />همین<br />و گم شده در دروغ<br />دلباخته بر خیال<br />همیشه بانوی شب بوده ام!!<br />¤ ف.شیدا/چهارشنبه 21 فروردین1387¤<br />۴<br />____ « خلوت عشق» _____<br /><br />ترک دل را گر کنم در زندگی<br />دفتر قلبم تهی گردد تهی<br /><br />شعر معبودم گریزد از دلم<br />ره نیابم بعد از این در هر رهی<br /><br />گم شوم در لحظه های روزگار<br />گیج وسرگردان ... نمیگیرم قرار<br /><br />خلوتم خالی شود از عشق او<br />از نیایش بر در پروردگار<br /><br />همچو درویشم به کنج شاعری<br />بر لبم نام محمد(ص) ... یا علی(ع)<br /><br />خلوتم را میبرم تا اوج ...ذن...!<br />بال بگشایم به پرواز و پری<br /><br />آسمانم آبی و مهد خداست<br />سینه ام آبی به رنگ کبریاست<br /><br />اندرین خلوت منم با شعر خویش<br />روزگارم از همه مردم جداست<br /><br />کس به عرفانش نمیفهمد مرا<br />یا دل «شیدا » به عرفان خدا<br /><br />گر بگویم در دلم چون وچراست<br />در نمییابد دل ِ« فرزانه» را<br /><br />من به «شیدائی »خود دل بسته ام<br />این چنین شاید دلی وارسته ام<br /><br />در تواضع سر بدامان خدا<br />اینچنین با مهر او پیوسته ام<br />چهارشنبه 13 دی1385<br />____از : (ف.شیدا) _____<br />۵<br />___ « بوسه ی سلام » ____<br />بی گمان درپس رفتن ها<br />" باز گشتی " نهفته بود ..<br />تا در حریم میان<br />کلام ودست وگرمی،<br />نگاه وآتش وسوزندگی،<br />سلام را بوسه ای باشد،<br />میان گنگی احساسی<br />که دورافتاده از نزدیکی ها..<br />به دگربار شراری می گرفت ،<br />تا نقش دلواپس دلتنگی ،<br />گم شود ،<br />در لمس دستها،<br />ودر آغوش نگاه ،<br />و ختم" بدرود" را ،<br />به انباری ببخشد<br />که تا دیروز<br />پشت پرچین های سبز،<br />اما بی روح ،پنهان بود!<br />اگرچه همیشه وهمواره<br />حس میشد در میانه ی دل!!!<br />ورنج می بخشید بر " بدرود" دیروز<br />و شتابی داشت<br />بر " سلامِ" دوباره ی همیشه ماندن،<br />واز سفر دست کشیدن!!!<br />و نقش آبی یک عمر ،،دوستت دارم ،،<br />را بر قاب هستی عشق میکشید ...!!!<br />اما نه بر دیواراتاق پشتی خانه،<br />که بر خلوت ِهمیشه ساکت شبانه ای،<br />که قلم،در بی قلمی ها ،<br />هزار واژه را نقاشی میکرد !<br />تا او بداند بی واژه نمانده است<br />در دوری نگاه<br />در ندیدن چهره ناشناخته ای<br />که آشنا میزد و غریبه نبود!!<br />میدانی آخر،<br />در بین حروف و واژه و قلم<br />دلبستگی بسیار بود،<br />با دستهای نوشتن ...<br />مرتبط به رگهای ره کشیده<br />از دل بر قلمى که<br />بسیار گفتنى داشت!!<br />تا " بدورد" را،<br />به آبی احساسی بسپارد،<br />که میدانست ،<br />در عمق آسمان بی انتها ،<br />جایگاهی دارد،<br />از تبلور احساسی که ،<br />اگرچه بی سخن مانده بود...<br />اما قلم را از،،<br />دستهای گرم قلبی،،<br />بر خطوط کاغذ میکشید !!!<br />که تنها واژه سلام ،<br />میدانست وبس !!!...<br />اینگونه نیز، در رسم<br />باز هم گذشتن از شبی،<br />میشد باز هم دوباره نوشت<br />و تکرار مداوم دوستت دارم<br />را به واژه سپرد<br />تا هزار نقش تازه<br />را رنگ زند بر بوم بودنها...<br />ویکروز سرانجام<br />در نگاه تو بگوید: سلام....<br />در رسم واژه و شعر تو!!...<br />در رسم هزار بار عاشقى ،<br />هزار بار<br />تکرار دلواژ ه هاى ناگفته!<br />گاه دلتنگی غروب میکند<br />در کنج آسمان دل<br />و،« سه باره »<br />شاعر میشوم !!!<br />«هزار باره » عاشق!!!<br />پنجشنبه 22 آذر۱۳۸۶<br />____ فرزانه شیدا____<br />۶<br />___ دریاب ... ___<br />من برای دل خود میگوشم<br />گرچه در چشم تو<br />بیهوده به کار<br />روزگاران خوش خویش<br />به سختی دادم<br />گرچه در دیده ی تو<br />بی ثمراز هستی وبود<br />دل به ویرانه ی هستی دادم<br />من ولی آبادم !<br />تو خودت را دریاب<br />وبه ویرانی خود دیده بدوز<br />وبه آبادی خود ایمن باش<br />که ترا نیست اگر چشم دلی<br />دل ما لیک تماما نگه است<br />____فرزانه شیدا /1388_____<br />۷<br />____خونین دل ____<br />اهل حساب وکتابی نبوده ام<br />وقتی حسابدارِ دلِ ما جهان ماست<br />وقتی که درگه آخر, « سرای» ما:<br />درروزِ واپیسنِ ,آستانه ی «دَر» خداست<br />دو بر توان دو , نکردم , نه هیچ دم<br />کز خود طلب به رسیدن کنم به خیر<br />دو بر دوی, ضربم چو شد چهار<br />چاره نکرده ام ره خودبر خطای غیر<br />دوبردو مابه توان ِچهار ما<br />بر ناتوانی پایم, سخن نگفت<br />دوبردو داشتم ,به منهای "تنبلی"<br />زآن شب که پای تلاشی ,دلم نخفت<br />آری به روزوشب ِاین جهان خود<br />هرگز حساب دلم بی خدا نبود<br />هربار کز سر غم ناتوان شدیم<br />همواره دل بر سر جوروجفانبود<br />در ضرب وجمع وبه تفریق ِخوب وبد<br />دنیابه چرخه ی خودمیکندحساب<br />باشد که مابسازیم وجور خلق<br />هرروزِ روز جهان راکند خراب<br />هرروزِ ما,نه به لحظه,نه ثانیه<br />گوئی گذر کرده به ساعات بیشمار<br />در تیک تاک ِساعت ِعمرِتلا شِ ما<br />هرثانیه گذری کرده از«هزار»<br />آری چه فرتوت و پیرانه سربه دهر<br />عمری زعمرِ کودکی وقلب ِجوان گذشت<br />دردفترشعروغزل ناله کرده ایم<br />کس راخبر نشد,چه به مادرجهان گذشت<br />یارب به قدرت تو,این قلب ناتوان<br />هردم حساب خویش ,زدنیاجدانمود<br />امروز درسردنیاچه بوده است ؟<br />این دم چگونه رهی بهرما گشود؟<br />ماندم که چه پرسم زاهل دهر<br />چون «آدمی» نه بینا بُوّدنه کور<br />گاهی نگاه برتوببندد,گهی به دهر<br />گاهی اسیر مستی سربودوگه غرور<br />آری رهی که به ره,دیده ام کنون<br />ترسم روم ,که مبادا خطا روم<br />ترسم دراین جهان پرازگرگ وروبه هان<br />در حکم قضاوت خود نارواروم<br />یارب! دلی که فقط غرق عاشقی ست<br />«شیدادلی» به جهان بوده پُرتلاش<br />اینک چوپرسم ازدلِ«فرزانه» راه وچاه<br />گوید که:بر«دلِ شیدا» مزن خراش<br />یارب بگوبه چه سان ره روم که باز<br />افتاده پای اشک دلم پای مثنوی<br />باشد که زاشکِ دل ِخون چکان ما<br />«آه» دل زخمی مارا، «تو» بشنوی<br />______فرزانه شیدا/1388-اُسلو/نروژ____<br />۸<br />____ « اشک »___<br />در میان قطره ها<br />در شوری اشک<br />در خیسی ورق<br />در ناتوانی قلم<br />بر نمناکی کاغذ<br />در بیصدائی محض<br />قلبی آب میشود<br />آنگاه که<br />"عشق"<br />چون نسیم<br />از پنجره ره میگشاید<br />و همنفس باد میگردد<br />دیگر برای سرودن<br />بهانه ای نیست<br />از حرف تهی<br />ازاشک سرشارم.<br />____ ف.شیدا ____<br />۹<br />¤¤¤ ابری ¤¤¤<br />دیگر اما صدای نغمه ی اندوهم<br />را در پرواز های تنهائی<br />سر نخواهم داد<br />دیگر بر شاخ درخت سبز امید<br />جستجوی نخواهم کرد<br />میوه های شادی را<br />دیگر بر رخسار ه آبی ِحوض<br />نمی جویم.<br />خورشیدِ تابناک ِآتشین را<br />دیگر بی تو نمیخوانم<br />نمیخندم ...نمیگریم<br />آسمان پروازم ابریست<br />روزگارم غمناک<br />قلب من بارانی<br />¤¤¤«از فرزانه شیدا»¤¤¤<br />۱۰<br />¤ فقط قطره آب... ¤<br />در کنار آبی<br />روبدریای غروب<br />مرغ دریائی نیز....<br />پرپرواز به بال<br />از سرم باز گذشت,<br />وسپس دور زمن..<br />آسمان را پوئید<br />دور شد باز به بال پرواز<br />ودلم تنها شد!!!<br />قایق چوبی زیبای سفید<br />لنگر انداخته بر آب<br />بروی موجی<br />در تکانهای لطیف<br />نرم وآهسته برقصی زیبا<br />سخن از بودن خود<br />با من گفت<br />درصدائی چوبی<br />لیک زیبا و ملیح<br />ومن اما تنها<br />خیره بردریائی<br />که درآن<br />اردک وحشی درآب<br />پای پائی میزد !<br />با دلم<br />قصه ی تنهائی را<br />زیرو رو میکردم!<br />وه چه آرام ولطیف<br />آب در<br />پهنه ی زیبای بلند<br />در تنش میرقصد<br />درخودش میلغزد<br />آنور آب ولی..<br />..یک جزیره تنها<br />مردمی نیزدرآن!!!<br />زندگانی زیباست<br />گر میان دو طرف<br />تو فقط<br />موج لطیفٍ دلِ دریاباشی<br />تو فقط قطره آب..<br />..تو چودریاباشی!!!<br />دل دریائی سبز...<br />از صدای دل مرغان سرشار<br />وبه آرامی<br />وزیبا ومتین...!!<br />و موّقر بر آب ...<br />کشتی درگذری<br />روی امواج شناور<br />باشد!<br />زندگی زیبا بود<br />گر که حتی<br />بدمی ...در روزی<br />یا به شبهائی سرد...<br />در تن بارانی<br />گاه طوفان بودی!<br />پر زآوازه موج...<br />یا همان قطره بدریای بزرگ<br />باتمامیت کوچک بودن<br />قطره ای<br />در دل دریای بزرگ<br />لیک یک دریائی ..<br />.. لیک یک دریائی<br />کاش دریا بودم<br />یا همان قطره بدریای بزرگ!!!<br />سبز ودریائی و<br />آرام وعمیق<br />کاش دریا بودم !!!<br />یایکی قطره به آب<br />دوشنبه ۱۷اردیبهشت<br />______ فرزانه شیدا______<br />۱۱<br />____ « پرپر »____<br />قلم را<br />برزمین بگذار<br />چو اینجا شاعران را<br />در دم حیرت<br />به سلاخ جفا<br />پر پر شدن باید !<br />یکشنبه 22اردیبهشت 1387<br />____«ف.شیدا» ____<br />۱۲<br />____ بی خبر _____<br />افسردگی های مرا یارا,بیادمن مَیار<br />پای پیاده میروم,اما تو بر اسبی سوار<br />آسوده راهت میروی,اما شکایت میکنی<br />پس من چه گویم جان من؟از قلب دائم بیقرار؟!<br />یارادل افسرده ام دارد, شکایت بیشمار<br />هرگزنشد,دراوج غم, گرددکسی باسینه یار<br />صحرابه صحرا,دربدر,تنها,بدون همسفر<br />منهم که تنهامیروم, بی یاوروبی غمگسار<br />درکام من,ای بی خبر,گر زندگی طعمی نهاد<br />جز مزه زهری نبود,زهری زتلخی ناگوار<br />خشم جهان رادیده ام,با ظلم و جوروقهراو<br />اکنون زعمق سینه ام دارم,زدنیاانزجار!<br />جز آتش خشمی نبود,یایک جهنم بر دلم<br />آنراکه تودر قلب خود,نامش نهادی"روزگار"!<br />دیوانه ای خواهم شدن,گر یاداین دنیا کنم<br />ای بی خبرازحال ما،مارا به حال خودگذار<br />____16آبانماه 1362/« فرزانه شیدا» ____<br />۱۳<br />____ نقاشی ____<br />واژه ها<br />از چه چنین گشته دلم<br />هر سخن در قفس سینه<br />گرفتار شده ست<br />هرچه خواهم<br />که بگویم از دل<br />بی سخن میمانم<br />باز یک حرف<br />بدنبال حروفی دیگر<br />در درون می چرخد<br />خیره بر دفتر خود<br />میمانم<br />حرفها بسیار است<br />لیک خاموشتراز خاموشم<br />دل سبک نیست<br />به این جمله وآن جمله که<br />نقشی دارد<br />در درون ذهنم<br />جای آن حس سبک گشتن<br />و عاری شدن از غم<br />خالیست<br />واژه ها<br />در نگهم همچو<br />یک نقاشی ست<br />زندگانی هم نیز<br />گرچه سرشارز,رنگ<br />لیک تنهادر قاب<br />نقش یک تصویریست<br />در سکوتی مبهم<br />و درون دل من<br />همهمه غوغائیست<br />لیک لبها به سکوت<br />دیده حیران و<br />نگه برهر سو<br />باز هم چشم<br />نبیند جائی<br />سر پراندیشه<br />پرازافکاراست<br />لیک درجمله<br />نمی گیرد شکل<br />و نمیدانم من<br />به چه سان باید گفت؟!<br />اینقدر میدانم<br />که بدل رنگ سکوت<br />باز پررنگ ترین نقاشی ست<br />وبسی دلگیرم<br />و بیادم آمد<br />غم دلگیر "فروغ"<br />آندمی راکه نوشت :<br />من بسی مردن را<br />زندگانی کردم<br />و دلم را دیدم<br />که همانند"فروغ"<br />مانده در حاشیه ها<br />و زغم دلگیر است<br />....<br />زندگی<br />دورتراز من جاریست<br />و دلم میخواهد<br />رنگ پر رنگ سکوت<br />جای خود رابدهد<br />به زلالی همان,اشعاری<br />که به نقاشی اندیشه من<br />رنگی داد<br />و دلم زیست به عشق<br />____ ف.شیدا/یکشنبه28خرداد1385____<br />۱۴<br />_____ ندیده ای مگر !؟ _____<br />ندیده ای مگر چگونه بوده ام؟!<br />از اشعارم چه یافته ای<br />از نگاهم چه خوانده ای<br />از گامهایم<br />کدامین جاده را<br />در رویای خویش رفته ای؟!<br />نمیدانی مگر من روحم را<br />اگر به رود بخشیدم<br />از پیچ های سخت<br />از دل سنگها به قهر گذشت<br />جانم را گر به موج دریا<br />بخشیده ام<br />طوفانی شد<br />به ابر اگر نفسم را<br />سپرده ام<br />رعد و برق را<br />مهمان خویش کرد<br />و بارید<br />دستانم را<br />اگر به بوته های جنگل<br />آویختم برگریزان شد<br />از پریشانی دلم<br />آرام نداشت<br />هر که کمی از مرا گرفت<br />اما عشق را<br />هرگز نشد<br />هرگز نشد<br />به کس دیگری ببخشایم<br />مهر تو<br />در سینه من تنها<br />از آن من بود و بس<br />از آن قلب من بودو بس<br />اگرچه روح سرگردان<br />جان موج دیده<br />نفس پر طپش<br />و دستهای بیقرارم<br />همچنان<br />در پریشانی<br />جستجو گرتو بود<br />اما عشق تو<br />همیشه با من بود<br />همیشه با من<br />_____ تیرماه 1382 ف.شیدا _____<br />۱۵<br />__لحظه در لحظه ی عشـق____<br />لحظه در لحظه ی عشق<br />گذر ثانیه ها<br />تیک تاک ساعت<br />زدن نـبـض وجـود<br />طـپش تند<br />و شـتابان درون<br />لحظه د لحظه ی عــشق<br />بدلم می گوید<br />عاشـق او هستـم<br />دوسـت دارم او را<br />و مرا تاب نباشد که زاو<br />لحظه ای دور شـوم<br />لحظه درلحظه ی عـشق<br />او مراهمراه است<br />باهمه حس مـحبت دردل<br />و دلم می گوید<br />که دگر,تاب جدائی ازاو<br />در دلم نیسـت که نیست<br />وای بی او چه کنـم ؟!<br />___ « فرزانه شیدا » ___<br />۱۶<br />____ «لحظه ها ی پیوند»____<br />همچو نقشی بود رویائی<br />آن لحظه ی پیوند<br />چون<br />ابری رنگ گرفته<br />از خورشید<br />در گرگ ومیش غروب<br />نقشی بودرویائی<br />بمانند شعله ای<br />برخاسته ازدریا<br />نقش بسته<br />در آسمان آبی<br />در جاودانگی عشقی<br />که بر آن قسم خوردیم<br />تا همیشه وفادار<br />باقی بماند<br />...نقشی بود رویائی<br />اما تا جاودانه<br />نقش بسته بر قلبی<br />همواره عاشق<br />در جاودانگی پیوند<br />...تنهائی را<br />فراموش باید کرد<br />زمانی که عشق<br />جاودانه میگردد.<br />16/فروردین 1386<br />_____ ف.شیدا ____<br />۱۷<br />___ دریاب : از ف.شیدا ____<br />من برای دل خود میگوشم<br />گرچه در چشم تو<br />بیهوده به کار<br />روزگاران خوش خویش<br />به سختی دادم<br />گرچه در دیده ی تو<br />بی ثمراز هستی وبود<br />دل به ویرانه ی هستی دادم<br />من ولی آبادم !<br />تو خودت را دریاب<br />وبه ویرانی خود دیده بدوز<br />وبه آبادی خود ایمن باش<br />که ترا نیست اگر چشم دلی<br />دل ما لیک تماما نگه است<br />____فرزانه شیدا /1388_____<br />۱۸<br />____ بازگرد..______<br />یکباربرای تو<br />از خود گذشتم<br />یکباربخاطر تو<br />ازدل<br />یکبار درراه تو<br />اززندگی<br />امروز می بینم<br />که تونیز نیستی<br />اما هر چه میکنم<br />می بینم<br />از توان گذشتنم ,نیست<br />بازگرد<br />تا در همیشگی"بودنم"<br />تنها از آن تو باشم و بس<br />باز گرد<br />تا برای تو<br />"خود"را<br />" زندگی " را<br />و " دل " را<br />تا آخرین لحظه ی حیات<br />با تمامیت<br />" عشق "<br />از آن تو کنم<br />بازگرد<br />___ فرزانه شیدا___<br />۱۹<br />__ به پای عاشقی ها مینویسم ___<br />به پای عاشقی ها مینویسم<br />هر آن اشکی که درپای توریزم<br />تورفتی قلب من جامانده اینجا<br />ولی تنها توئی عشق عزیزم<br />پس ازتو دل نمیگیردقراری<br />ندارم بعد تو من روزگاری<br />تو رفتی و زمستان جدائی<br />تَرک داده دلم دربیصدائی<br />زاین سرمای تلخ بیقراری<br />نمی آید دگربرما بهاری<br />اگر حتی دگر بامن نمانی!<br />نگیرم دل زتودرزندگانی<br />وگراز تو نگیرم هم نشانی<br />درون سینه ی من جاودانی<br />بپای عاشقی هامینویسم<br />هر آن اشکی که درپای توریزم<br />هر آن اشکی که درپای توریزم<br />اول اردیبهشت 1378/ پانزدهم آپریل 2008<br />____ سروده ی فرزانه شیدا ___<br /><br />۲۰ ●<br />____درست همین "دَر" بود....____<br />درست آمدی همین در بود<br />ازهمین دَر میتوانستی<br />پا بداخل بگذاری<br />ازهمینجا میتوانستی<br />نشانه ی عشق وتنفررا<br />برای همیشه در<br />قلبم به تثبیت برسانی<br />درست آمدی<br />...<br />به شیوائی ...به زیبائی<br />اینهمه دنبال دویدنها<br />از شعرواحساس گفتن ها<br />خودفداکردنها<br />جان نثار کردنها<br />...آه...<br />درست به درون آمدی<br />همین "دَر" بود<br />نمیدانستی اما ...هرگز<br />هیچگاه... مهرت<br />به باورم نرفت<br />....قلبم<br />همواره ازتو دوری میجُست<br />امروز میدانم چرا...<br />ومن اما...<br />دَری برتو گشودم<br />که راستی وصداقتت را<br />بین آب وآتش بیآزمایم<br />...<br />تاامروز<br />کبریتی دردست<br />پای شعله ی دلم<br />ایستادی ومیخندی<br />بخند درباور خود<br />بر حماقت من<br />درست وارد شدی<br />... آری...<br />برای من یار<br />"محبت "بود<br />دوستی ,"مهربانی"<br />وتواما... اگرچه<br />واژه,واژه<br />مرا میخواندی<br />که دریابی ..<br />.. کدامین دَر<br />دَرب وُرود توست<br /><br />درست بدرون آمدی<br />همین دَر بود !<br />که دلسوخته ای را<br />که" دوری" می جُست<br />تا" یاری"<br />درآتشفشان<br />حقارتهای درون خودت<br />بسوزانی<br />من سوختم...آری<br />...ولی ...<br />هنوز هم نمیدانی<br />دلسوختگی تو<br />چگونه خواهد بود<br />...<br />هنوز هم نمیدانی<br />نه...نمیدانی...<br />دَرب ورودی واقعی<br />به درونِ دلِ من<br />این نبود<br />..<br />تو دَرب خیانت رازدی<br />من نیزبازگشودم , دَری را<br />که میدانستم<br />تنها تو ..وفقط تو<br />ازآن به درون<br />خواهی آمد... وآمدی<br />چطور باور کردی... که من<br />درخانه حقارت وخیانت<br />خانه کرده ام؟<br />...<br />چطور باورکردی که مرا<br />به اینگونه میتوانی سوخت<br />وباز هم...<br />ماندگار خواهم بود<br />وتونیز؟!<br />باشد,...بازهم خیال کن<br />بازهم خیال کن :من احمقم<br />همانگونه که خودرا<br />باورکردی که<br />بسیارهشیاری<br />وقتی که نمیدانی<br />...هنوز...نه...<br />هنوزنمیدانی<br />کدامین دَر رازدی<br />ونمیدانی هرگز<br />درهای واقعی<br />برتودمی نیز بازنشد<br />تا داخل شوی<br />...اما...<br />درست به درون آمدی<br />همین دَر بود!!!<br />امادرخیال تو...<br />در"تنفر من"...<br />تاهمیشه ی "بودن "<br />از"تو"تا ابد!<br />...<br />دقیقا,درست<br />به درون آمدی<br />همین دَربود...<br />که میشد درآن<br />تراشناخت<br />درست همین دَربود!<br />____فرزانه شیدا ____<br />پایان بخش چهارم (۴)<br />از اشعار فرزانه شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ<br />به قلم فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-21685877362402911982010-03-21T19:46:00.000-07:002010-03-26T10:40:18.906-07:00●اشعار فرزانه شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اردبزرگ (۱۳)<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />●اشعار فرزانه شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />●بخش سیزدهم(۱۳)<br />____ باران ۱●____<br />دلم پر شد<br />از سکوتی بوسعت دنیا<br />و آسمان تمامی روز<br />و حتی در این نیمه شب<br />آرام باریدنی داشت<br />و بارید ...بارید ...بارید<br />تند و سیل آسا<br />بسیار باهم<br />گریسته بودیم<br />اینبار سکوت من بود<br />واشکهای او<br />وآه های من در نگاه او<br />دیگر از مرز گریستن<br />نیز گذشته بودم<br />می بایست آیا<br />آرام میگرفتم<br />می بایست<br />خاموش میماندم ..آه....<br />امشب لالائی خواب من<br />صدای قطره های توست<br />وصدای باد بر نوازش برگ<br />من از مرز گریستن گذشته ام<br />امشب دلم را تو گریه کن.<br />مردادماه 1386/اُسلُو -نروژ<br />ــــ فرزانه شـیدا ــــ<br />۲●<br />¤ گل دل در آتش ¤<br />سینه میسوزد ،گل قلبم درون آتشی<br />نزد شمع روشنی , نجوای قلب سَر کِشی<br />باز میبینم که دل جان میدهد در سوز وداغ<br />باز میسوزد دلم در غصه های فاحشی<br />...ای جهان رحمی ,که من در زندگانی بی کسم<br />دارم از لطف خداوند بزرگم , خواهشی<br />یا خدا در سوز تنهائی ,مرا یاور توئی<br />ای خدا ...<br />ای خدا,کی, سر براین ,سوزنده قلبم می کشی ؟<br />یاربآ... در روزگارِ پستی وُ جهل وستیز<br />من فروافتاده ام درشعله های سرکشی<br />تن همی سوزد, دلم هم,روزگارم پابپا<br />دیده میگردد, بدنبال دل ِزیبا وشی<br />رقص دنیابادلم,آهنگ تنهائی چو گفت<br />کو به,آهنگ دلم رقصی,به شادی!...دلخوشی!<br />قصه ام گر قصه ای بوده ست همسان باغریب<br />شانه ی اشک غریبم, راچو,یاوربالشی<br />کس نمی پرسد غریب لحظه های غصه کیست<br />تابگویم«این جهان»درغصه وُ«من» نزداودرچالشی<br />کس نمیجوید خبرازقلبِ یاری هادگر<br />جای آن افتاده بس دلها بپای ترکِشی<br />جنگهای آدمی, باخودمگر, کافی نبود؟<br />«آدمی» آخرچرا؟بادست خود,قلبی دگررامیکُشی<br />4 بهمن 1388<br />25.01.2010/اُسلو -نروژ<br />____ فرزانه شیدا____<br />۳●<br />¤ " حقیقت ..." ¤<br />حقیقت را<br />پشت دروازه های خیال<br />جا نهادم<br />نه از آنرو ...<br />که تلخیش آزارم میداد<br />که بودنش...<br />رویایم را برهم میریخت<br />وآرزویم را<br />بر باد میداد!<br />اما حقیقت را<br />به باد بخشیدم<br />که در گذر خویش همگان را<br />هشیار کند!!<br />اما دلم...آه ...<br />دلم...غمگنانه<br />بر مزارآرزوهایم<br />گریان بود<br />آخر تفاوت<br />میان ِحقیقت با حقیقت<br />بسیار بود<br />حقیقت من رنجباره ی<br />سنگین روزگاری بود<br />که کوله بارش را<br />بدرازای عمر ...<br />بردوش میکشیدم!!!<br />وحقایق... تلخ وشیرین...<br />در آلبوم<br />یادواّره های دیروزم<br />گاه میخندید<br />گاه تبسمی داشت<br />گاه نگاهی بود بدون عمق !<br />حقیقت اما ...<br />عبور لحظه های ممتد<br />عمر بود<br />که ریزش باران پائیز را<br />بیاد میآورد<br />آنگاه که چتر اندوهم بازنمیشد<br />تا خیس واژه های درد نگردم<br />شنبه 24 فروردین 1387<br />___فرزانه شیدا ___<br />۴●<br />¤ دست میکشم...¤<br />دست بر شیشه میکشم<br />در پاک کردن<br />بخار آغشته از تنفس هوا<br />بی انکه آنسوی پنجره<br />نگاه را بدنیائی آشنا کنم<br />که رنگ رنگ زندگی را<br />رنگین نموده است<br />بی آنکه در خاطرم باشد<br />نگاه مظلوم کودک تنهائی را<br />غم مشهود نگاه زن<br />خشم خسته ی<br />مرد روزگار ...<br />و کسالت اندوهبارِ<br />پیرمردی درک نشده را<br />...<br />دست میکشم برتن سرد پنجره<br />در زدودن اشک نگاه او<br />در بخار اندوهی که<br />از سرمای بیرون<br />گلایه ها میکند<br />آنگاه که دستهای نوازش<br />فراموش شده از« آدمی»<br />تنهائی را<br />آغوش می کشاید ...<br />... دست میکشم بر پنجره<br />.....1388/اُسلُو -نروژ<br />¤ فرزانه شیدا ¤<br />۵●<br /> ــــــ« حقیقت»ــــ<br />اگر به « حقیقت»<br />به گفته بنشینم<br />بجز به « حقیقت»<br />مرارهی نبّود<br />اگر که بگویم<br />زهرچه می بینم<br />بجز به محبت<br />مرا دَری نبّود<br />به پاس «بودنِ» عمری<br />دراین جهان بایست<br />به پای نصیحت<br />به «خیر» بنشینم<br />وگر که بگویم :<br />ره جهان «این» است<br />ببین به فضلِ جهانم<br />چه بوده آیینم<br />اگر که سخن گویمت<br />به دانش خویش<br />نصیحت و پندی<br />به نقدراه وُ عمل<br />به آنچه سخن گویمت<br />مرا دریاب<br />اگر که چو زهر است<br />وگرچوطعم عسل<br />توعاقل ودانا<br />تو درک خود ,داری<br />به راه رفتن خود<br />شیوه های خود,داری<br />من آنچه بگویم<br />سخن ز خوب وبد است<br />به نیکی و خوبی<br />زمن چه پنداری؟!<br />مرا تو<br />به دنیای فکرخود<br />بسپار<br />به لحظه های<br />« حقیقت»<br />به آن دم, یکرنگ<br />وگر که نبودم<br />براه خوب ودرست<br />به شیشه ی دل<br />«خود»روابدارم ,سنگ<br />اگر به نام وفا<br />نام من , بّود انسان<br />براه حق وحقیقت<br />:« نمادِ انسانم»<br />جزاین چو شدم<br />«مُردنم»من رواباشد<br />که جای بودن خودرا<br />به دهر,میدانم<br />وگر به راه خودم<br />راه خویش دریابم<br />مراچه ثمر<br />سنگ راه توگردم<br />وگر نصیحت ما را<br />نمی پذیری باز<br />چه سودبرمن «انسان»<br />که چاه تو گردم؟!<br />وگر بره دشمنی<br />رهی رفتم<br />مرا به سر دشمنی<br />بِران ازخویش<br />ولی چوترابوده ام<br />دلی دلسوز<br />مَکن به زخم سخنها<br />دل ِغمینم ریش<br />_____فرزانه شیدا/ 1388____<br />۶●<br />ـــ « دوست » ـــ<br />نمیگویم مرا دریاب درغم<br />نمیگویم به رنجی یاورم باش<br />نمیگویم زخود,بگذشته بگریز<br />ویا درعاشقی ها همرهم باش<br />ترا گویم بسان یاروهمراه<br />مرایاری وفاداروامین باش<br />چو نتوانی شدن یارای قلبم<br />به قلبم سنگ تلخ آخرین باش<br />ـــ فرزانه شیدا/ 1388 ــــ<br />۷ ● <br />ـــــ خانه ای میخواهم که ...ـــ<br />خانه ای میخواهم که<br />شود کشور موعود دلم<br />ودران شاه ووزیر<br />ودر آن « مرد امیر»<br />به تمامیت نیکوئی خویش<br />ره بسوی دل ودلدار برد<br />تا بسازد همه ی ملک مرا<br />تا بسازد به جهان باغ مرا<br />خانه ای میخواهم<br />که دران مُوطن من<br />نامش « عشق»<br />ولب کودک وفرزند دلم<br />خوش باشد<br />به هزاران خنده<br />روی تابی پره نیلوفر ویاس<br />...خنده اش گوش نوازش باشد<br />و به پروانه ی باغ<br />وبه بلبل و<br />به هر نغمه ی مهر<br />روح سرسبزی دوران بخشد<br />خانه ای میخواهم<br />که شود کشور شادی وسرور<br />ملّتم بُته ی صدها گل سرخ<br />کوچه ها غرق اقاقی هائی<br />که به یاس دل من<br />رنگ سفیدی بخشند<br />از « صداقتهائی»<br />که درون دل خود می بینم<br />وبرای دل مردم هم نیز<br />همچو آن میخواهم.<br />قصر زیبای طلائی دلم<br />نیز به شور<br />کلبه ای بود اگر<br />پُر ززیبائی صدواژه شود<br />نغمه در نغمه به<br />سر«سبز»ی<br />صد شعرِ امید<br />جمله در جمله<br />همه رنگ «سپید »<br />سرخی ِ« عشق » مداوم بخشد<br />به طپشهای محبت<br />در عشق به امیدی رنگین<br />بدل وجان همه ملت من<br />به درون دل آن کودک من<br />سبز با رنگ سپید وسرخی<br />که "وطن نام شود « میهنِ»" من<br />که بُّودنام همین کشور من<br />, « مام من مام وطن»<br />سرزمینم « ایران»<br />که در آن زندگی وعشق<br />همه شور وامید<br />زندگی کردن در آن<br />به سهلولت ,آسان<br />کاش اینگونه شود:<br />سرزمینم « ایران»<br />/1388 /اُسلُو - نروژ<br />ــــ فـرزانه شــیدا ــــ<br />۸●<br />_____ "موج غم" ____<br />چه آسان میدود<br />اشکم دوباره روی این گونه<br />چه سهل وساده مبرقصد<br />چنین اشکی به غمهایم<br />و من در دامن غمها<br />چه آزرده چه غمگینم<br />چه چیزی را<br />در این دنیای وانفسا<br />از آنِ سینه میبینم<br />که اینسان<br />در سکوت بی سرانجامم<br />نه شادم بلکه غمگینم<br />چه میخواهم از این دنیا<br />که سهل وساده هر قلبی<br />بدستی ظاهرآ خالی<br />دلم را میدرد<br />با گفته های خویش<br />...ومیبینم...<br />...و میبینم<br />که دستِ خالیش پر بود<br />زخنجرهای نامردی<br />چه آسان میشود قلبی درید<br />و بر سر یک سفره شامی را<br />به شکر یک شب دیگر<br />سپاسی گفت<br />ویکبار دگر سررا<br />بروی بالشی از پر<br />نهادوباز هم خوابیدو<br />فردائی دگررا دید<br />خداوندا کجائی<br />آخر از این غصه ها مُردم<br />مرا دیگر توانی نیست<br />دلم را چون همیشه<br />یارو یاور باش<br />مرا بار دگر<br />همراه وهمره باش<br />نه اشکم را<br />دگر پایان دهی از غم<br />نه روحم را<br />رها سازی ز بودنها<br />چه سان باید بگویم<br />خسته ام از بازی دنیا<br />رهایم کن مرا<br />ازجاودانه موج غم بودن<br />رهایم کن مرا<br />از اینهمه رویای بی فردا<br />سکوتم را تو بشکن<br />تا بگیرم روح آرامی<br />مرا آرامشی باید خداوندا<br />چه سان گویم بدرگاهت<br />نمیخواهم دگر من<br />لحظه ای دیدار فردا را<br />نمیخواهم دگر این<br />لحظه های تلخ دنیا را<br />دوباره باز دلتنگم<br />دوباره باز غمگینم<br />دوباره باز بیدارمم<br />دوباره باز بیدارمم<br />_____ فرزانه شیدا____<br />۹ ● <br />___روح پرواز ____<br />از دست بشر،کوه دراین دهرفغان زد<br />دیگرچه عجب من زفغان گریه کنم باز!<br />هرروزوشبی رفت ودلم سوخته تر شد<br />آخرغم دل گشته مراهمدم وهمراز<br />با خودهمه دم گفتموگفتم: مشونومید<br />سر خورده ,چوزدنیاتوشدی لیک ،زآغاز<br />شرمم زخودم آیدوازدهروُاز"آدم"<br />پاروی زمین، دل زخدادور وُهوسباز<br />یارب توببرروح مراازدلِ این خاک<br />قلبم تو رهاکن<br />زچنین، مردمِ, بدخواه ودغّل باز<br />شوقی نبّود پا بکشم روی زمینت<br />یارب مددی، بال وپری از برپرواز!<br />____ شنبه 4 اسفند1386/از فرزانه شیدا ___<br />۱۰●<br />____ آه ای عشق... چرا تنهائی _____<br />در حریم نفس عشق نهادیم دلی<br />و دگرباره به اندوه دلم باز شکست<br />و غم تنهائی همره راه غریب من شد<br />آه ای عشق چرا تنهائی<br />ره ما گرچه زهم گشته جدا<br />تو چرا,رو به خرابات مغان راه بری<br />من چرا یّکه وتنها ,در راه<br />توچرا یکه وتنها ,در ره؟<br />هردو مان یکّه و تنها ماندیم<br />عاقبت یکّه و تنها ماندیم<br />_____ اول اردیبهشت 1387(ف.شیدا)_____<br />۱۱●<br />¤ صدسال بودن...¤<br />درون سینه ام همواره میمیرم<br />وگاهی خشم دل<br />آنگونه پر آتش<br />درونم را<br />به خاکستر میکشد<br />در تیره شبهای غم واندوه<br />که غم افسرده سر را<br />درگریبان میبرد<br />تا درنگاه خویش<br />نگاهم را نبیند<br />درنکوهش های پر یأسی<br />که دران نقش<br />« بودن» همچو« مردن»<br />آنچنان<br />یکسان وبی معناست<br />که فرقی هم ندارد<br />درغمی بودن<br />و یا در شادی<br />یک لحظه سر کردن<br />بخوانم<br />نام « هستی» را<br />بنام «زندکی کردن»!<br />دراین دنیا...<br />بسی افسوس<br />که دنیا<br />پیش پای چشم من<br />بس میدود تند وشتابان<br />درره تندی<br />که گر آبی شوم<br />پرموج وپر طاقت<br />توانم نیست<br />شتابان تر روان گردم<br />به سوی آن بلندی ها ...<br />که حتی چشمه ی جوشانِ<br />«بودن» نیز<br />به سربالائی رفتن,<br />ندارت قدرتی<br />هرگز بدنیائی!<br />ولی باید روان باشم<br />نه چون آبی روان<br />درجویبار هستی بودن<br />نه چون چشمه<br />ولی دراندرون<br />در یک زلال پاک وشفافی<br />که روسوی بلندی ها<br />به گامی محکم وقاطع<br />توان رفتنم باشد<br />وهر اندیشه را<br />یارای خود سازم<br />که در رفتن<br />طنابی گردد<br />از بهر مدد حتی<br />که گاهی او کشد دل را<br />به بالاها...<br />به آن بالاترین<br />اندیشه ی موعودِ "بودن ها"<br />که هست وبوده<br />وچشمان بسیاری<br />توان دیدن آنرا<br />ندارد باز<br />مگر برخیزد وراهی شود<br />تا قله ی آن کوه<br />بسوی روشنی های دل وفکری<br />که درآن عاقبت<br />جز قدرت وحکم خدواندی<br />دگر چیزی نمی یابی<br />وراه دیگری هرگز<br />بدنیایی ...<br />جهان درسرعتی<br />همواره در راه است<br />ولی همواره وهمواره<br />تا پای خدا<br />هر راه رفتن را<br />توان رفتن<br />این آدمی ست.<br />اگر بوده تلاشی درپی رفتن<br />ولی ..اما..<br />هرآنجا هم رِسم یکر وز<br />هرانجا هم رِسی یک روز<br />درآخر نور<br />زیبای خداوندیست<br />که از روز ازل<br />با آدمی میگفت<br />بسوی من شتابان باش<br />که در راهت<br />بجز من چیز دیگر را<br />نخواهی یافت<br />مگر آنکه<br />توهم تکّ رهروی راه خطا باشی<br />که شیطان انتظارت را کشد<br />درآخر راه رسیدن ها<br />ولی انسان شتابان باش<br />که عمر آدمی<br />همواره کوتاه است<br />وگر صدسال هم عمر تنت باشد<br />تو,آن اندیشه را<br />صدساله کن درروز<br />« بودن ها ».<br />¤ فرزانه شیدا ¤<br />۱۲●<br />¤¤¤ « سرزمین عشق » ¤¤¤<br />در سرزمین عشق<br />تا بیکرانه های رفتن<br />میبایست رفت<br />تا آنجا که مهتاب<br />آواز میخواند<br />خورشید درپرتوی خویش<br />رقصان میدرخشد<br />پرنده<br />در نغمه های دل خویش<br />پرواز را<br />خاطره می کند<br />تا انجا که دل<br />اوج عاشقی را<br />باز می یابد وخود را<br />جمعه/۱۷ اسفندماه1367<br />ــــ فرزانه شیدا ــــ<br />۱۳ ●<br />____ گر تو.... _____<br />پیش پای دل خود<br />روز شبی سرکردم<br />تا جهان درنگهم<br />باغی شد<br />پر گلهای محبت<br />با عشق<br />پر زهرشاخه ی<br />روینده ی لطف<br />پر زپروانه ی<br />زیبای امید<br />...آسمانی آبی ...<br />...روزگاری خوشرنگ ...<br />زندگانی زیباست<br />گر که دل با دل<br />این باغ محبت , یکروز<br />بسپاری به ابد بر دنیا<br />که درآن نقش همه شادیها<br />درتن پاک درخت<br />درهمان ریشه به خاک<br />درهمان بال که پروازی داشت<br />در تن رنگی<br />زیبای چکاوک , بلبل<br />درتمامیت خلقت باعشق<br />شوق زیبای امیدی راداد<br />که درآن قلب من از شوق<br />طپشهائی داشت!<br />ضربان دل عاشق همنیز<br />که طپد نبض زمین را<br />به نشاط<br />میرهد قلب غمین را زسقوط !<br />عاشقی لذت وافر دارد<br />زندگانی هم نیز<br />گرتو با چشم دل عاشق خویش<br />بنگری برهمه ی هستی دهر<br />بازبخشی به جهان مهر وامید<br />زندگانی زیباست<br />گرتو عاشق باشی<br />¤ « فرزانه شیدا/1388- اُسلُو نروژ» ¤<br />۱۴●<br />● امشب بیا ...بیا ... ●<br />لب بسته وخموش<br />شب رانظاره ایست<br />در دیدگان ِمن<br />عشق دوباره ایست<br />گویادراین طریق<br />این راه عاشقان<br />بر رشته ای زنور<br />حرف اشاره ایست<br />خواندمرا به عشق<br />این رمز شب نوا:<br />با من براهِ عشق<br />امشب , بیا بیا<br />در گوش توهمی<br />خوانم سرودعشق<br />آن آیدت بگوش<br />زآن بوده ای جدا<br />شب راحقیقتی ست<br />اما به اهل راز<br />آن می برد نصیب<br />کاُو در شب نیاز<br />چشمش ز غم نخفت<br />آرامشی نداشت<br />دارد رهِ سفر<br />بااین شبِ ِدراز<br />ماندم به مثل شب<br />بیداروبس خموش<br />آمد بناگهان<br />جاهل دلم به هوش<br />این شب نظاره ای<br />بر قلب عاشق است<br />تا لحظه سحر<br />آید فغان بگوش<br />این شب شب نیاز<br />این شب شب خداست<br />در خلوتی خموش<br />هر شب شب دعاست<br />باآن خدای عشق<br />گفتن زاز دل<br />بر دیدگان خواب<br />این شب چو کیمیاست<br /> شهریور 1367/ اسُلو-نروژ<br />ــــ فـرزانه شــیداــــ<br /> ۱۵ ●<br />¤¤¤ سکوت وسخن ¤¤¤<br />نه حتی درسکوت خاُمش غمگینِ<br />یکروز تنهائی<br />نه درآن واپیسن<br />بس لحظه های, بی نصیبی<br />درسکوتی سرد<br />نه در جائی که دل خاموش<br />میگرددبه نومیدی<br />نه آندم را<br />که درنام «سخن»<br />ناگه فروبندی لبانت را<br />نمی بینی...<br />نمی بینی زبانی درسخن<br />همسان وهمرنگِ<br />دلِ وامانده ای تنها<br />با گوید با تو از رویای هستی<br />از « دم» و« فردا»!<br />نمی بینی که حتی هرسخن<br />بر دل بیآویزد<br />چراغی درشب تار خیالی تلخ<br />که دران تیز میدانی<br />«سخن» محکوم خاموشی ست<br />«صدا» بر<br />"دارافکارِدل نادان"<br />فراوان میدهد<br />در بی کسی ها جان!<br />نمیبینی ک<br />ه حتی با لب لبخند<br />ودرصدواژه ی مهری<br />جوابی را نکُو<br />از دیگری روزی بگیری<br />بادل خوشرنگ<br />که درآن خَصم خاموشی<br />نباشد باز...!...<br />نمی بینی که دستان سخن<br />در یک قلم همواره میگرید<br />واشک خامه ی اندوه<br />میان دفتری<br />خاموش میگردد<br />ودرروزی که نقش واژه را<br />بی تو بخواند<br />چشم بدخواهی<br />چه هادر پشت سر<br />درنام تو<br />تفسیر میسازد<br />چه ها درنقد تو<br />بی مهر میگوید<br />چه سان نامردمیها را<br />زند رَنگی<br />به چشم دیدگان<br />خسته وبی رنگ<br />که در «حق سخن »<br />همواره نامردیست!<br />بباید گاه ساکت بود!<br />برای آنکه در<br />"رسم شنیدن"<br />«خَصم» خوددارد<br />برای آنکه درراه تفکر<br />کُفر خود دارد!<br />سخن با اهل دل گفتن<br />روا باشد<br />اگرجای سخن را...<br />باتو بگذارند...<br />سخن امابگوشی « کر »<br />نباید گفت<br />سخن با "بسته پنداری"<br />نشآید گفت<br />سخن گفتن به دیوار ی<br />بسی بهتر دهد برسینه آرامی<br />دلا !وقت سکوتت نیست<br />ولی «لطف سخن »را<br />درجهان دیگر نمی بینم<br />¤¤ فرزانه شیدا- 1388-اُسلو/نروژ ¤¤<br />۱۶● <br />¤¤¤ سکوتت را نمی بخشم ¤¤¤<br />سکوتت را نمی بخشم<br />...واینگونه مرا<br />چشم انتظاری دادنِ تلخی...<br />که در آن<br />دل به آتشها سپردم<br />در شب معبد<br />ودر خود<br />پیچ وتاب غصه را<br />سوزنده در آتش<br />سپردم در پریشانی ِ دل<br />بر خامه ی گویای فریادی<br />...که شعرم را<br />به سوز اندرون<br />در واژه ها میسوخت<br />!!!<br />وتو دریک سکوت ِ تلخ...<br />فقط خامُش<br />به پنهانی,<br />مرا می دیدی وُ<br />چیزی نمیگفتی...<br />!!<br />سکوتت را نمیبخشم<br />سکوتت را نمی بخشم<br />که در آتشگه<br />این معبد عشقی<br />که سوزان تر ز آتش<br />شعله ها دیدم<br />....توازاین شعله<br />شمع ِ غصه ی دل را<br />فروزان کرده ای ؛ آنگاه....<br />براه خود روان گشته<br />مرا تنها,رها کردی...<br />که سوزداین دلم<br />با شمع اندوه فروزانی<br />که دستانت<br />درون سینه ام افروخت<br />, دراین آتشکده<br />در سوز تنهائی<br />تراهرگز نمکیبخشم<br />براین آتش<br />نه حتی<br />..آن سکوتت را..<br />¤¤¤ فرزانه شیدا -1388/اُسلو -نروژ¤¤¤<br /> ۱۷● <br />___ زندگانی ___<br />زندگانی گلشنِ<br />زیبای رویاهاست<br />یا چو آن دشتی<br />سراسر غرقه در گلهای<br />صدرنگ امید وعشق<br />آرزوهائی وآمالی<br />درفروغ سبز رویائی<br />زندگانی رنگِ آبی تلاشی<br />در پر پرواز<br />آسمانی صاف وخورشیدی<br />به اوجی<br />بال گستردن<br />تا رسیدنها<br />به آن کوه بلند شادی وشوراست<br />دربلندای رسیدنها به هر آمال<br />زندگانی قصه ی<br />شور وتلاش وعشق وامید است<br />دربلندی ها نشستن ,دیدن دنیا<br />از فراز زندگی دیدن, جهانی را<br />درامیدی پاک درطلوعی نیک<br />در رسالت سوی نیکی های یک « بودن»<br />تا رسیدن ها به فرداها<br />تا رسیدن پای رویاها<br />اینچنین باید امیدی داشت<br />اینچنین هم, زندگی زیباست<br />_____فرزانه شیدا /1388_____<br />۱۸● <br />¤¤¤ پژواک صدا ¤¤¤<br />آنگاه که سایه های متداوم غم<br />همواره دنبالم میکنند<br />گریز از خورشید نیز چاره سازِ ِ<br />سایه های اندوه نیست!<br />شاید باید روزهای بارانی را<br />رهسپار کوچه ها باشم<br />....<br />اما..آه.. اشک آسمان را چه کنم؟<br />که تداعی اشکهای شبانه ی دل است<br />واندوه غمناک تاریکی آسمان...<br />در میانه ی شب!<br />...<br />با روز به همراهی خورشید<br />در گریز از سایه...<br />سرگردانم<br />در شب از تاریکی وسکوت<br />که گوئی همواره<br />صدای خفته در گلویم را<br />به؛ فـریاد؛ التماس میکند!<br />...<br />خاموشم<br />...نه آنکه ...می بایست خاموش بمانم!<br />زآنرو که صدا را....<br />وقتی پژواکی نداشته باشد...<br />وانعکاسی... بی ثمر می بینم<br />شاید در غروب لحظه های درد...<br />می باید زندگی کرد!!...<br />که خاتمه ی تمامی روزهای غمناک است.<br />دوشنبه 9 شهریور 1388<br />_____ فـرزانه شــیدا ____<br />۱۹●<br />_____ غریبانه..._____<br />او غریبانه جستجو میکرد<br />در غروبی" دوباره بودن را<br />از شب و باد پرس وجو میکرد<br />لحظه ی سبز پرگشودن را<br />بعد او ...هر کرانه ی پرواز<br />سینه ی بیقرار او می سوخت<br />باد آشفتگی به غوغا بود<br />مرغ دل را به هر طرف میکوفت<br />دیده ی بی شکیب او تا صبح<br />درد خود را به شب بیان میکرد<br />چونکه از یار خود سخن میگفت<br />خاطره در دلش فغان میکرد<br />بر لبش هر ترانه شد جاری<br />جویباری ز اشک میگردید<br />از بیابان ,غم, گذر میکرد<br />در پی میوه ی بهار امید<br />آنکه اینگونه بی نشان می گشت<br />این من ِعاشقِ« رسیدن »بود<br />قلب خود را به « آرزو » می سوخت<br />در امید دوباره دیدن بود<br />...<br />آه می شد دوباره شادی کرد؟<br />نه به باغ خیال و در پندار<br />سر رسد عاقبت زمان فراغ<br />در گلستان پر گل دیدار؟!<br />...<br />طاقتم نیست منتطر بودن<br />روح پرواز من سفر خواهد<br />ره بسوی یگانه دلدارم<br />ای خدا از تو بال و پر خواهد!<br />¤¤¤ سروده ی فرزانه شیدا ¤¤¤<br /> ۲۰●<br />____ ناشناخته مانده ام ... ____<br />ناشناخته مانده ام<br />در مسیر تمامی رفتن ها<br />در غـروب بی ترانه ی فردا<br />در طلوع صبح ابری و بارانی<br />وتنها دل میدانست<br />که بی نصیب میروم<br />بی آرزو , بی امید<br />درجاده های مه آلوده ی تردید<br />التماسم را<br />خش خش برگهای پائیزی<br />بی صدا میکرد<br />در زیر پاهایم<br />کـه گوئی ,بـی هـدف میرفت<br />به کجا, روانم مـن<br />جـویبـار غـم آلـوده’<br />اشکم نیـز, نمیداند<br />مـن اما روشــنائی<br />,نـور خــداونــد<br />را جـستجـو میکنم<br />باتمامی تار و پودم<br />و اگرچه سرگــردان<br />راه مـی پیمایم<br />میدانم<br />بیـراهه نخواهد بـود<br />جستجـوی راه خـدا<br />راهــی راکه در آن<br />به دورازتمامی نیرنگها<br />...در یأس<br />از پنـاه بردن به آدمـی<br />یکـروز,<br />روشنائی خواهد یافـت<br />از برکت امید به خـداوندی<br />که رهایم نمی سازد<br />در بی کسی ها<br />و آنـروز<br />دیر نخواهـد بود<br />ــــ فـرزانه شــیداـــــ<br />●پایان بخش سیزدهم اشعار فرزانه شیدا درکتاب بعد سوم أرمان نامه اردبزرگ<br />farzaneh sheidaفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-45370337838447274862010-03-14T12:37:00.000-07:002010-03-26T10:36:44.299-07:00●اشعار فرزانه شیدا درکتاب بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ بخش دوازده (۱۲)<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />اشعار فرزانه شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ● <br />● بخش دوازده (۱۲)●<br />__۱ __ غروب غم ______<br />در غروب هزار اندیشه وخیال<br />اگر درب خانه ی مرا بانک زدی<br />تنهائیم را نخواهی دید<br />ونه غروبین غمگینم را<br />مرا بسیار خندان دیده اند<br />میهمانان من!<br />اما غروب را چون غروب , دلگیرم<br />ونمیخواهم اینگونه ببینی مرا...<br />نگاه غمگین غروبینم را<br />تنها« آشنا»<br />اشکهای من است<br />که دلتنگی ام را آرام میدهد...<br />تو اما هرگز<br />نگاهم را غمگین نخواهی دید<br />...چون بگشایم<br />درب خانه را... بروی نگاه تو!<br />...لبخند من به پیشواز تو<br />خواهد شتافت...آنگاه که<br />گشوده گردد<br />درب خانه ام<br />درغروب هنگام غم.<br />مرا همیشه شادان دیده اند, یاران من<br />مرا همیشه<br />خندان دیده انددوستان من<br />21/ مردادماه /1382<br />2003 جوئن - اسلو /نروژ<br />_____فرزانه شیدا___<br />۲●<br />___ آینـه...___<br />آینـه...<br />اینگونه غمگین<br />دیده بر چشمم مدوز<br />من کجا گفتم<br />که یک عاقل<br />و یا فرزانه ام ؟!<br />گرچه میسوز د دلم<br />همواره در « شیدا شدن »<br />من هنوزم<br />یک دل دیوانه ی دیوانه ام !!!<br />با من ازدنیا مگو<br />قید جهان را ,زد دلم<br />قلب غمگین مانده جا<br />و دفتر و پیمانه ام<br />گوشه ی تنهائیم خوش باد<br />و یاد و خاطره<br />بعدازاین<br />بازندگانی هم دگرِ،<br />بیگانه ام<br />روح مادر آسمان گشته رها<br />.. بی قید و بند<br />باغ عشقی گر ببینی<br />من در آن پروانه ام<br />گربه خلوت سر کشیدی<br />در پی ِ « شیدا دلی»<br />شعله ی سوزانِ شمعِ روشنِ<br />آن خانه ام<br />من نمیگویم چه بودم<br />یا چه سان خواهم شدن<br />خواهد آمد روزگاری<br />بشنوی افسانه ام<br />___ فرزانه شیدا___<br />۳●<br />___ طفلی تو___<br />وقتی مجبور بشی<br />راهتو بگیری<br />بری وتُو خـلوتت<br />آروم بمیری<br />مثه پروانه بشـی<br />تو پیله ی غم<br />نتونی پر بکشی<br />توی اسیری<br />بدونی که زندگیت<br />راهی درازه<br />مثه کهکشون باشی<br />تُّو راه شـیری<br />بدونی که زندگـیت<br />آخـر ِخـطـه<br />توی غـصه پادشـا<br />تو غـم وزیری<br />بـدونی<br />به عاشـقی راهی نداری<br />بدونی تـو باخـتـنا<br />و« تو» بی نظیری<br />دیگه رفتن وواسـه تو<br />چه مـعنی داره؟<br />بسـکه وازرفتنٍ بیهوده<br />تو ســیری<br />تابیاد<br />« زندگی » معنائی بگیره<br />دیگه سـودی نداره<br />چون دیگه پیری!<br />طـفلی تو !<br />چه ساده این عمرتو<br />باخـتی<br />فکر میکردی که یه پا<br />خـودت مّـدیری!<br />طـفلی تو !که پای<br />عاشــقی نشســتی<br />گرچـه تُوکشــور عاشــقی<br />سفــیری!<br />اما دیدی ,که چه آسون،<br />همه ی قلبتُو باختی<br />ثروتت محبـتت بود<br />ولی آخـرش فـقیری<br />گرچه راحتی ندیدی<br />طـفلی تو!چه ساده باختی<br />همه ی راههارو رفتی<br />روز وشـب ,سختی کشیدی<br />اما آخرنمـیدونم<br />واسه چی تو<br />زنده هــستی<br />تو که از عالم وآدم<br />همـه جور ,رنجی رو دیدی!<br />نمیخوای یه بار بپرسی:<br />تا کجا,صـبر وتحـمل؟!<br />بگـو یکبار<br />صاف وساده :<br />"تو آخه کجارسیدی"؟<br />بودنت فقط بهونه س<br />که بگی زندگی کردی<br />اماامـروز, تو میدونی ؛<br />دیگه بدجوری بُریدی<br />دیگه حوصله نداری<br />؛ بگی زندگی قشنگه<br />یابگی:« درشب تارت» ,<br />باز میاد« روز سـپیدی»!!!!<br />یکشنبه 14 تیر 1388<br />_____ فرزانه شیدا _____<br />۴●<br />_____ در گذارزندگی _____<br />یک سبد خیال یک دوجین آرزو<br />صد گرمی امیـد<br />قلبی باندازهء مشت دستهای تو<br />طپش هائی درهر ثانیـه<br />و سـالهای زندگـی<br />با چند آلبوم خاطره<br />چند دوست ماندنی<br />بسیار دوستان رفتـه<br />و نام تو فراموش کـرده<br />چندین کتاب<br />در کتابخانه ی خاک خورده<br />دفتر و دفاتری از آنچه گذشت<br />با نام خاطرات من!<br />یا شاید چند دفتر شعرونثر<br />اگر شاعر بوده ای...<br />یک جاده با راهها<br />و بیراهه های بسیار<br />هزار اتنخاب در خیابانها<br />و کوچه ها ی شهر<br />برای رسیدن بآنجاکه می باید<br />... رفت و رسید...!<br />تصمیمی گاه درست گاه نادرست<br />گاه در شوق رسیدنی دوان دوان<br />گاه خسته از<br />دویدن سلا نه سلانه<br />دیدن چهره های<br />آشناوغریب<br />روی گرداندن دوستی<br />که روزی درب خانه ترا<br />ول نمیکرد<br />و امروز نمی خواست<br />نگاهش بر نگاهت بیافتد!<br />رنجشی در دل تو<br />رنجشی در دل او<br />آنگاه که روبروی هم در آمدید<br />بی هیچ نقشه قبلی<br />...و زندگی ست این!..<br />و بهتر آنکه زآغاز<br />بی خبر باشیم پایان را<br />همان بهّ که خدا بداند انتها را<br />از اضطراب نگرانی آشفتگی ها<br />بگذار دل بحال خود باشد<br />بگذار فردا خود بیاید<br />هر آنگونه کّه خود میخواهد<br />بگذار حتی اندیشه ی آنچه آزارت میدهد<br />«ترسی»که از شکست<br />طپشهای قلب را<br />شب و روزدو چندان میکند<br />و نشستن آسوده را ناممکن<br />ز بافتهای درونی بدن<br />سلولها و اتم های وجود<br />... دور بماند!<br />عـاقلانه نیست<br />اینگونه با خویش<br />به سر بردن,خود خوردن<br />ودر«اضطراب ثانیه ها»<br />لحظه لحـه آب شدن<br />در ذهن خویش سخن گفتن و<br />امکان و نا ممکن را<br />زیـرو روکـردن<br />برای حدس :<br />« چه خواهد شـد؟»<br />...یکروز با<br />یک سبـد خیـال<br />بایک دوجیـن آرزو<br />صد گرم امیـد نیز<br />کفایت نمی کند<br />ایستادن را<br />قدرت راه رفتن را<br />...روز دیگر<br />هرچه سبد داشته ای<br />...خالی ست<br />و یک آرزو با<br />ذره ای امیـد<br />با تمامیت<br />نور خورشید نیز<br />لحظه ای فردایت را<br />روشن نمی کند<br />یکروز قلبی<br />باندازه مشت دست تو<br />اعتصاب خواهد کرد<br />و فریاد خـواهـد کشید:<br />دیگر بس است مرا<br />دیگر بس<br />و دل خواهد گفت:<br />دیگر نمی خــواهم<br />در« اضطراب »سینه ی تو<br />خودرا به سینه کوفته<br />خون راکه مایه حیات توست<br />در سینه تو راه برده<br />سم آشفتـگی های ترا<br />به گلبولهای سفید<br />حمایت دهنده ات<br />باز رسانم<br />که او نیز<br />در بیقراری های تو<br />مغلوب گردیده است<br />و آخر چه سود<br />اینهمه آشفته زیستن ؟!<br />بگذار فردا<br />برای فرداباشد<br />بگذار خدا<br />بخواهد فردا<br />شادی توباشد<br />و رضـای او<br />, رضای تو<br />و بگذار<br />به حال خودباشم!<br />خدانیز ترا<br />نخواهد بخشید<br />که باو<br />اعتـماد نکرده<br />به او واگذاری<br />, فردایت را<br />وآشفته زیسـته ای<br />در"چه کنم های زندگی "!<br />عمر خود کوتاه مکن<br />در«اضطراب ِ» فردا<br />مبادا<br />فردائی را نبینی<br />در دست اوست هر چه هست<br />بگذار<br />در دستهای اوبماند...<br />آن سبد خیال با یکی<br />دو آرزو,مشتـی امید<br />ترا بس<br />که امروز را<br />سر کنی<br />در آرامشـی<br />___ فرزانه شیدا____<br />_ ۵●_<br />_ «هراسی نیست » ___<br />مرا تا دل سپردن های یک عاشق<br />ببر با خود<br />و بگذارم ...وبگذارم<br />که سر برسینه ات<br />یکدم بیآسایم<br />وبا قلبم بگو<br />از اوج پروازی بسوی عشق<br />که هرگز دل نمی ترسد<br />بگیرداوج پروازی<br />مراازعاشقی<br />هرگز هراسی نیست<br />مرا ترس ازدم<br />تقدیر غمگینی ست<br />که قلب آسمانش را<br />نیابم همچو روح آبی ام<br />بی تکه های ابرغمناکی<br />و تنهائی بخواند<br />قصه ی شب را<br />بگوش قلب غمگینم<br />مرا ترس از شب<br />غمگین تنهائیست<br />که درآن سوسوی صدها ستاره<br />میدرخشددرکنارماه<br />ولی حتی<br />یکی ازاینهمه کوکب<br />برای بخت<br />غمگین دل من نیست<br />مرا با خودببر<br />تا آسمان آبی عشقی<br />که در آن قصه ی<br />پروازهای عاشقی ها را<br />هراس یک قفس یا<br />تیر دشمن نیست<br />مرا با خود ببر<br />در فصل کوچ مرغک پرواز<br />که راهش گرچه طولانی<br />ولی پرواز بالش را<br />نهایت نیست<br />مگر تا مقصد<br />آن لانه ی عشقی<br />که هرگز قلب او را<br />بی سبب نشکست<br />به کنج بودنی آرام<br />مرا در بیکران عشق خود<br />آنگونه راهی کن<br />که پروازم<br />فقط تا لانه ی عشق تو<br />پروازیست<br />پر از شوق رسیدنهای دل<br />در مرز شور واشتیاق<br />با تو بودن ها<br />دلم لبریز عشقی<br />غرق غوغاهاست<br />هراس من<br />ولی عشق وتمنانیست<br />هراسم بی تو ماندن<br />در غروب<br />کوچ پروازی است<br />مبادابی تو پر گیرم<br />به ناچاری<br />به اوج بیکسی های<br />دلی غمگین<br />به تنهائی<br />مرا از عاشقی<br />هرگز هراسی نیست<br />که دل خود<br />بیکران عشق ورویاهاست<br />و بگذارم...<br />...و بگذارم...<br />که دراوج همان پرواز<br />به پیوندی دگر<br />در تودرآمیزم<br />به وقت دل سپردن ها<br />وگر مرغ دلم سررا<br />فرو برده ست<br />به زیر پال پروازش<br />به غمگینی<br />ز آنرو نیست<br />که میترسد بگیرد<br />اوج پروازی<br />مرا از عاشقی<br />هرگز هراسی نیست<br />که پروازم<br />پراز بال سپید مرغهای<br />راهی کوچ است<br />برای پر زدن<br />در آبی<br />پرواز عشقی جاودان<br />آندم<br />,که هم پرواز<br />بال پر زدنهایم<br />تو باشی تو.<br />18/بهمن ماه 1385<br />____فرزانه شیدا___<br />۶● <br />______ غافل ز خویش _____<br />کسی که دلی را, شکسته,خوار میدارد<br />نگاه خسته دلی را,به گریه ,زار میدارد<br />کسی که راه محبت ,نمی شناسد باز<br />اسیرِ پستیِ دل مانده,بی خبر زین«راز»<br /><br />که دل شکستن عالم, نه ذاّت انسانی ست<br />مُریدِ پَستِ جفا بودنی, زنادانی ست !<br />کسی که غافل از خود وبی خبر زیاد خداست<br />چه ساده برده زخاطر که زندگی فانی ست<br /><br />هرآنکه که به دنیا, ستم, روادارد<br />به نقش حقارت « خودی » جدادارد<br />کسی که به پنداراو, همه خوارند<br />عداّوتی به حقارت ,به آن خدا دارد<br /><br />سرشت خشم وعداوت ز"ذات حیوان" است<br />ندیده نقش وجودش که روح حرمان است<br />ز دونی وپستی به خود نمی بیند<br />که او به نقش حقارت «خود»ازاسیران است<br />____فرزانه شیدا___<br /> ۷●<br />___ شمع دل ___:<br />روزو شب طی میشود<br />این دیدگان مانده به راه<br />روزگارم دردمِ دلواپسی<br />, تارو سیاه<br />آسمانِ سینه بارانی<br />ولی آتش بدل<br />میکشم خود را<br />دراین دنیا<br />ولی زار و تباه<br />گرچه میسوزم<br />, چو شمعی<br />در میان عشقِ تو<br />گر که سوزان<br />،آب داغی گشته دل<br />، سوزان ِتو<br />لیکن ازاین سوختن<br />، این آب کردن های دل<br />همچنان یک عاشقم<br />،آن عاشقِ حیرا نِ تو<br />گرچه,هردم<br />شعله ای دیگر<br />زنم بر شمع دل<br />گر به نزد هرکسی<br />از اشک دل گشتم خجل<br />گر ندیدم ,بعد تو<br />شادی دنیا رادمّی<br />بازهم وامانده پایم<br />مانده اندر لای و گِل<br />بازهم درمانده, ماندم<br />، بی تو با خود چُون کنم؟!<br />با چه تدبیری<br />,ز دل, عشق ترابیرون کنم<br />لیکن این دل، درمیان ِآتشی<br />آخرمرا<br />پرهیز داد<br />گفته میمرداگر<br />اندوهِ او,افزون کنم!!!<br />زین سبب پا میکشم<br />,افسرده دل,در روزگار<br />میشوم در عشقِ تو<br />عاشق دلی , مجنون و خوار<br />بازهم, دل ازتو میگوید<br />، به تو, دلبسته است!!!<br />وای ازاین, « شیدا دلم»<br />, زین سرنوشت ِ نابکار!!! <br />یکشنبه 23 دی ماه سال 1386 <br />___ فرزانه شـیدا ___<br />۸ ● <br />ــــ بخوان یک فاتحه برما*ــــ<br />نگاه گرم وزیبایش<br />دوچـشم مست گیرایش<br />مراازخودبرون راند<br />بسوی عـشق اوخواند<br />گهی غمگین نظر دوزد<br />به قلبم آتـش افروزد<br />نگاهـش قصه هادارد<br />زآن صدها سـخن بارد<br />«درآن لبخند رویـائی<br />به شوخی گه به « شیدائی<br />کلامی میشود تکرار<br />کلامی مانده دراسـرار<br />گهی برمن شود خـیره<br />شود بر قلب من چـیره<br />ولی قلبم به خودداری<br />نداردبا دلش کاری<br />بدل گویم مکن یادش<br />مزن درسینه فریادش<br />زهرعـشقی هراسانم<br />زهریاری گریزانم<br />کنون هم گرکمی شادم<br />بوّد زآنروزکه آزادم<br />ندارم گـریه وزاری<br />به عـشقی درگرفتاری<br />به خلوت شاد وخشنودم<br />که تنهاباخودم بودم<br />به خلوت گوشه ای دارم<br />درآن تنهائیم یارم<br />ولی آن دیده ی گویا<br />پریشان میکند مارا<br />رهی جسته به پندارم<br />درون خواب وبیدارم<br />تو گوئی گشته خواهانم<br />که اورا بر دلم خوانم<br />نمیداند که غمگینم<br />هرعشقی چه بدبینم<br />زهرعـشقی هراسانم<br />زهر یاری گریزانم<br />نگاهش با همه اینها<br />شده تصویر قلب ما<br />رهی داردبه رویایم<br />به روزوصبح شبهایم<br />شده درذهن من جاری<br />دراین دنیای تکراری<br />عجب ازچشم جادویش<br />نگاهش خنده اش رویش<br />دل ما راچه شیدا کرد<br />خودش رادردلم جاکرد<br />من این "فـرزانه"ی عاقل<br />چگونه بوده ام غافل؟؟!!<br />کنون با خودشوم صادق<br />شدم« شیدا» شدم عاشـق<br />چه سان گویم که« فرزانه »<br />شده یک قلبِ دیوانه<br />دگردل را نـواهم دید<br />که اوازشاخه ماراچید؟!<br />کنون دیگر گرفتارم<br />اسـارت میشود کارم<br />منی که دل,زکف دادم<br />چه سان گویم که,آزادم؟<br />من آن"فرزانه ی شیدا"<br />شدم عـاشق خداوندا!!<br />بخوان یک فاتحه برما<br />که شداین قب ما«شیدا»<br />که شداین قلب ما« شیدا»<br />1362 سوم اردیبهشت<br />ایران- تهران<br />___ فرزانه شیدا ___<br /> ۹●<br />___ خاموش خواهم بود___<br />لب فرو بندم, ازاین پس<br />در برِ دلدار خویش<br />بعداز این از دل نگویم<br />در حضور یار خویش<br />دل بسوزم در سکوت وُ<br />سینه سوزم درخـفا<br />لحظه ای بااو نگویم<br />از دلِ بیمار خویش<br />همچو برگی در خـزان<br />افتادم, ز چـشمان او<br />او که چیده قلب ما<br />از شاخه ی گلزار خویش!!<br />بعد از این دیگر پناهم<br />سینه ی دلـدار نیست<br />در پناه آن خدا<br />خواهم مدّد برکار خویش<br />سینه میسوزم چو شمعی<br />اشک میریزم خموش<br />در سکوتی جاودان<br />گِریم به حال زارخویش<br />در پریشان سینه دارم<br />ناله ها با سوز آه<br />لب فرو بندم ، نگویم<br />بعدازاین گفتارخویش<br />در پریشان حالیم<br />درخلوتی ریزم سرشـک<br />سـربکوبم در خفا<br />بر سینه ی دیوار خویش<br />در شـب افسردگی<br />آزرده قلب و بیقرار<br />خلوتی دارم به اشک وُ<br />دیده ی بیدار خویش<br />کو کسی تا بر اجل<br />از من رسانداین پیام<br />کِای اجل! بر تودهم<br />این جان بی مقدار خویش<br />بیش ازاین صبرو قراری را<br />ندارم کن شتاب!!!<br />تا ندادم جان بدست<br />غصه ی خونخوارخویش<br />ناامیدم، بسکه عمرم<br />در سیاهی ها گذشت<br />بسکه کردم زندگی<br />با غصه ی بسیارخویش<br />بسکه دیدم جوریار<br />وقهر وبی مهری او<br />بسکه پیچیدمبخود<br />در خلوت پندارخویش<br />بسکه عمری زندگی<br />این سینه رادرهم شکست<br />بسکه افتادم ز پا<br />در صحنه ی پیکار خویش<br />بسکه دیدم غصه را<br />در کنج قلب وخانه ام<br />بسکه جنگیدم به غم<br />در بازی تکرارخویش<br />بسکه صدها چاره کردم<br />چاره ای هرگز نشد<br />بر یکی ازآنهمه<br />صد مشکل دشوارخویش<br />بسکه رفتم سوی یارم<br />با هزاران آرزو<br />تا بسوزاند مرا<br />در آتشِ آزارِ خویش<br />بعدازاین از بی کسی<br />بر دفترم,آرم پناه<br />تا فروریزم غمم را<br />درتن اشعار خویش<br />۱۳۶۵/۱۲/۱۰¤ یکشنبه<br />___ فرزانه شیدا ___<br />۱۰● <br />___ شمع دل ___:<br />روزو شب طی میشود<br />این دیدگان<br />مانده به راه<br />روزگارم دردمِ<br />دلواپسی<br />, تارو سیاه<br />آسمانِ سینه ,بارانی ,<br />ولی آتش بدل<br />میکشم خود را،<br />دراین دنیا<br />ولی زار و تباه<br />گرچه میسوزم<br />, چو شمعی<br />در میان عشقِ تو<br />گر که سوزان<br />،آب داغی گشته دل<br />، سوزان ِتو<br />لیکن از این سوختن<br />، این آب کردن های دل<br />همچنان یک عاشقم<br />،آن عاشقِ حیرا نِ تو<br />گرچه هردم<br />شعله ای دیگر<br />زنم بر شمع دل<br />گر به نزد هرکسی<br />از اشک دل گشتم خجل<br />گر ندیدم ,بعد تو<br />شادی دنیا رادمّی<br />بازهم وامانده پایم<br />مانده اندر لای و گِل<br />بازهم درمانده, ماندم<br />، بی تو با خود چُون کنم؟!<br />با چه تدبیر ی<br />,ز دل, عشق ترابیرون کنم<br />لیکن این دل، درمیان ِآتشی،<br />آخرمرا<br />پرهیز داد<br />گفته میمرداگر<br />اندوهِ او,افزون کنم!!!<br />زین سبب پا میکشم<br />,افسرده دل,در روزگار<br />میشوم در عشقِ تو<br />عاشق دلی , مجنون و خوار<br />بازهم, دل ازتو میگوید<br />، به تو, دلبسته است!!!<br />وای ازاین, « شیدا دلم»<br />, زین سرنوشت ِ نابکار!!!<br />یکشنبه 23 دی ماه سال 1386<br />___ فرزانه شــیدا___<br />۱۱●<br />___درمروری برخویش ___<br />درمروری برخویش<br />دفتری روی دو پا<br />برگ در برگ همه خاطره ها<br />وبه هر شعر وغزل<br />خاطراتی دیرین !<br />دیده ام خیره<br />به اوراق وبه برگ..<br />وچو ابری به شتاب<br />؛ خاطره ؛ از دل و...<br />از آبی ِاین روح گذشت<br />در مروری که دلم..<br />پر ز یک<br />" حس مداوم" شده بود<br />" زهمه قصه ی تکرار شدن "!.....<br />روزگاری همه آه<br />گذر شبنم واشکی غمناک<br />تا رسیدن به پگاه...<br />گاه در گرمی یک روز بلند ،<br />روشن و پر شده از<br />سایه ی شوق<br />گاه در باران ها<br />گه گداری به مه ونمناکی<br />گاه چتری دردست<br />گاه طوفان زده در غمناکی<br /><br />بی پناهی هائی<br />روزوشب ، گه گاهی !<br />از خط مرز عبور...<br />گاه وامانده به راه<br />گاه در کوچه سرگردانی!<br />گاه گم کرده رهی<br />.. مانده به جا !<br />خاطری نیست از آن<br />"حس امیدم " امروز،<br />شوقکی نیست در این<br />ذهن حضورم اکنون!<br /><br />ورقی تازه دگر نیست مرا<br />تا نویسم بر برگ ...<br />سبزی خاطره ی فردا را...<br />درامیدی به خیال!!!<br /><br />درخیالی که تو درآن هردم<br />در کنارم باشی!!!<br />گل سرخی دردست<br />با نگاهی که در آن<br />شعله ی عشق...<br />سردی حرف جدائی ها را...<br />درحریم سرد ِ<br />دل ِ سرمازده ام ،<br />محو ُو، تبخیرکند!<br />و گل سرخ دلم باز شود<br />به امید ی که درآن ،<br />هردم وُ ...هرلحظه به عشق<br />روح لبخند توبامن باشد،<br />سایه ات هـمپایم !!!<br />آه ای روح طــراوت ،<br />برگی،...باز بگشا بدلم !!!<br />●چهارشنبه ۱۵خرداد ۱۳۸۷<br />____ فـرزانه شـیدا____<br />۱۲● <br />_____● تک واژه زندگی●____<br />باز گه پیدا وگه پنهان ز غم<br />این منم با یکدل ویران ز غم<br />باز در مجنونی دل نالــه ها<br />میرسـد فـریاد دردم تا خــدا<br />میبرد سوز سرشکم ره به رود<br />باز دریا میشود دردی که بود!<br />باز در رویای من گـم میشوی<br />در دلم ، مو ج وتلاطم میشوی<br />باز هم در بیصدائی... مست جام<br />بازهم ناکامی عالم ... بکام !!!<br />در شب مستی تار و تیره ای<br />بازهم بر" قلب شیدا " چیره ای<br />بازهم دل میشود زخمی و ریش<br />باز پنهان میشود قلبم به خویش<br />باز میخوانم ز قـلبم این سـرود:<br />زندگی تک واژه ی نام تو بود!!!<br />ای تو تنــها واژه های بودنم<br />بی تو بااین زندگانی چون کنم!؟<br />دیده را دریا کــنم از سوز اشک ؟؟؟<br />می برم بر بیخیالی، رشک رشک ! !<br />باز بر چـهر دلـم ... آئیـنه ای!<br />هم امید و هم دل و هم سینه ای...<br />گرچه " دل" پندی دهد دائم بگوش:<br />بر منو و آرامش منهم بکوش!!!<br />با دلم گــویم به زاری در خفا<br />چون بخوابم در غم وجور وجفا !!!<br />دیدگان چون با سرشک شب تر است<br />رنج بیداری کشـیدن بهتر است!<br />زین سبب آرام وخوابم نیست نیست<br />این جدائی هم جوابم نیست نیست<br />باز میگویم بخود با اشک و سوز<br />دیده ی دل را براه او بدوز<br />باز می آید شـــبی همراه ماه<br />تا نمـیرد قلب ما در سوز آه<br />باز بر آ ن آبی رویای عشق<br />میدرخـشد کوکب زیبای عشق<br />دل ز رویای حضورش بر مگیر<br />گر چنین کردی ز هجرانش بمیر<br />گر چنین کردی ز هجرانش بمیر<br />اسلو - نروژ/ اول خرداد / ۱۳۸۷<br />ــــــ فرزانه شـیداـــــ<br />۱۳ ●<br />ـــــ خانه ای میخواهم ــــ<br />خانه ای میخواهم که<br />شود کشور موعود دلم<br />ودران شاه ووزیر<br />ودر آن « مرد امیر»<br />به تمامیت نیکوئی خویش<br />ره بسوی دل ودلدار برد<br />تا بسازد همه ی ملک مرا<br />تا بسازد به جهان باغ مرا<br />خانه ای میخواهم<br />که دران مُوطن من<br />نامش « عشق»<br />ولب کودک وفرزند دلم<br />خوش باشد<br />به هزاران خنده<br />روی تابی پره نیلوفر ویاس<br />...خنده اش گوش نوازش باشد<br />و به پروانه ی باغ<br />وبه بلبل و<br />به هر نغمه ی مهر<br />روح سرسبزی دوران بخشد<br />خانه ای میخواهم<br />که شود کشور شادی وسرور<br />ملّتم بُته ی صدها گل سرخ<br />کوچه ها غرق اقاقی هائی<br />که به یاس دل من<br />رنگ سفیدی بخشند<br />از « صداقتهائی»<br />که درون دل خود می بینم<br />وبرای دل مردم هم نیز<br />همچو آن میخواهم.<br />قصر زیبای طلائی دلم<br />نیز به شور<br />کلبه ای بود اگر<br />پُر ززیبائی صدواژه شود<br />نغمه در نغمه به<br />سر«سبز»ی<br />صد شعرِ امید<br />جمله در جمله<br />همه رنگ «سپید »<br />سرخی ِ« عشق » مداوم بخشد<br />به طپشهای محبت<br />در عشق به امیدی رنگین<br />بدل وجان همه ملت من<br />به درون دل آن کودک من<br />سبز با رنگ سپید وسرخی<br />که "وطن نام شود « میهنِ»" من<br />که بُّودنام همین کشور من<br />, « مام من مام وطن»<br />سرزمینم « ایران»<br />که در آن زندگی وعشق<br />همه شور وامید<br />زندگی کردن در آن<br />به سهلولت ,آسان<br />کاش اینگونه شود:<br />سرزمینم « ایران»<br />● فرزانه شیدا .1388/اُسلُو - نروژ●<br />۱۴● <br />ـــــ بیا تا... ـــــ<br />بیا تا ستاره باشیم،توی کوچه باغ دنیا<br />یه سبدترانه باشیم باکلامی خوب و زیبا<br />بیا با دست صداقت گل شادی رو بکاریم<br />با یه بارون محبت روی دلهامون بباریم<br />بدونه ریا و تزویر کلبه دلو بسازیم<br />توی بازیهای تقدیر خودمونو زود نبازیم<br />____ فرزانه شیدا ____<br />۱۵●<br />¤ ــــــ تباه ــــــــ ¤<br />دردلم فرو ریزد, تلخیِ نِگاه تو<br />این جهان که میمیرد, درغرور و جاه تو<br />پیش پای افکارت مات مانده , حیرانم<br />این چگونه, دنیائی ست ,دیده ی سیاه تو<br />پای هرسخن این دل ,موج ِخشم میگیرد<br />دردرون سینه ی من,ازخطای, راه تو<br />وای ازاین سر خاموش,این نگاه دل مرده<br />روشنی قلبت کو؟ دردرون چاه تو!<br />رسم تازه ای رو کن درجهان بودن ها<br />تا مرا کند آرام, تا شوّد گواه تو<br />گر سخن نمیدانی, خامش ِسخن, بنشین<br />هم طلوع تو تار است هم شب و پگاه تو<br />میجهد زدل شعله ,درشرارافکارت<br />صد شراره ای مبینم,در میانِ«آه» تو<br />با خودم همی گویم او چگونه انسانی ست<br />دردلم ترا بخشم,یک به یک گناه تو<br />با دلم به خلوتها , گریه های چو نجوا شد<br />عمری خود زکف دادم,چون شدم تباه تو<br />¤ فرزانه شیدا /1388¤<br />۱۶●<br />¤ ز حال من چه می پرسی؟!!...¤<br />ز حال من چه می پرسی<br />توای غافل ز غمگینان<br />منم تنها ترین تنها<br />ز درد سینه ام بی جان<br />بّود روزم شب واین شب<br />بّود ظلمت گهی تاریک<br />حصار بی کسی دورم<br />ره امید من باریک<br />سروده خنده ام: هق هق<br />و سیل اشک من دریا<br />مرا آواره گی ؛گردش؛<br />سفر با قلب خوش ؛رویا؛!<br />سرایم دشت بی پیکر<br />بخاک تشنه ای مفروش<br />چراغم در ؛سما ؛ ماهی<br />که با ابری شده خاموش<br />نگاهم انتظاری تلخ<br />پناهم بی پناهی ها<br />سکوت دل همه فریاد<br />گناهم بی گناهی ها<br />دلم یک شیشه ی نازک<br />طپشهایش بسان سنگ<br />همه یاران من دشمن<br />به ظاهر با دلم همرنگ!<br />سلام دیگران با من<br />بواقع همچو یک نفرین<br />سخن با قلب من طعنه<br />بظاهر با دلم غمگین!<br />محبت با دلم حیله<br />نوازش چون خراش چنگ<br />وفا با قلب من تزویر<br />صداقت با دلم نیرنگ<br />مرا نور جهان ظلمت<br />درخشش تیغه ی خنجر<br />به محفل گفتگو ها جنگ<br />مرا تنهائیم سنگر!<br />حراّرت بر دلم آتش<br />نسیم صبح من طوفان<br />مرا همدر یک انسان!<br />ولی در باطنش شیطان!<br />مرا عشق جهان ، هجران؛<br />سرای آرزو حرمان<br />مرا پیوند دل زنجیر<br />سزای عاشقی زندان!<br />زحال من چه می پرسی<br />ندانستن گهی خوب است<br />چه سودی پرسش از قلبی<br />که در فریاد وآشوب است!!<br />بحال خود رهایم کن<br />که تا میرم به کنچ غم<br />چو پاسخ را نمیگیری<br />بُکن این پرسش خود کم!!!<br />جوابی را اگر خواهی...<br />درون دیده ام بنگر<br />بخوان دل را، ز چشمانم<br />سپس چون دیگران بگذر!!!<br />¤ سروده فرزانه شیدا ¤<br />۱۷●<br /> ______ باد بادک _____<br />در پژواک خاموشی که…<br />صدایم درپشت پرچین های<br />نامرادی,<br />...خموش میگردد<br />ای جاودانه<br />آسمان تا ابد آبی…<br />طوفان زده ...فریاد کن …<br />در حیرانی بادکنک های سرگردانی<br />که گم کرده راه ...حیرانند !!!<br />چهارشنبه دوم اسفندماه ۱۳۸۶<br />____ فرزانه شیدا ____<br />۱۸●<br />¤¤¤ بامن تو نگو ¤¤¤<br />بامن تو نگو از نقش هزارباره تقدیری<br />که برای ما رنگ خیال را به رویا<br />ورویا را به حقیقت مبدل میکرد،<br />درتلخ ترین کلام سرنوشت !<br />بامن تو مگو ...این بازی اوست<br />که دستهای سرگشتگی منو تو<br />دیگر نمیرسد، تا قطره های اشک را<br />ازچهره بزداید!.<br />نه.... این کلام خسته ی جامانده درسکوت<br />بهتر آنکه درسکوت سینه خاموش بماند<br />ورویابی فریاد را به دنیائی بسپارم<br />که به فریادم کشید ...بی آنکه توان فریادم باشد<br />نادانی را پشت کدامین چهره پنهان کنم<br />که اگر این نبود<br />امروز شاید اینجا ایستاده<br />در ماتم هزار باره شگفتی هایم<br />برحا مانده واز پا افتاده<br />دلشکسته دورانم نبودم<br />....بامن تو مگو....هیچ مگو..... <br /><br />¤ فرزانه شیدا /1388/ اُسلُو- نروژ¤<br /><br />۱۹●<br /> _____ پشت تصویر سیاه زندگی* ____<br />پشت تصویر سیاه زندگی<br />همه چی آروم آروم فنا میشه<br />بخودم میخندم ازبس که دلم<br />باز میگه:دنیا پرازوفامیشه<br />طفلی دل!از بسکه ساده دل بوده<br />توخیالش رنگ بی وفائی نیست<br />همه دنیاش پر عاشقی شده<br />برااون دنیاواسه جدائی نیست<br />طفلی دل که صدبارم اگه شکست<br />باورش نبود جفا هم همینه<br />آسمونش اگه آفتاب ,اگه ابر<br />بخودش میگفت که" "زندگی اینه"<br />باورش نبود که آدما همه<br />با دلای سنگی شون زاده شدن<br />رسم عاشقی مرام دلهانیست<br />واسه دل شکستن آماده شدن<br />باورش نبودکه وقتی واسه عشق<br />همه هستی شو هم رومیکنه<br />آب ازآب تکون نمیخوره,آخه<br />هرکسی با بدیهاش خومیکنه<br />دیگه فرقی ام نداره دیگری<br />پیش پاش قلبشو قربونی کنه<br />شایدم توُی دلش بازم میگه<br />بهتره این دلو زندونی کنه<br />اگه,راستشو بخوای بهت بگم<br />گرچه,هرچیز ی یه اندازه داره<br />دل ما ولی توی زندون غما<br />حالا هرروز, تُرکی تازه داره<br />اما ماقربونی همین دلیم<br />اینه که, بازی دنیامال ماست<br />تا میشد هرکسی قلب ما شکست<br />شاهدحرفای من همون خداست<br />شاهدحرفای من همون خداست.<br />چهارشنبه 21 فروردین1387<br />_______ فرزانه شیدا ______ <br />۲۰ ● <br />____ « پیمانه » _____:<br />پیمانه ای ساقی بده ،<br />تا من شفای دل کنم<br />این قلب افسون گشته را<br />از هجراو غافل کنم<br />جامی بده مّی رابریز<br />امشب تو سر مستم بکن<br />غافل مرااز خویشتن<br />وز آنچه که هستم بکن<br />جامم شده خالی ز مّی<br />پیمانه ام گشته تهّی<br />پرکن قدّح ساقی که من<br />در آسمان یابم رهی<br />پیمانه ام را مشکنی !<br />مّی را مریزی برزمین!<br />زیرا به قلب عاشقم<br />مرحم ندارم غیر ازاین!!!<br />مستم ولی افسرده ام<br />با غصه مّی راخورده ام<br />از فرط مستی ساقیا<br />از یادخودرابرده ام<br />اما فراموشم نشد<br />دردجدائی ساقیا !!!<br />با جام لبریز از شراب<br />آرام سوی من بیا<br />پیمانه ام را مشکنی<br />مّی رامَریزی بر زمین<br />زیرابه قلب عاشقم<br />مرحم ندارم غیرازاین!!!!<br />...<br />هرچند لبریزم ز مّی<br />اما تو پرکن جام من<br />مستی بده بر جان من<br />بر این دل ناکام من!!!!<br />خالی شده تنُگ شراب<br />یک تنُگ دیگر هم بیآر<br />خواهم ز مستی جان دهم<br />راهی شوم بر آن دیار!!!<br />پیمانه ام را مشکنی<br />مّی را مریزی بر زمین<br />زیرا به قلب عاشقم<br />مرحم ندارم غیر ازاین!!!!<br />3/12/1361<br />ـــــــــــ فـرزانه شــیدا ـــــــــــ <br />●پایان بخش دوازده از:اشعار فرزانه شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-28348266954589127872010-03-14T12:21:00.000-07:002010-03-26T10:33:39.908-07:00●اشعار فرزانه شیدا درکتاب بُعد سوم آرمان نامه ارد بزرگ(11)<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />اشعار فرزانه شیدادرکتاب بُعد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ ●<br />بخش یازدهم(11)<br />۱●<br />______ بیـا امـشب ___<br />بیاامـشب مرا,از غـم رهـا کن<br />طبیبم باش و دردم را شــفا کن<br />بیا بابوسـه ای گرم وتوانبخش<br />تـب سـوزان ِعـشقم را دوا کن<br />بیـااز هـجر تو بیـمارم امـشب<br />مرا ازدرد جــانسـوزم رهـا کن<br />بیـا حتی اگـر، نآئی بـدرمان<br />بیـا پــس باغــمم ودرد صفا کن<br />بیـا با نغـمه ی این اشکِ رقصان<br />بـرقــص وُبـر دل زارم جـفاکن<br />بیا جانم بگیر و درد بُستان<br />ولی تـا زنده ام ، بـرمـن وفا کن<br />بیا یاری کن و دل را مَرنجان<br />مرا زین درد جانسوزم جدا کن<br />___۱۳۶۰/۹/۱۷ آذرماه .ف.شیدا ___<br />۲ ●<br />__ دل نغمه ها __<br />در پیش ِچشم ِدلم,<br />شمع ِ«هستیم »<br />همواره میچکید<br />قطره به قطره<br />به پای درد<br />خون میشدم<br />به نگاهی<br />که غم کشید<br />در روزگار<br />صدایِ دلانِ سرد<br />درنغمه های دلم<br />آب میشدم<br />دربی صدائی ِ<br />قلبِ شکسته ام<br />با دل<br />به سخن آمدم<br />...ولی...<br />دل خیره بود<br />براین پای بسته ام<br /><br />« باران » شدم<br />به تمامیِ<br />« بودنم»<br />رویای آبی و سبزم<br />فرو به ابر<br />پنهان گریست<br />به صحرای غصه ها<br />در راه های سکوتم<br />به پای صبر<br /><br />روزِ« صدا »بدورنم<br />فغان کشید<br />روزی که دل<br />زصبوری گذشته بود<br />انگار پای دلم<br />دررسیدنی<br />آخر دَری<br />به خانه ی طغیان من<br />گشود.<br />___ فرزانه شیدا/ 1388 ____<br />۳ ●<br />__ بتو نامه مینویسم .. __<br />بتو نامه مینویسم<br />از همه حرف نگفته<br />ازتموم لحظه هائی<br />که دل جدائی گفته<br />بتو نامه مینویسم ،<br />با یه بغض غم نشسته<br />با حریر آبی اشک<br />با دلی که بد شکسته<br />بتو نامه مینویسم<br />که بگم یدنیااشکم<br />پای عاشقی همیشه<br />دلی گریون سرشکم<br />بتو نامه مینویسم<br />که دیگه خم شده پشتم<br />اما اشکامو واسه تو<br />پای هر شعری نوشتم<br />بتو نامه مینویسم<br />که بدونی بیقرارم<br />توی زندگی وبودن<br />چیزی جز تو کم ندارم<br />بتو نامه مینویسم<br />که منو دوسم نداشتی<br />رفتی و رو قلب زارم<br />داغ عشقتو گذاشتی<br />بتو نامه مینویسم<br />که بیاد من نموندی<br />توی خاکستر غمها<br />هیزم دلو سوزوندی<br />بتو نامه مینویسم<br />که منو تنها گذاشتی<br />رفتی وُواسه دل من<br />حتی فردائی نزاشتی<br />بتو نامه مینویسم<br />که بدونِ تو هلاکم<br />اگه اینجوری بمونه<br />بادلم به زیر خاکم<br />بتو نامه مینویسم<br />که زدل صبوری رفته<br />منکه صادقانه گفتم<br />واسه من جدائی سخته!<br />بتو نامه مینویسم<br />تا بگم نرفته برگرد!<br />که دلم نمونه تنها<br />غمزده با اینهمه درد<br />بتو نامه مینویسم<br />که اگه راهت جدا شد<br />اما بی تو تا همیشه<br />روزگار من سیا شد<br />بتو نامه مینویسم<br />که دل از توگرچه دوره<br />اما از درد جدائی<br />بی تو پاهام لب گوره<br />بتو نامه مینویسم :<br />که دوست دارم همیشه<br />گرچه زندگی واسه من<br />بی تو زندگی نمیشه<br />بتو نامه مینویسم<br />چون میدونم دیگه رفتی!<br />با نیومدن سراغم !<br />همه حرفاتو گفتی<br />گرچه بی توروزگارم مثه شبهام سوت وکوره<br />اما قلبت اگه شاده !<br />باشه اینجوری قبوله<br />بتو نامه مینویسم :<br />پس بگم خدا به همرات<br />مرگ من شاید بمونه<br />توی خاطرات فردات<br />بتو نامه مینویسم با یه عشقی توُ دعاهام<br />ای خدا باشی کنارش<br />گرچه من همیشه تنهام.<br />جمعه ۶ اردیبهشت ۱۳۸۷<br />____ *ف. شیدا____<br />●<br />________هرگز ____<br />هرگز اما زندگی<br />بامن وفاداری نکرد<br />دردورنجم دید ویکدم<br />با دلم یاری نکرد<br />در شب تنهائیم<br />جز شمع غمداری نبود<br />با سرشک دیده ام<br />جز او کسی زاری نکرد<br />یکّه یاری با دلِ افسرده ام<br />یکُرو نبود<br />دردرون بامن بجز<br />یک دشمن بدخو نبود<br />ساده دل بودم که مردم را<br />چو خود پنداشتم<br />در جهانِ پُر ستم<br />یک آدم نیکو نبود!<br />بخت هم باقلب غمگینم<br />سر یاری نداشت<br />جز هرآن بزر غمی<br />در قلب غمگینم نکاشت<br />بهر آزارم بهر کاری<br />توسل جُست وکرد<br />عاقبت در سینه ام باغی<br />ز نومیدی گذاشت.<br />«دیده ام»<br />از نامردمی های جهانی<br />خیره شد<br />روح پاکم از غم<br />نامردمی ها , تیره شد<br />درامیدِدیدنِ<br />یک قلب پاک وبی ریا<br />هر چه گشتم... ناامیدی ها<br />به قلبم چیره شد .<br />دیده ام از بهر دل<br />حتی نباشد یک امید<br />باید از این مردم بدخو<br />حذر کرد وبرُید!<br />دل بدین دنیای فانی هم<br />نمی باید سُپرد<br />بّه که رفت وگوشه ای<br />در کنج تنهائی گزُید<br />بهتر آن دیدم که گیرم<br />گوشه ای در انزوا<br />دل ز این بیهوده های بی ثمر<br />سازم جدا<br />علتی یابم برای<br />«بودن » و«زاده» شدن<br />تا بدانم « آدمی » را<br />از چه میسازد خدا؟!<br />دیدم این «بودن»<br />نبوده آنچنان هم بی ثمر<br />از برای عاشقی<br />روح ودلی دارد بشر<br />گرکه دنیا را<br />به طعم واقعی انسان چشد<br />خود همی داند<br />چه طعمی میدهد « طعم شکر».<br />«آدمی » , «خود» زندگانی را<br />به نابودی کشید<br />از جهان « راستی» تا سوی بدخواهی رسید<br />حیله وتزویر را<br />بر پایه ی هستی نهاد<br />نام ننگی بر سر<br />«دنیای انسانی» گزید<br />«آدمی », دنیا تبّه کرد<br />وغم «فردا» نداشت<br />دردل او « دیگری» هرگز خدایا جا نداشت!<br />« نسل انسان» میرود<br />تا جان دهد در روزگار<br />«هیچکس بر هیچکس »<br />لطفی دراین<br />دنیا نداشت.<br />«آدمی » از پستی خود<br />تا به نامردی رسید<br />دل فنا کرد وبه<br />کنج حسرت وسردی رسید<br />در ره رفتن بسی از«آدمی »<br />دلها که سوخت<br />چونکه بر زّر<br />آن «دلِ انسانی »<br />خود را فروخت<br />« آدمی» در راه رفتن<br />روح خود آلوده کرد<br />« آدمی» صد وصله از<br />رنگ وریا بر سینه دوخت<br />« آدمی» روباه جنگل را نموده روسفید<br />اوز رویاهای « بودن » تا به کابوسی رسید<br />« آدمی» ایکاش<br />نام « آدمی» را می کشید<br />همچو یک « آدم»<br />دراین دنیای زیبا باامید<br />6 آبان 1360 چهارشنبه<br />ایران .تهران- فرزانه شیدا<br /><br />5 ●<br />_____«او بود »_____:<br />او بود در تمامی وجودم<br />او که ساحل نجاتم بود<br />وپناه ره گم کرده گی هایم<br />در کویر تنهائی<br />او بود که مرا شناخت<br />به خنده هایم گریه هایم<br />با اندوه ها<br />و شب زنده داری هایم<br />...هم اوبود که دستم گرفت<br />تا تنهائیم را با او سرکنم<br />و اشکهایم را با او روان<br />دردهایم با او بگویم<br />و در پناه مهرش آرام بگیرم<br />چون قوئی در آرامش دریا ...<br />درکنارم بود<br />همیشه در همه وقت درهمه جا<br />چه آنگاه که صدایش میکردم<br />چه آن زمان که از فرط غم ...<br />به هیچ نمی اندیشیدم<br />با تمامی افکارم<br />حتی به او<br />اما هرگز تنهایم نمی گذاشت<br />هرگز بر غمم رضا نبود<br />زمهر او آموختم<br />مهربانی را شکیب را<br />بخشنده گی و داد رسی را<br />چون همیشگی او<br />یاوری تنها دلان را<br />تا شاید راه رستگاریم باشد<br />ذره ای چو او بودن<br />بر امیدی که بر او بسته ام<br />عشقی که براو نهاده ام<br />و او یــزدانــم بود<br />خداوندء عشق و محبت .<br />فرزانه شیدا - ۱۳۸۴<br />●6<br />_____« نابودی »:____<br />فریاد میکشم<br />بردردورنج عمیقی که<br />زمین را ...<br />به دود میکشد, به آتش<br />به نابودی<br />در دستهای نامروّت انسانی<br />که اتم را بمب میکند<br />لیزر را ,فاجع ی قرن<br />ونابودی, شکل میگیرد<br />در نقشِ اندیشه های<br />خصمانه ی انسانی<br />که انهدام زمین را<br />انتظار میکشد<br />« انسانها»...<br />این بنی آدم<br />اشرف مخلوقات خدا<br />دستهای رنگین<br />به خون خویش را<br /><br />بالا میبرد<br />وفریادمیزند:<br />من انسانم<br />!!!دریغ...<br />!!!وانسانیت جان میبازد<br />در دستهای خشم<br />در عقلهای خون آشام<br />در روح های بربادرفته قرن<br />که « آدمی» را<br />تا مرز بی نهایت پستی<br />خوار میکند<br />وخداوند قطره قطره اشکهایش<br />در سرمای زمین قندیل می بندد<br />وروح خورشیدش سوراخ میشود<br />در« اُوزون »هوائی که آدمی<br />بر زمین او بخشید<br />نابود میشویم درسکوت<br />وقتی که هیچکس را<br />ندای آزادی نیست<br />نه بیشتر از سخن<br />نه بیش ازحرف<br />وبرباد خواهیم رفت<br />در انهدام زمین,<br />بدست انسانیِ خویش<br />افسوس...<br />دنیا بی انسان<br />شاید امن تر بود<br />که عقل انسانی ...<br />درخمره نادانی مست میشود<br />وشراب خون در جام دلها<br />گرمی سوزان درد را<br />به سینه می بخشد<br />نابود میشویم ...وقتی<br />...<br />05.01.2010/اسلو _نروژ<br />دوشنبه 14 دی 1388 ف.شیدا ●<br />7<br />●____:بداهه ی درد____●<br />میدویم<br />وقتی که پاهای ایستادگیمان<br />بر خط های مرزی<br />ثابت مانده است<br />میدویم وقتی<br />که رویای رسیدن را<br />بدوش میکشیم<br />در جاده های<br />بی انتهای بی سرنوشت<br />میدویم<br />وقتی که میدانیم<br />درپایان نیز<br />چون آغازنه خط<br />شروعی بود<br />ونه خط پایانی<br />میدویم<br />در هراسِ<br />هزارباره زندگی<br />که در دویدن ها<br />تنها<br />«خود» را<br />رهااحساس کنیم<br />آنگاه که اندیشه را<br />در روی تپه ای<br />به صلیب میشکند و<br />عشق را به دار می آویزند<br />و«بودن » را<br />به انجماد لحظه های<br />عشق میشکنند<br />وامید را<br />درحرارت آتش نادانی<br />آب میکنند!<br />...و...<br />ومیمیریم بی آنکه<br />زنده بوده باشیم<br />آری زنده بوده ایم<br />درجسم مردگانی<br />که درَمثل, زنده بود و<br />در زندگی وزندگانی<br />بی اثر<br />« بودن»را<br />چه سود<br />در بی تفاوتی ها!!!<br />...آه ...«دریغ»!<br />05.01.2010<br />سه شنبه 15دیماه 1388<br />● ف.شیدا●<br />8<br />______ طوفان ______<br />در تلاطم دریای اندیشه ودل<br />وقتی که بادبان اندوه<br />پاره ودریده شده<br />در آه های عمیق دل<br />ترا در<br />اوج تلاطم اندیشه های درد<br />رها میکند<br />وپاروی<br />احساسات شکسته شده<br />در دست دوستی ها<br />رها شده در دریا...<br />دور ازتو...گم میشود<br />وقتی که<br />صخره ی اعتماد<br />میشکند<br />وگردباد نامردمی<br />طغیان میکند<br />وساحل امید<br />در دوردستهای خاطره<br />به فراموشی سپرده شده است<br />غریق باید شد ...<br />غریق<br />درتلاطم سهمگین دریائی<br />که چون دلت بود<br />وبه آشوب رسید....<br />آری ...تنها, به طوفان<br />فرزانه شیدا04.10.201نروژ /اسلو<br />ــــ دوشنبه 14 دی 1388 ـــــ<br />9<br />افسوس که از قصه های دیروز<br />خاطره و حسرتی بیش<br />برجا نمانده است<br />کنون اما" دیروزها "<br />برای امروز قصه میگویند<br />وامروز, فریاد ما<br />" فردا " را به تکانی سخت<br />خواهد انداخت<br />آندم من<br />کجای قصه خواهم بود<br />تو درکجا؟!<br />آنروز ایا هستی من<br />این فانی روزگار بشری را<br />باز زندگی میکند؟!<br />یا فرتوتی زمان ودل<br />باز درکُنجِ<br />متروک قصه های دیروز<br />آه می کشد<br />در تصویر دوباره ی خاطره ها<br />اما میدانم ..<br />فردا در تکانی سخت<br />خواهد لرزید...<br />آندم که قلبها<br />لرزش واقعی خویش<br />آغاز کنند<br />وزلزله احساسها<br />جهانی را در آشوب<br />بودن خویش<br />لرزان قلبهائی سازد<br />که ماهیت بودن خویش را<br />باز پس میخواهند<br />تا دوباره<br />اصالت خویش باز یابند<br />در فریادی<br />که به قدرت خواهد گفت:<br />من اشرف مخلوقاتم<br />مرزهایم ، مرزانسانیتی ست<br />که رسالت خویش را<br />آغاز نموده است<br />قانون من ,<br />مرزی جز انسانیت نمی شناسد<br />و بیراهه های مصوّبه<br />و تبصره ها<br />بیک کلام بیشتر ختم نمیگردد<br />:من انسانم .<br />* ●فرزانه شیدا●<br /><br />10<br />____¤« آدمی»¤_____<br />بر نام هستی خویش<br />هزاران آرزوئی را<br />رقم میزدم<br />آرزوهای دست یافتنی<br />و نیافتنی<br />ودر حریم<br />ساکت نفس اندیشه ام<br />..<br />آینه ی محبت را ,<br />غبارآلوده تراز پیش<br />یافتم<br />« نَفس سرد آدمی با<br />« نفس سرداو<br />رویاهایم را نیز<br />مه آلوده می نمود<br />ومیدانستم تا خط آخر رفتن<br />از خط شروع هستی ام<br />هزار بیراهه ای<br />در امتداد گذر<br />از « آدمی»<br />دلشکسته ام خواهد نمود<br />فریاد در سینه<br />چون گردبادی<br />که راه نفس را می بست<br />بااندیشه هایم<br />درهم می آمیخت<br />انسان طعم تلخ یاس را<br />چگونه مزه مزه میکند<br />وقتی میداند « آدمی »<br />در کمین اوست<br />ونه دنیا ونه زندگی<br />«آدمی» در کمین اوست!<br />شنبه 12 دی 1388 -<br />دوم ژانویه ۲۰۱۰ اسلو -نروژ<br />____«فرزانه شیدا»____<br /><br />11<br />____«آنگاه که بدنیا آمدم»____<br />گوئی آنگاه که<br />بدنیا آمدم<br />با رنگهای محبت<br />درونم را نقاشی کرده اند<br />آنگاه که سالهای عمر را<br />در تقویم های بودن ورق میزدم<br />انگار دست محبت<br />چین های عمیق تری<br />بر پیشانیم نهاد<br />و آنگاه<br />که خمیده تر از پیش<br />محبت را<br />بر دوش می کشیدم<br />کوئی خطوط مهر و محبت<br />تمامی وجودم را<br />چروکیده کرده بود<br />چهره ام<br />اما جوان مینمود<br />حتی با گذر سالها<br />افسوس اما هر چه دیدم ...<br />از هر که بود<br />نامهربانی بود و بس !<br />با آنکه عاشقانه<br />دوست داشتم<br />هر آنچه را که قلبی داشت<br />یا زندگی میکرد.....افسوس !<br />اما ... اما<br />ملالی نیست ...<br />«محبت »همیشه<br />...با من بوده است<br />همگام با عشقی<br />که خداوند در سینه ام<br />به نام« قلب »نهاد<br />اینگونه میشد<br />همیشه بخشید<br />وهمواره دوست داشت.<br />__ تیرماه 1382 ف . شیدا___<br /><br />12<br />___ای کاش بال کبوتری بودم ___<br />در حاشیه ها ایستاده ام<br />در نگاه به<br />به عبور لحظه ها<br />شتابها<br />پاها ،نگاه ها<br />امید ها نومیدی ها<br />..آه..<br />در حاشیه ایستاده ام<br />وتفاوتی نمیکند<br />پا بر سطح پیاده روئی،<br />نهادن گام<br />بر کوچه های، خیابانی<br />یا رهگذاری ...<br />در حاشیه,<br />پنهان بر جا مانده ام<br />وبوته های تردید احساسم<br />درکناره های دلم می روید<br />هستم ؟! یا نیستم<br />وجودم آیا حضوری نیز دارد<br />یا در شکل سایه ایست<br />در پشت پاهای مرد؟<br />کیستم؟!<br />سایه ای از او<br />یا حتی خود نیز<br />بی سایه<br />روزمن؟!<br />معنایش چیست؟!<br />بهانه اش چراست ؟!<br />آیا در میان<br />گامهای رفته ی دیروز<br />با امروز<br />چیزی از من بجا مانده است<br />منِ" من" کجای احساس گم شدم؟<br />در کجای نگاه تو هیچ شدم؟<br />در کدامین برزخ افکاری<br />به هیچ سپرده شدم؟!<br />...من فاطمه (ع*) نیستم<br />...مشعلی بر دست<br />چون مجسمه ای<br />ایستاده در میان آب....<br />به سمبل آزادی<br />نیز نیستم!....نه<br />اما ....من هستم<br />من « من» هستم با<br />« تمامیت بودنم» ,<br />با « تمامیت احساس »<br />در اوج سلامت عقل<br />در کمال مطلوب یک" بودن"<br />اما بی معنا!!!<br />...روزم از آن تو....<br />تبریک برتو باد<br />که توان گفتنت بود<br />وآزادی رهائیت<br />روزم از آن تو که ترا<br />بر وزنه هم بگذارند<br />وزنی داری<br />مرا بی وزن وباوزن نیز<br />اعتباری نیست<br />روز زن بر آنکه باید مبارک باد<br />بر فاطمه(ع*) وبر زنانی که<br />حضور داشتند ووجودی<br />حرمت داشتند واعتباری...<br />....<br />من در حاشیه ایستاده ام<br />در نگاه به ....عبور لحظه ها<br />شتابها ، پاها ، نگاه ها<br />امید ها ،<br />نومیدی ها ..آه..<br />ایکاش بال کبوتری بودم<br />....ایکاش....<br />دوشنبه بیستم اسفند 1386<br />___ از: فـرزانه شــیدا ___<br />13<br />« آوای هستی »¤<br />چه ها دیدم من ازاین زندگانی<br />زمردم روز پیری وجوانی<br />تمام راه رفتن پر مشقت<br />وفاوصدجفا<br />« سوز نهانی»<br />دمی افتاده گه بشکسته دردهر<br />گهی غمدیده در دنیای فانی<br />بسی دیدم بخودازدهر وانسان<br />دلی غمدیده اندر روح وجانی<br />گهی «ساز ِدل ما»را شکستند<br />« قلم »<br />را توبه دادم گه زمانی<br />گهی گفتم بدل در شوری اشک :<br />«بهاری بودی» وُ...اکنون « خزانی»<br />شکستی قلب شادت رابه عالم<br />نشستی گه به فریاد وفغانی<br />ولی باید بدنیایت بسازی<br />به صبر وحوصله با,مردمانی<br />گهی نامردمی دیدن ز دنیا<br />*گهی بر خشم و گه نامهربانی<br />به بدخوئی ونامردی خلقی<br />گهی برتلخی ِسخت ِ<br />« زبانی »<br />چه میجوئی تودر انسان نادان<br />توانمندیِ فکرِ ناتوانی ؟!<br />ولی ای دل ! شکیبا باش وعاقل<br />بدان راهی ,که در رفتن , روانی<br />تقلا کن, توبا<br />« شور ومحبت »<br />دراین دنیا ی بی سامان بمانی<br />بسازی, زندگانی را , به شادی<br />به «عشقی » ماندگاروجاودانی<br />بخوان صد نغمه از« آوای هستی»<br />ز« خلقت» از« طبیعت» « آسمانی»<br />طلوعی وغروبی وبهاری .<br />زرنگ سبز وزرد وارغوانی<br />تو« معنا» را،زبنُ و ریشه دریاب<br />زیکتا<br />«"خالقِ"<br />عشق و معانی»<br />تو ای دل باهمره عشق ومحبت<br />بخوان دراندرون با شادمانی<br />مشو دلگیر وغمناک وشکسته<br />چو دردنیا ندیدی همزبانی<br />جهان یکسر پراز ظلم وستیز است<br />«تو » " تنها<br />"« یاور ِ"خود" »<br />در جهانی<br />جمعه 18 دی 1388 /۸ ژانویه ۲۰۱۰<br />اسلو / نروژ<br />¤ فرزانه شیدا ¤<br />14<br /><br />جهانم سخت بی تاب است*●<br />دلم در بیکران<br />خلسه ی تنهائیم<br />پر میشود ازغم<br />ودر سوت مداوم<br />در سکوت تیره یک شب<br />صدا درسینه ام<br />حکم غزل را<br />میکند خاموش<br />وروح خسته ام<br />از بیکران<br />گسترده ی رویا<br />چه ُسُّریده ست<br />به عمقِ دره های<br />تلخ نومیدی<br />که درآن<br />درسکوتِ وَّهم غمناک ِ<br />سیه فامی<br />صدای مانده در<br />فریادِ دل<br />همواره خاموش است<br />نگاهم در تداوم<br />خیره وُچشمِ دلم<br />گوش است<br />ونقش ِتلخ ِدلتنگی<br />به خاموشی...<br />!!!فرومیمیرد اندر<br />سایه ی مبهوت دلسردی<br />نمیبینم کسی را<br />درجهان ِخالی وُسرد ِکنون<br />...امشب<br />بخواند نغمه های دیگری<br />جزدرتب تردید<br />که همواره<br />میان رفتن وبودن<br />میان بودن وماندن<br />بگوید قصه های نو<br />به گوش<br />این جهان کهُن ِدیرینه<br />که جز تقاشیِ دوران تاریخی<br />کسی ازان ندارد<br />یادگاری ...<br />در خطوط خسته ی<br />افکارپوسیده<br />به غار ذهن خاموشی ...<br />که با َنفسِ جدید<br />تازه ی دنیا<br />بخواند باز...<br />نمیبینم سکوتم بشکند<br />درشوق یک گفتار<br />بگوید زیرلب حتی<br />منو دنیای من<br />دنیای دیرین را<br />به پاس آنچه در یاد<br />وُبه هرخاطر<br />بجا مانده<br />درون سینه ای جاوید.<br />!!!<br />...هنوزم<br />هنوزم...<br />در سراندیشه ای دیگر<br />بیابم باز<br />فضای دیگری<br />در خاطر وذهنی<br />!!!<br />نمی بینم بگوید<br />قلب من<br />دراوج ناکامی<br />که دنیا مهد زیبای<br />محبتهای دیرینی ست<br />که روزی روزگاری چند<br />به یک بوسه<br />بروی گونه ی فرزند<br />رخ خندان وچشم ِمهربانی<br />شاد میگردید<br />نمیبینم بجز<br />در پشت این<br />خاُمش سکوت تلخ<br />دمی حتی<br />به نقش یک هوس...<br />تک خاطری<br />از نقش یک لبخند<br />نمیبینم سکوتی بشکند<br />در پای حق گوئی<br />مگر در حق مطلوبی<br />که مطلوب دل خود باشد<br />وخودخواهی فردی...<br />!!!<br />نمیبینم<br /><br />میان واژه های لب<br />الفبائی که گوید<br />در خطوطی چند<br />تن آزاده ام دریاب...<br />در بال وپر پروازآزادی<br />...<br />نمی بینم<br />دل وارسته ای دیگر<br />که پای صخره ای<br />زانو زده<br />نقش تَوّهم را<br />بدنبال خدا<br />درجستجویِ چشم ِنادانی<br />میان ریزه های خاک<br />کشد دستی تبرک<br />بر سر وصورت<br />درآنوقتی ...<br />درآنوقتی که خالق<br />در کنارش دیده دوزد<br />بر حماقتها<br />ومیپرسد زخود آیا<br />بشر با عقل ودانائی<br />مرادرخاک می بیند ؟<br />که من درخلقتم<br />ازخاک وسنگ ودانه وریشه<br />به چشمش بیشتر بخشیده ام<br />نقش طبیعت را!!<br />...<br />ولی شیدا دلم! ...خاموش!<br />جهان اکنون نمیداند<br />خداوندی که درخاک است<br />میان ذره های جان ما<br />همواره بیداراست<br />ولی این دل<br />ولی این سر<br />ولی این دیده ی خالی<br />ولی این روح ِپوشالی<br />همیشه گوئیا<br />در بستر خواب است<br />همیشه غرقه درخواب است<br />نمیداند چرا<br />اما<br />دلی همواره بی تاب است!!!<br />دوشنبه 21 دی ماه سال 1388<br />_____ فرزانه شیدا_____<br />15<br />●باد پا باید رفت ●<br />طعنه باد نهیبم زد ورفت<br />و به گوش دل گفت: ماهمه رهگذریم<br />و دلم باز به آهستگی وآرامی<br />تا دم کوچه دلتنگی رفت<br />روزگاری که گذشت<br />خاطر رفتن و رفتن ها بود<br />لیک تا مرز رسیدن بر خویش<br />همچنان راهی بود<br />همچنان کوچه وپس کوچه ی بسیاری داشت<br />و رسیدن به سرا منزل عشق<br />در پس اینهمه رفتن ها نیز<br />باز ناپیدا بود باز هم راهی بود!<br />ودلم راهوسی خوش میکرد<br />که به همپائی باد<br />ره صدساله به یکشب یکروز<br />باد پا .. شیدا دل<br />طی کنم با همه ی قدرت خویش!<br />عمر بس کوتّه و ما در گذریم<br />باد پا باید رفت<br />تا سرامنزل عشق تا رسیدن به بهار<br />تا شکوفائی دل<br />باد پا باید رفت! باد پا باید رفت.<br />شنبه 21 اردیبهشت 1387 ¤¤¤ ف . شــیدا<br />16<br />____ « بُرُودّت» ____<br />باز پنهان به سخن آمده ام<br />به شب بیداری,با شب وُجلوه ی مهتابی سرد<br />مَه ِاِکیلی سرمایِ شبِ کوچه<br />..به بازیدر نور...<br />درچراغی که<br />به قندیل زمستانی خود,<br />خو کرده است<br />و به سرماو برودت<br />در دهر<br />نه فقط<br />در شب ِیخ کرده ی<br />سرما زده ای<br />به زمستانی باز<br />که به دورانی چند!<br />آنقدر سرد که حتی<br />به تن گرم چراغ<br />تن فولادی او<br />یخ زده است<br />وتنِ یخ زده ی « قندیلی»<br />بازچسبیده به او<br />تابگوش دل او<br />قصه ی سردی ِ<br />دوران گوید<br />ودراین وادی سرمازده ای<br />در شب خفته ی انسان به سکوت<br />تن لرزان<br />سخنم باشب و با ماه<br />که ندارد پایان<br />من به تن لرزه ی اندوه<br />بسی لرزانم<br />وبه سرمای جهانی درآن!!!<br />وای بر مردم دهر!..<br />وای بر طفلِ , رها مانده<br />به گهواره ی بی لالائی<br />که درآن<br />مادرافسرده ی ِ<br />بی حوصله ای ..<br />خیره ومات<br />نگه دوخته بر<br />زردی آن دیواری ,<br />که خطِ نم زده یِ<br />« ناداری »<br />ونقوشی از« فقر »<br />من به تن لرزه ی<br />اندوه ,بسی لرزانم<br />وبه سرمای جهانی<br />درآن!!!<br />...<br />وای بر مردم دهر!<br />وای بر طفلِ رها مانده<br />قصه از رنگ ِترحم بار<br />« بی کسی »<br />میگوید ...<br />مادر اما به سکوت<br />کودک اما به نگاه<br />خانه اما خاموش<br />چه کسی باز<br />بخواند به شبِ کودک دهر<br />باز لالائی زیبای محبت ها را<br />که در آن موج صدای مادر<br />طپش عشق ومحبت میداد<br />...<br />زندگی<br />قصه ی جاماندن ما<br />نیست بدهر<br />درشب سردزمستانی فصل<br />...<br />ما بدنیای وجود<br />همگی یخ زده ایم<br />دل ما یخ زده است<br />ونگاه دل ما<br />درُبرّوت های<br />مّه پنهان شده<br />در بی کسی و تنهائی<br />1388اُسلُو - نروژ<br />__فرزانه شیدا ____<br />17<br />_____ ماه تابان ____<br />امشب از هر شب دیگر قلبم<br />نقش دلتنگی وبی تابی را<br />بیشتردر دل من<br />می گرید<br />امشب این ساحل دل<br />موج اندوه شب طوفان را<br />پرتلاطم بدل وساحل دل باز دهد<br />ومن اما غمناک<br />موج در موج فقط میگریم<br />و بسی دلتنگم<br />خبری از شب آرامم نیست<br />و دلم می پرسد<br />آسمانی که بدل ساحل آرامش بود<br />از چه رو ابری و تاریک شده ست<br />ماه تابان شب عشق کجاست<br />تا دگر باره به تصویر رخش<br />سینه را نورانی<br />وبه موجی آرام<br />بر رخش بوسه زنم<br />ماه تابان شب عشق کجاست<br />وه که بی او چقدر دلتنگم<br />01.10.1385 جمعه<br />____ فرزانه شیدا /اُسلُو-نروژ_____<br />18<br />¤ پیر شب ¤<br />بیرون از این خلوت<br />....شبی خاموش<br />چون پیری سال دیده<br />در سکوت رمز آلود خویش<br />به تفکر نشسته است<br />دیده ستارگان<br />از پشت پنجره<br />در پی دیدگان بیداریست<br />که همنشین تنهائی او باشد<br />نفس های ممتد<br />وآرام خفتگان<br />گوئی بدو<br />آرامش می بخشید<br />ونجوای شب زنده داران<br />با زمزمه آرام شب<br />درهم میپیچید<br />واو مهربانانه مینگریست<br />پیر شب<br />در سکوتی رمز آلود<br />در همدردی<br />با پریشانی های<br />دل بیداران!<br />میداند او که این گذر آرام لحظه ها<br />پرماجراست حتی درسکوت<br />ومیداند در پس این سکوت<br />رودهای بسیاری جاریست<br />چه از دیده گان<br />چه از سرچشمه هایآرام<br />که گاه تند وپرشیب<br />وگاه آرام و بیصدا در گذار است<br />چون زندگی آدمیان !!!<br />پیر شب<br />طپشهای آرام زندگی را<br />دوست میدارد<br />همچنانکه آدمی را<br />وبر امید ها وآرزوهای آدمی<br />مهربان وآرام چشم دوخته است<br />و میداند پر طپش ترین دل<br />غمگین ترین دلی است<br />که زندگی را سر میکند!!!<br />ایکاش ...آرامش عمیق او<br />طپشهای دل بیقرار را<br />در ماجرای روزگار<br />آرامی می بخشید در سکوت آرام شب<br />که بسیارند بیقراران شب<br />در طپشهای مداوم زندگی<br />در هزار گونه گی ایه اندیشه های دل<br />و پیر شب مینگرد د<br />ر سکوت وسکوت !!!<br />سروده ف.شیدا/اُسلُو - نروژ<br /><br />19<br /><br /><br />●خانه ی عشاق●<br />ما راه سپردیم<br />وگذشتیم ودویدیم<br />در راه سفر<br />وه که چه هادیده,شنیدیم<br />امروز مراصحبت جانان<br />دل ِخوش بود<br />فردا که ندانیم<br />کجارفته رسیدیم<br />هرچنددراین<br />راه سفر مست مرادیم<br />در غافله ی عشق<br />«دلی» غرق ِامیدیم<br />بّه, تا که دراین<br />«وادی دنیا »<br />دل وُافکار<br />با خود<br />به درِمنزلِ ِعشاق<br />کشیدیم .<br />فرزانه شیدا/اُسلُو -نروژ/1388<br />20<br /><br />ــــــ اندیشه ـــــ<br />پیوسته نقش غزل, آرمیده ی روح<br />در بیکران خاطررویائی دل است<br />پیوسته نقش ِحضورِخیالِ ذهن<br />درروحِ اندیشه های رها ئی به منزل است<br /><br />روحم حدیث غزل را ، چوسر دهد<br />نقاشی رخ عاشقانه, خوشکل است<br />جان را به گذرگاه روح میبرم, که دل<br />در آن به شوق رسیدنِ سینه , عاجل است<br /><br />* آری خیال دلم ,بی نصیب فکر<br />در کوچه های درد ,اسیرِ شکستگی ست<br />فکرِ دلم , گرچه ز بار سفر پر است<br />آه ای دریغ ,جامه دان گذرهای من تهی ست<br /><br />گفتند: بار سفر را زمین گذار<br />گفتم:زراه ِنشستن , چه حاصل است؟<br />گفتند:این «دل ِ شیدا »مزن به کوه ...<br />رفتیم!گرچه که «فرزانه» عاقل است<br /><br />آندل که گوشه گرفته به کُنج غم<br />آنکس نشسته به منزل ِاندوه ,جاهل است<br />پرشد درون دلم , پُر , به شوق ِراه<br />درپایِ آرزو...,« نرفتن»! , چه مشکل است<br /><br />*من بیکرانه ی دلم را به فصل شوق<br />در فصل فصل دلم ساز میزنم<br />گاهی به سرمستی بودن, در «آن خیال»<br />در مستی دلم , لبی ,به آواز, میزنم<br /><br />از نقش اندیشه های ناب فراوان زندگی<br />روحم به رقص وبه شادی به محفل است<br />پر کن سر امید به ر ویای وصل وعشق<br />هر کس نبرده ثمر« زآن», وه چه غافل است<br /><br />اندیشه ام ! اندیشه ای به سرامستی خیال<br />ای دل !حدیث قصه ی ما ,رنگ ساحل است<br />آبی تر از سماییم ونیلی به سبز روح<br />رنگ محبتم به بوم جهان ,رنگِ ِکامل است<br /><br />*باشد که عمر نسازد بماکه ما<br />خودسازگار جهانی به بودنیم<br />روزی که خط محبت کشیده شد<br />دل را به موج های دریای دل ,زنیم<br /><br />وقتی که عمربه جهان کوتّه ست ولیک<br />این« آدمی »,باز, دلخوشِ دنیای قاتل است<br />در میزند چه بناگه به خانه ای<br />« مرگ» است! که درناگشوده,داخل است<br /><br />هر سالِ بودنِ خود , «آدمی » ولی<br />در فکر آخر سال ومعدل است<br />از یاد برده بشر در خیال خویش<br />روحِ« اجل » به بردن ارواح ,شاغل است<br /><br />من نیز دفتر شعری گشوده ام<br />در دفتری که عشق ناله میزد<br />صدواژه ,اشک ,به گریانی قلم<br />گیسوی اندیشه های مرا شانه میزند<br /><br />در دفتر شعر وغزل گر نبوده عشق<br />بر دفترِ محبت ِدل « خط باطل » است<br />در زخمه های قلم , خون چکان درد<br />گوئی دلم , به عالمِ «بودن» معطل است!!!<br /><br />زین راه ِعمر, نصیبم , اگر کم است<br />قلبم ولی به گذرها, مُحصل است<br />دل میبیرم روبسوی اندیشه های ناب<br />یارب مدد! که رحمت تو , رَحم عادل است<br /><br />ما پای عشق سربه ره سجده داده ایم<br />روح غزل ,به قصیده, به شعروشور<br />ای یاربِ شیدا دلم ,بگو<br />اخر کجای سفر میرسم به نور<br />● فرزانه شیدا- 1388/اُسلُو - نروژ ●<br />پایان بخش بخش یازدهم(11) ازاشعار فرزانه شیدا<br />در کتاب بُعدسوم آرمان نامه اُرد بزرگفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-34072547322556326482010-03-13T09:29:00.000-08:002010-03-26T10:30:43.671-07:00●اشعار ف.شیدادرکتاب بعُد سوم آرمان نامه اردبزرگ بخش دهم(10)●اشعارف.شیدا<br />درکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ●بخش دهم(10)<br /><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />۱/●<br />نه دیگر « خویش» می بینم ، دراین وادی تنهائی<br />نه تنهائی، مرا داند ، زخود , در سوزِ رسوائی<br />منم عاشق ، دراین دنیا, « نه دیگر من » ,نه دیگر « تو »<br />« منم», «ما » شد , زمانی که ،شدم ،«درگیر شیدائی »! /<br />شنبه 7آذر 1388<br />ـــ فرزانه شیدا ـــ<br />۲/●<br />____ « خود» ____<br />نه در خود غرقه ای بودن<br />نه از خود غافلی گشتن<br />وجود «پنیه ی خود» را<br />بباید درجهان « رشتن »<br />...<br />تو چون کودک بدنیایت<br />زمانی ساده وخردی<br />ببین اما به جسم «خود»<br />چه دادی؟ چُون ثمر بردی؟<br />« رضا باید شدن ازخود »<br />دراین دنیای بس فانی<br />به خوشنامی اگر خواهی<br />بدنیا تا ابد مانی<br />به پرواز ِدل وروحت<br />جهان را سازدیگر باش<br />به آهنگی ز پروازت<br />تومرغی شاد وبرتر باش<br />شنبه 7آذر 1388<br />ـــــ فرزانه شیدا ـــــ<br />۳/●<br />____ بیا...تو, هم...___<br />بیا توهم مثه من,دل رو بزن بدریا<br />غمها روتحویل نگیر , بخندبه ریش دنیا<br />بگو توهم به غمها, بی خیاله دل ما<br />ما اسیرت نمیشیم,نه امروزونه فردا !<br />...<br />بیا ماهم نترسیم از قدمای بلند<br />روی لبا بزاریم , لطف ِسلام و لبخند<br />بیا دیگه نترسیم که دنیا ما رو شسته<br />گرچه که شُسته رُفته, آویزونیم روی بند!<br />...<br />واسه دلت اگرچه «غم» یهو حاضر میشه<br />یاکه یهو توُ راهت, «دوراهی » ظاهر میشه<br />نترس ازاین بادی که « بید » تنت رو لرزوند<br />نترس اگه با هرغم , دل یهو «شاعر» میشه!<br />....<br />فردا که فردا میاد, «امروزه »رو تو دریاب<br />نشو اسیر « رویا » ,نباش توُ عالم خواب<br />ماکه « لالا » نگفتیم که زندگیت بخوابه!<br />تا آخرش بگی تو : کشکتو, جانم بساب!<br />...<br />بیا بگو به قلبت : شادیا رو سوا کن<br />از گذرون عمرت ، بهترینو , جدا کن<br />بیا کمی گوش بده, زندگی مالِ قلبه<br />گاهی شده « یه لحظه» یادی ازاون خدا کنه<br />...<br />بگو که ما همیشه مخلّص اون خدائیم<br />به قدرت وبرکتش ,از غصه ها جدائیم<br />به مهر اون همیشه ، زندگیمون گذشته<br />بعدازاینم میگذره تا وقتی با خدائیم<br />1382 آذرماه 2003 /اسلو /نروژ<br />ــــــ فرزانه شیدا ـــــ<br />۴ ●<br />___ کجاست ____<br />دست براین دل غمگین مگذار<br />کز شرار دل من میسوزد<br />و دگر آینه هم با افسوس<br />همره دیدهء من گریه کنان<br />دیده بر دیده ی من می دوزد<br />با دلــم هیــچ مـگو<br />که ز بغضــی ســوزان<br />شاخه ی صبـــرو تحمل د آن<br />بی امان میشکند در اندوه<br />و دلم, همچو غروبی غمناک <br />پشــت کوهـی تنـها<br />در پریشـــانی روح<br />دعا دست نیازی دارد<br />پس خدای منه سرگشته کجاســت<br />که ببیند , دلِ ویرانم را<br />دیده ی خسته و گریانم را<br />بغض پنهان شده در جانم را<br />از دلم هیچ مپرس<br />که هر آن شب به مناجاتی پاک<br />در پس شــعله ی شمعی آرام<br />تا سحرگاه خـــدا<br />دیده ای بیــدار است<br />و درین نیـم ره رفتـهء خـویـش<br />در سوال دل خود وامانده سـت<br />که خدای منه سرگشته کجاســت<br />که اگر از سر رحمت بر من<br />در شادی را بست<br />با دلم باز بگوید ز چه رو<br />همچنان درب محبت بر دل<br />قفل و زنجــیر شد ه ست<br />و کدامین روزی پاسخی خواهد داد<br />بر مناجات منه حیرانـی<br />که بسـی آزرده<br />که بسـی وامـانده<br />همچنان گریانم همچنان گریانــم<br />پس خدای منه سرگشته کجاسـت<br />که مرا دریابد ، که مرا دریابد<br />منکه در این شب تردید سیاه<br />بس باو محتا جــم<br />بس باو محتاجــم<br />1382 /2003<br />_____ فرزانه شیدا ______<br />۵/●<br />___ شبگرد ( رهگذر شب ) ___<br />قدم درکوچه های شب گذارم<br />به گامی کوچه ها را می سپارم<br />نمیدانم بدنبال چه هستم<br />هدف یا مقصدی ثابت ندارم<br />مرا امشب محیط خانه تنگ است<br />پریشانم , ملولم , بیقرارم<br />زاینرو من زدم از خانه بیرون<br />که شب را درخیابانها سر آرم<br />خیابان تهی غرق سکوت است<br />فقط من عابر این رهگذارم<br />درمیخانه هابستند ورفتند<br />ولی پیمانه ای آید بکارم<br />که مستانه روم در کوی وبرزن<br />بگریم نیمه شب برحال زارم<br />منم آن غمدل شبگرد وتنها<br />که آرامی ندارد روزگارم<br />کنون دراین شب پائیزی وسرد<br />منم آواره ای ،غمگین وشبگرد<br />سکوت خالی این کوچه ها را<br />صدای پای من امشب فنا کرد<br />کنون تنها به اشکی غمگنانه<br />خموشم در نداری های همدرد<br />مرا تنهائی وبی همزبانی<br />به شبها رهگذار کوچه ها کرد.<br />14/11/1362جمعه بهمن ماه<br />___ فرزانه شیدا ____<br />۶/ ●<br />____ بگو ... ____<br />بگو گفتن هم راهی ست<br />...بر فریادهای فروخورده<br />حتی اگر بی تفاوت<br />از کنار آن بگذرند<br />... باز...<br />بهتر از ناگفتن هاست !<br />اگر سکوت میدانست<br />چگونه لبهای دل را<br />به اسارت<br />کشیده است<br />شاید خود<br />فریاد میکشید<br />اما حروف را<br />کنارهم بگذار<br />شایدوصل کلمات<br />جدائی ها را<br />کمتر کند<br />وروزی دستهای ما<br />با وصل دوباره آشتی کند<br />در شادی زیستن<br />___ فرزانه شیدا 1384 ___<br />۷/●<br />___ آخر او قلب نداشت___<br />برق زیبای نگاهی آبی...<br />در نگاهش شادی<br />بر لبش خنده<br />همیشه جاری<br />و براین<br />چهره ی آرام وصبور...<br />رنگی از غصه وغم<br />پیدا نیست<br />واگر ماه بماه<br />...گوشه ای می افتاد<br />وکسی یاد نمیکرد<br />ز او روز و شبی<br />رنجشی نیز نداشت<br />همچنان خندان بود<br />همچنان آسوده!!!<br />آخر او قلب نداشت!<br />و زبازیچه شدن<br />شرم نداشت<br />و رها بود<br />ز آزرده شدن<br />شاید او میخندید<br />زآنکه خود<br />شادی یک کودک بود<br />شاید اومی خندید <br />زآنکه احساس نداشت<br />غبطه میخورد دلم<br />بر نگهش<br />و به آن لبخندی<br />که بر آن چهره ی شاد...<br />تا ابد جاری بود<br />وبه آن چهره...<br />که شادی میداد..<br />به دل وروح لطیف کودک...<br />با نگاهی براق<br /><br />هدیهء بود ز من ....<br />من ِ مادر<br />به شب جشن تولد<br />یک شب<br />به یکی دخترکم ...<br />که مداوم<br />به نگه میخندید ...<br />برلبش نیز مداوم لبخند<br />وعروسک ز دل جعبه<br />به بیرون آمد...<br />. دخترم ذوقی کرد<br />وعروسک هم نیز<br />همچنان میخندید...<br />همچنان خندان است...<br />تا ابد میخندد<br />این عروسک , اما...<br />همچنان ساده مرا می نگرد<br />لااقل<br />خنده واین دیده ی او...<br />خالی از کینه ی<br />این دنیا بود<br />لااقل<br />مظهر یک شادی بود<br />لااقل کودک من ...<br />با لبش می خندید<br />...<br />این عروسک اما<br />همچنان ساده مرا<br />می نگرد<br />و دگر کارش نیست<br />که چه سان<br />روز و شبی می گذرد<br />آخر او قلب نداشت<br />ما ولی در دل خود...<br />از عروسک شدنی می ترسیم!!<br />که مبادا یکروز<br />بازی دست جهانی باشیم<br />بی خبر زآنکه عروسک ؛هستیم؛ !<br />لیک خالی ز نگاهی براق<br />خالی از نقش همان لبخندی ...<br />که تواند روزی<br />شادی یک دل دیگر باشد<br />(ما) عروسک هستیم!!!<br />لیک در سینه ما قلبی هست<br />که گهی سوخته دل..<br />ازهمان روزن چشم <br />ازته قلب و وجود...<br />اشکها میریزد...<br />اشکها میریزددر غم دنیائی<br />که درآن قصه ی بازیچه شدن<br />نه بدست کودک که<br />...به دست دنیاست!<br />لیک در سینه ی ما<br />...طپش اندوهی<br />ضربان تلخی<br />نبضی از گردش دهر<br />همچنان بانک مداوم میزد<br />...درسکوت دل ما ...<br />در همه خاموشی<br />زمستان ۱۳۸۲<br />ــــ فرزانه شیدا ـــــ<br />۸ ●<br />ــــ دل بی دردو رها ــــ<br />گر بود چنین قلبی از عقل جدا باشد<br />آنرا که بوّد روحی غافل نشود از غم<br />گر روح ندارد او نامش نبّود آدم<br />گر کودک و گر پیر یست گر مرد و یا یک زن<br />هر دل به مرام خود دارد غم این برزن<br /><br />اورا که به غهمایش پیوسته فرو رفته<br />هر دم به خدای خود رنج وغم دل گفته<br />آری شب بیداری از یک دل غمدار است<br />از غصه بسی دلها غمدیده و بیدار است<br />اینگونه دلی هر شب دستی بدعا دارد<br />نجوای دلش هر شب رو سوی خدا دارد<br />ــــ فرزانه شیدا ـــــ<br />۹●<br />___ راز ____<br />گفتم بدل رازت بگو<br />اوگریه کرد ! بی گفتگو<br />گفتم دلا رازت چه شد؟<br />گفتا: به اشک من بجو .<br />___ ف.شیدا ___<br />۱۰●<br />____ دلشکسته ____<br />میدانم<br />نشسته در گوشه ی اندوه<br />سرگردانی! ...<br /><br />میدانم<br />در عبور لحظه های غمگینت<br />که به هزارباره زندگی را<br /><br />در مرور گذرهای تلخ وشیرین<br />به انتها برده ای ...<br /><br />هنوز سرگردان نقش " هستی"<br />"نقش آدمی "<br /><br />از طلوع درباره روزگار درد<br />دلگیری !<br /><br />میدانم<br />صداقت وسادگیت را<br />به یغما می برند,<br /><br />هربار که<br />ترا در بازی فریب<br />می شکنند.<br /><br />میدانم که هربار<br />در کنج هزار باره ی<br />گریه هایت ,<br /><br />باخود گفتی: بار آخرست<br />!این بار شکستن بدست خلق<br />...<br />وباز ....وبار<br /><br />هربار د<br />ل سپردی به ذات وجودِ<br />تبرک یافته ی انسانی<br />که درتصور تو<br />لایق مهر بودویاوری<br /><br />....وهربار شکسته تر<br />از پیش<br />باز آمدی<br />وقتی که دریافتی<br />"وجودی" دیگر ،<br />تبرک انسانی<br />را باور ندارد<br /><br />" تا به باور<br />"خود" بنشیند !...<br /><br />تا باور کند<br />که حضور و وجود<br />نه برای<br />خرابی وویرانی ست<br />که برای ساختن های<br />زندگیست<br /><br />برای ساختن<br />خودودنیائی ...<br /><br />نه دلی را<br />در قعر نامردی ونامردی<br />به ویرانی کشیدن !<br /><br />نه پیمانی را<br />که به لطف<br />که به مهر<br />که به عشق<br />بااو بسته شد<br />زیر پای نادانی<br />بی مهری ویا فریب<br />له کردن و<br /><br />روزگاری را<br />بر تلخی روزگار<br />بر کام دلی<br />زهر آگین کردن .!<br /><br />میدانم دلشکسته ای<br />از اینکه<br />هرباره وهزارباره<br />باور کردی<br />آدمی " انسان" است<br /><br />دریغ که این تنها ،<br />نامی ست بر او !<br />نه بیش!<br />دریغ "آدمی" در پوسته ی<br />تن بشری<br />شیطان را فرمان میبرد<br />ونه خداوند را<br /><br />میدانم دلشکسته ای<br />..!.میدانم...<br />____ فرزانه شیدا ____<br />۱۱●<br />_____خطی سیاه _____<br />رویا زده در<br />فریبی بنام وصل<br />درکوچه های عشق<br />در پی امید گشته ام<br />از رهگذار<br />خسته وعابر ز کوچه ها<br />پر سیده ام نشانه عشق<br />وگذشته ام<br />گوئی نشان عشق<br />سوالی بجا نبود<br />چون در نگاه همه<br />خنده میدوید<br />گوئی در پی این راه<br />پای من<br />در انتهای خویش<br />به ویرانه می رسید<br />در این گذار<br />همه اندیشه های تلخ یاس<br />پا بر پلکانِ<br />فریاد سینه می گذاشت<br />دستی بدفتر عمر<br />بر سر امید وارزو<br />« خطی سیاه»<br />ز حرمان وغم نگاشت<br />___ فرزانه شیدا- 1366 ___<br />۱۲ ●<br />___ سکوت ____<br /><br />بر پیکر این زندگی<br />رنگ سیاهی از جفاست<br /><br />یگرنگی وصدق وصفا<br />چون زر بدنیا کیمیاست<br /><br />یک کلبه میخواهم فقط,<br />در قلب جنگلزار دور<br /><br />ای ناجی عاشق دلان<br />آن کلبه ی تنها کجاست؟!<br /><br />این پرهیاهو زندگی<br />از آن اغیار است وبس<br /><br />راه منو این مردمان<br />در زندگی ازهم جداست!<br /><br />انجا که باشد خلوتی<br />گیرد جلا روح بشر<br /><br />آخر بدامان «سکوت»<br />رازی نهان و پر بهاست<br /><br />زین پس روم در خلوتم<br />در مکتب تنهائیم<br /><br />ما را خوش آن تک خلوتی<br />درگوشه های انزواست<br /><br />دنیائی ازآرامش است<br />از هرهیاهوئی تهی<br /><br />هرجاکه ره یاب سکوت<br />دل از هرآن بندی رهاست<br /><br />همواره در عمرم «سکوت»<br />دل را,کشیده کشدسوی خویش<br /><br />در گوشه ای در خلوتی<br />آنجا که دور ازهرصداست<br /><br />چون « شاعرم» روحم مرا<br />رو سوی خلوتها کشد<br /><br />گویا در آن خلوت کسی<br />با روح وقلبم اشناست<br /><br />درسم دهد, پندم دهد<br />قلب مرا سازد ز خویش<br /><br />شاید مرا درخلوتم<br />یار بزرگی چون خداست<br /><br />/5/1364-شنبه12 مردادماه ●<br />ـــ فرزانه شیدا ــــ<br />۱۳ ●<br />___ در طپش های مداوم ...____<br />لحظه هایم جاریست<br />در طپش های مداوم در باد<br />وامیدم بدروغ<br />به هرآن شاخه ی اندوه زده<br />درشبستان سیاه<br />به تن خاطره ها می چسبد<br />وبه شاخ ی غم واندوه بسی<br />در درون خودُ و دل می شکند<br />وسرشکم جاریست<br />در رگ خاطره ها<br />ازهمان عشق که زود<br />شاخه ای گشته<br /><br />و ا فسوس شکست<br />در طپشهای مداوم در باد<br />در شبی طوفانی<br />آه اما بنگر<br />دل من میمیرد<br />درد در ساقه ی اندوهِ مداوم هرروز<br />گاه در نیمه شبی<br />در رگ هستی وقلبم جاریست<br />عمر من لیک<br />چه طوفان زده در دامن باد<br />چه پریشان در دهر<br />درپی هستی خود میگردد<br />خاطرم از نم باران نمناک<br />دیده ام سیل همه بارانی ست<br />که درون دل من جاری بود<br />و سکوتم افسوس<br />در تن لبخندی<br />باز دردیده ی هر بیخبری<br />همره ی خنده وهر شیطنتی<br />سبزی باغء دل شاعره بود<br />در نگاهی که درون دل من<br /><br />راه نداشت<br />آه آری امروز<br /><br />لحظه هایم جاریست<br />همچنان روز وشب<br />و هر لحظه<br />در طپشهای مداوم در باد<br />خنده وشادی<br /><br />و هر شیطنتم نیز<br />هنوز...همچنان جاری<br /><br />لب بوده و چشمانم نیز<br />همچنان برق مداوم دارد<br />لیک خالی زحضور روحم<br />و دگر مانده دلم لیک چرا<br />همچنان قلب منو<br />نبض وجودم هردم<br />میطپد باز هنوز<br />لحظه هایم جاریست<br /><br />در طپشهای مداوم در باد<br />زندگی طوفانی<br /><br />خاطرم نمناک است<br />خاطرم نمناک است <br /><br />1368 سه شنبه 22 آبان<br />____فرزانه شیدا ____<br />۱۴ ●<br />____ برما ببخش خداوندا !! ___<br />نه سپید نه سیاه<br />تنها دل واژه های دل<br />مگو از عشق نه<br />لب مگشا بر کلام زیبای عشق<br />که از اعتبار افتاده است<br />این زیبا کلام زندگی<br />این واژه محبت<br /><br />این یگانه امید انسان<br />کنون اما شک است<br />وتردید ها<br />جایگزین در مهر ورزی<br /><br />وعشق<br />آه امروز چه ساده از کنار<br />دوستت دارم ها میگذریم<br />با نگاهی پر زتردید<br />با سوء ظنی دلشکننده<br />با ناباوری کلام<br />و آه که چه تنها<br />بر جای مانده ایم<br />چه غمگین بدنیا نگریسته<br /><br />چه افسرده بی کسی<br />را زندگی کردیم<br />راه زندگی طی کرده ناکرده<br />بآخر میرسیم و آخر آه<br />انتهای جاده ی رفتن<br />افسوس که آندم<br />حتی نگاه بر پشت سر نیز<br />چه بی ثمر چه بی اثر<br /><br />خواهد بود<br />میدانم میدانم<br />خدا چنین نمیخواست<br />نه اینگونه که برخود<br /><br />روا کردیم<br />و گناه اما همیشه<br />بر گردن سرنوشت تقدیر<br />زندگی بود<br /><br />چه حماقت وار در تکرار این<br />اصرار کردیم که<br />نه نه تقصیر من نبود<br />سرنوشت اینگونه بود<br />من بیگناهم<br />تقدیر چنین میخواست<br /><br />من بیگناهم<br />آه و وای بر ما<br />که خود تقدیر و سرنوشت<br /><br />در کف ...<br />همواره ؛رفتیم ؛ رفتیم<br />با دری بسته بر افکار خویش<br />غمزده در روزگار تنهائی<br />و در حماقت...<br />آری ...<br />در حماقت<br />!!!<br />ره سپردیم و رفتیم<br />وفقط رفتیم<br />چه بی دلیل غم خوردیم<br />و آه ... همواره<br /><br />از درون و بُرون غافل !!<br />منو تو ... ما ...<br /><br />به چه چیز دلبستیم ؟!<br />از چه دل بُریدیم ؟!<br />چه را جستیم ...چ<br /><br />ه را یافتیم ؟!!!!<br />وای بر ما<br />خداوندا ببخشا بر ما<br />ظلم خویش برخویش<br />حماقت دل را...<br /><br />در یک عمر زندگی<br />بی هیچ گشوده دری<br />بر دیده ونگاه ودل!!!<br />ما آخر... ازخانه ی دل<br />به بیرون نگاه نکردیم<br />بدیدن ؛ چشم؛ دلبستیم<br />و باور کردیم<br />آنچه را<br />چشم میدید !!!<br />و گفتیم : تا به چشم ندیدم<br />باور نمیکنم !!!<br />... هه ...<br />چه مضحک بود این!!!<br />وای که درانتها نیز<br />بی خردی یک عمر زندگی را<br />به چشم خویش .... دیده<br />به تکرار<br />؛ بیگناهم ها؛<br />هدر میشویم!!!<br />و وای چه دیر است آنروز<br />چه بی ثمر چه بی اثر<br />و چه غمناک ... چه دردآلوده<br />مانند بیدارشدن طفلی از خواب<br />و یا چون تولد<br />اما در انتها !!!<br />اما دیگر<br />... بسی ... بیهوده !!!<br />باور کن ...<br />انتها نیز امروزاست<br />... اینجاست !!<br />منو تو اما انتها ندیده<br />در پایان ایستاده ایم<br />امروز بتصور ،، می بایست ها ،،<br />و فردا در تکرار<br />... ایکاش ها<br />حیف از زندگی..!!!<br />حیف...<br />وقتی که نپرسیدیم<br />امروز را<br />تا درانتها بپرسیم<br />از خود خویش<br />چه میخواستم ...<br />چه میخواهم<br />چه شد !!!!<br />..... چه شد<br />تا گر کنون<br />... هیچ نیستم<br />پوچ نیز نباشم<br />بعدازاین<br />تو برما ببخش خداوندا<br />...ببخش<br />ویرانی دنیای مهر ترا ...<br />ویرانی خودرا<br />که خود کردیم ونگفتیم که<br />که این خودکرده را<br />بر خویش لعنت<br />که این خودکرده را<br />تدبیر هم نیست<br />که؛ بود؛<br />اگر میخواستیم !!!<br />بر زبا ن ....اما...<br />شکایت را<br />پایانی نیست<br />که همواره<br />شاکی دنیائیم<br />و بی گنه افکار خویش<br />در خیالی باطل !!!<br />... باطل ...باطل<br /><br />افسوس و آه<br />ازاین ندانم کاری های<br />نادانسته منو تو!!!<br />و ببین مرا... ترا<br />که...چو امروز را<br />اگر می گفتند ...<br />آخر ین روز توست<br />باز لب گزیده میگفتیم ؛<br />من هنوز هیچ نکرده ام<br />من هنوز به هیچ نرسیده ام<br />من جز هیچ نبوده ام<br />خدواندا برما ببخشا<br />ویرانی خودرا<br />دنیای عشق ترا<br />روزگار آدمی را<br />از دست خود برخود<br />بر دیگری.. بردنیا<br />برما ببخش خداوندا<br />..برما ببخش خداوندا<br />که ما خود را<br />آنگونه که بودیم...<br />ندیدیم ...افسوس!!!<br />...تو نیز ...<br />برما ببخش خداوندا<br /><br />24 آبانماه 1388<br />____فرزانه شیدا ____<br />۱۵ ●<br />● ____ بگذار ____●<br /><br />بگذار زمان راه بگشاید<br />بگذار سرزمین روزهای بلند<br />تاریکی را جواب گوید.<br />بگذار مهتاب , نور بر یزد ,<br />در حوض آسمانی شب<br />« همیشه راهی هست,<br />در ناامیدی ها نیز!»<br />همیشه مسافر<br />تنها نمی رود<br />روزی باز خواهد گشت...<br />گذر آبهای روان نیز<br />بازگشت ابرهاست<br />وبارش باران ها<br />وصال دوباره ی آب با رود<br />قطره با دریا<br />همیشه چنین نخواهد ماند<br />همیشه دلتنگی نخواه بود<br />لبخند روزی, دوباره<br />بر لبهای بسته<br />باز خواهد گشت<br />ناامید مباش , قلب من!<br />ناامید مباش ای دل!<br />30تیر 1382<br />__فرزانه شیدا __<br />۱۶●<br />____ خاموشی شمع _____<br />یه سکوت و یه صدا<br />یه عبور ناگزیر لحظه ها<br />توی تقویم جدید<br />خط کشیدن روی<br />اون شماره ها<br />توی خلوت و سکوت<br />گذری از همه خاطره ها<br />و تو قانون زمین<br />گذر سالی و عمری بیصدا<br />فوتی کوتاه وبلــند,<br />واسه خاموشی شمعی<br />روی کیک<br />و دلی غرق سوال<br />«فوت خاموشی یک شمع<br />« چرا ؟!<br />دل که میسوزد<br />و میسوزد باز<br />همچو شمعی<br />به نهانخانه عشق<br />دیده همواره به شب<br />در پی نور<br />زندگی در پی خورشید<br />به فردا, دلشاد<br />شاید این عشق<br />دگر رفته ز یاد<br />شاید این عشق<br />دگر رفته زیاد!!!<br />کاش اما دل ما<br />روشن از« شمع »محبت<br />باشد<br />فوت خاموشی یک شمع<br />چرا ؟... آه<br />خاموشی یک عشق چرا ؟!<br />____ فرزانه شیدا ____<br />۱۷ ●<br />___ خانه ی محزون___<br />خانه ای تنهاست ..<br />چشم من اما<br />آشنا با گوشه های<br />خانه ی محزون<br />آینه در کنج دیواری<br />در صدای بیصدائی ها<br />قصه گویداز جدائی ها<br />صندلی ها<br />تکیه بر میز<br />کنار خویش<br />خسته اند<br />از انتظاری گنگ<br />بس اسیر حسرت<br />یک جنبش کوتاه<br />ساکت و خاموش<br />پرده های پر غبار<br />اما<br />آرزومند صفای<br />نور خورشیدند<br />وه چه غمگینند<br />ساعتی..<br />در تیک تاک<br />غصه دارخویش<br />آن دل بی تاب<br />عاشــــق را<br />آ ن نگاه<br />شادو خندان را<br />بر تن<br />آن عقربکهای خوش<br />دیروز میـجوید<br />لیک<br />این صبح خوش امـروز<br />پیک شادی را<br />هنوز ،<br />اندر پس یک راز<br />بر تن این پرده های<br />شیشه ی خاکی<br />از نگاه خانهی محزونی<br />...فرو بسته ست<br />عقربکها نیز<br />بی خبر<br />از معنی شادان خود<br />هستند<br />تیک تاک لحظه ی دیدار....<br />می گشایم<br />پرده را آرام<br />گوئیااینک<br />,نگاه خانه ی محزون<br />با شگفتی سخت<br />...حیران است<br />وه که این خانه<br />بسی در هم<br />پریشان است<br />آه ای تک خانه ی محزون<br />... با سرشک چشم<br />میشویم غبار<br />از شیشه ی غمناک<br />پاک میسازم<br />تن افسره ات از خاک<br />میزدایم غصه را<br />از این نگاه خاکی غمناک<br />صندلی ها<br />جابجا گردید<br />از تب حسرت<br />رها گردید<br />آه ای گلدان خالی<br />پر کنم امروز<br />با گل سرخ<br />و به صد گلبرگ<br />گل عروسی لابلای آن<br />میخک سرخی میان آن<br />نرگسی یاسی...<br />با شکوفه های گیلاسی<br />در تو میریزم<br />خنک آبی<br />بعد از آن گویا<br />تو سیرابی<br />آب وجارو میکنم<br />آنگه حیاطم را<br />آه اینک<br />خانه ام<br />زیبا و خندان است<br />وه چه شادان است<br />یار من آخر در<br />این تک خانه مهمان است<br />آه ای زنگ در خانه.<br />..بیصدائی ها<br />دگر مردند<br />بسکه هر دم<br />سینه و قلب من آزردند<br />بیصدا بودند<br />لبهای شکایت نیز...<br />در خموشی های اندوهی<br />اینک اما<br />لحظه دیدار<br />و گفتار است<br />...آه آمـــد....<br />این صدای پای او<br />از پشت دیوار است<br />زنگ در ...آری<br />صدای زنگ در آمد<br />میدوم<br />من با شتابی تنــد<br />التهاب لحظه دیدار<br />باز شد این درب سنگین<br />... بار دیگر باز<br />زندگانی بار دیگر<br />در دل این خانه شد آغاز<br />او در آمد با<br />کلام ساده لبخند<br />با سلامی پاک...<br />آمدی ؟<br />مـن منتـظر بـودم<br />خانه هم<br />در انتظارت بود<br />خوش درا<br />محبوب من<br />کاینجا<br />در تب دیدار تو<br />عمریست میسوزد<br />دیرگاهی این دل<br />و این خانه خالی<br />روز و شب<br />در اتنظاری تلخ<br />دیده ی غمگین<br />بدر دوزد<br />خوب بنگر<br />خانه بی تاب است<br />چون دل من<br />در هراسی تلخ میسوزد<br />تا مبادا<br />"اینهمه " رویا<br />و در خواب است<br />بعد از این اما ...<br />بعد از این اما<br />بی تو هرگز<br />سر نخواهم کرد<br />بی تو هرگز سر نخواهم کرد<br />______فرزانه شیدا______<br />۱۸ ●<br />______ *پرواز *_____<br />« پرواز» مگر<br />« آسمان » نمیخواهد<br />دشت بی انتهای آسمان...<br />با ابرهای طوفانی<br />به باد فروخته است؟!<br />واز چه رو<br />« صدای پرواز» را<br />در رعد وبرق ابرهای خشمگین<br />بیصدا نموده است...<br />پرنده , بی آسمان...<br />در شاخه ی ,کدامین ,<br />درخت طوفان زده<br />آرام خواهد بود<br />وقتی که آسمان<br />پرواز نمیخواهد<br />__ فرزانه شیدا/امرداد/ 1374 ___<br />۱۹●<br />__________حرف حق________<br />چون گذارم سری به بالینی<br />بینم ای دل که زارو غمگینی<br />خود ندانم که راز شبها چیست<br />گو به شبها مگر چه می بینی<br /><br />این شرار نهفته در دل چیست ؟<br />روشنی بخش این شررها کیست ؟<br />او که بر تو عیان شود هر دم<br />آگه از درد جانفزایم نیست ؟!<br /><br />در کدام آتشی به شب سوزی<br />دیده بر تیره گی شب دوزی<br />گه به گه زیر لب به خود گوئی<br />می رسد نوبت منم روزی<br /><br />قلب من در پی چه می گردی ؟!<br />از چه رو شب , لبالب از دردی ؟<br />گه پریشان شوی گهی آرام<br />گه چو شعله ,گهی چو یخ ,سردی؟<br /><br />با چه چیزی, به شب, گلاویزی<br />بر رخم , اشک آتشین , ریزی<br />«او که آید», چرا , بیکباره<br />خنده ها ر ا, به گریه آمیزی ؟<br /><br />آنکه با او به شب سخن گوئی<br />گو به ما هم نشان دهد روئی<br />در پی اش دیدگان من هر شب<br />جستجو می کند به هر سوئی !<br /><br />او که دائم به گوش تو خواند<br />خواب خوش را زچشم ما راند<br />آنکه گوید سخن به تو هر شب<br />گوئیا درد ما نمی داند !<br /><br />ما بدل , آرزوی شب داریم<br />تا که در بستری به سر آرید<br />شب که آید رسم به نومیدی<br />چون دگرباره خسته و زاریم!<br /><br />« او که خود را »بتو عیان سازد<br />جنگ را بر سر چه آغازد ؟<br />گوئیا شب در این نبرد و ستیز<br />گه برنده شود گهی بازد<br /><br />گو به آن شب رسیده غمبار<br />خسته گان را به حال خود بگذار<br />دل ! چرا هم سخن شدی با او؟<br />دید جان را به خواب خوش بسپار<br /><br />روز و شب را , تفاوتی باید<br />کی ز جان خستگی بدرآید ؟<br />روزوشب گشته ام اسیر غمت<br />بر غم وغصه , چاره ای باید!<br /><br />دل !تو هم این میان گُنه کاری<br />تو چه کاری به کار او, داری ؟<br />گر سخن گویدت ,تو ساکت باش!<br />دست از او میشود که برداری؟<br />...<br />دل بیکباره پر زغم خندید<br />درد تلخی به سینه ام پیچید<br />همچو طفلی لجوج و نا آرام<br />پای خود را به سینه ام کوبید !<br /><br />گفت: ای دلیل غمهایم<br />ای که کردی به سینه ات جایم<br />غم بدوشم گذاری و آنگاه<br />می گذاری به غصه تنهایم ؟!<br /><br />آن دو چشمی که از تو شد گریان<br />این دلت ,«من : که گشته ام نالان<br />هر دو از « دست تو : پر از رنجیم<br />ای تو خودخواه جاهل و نادان !<br /><br />خود مزن اینچنین به نادانی<br />بهتر از هرکسی تو میدانی<br />آنکه گشته عذاب جان و دلت<br />«آن توئی , تو »! ( نه , راز پنهانی) !!<br /><br />اولین دم چه کس نگارت دید<br />دیده بود و تنت ز آن لرزید<br />«تو» به من گفته ای که عاشق شو<br />عقلمان هم به ریشمان خندید !<br /><br />نکند تو ,کنون پشیمانی<br />بلبلی کردی و نمی خوانی<br />چون هوا پس , شده بمن گوئی<br />چیزی از ماجرا نمی دانی ؟<br /><br />این شکایت بدیگران بنما!<br />گو به آن کس , که بوده از تو جدا<br />رنگ ما می کنی ؟! عجب کاری<br />بّه که گویم ترا : که ایوالله !<br /><br />آنچه آید سراغ من ,« عشق» است<br />آنچه گشته چو داغ من,« عشق »است<br />شب ندارد تفاوتی با روز<br />در شب من «چراغ من عشق است »<br />...<br />در جدالم به هر شبی با غم<br />شب به شب در میان جور و ستم<br />این میان گر که من شوم پیروز<br />غم چو آهو کند زقلب تو رم !<br /><br />آنگه از خستگی جنگ و نبرد<br />از جدالی که دل برای تو کرد<br />هردو از پا فتاده ,می خوابیم<br />غرق رنج وُ لبالب از تب و درد<br /><br />من به هر شب چنین گرفتارم<br />با غم و رنج و غصه بیدارم<br />من ز هر چه شب است و خاموشی<br />تا ابد غمگنانه , بیزارم !<br /><br />پرسی از من, چرا تو,غمناکی؟<br />آنکه جنگد , شبان به بی باکی<br />آن « منم ,من» که پر ز اندوهم<br />وه برویت ! تو گشته ای شاکی ؟!<br /><br />من چگونه ز دست « تو » نالم؟<br />من ز « تو» اینچنین غمین حالم<br />از هماندم که عاشقم کردی<br />همچو مرغی شکسته ای بالم !<br />...<br />چونکه دل اینچنین جوابم داد<br />گفتم ای دل ! مکن ز غمها یاد<br />راست گوئی !« منم » که درد توأم<br />از منو عشق آتشین فریاد<br />...<br />دانم ای قلب من که حق داری<br />سرم دارم ز روی تو باری<br />عهد بندم که بعد از این با عشق<br />لحظه ای هم نباشدم کاری !<br /><br />بعد از این پا بپای تو در غم<br />همچو یاری کنا ر تو هستم<br />بر همه عالم و جهان سوگند<br />دیده بر روی عاشقی بستم<br />___ فرزانه شیدا _ 1362 آبان ___<br />۲۰ ●<br />ــــ چه بما میگذرد؟!ـــ<br /><br />چه بما میگذرد؟!<br />جز همان ابهامی<br />که بدلهای همه<br />و دل« شاعر» دهر ...<br />روز و شب<br />واژه گفتن داده ست... ؟!<br />چه بما میگذرد...<br />جز همان نقش توّهم هائی<br />که به قلب منو تو...<br />قلم سبزی داد ,<br />تا چه بد یا که چه خوب...<br />« حرف گفتن باشیم»!.<br />شنبه 21اردیبهشت 1387<br />___ف.شیدا___<br />●پایان بخش دهم10)<br />●ازاشعاردر کتاب آرمان نامه اُرد بزرگ<br />● به قلم : فرزانه شیدا ●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-16942290811940732632010-02-27T11:39:00.000-08:002010-03-26T10:27:20.736-07:00● اشعار فرزانه شیدا در کتاب بُعد سوم آرمان نامه ارد بزرگ● بخش نهم●<span><span style=""><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p></span></span><br />اشعار فرزانه شیدا در کتاب <br />● بُعد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ ●<br />● بخش نهم●<br />۱_ ●<br />ــــــ نگاهی باز( رهائی) ـــ<br />بخود گفتم دمادم<br />لحظه در لحظه:<br />نگاهی باز<br />باید سایبان خستگی های دلم باشد<br />و گوید با دلم<br />سوگند گرم بودنی با عشق<br />نگاهی باز باید<br />تیره گی های دلم را<br />روشنی بخشد<br />و یکبار دگر<br />از رویش سبز اهورائی بگوید باز<br />دلی باید توان و قدرتش باشد<br />که آتش را بنام زندگی<br />همواره روشن کرده, قلبم را,<br />بسوزاند نه اما ازسر اندوه<br />که تنها<br />از سر گرمای عشقی گرم و جاویدان<br />نگاهی باز باید<br />سایبان خستگی های دلم باشد<br />و دیدم ناگهان من<br />دیدگانی گرم و سوزان را<br />و دلبستم تمام زندگی بر او<br />و شبهایم چه گرم و وه چه نورانی<br />تمام آتش این زندگانی را به قلبم داد<br />کنون میسوزم از آن شعله هردم<br />به هر روز وشبی همواره پی در پی<br />و دل میگویدم :خود بوده ای آخر<br />که آتش را دمادم یاد میکردی<br />کنون بامن بسوز وباز هم در شعله آتش<br />به فریاد دلت فرمان بده :<br />ای دل !بسوز و بازهم خاموش دنیا باش<br />بسوز و بازهم اشک دل ودیده<br />ز چشمانت بگیر و باز هم<br />با خود بگو هردم :<br />زپا هرگز نمی افتم<br />ولی افسوس ولی افسوس<br />در این شعله ها دیگر<br />توانی نیست .<br />رهایم کن مرا آخر...<br />که تا گریم بسوز عشق خود<br />همواره بی پروا,<br />رهایم کن<br />که فریادی زنم از عمق این سینه<br />رهایم کن که من تنها<br />فقط یک موج فریادم<br />فقط یک سینه , پر اشکم<br />فقط یک قلب تنهایم<br />رهایم کن رهایم کن...<br />که آزاد ورها یکدم بیآسایم<br />____ف.شیدا _____<br />۲ ●<br />___ « آب رونده (رود جاری)» ____:<br /><br />بمن گفتا کـسی , در بـیقراری<br />اگر دردی درون سینه داری<br />مگو راز دل خود را به هرکس<br />بگو تنها تو بر آن «آب جاری»!<br />...<br />بخـنده گفـتمش : یارا ,کـجائی؟!<br />به بیـداری , چنین صـحبت نمائی؟!<br />تو پنداری که درمـانم, به «آب »است؟!<br />ولی زین« ره », نبرده ره بـجائی<br />...<br />به من گفتا: بلی !« آب رونده»<br />مَکن بر پند ِمـن ,اینگونه خنده<br />که پندم را ,اگر اجرا نمائی<br />سبک گردد دلت همچون پرنده<br />...<br />تواکنون راز حرفم را ندانی<br />چو تو , ناپخته وخام و جوانی<br />ولی چون عمر تو گیرد فزونی<br />به حرفم میرسی روز ی, زمانی<br />...<br />چنین گفت وشد از این دیده پنهان<br />خزانی رفت وشد سوز زمستان<br />زمانی رفت ونوروزی دگر شد<br />ولی من همچنان سردر گریبان<br />...<br />چنان شد این دل سرگشته بی تاب<br />که افتادم من از آرامش وخواب<br />چو در نزدم ندیدم همزبانی<br />نگاهم ناگهان , افتاد بر آب<br />....<br />نشستم بر لب رودِ رونده<br />بدرد سینه ای زار وکشنده<br />بدوگفتم از اندوه دلِ خویش<br />که چون ماری دوَسر بودوگزنده<br />....<br />بدو گفتم که بغض جانفزائی<br />گشوده در دل ِ افسرده , جائی<br />زغم « آهی» نیآید بر لب من<br />ویا تک ناله ای , ازعم , صدائی!<br />...<br />همی گفتم براو از سینه ی ریش<br />حکایتهای رنج وغصه ی خویش<br />بدوگفتم هر ان در سینه « میسوخت»<br />که تا بینم , چه آید عاقبت پیش!؟<br />....<br />به زاری, دیده ام , بارید چون ابر<br />تو گوئی بوده بر خاموشیم , جبر!<br />دگر میلی به خاموشی ندیدم<br />که بر جان آمدم از اینهمه صبر!<br />...<br />لبم را بهر گفتن ها گشودم<br />زبانم را دگر مالک نبودم<br />لبم بردل دلم از فرط اندوه<br />سخنها گفت ومن زاری نمودم<br /><br />نمیدیدم چو یک بیگانه آنجا<br />نیآمد بر لبم از گفته پروا<br />سخنها گفتم از دل با دلِ آب<br />چو دانستم نگردد سینه رسوا<br />...<br /><br />نمیدانم چه سان روزم گذر کرد<br />مرا تاریک وظلمت خبر کرد<br />دل دنیا نشد غافل ز کارش<br />لباس روشنی از تن بدر کرد<br />...<br /><br />اگرچه روز خود کردم فراموش<br />ولی این سینه شد , آرام وخاموش<br />ز ان سنگینی بار غم ودرد<br />نمیدیدم نشان بر سینه ودوش<br />...<br /><br />نگه کردم به روز خود ز آغاز<br />« عیان شد بر دلم « معنای آن راز»<br />که این آب روان این رود جاری<br />نه تنها می کند هر عقده ای باز<br />...<br />زاو بهتر نباشد راز داری<br />نگوید حرف تو در هر دیاری<br />نسازد نام تو رسوا بدنیا<br />نگردد بر دلت مانند خاری<br />...<br />که این آب روان «انسان» نباشد<br />که از بهر دلت دشمن تراشد<br />به رخ هردم نیآرد , گفته هایت<br />که قلبت را به زخمی نو خراشد<br />!<br />ز سوی او همیشه در امانی<br />که او بهتر بوّد از «یار جانی»<br />ز یاران در دم قهر وجدائی<br />تو نتوانی دمی ایمن بمانی!<br />!!!<br />ولی اب روان قلبت گشاید<br />میان صحبتت هرگز نیآید<br />گذارد سینه را خالی نمائی<br />ترا اسوده از غم می نماید!<br />....<br />*(چو آبی راز دار سینه ات گـشت)*<br />*(چو گفتی حرف دل بشنید وبگذشت!)*<br />*(نگویدحـف قلبت را دگربار)<br />*(چو راهی شد به هر کوی و به هردشت )<br />...<br />نباشدهمچو «انسان » پست و بدخو!!!<br />نـمی سازد ترا, شرمـنده در, رو!<br />چو«انسان » ,«شادی » از « رنجت » ندارد<br />* نباشد پشت سر ,نامرد و بد گوووو ! *<br />* نباشد پشت سر ,نامرد و بد گووو! *<br />شنبه دیماه 1362<br />____ فرزانه شـیدا ___<br />۳●<br />______ « فارسی شکر است»: ______<br />جان من ! , تو, ...سخن بگو آنسان ...<br />که بگوید ز کشورت *(ایران *)<br />بس کن این واژه های بی معنا<br />تا نگشته زبان تو ویران<br />با چنین واژه های پوشالی<br />جمله های تهی وبس خالی<br />پارسی زبان چه دارد باز<br />تا کند با زبان خود, حالی!!<br />جان من از «عرب »بپرس این را ...<br />باهمان « خارجی » بگو جانا ..<br />در کدامین کلام خود دارید<br />جمله ای از زبان ساده ی ما<br />نروژی هم بجای «فرزانه»<br />خوانده مارا «فُسان!» چو افسانه!<br />نام فامیلم:«عبدحق » بوده...<br />خوانده : «*آ . هَ ک »* مصالح خانه!!<br />ما نگفتیم دلخور ورنجور<br />که چرا خوانده ای مرا اینجور؟؟!!<br />جای آن دیده ام که ایرانی<br />خوانده ما را «*فِرند» وُچشمم کور!<br />چونکه ما کِی شکایتی کردیم؟<br />از غمش کِی حکایتی کردیم؟<br />من کنون با تو ساده میگویم<br />به« زبان » ما « خیانتی »کردیم!!<br />هر گز از این زبان مشو نومید<br />بگذر از «غرب. واژ ه های» جدید<br />« فارسی» در زبانِ خود زیباست<br />جستجو کن ! مکن شک و تردید<br />هرکه بر این « زبانِ دل» دل بست<br />خود بگوید که « فارسی» , شکر است<br />هرکه در قلب خود « وطن» دارد<br />کی به آئین خارجی پیوست؟!<br />تبصره ها:<br />(* « فرند» به زبان انگلیسی معادل<br />« دوست» در زبان فارسی )<br />(* آهک= از مصالح ساختمانی خانه<br />19.11.2009 اسلو /نروژ<br />جمعه 29 آبان ماه سال 1388<br />____ فرزانه شیدا____<br />۴●<br />___و کسی نیز بما گوش نکرد ....!____ :<br /><br />گفتی وباز شنیدم که دلت ,<br />سخن از دلتنگی ست ..<br />سخن اینکه سکوت<br />در دلت باز شکست<br /><br />وتو گفتی با دل...<br />هرچه در قلبت بود...<br />لیک گوش همه این مردم دهر<br />خالی از گفت وشنود....<br />خالی از باورهاست<br />ودلی چون دل ما،<br />مینالد ومیگوید باز...<br />کس به یک چشم ونگاه ،<br />به رخ خسته ما نیز<br />نگاهی زسر شوق نکرد،<br />من که فریاد زدم با دل خویش<br />منکه گفتم همه اندوه دلم ،<br />منکه هر روز و هرآ ن شب به غمی<br />واژه در واژه به تکرار امید...<br />درقلم مُردم وبا اشک<br />به صبح دگری...<br />پای اندوه دلم باز کشید...<br />وهنوزم که هنوز... ب<br />یصدا مانده دلم...<br />باهمه گفتن ها<br />باهمه شعر وسخن...<br />باهمه دفتر و گفتار وکتاب.<br />هیچکس گوش شنیدن که نداشت<br />هیچکس غصه عالم که نداشت<br />همه کس غرقه به خویش<br />...غرقه در دنیائیست<br />که درآن یاد دگر مردم دهر...<br />رفته دیگر ازیاد<br />ومن افسوس ...خدا...<br />ازچه رو اینهمه غم را بدلم<br />/...باز کشم<br />من که هر فریادم ....<br />میخورد بردیوار!!!<br />منکه حتی به قلم اشک و...<br />به دل خون دادم<br />....<br />ما چه گفتیم مگر,<br />جز حقیقت جز عشق...<br />جز محبت.... خوبی ...<br />ما فقط<br />قصه تکرار همان دیروزیم,<br />« شنوائی »به جهان<br />نیست که نیست<br />....<br />رمز ویران سکوت ...<br />عاقبت بر لب من نیز نشست<br />وسکوتم پس ازاین ...<br />نه به فریاد و قلم...<br />نه به اشک ونه به آه...<br />با کسی هیچ نخواهد گفتن<br />من فقط تکِرارم ...<br />تو فقط تکراری...<br />و کسی نیز بما گوش نکرد<br />و کسی نیز بما گوش نکرد!!!<br />،، دل من...<br />دل من... پرشده از گفتنها،،<br />،، دل من پرشده از گفتنها،،<br />یکشنبه ۱۶ دیماه ۱۳۸۶<br />ـــــ از: فرزانه شیداــــــ<br />۵●<br />____ ( تاراج ): ____<br />تمام عمر من رفته به تاراج<br />بدریای غمی در دست امواج<br />منم پادشه غمها که صد غم<br />زذُّ ُر اشک من بر سر نهد تاج<br />چنان وامانده در دنیای دردم<br />که بر غمهای دل هم ، میدهم باج !<br />به غم گویم برو حتی دمّی چند<br />رهان پای مرا از دام این بند<br />روا کن بر دلم شور ونشاطی<br />که بر لبها نهم یک لحظه لبخند<br />من آخر عاشقم ؛ رحمی بدل کن<br />دلی غرق محبت ، آرزومند<br />مخواه از درد وغم ، گیرم تباهی<br />بگو آخر چرا !؟ با چه گناهی؟؟؟!<br />نهادی تاج غم بر سر ز اشکم<br />رساندی سینه را درغم به شاهی<br />چنان در غصه ها بودی کنارم<br />که آواره شدم ، در بی پناهی!<br />ولی غم گویدم : جانم فدایت<br />توبا آن اشکها آن گریه هایت<br />چنان زیبا فشانی و اشک غم را<br />که نا گیرد کسی در غصه جایت!<br />چو از غمهای خود لب میگشائی<br />مرا زیبا نمائی در روایت !<br />بهر کس هم غمِ دوران نیآید<br />چه کس آغوش خود بر غم گشاید؟!<br />من اما ، در دل تو خانه دارم<br />مرا دوری تو هرگز نشآید!<br />من آخر عاشق قلب تو هستم<br />مرا اشک تو عاشق تر نمآید!<br />تو که خود عاشقی دانی که عاشق<br />نمیخواهد شب هجران بیآید<br />...<br />سیه بختی من اینجا چه پیداست<br /> که در دنیا فقط غم عاشق ماست!!!!<br />نکرده ترک دل از شور عشقش<br />وجودش درنگاه وچهره پیداست!<br />غم آنسان کرده جا در سینه من<br />که در خندانی لب هم ، هویداست!!!<br />عجب بر طنز این دنیای جانی<br /> که با غم ، قاتل این قلب شیداست!!!<br />دلم سوزد ولی بر غصه و غم<br />چو مجنون غمزده در کُنج اینجاست!<br />بیا ای غم به آغوشت بگیرم<br />که قلبت همچو من غمگین و تنهاست<br />عجب!!!... گویا حقیقت را تو گفتی!<br />دل ما مهربان با رنج دنیاست!<br />۱۳۶۲/۳/۱۵ خرداد<br />ــــ فرزانه شیدا ـــ<br />۶●<br />_____« خود» _____<br />نه در خودغرقه ای بودن<br />نه از خود غافلی گشتن<br />وجود «پنیه ی خود را»<br />بباید درجهان « رشتن »<br /><br />تو چون کودک بدنیایت<br />زمانی ساده وخردی<br />ببین اما به جسم «خود»<br />چه دادی؟ چُون ثمر بردی؟<br /><br />« رضا باید شدن ازخود »<br />دراین دنیای بس فانی<br />به خوشنامی اگر خواهی<br />بدنیا تا ابد مانی<br /><br />به پرواز ِ دل وروحت<br />جهان را ساز دیگر باش<br />به آهنگی ز پروازت<br />تومرغی شاد وبرتر باش<br /><br />شنبه 7آذر 1388<br />______ فرزانه شیدا ______<br />● ۷<br />ـــــ شبح دوست ـــــ<br />شایسته همان است که با قلب غمینم<br />کنجی روم وگوشه ی دنجی بگزینم<br />دوری کنم از مردم بدخواه وستمگر<br />با درد خودم یّکه وتنها بنشیم<br />با دوست نگویم غم دلدادگیم را<br />پنهان بنمایم زهمه سادگیم را<br />در حال خودم باشم ودر عشق بسوزم<br />خود چاره کنم تیره گی زندگیم را<br />تا هر سخنی بر دل افسرده نتازد<br />این نیش زبان , قلب مرا تیره نسازد<br />نیشم نزد «مار دوسر» در شبح دوست<br />افسرده دلم بیشتر از پیش نبازد!<br />12/4/1361 تیرماه<br />___ فرزانه شیدا____<br />۸●<br />___ سکوت: ___<br />گفته ام من سکوت وخاموشی<br />بهتر ازاینکه در سخن کوشی<br />نزد مردم سخن بکن کوتاه<br />خاصه در نزد مرد جوشی!<br />بهتر آدم کناره ای گیرد<br />خلوت جاودانه ای گیرد<br />ورنه انسان دائما مغرور<br />هردم از توبهانه ای گیرد<br />بهتر آدم بوّد بحال خودش<br />تا که راحت کند خیال خودش<br />یا چو مرغی که شد اسیر قفس<br />سر گذارد به زیر بال خودش<br />« گربوّد همکلام تو نادان<br />داغ تلخی گذاردت بر جان<br />چون خوری ضربه ای ز هر صحبت<br />لاجرم حرف خود کنی پنهان<br />پس همانه بّه که بی سخن مانی<br />تا زنیشش بدر بری جانی<br />ورنه آنکه زند دم از دانش<br />می خراشد دلت به نادانی <br />درجهان مردم زخود خرسند<br />که غریق غرور خود هستند<br />با غرور وتکّبر بیجا<br />می زند هرکجا بتو لبخند!<br />پر صدا پر طنین ولی خالی<br />طبل دارد اینچنین حالی<br />شخص خودخواه همچون آن طبل است<br />گرچه در شکل وظاهر عالی!<br />با چنین مردی سخن تو مگو<br />خاصه یاری زآن میان تومجو<br />تا بخواهی بوّد زیان وضرر<br />یاری مردمی چنین بدخو!<br />« حرف » دارد بخود دونوع معنا<br />از کنایه زنان بکن پروا<br />با گروهی« چنین »سخن تو مگو<br />گر بمانی به عالمی « تنها» !<br />آنکه گیرد زتو همی ایراد<br />بی سبب میزند سرت فریاد<br />خود پراز عیب وپر زاشکال است<br />ارزشی هم باو نباید داد !<br />آنکه دائم سرش بکار تواست<br />خوارتر, زدانه ای چو « جُو» است <br />آنکه دیده بخود سروسامان <br />آدمی در هدف میانه رواست<br />آنکه خود زندگی خوبی داشت<br />توشه ای هم ز زندگی برداشت<br />حرمت خود ودیگری را نیز<br />حرمت زندگی خود پنداشت !<br />هرگز از او «ستم» نمی بینی<br />ظلم واوندوه غم نمی بینی<br />لیک درمیان تمام مردم دهر<br />« آدم بد» تو کم نمی بینی!<br />1362/9/16 چهارشنبه <br />___فرزانه شیدا _____<br />۹●<br />____« لحظه ی خط خوردن.... »: ___<br />صبح است ... صبحی سرد<br />ومن ،خیره در پنجره ی صبح!<br />بیرون درمیان ِخانه های<br />سفید ،سرخ ، قهوه ای<br />در سبزینه رنگهای ،<br />آخرین روزهای تابستان<br />در پرش پروازهای مرغهای دریائی<br />گذرپرنده های مهاجر...<br />گنجیشکک های تازه بال گرفته،<br />در صدای آرا م نسیم ِ سرد<br />که آهسته ،ترانه ی "بودن" را<br />زمزمه میکند و....<br />خورشید اما، ... هـنوز<br />به پنجره ام ،نرسیده است<br />وسردی صبح دربطن تن<br />لرزش زندگی را،<br />به جانم می بخشد....<br />واندیشه ها...<br />آه اندیشه هائی که<br />درسکوت ملموس ِخانه ،<br />زمزمه ی صبح را،<br />برباد میدهد!!...آرامم؟<br />یا...<br />در التهابِ همیشگی ِچگونه زیستن !<br />سردرگمم؟!....پریشانم؟<br />یادربُن اندیشه ی خویش ،<br />...بی تفاوت!...نمیدانم...!<br />هرچه هست...بخواهم یا نخواهم<br />..صبح زندگی ست<br />وآغازها...!<br />بی هیچ تآملی<br />...باید بود!<br />باید بود, تا لحظه ی خط خوردن!<br />سه شنبه 17 شهریور 1388<br />__سروده ی: فرزانه شیدا __<br />۱۰●<br />_____« حدیث بودن »______<br />حدیثِ بودنِ من , در حدیث ِبودن ِعشق,<br />نه قصه یِ تلخ ِ «وجود ِبی رنگ» است !<br />که در«نهایتِ بودن » , همیشه میدانم<br />که روح ِبودن ِ « عشق » بسی خوش آهنگ است<br />...<br />سروردهِ هستی ِمن , گر , نخواندم امروز<br />دریغ ِ صدا , درمن , بی نهایتی , گیرد<br />من از تبِ فریاد , نگاه ِ بی بستر<br />وگر نگویم هیچ ,« صدا »که میمیرد !<br />...<br />من از تب ِفریاد , درون خویش میخوانم<br />بدفترِ شیدا , نا نوشته , میدانم :<br />من ازوجودِ بودنِ خویش , «بیش» میخواهم<br />چو در « شب دنیا » , همیشه حیرانم !<br />...<br />نه حسِ وجودِ من , مرا بمن خوانده!<br />که «هستی » و«بودن» ,« بودنی» بدنیا نیست<br />که باور ِ قلبم « مرا , بمن » خواند<br />که گویدم «امروز», دوباره « فردا ی ست»<br />....<br />دلم مرا گوید ز اوج ِ شیدائی<br />بخواب« دیده ِ دل» , چرا ,تو بیداری؟<br />حدیث ِذهن و وجود «لای لای» دیگری گوید :<br />مَخواب شیدا دل! , « تو همچو دریائی ! »<br />....<br />ببین ! دلِ دریا همیشه بیدار است<br />همیشه هشیار وُ به روز وشب بیدار<br />به موج موج وجود« صدای هستی »اوست !<br />« به بودن ِ بیدار ,همی , کند, اصرار» .<br />....<br />مَخواب بیهدُه تو , ای جسم ِفانیِ فردا<br />نماز بودن تو, سجده بر سَر ِعشق است<br />به عشق ِوجودی که «جان» ز خلقت دید<br />به عشق خدائی که یاور عشق است <br />____فرزانه شیدا / شنبه 7آذر۱۳۸۸____ ●<br />۱۱●<br />____« در پی خویش»____:<br /><br />کوهساری سنگی در غروبی غمناک<br />منم اینجا تنها<br />ملتهب از فریاد!<br /><br />آمدم تا که در این خلوت سرد<br />بر سکوت دل خود چیره شوم!<br /><br />آمدم تا که به فریاد بلند<br />بانک تکرار( مرا) داد زنم!!!<br /><br />من در این پیچ و خم سنگی کوه<br />رو به هرسوی غریب<br />ناشکیبا از درد<br />در پی خویش فراوان گشتم<br />و به نومیدی و یاس<br />چشمه را آینه ی خود کردم!!!<br /><br />لیک آخر ز چه رو<br />در پی اینهمه فریاد و فغان<br />گشتنی دور خود اندر دل کوه<br />گر یه ای ملتهب از جوشش درد<br />همچنان غمگینم ...همچنان آشفته؟<br />و ز بودن خالی!!!<br /><br />اثری از من ِ من نیست چرا؟؟؟؟<br />در پی چیست که میگردم من؟!<br />کوله بارم خالیست ...<br />از امیدی که مرا راه برد!!<br />و من اما مغموم... بی هدف سرگردان<br />همچنان در راهم<br />و به شب نزدیکم..!<br /><br />لیک این خاکی کوه<br />اینهمه سردی و دل سنگی او<br />رنگ خاکستری چهره ی او<br /><br />...سبزی بودن را<br />از دل پر طپشم می دُزدد<br />و سکوتش گوئی<br /><br />...بر فغان دل من میخندد!<br />از منِ ِ من اثری نیست ولی !<br />در من اما طپش بیهوده ست<br />در تلاشی مغموم<br />رفتن و جُستن خویش!!!<br />و من آخر ز چه رو همچنان در راهم<br />با کدامین شوقی راه شب می پویم<br />کوله بارم خالیست...<br />از امیدی که مرا راه برد<br />___" سال 1374ف.شیدا ●<br />●۱۲<br />___« گذر های زمان »:_____<br /><br />این گذر های زمان<br />انقدر ها که گمان میکردیم<br />تازه وبکر نبود<br /><br />قصه تکرار همان<br />قصه ی دیروز وُ ...<br />کسان دگر است<br /><br />ما فقط بار دگر<br />روی سن رفته<br />چو آن بازیگر...<br />زندگی را<br />همه بازی کردیم!<br />تا بدانیم همه ,<br />گذر ازاین دنیا ،<br />گذری بیش نبود!<br />گذری بی برگشت !!<br /><br />گه به لبخند وگهی در گریه<br />گاه افسرده دل وآزرده<br /><br />گذری بیش نبود !<br />گذری بی برگشت!<br />نه بدان گونه که می باید بود!<br /><br />و گر امروز بپرسند مرا<br />ثروت و علم کدامین خواهی؟<br /><br />خواهمت گفت: بدون تردید<br />که بدون دل و عشق<br />زندگی بی معناست<br /><br />چه به ثروت باشد ،<br />چه بدانستن علم!<br /><br />گذر زندگی ماست که بی برگشتی<br />گر بدون دل عاشق باشد<br />بس تهی بس خالیست<br /><br />و به ثروت و علوم<br />در تهی بودن قلبی خالی<br />انتهایش به خراب آباداست<br /><br />ثمری نیست که نیست<br />گر که بی عشق دلی<br />در خرابات جهان راه برد<br />جسم خالی زهمه ایمان را<br />جسم خالی ز خدای دل ودهر<br />جسم خالی ز خدای دل را .<br /><br />هفدهم اردیبهشت ۱۳۸۴<br />___فرزانه شیدا-fsheida____<br />۱۳●<br />ـــــــــ● بی غم ●ـــ<br />هرگز نشود قلبی بی درد و رها باشد<br />گر بود چنین قلبی از عقل جدا باشد<br />آنرا که بُود روحی غافل نشود از غم<br />گر روح ندارد او نامش نبّود آدم<br />گر کودک و گر پیر یست گر مرد و یا یک زن<br />هر دل به مرام خود دارد غم این برزن<br />او را که به غهمایش پیوسته فرو رفته<br />هر دم به خدای خود رنج و غم دل گفته<br />آری شب بیداری از یک دل غمدار است<br />از غصه بسی دلها غمدیده و بیدار است<br />اینگونه دلی هر شب دستی به دعا دارد<br />نجوای دلش هر شب ره سوی خدا دارد<br />در این گذر شبها هر دل که جلا گیرد<br />در خلوت تنهایی تقوای خدا گیرد<br />چون آینه ای گردد آن سینه که غمگین است<br />آن دل که جلا گیرد دلبسته به آیین است<br />آیین خداوندی هر دردی و غمی پوشد<br />بینی که به یکباره دل در ره حق کوشد<br />هرگز نکند مأوا یزدان به دل جاهل<br />آن دل که خدا دارد خود بوده دلی عاقل<br />تدبیر خداوند است قلبی چو شود غمناک<br />دل می شود از تقوا چون چشمه زلال و پاک<br />____ فرزانه شیدا _____<br />۱۴●<br />_____همدل _____ <br />همدلی میبینم , <br />همدلی را که مرا میخواند <br />ودرون دل من , میبیند <br />وبه همراه دل من جاری ست ,<br />تا بدریای محبت ریزد<br />همدل وهمراهی ,<br />که زمن دور وُ ,<br />بمن نزدیک است<br />وچه نزدیک به او,<br />این دل ماست.<br />... می شناسد دل من...گرچه حتی<br />زنگاهم دور است<br />گرچه حتی که ندیده ست مرا<br />لیک انکار دلم همچو کتاب<br />پیش روی نگهش , باز شده ست<br />.مرا میخواند ...<br />ومرا میخواند.<br />غربتم دردی نیست<br />اگر از غصه ی دوری باشد<br />غربتم<br />غربت دلهای بسی غمگین است<br />که مرا یاری آن نیست<br />که یاور باشم<br />وبدینگونه دلم می بیند ,<br />که چه دستم کوتاه<br />وچه در مانده بجا مانده , دلم!<br />غربتم غربت نیست<br />گر تو همپای دل من باشی<br />و به هر روز و شبی<br />تو بخوانی دل ما را ,از دور<br />غربتم غربت نیست<br />چونکه یک یاور دیرینه مرا<br />همراه است ...<br />یاوری دور از من....<br />لیک با دل همراه ...<br />لیک با دل همراه ...<br />___ ف.شیدا / 1386___ <br />۱۵●<br />ــــــــ گاه باید ـــــ<br />گاه باید رنگین کمان بود درنگاه نور<br />گاه یک قلم بر چهره ورق<br />گاه تصویری با نقش یک لبخند<br />گاه ایستاده در متن منظره ای<br />گاه گامهائی در راه<br />گاه نشسته آرام در کنار چشمه ای<br />اما... در راه زندگی<br />همواره پس از سکون در حرکت<br />همیشه پس از نقطه<br />باز بر سر خط<br />...<br />زیستن را باید سرود به واژه های نو<br />بودن را بایست زندگی بخشید<br />در حرکتی<br />خطی ..امضائی..عکسی<br />لبخندی..واژه ای<br />...<br />می بایست زندگی و طبیعت را<br />به نقش حضور خویش عادت داد<br />بودن را باید بود<br />زیستن را باید زیست<br />چون جوانه های سبز بر درخت زندگی<br />...بهار در راه است<br />بهار درون خویش را پیدا کن<br />__ف.شیداجمعه 10 خرداد1387 __<br />۱۶●<br />____ « هستی ومستی »: _____<br />در هستی ومستی به غم دلی نشستی<br />شکری زخدا که همچنان ,هستی ومستی<br />بگذارو وبرو, زینهمه غمبه روزگارت<br />تا آنکه نبینی به غم دلی شکستی<br />آری تو برو, از غم دل روی بگردان<br />تا آنکه ببینی ز غم دلت گُسستی<br />___ 15 اردیبهشت 1387/ ف.شیدا ___<br />۱۷●<br />___ پشیمانم! ____<br />اسیر لحظه های تلخ دیروزم<br />و میدانم ,<br />دراین دل واژه های تلخ اندوهم<br />کسی بامن نمیخواند<br />ومیدانم « رهائی» را<br />زمانی بازخواهم یافت<br />که قلبم را جدا سازم<br />زاندوه وُ...<br />زاین وابستگی های بسی ,<br />پوشالی وخالی<br />...<br />کدامین دل ,<br />برای, این طپشهایِ ,<br />دل وامانده ام ,<br />چندی ,<br />بخود ,اندوه ِ یادم, داد<br />که در خاطر بیاد آرد<br />مرا در لحظه های شوم دلتنگی<br />به پاس روزگار مهربانی ها!<br />کدامین دل...<br />کدامین دل,<br />برای اینهمه عشق ومحبت ها<br />به شیرینی ,<br />فقط , با قطره ی لطفی<br />ز دریای محبتها<br />جوابم داد<br />پشیمانم...<br />بلی از اندرون دل پشیمانم<br />که دراین زندگی ,<br />قلبی پرزآئین« شیدائی دل » بودم !<br />پشیمانم, که در این<br />واپسین دوران بودنهای شیدائی<br />هنوزم یکدل آکنده از عشقم<br />هنوزم یکدل غمدیده ازیاران<br />اسیر لحظه های تلخ دیروزم<br />و میدانم ,<br />دراین دل واژه های تلخ اندوهم<br />کسی بامن نمیخواند<br />ومیدانم « رهائی» را<br />زمانی بازخواهم یافت<br />که قلبم را جدا سازم<br />زاندوه وُ...<br />زاین وابستگی های بسی ,<br />پوشالی وخالی<br />...<br />کدامین دل ,<br />برای, این طپشهایِ ,<br />دل وامانده ام ,<br />چندی ,<br />بخود ,اندوه ِ یادم, داد<br />که در خاطر بیاد آرد<br />مرا در لحظه های شوم دلتنگی<br />به پاس روزگار مهربانی ها!<br />کدامین دل...<br />کدامین دل,<br />برای اینهمه عشق ومحبت ها<br />به شیرینی ,<br />فقط , با قطره ی لطفی<br />ز دریای محبتها<br />جوابم داد<br />پشیمانم...<br />بلی از اندرون دل پشیمانم<br />که دراین زندگی ,<br />قلبی پرزآئین« شیدائی دل » بودم !<br />پشیمانم, که در این<br />واپسین دوران بودنهای شیدائی<br />هنوزم یکدل آکنده از عشقم<br />هنوزم یکدل غمدیده ازیاران<br />پشیمانم! <br />چهار شنبه 4 آذر 1388<br />___ فرزانه شیدا ____<br />۱۸●<br />____ آیینه ___<br />دیده سوزنده درآتش غم<br />چشم آیینه هم، سوز غم بود<br />در کنارنگه قطره ی اشک<br />کُاو بخاری شد و بر غم افزود<br />ای توآیینه های صداقت<br />رنگ غم راز چشمم برون کن<br />سوزش سینه راازنگاهم<br />کم کن وعشق او را,فزون کن<br />من هنوزاز غباری که درآن<br />گُمره وسرگریبان عشقم<br />راه دیگر, ندیدم بدنیا<br />هر کجا رفته وهرچه گشتم<br />غیر آئین عشق و محبت<br />رسم و راه دگر را ندانم<br />یاورم باش وگو چاره راهی<br />تا که دل را بجایی رسانم<br />ای تو آیئنه های صداقت<br />در نگاهم تو دیدی غمم را<br />بوده ای درکنارم دراین عشق<br />دیده ای غصه های شبم را<br />شاهد عشق من بودی و من<br />دفتر شاعری را گشودم<br />گریه ام با توو دفترم بود<br />عاشقی مست و آشفته بودم<br />حال خود را ندیدم بجایی<br />جز که کردم نگه در نگاهت<br />با دلم گفته ای صادقانه<br />" عاشقی "بوده تنها گناهت<br />گفته ای روح خودرا مبازی<br />بّه , که یابی ره دیگری را<br />ورنه از زندگی خوش نبینی<br />گر بمانی به امید فردا<br />آری ای آینه حق چو گویی<br />میروم راه دیگر بیابم<br />از همه عاشقی قلب سوزان<br />اشک و غم بوده تنها جوابم<br />___فرزانه شیدا ___<br />۱۹● <br />____ « خود» ____<br />نه در خود غرقه ای بودن <br />نه از خود غافلی گشتن <br />وجود «پنیه ی خود» را<br />بباید درجهان « رشتن » <br />...<br />تو چون کودک بدنیایت <br />زمانی ساده وخردی <br />ببین اما به جسم «خود»<br />چه دادی؟ چُون ثمر بردی؟<br />« رضا باید شدن ازخود »<br />دراین دنیای بس فانی<br />به خوشنامی اگر خواهی<br />بدنیا تا ابد مانی<br />به پرواز ِ دل وروحت<br />جهان را ساز دیگر باش<br />به آهنگی ز پروازت<br />تومرغی شاد وبرتر باش<br />___فرزانه شیدا / شنبه 7آذر 1388 ___<br />۲۰ ● <br />ـــــ نثری :در غفلتی زیستن ــــــ<br />غافل از موجودیت هستی , بی خبر از غنیمت وجود...در نگاهی همواره در نگاهی همواره , بی تفاوت ,تمسخری بر لب , درنگاهی خنده آمیز ,نگریستن به روزگار, شادی وشور وخوشی های لحظه را «زنــد گــی» نامیدن ,و در « غفلتی زیستن » گناهی ست که در ندانستن های آدمی,غفلت را به آستانه ی در نـادانــی رهنمون میشود !وچه بسیارند آنان که درخود زیســتن را... در طلوع وغروبی شادمانه ... لـیک بی مـعنا به شب وبه تاریکی ها می سپارند , اما اگر میدانست...اگر میدانست در راه زندگی ایسـتادن و بیـهوده زیسـتن در نگاه خداوند, گناهی نابخـشودنی , آیا باز رفتن و,وجستن خویش باز مانده وغرقه در روزگار میشد ؟! براستی اگر در جشن شادمانه ها , زیستن وجاودانه بودن ِ نام خویش را به تملق این و آن ســپردنو با مرگ فـرامـوش شـدن " زندگیست "!, لـعنت بر زنـدگــی ..من چـنین نمـیخـواهـم !و می بینـم آنان که خو یش را گم کرده اند... ودر زیستنی , براستی بیهوده وبی ثمر, جشن شادی گرفته اند , بی آنکه بدانند, مرگ در پی کوچه ای ,که شاید اولین کوچه گذر باشد ,ایستاده است واینان اما غفلت را به میهمانی ِ خانه ی دل برده اند و( خاطر« مرگ را») در بیهوده زیستن ...خندان نموده اند. اخر چه سودکه مردن اینان نیز, بمانند عمری , زندگی کردن... همانقدر بیهوده است که فرقی نداشت , باشند یا نباشند . دریغ ودرد که اینان, به خداوند ره نمی یابندتا در یابند جستن خویش , رسیدن به خداست اینان گوئی عمری , در مرداب ثابت بودن , بر هستی خنده کردند غافل ازاینکه ,لبخند تمسخرآلود زندگی , برروی اینان عمیق تر از هر خنده ای , هر روز ,عمق تازه ای میگرفت و این از خویش بی نصیب واز دنیا سهم نبرده ای که کاخ آرزویش ,مرمر خانه ای میشد, که سر برآسمان میکشید,هروز از خدا دورتر وبه هیچ خویش نزدیک ترواین نقشآرمانهای او بود و بس !...خانه ای بر بلندا !!!یک عمر حقارت , برجی بر تپه ی نادانی ...غفلتی به بلندای زمین تا قلب کهکشان ,وچه شادند اینان !!! خوش باشید!..به خیال شما , دنیا , از آن شماست !درنگاه خدا ار آن کسی که , در بیقوله دانائی خویش, بیش ازتوزندگی کرد ,بیشتر آموخت ...,کمتر فخر فروخت...وهمیشه صادق بودو نزدیکتر به عرش خداامازندگانی برتو خوش باد...که عمر بودن تو هر روز در فنا تازه میشوددر بی خبری تو ....هر روز ... هر روز ... هر روز .پنجشنبه 1386/09/20<br />____ نثری از فرزانه شیدا ___<br /><br />● پایان اشعار فرزانه شیدا در کتاب بُعد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ در بخش نهم●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-84215748572552690542010-02-21T17:26:00.000-08:002010-03-26T10:21:14.705-07:00● اشعار فرزانه شیدا دربُعد سوم آرمان نامه ارد بزرگ● بخش هشتم●<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJqkdIP89sfUY4EhJa7M3IRTCCdtz2P6w8ct3i9LBTzas7zF5JcG0Sb7-D7cyHsaGRTlHEmclyfMnOr5E0ZY7G2uUKY-0fAU33gycM90csGeTYc2-nPJCEIGIEimZYU-C7_FSDjqmzZg/s1600-h/OROD_BOZORG.jpg"><br /></a> بُعد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ ● اشعار فرزانه شیدا<br />بخش هشتم● <br /><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />___ اومدم ___ <br />*اومدم رنجش بدم رنج کشیدم<br />اومدم غمش بدم غصه رودیدم<br />اومدم بچینمش خودم رو چیدم<br />( آخه در وجود اون خودم رودیدم ) <br />ـــــــ ف.شیدا- 1364ـــــ<br />●<br />ــــ لالائی ـــ <br />لالا گل پونه ،<br />دل از غمها به زندونه<br />برای عاشقی کردن،<br />تواین دنیای ویرونه<br />دیگه شوقی نمیمونه<br />دیگه شوقی نمیمونه<br />لالا گل سرخم ،<br />نمونده سرخی رخ هم<br />نه شرم از بی وفائی ها ،<br />نه حُجّبی بر رخ و گونه<br />تو دنیای تباهی ها ،<br />دل هر آدمی خونه<br />دل هر آدمی خونه!<br />لالا گل سوسن ،<br />توُ این دنیا،<br />تُو این برزن<br />تمومه قصه ها مردن ،<br />دلا از بسکه حیرونه...<br />دیگه آوای هر قلبی ،<br />چه غمگینه چه محزونه!<br />لا لا شقایقها ،<br />امید قلب عاشقها<br />توُ این دنیای دیوُنه<br />،دل عاشق چه پنهونه<br />سکوتش گریه ی قلبه ،<br />همش در خود پریشونه<br />همش درخود پریشونه !<br />لالا گل یاسم ،<br />نسیم عطر احساسم<br />توُ دنیای غم و ماتم ،<br />همه دلها چه داغونه!<br />به شبها رهگذر درغم ،<br />دیگه شعری نمیخونه<br />دیگه شعری نمیخونه!<br />لالا گل خنده<br />، گل مادر که فرزنده<br />برای خواب وآرومت<br />دل مادر چه مجنونه<br />همه شادی ورنج تو<br />تماما بر دل اونه<br />تماما بر دل اونه!<br />لالا گل نازم<br />توئی در شعر و آوازم<br />به رسم زندگی روزی<br />توهم میری ازاین خونه<br />دل تو در کنار من<br />فقط چندروزی مهمونه<br />فقط چندروزی مهمونه!<br />لالا گل عشقم<br />نبینم درنگاهت غم<br />به هر قطره به هراشکت<br />دلم با غم هراسونه<br />دلم معنای بودن رو<br />به لبخند تو میدونه<br />به لبخند تو میدونه!<br />بخواب آروم لالا.. لالا<br />تو دلبندم ، گل زیبا<br />اگرچه زندگی سخته<br />همه رنجش روی شونه<br />لبات وقتی که می خنده<br />برام دنیا چه آسونه<br />برام دنیا چه آسونه!<br />یکشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۸۷ )<br />_____ فرزانه شیدا ___<br />●<br />___ مرغ ودرخت __<br />روزی آن مرغ پای بسته ی دهر<br />پروبالی برای رفتن یافت<br />پرکشید و به شادی وامید<br />" قفسی" از برای "بودن" ساخت<br />این سرائی که لانه ی او شد<br />به خیالش که آشیانه ی اوست<br />بی خبر زآنکه شد اسیر قفس<br />در سرائی که همچو خانه ی اوست<br />...<br />نیست فرقی میان مرغ ودرخت<br />" سرنوشتی " اگر "اسارت " بود<br />" نه درختی توان رفتن داشت"<br />"نه که مرغی در قفس بگشود"!!<br />بهمن ماه 1365<br />____فرزانه شیدا____<br />●<br />____ غافل ز خویش ____<br />کسی که دلی را, شکسته,خوار میدارد<br />نگاه خسته دلی را,به گریه ,زار میدارد<br />کسی که راه محبت ,نمی شناسد باز<br />اسیرِ پستیِ دل مانده,بی خبر زین« راز »<br /><br />که دل شکستن عالم, نه ذاّت انسانی ست<br />مُریدِ پَستِ جفا بودنی, زنادانی ست !<br />کسی که غافل از خود وبی خبر زیاد خداست<br />چه ساده برده زخاطر که زندگی فانی ست<br /><br />هرآنکه که به دنیا, ستم, روادارد<br />به نقش حقارت « خودی » جدادارد<br />کسی که به پنداراو, همه خوارند<br />عداّوتی به حقارت ,به آن خدا دارد<br /><br />سرشت خشم وعداوت ز"ذات حیوان" است<br />ندیده نقش وجودش که روح حرمان است<br />ز دونی وپستی ,به خود نمی بیند<br />که او به نقش حقارت «خود» ازاسیران است<br />____سروده ی : فرزانه شیدا____<br />●<br />___ زخم ناباور....____<br />دلم گرفته ...آری ...<br />دلم گرفته به هزار، زخم ناباور...<br />در این جهان،که کسی...<br />با کسی ،برابر نیست!<br />هزار وزنه اگر، بر زمان بیآویزم<br />کسی به چشم محبت ،به دیده برتر نیست!!!<br />تمامِ بودن ِانسان ،به خواری ونفرت<br />که آنچه بجا مانده جز ،<br />" حقارت نیست"!<br />سروده ی"منم ها"<br />تمام وکامل و تام ،<br />بجز سرایش<br />"خود بینی "<br />از حماقت نیست ...<br />کنون جماعت دنیا<br />چه دلخوشی دارد<br />چو درسروده ی منو تو<br />هیچ !جز<br />" ستایش "<br />نیست<br />خدای را، ستایش<br />نکرده ایم وسپاس...<br />که از سرای خدائی,<br />"نیازوخواهش " نیست<br /><br />منو تمامی دنیا<br />اگر بهم ریزیم<br />کسی به<br />" خلقت وبودن" <br />نظر نخواهد کرد<br />دریغ ودرد ,<br />که این روزگارامروزی<br />حکایت دردی ست<br />در سرای کهنه وسرد!<br />اول خرداد 1387<br />___فرزانه شیدا____<br />●<br />____ بنام "نامی"انسان»___<br />مکن ظلمی بیک انسان،<br />نه بر مرغ وُنه برحیوان<br />مکن از روی بدخواهی<br />,دلی غمگین وسرگردان<br />جهان همواره "میگردد"!<br />تو( نیکو ) "گِـرد" دلها باش<br />مشو ویرانی دلها !<br />بکن ویرانه را ، عمـران!<br />مرنجان هردلی ازخود،<br />مشو دردِ دلِ ریشی<br />که آن دل در پریشانی ،<br />دهد قلب ترا سامان<br />مبر از خاطرت هرگز<br />که "عمرت "درجهان فانی ست<br />سری بالا بباید داشت<br />" بنام *نامی انسان"!!!"<br />به بدخواهی چو سر آری ،<br />بدی ها را بخود بینی<br />که دنیا ،روزگارت را ،<br />دهد بر "بی کسی " فرمان !<br />دراین ره ، گرنمیخواهی ،<br />دل ِ آزرده ای باشی<br />مشو بر کس دلیل غم !<br />مشو جزئی ز بدخواهان<br />"خدا"بر" حق وانصاف " است<br />تو" مُنصف " درجهانت باش<br />نیارزد زندگی آن حد ،<br />که خود خود را کنی ویران!!<br />____ فرزانه شیدا ____<br />●<br />____ دلم گرفت ____<br />نمیدانم چرا<br />یکهو دلم گرفت<br />ازدیدن<br />باریک شدن اندام « آرزو »<br />لاغر شدن های<br />روزمره ی<br />«امید »<br />رنگ پریده شدن<br />« لبهای لبخند» <br />ضعیف شدن<br />نور مردمک <br />چشمان<br />«هدف »<br />آشفتگی موهای سردرگم مانده<br />درباد پریشانی<br />دستهای افتاده<br />در آستین بلند:<br />( نمیدانم ها*) ؟!<br />در چشمهای سرگردانِ<br />سوال (چه کنم ها*)؟<br />نمیدانم چرا<br />یکهو دلم گرفت<br />ازاینهمه سرگردانی <br />در کوچه راههای شهر<br />رسیدن به<br />«اوج »<br />وگم شدن های پا<br />در کوچه های رسیده<br />به بن بستِ «شکست»<br />نمیدانم چرا<br />یکهو دلم گرفت <br />از واژه واژه های گم شده<br />در باد میان فریاد غم<br />از بیصدا شدن صدا<br />در هیاهوی زندگی<br />از نشستن ورکود بر قبر<br />آنچه ارزوئی بود <br />دلم گرفت<br />از روزهای سخت<br />در پشت پنجره ی<br />آخرین ترانه ی<br />لالائی مادر<br />که آب شد دل برفی <br />وقتی که<br />سوزش نامردمی<br />به آتشش کشید<br />وقتی که خنده<br />« تمسخر »<br />شد ,سخن<br />«توهین»<br />قصه<br />«فاجعه های روزگار امروز»<br />« مهربانی »<br />بدنیا نیامده از<br />رحم مادر<br />بعد از<br />نُه ماهه های بسیار <br />وگهواره خالی<br />« غصه ها» را <br />تکان دادنی<br />با لرزش دستهای <br />سرگشته ی دل<br />وخواندن لالائی سکوت<br />در خیره گی ُنگاه <br />مانده بر دیوارِ شگفتی<br />نمیدانم چرا یکهو<br />دلم گرفته است<br />وقتی که تن آرزو<br />امید را<br />به سرنوشت<br />نامرادی سپرد<br />روزهای سخت<br />کمرِصبر را شکست<br />وباان سیل آسا ی اندوه <br />کشت های یک عمر<br />سوختن وساختن را<br />به سیلآبِ<br />« شکست »<br />غرق کرد<br />نمیدانم چرا<br />یکهو دلم گرفت<br />که نشستیم<br />سکوت کردیم<br />خاموش شدیم<br />ناامید شدیم<br />بی تفاوت شدیم<br />وسرانجام در خود مردیم<br />راستی چرا یکهو دلم گرفت؟! <br />تومیدانی....؟! <br />ـــــ فرزانه شیداــــ<br />●<br />___درد عالم_____<br />درد عالم را چه سـودی ناله ها<br />گفتن شـعری بیـاد لاله ها<br />زین میان کی بر قلم پرواز بود<br />آنهمه حرف وسخن در راز بود<br />کس توان گفتنی هرگز نیافت<br />عمر کودک ره به مرگی میشتافت<br />...ای که باخود ناله ها را میکشی<br />قلب خود را در غم ِ دل میکشی<br />در قفس چیدند بال مرغ را<br />وای بر پرواز او...دراین سرا!!<br />در جـهانی که بپای درد ودل<br />چیده شد بال وپری، گشتم خجل !<br />دیگر آخر درکـدامین دفتر ی<br />باز گردانم دگـر بال وپری؟ !<br />با دلم گفــتم دلا خــاموش باش<br />دیگر آخر درکـدامـــین دفتر ی<br />باز گردانم دگـر بال وپری؟ !<br />با دلم گفـتم دلا خـاموش باش<br />تا توانی در سکوتی گوش باش<br />پندها دادن ، نشـد درمان درد<br />این جــهان افتاده در اقلیم سرد<br />کس به کس کی اعتنائی می کند؟<br />یا "شکایت از جدائی می کند"!!<br />*(بشنو از نی) چون حکایت میکند<br />" او" فقط اینجا شکایت می کند!!<br />قلب ِ انسانی ، دگر غمخوار نیست<br />جز به سودی با دل ما یار نیست<br />ازچه باخود می کشی این سینه را<br />تاکجا غم میخوری دل ! تاکجا؟ !<br />بس کن این افسانه ها را بعد ازاین<br />زندگی با چشم این مردم ببین!<br />چون کسی غمخواری قلبی نکرد<br />ای دریغا دل کشد همواره درد<br />قلب من آرام باش وبس خموش<br />تا توانی خود دراین عالم بکوش<br />تا توانی خود دراین عالم بکوش<br />شنبه 4 خرداد 1387*<br />___فرزانه شیدا/ f sheida* ___<br />●<br />____ «امروز» :______<br />* دیروز گذشت ! فکر آنرا نکنیم !<br />با غصه ی آن سر به گریبان نکنیم<br />بر هرچه که طی شد وگذشته است دگر<br />زهری بدرون سینه و جان نکنیم<br />فردا که نیامده , «امروز» خوش است<br />ما توشه چرا پُر از همین «آن » نکنیم؟<br />از لطف خدارسیده صد نعمت خوب<br />مااز چه زآن,سود فراوان نکنیم؟!<br />از « فرصت امروز » ببر بهره ی خویش<br />ما ازچه بخود« زمانه» آسان نکنیم<br />در وادی این سرای بی مهری دهر<br />مااز چه نگه به مهر « باران »نکنیم؟<br />خود نیز چو باران محبت باشیم ...<br />بخشندگی ولطف به احسان نکنیم؟!<br />دنیا که نمانده بر کسی , جان دلم<br />بّه هستی خود به غصه ویران نکنیم !<br />یارب , که « خوداو» مظهر احسان ووفاست<br />ما از چه سپاس او به ایمان نکنیم؟<br />(*آن=لحظه ی حال)*<br />____فرزانه شیدا____<br />●<br />___ درمروری برخویش ___<br />درمروری برخویش<br />دفتری روی دو پا<br />برگ در برگ همه خاطره ها<br />اوبه هر شعر وغزل<br />خاطراتی دیرین !<br />دیده ام خیره<br />به اوراق وبه برگ..<br />وچو ابری به شتاب<br />" خاطره "<br />از دل واز آبی این روح گذشت<br />در مروری که دلم<br />...پر ز یک...<br />" حس مداوم" شده بود"<br />زهمه قصه ی تکرار شدن "!<br />.....روزگاری همه آه ،<br />گذر شبنم واشکی غمناک<br />تا رسیدن به پگاه...<br />گاه در گرمیِ<br />یک روز بلند ،<br />روشن و پر شده از<br />سایه ی شوق..<br />گاه در باران ها ...<br />گه گداری<br />به مه ونمناکی...<br />گاه چتری دردست<br />گاه طوفان زده<br />در غمناکی...<br />بی پناهی هائی ،<br />روزوشب ، گه گاهی !<br />از خط مرز عبور... <br />گاه وامانده به راهگاه<br />در کوچه سرگردانی!<br />گاه گم کرده رهی... <br />مانده به جا !<br />خاطری نیست از آن <br />"حس امیدم " امروز<br />،شوقکی نیست <br />در این ذهن حضورم اکنون !<br />ورقی تازه دگر نیست<br />مراتا نویسم بر برگ ...<br />سبزی خاطره ی فردا را...<br />درامیدی به خیال!!!<br />درخیالی<br />که تودرآن هردم<br />در کنارم باشی!!!<br />گل سرخی دردس<br />بانگاهی که درآن،<br />شعله ی عشق..<br />سردی<br />حرفِ جدائی هارا...<br />درحریم سرد ِ<br />دل ِسرمازده ام ،<br />محو ُو، تبخیرکند!<br />و گل سرخ دلم باز شود<br />به امید ی که درآن<br />هردم وُ ...هرلحظه<br />به عشق<br />روح لبخند توبامن باشد،<br />سایه ات هـمپایم !!!<br />آه ای روح طــراوت ،<br />بـرگـی،<br />باز بگـشا بدلم !!!<br />چهارشنبه ۱۵ خرداد 1387<br />___ فـرزانه شـیدا___<br /><br />●<br />___غربتى بیش نبود___<br />غربتى بیش نبود<br />رفتن ودور شدن از وطنم<br />وکنون می بینم<br />که بصد خاطره پابندم باز<br />وبه آن خاک که با نم نم آب ...<br />بوی گلهای بهاری میداد..<br />وبه آن کوچه وپس کوچه ی شهر<br />که ز آوای منو ما پر بود...<br />چشم چون میبندم ...<br />باز میبینم من , <br />خنده وهمهمه ی طفلان را<br />وصدای گرمی <br />که به آوا میگفت:آی سبزی دارم<br />سبزی تازه ی باغ!...<br />وچه دوریم وغریب <br />زآنهمه همهمه ی شهر امید ...<br />و ز آن (تهرانی) *<br />که به آغوشی باز<br />همه را...<br />همه را جا میداد<br />...<br />لیک در سردی غربت <br />حرفیست<br />که مرا میخواند<br />سوی دلبستن وهمراه شدن<br />باتوای ایرانی<br />وبدل میگوید:<br />هرگز از یاد مبر<br />که تو از کشور شعر وادبی<br />زاده ی کشور حافظ .سعدی<br />زاده عشق ومحبت .گرمی<br />زاده ی نور ومحبت . ..خورشید<br />زاده ی شور وحرارت...امید<br />...<br />ومبادا که دلت<br />زینهمه سردی غربت شکند<br />در دلت خورشید ی ست<br />که غروبی نپذیرد هرگز<br />عشق را یادآور<br />..که ز آغاز تولد باما<br />سخنی دیگر داشت <br />ومداوم میگفت<br />:دل زهمبستگی خویش <br />نباید کندن<br />زدل هموطن وهمسایه<br />زدل باهنر ایرانی...<br />واز همه دلهائی<br />که زآوای محبت پربود<br />وبخود باید گفت:<br />افتخاریست بلند...<br />خوب بودن, چو یک ایرانی<br />" سبز "چون سبزی ایران گیلان<br />پاک چون برف دماوند " سفید"<br />"سرخ "چون سرخی آن نوگل سرخ<br />این سه رنگی که ترا ,<br />سمبل ایـران بوده ست<br />پـرچـم مهر و محبـت ...<br />امیـد <br />مظـهر عشق و صداقت...<br />خـورشید!<br />بادل همرنگی <br />که دراین غربت سرد<br />همچنان گرمی ایران دارد<br />همچنان گرمی ایران دارد<br />۱۶ دیماه ۱۳۷۰<br />___ فرزانه شیدا/ اُسلو - نروژ___<br />●<br />___ باورم کن ___<br />باورم کن که مرا نامی هست<br />گرچه گمنام و غریب<br />گرچه افتاده رهم در غربت<br />گرچه بیگانگیم وسعت یافت<br />وسعتی ژرف تر از دیروزم!<br />گـرچه روزی <br />ز سر غصه بخود میگفتم:<br />کاش غربت بودم ...<br />ناشناسی در خود<br />که کسی نام مرا نیز<br />نپرسد از من ...و کنون<br />...و کنون ,<br />خانه در این<br />خانه ی غربت دارم<br />ناشناسی ز همه دهر غریب<br />آشنا نیست کسی با نامم!<br />....<br />و مرا نامی هست <br />گرچه گمنام و غریب...!<br />تو مرا باور کن<br />تو که این شعر مرا میخوانی<br />تو که از نام من این میدانی<br />که من آن هموطنم<br />...<br />مانده درخانه غربت دردور<br />آنور آب ولی<br />وطنم<br />سبز و سفید و سرخ است<br />لاله هایش بسیار<br />...<br />چشم بسیارکسی <br />منتظرم...<br />چشم من نیز براه...!<br />ناشناسم اما ....<br />نه برای تو که این<br />شعر مرا میخوانی<br />تو که معنای همه <br />بیت مرا میدانی<br />ومرا می فهمی<br />بی هرآن ترجمه ای!<br />تو مرا باور کن<br />...<br />تو مرا باور کن<br />که اگر<br />دور ز خاک وطنم<br />دل من ایرانی ست<br />و دل ایرانی<br />هرگز از یاد وطن<br />غافل نیست<br />...<br />تو مرا باور کن<br />تومرا باورکن ,که کنون<br />نام مرا میدانی...<br />آنور آب ولی....<br />وطنم<br />سبزو سفیدو سرخ است<br />لاله هایش بسیارو<br />پنـــاهش الله<br />و پنـــاهش الله <br />نهم آذر 1384<br />___ فرزانه شیدا___ <br />●<br />____ نارفیق: _____<br />دوش اشکی به نگه آمده بر چهره چکید<br />کس دراین خلوت غم اشک من ِ خسته ندید<br />هرزمان بادل خود گفتم ومیگویم باز<br />مشو با هرکه ز ره آمده همصحبت راز<br />تا به کی درکف پای دگران پا بنهی<br />تا به کی ساده دل و بی خرد وخام وتهی<br />کی بخود آمده خود را بدهی ارج وبها<br />همچو آن بنده ی وارسته ی آن یکّه خدا<br />تا به کی هرکه ز ره آمده ,باشد غم ِ تو<br />او که گویدشده همراه تو وهمدم تو<br />ز هر اندوه , بجان دادی وهمراه شدی<br />ز شکستن به رهش, دیر , توآگاه شدی<br />بی خرد! اینهمه , سرخوردن از این دهر, بس است!<br />نا رفیقی که ترا میدهد این زهر , بس است<br />جز خدا , یار دگر هم نشود هم سخنم<br />آن خدا یاورِ فرزا نه ی شیدا که منم!<br />شنبه 2 دیماه 1385 <br />_____ فرزانه شیدا ____<br />●<br />__ گاه باید ...____<br />گاه باید رنگین کمان بود<br />درنگاه نور<br />گاه یک قلم<br />بر چهره ورق<br />گاه تصویری<br />با نقش یک لبخند<br />گاه ایستاده<br />در متن منظره ای<br />گاه گامهائی<br />در راه<br />گاه نشسته<br />آرام...<br />در کنار چشمه ای<br />اما... در راه زندگی<br />همواره پس از سکون<br />در حرکت<br />همیشه پس از نقطه<br />باز بر سر خط<br />...<br />زیستن را<br />باید سرود<br />به واژه های نو<br />بودن را بایست<br />زندگی بخشید<br />در حرکتی<br />خطی ..امضائی..عکسی<br />لبخندی..واژه ای<br />...<br />می بایست<br />زندگی و طبیعت را<br />به نقش حضورِخویش<br />عادت داد<br />بودن را باید بود<br />زیستن راباید زیست<br />چون جوانه های سبز<br />بر درخت زندگی<br />...بهار در راه است<br />بهار درون خویش را<br />پیدا کن<br /><br />جمعه 10 خرداد1387<br />ـــــ فرزانه شیدا ــــ<br />● <br />______" صبر" _____<br />آرزو دارم بیابی مرحمی<br />تا بیاسآئى به شادیها دمّى<br />روزگاران چهره دارد خوب وبد<br />(صبر *) می باید بوّد ، بر ( آدمی*)<br />گه به زین و ُ گه به زیر ِ زین دهر<br />دل گذر دارد به شادی و غمی!<br />باید از غمها گذر کرد و گذشت<br />برغم دل ، چیره باید شد،کمی!<br />مهر ماه ۱۳۸۸"<br />ـــ " فرزانه شیدا" ــ<br />● <br />____ پرستوی مهاجر ____:<br />برو بار دگر از یاد و خاطر<br />پرستوی دلم آه ای مهاجر<br />خزان عشق ما از نو رسیده<br />سفر کن قلب من آه ای مسافر<br />برو بار دگر از آشیانت<br />اگرچه با مشقت گشته حاضر<br />همیشه کوچ و از لانه گذشتن<br />بگو تا کی تو ای دنیای جابر؟!<br />به سختی آشیان کردم مهیا<br />کنون هم میروم مانند عابر!!<br />نمیدانی پرستو را چه دردیست<br />ترا معنا بوّد تنها به ظاهر!!<br />یاید بر زبان درد پرستو<br />نگفته شعر دردش هیچ شاعر<br />غم هجرت نشد ترسیم نقاش<br />ادیبی نانوشته در دفاتر!!!<br />تو درد مرغ سرگردان چه دانی؟!<br />تو با آواره کی بودی معاشر؟!<br />تو آن نقطه به پرگار جهانی<br />پرستو هم بوّد همچون دوائر!!!<br />شنیدی تو صدای قلب او را؟!<br />طپشهایش شده در سینه وافر!!<br />بخود گوئی :پرستو هم سفر کرد<br />رسیده نو بهار ؛من؛ بآخر!!<br />تو گویی میرود او سوی ییلاق<br />ولی طفلی پرستوی مهاجر!!!<br />به جبری میرود از لانه ی خویش<br />چو آن آواره در صحرای بایر!!<br />دوباره در پی یک آشیانه<br />دوباره جبر این دنیای ساحر!!!<br />پرستو این دل آواره ی ماست!!!<br />که تقدیرش شده با تو مغایر!!!<br />بصدها باره کوچش را رضا شد<br />"دگر نتوان شدن همواره صابر"؛!!<br />هزاران باره رفته بی شکایت<br />ولی گریان شده در این اواخر!!!<br />ز قلب او که بوده آشیانم<br />روم با غصه و اندوه وافر!!!<br />به اشک دیده بر این کوچ غمگین<br />بدور آشیان گردم چو زائر!!!<br />خدایا مرغکی بی آشیانم<br />که هردم میشوم از لانه صادر!!!<br />بدین آوارگی ها چوّن بسازم؟!<br />منم تنها بدرد سینه ناظر!!!<br />ز سرمای محبت رهسپارم<br />که نتوان شد به سرمائی معاشر!<br />به دلداری قلب بیگناهم<br />زبانم گشته از هر گفته قاصر!!!<br />چرا تقدیر من هجر و جدائیست؟!<br />؛ خدا ؛را کی توانم بود شاکر؟!<br />بخود گویم به اشکی:ای مسافر<br />برو بار دگر از یاد و خاطر<br />خزان عشق ما از نو رسیده<br />سفر کن ای ؛پرستوی مها جر؛!!<br />!شنبه ۱۱بهمن ماه ۱۳۶۲<br />___ فرزانه شیدا___<br />● <br />___ این روزگار:___<br />از روزگاردر گذر<br />دارم شکایت با گله<br />پرشد دگر پیمانه ام<br />از صبر وحتى حوصله<br />بنگر که بگذشته زما<br />هرروز ما بس بى ثمر<br />شادى بسى دور از دلم<br />داردبه دنىا هلهله<br />بازار عمر زندگى<br />گه کوته وگاهى دراز<br />رسمى دگر باید بوّد<br />بر این سند،این معامله<br />تا کى بدنبال هدف<br />درکوچه سرگردان شدن<br />همواره بین خوب و بد<br />باشد هزاران فاصله<br />دلخسته و بس شاکیم<br />زین روزگار لعنتى<br />یارب خدائى کن کنون<br />گیرد بدى ها فیصله<br />اول آبان ۱۳۸۸<br />____فرزانه شیدا____<br />● <br />____ فریبی بنام وصل ___<br />رویا زده در فریبی بنام وصل<br />در کو چه های عشق در پی امید گشته ام<br />از رهگذار خسته عابر ز کو چه ها<br />پرسیده ام نشانه ی مهر و گذشته ام<br />گوئی نشان مهر سوالی بجا نبود<br />چون در هر نگاه گوئیا خنده میدوید<br />گوئی که در پی این راه پای من<br />در انتهای خویش به ویرانه میرسید<br />در این گذر همه اندیشه های تلخ یأس<br />پا بر پله کان فریاد سینه میگذاشت<br />دستی بدفتر عمر بر سر امیدو آرزو<br />خطی سیاه ز حرمان و غم نگاشت<br />آری جهان من از غصه ها پر است<br />قلبی دگر در پی مهری روان نبود<br />هرکس که جامه غم را به تن کشید<br />گوئی دگر که آدمی از این جهان نبود<br />دنیا به چه خوش بود در روزگارمن<br />این رسم روزگار چه غمگین و بس تهی ست<br />در خط زندگی در این راه بی امید<br />دیگر نشانه ای ز محبت به سینه نیست<br />●1366 فرزانه شیدا ●<br />● بُعد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ ● اشعار فرزانه شیدا - پایان بخش هشتم ۸●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-51883203567005185332010-02-18T23:30:00.000-08:002010-03-27T16:34:34.721-07:00●اشعار فرزانه شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●بخش (3)<span style="text-decoration: underline;"><br /></span><p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />اشعار فرزانه شیدا در <br />● کتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●<br />●بخش سوم ●<br />___ هیچکس لایق نباشد,بر سجود ____<br /><br />با تو گفتم روزگار ِخود بجو<br />در جهانی کز منواز آن توست<br />در شناسائی خود با هرشناخت<br />تاکه روشن گردت, راه درست<br /><br />باتو گفتم غّرقه بر خود هم مباش<br />زندگی کوتاه وُ« بودن» لحظه ای ست<br />دردم وآهی رود ,جانی ز تن<br />نام آن در « بودن» ما «زندگیست» <br /><br />با تو گفتم اشک را پنهان مکن<br />تا رها گردی ز اندوه درون<br />با توگفتم شادی دل را بجو<br />تا نگردی دست دنیائی , زبون <br /><br />بس سخن راندم ز کوشش از تلاش<br />تا بدانی "همّت ما رهبر "است <br />گفتم از دانش بجوئی خویش را<br />بخت ما در کُنج دانش ," اختر" است<br /><br />با چه اصراری ,به تو گفتم , زتو:<br />"خویش خود "رادردرون خود بجو<br />راه رفتن گرچه پر شیب وفراز<br />میشود پیداکنی راهی نکوُ<br /><br />باتو اما چُون بگویم, چُون گذشت؟!<br />این رهِ رفتن, مرا در زندگی<br />من که افتادم, شکستم , باختم<br />شاخه های دل دراین بالندگی<br /><br />سرنیاوردم به ذلّتها فرو<br />چونکه که کس لایق نباشد بر سجود<br />بامن وبا قلب من «والاترین»<br />جز خدواند بزرگ من نبود<br /><br />گر شکستم , باختم, ویران شدم<br />خودبرون کردم ز ویرانی ودرد<br />از کسی هرگز , مرا باکی نبود <br />تا تواند , دل کند در سینه سرد <br /><br />غربتم ازمن مرا, دیگر نساخت<br />تا کسی گردم ,زخود افتاده دور<br />بلکه در بودن دراین غربت سرا<br />بس دلی بودم , توانمند وصبور<br /><br />دور خود دیدم چه نادان مردمی<br />همچو مارانی که در دل میخزند<br />نیش ایشان , نوش قلب من نشد<br />زآنکه بودم , نزد قلبم سربلند<br /><br />گه شنیدم خوب و بد از" میهنم"<br />درجوابی ساده گفتم : خود بُجو<br />در پی "حق وحقیقت", شو روان<br />زآندم از حق وحقیقتها بگو!<br /><br />مطلب بی پایه گفتن" جهل " توست<br />درسکوتی خواری تو ,کمتر است<br />حرف بی بُرهان مزن, با هرکسی<br />چونکه خاموشی ,زخواری بهتر است<br /><br />کم سخن گو , گر نداری دانشی<br />یا سخن گو , با دلیلی استوار<br />دل زخاموش رهان , روشن ببین <br />یا که خاموشی گزین , با افتخار <br /><br />بسکه دیدم من جّدل ها با دلم<br />خسته بودم گه گُداری از جواب<br />لیکن آرامش ندارد سینه ای<br />کاّو فرو ماند به ذلت بی جواب<br /><br />آری ازخود , باتو بس گفتم ولی<br />زندگانی , در سخن در آسان بّود<br />خنده وشادی وُ روز ِ خوب و بد<br /> همچنان در سینه ام, پنهان بّود <br /><br />ـــ فرزانه شیدا/1388/اُسلو/نروژـــ<br />●<br />____ عاشقانه ... ____<br /><br />پشت پرچین آرزو دیروز<br />قلب غمگین من چه خالی بود<br />روزگار دوباره دل بستن<br />همچو یک واژه ی خیالی بود<br /><br />بی خبر زانکه عاشقی ناگاه<br />خود ره قلب من کند پیدا<br />آرزو در کنار حسرت وعشق<br />می ستاند ز سینه قلب مرا<br /><br />می برم دل کنون به خلوت شعر<br />بار دیگر به آبی رویا<br />در طپشهای عاشق قلبم<br />می سرایم دوباره نام ترا<br /><br />زین پس وتاابد به واژه ی عشق<br />نام تو جاودانه میگردد<br />هر غزل هر ترانه هر شعرم<br />بهر تو عاشقانه میگردد<br /><br />رنگ چشمان تو نخواهد رفت<br />هرگز از ذهن قلب من بیرون<br />در هراسم که بینم این دل را<br />بی تو قلبی شکسته ومحزون <br /><br />دل مرا میبرد بگوشه ی غم<br />کُنج حسرت بگوشهء رویا<br />می سراید به غصه ها, بدریغ<br />دم بدم شعر عاشقی مرا<br /><br />نیمه ی روح من تو بودی, تو<br />او که هر لحظه ,آرزو کردم<br />تا بیابم ترا ,به کنج دلم<br />هر کجا بوده جستجو کردم<br /><br />درنگاهت اگرچه نقش من است<br />عمق قلبت ,بگو, که جا دارم<br />گو مرا ,عاشقانه میخواهی<br />گو تو هستی یگانه پندارم<br /><br />با من از عاشقی بخوان هردم<br />گر که حتی سرود تکراری ست<br />جوشش شعر من ز چشمه ی عشق<br />همره نام تو, ز دل جاری ست<br /><br />بعد از این دل نگیرد آرامی<br />گر بماند به کُنج تنهائی<br />ای خدا عشق او بمن دادی<br />گو کنون هم تو همره مائی<br /><br />بر نگیرم دگر، ز سجده ی عشق<br />چون ترا از خدا طلب کردم<br />ای خدائی که خود همه عشقی<br />دلشکسته بجا تو مَگذارم<br /><br />بر دل عاشقم دمی بنگر<br />بر لبم مانده «آه» و صدایکاش<br />آرزو را به قلب من مشکن<br />بار دیگر, پناه این دل باش<br /><br />بی تو هم ای گرفته از من دل<br />زندگانی گذر نخواهد داشت<br />عاشقی دانه ی محبت را<br />همره نام تو به قلبم کاشت<br /><br />من کنون عاشقانه غمگینم<br />گرچه لبزیز آرزو اما<br />دل ترا میزند صدا هر دم<br />"منو تو" کی شود ,به روزی " ما "<br /><br />آرزو ! همرهم بمان تا دهر<br />دل به امیدِ من بسوزاند<br />گر ببیند چنین مرا عاشق<br />دانه ی عشق من برویاند<br /><br />در شب بیقرارم امشب<br />تا سحر گاه من نفیر دعاست<br />عاشقی را چگونه باید بود<br />دل کنون عاشقانه در دنیاست<br /><br />___ 22بهمن ماه 1385/ فرزانه شیدا ___<br /><br />●<br />____ « کوچ پرستوها » ____<br />درنگاهم<br />سایه غم بود<br />در هنگام کوچ<br /><br />پایم نمی کشید...<br />قلبم نمی گذاشت<br />و نگاه<br />قطره های اشکم را<br /><br />به استقبال جدائی ها<br />روان کرده بود<br /><br />رفتن ناگزیز بود<br />وُ ماندن بی ثمر<br />دیگر برایم<br />هیچ نمانده بود<br />تا به حرمت آن<br />چادر ماندن, بپا کنم<br /><br />هرگز نمیدانستم<br />...آه ...<br />هرگز نمیدانستم<br />روز کوچ پرستوها<br /><br />روز کوچ من ,خواهد شد<br /><br />و روزی ... راهی شدن<br />تنها چاره راهم<br /><br />وقت کوچ است<br />آری...سفر منتظر است<br /><br />که مرا راهی رفتن سازد<br />وقت کوچ است<br />...و در این جاده ی تنهائی<br />من و دل تنهائیم<br /><br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!!<br />لیک من تنهایم<br /><br />بامن اما پرستوئی نیست ...<br />ونه هم پروازی<br /><br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!<br />در شبی بس تاریک<br />در رهی بس طولانی<br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!! »<br /><br />___ 21آبانماه ۱۳۸۴« ف . شیدا » ___ <br />● <br />___ صدای زندگی ___<br /><br />درصدای باران .... یا صدای باد<br />در خش خش برگها<br />...تا کاغذی رها در هوا<br />در صدای رود یا نوای موج<br />در چهچهه مرغ های بهاری<br />یا در همهمه هائی ,کوچه وخیابان<br />آنچه همه در پی آنیم<br />صدای زندگیست<br />مانده ام با کدامین نوا<br />در کدامین صدا<br />وتا کجا میشود<br />دلخوش بود<br />مانده ام ,در کشاکش بودن<br />دلم را در کدامین خرابه<br />پنهان کنم<br />تا درناله های پر طپش قلبم<br />ازپا نیافتم<br />و باز بشنوم نوای زندگی را<br />که دوراست از صدای دل<br />دورتر ازمن و حتی بودنم<br />....<br />بر جای مانده ام<br />فرو رفته در خویش<br />مانده در سکوتی دردآور<br />بسته لب , در آروزی سخن<br />چگونه تاب آورم ,زیستن را<br />آه غم ... غم هرروز چون پیچکی<br />در دلم می پیچد<br />نفس تنگ میشود ,بیقراری دلم را<br />لرزان میکند<br />بی تاب میشوم<br />و میخواهم<br />در صدای باد<br />در صدائی از زندگی<br />خود را فراموش کنم<br />تو چه میدانی چقدر سخت است<br />در دور دست ,آه کشیدن<br />و بی هیچ رسیدنی راه پوئیدن<br />و باز هیچ...هیچ ...هیچ<br />ایکاش اینگونه نبود<br />جمعه، 14 اردیبهشت، 1386<br />¤ سروده ی : فرزانه شیدا ¤<br /><br />● آی آدمــا ... آی آدمــا!! ● <br />[size=16]آی آدما ای آدمـا,<br />چی شد صفای قـدیما ؟!<br />رسمای خوب زنـدگی<br />محبت و عشق و صـفا<br /><br />چـی شـد دلای مهربون ,<br />بـا قلبی خالی از جـفا<br />نـه بـود دروغی بین ما<br />نه شکلی از رنگ وریا<br /><br />اون هـمزبـونی همدلی ,<br />آخه بگین رفته کجا؟!<br />انگار چیـزای جـدیدی<br />اومده درجـای اینـا<br /><br />زندگی مـدی شــده ,<br />تمام ســرمایه ی ما<br />ـونه وماشین و زمین<br />,دسته چک و پـولوُ طلا<br /><br />هـرکسی در فکر خودش<br />,از غم دیگرون ـدا<br />از قـب خوب آدما ,<br />شما بگین !<br />چی مونده جا ؟!<br /><br />میگذریم از کنار هـم ,<br />با سـردی وُ بی اعتنا<br />بیــن دلا ی آدما<br />اینهمه بـی مهـری چـرا؟!<br /><br />از روزگــار امــروزی<br />, دلـم گرفتـه بخدا<br />دنیا شـده برای ما ,<br />غربت سرد ِآدما!!<br /><br />بایدبپاشـیم دوباره<br />,عـطر محبـت تـوُهـوا<br />دست بزاریم تُودسـت هم<br />,بشـیم دوباره آشنا!<br />بدیم به مهربونیها<br />, دوباره رونق و جـلا<br />با هـم بـاشیم, کنارهـم<br />,یکـدلوُ گـرموُ همصـدا<br />تاکه نشه دنیای ما<br />,غربت سـرد آدما<br />با مهربونـی خـدا<br />ساخـته شـده دنیـای ما<br /><br /><br />قدرشوبـایـد بـدونیــم ,<br />توُ زندگیِ گـذرا<br />بیان وهـمصدا بشیــن ,<br />دوباره مثـل قـدیـما<br /><br /><br />با مـهربونـی ها باشیـم ,<br />بنده ی خــوب اون خــدا<br />بیـاین باهمدیگه باشیـم ,<br />آی آدمــا ... آی آدمــا<br />!!<br />¤ سروده ی فرزانه شیدا 1382 ¤<br /> ● <br />____ فصل شکفتن واژه ها ____<br />در کُنج شهر<br />سرگردانِ واژه های تردید<br />در عبور تند<br />چرخ ها وگاه ها<br />چه سرگردانند.<br /><br />ای همکلام عشق<br />برای باغچه<br />از فصل روئیدن بگو<br /><br />در شهر <br />جز دود ونگاه های<br />مانده بر خاک<br />هیچ نمانده است<br /><br />وکودکان<br />توپهای رنگی خویش را<br />در پستوی خانه ,<br />فراموش کرده اند<br /><br />بازی بودن وزندگی را<br />در چرخهای گذران<br />وگامهای تند <br />می بینم<br />که از عشق هیچ نمیداند<br /><br />وجز عقربه های ساعت<br />نگران هیچ چیز نیست<br /><br />واژه هایم دردمند سخن<br />باز مانده اند<br /><br />وصدای " آه "<br />در هیاهوی چرخها<br />با خاک یکی میشود!<br /><br />واژه هایم را <br />به دانه های<br />بهار می بخشم<br />که شکفتن را آغازی<br />داشته باشد<br />درفصل جوانه ها<br /><br />آنگه که<br />چتر ها باران را انتظار می کشند<br />و«آهِ» دیده ها اشک را<br /><br />بامن بگو<br />فصل رویش دل در کجاست !؟<br />از:« فـرزانه شـیدا/دوم اردیبهشت 1387»<br />●<br />___ کوچه های رفتن ____<br />اگر من من بودم<br />در کوچه های زندگی<br /><br />اگر تو, توبودی<br />در کوچه های گذر <br /><br />هیچگاه زندگی<br />اینگونه دلتنگ نبود<br /><br />وهر گز گذر فصلها<br />اینچنین , بی رنگ نمیشد.<br /><br />ـــــ۱۳۸۲/ فرزانه شیداـــــ<br />●<br />____ " کدام " ____<br />سالهاست بهارم را<br />به خزان فروخته ام<br /><br />و رشته رشته موهایم را<br />به خاطرات برف <br /><br />وگرمای تنم را<br />به سردی زمستان اندوه<br /><br />گذرم از جاده های بهاری<br />به تابستان زندگی ,<br />چه زودگذر بوده است<br /><br />من آخر صاحبش نبوده ام<br /><br />و همچنان در جاده های زندگی<br />که براه برفیِ زمستانی <br />به اندوه میرسد..<br />در تکرار تکرارها ...<br />درمانده ام <br /><br />درمانده ام کدامین صدا <br /><br />را باید شنید<br />صدای درونم را<br />که میپرسد: بیاد داری<br /><br />یا صدائی را که<br />میگوید: ز خاطر ببر <br /><br />کدامین صدا را خواهم شنید<br />بکدامین گوش فراخواهم داد<br />...در آینده ... فرداها ,<br />در کدامین جاده ها<br /><br />چه خواهم کرد.؟!....نمیدانم<br />آرامشم کجاست؟! ...نمیدانم<br /><br />کدامین ره به جاده بهار<br />خواهد رسید<br />وقتی که نگاه مغموم است؟<br /><br />! اردیبهشت ۱۳۸۳ چهارشنبه<br />ـــ سروده ی: فرزانه شیدا ــــ<br />●<br />___ « آنگاه که بدنیاآمدم » ___<br />آنگاه که بدنیا آمدم<br />گوئی با رنگهای محبت<br />رنگهای وجودم را<br />نقاشی کرده اند<br />آنگاه که سالهای عمرم را<br />درتقویم های<br />٫٫ بودن ٫٫<br />...ورق میزدم<br />انگار که دستهای محبت<br />چین های عمیق تری<br />بر پیشانی ام<br />کشید<br />وآنگاه که خمیده تر از پیش<br />٫٫محبت ٫٫ را بردوش کشیدم<br /><br />گوئی که خطوط ٫٫<br />مهربانی٫٫<br />نقاشی درونم را<br />چروکیده کرد !<br />اما آنچه دیدم<br /><br />از هرکه بود ...<br />نامهربانی بود وبس!<br />با آنکه عاشقانه<br />دوست داشته ام...<br /><br />هرآنچه را<br />که قلبی داشت وروحی<br />و زندگی میکرد<br />در طبیعت خدا !!!<br />....<br />ملالی نیست<br />محبت اما<br />همیشه بامن بوده است<br /><br />همگام با عشقی که<br />خداوند درسینه ام<br />با قلم موئی<br />مهربانی وعشق<br /><br />نقاشی کرده است<br />که نامش دل بود<br /><br />تا در قاب زندگی...<br />طپشی داشته باشم<br />در دنیائی هرچند<br />.... نامهربان...<br /><br />هرچند... غریبه با دل.....<br />اما پروازی باشم در دنیا<br /><br />چون پروانه ای عاشق<br />و تا همیشه ....<br /><br />آشنا با کلام زیبای محبت<br />تا بر گل وباغ وشمع<br /><br />بر طبیعت وعشق<br />برمهربانی واژه ها<br /><br />تنها وتا همیشه بگوید:<br />دوستت دارم... دوستت دارم<br />و وجودش<br />رنگی باشد از قلم اسطوره ای خداوند<br />___۲۲ تیرماه ۱۳۸۲/سروده ی فرزانه شیدا___<br />●<br />___ آسمان مال من است: » ___<br />هر کجا هم باشم ..<br />آسمان مال من است..<br />گر که رنگش آبی<br />گر که گریان و<br />پراز ابر غم است<br />گر به هنگام غروب نیلی و نارنجی<br />آسمان مال من است<br />ترسم آن است ببینم<br />یکروز دل من با من نیست<br />و ندانم که دگر عشق کجاست<br />و ببینم روحم<br />در قفس زندانی ست..<br />...<br />و ببینم در باغ<br />آن گل پر پر سرخ<br />تن ویران من است<br />و دگر یاری نیست<br />وببینم که حقیقت<br />ز دَرِ باغ گریخت<br />تا سوالش نکنیم<br />آسمان مال من است که مرا<br />در شب پرواز شناخت<br />و مرا خوار نکرد<br />تا که شاعر باشم<br />و به هر واژه زبانم آزاد<br />وبه احساس دلم بالی داد<br /><br />تاکه آزاده گیم...<br />در یابم<br />و به عریانی روح<br />رنگ زیبائی را آسمانی بینم .<br />___ 17 فروردین 1385از فرزانه شیدا ___ <br />●●●<br />پایان بخش سوم<br />ازکتاب بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />سروده ها ی: فرزانه شیدا <br />Farzneh Sheidaفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-49699967720197325932010-02-18T23:20:00.000-08:002010-03-26T10:16:06.746-07:00● اشعار فرزانه شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ (7)●<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br /><br />● اشعار فرزانه شیدا در کتاب: <br />● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ ● <br />ـ● بخش هفتم/7 ●ـ<br />۱____ *حاجت ____<br />ای خدا ! درد دلم را با که گویم ؟!<br />بار دیگر بسته شد , درها برویم<br />بازهم سر کوفتن , بر درب بسته<br />بازهم راهی به پشت در نجویم<br />بازهم زاری و گریه , از ته دل ،<br />برهمان , ویرانه های آروزیم!<br />بازهم با اشک تلخ دیدگانم<br />چهره ی غمدیده را , باید بشویم ,<br />بازهم باید , به صحرای جدائی<br />یکّه وتنها ، ره دنیا بپـُویم ,<br />تیره گی های دلم ، پایان ندارد<br />در پی نوری خدایا ،<br />بی سبب در جستجویم<br />رنگ شادی را ندیدم ،<br />جز غمی بر دل ندارم<br />غم فقط چون یار جانی ,<br />میدود هر دم بسویم<br />ای خدا با سوز گریه ،<br />پشت درگاهت نشینم<br />تا که حاجـت را نگیرم ،<br />دست ازاین درگه نشویم<br />دست ازاین درگه نشویم!!!ـ<br />ـــــ*سروده ی فـرزانه شیـداـــــ <br />ــ●ـــ <br />۲__ گاهی وقتا... __<br />گاهی وقتا دل نمیخواد دیگه هیچی رو ببینه<br />نشنوه حتی صدائی و توِی خلوتش بشینه<br />دلم از دنیا میگیره وقتی هر کجا ئی که میرم <br />واسه ی به غم نشستن من جوابی نمیگیرم<br />میبینم دلا گرفته س یا توی دنیائی دیگه ست<br />رسم زندگی و بودن مثه دیواره و بن بست <br />یکی چسبیده به حرفش اون یکی یه بیقراره <br />حتی هیچکس نمیدونه واسه چی آروم نداره<br />این خطای زندگی هاست یا که بیهوده گی ماست<br />یکی امروزش نرفته بامید صبح فرداست<br />ای خدا یه راه رفتن !یه امیدِ بدونِ غم <br />یه بهانه! نه ! یه اصلی! که باشه نجات آدم!<br />تو خودت بده به قلبها به دلهای مونده تنها<br />یا یه قانون درستی که باشه نجات دنیا<br />آخه امروزه امروز همه دلها پر درده <br />اگه خوبه چرا آدم دنبال شادی میگرده<br />یه چیزی اینجا درست نیست !یه چیزی همش میلنگه<br />ما که موندیم تو دو راهی... نمیگیم دنیا قشنگه <br />اینکه ما زندگی کردیم , زندگی نبو د برامون<br />" زندگی"رو کسی دیگه "زندگی کرده بجامون <br />" زندگی"رو کسی دیگه"زندگی کرده بجامون <br />* شنبه اول اردیبهشت 1385/<br /> ــــــ فرزانه شیدا ــــــــ<br />ــ●ــ<br />۳ـــــ" درکجا باید میخی کوبید"!!* ___<br />از عمق دل گریان شدم ، بر بودنِ بی حاصلم<br />از آنهمه رنجی که دید ، از روی ناچاری دلم!<br />بر هر دری رو کرده ام ، آن در برویم بسته شد<br />گریان نگه ،جامانده ام ، درگوشه ای در منزلم!<br />آید چکار از دست من ، جز غصه خوردن درخفا<br />گردر جوانی جان دهم ، "غم " بوده تنها، قاتلم<br />***<br />اما جهانِ یاوه گو! با من ز " عرفانت " مگو!<br />زآندم که شد" غم" همدمم ، *"دیدم ز دنیا غافلم"!!<br />یا باید از این غصه ها ، دل را کشم دیگر بروُن<br />یا آنکه قربانی شوم در "غم "... که بوده مشکلم!<br />قلبم ولی در زندگی ، هرگز نشد تسلیم " تو "<br />یا تو, خودت یک جاهلی!...یا من زیادی جاهلم!!!<br />***<br />همراه رودی رفتن وُ همراه او جاری شدن؟!<br />"*فرقی میان آدمیست با گله ای روی چمن*"!!<br />" بُز" گر رَود ، راهی خطا، یک گله بی چون وچرا<br />دنبال او راهی شود!<br />این را تو میخواهی زمن ؟؟!!!!؟؟<br />***<br />اما جهان! من آدمم ! با عقل وهوش وفکر خود<br />هرگز نمی بینی زمن ،" تسلیم" من با جان وتن!<br /><br />شاید خطا , شاید فنا ... اما تو باور کن مرا!<br />باید گُـُل ِ شادی شدن در زندگی چون یاسمَن<br />من میروم شاید غمین! با زندگانی در کمین!<br />*" شـیدا " ولی داند "کجا میخی زخود باید زدن"!!*<br />27/1/1364 سه شنبه فروردین ماه<br /> ___ فرزانه شیدا ____ <br />ــ●ــ<br /><br />۴ـــــــــــ ساحل تنهائی ـــــــــــــــــ<br />" امروز " را در حسرت "دیروز" سر کردم<br />بی آنکه بدانم " فردایم" که همین<br />"امروز بود که<br />"دیروز " انتظارش را می کشیدم!<br />آه ...این نیز بگذرد<br />اما چشم براهی هایم را بهانه ای نیست<br />چشم براه بوده ام<br />بی آنکه در باورم بگنجد که رفته ای<br />وغمی را بر دلم<br />به ارمغان محبت خویش، برجای نهاده ای!<br />چشم براهت میمانم<br />چشم براهت میمانم حتی کنون که بازگشته ای!<br />نمیدانم چرا ...نمیدانم<br />ولی همیشه دلتنگم!<br />دلتنگی هایم را ، بهانه ی دیداری<br />" درخیال هم " آرامم نمی بخشد!<br />وساحل تنهائیم<br />پر میشود از گامهای خیس<br />نه تنها در موج که در اشکهای من نیز!<br />دلم پر میزند<br />دلم پر میزند برای طپشهائی<br />که دیدار را شوق می بخشذ<br />ورسیدن را شادی،<br />درگامهائی بسوی عشق ومحبت!<br />ساحل تنهائیم را پر کن<br />" ای همیشه بیدار" !<br />به قلم : فـــرزانه شــیدا ___ <br />ــ●ــ<br /><br />۵____تا چه پیش آید؟___<br /><br />خزان بر باغ قلبم سایه افکنده <br />به صد خواری<br />نمیدانم چه پیش آید؟ <br />نمی خواهد ببارد آسمان یک قطره <br />رویای بهاری!<br />گو چه پیش آید؟!<br />نگارم رفت ودل افتاده آخر، <br />درغم وزاری <br />بگوآخرچه پیش آید؟<br />بهارم سر شد اندر، ناله برگ دلم،<br />دربیقراری<br />تا چه پیش آید؟!<br />بدنبال رهی آواره ام .. درکوچه ی <br />شب زنده داری<br />هر چه پیش آید!!<br />شکستم هر دمی <br />در خلوت شبهای تاریکم <br />به تاری<br />تا چه پیش آید؟!شدم خاکسترعشقی،<br />نشسته در دَم وُ دود و غباری<br />گو چه پیش آید؟! <br />در این غمها شد ,این دل هم زخود ...<br />حتی فراری<br />تا چه پیش آید؟!! .... <br />ولی بس باشد این دیگر، ببینم سینه را، <br />در سوگواری<br />هر چه پیش آید!!<br />رهانم سینه را ... زین پس دگر <br />زین بیقراری<br />تا چه پیش آید!<br />رهم این د یده را <br />از سوزش ِچشم انتظاری<br />هر چه پیش آید!! ....<br />دهم زین پس به امیدی، به قلبم <br />باز دلداری<br />چه پیش آید!!؟ به اشکم میدهم ,امید دل را، <br />آبیاری هر چه پیش آید!! <br />گلی می رویم.... اندر گلشن ِ<br />امیدواری<br />تا چه پیش آید!!<br />هرآن آید مرا<br />در حسرت ِهر لحظه اینسان، <br />جانسپاری<br />وه چه خوش آید !<br />نگه دارم دلم را از برایش<br />* یادگاری *تا چه پیش آید!!! <br />شانزدهم-اسفند ۱۳۶۶* <br />ــــ فرزانه شیدا - ف .شیداــــــ <br />ــ●ــ<br /><br />۶ـــــــ تمدن ...تقدیر....عشق...زندگی...!!! ـــــــ<br />از این واژه ی بی معنای بودن,<br />سخت دلگیرم!!<br />و آن اندیشه های تلخ مغزم را<br />به سان یک کبوتر بر فراز عالم هستی<br />چه غمگین میدهم پــــرواز<br />و می بینم که انسان این همان<br />پـس مانـده ی تـاریخ ,<br />به اسم پـو چ و خــالـی تـمدن ,<br />سخـــت مـی بـالـد !!<br />و چون آن عنـکـبوت پـیر<br />به تار چـسب آگـین تمدن ..<br />وه چـه می چسـبـد و مـغـرور اســت!!!<br />ولـی غـافل ز اینکه ...<br />بـاز هـم در دام افـسونی<br />گرفتـار اسـت... <br />و پـای رفـتنش درگیـر<br />زنـجـیر اســت !!<br />و درچنگال خون آلـود... <br />قـرنی ظـالم و وحشـی<br />چـه زخـمی و بـه خـون خـفتـه<br />پـریـشان مـی شـود روحـــش ! <br />و آن تـک واژه ی شیـریـن ..<br />ولـی خـالی تـر از خالـی<br />چـو آن زالـو ی خـون آلـود<br />بـه نـام بـا ابهـت تــمدن<br />خـون انـسان را<br />چـه بیرون مـی کـشد از جــان!<br />و زنجـیر نگـون بـختـی<br />بپـای خسـته ی انســان<br />همـی بنـدد !!!<br />و قلـب خـستــه ی انــسان ... <br />کـه دارد در هـر آن گــوشــه<br />هــزاران آرزو پــنـهان !<br />بناگـه درهـمان <br />چـنگال خون آلوده ی تقدیـر<br />و یــا قـسمت !!<br />و یـاغـرق ِ واژه ی شـیرین تـمـدن نیـز!<br />چـه آسـان زنــدگـی بـازد!!<br />و انــسان بـا دلی <br />افســرده و غـمگـین<br />و غـافـل از هـمه...<br />بـازی رنـگارنـگ این دنــیا ,<br />درون سـینـه <br />آن ویــران ســـرای دل<br />چـه آسـان <br />مـقـدم هـر آرزوئـــی را<br />عـزیـز و مـحتـرم دارد!!!<br />ولـی در یکـدم خـالـی ...<br />دم غــفـلـت<br />همه امـید و عــشق و <br />هــستی انـسـان<br />چـو یـک دیــوار پـوســیده<br />فـروریـزد <br />مـیان دیـدگان خـسته و حـیران<br />ودیــگر بـار ویــرانـی ســـت !...<br />بـدانـگونـه<br />کـه گـوئی هــیچ امــیدی..<br />درون سینـه ی افـسرده ی مـا...<br />جا نـشد هـرگـز !<br />و لــبهـای خـمـوش مــا<br />از آن پــس شــعرِ تـلـخ نامرادی را...<br />درون خــود فـروریـزد!<br />وآن انــبار عــشق و آرزو ، آن دل<br />بیـکباره شــود انـبار نـاکـامـی!!<br />چــه آســان میــشود خــامـوش<br />لـهیـب شــعلـه هـای آتـش عشــقی<br />و سـر خـورده غـروری <br />در غــم و تـشویـش !!<br />چــه آسـان مــیشـود نــابـود<br />بـه لبها خـنده ی <br />پـر شــور هــر شــادی<br />بـه داغ قــطره هــای<br />اشــک نـاکـامــی!<br />ز سـوز انـدرون ِ یـک نـگاه ِ <br />خـسته از بودن،<br />چــه آسـان مـی خـراشـد , <br />سـینه را،خـاموش !!<br />....<br />و آن انــسان ِ دل مــرده ...<br />بـه اوج یـک تـمدن <br />لیـک پـوشـالـی<br />ز عشــقـی مــرده <br />در دنـیای رنـگارنـگ<br />کـــه آنــرا ،، زنـدگـی ،، نــامـند<br />چــه آســان جـان دهـد <br />در اوج نـاکامـی<br />بـنام هــستـی و عــشق و<br />تـــمدن نیز!!<br />...<br />وآه... افــسوس...<br />چــه آسـان مــیشود خــامــوش<br />دلــی در ( قــرن تـنهائــی)!<br />و صد افــسوس <br />که سـر سـخـتانـه انـسان<br />فخـر هـا دارد ...<br />بـدنیائـی که در آن<br />بـا نـقاب ِخیـر خـواهی های <br />پـر تزویر<br />(صلــیب ســرخ)!!...<br />و یـا بـا نـام آزادی ِانسانـی<br />حـقوقِ هـر بـشر<br />(این آدم از یـاد رفـته در کف دوران)!!!<br />تـمدن را چـو زنـجیـری<br />بـپای هـر کـه راهی شـد بـراه حــق...<br />دوبـاره ســخت مـی بندد!<br />و نـادان قلــب ما...<br />اینگـونـه پنـدارد,<br />کــه ایــن زنــجـیر<br />بـنام زنــدگـانـی ،<br />سـمبـل پـیونـد ویــاری هاست!!...<br />میـان او ودیگـر راهیان جـستجو گر<br />در پــی یـک صــلح جــاویــدان..<br />بیـاری تــمام مـردم دنیــا<br />کــه در آرامــش و صلــحی<br />هــمیشــه جـاودان بـاشیم!!!..<br />.....<br />نمیدانم چرا همواره جنگ است<br />و ز آرامـش,<br />نمی یابـم نشانی <br />در جـهان صـلح ؟!!<br />ولیکن در درون <br />در یک سـکـوت تلـخ<br />لیـک وحـشتنـا ک!<br />گهی در سینـه گه در ذهـن<br />کـلامـی میشـود تکـرار :<br />هـمه اینها فقط تـزویـر زیبا ئیـست<br />کـه هـرگز جـاودانی نیسـت!!!<br />کـه هـرگز جـاودانی نیسـت !!!<br />از این واژه ی بـی مـعنـای بـودن<br />؛؛؛سخت ؛؛؛ دلگیـرم !!!<br />۱۳۶۳-۱-۲۲دوشنبه<br />ــ●ــ <br />۷ـــــــ بیدار ــــــــ<br />بدل آرامشی , در خواب , <br />می جُستم<br />که آنهم در پریشانی، <br />مرا بیدار می سازد<br />...و می بینم , ومی بینم<br />که خواب دیگران ،<br />مانند " ظلمت " <br />سخت سنگین است !<br />...و در آرامشی خفتن ،<br />خیالم را تمسخر میکند،<br />با نیشخند تلخ تاریکی !<br />شب آرام است و من ،<br />با واژه هایم مانده ام تنها<br />خیالم میرود همراه اندیشه ،<br />بدنبال شب رویائی شاعر<br />کمی تاریک میگردد<br />به ابری نور مهتابم ،<br />وابر آرام<br />بیک بوسه، جدا میگردداز،<br />آغوش ماه شب<br />ستاره در نگاهم میزند چشمک ،<br />و بیدارم ! <br />سکوتی سخت و سنگین است !<br />کسی شاید بغیر از دیدگانم ، <br />باز بیدار است...<br />کسی شاید به شب با روح بیداری<br />درون خلسه ای نجوا به شب دارد<br />کسی شاید میان انتظار و لحظه دیدار<br />زمان خواب را رویا کند،<br />در شوق بیداری <br />که فردا را ببیند در نگاه او<br />میان وعده گاهی ،روشن از آن دیده آرام<br />که بر او همچو آغوش است<br />دلی عاشق بیک رویا ،<br />باوجی همچو پرواز است...<br />واوج عاشقی زیبا !<br />محبت در نگاهش رویش یک عشق<br />و عاشق زندگی کردن، چو یک رویاست<br />و جز او قلب غمگین هم ندارد خواب<br />و آن بیــدارِ روح ِغرقه در افکار<br />که میجوید جواب از " هستی و بودن "<br />و چشم شاعری، <br />می بیند این شب زنده داری را...<br />که بیداری دلیلش <br />هر چه هم باشد<br />میان زندگی ... <br />با عشق و شور وُغم<br />" به عرفان میرسد <br />احساس یک بیدار "!<br />و شب آرام به راز این <br />سکوت خود به دل گوید :<br />به آرامش دلت را ,<br />آشنا گردان ، به آرامش<br />: تو معنایِ ِ" سکوت زندگی" دریاب<br />: و دل را هم" رها کن از اسارتها "!<br />مگیر از او نوای عاشقی ها را<br />مگیر از او طپش های محبت را<br />" خدای عشق بیداراست <br />ومی بیند دل مارا !"<br />شنبه شانزدهم اردیبهشت 1385<br /> ___فرزانه شیدا ____ <br />ــ●ــ <br /><br />۸___ (قـسمتم )، یعنی خـودِ من!!! :___<br /><br />هـر چه بـودم ...هـرچـه دیدم<br />هــرچه را ، د ر ره کــشـیدم<br />از هــر آن جــائی گـذشتـــم<br />بـا هــر آن فــردی نشــستـم<br /><br />گــررهـی، بر مــن نبــوده<br />یـا کـه شـد ، راهی گشوده<br />گـرکـه رفـتم، راهِ غــ م را<br />گـه به جمعی ، گـاه تنـها!!<br />از" خـوده ِ مـن" بـوده برمن<br />از" من ِ من" بـوده برمن!!!<br />....<br />زنــدگی جـرمی نــدارد<br />تـا به د ل رنـجی گـذارد!!!<br />دل به هــرراهـی کـه رفـته<br />شـوق ِآن،از"مـن " گـرفته!!!<br />....<br />هـرچـه بـوده ،بـوده ازمـن<br />هــرچـه بـوده ، بـوده ازمـن<br />گـر به غــمها رهــسپارم<br />شــکوه ای از کـس، نـدارم<br />آخرایـن " انـدیشه ی مــن"<br />بوده چون " آیئـنه ی مـن"!!!<br />(قسـمتم )، یعنی خود ِمـن!!!<br />(قـسمتم )، یعنی خـودِ من!!!<br />___ فرزانه شیدا 26 شهریور 1386_____<br />ــ●ــ <br />۹___ « دل به تنگ آمده است» ____<br />مانده ام سرگردان ...ونمیدانم من<br />به چه اندیشه دلم خوش دارم<br />دیگر از هرچه دروغ است<br />به جان آمده ام<br />دیگر از دیدن این چهره ی مردم<br />به نقاب<br />اینهمه ضدیت حرف و عمل<br />اینهمه پشت هم از شاخ دروغ<br />برسرشاخه تزویر پریدن<br />...تا کی؟<br />من به جان آمده ام<br />دلم از هرچه دروغ است<br />به تنگ آمده ...<br />فریادش نیست !!<br />بغض در راهروی سینه<br />چه آشوب زده حیران است<br />دیده ام اما خشک<br />ونگاهم خیره ، <br />بر همه رفتنِ این روز وشب است<br />آه ای مردم دنیا چه شده ؟؟!!<br />از چه اینگونه به تزویر وریا پیوستید<br />از چه اینگونه دروغ<br />برلب وبر همه لبها جاریست<br />وخدایا تو بگو<br />چه شده با دل این مردم تو؟<br />دوستت دارم ها<br />جز هوس نیست بروی لب این مردم دهر<br />ومحبت ها نیز<br />همه الوده به تزویر وریاست<br />ودلم میسوزد<br />بر دل گنجشکی<br />مرغ عشقی به قفس<br />یا کبوتر هائی<br />که ز دست منو تو<br />دانه بر میچیند<br />و خیالش خوش بود<br />که کسی دانه او خواهد داد<br />وای برما که برخود هم نیز<br />دانهء درد وغمیم<br />چهره در پشت نقاب<br />خالی از هر احساس<br />بر دلی میتازیم<br />که محبتها را بی هرآن سود ونیاز<br />رایگان می بخشد<br />خسته ام از همه این بازیها<br />وز آن مردم بی تدبیری<br />که درون خود ودر فطرت خویش<br />همه را مردم نادان خواندند<br />و بصد بازی وصد ها تزویر<br />بر دل ساده او چنگ زدند<br />وگهی زندگیش را آسان<br />تا به سر منزل غوغا بردند<br />تا بدرگاه شکست!!!<br />وبه خلوتگه خویش<br />بردلش خندیدند<br />مانده ام شیطان کیست<br />اگر اینگونه کسی شیطان نیست<br />...آه .<br />آه بس خسته بسی دلگیرم<br />ودگر قدرت این نیست مرا<br />که بیک قطره اشک<br />دل زاندوه رهانم به دمی<br />قلب من پُر شده از بغض وسرشک<br />دیده اما خشک است<br />ولبم<br />بسکه گزیدم هر دم<br />همچو دل میسوزد!!!<br />دلم از هرچه زمین است دگر نومید است<br />آسمان باز بآغوشم گیر<br />ودگر باره تو بگذار که سر بردل ابر<br />لحظه ای زار زنم<br />دل به جان آمده است<br />دل به تنگ آمده است!<br />نهم بهمن ماه 1385<br />___ فرزانه شیدا____ <br />۱۰___ " اسارت " ____<br />" اسارت " قصه ی زندان شدن نیست<br />گهی ، در اوج ِ آزادی اسیری<br />نه دیواری ، ز سنگ است و نه شیشه<br />ولی در" اندرون" ، پابند و گیری<br />" رهائی" ، هـمچو برگی در خزانی<br />ولی " سرگشته" د ر راه ُو مـسیری<br />ترا بادی برد هر سـو که خـواهد<br />نمی بینی ، کسـی دستش بگـیری<br />"اسارت قصه ی زندان شدن نیست"<br />اسـیری گر غــم ِ دنیا ، پذیری<br />دل و روحـت ، رهـا باید ز غــم کرد<br />نمی خـو اهی ا ـگر، از غـم ، بمیری<br />دلِ ِ آزاده ، آزاد ِ جـهان اسـت<br />تو خود، از رنج این " غـمخانه" ، سیری<br />بـکوش امروز وُ بـگذ ر از گذشـته<br />که " شـادان دل" شـوی در روز پیری<br />و گرنه ، با غــم وُ رنــج ِ گذشـته<br />به هـر ، راهـی روی ، سـودی نگـیری <br />ـــــــ فرزانه شیدا - f sheida ــــــ<br />۱۱___ شب وعشق ____ <br />پریشان بود...<br />چون بادهای آشفته ی بیقرار<br />عصیان داشت...<br />چون تلاطم موج های دریای طوفانی....<br />بیقرار بود<br />چون سرگشته موجی بی ساحل<br />.... و نگاهش ،جوشش چشمه های درد را<br />از عمق خموش سینه ی خویش...<br />به فریاد آگهی میداد!<br />آفتاب وجودش ...در جنگلهای دوردست<br />و درختان درهم پیچشده.... گم میشد<br />و غروب خاطرش<br />در پشت کوهساران بلندوُ...<br />قهوده ای وخاکی ، رنگ می باخت<br />اما شبهایش ...آه شبهایش<br />شب های او ... دریای آرام وعمیقی بود<br />که بیصدا موجهای افکارش را<br />به ساحل اندیشه های شبانه میکشید<br />اینجا در عمق تاریک وپنهان ِشب<br />گوئی در عمق یک دریا ... سکوت ....<br />دور از هیاهوی روز...خود را باز میافت<br />خودِ درونش را!<br />و افکار او ، علفهای روئیده سبز زیر آب بودند<br />که دریک سبزی ملایم ولطیف<br />درموج اندیشه های آبگونه ی روح<br />او را... آرام میبخشید!<br />او عشق را ... در عمیق ترین<br />عمق زندگی جستجو میکرد!<br />نه در دل خاک<br />در دل کهکشان ...یا عمق دریای آبی!<br />گوئی , تن به آب سپرده<br />دست در دست قطره های آب<br />به دوردستهای اندیشه آدمی ... ره یافته بود.<br />شب ِ او... شب دریائی افکاری بود<br />که در انتهای خویش،به محبتی آرام دهنده<br />وعشقی عمیق میرسید<br />دریای خاطر او، حتی در طوفان نیز<br />میتوانست ، عشق را ازاو باز پس گیرد<br />درعاشقانه های درون او...<br />عشق او دریائی بود!<br />چون مرواریدی در صدف<br />درعمق دریاها...<br />بسی پنهان ...ودور از هر نگاه.<br />عشق او...از آن او بود و بس .<br />تنها از آن او!<br />_17 فروردین / 1368 _ف . شیدا_ <br /><br />۱۲ــــــــــ طغیان لحظه های درد ____<br />در طغیان لحظه های درد ...<br />که فریاد سر نداده ی ،<br />عشق را فرو میخورد<br />و سکوت بر صدا ,<br />چنگ می کشید!..<br />و گامهای ِ شتابنده ی ؛اشک ؛<br />راهروی ِ ؛صبر خویش را؛<br />می دوید ...<br />در ؛بی صبری ِ ,<br />همیشه خاموش بودن؛! ...در شکایت ِ , <br />؛ِهمیشه؛ بیصدا ؛ گریستن ؛ ! <br />.....<br />شبها را، تا صبح بدرقه کرده ام،<br />... بسیار!...آری بسیار!<br />اکنون نشسته بر ایوان صبح ،<br />در بدرود با ستارگان شب ...<br />...آنچه باقی ست ،<br />دلی ست که هنوز ,<br />عـشق را جستجو میکند !...<br />و بی آنکه بداند ، <br />میدانست راه ِرفتن ،<br />اگرچه طولانی<br />نمی بایست ، <br />تسلیم لحظه های نومیدی بود ...<br />اگر که میخواست ,<br />از پای نیافتد !<br />اگر که میخواست , <br />بیهوده نباشد!<br />چـراکه ... زندگی <br />معنایش هرگز باختن نبود ,<br />نه! زندگی معنایش هرگز باختن نبود<br />*ـــــــــــ ۱۳۸۳ فرزانه شید ا ـــــــــ* <br />۱۳ـــــــــــــ نارفیق: ـــــــــــــ<br />دوش اشکی به نگه آمده بر چهره چکید<br />کس دراین خلوت غم اشک من ِ خسته ندید<br />هرزمان بادل خود گفتمومیگویم باز<br />مشو با هرکه ز ره آمده همصحبت راز<br />تا به کی درکف پای دگران پا بنهی<br />تا به کی ساده دل و بی خرد وخام وتهی<br />کی بخود آمده خود را بدهی ارج وبها <br />همچو آن بنده ی وارسته ی آن یکّه خدا<br />تا به کی هرکه ز ره آمده ,باشد غم ِ تو<br />او که گویدشده همراه تو وهمدم تو<br />ز هر اندوه , بجان دادی وهمراه شدی <br />ز شکستن به رهش, دیر , توآگاه شدی<br />بی خرد! اینهمه , سرخوردن از این دهر, بس است!<br />نا رفیقی که ترا میدهد این زهر , بس است<br />جز خدا , یار دگر هم نشود هم سخنم <br />آن خدا یاورِ فرزا نه ی شیدا که منم!<br />شنبه 2 دیماه 1385<br />___فرزانه شیدا/ ف.شیدا____ <br /><br />۱۴● فریبی بنام وصل ●<br />رویا زده در فریبی بنام وصل<br />در کو چه های عشق در پی امید گشته ام<br />از رهگذار خسته عابر ز کو چه ها<br />پرسیده ام نشانه ی مهر و گذشته ام<br />گوئی نشان مهر سوالی بجا نبود<br />چون در هر نگاه گوئیا خنده میدوید<br />گوئی که در پی این راه پای من<br />در انتهای خویش به ویرانه میرسید<br />در این گذر همه اندیشه های تلخ یأس<br />پا بر پله کان فریاد سینه میگذاشت<br />دستی بدفتر عمر بر سر امیدو آرزو<br />خطی سیاه ز حرمان و غم نگاشت<br />آری جهان من از غصه ها پر است<br />قلبی دگر در پی مهری روان نبود<br />هرکس که جامه غم را به تن کشید<br />گوئی دگر که آدمی از این جهان نبود<br />دنیا به چه خوش بود در روزگارمن<br />این رسم روزگار چه غمگین و بس تهی ست<br />در خط زندگی در این راه بی امید<br />دیگر نشانه ای ز محبت به سینه نیست<br />●1366 فرزانه شیدا ●<br />۱۵____ ادب ____<br />سخن بگوتو به لطف ومحبت یاری<br />که حرمت خود را ,چنین نگهداری<br />نه خصم و حسادت نه بدزبانی واخم<br />نبرده ره بدری ,جزبه ذلت وخواری<br /><br />چو در دهان تو ,سرخی زبان نازیباست<br />حکایت انسانی تو ناپیداست<br />چگونه بدانم که چگونه "انسانی"<br />چو در کلام وعمل ,"آدمیت " پیداست؟ !<br /><br />نه لطف سخن دیده ام ترا, نه نیکی خوُی<br />نه درعمل تو مرادی ,نه جلوه های نکُوی<br />نه هرکه زبان دارد او" بشر" باشد<br />براه خیر ومحبت, رهی دوباره بجوُی<br /><br />____فرزانه شیدا - 1388_____<br /><br />۱۶___ در پی خویش ____ <br />کوهساری غمگین<br />در غرویب غمناک<br />منم اینجا تنها<br />ملتهب از فریاد!<br />آمدم تا که در این خلوت سرد<br />بر سکوت دل خود چیره شوم<br />آمدم تا که به فریاد بلند<br />بانک تکرار ( مرا) داد زنم !<br />من در این پیچ و خم سنگی کوه<br />رو به هرسوی غریب<br />ناشکیبا از درد<br />در پی خویش فراوان گشتم<br />و به نومیدی و یاس<br />چشمه را آینه خود کردم<br /><br /><br />لیک آخر ز چه رو<br />در پی اینهمه فریاد وفغان<br />گشتنی دور خود اندر دل کوه<br />گر یه ای ملتهب از جوشش درد<br />همچنان غمگینم<br />همچنان آشفته<br />و ز بودن خالی<br />اثری از من من نیست چرا<br />در پی چیست که میگردم من<br />کوله بارم خالیست<br />از امیدی که مرا راه برد !<br />و من اما مغموم بی هدف سرگردان<br />همچنان در راهم...و به شب نزدیکم.<br /><br />لیک این خاکی کوه<br />اینهمه سردی و دل سنگی او<br />رنگ خاکستری چهره یاو<br />سبزی بودن را<br />از دل پر طپشم می دزدد<br />و سکوتش گوئی بر فغان دل من میخندد<br />از من من اثری نیست ولی<br />در من اما طپشی بیهوده ست<br />در تلاشی مغموم<br />(رفتن و جستن خویش )!<br /><br />لیک آخر ز چه رو<br />همچنان در راهم<br />با کدامین شوقی<br />راه شب می پویم<br />کوله بارم خالیست<br />از امیدی که مرا راه برد!<br />____ 1374 /فرزانه شیدا ____<br /><br />۱۷_●_ به خود سوزن بزن! آنگه خود داور باش _●_<br />میان سینه فریاد یست<br />درون سینـه ام یک خــشم<br />و دردی مانده در بغــض گلویم با نگاهی تر<br />و چشمم ، خیره برآن آینه لبریز اندوه است<br />و بس رنجیده خاطر ،خیره مانده ،در نگاه من!<br />و فریاد است...<br />و اندوه است و<br />یک دل بس شـکسته غرقه در گفتار!<br />میان آینه با دیدگان تر نگاهش خیره مانده ،<br />در نگاه من گناهش بی گناهی هاست!<br />و از آن دل که جز عشقی ،<br />درونش نیست فقط مانده نگاهی تر میان آینه،<br />در خیرگی، بردیدگان من<br />چه گویم دیدگانم را<br />که میخواهد،جواب قلب من باشد؟!<br />که میخواهد نگرید، بیش ازاین با درد<br />...<br />ومن در باور خود،هرچه میگردم<br />گناهی را نمی بینم که محکومش شوم ،<br />اینگونه با تلخی بد بینی<br />که( من جز من ) نبودم<br />در تمام زندگی با خود...<br />و یا بادیگری ،هر کس ،<br />که بااو ،هم سخن گشتم<br />...و حتی باور من نیز ...<br />به بهت حیرتی بر من نظر دوزد!<br />و می پرسد مداوم،<br />پشت هم ،بی هر درنگی،<br />از منو از دل میان اینهمه<br />باید نباید ها گناهم چیست؟!<br />بجز یک همدلی ، یک دوستیی<br />ک مهربان دل، بودنی ،<br />در زندگانی من چه بودم؟!<br />باور من چیست؟!<br />مگر قلبی شکستم یا کسی رنجاندم، از ظلمی<br />مگر جز مهربانی راه دیگر، بوده در راهم؟!<br />مگر جز بر امیدی،<br />حرف دیگر بر زبانم بوده با،<br />هر یک دل نومید<br />مگر بر گریه و تنهائی قلبی<br />بجز یک مهربان بودم؟!<br />مگر هر دل نباید همدل و همراه و یاوروار<br />بپا خیزد،<br />برای یک دل دیگر به همراهی ، به دلداری ؟!<br />گناهم چیست؟!<br />دلی بودم بیک باور که دنیا،<br />مظهرِ عشق و محبت ، مهربانی هاست <br />...<br />خداوندا همه اینها،<br />همه اینها ،<br />چه شد در سینه ها،<br />آن باور زیبای ما، یک باور از رویاست ؟ !!<br />بگو این داوری ها چیست؟!<br />کجا ی زندگی گم شد،<br />همهایمان و باورها ؟!<br />کجای راه من، بوده خطا، در بازی اینها؟!<br />اگر شعری نوشتم شعر قلبم بود<br />اگر حرفی زدم آئین مهری در کلامم بود<br />اگر پندی دهم جز از رهِ یک مهربانی نیست<br />چه میگویند؟!! ،چه میخواهند؟؟!!<br />من اما ؛ من ؛ فقط بودم؛! <br />...<br />نه نیرنگی شناسم ،<br />در وجود خود نه ننگی را پذیرم بر دلم کین دل،<br />نشانش ،جز محبت نیست<br />و رنگ سرخ دل ،رنگی بجز رنگ صداقت نیست!<br />همه این داوریها،<br />از سیاهی های قلب ِمردمی،فانی ست<br />که قلبش آشنا با گفته های پاک یزدان نیست!!<br />من اما ؛ من؛ فقط بودم<br />و ؛من بودن؛ گناهی نیست !!<br />چو میدانم دلم از هر گناهی عاری و خالی ست.<br />((چنین بودن گناهی نیست ))!<br />...<br />و تو ای آنکه، بی رحمانه تازیدی<br />به قلب سرخ یک عاشق<br />که قلبش ماءمن ، عشق و عطوفت بود<br />تو خود را سوزنی زن<br />،تا که دریابی گناهت چیست!<br />که ناحق تاختن بر دیگری لطف و محبت نیست<br />و راه آن خداوندی که میگوئی<br />چنین ره نیست !!چنین ره نیست !!!<br />___ فرزانه شیدا ( ۱۳۸۴ ) ___<br />●<br />۱۸___ لاف ___<br />بس کن این صحبت وُعمل بنما<br />وَرنه هر گفته ای , بوّد بی جا<br />مردِ کاری , نشان بده جانم<br />لاف بیهوده تا به کی ؟ آقا!!!!<br />__ ف.شیدا 1362__<br /><br />۱۹● در پشت نقاب●<br />به هر جا جستجو گر دیده خود را<br />کنم راهی<br />نگاه بی فروغم ...<br />خسته ای سر درگریبان رادوباره باز می یابد<br />که غمگین مانده ورنجور<br />به هرسو دیده گانم میدود...<br />مأیوس وسرخورده...<br />نگاه پُر زفریادی<br />بروی چهره ی من میشود خیره!!!<br />وناگه سر فرود آرد ...<br />به معنای همه تن خستگی های پُر از حرمان!!...<br />بدون آنگه آرامش بگیرد باز!!!<br />به هر کس دیده گانم چشم میدوزدبه هر سوئی...<br />تبسم های تقلیدی , برویم میشود جاری!!!<br />که گر حتی بخواهم ...بر دلم رنگی نمی بخشد!!!<br />(چو بی معناست)*!!!<br />اگربینم زنی، مردی..جوانی ...پیر سالی را<br />بروی چهره ها پاشیده رنگ تیره ی اندوه!!!<br />وحتی ...خنده ها جز رنگ تزویری..<br />دروغین نیست!!!<br />ز رنگ زرد وبی حال دوروئی ها!!!<br />ز ناچاری گهی شاید ...برای حفظ ظاهر...<br />در ورای چهر ه ای پُر بغض،،لبخندی،،.<br />.درخشش های اشکی در نگه جاوید!!!<br />ورنگ سرخ خونباریبروی گونه ای بی رنگ...<br />که از سوز دروناله ام میگیرد!!!<br />به هرجا دیده پُر وحشتم گردد<br />هراس ِ دیدگان ِدیگران...<br />بیم دل ِ پُر التهابم رافزونی میدهد از درد !!!<br />خدایا قصه ها ،گر قصه ی فقر است وگر اندوه!!!<br />چرا تنها ،،همین،، در دیده من میشود تکرار؟؟!!<br />کجا را بنگرم آخر؟!<br />کدامین سونظر دوزم؟!<br />کجا را بنگرم یارب؟!<br />که آنجا شور وشوق وخنده ای در نور...<br />،،صداقت،، را میان چهره ای شادان<br />بدون آن نقاب پُر ز تزویر...<br />,تظاهرهای آلوده ،ولی غمگین!<br />دوباره بردلم نوری بپاشد باز؟!<br />دلم از سوز ودرد آدمی ...سوزان وغمگین است<br />توان دیدنم را ازکجا یابم؟!که این بسیار غمگین است!<br />کجا را بنگرم یارب؟!<br />کجا را بنگرم یارب؟!<br />فقط یکجا...فقط یکجا<br />خدایا ...،، آه ،،<br />فقط یکسو توان ِدیدن ِدل هست<br />نگاهم بیقراری را ... فقط یکجا<br />ز خاطر می بردبا شوق<br />به میدانگاهِ اطفالیکه در بازی بدون فکر واندیشه<br />جدا ازهر تضاد وُرنگ وافکاری<br />به شادی بی غم وسرخوش<br />وحتی ،،بی کلامی،، غرقه در خویشند<br />ودر شور وشر بازی...چه خندانند!!!<br />نه اما میشود دیدن<br />چنین شوروشّری را درمیان بچه های جنگ!!!<br />که غمگینند وبس تنها!!!<br />همین میدانگه بازی<br />یگانه مظهر امید ودلگرمی ست<br />برای این دل حیران<br />که در اینجا ؛حقیقت؛معنی خود میکند پیدا!!!!<br />بغیر ازاین ؛حقیقت؛ نیزبی معناست<br />بی معناست!!!<br />که تنها شوق وشور ِکودک این ِ زندگانی<br />،، شادمانی،،را دهد معنا!!!<br />وگر اوهم به فقر وظلم وجنگی باز<br />در سوگ وغمی ...گریان نگردد باز!!!<br />کنون اما ...<br />نه دیگر چهره ای یکرنگ خواهی یافت!!!<br />نه حتی در لبی لطف کمی ،،لبخند،،!<br />جهان وزندگی پابند ِاندوه ِزمان ...<br />هرروز,بسوی قهقرا ...<br />ره میبرد ,افسوس!!!<br />وطفل زندگانی<br />گرچه شادان است<br />به فردایش نشآید گفت که فردای دگر ...<br />خالی ز تکرار ِ,حوادث های "انسانی ست"!<br />جدا آخر ز خشم این طبیعت<br />باز باید درهراس تلخ ،،بودن ،،بود<br />که ،،انسان،، بر سر انسان<br />چه خواهد آورد فردا !!!<br />که اکنون ظلم انسانی...<br />حوادثهای اخبار جهان شد,درهمه دنیا !!!<br />اگر سیلی نیآزارد ....وگر آتشفشانی<br />سخت خاموش است ولی دست بشر<br />همواره در هرروز وُ...در هرشب بسان زلزله ...<br />با قلب سوزانی زآتشها...<br />به جان آدمی افتاده وخود ریشه ی خود را ..<br />ز بُن از جا کَند با ظلم انسانی!!!<br />خداوندا ...تو شاهد باش<br />که اینک قرن کشتار است<br />همان قرنی که میگفتند<br />جهانی میرود تا بهترین قرن ِجهان باشد!!!<br />عجب برما...عجب برما!<br />که گویا هردم وُ هر روز وشب <br />امید می بستیم ...<br />که فردای دگر"نوری" دگر دارد,ولی ..اما....<br />هنوزم بر جنایتهای دیروزی<br />که بر انسان روا کردند<br />دگرباره، هزاران صحبت وبحث است<br />دوباره قصه از جنگ است!!!<br />دوباره یا که شاید صدهزاران باره ،<br />انسانی تفنگی در کف وُدر قتل عام آدمی<br />در راه رفتن هاست!!!<br />خدایا کودک دنیا بسی تنهاست!!!<br />که انسانی به رشد وعقل ودیدن ها<br />چوُنان کوری... پُر ازخشم وپر ازکینه<br />جهانی میکند نابود!<br />خداوندا...فقط چشمم بروی هر سیاهی باز میگردد<br />وتنها آتش ودود وُتفنگ وُبمب وبمب افکن<br />جواب تازه ی قرن جدید ماست!<br />خدایا کودک ِدنیای تو <br />بس بی پناه وبیگناه وُبی خبر اینجاست<br />خدایا کودک ِ دنیای تو تنهاست!!! <br />___ فرزانه شیدا____<br />●<br />۲۰___ مرغ ودرخت ____<br />روزی آن مرغ پای بسته ی دهر<br />پروبالی برای رفتن یافت<br />پرکشید و به شادی وامید<br />" قفسی" از برای "بودن" ساخت<br />این سرائی که لانه ی او شد<br />به خیالش که آشیانه ی اوست<br />بی خبر زآنکه شد اسیر قفس<br />در سرائی که همچو خانه ی اوست!<br />...<br />نیست فرقی میان مرغ ودرخت<br />" سرنوشتی " اگر "اسارت " بود<br />" نه درختی توان رفتن داشت"<br />"نه که مرغی در قفس بگشود"!! <br />___بهمن ماه 1365 /فرزانه شیدا____ <br />●پایان بخش هفتم از: اشعار فرزانه شیدادربعدُ سوم آرمان نامه ی ارد بزرگ●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-7419244257519996592010-02-15T14:29:00.000-08:002010-03-26T10:11:09.203-07:00●اشعار فرزانه شیدا درکتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●بخش 6ششم<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />●اشعار فرزانه شیدا درکتاب●<br />بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●<br />بخش 6ششم ●<br />ـــــــــ عشق ــــــــــ<br />آمدم تا در آسمان کبودپرگشایم بسوی آزادی<br /><br />خانه سازم بر آن خرابه ی دل<br />تا بگیرم دوباره آبادی<br />ره گشایم به شادی بودنتا بخندم دوباره با شادی<br />آه ای خدای عشق و امید<br />کاش عشقی بمن نمیدادی<br />کاش عشقی بمن نمیدادی!!!<br />* ف.شیدا<br />بهانه:<br />ــــــــــــــــــــــــ<br />تو برام بهونه ای<br />تا به شوقی به روزام نگا کنم<br />واسه من یه چاره ای<br />که دلم رو به غمام رضا کنم<br />انگاری بودن تو<br />حتی یاد و خاطره ات<br />نفس آبی این قلب منه...تا دل شقایقیم<br />با همون خال سیاه غصه هاش<br />واسه تو طپیدنُ و شعری کنه<br />انگاری بودن تو...حتی یاد و خاطره ات<br />تو رگ سرخ وجودم...مثه یک رود امید<br />راهی پیدا کرده از...چشمه ی دل<br />که همه عاشقی رو...تو تنم جاری کنه<br />مثه اون زمزمهی رودی که رفت...از تموم رگ من<br />تا توی متن وجود.<br />بی تو دنیا...مثه یک دشت سیاهه واسه من<br />واسه من طلوع فردا نداره<br />خورشید و آفتاب و مهتاب نداره<br />بی تو چشمامم دیگه خواب نداره<br />دنیا هم برای من ...مثه یک شب سیاست<br />.. که همه ستاره هاش... پشت یک ابر سیا قایم شدن<br />توی قهر لحظه های بی کسی<br />تُو سکوت یه شب سرد و سیاه.<br />بی تو دنیا ...دیگه بودن نداره<br />وقتی که آسمونش ...آبی رویا نداره<br />وقتی حرفی از منو ما نداره<br />چیزی جز غصه ی فردا نداره!<br />بی تو دنیا...مثه یک قاب رو دیوار میمونه<br />خالی از نقاشی زندگیه<br />رنگ سبز و سرخ و آبی نداره<br />طرحی از روزای شادی نداره<br />خالی از تصویر یک عاشقیه... آخه قابی خالیه<br />بی تو دنیا دیگه بودن نداره<br />دل من شوقی به موندن نداره<br />آره تو بهانه ای...آره عشق من برام بهانه ای<br />....واسه قلب عاشقم....که به شوق بودنت<br />زندگی روسر کنم<br />به امید عشق تو....توی راهه زندگی<br />خستگی رو از تنم بدر بکنم<br />آخه دل محبتو ...باتو شناخت<br />قاب خالی دلم ....نقشی گرفت<br />رنگ زیبای محبت و وفا<br />نقش رنگین یه باغ باصفا<br />همه یادآور قدرت خدا....همه یادآور قدرت خدا.<br />آره دنیا بی تو بودن نداره<br />وقتی که آسمونش آبی رویا نداره<br />وقتی که حرفی دیگه...از منو از ما نداره<br />تو برام بهونه ای... یه بهونه ی قشنگ<br />تا بیادم بمونه ... همه عشقای قشنگ رو زمین<br />ذره ی کوچیکی از عشق خداست<br />عشقی که بی انتهاست<br />عشقی که بی انتهاست*<br />ف.شید ا 1383 سوم مهرماه<br />______________<br />آ خرین راه<br /><br />بسیار آرام آمدم ....شاید.. حتی.. پاورچین<br />آنقدر آرام که سایه ام نیز<br />احتیاط میکرد... مبادا... ..آه..!!!<br />گذر ازاین کوچه ها... اما...<br />آنــگونـه کــه مــی پنــداشتم<br />آسـان نبــود<br />می ترســـیدم<br />از دیــدن ودیــده شدن<br />از دوبــاره ... بر لبــی بودن<br />در نـــگاهــی جــستجو شــدن<br />وباز دلشــکسته پـای پـس کشیـدن ورفـتن<br />آرام ...آرامــتر از...صـــدای قـــلبم<br />آرامتـر از طپش های درون سینه ام حتی<br />آرامـــتر آمــدم<br />وهــمینگونه آرام نیــز ...خـواهم رفــت<br />مـــرا... دیــگر نـــخواهــی دیــد<br />کــلامـی زمـن دیگر... نـخواهـی شـــنید<br />وشـــا یــد گاه قـــلم<br />بـاز بـــگرید... ونــاله ای برخـــیزد<br />ازســـوزش نـوک قـــلم...<br />بــر واژه های.. دلشـــکسته ام<br />و از اشـــکهای دردآگـــین شــبانه ام ...<br />ردپــائی بــماند در<br />* شــعرم<br />* در آغــوش تـــنهائی<br />* در آشـــیانه شـــعر<br />* در آغـــوش شـــعر<br />یا * درکـــوچــه بــاغ هــای تـــرانــه ام<br />و * در کنج خلوت شعرم<br />عطر... دلتنـــگی بپــاشـــد<br />دیگر آرام خواهم گرفت..<br />اگرچه بغض در گلــو<br />آه در ســـینه... تـــنهای تــنها<br />در دلشـــکستگی ی*<br />شـــیداوش روحـــم<br />که در هــزاربــاره گی زنــدگیــم...<br />شـــکست ...آری شـــکست....<br />بــی هــیچ گنــاهی ...امـــا<br />امــا...زیــن پــس..<br />مــرا نخواهـی دیــد<br />نـه تــو...نــه او...نـه هـــیچکس<br />تـــعجب نــکن<br />حـتی اگر تــرا نـیز...صـدا نکـنم<br />...یــا چشــم برتـو ببنـــدم<br />و خـلــوتم را... زار بگـریم<br />د یــگر جــز شـــعر... ازمن ...<br />هیچ نمانده اســت...<br />نه حتی در آشیانه هایم!!!<br />اما...مــن...هـمیشه در ســکوت مــیروم<br />مـن آخر ..از بدرود بیـزارم<br />از خـدا حــافظ گــفتن ها... در رنـجم<br />...<br />بـسیار.. آخـرگـفته ام: بـدرود<br />توان باردیگر گـفتنم نیـست<br />نـه دیـگر بـاتـو...نـه...<br />... دیـگر بـس اســت مـرا!<br />سـلامی آغـاز نمـی کنم دیـگر<br />کـه بـدرودی... در پی داشـته بـاشـد<br />امـا برای تو.... برای او....وبـرای هـمه<br />در دل هـزار هـزار آرزوی خـوب را<br />...آرزو میـکنـم<br />آه... آمـدم ...به آرامـی....<br />میــروم دگربار... آهســته!<br />ودیگر نـخواهــم خـواند...<br />حتی زیر لـب :<br />*هـمسفر ..آهسـته تر.. ازکـنار من گـذر<br />*راه تــو.. راه من اســت..<br />بی تـو کـُویـک هــمسفر<br />*هـمسفر ایـن راه مـا ..*..<br />راه عـشق است و صـفا<br />بــردی از یـاد مگر؟.......<br />تـو وفـای عـشق مـا؟<br />....این اما شـــعری بـود<br />در ... روزگــاری...<br />که بایـد فرامـوشـش کنـم<br />در دوبـاره گـی... شکـستن<br />...نه... دیـگر نمیخوانم ...<br />....<br />نمی تـوانـم...نمی تـوانـم!!!<br />زیـن پـس اما...زندگانـیت خـــوش بــاد<br />که مـیدانـم زین پس ...هــمیشه<br />هـزار خـاطره را با دل مـی کشـم...<br />با روح مـی برم<br />و در خـود مــیمـیرم<br />نمیــگویـمت: بامـید دیـدار ...<br />که دیـداری نـخواهــد بود<br />نمیـگویـم ونه حتی ...تا بــعد....وآه...<br />چـه بـی ثــمر بـود ایـن گـذر<br />چـه پُـر اثـر بـر مـن<br />فـقط بـه فـقط ..مـیگویم ترا ...<br />شـاد باشـی وخــوشبخت<br />کـامـران باشــی و در امـان خـدا<br />یـادت هـمراه دلـم مـیماند<br />در راه ... راه ِ رفــتن<br />یـاد تــو ...تــو .. و حــتی تـــو<br />1383ف.شیدا<br />____________________<br />هیچ گاه عشق به همدم را پاینده مپندار<br /><br />___اینگونه بودن! __<br />صدایی خسته در صد واژه ی مبهم<br />وصدها واژه ای در سطر خیس قطره های اشک<br />میان خیسی هرخط دفتر . . .<br />در تب فریاد و چون سرخی غمبار شقایق ها<br />نگاهی غمزده خونین<br />درون سینه اش رنگ سیاهی های یک اندوه<br />و تکرار خطوط اشک<br />میان خط به خط دفتری خاموش<br />و اما بازهم خاموشی و اندوه<br />ودر صدها سوال مانده در تردید<br />به سرگردان سکوتی باز پیچیدن بخود . . .<br />در یاس نا سامان یک "بودن"<br />نیازی سخت درمانده به فریادی ز قعر سینه ای همواره در خاموشی مطلق<br />ویک نومیدی سخت وسیاه از هرچه بودن در میان اوج نامردی<br />به قعر نامرادی ها اگر حق هم چنین باشد<br />چنین حق دل من نیست<br />نه حتی حق تو در بودنی تنها برای زنده بودن ها . . . فقط یکبار !<br />نه بار دیگری از روی دانش های عمری زندگی کردن . . .<br />( فقط یکبار ! )<br />ولیکن زندگانی ، زنده بودن نیست !<br />بسی بالاتر از این ، حق ِ بودن هاست !<br />و اما عشق . . .<br />گذار رودباری در رگ خونین قلبی پر طپش اما . . .<br />رسیدن تا به مردابی میان زندگانی بین آدمها !<br />ز دنیا حق من " اینگونه بودن "<br />باز هم ، حق دل من نیست . . . نه حتی تو !<br />خداوندی که جان بخشیده قلبی را<br />به هر تن در جهان خویش<br />تنی آزاده را روی زمین همواره می جوید<br />واما آدمی درحد جای خود گرفته حق بودن را ،<br />میان این زمینِ ِ تا ابد درگیر ناحقی !<br />نه دیگر ! حق تو یا حق من<br />"اینگونه بودن "نیست !<br />1388 فرزانه شیدا ـــــ<br />___دیروز ...امروز ...فردا* __<br />دیروز فردایم<br />را بی ثمر خواندم<br /><br />امروز دریافتم<br />که بی ثمر نبود<br />گریز از دیروزی<br />که زندگیم را<br />عبث کرده بود<br />بی آنکه عبث باشد<br />رنگ تیره ای از گذشته را<br />ثمره ی فردایم کرد<br />چه با اشتیاق<br />از میله های زندان گذشته<br />گریخته بودم<br />و چه تلخ دریافتم<br />که هنوز<br />در حصار گذشته ها<br />در زنجیر مانده ام<br />با عشق یا بی عشق<br />به جرم گناه آلوده ی دوست داشتن<br />در اسارت بودم<br />هر چند که عشق<br />معنای زیبائی از محبت است<br />بر هر چه در دنیاست<br />..و دوست داشتن<br />سمبل قلبی ست<br />که هنوز<br />بی مهری ندیده است..<br />هر چند بسیار دیده بودم<br />بی مهری ها...اما<br />دوست میداشتم<br />آری دوست میداشتم ،<br />لطف دوست داشتن را<br />آنهم در کدامین دنیا!!<br />دیروز فردایم را<br />بی ثمر خواندنم<br />امروز دریافتم<br />که بی ثمر نبود<br />امروز نیز لبهای خاموش پر فریادم<br />در بیصدائی ها بر هم فشرده میشود<br />با پرده ی سکوتی که<br />رویاروی من و بر لبهای خموش من<br />فرمان خموشی صادر نموده است<br />و رویایم را درهم می شکند<br />رویای دوست داشتن را<br />دیروز رنج می کشیدم<br />چرا که دوست میداشتم<br />امروز رنج می کشم<br />زیرا می پرسند :چرا دوست میدارم<br />و من خاموشم<br />چرا که نمیدانم"<br />دوست داشتن "<br />چه معنائی<br />جز "دوست داشتن "<br />میتواند داشته باشد<br /><br />و آنکه دوست میداشت<br />دیروز چرا مرغ شکسته بال<br />قفس دردانگیز عشق بود<br />و امروز چرا بسته پر<br />قفس ناباوری های<br />دنیای بی محبت<br />با من بگو چرا؟ چرا نا آشناست<br />دلهای امروز با محبت و عشق<br />چرا تردید هاست در معنای عشق<br />لیک بر من شرمی نیست<br />اگر در دنیای خالی ار عشق<br />توانستم<br />عاشقانه قلبی مملو<br />از محبت باشم<br />عاشقانه دوست بدارم<br />و عاشق باشم<br />چراکه دنیای من "دنیای محبت" بود<br />هرچند در نگاهها ناشناس<br />در باور ها پر تردید<br />عشق را می توان<br />به گلبرگ گلی نیز با تمامی وجود بخشید<br />اگر قلبی را توان بخششی<br />از مهر ،<br />محبت و دوست داشتن باشد<br />که این نیز<br />بر هر کس ساده نیست<br /><br />اگر مهربانی را<br />نشناسد...<br />...دیروز فردایم را<br />بی ثمر خواندم<br /><br />امروز دریافتم<br />که بی ثمر نبود<br /><br />قلبم<br />ثمره ی دوست داشتن خویش را<br />در یادگیری عاشق بودن<br />دریافته بود<br />دل خدای عشق خویش را<br />یافته بود<br />او را که خود عشق بدل<br />بخشیده بود<br />دیگر میدانستم<br />از شهر بیهوده گی<br />گریخته ام<br />حتی اگر ...<br />از نگاه دیگری<br />راهی نپیموده باشم<br />...دیروز فردایم را بی ثمر خواندم<br />امروز دریافتم که بی ثمر نبود<br />عشق گناه بی گناهیم بود<br />و اگر در زندان ناباوری خویش<br />آزادم کرده اند<br />یا بنام دیوانگی<br />میخواهند زندانی را ببخشند !<br />که گناهی نکرده بود<br />من اما به سر بلندی<br />از کنار اینان<br />خواهم گذشت<br />گناه من<br />اگر گناهی باشد<br />جز "دوست داشتن" نبوده است<br />...آری ...امروز یا فردایم<br />از اثر دیروز<br />از "احساسِ عشق"<br />در درونم درامروز<br />میتواند<br />در دستهای دیگران<br />به ظلمت باشد<br />اما برای آنکه<br />سراپا سوخته بود<br />ودیگر آتش نمی گرفت<br />چه فرقی داشت<br />من اما هرگز<br />به" ظلمت" خو نخواهم کرد<br />که" دوست داشتنم"<br />هر گونه بود<br />هرگونه هست<br />به هر چه خواهد بود<br />به هر که خواهد بود<br />روشنائی روح و درون من است<br />ثروت من است در اوج تنگدستی<br />در دنیای مردمان خودباخته ای<br />که از عشق بی نصیب مانده اند<br />ز بخشش بی خبر<br />از خود خویش لبریز<br />از باور عشق ناکام!!<br />...<br />مرا چه باک.. مرا چه غم<br />آنگاه که خداوندم با من است<br />...دیروز فردایم را بی ثمر خواندم<br />... امروز دریافتم که بی ثمر نبود<br /><br />1364____* فرزانه شیدا*<br />رنج آدمی را نیرومند می سازد برسان کوهستان سخت . ارد بزرگ<br />___اینچنین پابندم___<br />دیده ام خیره بر این کاغذ هاست<br />بر خطوطی که قلم بر آن زد<br />بر حروفی که گهی خط خورده<br />و به آشفتگی صدها حرف<br />که اگر باز نویسم آنرا<br />بازهم دل به پریشانی وغم<br />در پی حرف دگر میگردد<br />آن الفبائی را<br />که دبستان وکلاس<br />بمن آموخته بود<br />گوئیا گم کردم<br />دفتر وکیف و کتابم را هم<br />ودلم را پس از آن<br />خیره ام بر همه ء کاغذها<br />که من آخر ز چه رو<br />اینهمه کاغذ سرگردان را<br />اینچنین سال به سال<br />یک بیک می گردم<br />وتوان در من نیست<br />بگذرم از ورقی تا خورده<br />که درونش یکروز<br />در میان شعری<br />چشم گریانی را<br />کرده ترسیم تب احساسم<br />یا که در یک شب دیگر خطی<br />روی یک برگ تهی<br />با ز ترسیم شدو شعری شد<br />مانده در دفتر شعرم برجا<br />قدرتم نیست سپارم بر باد<br />چک نویسی حتی<br />که بر آن قطره اشکی افتاد<br />قدرتم نیست فراموش کنم<br />که به هر بیت وبه هر تک غزلی<br />که به هر نثر وبه هرواژه عشق<br />اینچنین پابندم<br />وتمامیت این برگ به برگ<br />از درخت دل پر باری بود<br />که به هر فصل که از راه رسید<br />از خود وبودن خویش<br />نقش خود ایفا کرد<br />لحظه ای سبز بهارانی بود<br />لحظه ای میوه به تابستان داد<br />در خزان<br />برگ وجودش خشکید<br />وتن لرزانی<br />در زمستانی شد<br />و هر آن دانه ءبرف<br />نزد او حرمت داشت<br />بر تنش جائی داشت<br />زندگی بود تمامیت این بودن ها<br />لیک من حیرانم<br />که کجاشد همه آن روز وشبی<br />که کنون در تقویم<br />بدلم میگوید<br />اینهمه سال گذشت<br />آه ای برگ سفید<br />که کنون منتظری<br />تا دگر باره به احساسی سبز<br />سردی بودن را<br />از تو واز دلها<br />بزدایم با شعر<br />از دل خود هم نیز<br />لیک ای برگ سفید<br />گوئیا هیزم تن میسوزد<br />شعله اش پیدا نیست<br />در دلم<br />روح الفبا هم نیز<br />خود شراری دارد<br />زندگی قصه یک پرواز است<br />لیک بر روی زمین<br />روح همواره ز جسم ,آسمان میخواهد<br />آسمانی که درآن<br />دل اگر بارانی<br />یا که در پائیز است<br />یا زمستان بدلش سردی داد<br />باز هم هیزم یک بودن بود<br />در درون آتش<br />بازهم هیزم یک بودن بود<br />گرچه تن سوخته اما سرشار<br />از همه احساسی<br />که بدل ره میداد<br />وبه آن دل می بست<br />اینچنین پابندم<br />اینچنین پابندم به هر آن لحظه خویش<br />اینچنین پابند است<br />دل به رویائی چند<br />که به عمرش همه روز<br />زندگانی بخشید<br />اینچنین پابندم ...اینچنین پابندم<br />نهم آذر 1385 فرزانه شیدا_______<br />___ بنویس ____<br />قلمت را بردار<br />و برای دلِ شب باز نویس<br />که اگرخسته نوشتم<br />در شب<br />از سر غصه ی تاریکی نیست<br />روزگارم پره نور<br />دیدگانم بیدار<br />دل من غمگین است<br />دل من غمگین است<br />واگر بیدارم<br />درگذر از شب و شبها هرشب<br />کوچه های شب بیدار زده<br />همدمم خواهد بود<br />ماه ومهتاب کنار دل من<br />و به همپائی هر نقطه زنور<br />در دل شب زده غمناکم<br />هم سخن گشته دلم<br />باشب و کوکب و<br />مهتاب و نسیم<br />آه افسوس ولی<br />کس دراین خلوت تنهائی شب<br />همصدا بامن و<br />با قلبم نیست<br />کوچه هم بس تنها<br />دل من بس غمگین<br />آسمان گاه بگاه<br />ابری وتیره وباران زده<br />بامن هم پاست<br />لیک افسوس دلم<br />همچنان غمزده<br />در کوچه ی شب<br />رهگذار شب غمناک ِدلاست<br />آسمان تنها نیست<br />گل ز هر شبنم شب<br />بوسه بخود میگیرد<br />من ولی باز<br />همان سرگردان<br />من همان بیدارم<br />دل من بس تنهاست<br />دل من بس تنهاست<br />در هرآن کوچه شب<br />در هرآن ساعت غمناک گذر<br />دل من بس تنهاست<br />دل من بس تنهاست<br />شنبه 19 آبانماه 1386<br />ــــــ فرزانه شیداـــــ<br />*ــ...و کسی نیز بما گوش نکرد ....!*ـــ<br />گفتی وباز شنیدم که دلت<br />سخن از دلتنگی ست ..<br />سخن ِاینکه سکوت<br />در دلت باز شکست<br />وتو گفتی با دل<br />هرچه در قلبت بود...<br />لیک گوش همه این مردم دهر<br />خالی از گفت وشنود<br />خالی از باورهاست<br />ودلی چون دل ماه<br />رچه مینالد ومیگوید باز<br />کس به یک چشم ونگاه<br />به رخ خسته ما نیز<br />نگاهی زسر شوق نکرد<br />من که فریاد زدم<br />با دل خویش<br />منکه گفتم<br />همه اندوه دلم<br />منکه هر روز<br />و هرآن شب به غمی<br />واژه در واژه<br />به تکرار امید<br />درقلم مُردم وبا اشک<br />به صبح دگری...<br />پای اندوه دلم<br />باز کشید<br />وهنوزم که هنوز<br />بیصدا مانده دلم<br />باهمه گفتن ها<br />باهمه شعر وسخن<br />باهمه دفتر و گفتار وکتاب<br />هیچکس گوش شنیدن<br />که نداشت<br />هیچکس غصه عالم<br />که نداشت<br />همه کس غرقه به خویش<br />غرقه در دنیائیست<br />که در آن یاد<br />دگر مردم دهر...<br />رفته دیگر ازیادومن<br />افسوس ...<br />ای خدا<br />خود تو بگو<br />ازچه رو اینهمه غم را<br />بدلم باز کشم<br />من که هر فریادم ....<br />میخورد بردیوار!!!<br />منکه حتی به قلم ,<br />اشک و به دل خون دادم<br />ما چه گفتیم<br />مگرجز حقیقت جز عشق<br />جز محبت... خوبی ...<br />ما فقط<br />قصه تکرارِ<br />همان دیروزیم<br />شنوائی به جهان<br />نیست که نیست<br />رمز ویران سکوت ...<br />عاقبت بر لب من نیز نشست ...<br />وسکوتم پس ازاین ..<br />نه به فریاد و قلم<br />نه به اشک ونه به آه<br />با کسی هیچ نخواهد گفتن<br />من فقط تکرارم ...تو فقط تکراری<br />و کسی نیز بما گوش نکرد<br />و کسی نیز بما گوش نکرد!!!<br />،، دل من پرشده از گفتنها،، ،،<br />دل من پرشده از گفتنها،،<br />یکشنبه ۱۶ دیماه ۱۳۸۶<br />از: فـرزانه شـیدا<br />ـــــ برگ افتاد ــــــ<br />برگ افتاد ز آغوش درخت<br />مرغکی پر زد و بر شاخه نشست<br />باد در برگ درختان پیچید ..<br />سیب سرخی در آب ...<br />در دل حوض سفید ... همچنان میرقصید<br />عکس خورشید چه لغزنده بر آب..<br />در گذر بود و... کنارش ابری<br />من ولی ... غرقه به یک برگ سفید<br />بر دل و دامن دفتر...تنها....<br />غرقه در صحبت دائم با دل<br />منو خودکار سیاه...<br />منو این برگ سفید ...<br />منو دنیائی حرف...<br />بارش اشک مداوم بر آن...<br />لحظه ای خیره به پائیزی سرد...<br />لحظه ای غرقه به خویش!<br />...<br />روز پائیز به همراهی باد<br />...در شتابی جدّی ...<br />در جدا کردن هر برگ ... پس از برگ دگر<br />گوئیا قصد سفر داشت که زود ...<br />تا زمانی باقی ست<br />فصل پائیزی خود را اینجا<br />به هر آنکس که نگاهش میکرد ...<br />باز پس داده و اثبات کند...<br />که دگر پائیز است.!<br />و منو دفتر من... بی هرآن پائیزی<br />فصل در فصل همه ؛بودن؛ را ...<br />در هرآن برگ... پس از برگ دگر<br />قصه گفتیم و کسی گوش نکرد!!<br />و کسی نیز ندید...که جهان ِ دل ما<br />در کجا برفـی بود....<br />در کجا بارانی...<br />کی به پائیز رسید<br />یا بهارانش را...در کجا سر میکرد؟<br />...چه زمان طی میکرد؟<br />مرحبا بر دل هر فصل جهان...<br />که اگر آمد و رفت ...لااقل در نگه مردم دهر<br />همه جا دیده شد و نقشی داشت....<br />در دل یک یک افراد جهان!<br />......آه و افسوس بما..<br />که بدون اثری...<br />آمده ... مانده و... آخر رفتیم<br />____ف.شیدا 1383 مهرماه____<br />* تسلیم ! *<br />بسه دیگه برای من , این گذرون ِلحظه ها<br />گذشتن و ُرفتن و ُ باز , یه رفتن ِبی انتها<br />بیت غموُ , زار زدنی ! , توُ خلوت تنها ئیا<br />رفتن تُو آغوش غزل , توُ کوچه های بیصدا!<br /><br />همیشه رفتنی بودن , تسلیم زندگی شدن!<br />به "غم" بگم باشه ! بمون!باز غرق سادگی شدن!<br />همیشه با خودم بگم، که قسمتم همین بوده<br />یاکه, توُ دست زندگی, اسیر ِ بردگی شدن<br /><br />نگو که سرنوشت ماست, نشستن وغم کشیدن<br />اشکو ُ بدل راه دادن وُ ,خنده ی "غصه" رو , دیدن!<br />از لحظه ها گذشتن وُ دویدنی سوی ... کجا؟<br />دویدنای ِبیخودی, واسه ؟! به آخر رسیدن؟!<br /><br />نگو که سرنوشت ماست , نشستنی پای غمی<br />شادی باید یه جا باشه ، حتی یه ذره یه کمی<br />تا کی اسیر سادگی ،هی خودمو گول بزنم؟!<br />بگم به دل تقصیر توست, اگر که تو اسیر شدی!<br /><br />کی گفته دست ِتقدیره ، دست قدر یا که قضا<br />فقط برو راهی که هست !, بدون هیچ چون و چرا!<br />تسلیم زندگی با شوُ ! بگو خودش درس میشه !!!<br />هرجارو هم ، نگاه کنی ، نگفته اینا رو ،خدا!!<br /><br />نه بخدا , برام بسه , اینجوری , آواره بودن<br />توُ دست غصه ها اسیر , همیشه بی چاره بودن!<br />بیام بشم عروسکی , توُ دست سرنوشت وغم؟!<br />وَِیلون و ُسرگردونِ غم ، مثله یه بیکاره بودن!<br /><br />یا که بپای هر دعا "دنیا " منو ، ، دک بکنه<br />توسبزه زار باشم ولی ، منو "مترسک " بکنه!<br />بیاد بگه که سرنوشت ، اینجور واونجور نمیشه!!!<br />تا یه روز آخرش بیاد ,خودش منو " حک " بکنه! ؟<br /><br />من زیر بارش نمیرم , که تا ابد اسیر باشم<br />سفره ی شادیها باشه !نخورده اما سیر باشم!<br />همش بهانه بیارم ، بگم گناهه " هَستیه"!<br />مثله یه کوری توی راه ، سرگردونِ "مسیر" باشم!<br /><br />هرجوریم حساب کنی، من زیر بارش نمیرم!<br />یه روز توی همین روزا، حقمو من پس میگیرم<br />خدا خودش شاهدمه ،که نون دل رو میخورم<br />"شیدا"م ولی وا نمیدم ، حتی اگرهم بمیرم<br />چهارشنبه ۴ شهریور ۱۳۸۸*<br />__*فرزانه شیدا___<br /><br />* صدایم در نمی آید ...صدایت کو؟!*<br />صدایم در نمی آید،نه حتی کُنج تنهایی<br />نه در جمعی که دائم از حقیقـت قصه ،<br />می سازد !نه در آن باور دیروزی مطلق<br />که ترمیم درون زخمی من بود !<br />صدایم در نمی آید نه حتی در نوشتاری<br />که رنگ عاطفه در جوهری شبناک<br />وگه در تیرگی رنگ ِ شب اندوه<br />به جایم باز می نالد !<br />(حقیقت رااگرانکار می باید" حقیقت "نیست! )<br />صدایم در نمی آید،<br />نه آنجایی که می بایدبه خشم سینه فریاد<br />یز درد دائم این زندگانی زد !<br />صدایم در نمی آید ، صدایت کوُ ؟!<br />که در کُنجی خداونداصدای ناله واندوه<br />می پیچدو اشک درد ،<br />فراوان میچکداز دیده مظلوم !<br />ولی تنها ، سکوتی نابسامان<br />کوچه گرد ِ روز وشبهایی ست<br />که من در بیصدایی ها !<br />که تو در بی خیالی ها !<br />که او گم کرده سیرت<br />غرق یک آیینه ی شفاف !<br />و آنها و همه مشغول لافی چند<br />به خود سرگرم و مشغولیم !<br />من اما شرم میدارم که در دستم<br />قلم شیون زنان تر می کند ،<br />چهرِ ورق ها را !<br />و من در آه خود گم می شومَ ،در ابر<br />!من آخر سخت گریانم !<br />ومی بارد نگاه آسمان مغموم و خون آلود !<br />و در خشمی ، به رعدی ....می شکافد ,<br />سینه خود را !<br />بگو حالا کدامین چهره گویا بود؟ً!<br />نگاه تو درون آینه با رنگهای مانده در صورت<br />نگاه لاف زنهای همیشه دائما<br />مشغول حرافی !<br />نگاه دستهایی که هردم با قلم<br />تسخیر می گردد و روحی باز می میرد !<br />و یا آن آسمان با هر شکاف رعد بر سینه<br />ز درد و زجر وظلمی کهبه جای اشک او،<br />همواره و هر روز چو رودی<br />محوبه روی این زمین جاریست !<br />من اما بازهم خاموش ،صدایم درنمی آید !<br />تو هم آینه را بردار<br />و بر چهری که روزی پیر خواهد شد<br />به رنگ و روغنی دیگر ،بزن دستی !<br />توهم ای لاف زن هر روزه و هر روزبه گوش هرچه بیکار است<br />بخوان ؛یاسین؛ به گوش خود ! و در دل خنده کن بر جمع بیکاران !<br />به کُنجی دیدگانی باز می باردبه کنجی باز مظلومی ست<br />صدایش گم شده در این هیاهو ها<br />که در آن باز سبزی ، باز میوه<br />باز حرف ِ نفت وگاز وُ گالُن بنزین<br />و رنگ آخرین ُرژ ،بر لب مصنوعی خواننده ی غربی<br />تمام حرف هرروزجماعت هاست !<br />و اما ظلم را در کاغدی رنگیبه روبانی و تزئینی<br />به هرچه بی خرد تر ازخود و از خویش<br />چه آسان می فروشد ، در دم بازار !<br />صدایم در نمی آید . . . صدایت کو ؟!<br />که گر حتی فغان هم سر دهمچیزی به این قلبم نمی ماسد !<br />و آهم می رود تا ابر !<br />که تا در رعد جانسوز" سما "أ, من هم بگریم باز !<br /><br />صدایم در نمی آید!صدایت در نمی آید !<br />تفاوت این میان در چیست ؟<br />خموشی تا ابد رنگ خموشی هاست !<br />صداهم تا ابد در واژه های درد حیران است<br />بدون حنجره در باد !<br />صدایم در نمیآید . . . صدایت کو !؟<br />من اما سخت گریانم .... من اما سخت گریانم !<br />یکشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۸۶<br />***فرزانه شیدا ***<br />*ده فرمان *____<br />در مناجاتی پاک, دستها سوی خداوند ,بلند<br />روح سرشا ر ز امواج دعا : یا محمد (ص)<br />تو مرا یاری کن<br />تا بگویم ز تو و نام خدا<br />من ز هر جمله که از سوی خداست<br />همچو شمعی بدرون آب شدم<br />غرقه در این همه آیات خدا<br />غرقه در این گوهر ناب شدم<br />من ز قرآن تو سرشار شدم<br />با هرآن سوره و هر آیه ی عشق<br />مست قرآن شده هشیار شدم<br />زینهمه جمله ی پرمایه ی عشق<br />کاش یارب که توان بود مرا<br />تا بدرگاه ِ تو راهی جویم<br />تا بگویم بتو از بنده گیم<br />راه تو همچو محمد (ص) پویم<br />لیک در راهِ تو این می بینم<br />که محمد(ص) فقط او بود وهم اوست<br />مظهر پاکی و ایمان به خدا<br />این همان اوست که اینگونه نکوست<br />من کجا هستم و او بوده کجا<br />این همان مرد خداوند من است<br />این همان گوهره ی پاک وجود<br />این همان یاور دلبند من است<br />روح پرواز دعا همچو صعود<br />این همان رهبر ایمان باشد<br />که به غفلت زده , پایانی داد<br />او که دل در ره ا و می کوشد<br />او که ایمان مرا جانی داد<br />او که قرآن ِ تو بر دنیا داد<br />او که در هرسخنش پندی بود<br />او که عشق تو به این دلها داد<br />او که چشمان مرا باز نمود<br />دل ِ" شیدای" مرا باز نگر!<br />زندگی با تو مرا آغاز است<br />روزگارم همه سرشار دعاست<br />روحم ازعشقِ ِ تو در پروازاست<br />دل شیدائی من در ره ِ عشق<br />با محمد (ص) نفسء گرم خداست<br />عشق تو عشق محمد (ص) بدورن<br />این سعادت به من شیدا بخش<br />تا بدرگا ه ِ تو باشم مجنون<br />گر حقیرم تو مرا باز ببخش<br />که مر ا در ره تو راه بسی است<br />یاورم در ره تو مرد خداست<br />آن محمد (ص) که مرا دادرسی ست<br />آن محمد (ص) که تو پندش دادی<br />تا به قرآن بنویسد بر ما*<br />پند هائی ز ره آزادی*<br />ده سفارش که تو براو کردی<br />و به هر مُسلم پاک و آزاد<br />و محمد (ص) به منو بر ما گفت<br />که خداوند مرا پندی داد<br />پیرو راه خدا گر هستی<br />بنده ی خالص آن یارب باش<br />که بهشت تو بدینگونه بجاست*<br />* ره اخلاص به خاطر بسپار,<br />آشکار است و یا پنهانی*<br />*دادگرباش به خشنودی و خشم* ,<br />گر که یک مُسلم با ایمانی*<br />*در میانه ره خود پیش ببر*<br />در نیازو به توانمندی خویش*<br />*بگُذر با دل خشنود و بِبخش*<br />گر کسی کرده دل زار تو ریش*<br />*دست یاری بده بر آنکه ترا*<br />کرده محروم به ظلم و ستمی*<br />* برو دیدار همان یاور و دوست*<br />که ترا ترک نموده به غمی*<br />*و فراموش مکن بنده ِی حق*<br />که نگاه تو بوّد عبرت و پند*<br />* یاد کن با سخن از یاد خدا*<br />یا لب ِخویش به "اندیشه " ببند*!!<br />و چنین بود محمد (ص) به جهان<br />و هم او گفت به یاران خدا :<br />*ای مسلمان به هرآن وقت و زمان*<br />سخنی را تو به بیهوده مگو*<br />*باش آگاه تو از آن *حق زبان*<br />* که بهشتی ست* زبانی که نکوست*<br />*مکن آلوده زبان را تو به خشم<br />* مشو رنجی بدل دشمن و دوست<br />***<br />و چنین بود ره مرد خدا<br />او همان مظهر پیمان و وفاست<br />اوهمان مظهر پیوند خدا<br />او همان راه رسیدن بخداست<br />رستگاری تو بیآموز ز او<br />که محمد (ص) ره ِ الله رَود<br />با همان او* سخن از عشق بگو<br />تا دلت همره ِ الله شود.<br />"دل شیدائی" ما همره توست<br />یا محمد (ص) , تو مرا یاور باش<br />تو بگو راه منو عشق کجاست<br />تو مرا در ره او رهبر باش<br />آبانماه ۱۳۸۵<br />___ فرزانه شید ا ___<br />____ پنجر ه___<br />اینــهمه پنــجـره در کوچه و شهر<br />پشت هر پنــجره ای خاطره ای<br />قصه از عشــق و محبت بسیار<br />قصه ها از دل این اهل دیار<br />قصـه ها بسـیارنـد<br />گاه هریک چو کتابـی ست قطور<br />گاه ویرانی مردی ز غرور<br />گاه از حرمتِ یک قلب صبـور<br />گاه اندیشـه ی یـک زن<br />به خـیال<br />گاه از باور پرواز ،<br />بدون پر و بال<br />قصـه ها بســیار است<br />پشت هر پنــجره ای<br />لیک چون پنـــجره ها<br />یک لبــی باز نشــد<br />تا بگوید:غـم چیســت<br />یا بگوید که دگر<br />غمـــگین نیست<br />یا بگویــد که اصول دل شادان<br />در چیسـت<br />از چه باید خندید<br />ازچه با گریه اندوه گریسـت<br />معنی بودن انسان در چیست<br />قـصه ها بسیارند<br />و پر از خاطـره ها<br />پشـت هر پنــجره ای<br />دل انسان طپشی دارد بازد<br />که ز سرسبـزی بودن گویـد<br />گرچه در عمـق سکـوت<br />لیک همـواره به هر ثانیـه ای<br />می طپـد باز پر از<br />حـس نیـاز<br />در تـمنای وفـا<br />در تـب عشـق هــنوز<br />نبــض بودن به امــیــد<br />می زند در شــب و روز<br />و چه غــافل دل ماســت<br />که اگر بودن ســبزی باید<br />سبـزی روح طلــب مــیدارد<br />و دراین باغ پر از سبــزه دهــر<br />گل احساس و محبــت افسـوس<br />جایگاهــش خالــیست<br />و جز این حرفی نیســت<br />قــصه ها بســیارند<br />پشت هر پنــجـره ای<br />و اگر پنــجـره ای باز نـشــد<br />جای تـردیدی نیســت<br />که ز باغ دل او هــم امــروز<br />جای گلهای محبت خالیست<br />دل او شادان نیســـت<br />و اگـر باز کــند پنــجـره را<br />شایـد از لطــف نسیـم<br />روح او تازه شـــود<br />با نگاهی به مســیر پرواز<br />با یکـی رنگ تبســم بر لــب<br />بر همان آبــی دهــر<br />آسمــانــی که بر او هرچـه گذشت<br />عاقبــت رنــگ دلــش آبــی بود<br />و پر از خــاطـره های پــرواز<br />و پــر از خــاطــره های پرواز<br />فرزانه شیدا/ 1382<br />* گیتی همواره در حال زایش است و پویشی آرام در همه گونه های آن در حالپیدایش است . ارد بزرگ<br />___* باغ زندگی* ____<br />به تماشای بهاری خوشرنگ<br />سفری سوی مکانی دیگر<br />با همه ذوق و شتاب در پی تازه بهاری دیگر<br />و رسیدن به خزان دیدن برگ به خون آلوده<br />رنگ زرد مردن<br />باغ پائیز زده افسرده<br />با سکوتی غمگین به نمایندگی یک فریاد<br />همه جا خاموشی<br />بهر عصیان و قیام و بیداد<br />آسمان ابری و تار بهر بارش حاضر<br />بغض از خواری باغ یاد گل در خاطر<br />ملتهب از اندوه , غمزده بس حیران<br />سینه را فرمان داد :<br />تو ببــار ای باران<br />ومن اینجا تنها زیر باران غمگین<br />پس چه شد آن گل سرخ ، آن بهار رنگین<br />به تماشای بهار آمد ه ام لیک او اینجا نیست<br />این خزان است خزان این خزانی خالیست<br />گوید اما از مرگ از همه بیرنگی<br />دل او بیرحم است جنس قلبش سنگی<br />ناگه از پشت سرم تک صدائی برخاست<br />گقت: دیر آمده ای از خزان هم پیداست<br />گل به حرف آمده بود گل پژمرده زار<br />اشک بر چهره زرد پیکرش خسته و زار<br />گفت : آن تازه بهار رفته از باغ جهان<br />زندگی یک رو نیست با بهار است خزان<br />گل شود مست غرور تا که رنگی دارد<br />او نداند افسوس وقت تنگی دارد<br />غنچه ای چون کودک بی خبر از دنیاست<br />آنچه او می بیند باغ نه ، یک رویاست<br />زندگانی هم نیز نیست کمتر ز بهار<br />هستی انسان هم نیست کمتر ز قمار<br />لحظه ای در اوجی لحظه ای در خواری<br />لحظه ای در خنده لحظه ای در زاری<br />باغ را ساده مبین در درونش هستی ست<br />آنچه اینجا پیداست غفلتی از مستی ست<br />از غرور منو تو مستی و نخوت ما<br />ما که غافل بودیم از خزان فردا<br />دیر برخاستنت شکلی از غفلت بود<br />آمدی آندم که باغ در ذلت بود<br />آدمی اینگونه ست دیر بر پا خیزد<br />میرود آندم که برگها میریزد<br />در قبال خود هم از بهاران غافل<br />او ندارد چون گل غیر مردن حاصل<br />خود همی میدانی* آدمی* آه و دم است<br />آه چون بیرون داد بینی از دنیار ست<br />باغ را الگو ساز هستی خود دریاب<br />آخر انسان تاکی غرق مستی در خواب<br />باغ خود را بنگر، گلشن دنیا را<br />تا که امروزت هست کو دگر تا فردا<br />تو کنون بر پا خیز رسم بودن آموز<br />توشهِ ی فردایت کار تو در امروز<br />1362/فرزانه شیدا _____<br /><br />ـــــــــــ* تسلیم ! * ـــــــــــــ<br />بسه دیگه برای من , این گذرون ِلحظه ها<br />گذشتن و ُرفتن و ُ باز , یه رفتن ِبی انتها<br />بیت غموُ , زار زدنی ! , توُ خلوت تنها ئیا<br />رفتن تُو آغوش غزل , توُ کوچه های بیصدا!<br />همیشه رفتنی بودن , تسلیم زندگی شدن!<br />به "غم" بگم باشه ! بمون!باز غرق سادگی شدن!<br />همیشه با خودم بگم، که قسمتم همین بوده<br />یاکه, توُ دست زندگی, اسیر ِ بردگی شدن<br />نگو که سرنوشت ماست, نشستن وغم کشیدن<br />اشکو ُ بدل راه دادن وُ ,خنده ی "غصه" رو , دیدن!<br />از لحظه ها گذشتن وُ دویدنی سوی ... کجا؟<br />دویدنای ِبیخودی, واسه ؟! به آخر رسیدن؟!<br />نگو که سرنوشت ماست , نشستنی پای غمی<br />شادی باید یه جا باشه ، حتی یه ذره یه کمی<br />تا کی اسیر سادگی ،هی خودمو گول بزنم؟!<br />بگم به دل تقصیر توست, اگر که تو اسیر شدی!<br />کی گفته دست ِتقدیره ، دست قدر یا که قضا<br />فقط برو راهی که هست !, بدون هیچ چون و چرا!<br />تسلیم زندگی با شوُ ! بگو خودش درس میشه !!!<br />هرجارو هم ، نگاه کنی ، نگفته اینا رو ،خدا!!<br /><br />نه بخدا , برام بسه , اینجوری , آواره بودن<br />توُ دست غصه ها اسیر , همیشه بی چاره بودن!<br />بیام بشم عروسکی , توُ دست سرنوشت وغم؟!<br />وَِیلون و ُسرگردونِ غم ، مثله یه بیکاره بودن!<br /><br />یا که بپای هر دعا "دنیا " منو ، ، دک بکنه<br />توسبزه زار باشم ولی ، منو "مترسک " بکنه!<br />بیاد بگه که سرنوشت ، اینجور واونجور نمیشه!!!<br />تا یه روز آخرش بیاد ,خودش منو " حک " بکنه! ؟<br /><br />من زیر بارش نمیرم , که تا ابد اسیر باشم<br />سفره ی شادیها باشه !نخورده اما سیر باشم!<br />همش بهانه بیارم ، بگم گناهه " هَستیه"!<br />مثله یه کوری توی راه ، سرگردونِ "مسیر" باشم!<br /><br />هرجوریم حساب کنی، من زیر بارش نمیرم!<br />یه روز توی همین روزا، حقمو من پس میگیرم<br />خدا خودش شاهدمه ،که نون دل رو میخورم<br />"شیدا"م ولی وا نمیدم ، حتی اگرهم بمیرم<br />چهارشنبه ۴ شهریور ۱۳۸۸<br />ـــــــ فرزانه شید اـــــــــ<br />__* صدایم در نمی آید ...صدایت کو؟!* ___<br />صدایم در نمی آید،نه حتی کُنج تنهایی<br />نه در جمعی که دائم از حقیقـت قصه ،<br />می سازد !نه در آن باور دیروزی مطلق<br />که ترمیم درون زخمی من بود !<br />صدایم در نمی آید نه حتی در نوشتاری<br />که رنگ عاطفه در جوهری شبناک<br />وگه در تیرگی رنگ ِ شب اندوه<br />به جایم باز می نالد !<br />(حقیقت رااگرانکار می باید" حقیقت "نیست! )<br />صدایم در نمی آید،<br />نه آنجایی که می باید<br />به خشم سینه فریاد<br />یز درد دائم این زندگانی زد !<br />صدایم در نمی آید<br />، صدایت کوُ ؟!<br />که در کُنجی خداوندا<br />صدای ناله واندوه<br />می پیچدو اشک درد ،<br />فراوان میچکداز دیده مظلوم !<br />ولی تنها ، سکوتی نابسامان<br />کوچه گرد ِ روز وشبهایی ست<br />که من در بیصدایی ها !<br />که تو در بی خیالی ها !<br />که او گم کرده سیرت<br />غرق یک آیینه ی شفاف !<br />و آنها و همه مشغول لافی چند<br />به خود سرگرم و مشغولیم !<br />من اما شرم میدارم که در دستم<br />قلم شیون زنان تر می کند ،<br />چهرِ ورق ها را !<br />و من در آه خود گم می شومَ ،در ابر<br />!من آخر سخت گریانم !<br />ومی بارد<br />نگاه آسمان مغموم و خون آلود !<br />و در خشمی ، به رعدی ....<br />می شکافد , سینه خود را !<br />بگو حالا کدامین چهره گویا بود؟ً!<br />نگاه تو درون آینه با رنگهای مانده در صورت<br />نگاه لاف زنهای همیشه دائمامشغول حرافی !<br />نگاه دستهایی که هردم با قلم<br />تسخیر می گردد و روحی باز می میرد !<br />و یا آن آسمان با هر شکاف رعد بر سینه<br />ز درد و زجر وظلمی کهبه جای اشک او،<br />همواره و هر روز چو رودی<br />محوبه روی این زمین جاریست !<br />من اما بازهم خاموش ،<br />صدایم درنمی آید !<br />تو هم آینه را بردار<br />و بر چهری که روزی پیر خواهد شد<br />به رنگ و روغنی دیگر ،بزن دستی !<br />توهم ای لاف زن هر روزه<br />و هر روزبه گوش هرچه بیکار است<br />بخوان ؛یاسین؛ به گوش خود !<br />و در دل خنده کن بر جمع بیکاران !<br />به کُنجی دیدگانی باز می بارد<br />به کنجی باز مظلومی ست<br />صدایش گم شده در این هیاهو ها<br />که در آن باز سبزی ، باز میوه<br />باز حرف ِ نفت وگاز وُ گالُن بنزین<br />و رنگ آخرین ُرژ ،بر لب مصنوعی خواننده ی غربی<br />تمام حرف هرروزجماعت هاست !<br />و اما ظلم را در کاغدی رنگیبه روبانی و تزئینی<br />به هرچه بی خرد تر ازخود و از خویش<br />چه آسان می فروشد ، در دم بازار !<br />صدایم در نمی آید . . . صدایت کو ؟!<br />که گر حتی فغان هم سر دهمچیزی به این قلبم نمی ماسد !<br />و آهم می رود تا ابر !<br />که تا در رعد جانسوز" سما "أ, من هم بگریم باز !<br />صدایم در نمی آید!صدایت در نمی آید !<br />تفاوت این میان در چیست ؟<br />خموشی تا ابد رنگ خموشی هاست !<br />صداهم تا ابد در واژه های درد حیران است<br />بدون حنجره در باد !<br />صدایم در نمیآید . . . صدایت کو !؟<br />من اما سخت گریانم .... من اما سخت گریانم !<br />یکشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۸۶ *<br />___* باغ زندگی* ____<br />به تماشای بهاری خوشرنگ<br />سفری سوی مکانی دیگر<br />با همه ذوق و شتاب در پی تازه بهاری دیگر<br />و رسیدن به خزان دیدن برگ به خون آلوده<br />رنگ زرد مردن<br />باغ پائیز زده افسرده<br />با سکوتی غمگین به نمایندگی یک فریاد<br />همه جا خاموشی<br />بهر عصیان و قیام و بیداد<br />آسمان ابری و تار بهر بارش حاضر<br />بغض از خواری باغ یاد گل در خاطر<br />ملتهب از اندوه , غمزده بس حیران<br />سینه را فرمان داد :<br />تو ببــار ای باران<br />ومن اینجا تنها زیر باران غمگین<br />پس چه شد آن گل سرخ ، آن بهار رنگین<br />به تماشای بهار آمد ه ام لیک او اینجا نیست<br />این خزان است خزان این خزانی خالیست<br />گوید اما از مرگ از همه بیرنگی<br />دل او بیرحم است جنس قلبش سنگی<br />ناگه از پشت سرم تک صدائی برخاست<br />گقت: دیر آمده ای از خزان هم پیداست<br />گل به حرف آمده بود گل پژمرده زار<br />اشک بر چهره زرد پیکرش خسته و زار<br />گفت : آن تازه بهار رفته از باغ جهان<br />زندگی یک رو نیست با بهار است خزان<br />گل شود مست غرور تا که رنگی دارد<br />او نداند افسوس وقت تنگی دارد<br />غنچه ای چون کودک بی خبر از دنیاست<br />آنچه او می بیند باغ نه ، یک رویاست<br />زندگانی هم نیز نیست کمتر ز بهار<br />هستی انسان هم نیست کمتر ز قمار<br />لحظه ای در اوجی لحظه ای در خواری<br />لحظه ای در خنده لحظه ای در زاری<br />باغ را ساده مبین در درونش هستی ست<br />آنچه اینجا پیداست غفلتی از مستی ست<br />از غرور منو تو مستی و نخوت ما<br />ما که غافل بودیم از خزان فردا<br />دیر برخاستنت شکلی از غفلت بود<br />آمدی آندم که باغ در ذلت بود<br />آدمی اینگونه ست دیر بر پا خیزد<br />میرود آندم که برگها میریزد<br />در قبال خود هم از بهاران غافل<br />او ندارد چون گل غیر مردن حاصل<br />خود همی میدانی* آدمی* آه و دم است<br />آه چون بیرون داد بینی از دنیار ست<br />باغ را الگو ساز هستی خود دریاب<br />آخر انسان تاکی غرق مستی در خواب<br />باغ خود را بنگر، گلشن دنیا را<br />تا که امروزت هست کو دگر تا فردا<br />تو کنون بر پا خیز رسم بودن آموز<br />توشهِ ی فردایت کار تو در امروز<br />ـــــــ 1362/فرزانه شیدا ___<br />ـــــــــــــ ....در کجا باید , میخی کوبید...؟؟!!ــــــــــــ<br />از عمق دل گریان شدم ، بر بودن بی حاصلم<br />از آنهمه رنجی که دید ، از روی ناچاری دلم!<br />بر هر دری رو کرده ام ، آن در برویم بسته شد<br />گریان نگه ،جامانده ام ، درگوشه ای در منزلم!<br />آید چکار از دست من ، جز غصه خوردن درخفا<br />گردر جوانی جان دهم ، "غم " بوده تنها قاتلم<br />***<br />اما جهانِ یاوه گو! با من ز عرفانت مگو!<br />زآندم که شد" غم" همدمم ، *"دیدم ز دنیا غافلم"!!<br />یا باید از این غصه ها ، دل را کشم دیگر بروُن<br />یا آنکه قربانی شوم در "غم "... که بوده مشکلم!<br />قلبم ولی در زندگی ، هرگز نشد تسلیم " تو "<br />یا تو, خودت یک جاهلی!...یا من زیادی جاهلم!!!<br />***<br />همراه رودی رفتن وُ همراه او جاری شدن؟!<br />"*فرقی میان آدمیست با گله ای روی چمن*"!!<br />" بُز" گر رَود ، راهی خطا، یک گله بی چون وچرا<br />دنبال او راهی شود!<br />این را تو میخواهی زمن ؟؟!!!!؟؟<br />***<br />اما جهان! من آدمم ! با عقل وهوش وفکر خود<br />هرگز نمی بینی زمن ،" تسلیم" من با جان وتن!<br /><br />شاید خطا , شاید فنا ... اما تو باور کن مرا!<br />باید گُـُل ِ شادی شدن در زندگی چون یاسمَن<br />من میروم شاید غمین! با زندگانی در کمین!<br />*" شـیدا " ولی داند "کجا میخی زخود باید زدن"!!*<br />27/1/1364 سه شنبه فروردین ماه<br />_ فرزانه شیدا __<br />ـــــــــ پــروانه زندگی ــــــــــــ<br />با زبان ساده میگویم<br />سخن زندگی, در چشم من پروانه ایست<br />از درون پــیله میآید برون<br />در پی گلهای رنگین سوی باغ<br />بال بالی میزند در باغها با سرود بلبل و , گه زاغها!<br />گاه دور افتد ز باغ زندگی<br />تا بیابد عطری ا ز باغ بهار!<br />گاه, در کنجی نشیند ,بیصداروز وشب در بازی تکرارها!...<br />چون بها ران عمر کوّته در گذر<br />جان دهد پروانه درکنُج خزان<br />در شبی همراه شمعی جانفروز<br />با تنی وامانده در حرمان وسوز<br />یا که می میرد زمان در زندگی !...<br />او ولی در بهت وراز زندگی<br />همچنان در بهت و رمز زندگی !<br />از چه آمد؟ از چه پر زد؟ او چه کرد ؟!<br />رنگ و بوی زندگی را چٌون چشید ؟!<br />لیک بی آنکه بداند قـصه را ...<br />قصه ی "بودن " به پایانش رسید !!<br />من چو آن پروانه بودم در جهان<br />باورم از " زنـدگانی "سـاده بود<br />گاه بال و پر زدم درعطر باغ<br />گاه با باران ِغم پر پر زنان<br />در خیالم، قلب من آزاده بود<br />در خیالم این دلم آزاده بود!!<br />باز می پرسم زخود , در روز وشب<br />من چه کردم با خود ُو با زندگی<br />چٌوُن چشیدم ، لذتِ باغ بهار ؟؟<br />من ولی در پیچ وتاب زندگی<br />همچنان در قصه ها , پروازها ...<br />در میان ره ، نمیدانم چرا!<br />خسته ام ! از اینهمه تکرارها!<br />روز بارانی من نوری نداشت<br />قصه بودن دگر شوری نداشت<br />چون بهاران عمر من آسان گذشت<br />عمر من در حیرت دوران گذشت!<br />آسمان من ولی آبی نبود<br />عمر من در تاری باران گذشت !<br />عمر من در تاری باران گذشت !<br />همچنان در نیمه راهم بی خبر...<br />قصه ی من خط پایانش کجاست ؟<br />باغ من خورشید ومهتابش کجاست ؟<br />آسمان آبی نمیگردد چرا ؟<br />پرتو از, نوری نمی گیرد چرا؟!<br />وای از این روزانه ها ,تکرارها!!....<br />....<br />در بهاران اشک باران کمتر است<br />بارش ابر بهاری کوّته است<br />آسمان من ولی ابری وتار<br />آسمان من ولی ابری وتار<br />از چه شبها , نور ومهتابی نشد<br />یا که قلب ِ اسمان آبی نشد!<br />آنچنان هم زندگانی ساده نیست!<br />عمر ما کافی براین "پیمانه " نیس<br />پر شود پیمانه ی عمری به درد<br />میرسد آخر خزان , ابری وسرد<br />در چنین باغی فقط پر پر زد یم<br />روزو شب بر رنج ودردی سر زدیم<br />" زندگانی" میرود آسان ز دست !<br />اینچنیـن , پـروانه بودن مشکل است !<br />اینچنین, پــروانه بودن مشکل است !<br />___فرزانه شـیدا * آذر ۱۳۸۲___<br />*ــــ ساحل تنهائی ـــ*<br />" امروز " را در حسرت "دیروز" سر کردم<br />بی آنکه بدانم " فردایم" که همین<br />"امروز بود که<br />"دیروز " انتظارش را می کشیدم!<br />آه ...این نیز بگذرد<br />اما چشم براهی هایم را بهانه ای نیست<br />چشم براه بوده ام<br />بی آنکه در باورم بگنجد که رفته ای<br />وغمی را بر دلم<br />به ارمغان محبت خویش، برجای نهاده ای!<br />چشم براهت میمانم<br />چشم براهت میمانم حتی کنون که بازگشته ای!<br />نمیدانم چرا ...نمیدانم<br />ولی همیشه دلتنگم!<br />دلتنگی هایم را ، بهانه ی دیداری<br />" درخیال هم " آرامم نمی بخشد!<br />وساحل تنهائیم<br />پر میشود از گامهای خیس<br />نه تنها در موج که در اشکهای من نیز!<br />دلم پر میزند<br />دلم پر میزند برای طپشهائی<br />که دیدار را شوق می بخشذ<br />ورسیدن را شادی،<br />درگامهائی بسوی عشق ومحبت!<br />ساحل تنهائیم را پر کن<br />" ای همیشه بیدار" !<br />چهارشنبه اسفند ماه ۱۳۸۶<br />ـــ فرزانه شیداــــ<br />پایان بخش ششم<br />اشعار بعُد سوم ارمان نامه ارد بزرگ<br />ـ●ـ به قلم : فرزانه شیداـ●ـفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-67884711900867228112010-02-12T16:34:00.000-08:002010-03-26T10:07:05.011-07:00●:اشعار فرزانه شیدا درکتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اردبزرگ ●:بخش پنجم<span style="text-decoration: underline;"><br /></span> <p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />● اشعار فرزانه شیدا درکتاب ●:<br />بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ <br />● بخش پنجم<br />¤ به شیدائی کسی فرزانه ات نیست* ¤<br /><br />برودیگر مرا حرفی بلب نیست<br />دلم میمیرد اما بر تو تب نیست!<br />برو کین ساحل ما موج غمهاست<br />مرا طوفان غم در سینه برپاست<br /><br />برو... حتی نمیگویم که بازآ<br />نمیجویم ترا ...دیگر بفردا...<br /><br />برو دیگر نمیگیرم نشانت<br />زخاطر میبرم آن دیدگانت<br /><br />مرا از اوج عشق وشور وشادی<br />فرو بردی به قعرنامرادی<br /><br />مرا از آن بلندای محبت<br />رساندی تا سیاهی های محنت<br /><br />کنون همچون غریقی کنج ساحل<br />فتادم از غمت غمگین وبیدل<br /><br />مرا این عاشقی تا غم کشانده<br />ولی حرفی دگر بر لب نمانده!<br /><br />اگر این تک نفس هم بی تو سرشد<br />بدان عشق توهم از سر بدر شد<br /><br />کنون دیگر برو حرفی مرا نیست!<br />خدای ما ...زقلب ما جدا نیست<br /><br />خود او درمان کند اندوه دل را<br />اگرچه مانده ام غمگین وتنها!<br /><br />چو نومیدی بدیدم از تو هم نیز<br />دگر صبرم شده از غصه لبریز<br /><br />برو دیگر نمیخواهم بمانی<br />ولی باید فقط اینرا بدانی:<br /><br />کسی هرگز چو من دیوانه ات نیست<br />به ؛ شیدائی؛ کسی ؛فرزانه ات ؛ نیست!<br /><br />برو با قلب ما هم بی وفا باش<br />توهم چون دیگران جور وجفا باش<br /><br />برو این زندگی را جستجو کن<br />تمام زندگی را زیر ورو کن<br /><br />برو از کف بده این قلب ما را<br />نمی یابی چومن دیگر بدنیا<br /><br />کنون با قلب ویران همنشینم<br />دگر با هجر تو "خلوت نشینم "<br /><br />ترا از سوز قلبم با خبر نیست<br />ولی دل را شکستن هم هنر نیست!<br /><br />بروکس همچومن دیوانه ات نیست؛<br />به شیدائی: کسی ؛؛فرزانه ات ؛؛نیست؛<br /><br />سیزدهم فروردین ۱۳۸۷/۱۹ آپریل۲۰۰۸ <br />¤ فرزانه شیدا ¤ <br /><br />__ فریاد گریان عشق __<br />با من حتی به سکوت <br />عشق و رویا و خیال <br />همچو یک نغمه <br />که آید ز بهشت <br />روز وشب<br />ساز محبت میزد <br />تا نگاهم<br />به محبت یکروز <br /><br />همره عشق...<br />وسرمست امید<br />تا به آن<br />وادی رویائی رفت <br />در پی عشق درون دلها <br />تا ببینم که هنوز <br />عاشقی میخواند <br />لیک افسرده دلم باز آمد <br />همه دلها به سکوت<br />یا بسی تنها بود<br />عشق رنجید و خزید <br />کنج قلبم غمگین <br />و دگر نغمه عشق <br />رو به خاموشی رفت <br />و سپس شورش فریادی شد <br />و پریشان دل من باز آمد <br />پس از آن عشق<br />فقط گریان بود <br />و بسی غمزده وقهر آلود <br />دگر او میدانست <br />که تمنای دل انسان نیست <br />عشق شاید هر روز <br />ازکنار توهم آرام گذشت<br />در تو هم عشق ندید <br />...<br />لیک بامن این عشق <br />جسم انسانی شد <br />تا که فریاد شدم <br />و دلم سخت گریست <br />...<br />وای اگر عشق نیابد قلبی <br />و به فقری برسد <br />آنزمان میگرید <br />تو ولی باز ز خود می پرسی : <br />از چه من غمگینم <br />از چه من غمگینم !!! <br />1385 پنجم خرداد<br />¤« فـــرزانه شـــیدا» ¤<br /><br />_¤__ لحظه در لحظه ی عشـق _¤_ <br />لحظه در لحظه ی عشق <br />گـذر ثانیـه ها<br />تیک تـاک سـاعت <br />زدن نـبـض وجـود<br />طـپش تند و شتابان درون <br />لحظه در لحظه ی عــشق <br />بـدلـم مـی گـو یـد <br />عـا شــق او هستــم<br />دوســت دارم او را<br />و مرا تـاب نبـاشد که زاو <br />لحظه ای دور شـوم <br />لحظه در لحظه ی عـشق<br />او مرا همراه است <br />بـا همه حس مـحبت در دل<br />و دلم می گو ید <br />که دگر ,<br />تـاب جدائـی از او <br />در دلم نیـسـت که نیـست <br />وای بی او چه کنـم ؟! <br />__ از :« فرزانه شیدا _¤<br /><br />¤ لحظه ها ی پیوند ___<br />همچو نقشی بود رویائی <br />آن لحظه ی پیوند<br />چون ابری رنگ گرفته از خورشید<br />در گرگ ومیش غروب<br />نقشی بود رویائی<br />بمانند شعله ای<br />برخاسته ازدریا<br />نقش بسته در آسمان آبی<br />در جاودانگی عشقی<br />که بر آن قسم خوردیم<br />تا همیشه وفادار<br />باقی بماند<br />...نقشی بود رویائی<br />اما تا جاودانی<br />نقش بسته بر قلبی ,<br />همواره عاشق<br />در جاودانگی پیوند<br />...تنهائی را فراموش باید کرد <br />زمانی که عشق<br />جاودانه میگردد. <br />ــ شاعر:« ف.شیدا16/فروردین 1386» <br />¤ <br />___ نقاشی _____<br />واژه ها از چه چنین گشته دلم <br />هر سخن در قفس سینه<br />گرفتار شده ست <br />هر چه خواهم<br />که بگویم از دل <br />بی سخن میمانم <br />باز یک حرف بدنبال حروفی دیگر <br />در درون می چرخد <br />خیره بر دفتر خود میمانم <br />حرفها بسیار است<br />لیک خاموشتر از خاموشم <br />دل سبک نیست<br />به این جمله وآن جمله که <br />نقشی دارد<br />در درون ذهنم <br />جای آن حس سبک گشتن<br />و عاری شدن از غم <br />خالیست <br />واژه ها <br />در نگهم همچو<br />یک نقاشی ست <br />زندگانی هم نیز <br />گرچه سرشار ز رنگ <br />لیک تنها در قاب <br />نقش یک تصویریست <br />در سکوتی مبهم <br />و درون دل من<br />همهمه غوغائیست <br />لیک لبها به سکوت <br />دیده حیران و نگه بر هر سو <br />باز هم چشم نبیند جائی <br />سر پر اندیشه<br />پر از افکار است <br />لیک در جمله نمی گیرد شکل <br />و نمیدانم من<br />به چه سان باید گفت <br />اینقدر میدانم <br />که بدل رنگ سکوت <br />باز پررنگ ترین نقاشی ست <br />وبسی دلگیرم <br />و بیادم آمد<br /><strong><em>غم دلگیر فروغ</em></strong> <br />آندمی را که نوشت : <br />من بسی مردن را, زندگانی کردم <br />و دلم را دیدم که همانند <em><strong>فروغ</strong></em> <br />مانده در حاشیه ها <br />و ز غم دلگیر است <br />....<br />زندگی <br />دورتر از من جاریست <br />و دلم میخواهد <br />رنگ پر رنگ سکوت <br />جای خود رابدهد<br />به زلالی همان اشعاری <br />که به نقاشی اندیشه من<br />رنگی داد <br />و دلم زیست به عشق<br />یکشنبه28خرداد1385<br />___ ف.شیدا ___<br />¤<br />___ ندیده ای مگر !؟ ___ <br /> ندیده ای مگر<br />چگونه بوده ام ؟! <br />از اشعارم<br />چه یافته ای<br />از نگاهم<br />چه خوانده ای<br />از گامهایم<br />کدامین جاده را<br />در رویای<br />خویش رفته ایی ؟ـ<br />نمیدانی مگر<br />من روحم را<br />اگر به رود بخشیدم<br />از پیچ های سخت <br />از دل سنگها<br />به قهر گذشت<br />جانم را گر<br />به موج دریا بخشیده ام <br />طوفانی شد<br />به ابر<br />اگر نفسم را سپرده ام<br />رعد و برق را<br />مهمان خویش کرد و بارید<br />دستانم را اگر<br />به بوته های جنگل آویختم<br />برگریزان شد<br />از پریشانی دلم آرام نداشت<br />هر که کمی از مرا گرفت<br />اما عشق را هرگز نشد<br />به کس دیگری ببخشایم<br />مهر تو در سینه من<br />تنها<br />از آن من بود و بس <br />از آن قلب من بودو بس<br />اگرچه روح سرگردان <br />جان موج دیده<br />نفس پر طپش<br />و دستهای بیقرارم<br />همچنان در پریشانی<br />جستجو گر تو بود<br />اما عشق تو <br />همیشه با من بود<br />همیشه با من <br />تیرماه ۱۳۸۷<br />¤از: ف . شیداــــ <br /><br />¤سروده ی : پرپر____<br /><br />قلم را برزمین بگذار <br />چو اینجا شاعران را <br />دردم حیرت <br />به سلاخ جفا <br />پر پر شدن باید ! <br />یکشنبه 22 اردیبهشت 1387 <br /><br />_از: «ف.شیدا» ¤<br /><br />¤ اشک __<br />در میان قطره ها<br />در شوری اشک<br />در خیسی ورق<br />در ناتوانی قلم بر نمناکی کاغذ<br />در بیصدائی محض<br />قلبی آب میشود<br />آنگاه که عشق<br />چون نسیم از پنجره ره میگشاید<br />و همنفس باد میگردد<br />دیگر برای سرودن بهانه ای نیست<br /><br />از حرف تهی <br />از اشک سرشارم. <br />__ ف.شیدا ¤<br /><br />¤ ابری __<br /><br />دیگر اما صدای نغمه ی اندوهم <br />را در پرواز های تنهائی <br />سر نخواهم داد <br />دیگر بر شاخ درخت سبز امید <br />جستجوی نخواهم کرد <br />میوه های شادی را <br />دیگر بر رخسار ه آبی ِحوض <br />نمی جویم... <br />خورشیدِ تابناک ِآتشین را <br />دیگر بی تو نمیخوانم ... <br />نمیخندم ... <br />نمیگریم ...<br />آسمان پروازم ابریست <br />روزگارم غمناک <br />قلب من بارانی ست <br /> « از فرزانه شیدا » __<br /><br />¤ ( اطلـس دنـیا ) __<br />دل من خسـته ازاین<br />روزای پررنگ وریاس<br /><br />خسته از بازیچه بودن<br />توی دسـت آدماس<br /><br />یعنی تو اطلـس دنـیا<br />جـائـی پیدا نمیشـه<br /><br />که دل آدماشـم<br />مثله دل پاک خــداس؟!!<br /><br />همه جارفتمو<br />هـرجا یه جـوری دلـم شکسـت<br /><br />هـنوزم هـیچ نمیدونم<br />دل ِ من مال کجاس!<br /><br />یه جائی باید باشـه ,<br />توُ دنیا , مالِ دل ِمن<br /><br />اونجائی که قلب من<br />با روزگارش همصداس<br /><br />اونجائی که دل بتونـه ,<br />کمی آروم بگیره<br /><br />اونجا که کلام دلـها ,<br />با کلامـم , آشناس<br /><br />اونجا که حـرف محبت ,<br />یه کلام تازه نیس<br /><br />اونجائیکـه عاشـقی ,<br />مخصوص قلب آدماس!<br /><br />انگاری دنیای من ,<br />جدای دنیای همـه اس<br /><br />آخه این "غریبه"بودن ,<br />خالی از لطف وصفاس<br /><br />همه ی عمرم تلف شـد , <br />پی این شهرِ غـریب<br />"امامن هر چی میگردم نمیدونم اون کجاس"!!<br />¤ سروده ی : فرزانه شیدا __ <br /><br />¤ خونین دل __<br />اهل حساب وکتابی نبوده ام <br />وقتی حسابدارِ دلِ ما , جهان ماست <br />وقتی که درگه آخر, « سرای» ما:<br />درروزِ واپیسنِ , آستانه ی «دَر» خداست <br />دو بر توان دو , نکردم , نه هیچ دم<br />کز خود طلب به رسیدن کنم به خیر<br />دو بر دوی, ضربم چو شد چهار <br />چاره نکرده ام ره خود بر خطای غیر <br />دوبردو ما به توان ِچهار ما <br />بر ناتوانی پایم, سخن نگفت <br />دوبردو داشتم , به منهای تنبلی <br />زآن شب که پای تلاشی ,دلم نخفت <br />آری به روز وشب ِاین جهان خود <br />هرگز حساب دلم بی خدا نبود <br />هربار کز سر غم ناتوان شدیم <br />همواره دل بر سر جور و جفا نبود <br />در ضرب وجمع وبه تفریق ِ خوب وبد <br />دنیا به چرخه ی خود میکند حساب <br />باشد که ما بسازیم وجور خلق <br />هرروزِ روز جهان را کند خراب<br />هرروزِ ما , نه به لحظه ,نه ثانیه <br />گوئی گذر کرده به ساعات بیشمار<br />در تیک تاک ِ ساعت ِعمرِ تلا شِ ما <br />هر ثانیه گذری کرده از « هزار» <br />آری چه فرتوت و پیرانه سر به دهر <br />عمری زعمرِ کودکی وقلب ِ,جوان گذشت <br />دردفتر شعر وغزل ناله کردیم <br />کس را خبر نشد, چه به ما درجهان گذشت <br />یارب به قدرت تو, این قلب ناتوان <br />هردم حساب خویش , زدنیا جدا نمود <br />امروز در سر دنیا چه بوده است ؟ <br />این دم چگونه رهی بهر ما گشود؟ <br />ماندم که چه پرسم زاهل دهر<br />چون «آدمی» نه بینا بود نه کور <br />گاهی نگاه بر تو ببندد ,گهی به دهر <br />گاهی اسیر مستی سر بود وگه غرور <br />آری رهی که به ره دیده ام کنون <br />ترسم روم ,که مبادا خطا روم <br />ترسم دراین جهان پراز گرگ وروبه هان <br />در حکم قضاوت خود ناروا روم<br />یارب! دلی که فقط غرق عاشقی ست <br />«شیدا دلی» به جهان بوده تلاش <br />اینک چو پرسم از دل « فرزانه » راه وچاه <br />گوید که: بر « دل شیدا» مزن خراش <br />یارب بگو به چه سان ره روم که باز <br />افتاده پای اشک دلم پای مثنوی <br />باشد که ز اشکِ دل ِخون چکان ما <br />« آه » دل زخمی مارا، «تو » بشنوی <br />__ فرزانه شیدا/1388- اُسلو/ نروژ__ <br /> ¤ <br />___ بوسه ی سلام___<br />بی گمان درپس رفتن ها<br />" باز گشتی<br />" نهفته بود ..<br />تا در حریم میان کلام و<br />دست وگرمی،<br />نگاه وآتش وسوزندگی،<br />سلام را<br />بوسه ای باشد،<br />میان گنگی احساسی <br />که دورافتاده<br />از نزدیکی ها..<br />به دگربار<br />شراری می گرفت ،<br />تا نقش دلواپس دلتنگی ،<br />گم شود ،<br />در لمس دستها،<br />ودر آغوش نگاه ،<br />و ختم" بدرود" را ،<br />به انباری ببخشد<br />که تا دیروز<br />پشت پرچین های سبز،<br />اما بی روح ،پنهان بود! <br />اگرچه همیشه وهمواره <br />حس میشد<br />در میانه ی دل!!!<br />ورنج می بخشید بر<br />" بدرود" دیروز<br />و شتابی داشت<br />بر " سلامِ" <br />دوباره ی همیشه ماندن،<br />واز سفر دست کشیدن<br />!!!<br />و نقش آبی یک عمر<br />،،دوستت دارم ،،<br />را بر قابِ هستی عشق<br />میکشید ...!!!<br />اما نه<br />بر دیواراتاق پشتی خانه،<br />که بر خلوت ِ<br />همیشه ساکت شبانه ای،<br />که قلم،<br />در بی قلمی ها ،<br />هزار واژه را نقاشی میکرد !<br />تا او بداند<br />بی واژه نمانده است<br />در دوری نگاه<br />در ندیدنِ چهره ی ناشناخته ای<br />که آشنا میزد<br />و غریبه نبود!!<br />میدانی آخر،<br />در بین حروف و واژه و قلم <br />دلبستگی بسیار بود،<br />با دستهای نوشتن ...<br />مرتبط به رگهای ره کشیده<br />از دل بر قلمى<br />که بسیار گفتنى داشت!!<br />تا " بدورد" را،<br />به آبی احساسی بسپارد،<br />که میدانست ،<br />در عمق آسمان بی انتها ،<br />جایگاهی دارد،از تبلور احساسی که ،<br />اگرچه بی سخن مانده بود...<br />اما قلم را از،،<br />دستهای گرم قلبی،، <br />بر خطوط کاغذ میکشید !!!<br />که تنها واژه سلام ،<br />میدانست وبس !!!...<br />اینگونه نیز،<br />در رسم باز هم گذشتن از شبی،<br />میشد باز هم دوباره نوشت<br />و تکرار مداوم دوستت دارم <br />را به واژه سپرد تا هزار نقش تازه <br />را رنگ زند بر بوم بودنها...<br />ویکروز سرانجام در نگاه تو بگوید:<br />سلام ... <br />در رسم واژه و شعر تو!!<br />در رسم هزار بار عاشقى ،هزار بار<br />تکرار دلواژ ه هاى ناگفته!<br />گاه دلتنگی غروب میکند در کنج آسمان دل <br />و،« سه باره »<br />شاعر میشوم !!!<br />«هزار باره » عاشق!!!<br /><br />پنجشنبه 22 آذر ۱۳۸۶<br />¤ سروده ی : فرزانه شیدا ¤<br /><br />____ (خط جاده) ____<br /><br />من مسافری غریبم، توی جاده های تنها<br />توی کوله بار عشقم ، نمونده قراری برجا<br /><br />همه ی شبهای رفتن ، بدون صبح سپیده<br />اشکای نگاه وقلبم و (خط جاده) رو کشیده!<br /><br />انگار از نگاه دنیا ، بی تو بودن یه گناهه<br />روزائی رو داده برمن، که مثه شباش سیاهه!<br /><br />افتاده اسم منو تو ، انگار از دست محبت<br />تادلم تنها بمونه * توی جاده های غربت !<br /><br />نمیدونم تو کجائی! منکه آواره ی دهرم<br />هنوزم با بیقراری ، دنبال (دلم) میگردم!<br /><br />دلمو من جا گذاشتم ! وقتی راه ما(دوتا) شد!<br />دل من باهام نیومد ،وقتی دنیامون جدا شد!<br /><br />من ولی یه چش براهم که امیدش یه سرابه<br />دیدن دوباره ی تو ، مثه رویا توی خوابه!<br /><br />بی توتنهائی چه سخته، از تو ُ کوچه ها گذشتن<br />کسی رو شونه به شونه ، واسه دردو دل نداشتن!<br /><br />آخه دنیا هم دروغه! مثه خنده های غمگین<br />که میادرو لب می شینه،که بده به لبها( تمرین*)!<br /><br />تا بهت بگه دروغی : گریه هات ، واسش غریبه!<br />اما این دروغ محضه! خنده اش هم یه جور فریبه !<br /><br />ولی انگار از نگاهش ، باتو بودن یه گناهه<br />روزائی رو داده برمن که مثه شباش سیاهه<br /><br />همه ی شبای رفتن ، بی تو ، بی صبح سپیده<br />قطره اشکام توی رفتن ،( خط جاده*) رو کشیده!<br /><br />ده شهریور ۱۳۸۲ اول سپتامبر ۲۰۰۳<br />¤ فرزانه شیدا ¤<br /><br />____ (خط جاده) ____<br />من مسافری غریبم، توی جاده های تنها<br />توی کوله بار عشقم ، نمونده قراری برجا<br /><br />همه ی شبهای رفتن ، بدون صبح سپیده<br />اشکای نگاه وقلبم و (خط جاده) رو کشیده!<br /><br />انگار از نگاه دنیا ، بی تو بودن یه گناهه<br />روزائی رو داده برمن، که مثه شباش سیاهه!<br /><br />افتاده اسم منو تو ، انگار از دست محبت<br />تادلم تنها بمونه * توی جاده های غربت !<br /><br />نمیدونم تو کجائی! منکه آواره ی دهرم<br />هنوزم با بیقراری ، دنبال (دلم) میگردم!<br /><br />دلمو من جا گذاشتم ! وقتی راه ما(دوتا) شد!<br />دل من باهام نیومد ،وقتی دنیامون جدا شد!<br /><br />من ولی یه چش براهم که امیدش یه سرابه<br />دیدن دوباره ی تو ، مثه رویا توی خوابه!<br /><br />بی توتنهائی چه سخته، از تو ُ کوچه ها گذشتن<br />کسی رو شونه به شونه ، واسه دردو دل نداشتن!<br /><br />آخه دنیا هم دروغه! مثه خنده های غمگین<br />که میادرو لب می شینه،که بده به لبها( تمرین*)!<br /><br />تا بهت بگه دروغی : گریه هات ، واسش غریبه!<br />اما این دروغ محضه! خنده اش هم یه جور فریبه !<br /><br />ولی انگار از نگاهش ، باتو بودن یه گناهه<br />روزائی رو داده برمن که مثه شباش سیاهه<br /><br />همه ی شبای رفتن ، بی تو ، بی صبح سپیده<br />قطره اشکام توی رفتن ،( خط جاده*) رو کشیده!<br /><br />ده شهریور ۱۳۸۲ اول سپتامبر ۲۰۰۳<br />¤ فرزانه شیدا ¤<br /><br />____ دریاب _____ <br />من برای دل خود میگوشم<br />گرچه در چشم تو بیهوده به کار <br />روزگارن خوش خویش به سختی دادم<br />گرچه در دیده ی تو بی ثمراز هستی وبود<br />دل به ویرانه ی هستی دادم<br />من ولی آبادم !<br />تو خودت را دریاب <br />وبه ویرانی خود دیده بدوز<br />وبه ابادی خود ایمن باش<br />که ترا نیست اگر چشم دلی<br />دل ما لیک تماما نگه است <br />¤ فرزانه شیدا /1388___<br /><br />¤ « هلال ماه» _____ <br />باز شب دیگری ماه ِ دلم جان گرفت<br />«آن » مَه کامل شد ُو «این دل سوزان» گرفت<br />لحظه ی سبزِ دعا... قصه ی عشق و وفا<br />او که در این لحظه ها ،وعده و پیمان گرفت<br />من به چه سان بگذرم زینهمه دلدادگی<br />او که ز ره آمد ُو سینه چه حرمان گرفت<br />حسرتِ دیدارِ او.... لحظه ی شوق وصال<br />عقل مرا او زمن ... این دم حیران گرفت<br />من به چه شوقی روم زین شب غم بی امید<br />او که ز ره آمد ُو قلب ِ من , آسان گرفت<br />او شده در چشمِ من... همچو خدا ی زمین<br />وای خداوند من ... او ز من ایمان گرفت<br />او زمن ایمان گرفت <br />جمعه 7 دیماه ۱۳۸۶<br />سروده ی : فرزانه شیدا __<br />¤<br />_ ناشناخته مانده ام ___<br />ناشناخته مانده ام<br />در مسیر رفتن ها<br />در غروب بی ترانه ی فردا<br />درطلوع صبح ابری وبارانی<br />وتنها دل میدانست<br />که بب نصیب میروم<br />بی آرزو ,بی امید ,<br />درجاده های مه آلوده ی تردید<br />التماسم را<br />خش خش برگهای پائیزی را<br />بیصدا میکرد<br />در زیر پاهایم<br />که بی هدف میرفت<br />به کجا روانم من؟<br />جویبارغم آلوده ی<br />اشکم نیز<br />نمیداند<br />من اما<br />روشنائی نور خدارا<br />را جستجو میکنم<br />با تمامی تاروپودم<br />و اگرچه سرگردان<br />راه می پیمایم<br />...میدانم ,<br />بیراهه نخواهد بود<br />جستجوی راه خدا<br />راهی راکه درآن <br />به دوراز<br />تمامی نیرنگها<br />در یأس<br />از پناه بردن به آدمی<br />یکروز روشنائی خواهد یافت<br />از برکت امید به خداوندی<br />که رهایم نمی سازد <br />در بی کسی ها<br />و آنروز<br />دیر نخواهـد بود<br />_ شعر از: فرزانه شیدا_<br /><br />¤ بانوی شب __¤__<br />بر واژه ها چنگ میزنم<br />و دلم ، دلم بر آفتاب میسوزد<br />که مرا بر پرتو خویش<br />باز میخواند<br />و من ... آه ... من ...<br />در سایه های ناماندگار<br />هنوز بخود می پیچم ، می پیچم<br />و کلام عشق محو تر از همیشه<br />آفتاب را فریب میدهد<br />در درخشش شیشه ی شکسته خویش<br />این میان تصویر قلب شکسته ام<br />درخششی دیگر دارد<br />بر چهره شیشه ای عشق<br />و سنگی در کنار آن<br />آری بخند....<br />آفتاب برای من نبود<br />نه مگر برای<br />به رخ کشیدن تصویر شکسته ی دلم<br />بر شیشه تکه تکه ی عشقی نابسامان<br />اما بانوی شب بودن نیز<br />عالمی دارد<br />حتی اگر شکسته دلی<br />بیش نباشم<br />و فراموش شده ای<br />در دیدگان آبی خورشید گون عشقم<br />و غمزده ای<br />از نگاه خورشید افتاده<br />بانوی شب بودن نیز عالمی دارد<br />حتی اگه همه شب آسمان آبیم<br />نوری از حضور عشق نداشته باشد<br />و شهاب گونه<br />به مرگ نزدیک گردم<br />حتی اگر هرگز باز نیاید<br />و هرگز باز نپذیرم شکسته دل را<br />دوباره عاشقی کردن<br />بانوی شب بودن نیز عالمی دارد<br />حتی در تنهائی که<br />آه چرا کتمان کنم<br />همیشه بانوی تنهای شب بوده ام<br />همین<br />و گم شده در دروغ<br />دلباخته بر خیال<br />همیشه بانوی شب بوده ام!!<br /><br />چهارشنبه 21 فروردین1387<br />¤ ف . شیدا ¤<br /><br />__ « خلوت عشق» __<br /><br />ترک دل را گر کنم در زندگی<br />دفتر قلبم تهی گردد تهی<br /><br />شعر معبودم گریزد از دلم<br />ره نیابم بعد از این در هر رهی<br /><br />گم شوم در لحظه های روزگار<br />گیج وسرگردان ... نمیگیرم قرار<br /><br />خلوتم خالی شود از عشق او<br />از نیایش بر در پروردگار<br /><br />همچو درویشم به کنج شاعری<br />بر لبم نام محمد(ص) ... یا علی(ع)<br /><br />خلوتم را میبرم تا اوج ...ذن...!<br />بال بگشایم به پرواز و پری<br /><br />آسمانم آبی و مهد خداست<br />سینه ام آبی به رنگ کبریاست<br /><br />اندرین خلوت منم با شعر خویش<br />روزگارم از همه مردم جداست<br /><br />کس به عرفانش نمیفهمد مرا<br />یا دل «شیدا » به عرفان خدا<br /><br />گر بگویم در دلم چون وچراست<br />در نمییابد دل ِ« فرزانه» را<br /><br />من به «شیدائی »خود دل بسته ام<br />این چنین شاید دلی وارسته ام<br /><br />در تواضع سر بدامان خدا<br />اینچنین با مهر او پیوسته ام<br />چهارشنبه 13 دی1385<br />_از : (ف.شیدا) _<br /><br />● پایان بخش پنجم<br />اشعار فرزانه شیدا <br />درکتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-1391925249434182112010-02-11T12:07:00.000-08:002010-03-26T09:56:26.437-07:00●اشعار فرزانه شیدا در کتاب بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ ●بخش دوم<p style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-11.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 11" class="alignnone size-medium wp-image-738" width="213" height="300" /></a></p><br />●اشعار فرزانه شیدادر کتاب<br />● بعُد سوم آرمان نامه ی اُردبزرگ<br />●بخش دوم<br />___کلامی در کلامی چند.... ___<br />...کلامی در کلامی چند....<br />بصد ها واژه ی پر رنگ<br />نوشتم از دلم شبها<br />برای دل گهی تنها<br />که سرشارم که لبریزم<br />دلم گه سبز و گه آبی<br />به گاهی رنگ مظلوم غروبی بود<br />و یا یک رنگ مهتابی<br />ندید اما دلم ،<br />در روشنائی ها<br />به تابش های خورشیدی<br />نگاهی را ،<br />که قلبی را ببیند باز<br />سرود زندگی این شد<br />که من در من، و تو در خود<br />و ما دور از هم وُ<br />دلخسته از هر چیز<br />گهی از روبروی هم<br />گهی حتی کنار هم<br />فقط یک رهگذر باشیم<br />میان کوچه ای یا در خیابانی<br />که تنها ، طی شود از روی اجباری<br />....<br />به رسم آن صداقتها<br />رسیده وقت آن تا رک بگوید<br />قلب ما با هم<br />که بودن جرم انسان نیست<br />چگونه بودنی هم نیز<br />و میدانم و دانی ،که گر راهی دگر<br />دراین رهت می بود<br />تو شاید یک قدم حتی<br />در این کوچه نمی رفتی<br />گذارت هم نمی افتاد<br />بر اینجائی<br />که شاید بوده ای امروز<br />به دلتنگی<br />ومنهم چون تو راهی را<br />فقط رفتم<br />درون آشفته با احساس گنگی<br />مانده بی پاسخ<br />... نمیدانم ...ولی نه ...<br />خوب میدانم<br />که من یا تو<br />به سودائی دگر در زندگی بودیم<br />و اینجائی که اکنون<br />جای پای ما در آن مانده<br />گذار از کوچه های تلخ دلتنگی ست<br />و حتی گفتن از دلگفته ها هم<br />رسم خود دارد...، و آسان نیست<br />تو میدانی چه میگویم<br />که عادت کرده دلهامان<br />به اینگونه سخن گفتن<br />تو اما خوب میدانی چه میگویم<br />دلم تنگ است...<br />و میبنم که دلتنگی!...<br />میدانم که غمگین مانده بر جا<br />هر چه احساس است<br />و من سرشار و لبریزم و حتی تو<br />چو من لبریز و سرشاری چه باید کرد<br />دگر رنگ دل ما را<br />نمی بیند کسی در اوج دلتنگی<br />چه باید کرد<br />که آخر دل نمیرد در تب ابهام<br />که خود هم هاج و واج رنگ دل هستیم<br />و خود هم مانده در حیرت<br />و مبهوتیم<br />که آخر در درون ما چه احساسیت<br />و آخر از چه رو اینگونه دلتنگیم<br />گناه از کیست<br />که دل هرگز نمی خواهد<br />چنین خودرا ببیند غرقه در ابهام....<br />...و میدانم که قلب ما<br />فقط قلبی پراحساس است<br />ودل غمگین شود آندم<br />که احساسش ازآن سینه خود نیست<br />و یا آ نکه ترازویش برابر نیست<br />و درمانده میان<br />باور و تردید های<br />تازه ی امروز و دیروزی<br />و این سر درگمی ها چیست<br />گل دلها چرا اینگونه گریان است<br />دلیلش چیست ؟<br />... ترازویش برابر نیست !<br />نهم ,اردیبهشت 1385_____<br />●<br />____ با من بگو _____<br />با من بگو<br />ای شـب نشـین بیدار دل<br />اکنون که,در کوچـه های خـالی شــب<br />،، نسیم سرد زمستان،،<br />عابری تنهاسـت...<br />اینـک که ستاره وماه<br />از میان ابرهای دلتنگی<br />که فروغشان را<br />به یغما برده اسـت<br />گه بگاه, نگاه مهربان خـویش<br />برزمـین مـی دوزد ,<br />از میان مه وابر!!!<br />وآبهای جاری جویبارهای تاریک<br />در زیر یخ<br />ترانه ی رفـتن ورسـیدن را<br />به ترنـم نشسته اسـت<br />تو در پشت پنجره ی اتاق تنهاـیت<br />چه میکنی؟!<br />آیا دیوارهای ضـخیمِ خانه های غریب<br />ایسـتاده در کنار هــم<br />میتواند فاصله ی تو ,<br />با دلها باشـد؟!<br />پیوند عاطفه های زلال ...آیا....<br />دیوارها را به تسلیم کشـیده اند؟!<br />یا این دلهاست در حصار<br />در حصـاره ی خـود فـرو رفـتن؟!<br />... بامن بگو...<br />که تنها دسـتهای رسـیده برهم<br />قــدرت پیوســتن دارنــد؟!<br />...آه...مگو جــدائی<br />دستهای تنها در پشـت دیـوارها<br />گلهای پـیوند را ,<br />فسرده دیده است!!!<br />که دسـت دل<br />دیوارها را نیز<br />به تمسخر خواهد کشـید<br />اگر در کوچه های خیال<br />،،افکار عـاشـقانه،،<br />در کوچه های شــهر<br />غزلخوان شبانه ها گردند<br />و پیوند را ترانه کنند!!<br />" فاصله ", سخنی بیش نیست<br />در قلب عاشــقی<br />باید عاشـــق بود<br />که راز هـمدلی ها را<br />در شبهای تنهائی<br />دانســته...<br />روح را هــمدم دلدار دید!<br />که حتی عاشقان جدا ز یکدیگر نیز<br />در احساس خویش ... همواره باهــمند<br />هـمواره باهــم!!!<br />وروح را در عـــشق<br />جــدائی از عاشــق نیســـت<br />ف.شیدا زمستان۱۳۶۷ /اسُلو /نروژ ___<br />●<br />_...وما چون قایقی جامانده ازدریا _____<br />گریزی نیست<br />نگاهم را گریزی نیست<br />ز ظلمت خانه شبهای اندوهم<br />بسوی روشنی های سحر<br />در بامداد روشن فردا<br />که آخر نام ،،امروز ی ،،<br />دگر بر خود گذارد باز!!<br />ز فرداها دگر سـیرم<br />ومیخواهم دلم را در خـفا<br />در ظلمت آن تک اتاق کـهنه ی دیرین<br />ز چـشم آنهمه کاوشگران،،<br />بی خبر از خود،،<br />ولی در خـوش خـیالی های دانائی<br />زاسـرار نـهان ،،مـردم در خـود،،<br />که جز مشـتی سـخن بافـی ..<br />نـدارد پـایـه واصـلی<br />همـیشه تا ابـد پـنهان کنم<br />در تک اتاق خـویـش<br />واشـکم را به ظـلمت ها کـنم جاری!!!<br />چه بـیزارم زاین سـان مردمی<br />از سرزمین ومـأمن عـشق ومـحبتها !!<br />در ایـرانم ویا با نام ایـرانی!!!<br />چه بـیزارم ز اینـسان مـردمی<br />غـرقه به خـودخـواهی!!<br />وحـتی ازخـود<br />واز زنـدگـی غـافـل!!!<br />دگر حتی نمـیخواهم<br />که دستی از سر مهر ومحبت نیز<br />نـم اشـک دلـم را<br />ازشیار چهره ی غمگین وغمبارم<br />بـسازد پاک!<br />دلـم آزرده شد<br />از مردم ناپاک!<br />مرا با مردم دـیا...<br />چه خوبان وچه بدخواهان<br />دگـر هرگـز نباشـد<br />کار و فردائی!!<br />مـرا<br />بااین جهانِ ,غرقه در ظلمت<br />که خـورشیدی<br />به قـلب آسـمانـش<br />مـیدرخشد لیک بی نور است<br />،، ز ظلمت های<br />چـشم کور انسانی ،،<br />دگر کاری نباشد از سر حتی...<br />تفّنن نیز!!<br />مرا درخلوتم<br />در ظلمت شبهای اندوهـم<br />اگر جز سـردی غــمها...<br />بـرودت های تنـهائی<br />ویا جز آه سـردی...<br />از دل افسرده ومغموم<br />پس ازاین...<br />همـنشینی نیست<br />ولی اینگونه آزادم...<br />که من اینـگونه بی قید و رها<br />از دشـمنی های جـهان هـستم<br />اگرچه سوزش دردی<br />درونم را<br />لبالب غرقه درغم<br />میـکند از یاد این دوران<br />زاین دُون مردمان خـالی از<br />ایـمان!!<br />رهـایم بعد ازاین امـا ...<br />دگر از قید وبند اینهمه تزویر<br />رها از دیدن صدها دروغ تلخ<br />هزاران جور انسانی...<br />هزاران درد بی درمان<br />وصدها مردمی..<br />وامانده در ,دردوپریشانی<br />نگاهم تا درون سـینه ام<br />از درد مـیسوزد<br />ودستم را توانی نیست<br />که بگشایم دمی<br />بر غـصه های تلخ انسانی<br />که خـود هم یک ـشر...<br />یک بنده ی خالی ز قدرتها<br />وسـرشار از غم دنیا<br />هـنوزم ....<br />همـچنان در سـینه میـسوزم<br />ز این فـرق و تفاوتها!!!<br />****<br />وشــب را دوسـت میدارم<br />که گر نوری درونـش نیست<br />تظاهر بر درخـشـش هم<br />نخواهد کرد!!<br />وپنهان هم نمیسازد<br />که جز ظلمت ندارد<br />در دلـش رنـگی<br />ویـکرنگ است<br />وصدقش را<br />"هـمین " پُرارج میسازد<br />****<br />ولی ،،<br />روز وُ,درخـشش های خـورشـیدی<br />که روشـن ساز وپـرنور اســت<br />نـدارد این تـوانائی...<br />کـه گـوید<br />بردل ساده لوح انسان<br />که در ظـلمت فـرو رفتــیم!!!<br />که در تاریکی روح نگون بـختی<br />همــیشه<br />در میان صدهزاران مـردم خـاکی<br />غـمین وبـی کـس وتـنها<br />وبـی یـاریـم!!!<br />بـدردی هـمچنان پـابـند<br />وزنـجیرو گـرفـتاریم<br />***<br />و اینـها جـز فـریبی نیـست<br />که ما در ظـلمت وجُـرم وُ<br />گُـنه غـرقیـم<br />وخـورشـیدی به تـزویـروریـا<br />بر هـر گـناه تـیره انـسان<br />ز رحــمت نـور مــیپاشــد!!!<br />خــداوندم<br />بـزرگـی غـرق رحـمت هـاسـت<br />که اوهـم همچنان می بــیند و<br />هــمواره در هـرروز انـسانی<br />گــناه تـلخ انـسان را<br />...تـماشـائی دگـر دارد<br />وهــمواره بـسی<br />بخـشنده وپـرمهر<br />امـیداین بـشر را ...<br />هــمچنان دارد جـوابـی<br />در پس هـر یک دعـای او!!!<br />کـه او یکـسر هـمه بخـشش ..<br />که او یکـسر هـمه<br />مـهر ومحبتهاســت<br />خـدایـم ..<br />مظهر لطف و عطوفت هاسـت!!!<br />*****<br />و صـد افسوس.....<br />ز این نیرنگهای تلخ وغـمباری<br />که چـشم آدمی را لحظه ای<br />از آن گریزی نیست<br />ومـن هـم باز می بینم<br />به نوری درخـفا ..اما<br />که یک تاریکی مطلـق ...<br />بروی روح انسانی ست!!!<br />***<br />چـنین نـوری<br />نمیخواهم<br />نمیخواهم که منهم<br />چــون هــمه مــردم<br />به خــود هـم نـیز<br />دروغــی گفــته<br />و در روشــنی های...<br />هــرآن روزی<br />ببـندم چشم خود<br />بر آن حـقایق ها<br />ویا چون دیگران.. تنها ...<br />به کـاوش های<br />رنج وغصه وانـدوهِ پـنهان<br />جـهان ومـردمــم باشـم!!!<br />کـه در این آشـکارا<br />درد انسـان هم<br />نبوده ... هرگز امـا ...<br />یکّه درمانی!!<br />مرا درسـینه<br />غمگین بودنم کافی سـت !!<br />که پنهان غصه ی دیگر کسان را<br />ارج بـگذارم<br />وگـر کاری ز دسـتم برنـمیآید<br />نمـک پاش دل مـردم نـباشم باز<br />ورنـج دیـگران را<br />رنـج وانـدوه دلم دانم!!!<br />ودر خـلوتگه خـود<br />برهمه دلهای غـمناک جهان خوانم<br />دعــائی را...<br />که زآن قلب خدا هم بـنگرد...<br />انـدوه ورنـج وغــصه ما را<br />که در ایـن بـودن غــمبار<br />هـمه تـنها دلی غـمبار<br />و درد آلود وغمگینیم<br />همه افـسرده<br />ازاین بی بها<br />دنـیای پرکـین ایـم<br />جـهان یکـسر نمی ارزد<br />به رنـجی اینچنین<br />درروز وشبهای منو دنیا<br />ولی افسوس<br />جهان تلخ وغمگینی سـت<br />جهان تلخ وغمگینی سـت!!<br />و ما چون قایقی جا مانده از دریا<br />همه وامانده در دنیا....<br />فقط وامانده دردنیای غمگینم<br />۲۸آذر - ۱۳۶۴<br />سـروده ی : فرزانه شـیدا____ <br />●<br />____ نهال____ <br />ای نهال تازه روئیده<br />بهاران را تو آوردی ؟!<br />و یا آنکه بهاران<br />رویش باغ بهاری بود<br />من اما سبزی این زندگی را<br />در بهاران پاس میدارم<br />من از هر گل<br />که میروید ز هر سبزه<br />ز هر برگ درختی از بهاران<br />قصه میگویم<br />و میدانم که هر دل<br />در درون رنگ محبت را<br />بخود دارد<br />پر از رنگ بهاری<br />پر ز گلشن هاست<br />تو اما ای نهال تازه روئیده<br />ز قلب خاکی دنیا<br />نگاهی کن به قلبی که بهاران را<br />درون خود, پذیرا شد<br />که اوهم در درون خود<br />بسان یک نهال تازه و زیباست<br />که او در سینه<br />همچون یک بهار تازه میماند<br />که راز هر شکفتن را<br />چو شوقی تازه میداند<br />که گوئی هدیه ای<br />از سرزمین سبز خوبی هاست<br />بهاران آشنا با قلب انسانی ست<br />که روحی همچو گل دارد<br />و هر باران چشم او<br />چو باران بهاران پر طراوت<br />پر ز بوی عشق وعطرِ گلشن و گلها ست<br />تو ای روئیده از خاک زمین دریاب<br />که این فصل بهاری<br />فصل سبزعشق وعاشقهاست<br />که این فصل بهاری<br />رویش عشقی به قلب عاشق دنیاست<br />به قلب عاشقِ شیدا<br />بهاران جاودان بر جاست<br />بهار عاشقی زیباست<br />سروده ی فرزانه شیدا____ <br />●<br />میخواستم ...میخواهم______<br />میخواستم<br />سر بر سینه آبی آسمان<br />بگذارم<br />وزار بگریم<br />دور بود<br />میخواستم<br />بر موجهای<br />پرتلاطم دریای آبی<br />بنویسم<br />آرام نمی گرفت<br />میخواستم<br />بر نوک پرنده ی, آبی رویام<br />نغمه ها بگذارم<br />پرواز کردورفت<br />سینه ترا یافته ام<br />آبی تر از آسمان دریا رویا<br />بگذار سر برسینه تو<br />بگریم وبنویسم<br />نغمه رویائی عشقم را<br />سرشار از زلالی چشمه روحی<br />که تنها عاشق توست<br />با من بگو تا کجا میتوان<br />بر سینه تو تکیه کرد<br />که عاشقانه میخواهمت <br />۱۵پانزدهم /بهمن ۱۳۸۵ از فرزانه شیدا ___<br />●<br />____نگاه_____<br />دل را روشنی بخش<br />و از ورای آن بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />دیدنی ... با امیدِ دیدارِزیبائی<br />بوسه های طبیعت<br />بر تن نرم زندگی<br />تن نرم آب ... در آغوش زمین<br />ریشه های درخت<br />بوته های سبز..گلهای رنگین<br />در هم آغوشی خاک<br />نوازش نسیم بر برگ و گل<br />بر چهره منو تو<br />نگاه سبز زمین بر ما<br />نگاه آبی آسمان<br />بر منو تو<br />بوسه های باران و برف<br />بر چهره ها بر زمین<br />عشق مگر چیست<br />آغوشی گشوده<br />از محبت در طپش قلبی<br />طپش قلبی ...در مهربانی ستودن<br />خواستن و عاشقانه زیستن<br />بخشیدن محبت خویش<br />بی چشمداشتی<br />ما ستوده ی ,زمین و آسمانیم<br />به حکم خدای عشق!<br />زندگی , بسیارعاشق ماست<br />مااما, به ویرانیش<br />کمر بستیم<br />ما هستی را, بی نگاه<br />گذشتیم و رفتیم<br />اما, دیگر بس<br />ناله های غم<br />دیگر بس شکایتها<br />ما خود,ویرانی<br />همه چیز بوده ایم<br />در زندگی ، عشق<br />و باهم بودنها ,ندیده ام<br />هیچستان سهراب را<br />میدانم ...اما<br />به هیچستان رسیده ایم<br />در اوج داشتن های<br />همه چیز<br />ما خود,ترانه زندگی<br />بی صدا کرده ایم<br />ما خود,عشق را رانده ایم<br />به کوچه های غریب<br />ما خود,نامهربانی را<br />به خانه دل بردیم<br />تنهائی گزیدیم ... در خلوتها!<br />گاه سر , برآغوش ناامیدی<br />در کتمان عشق<br />ما به طواف<br />« نمی توانم ها »«نمی شود »<br />,« ممکن نیست »<br />عادت کرده ایم<br />ما بی اعتباری احساس<br />و ناثباتی اندیشه را<br />آشفتگی روح خویش را<br />زندگی خواندیم...<br />اما ... دل را روشنی بخش<br />واز ورای آن<br />زندگی را بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />نگاهی ساده<br />در باور آنچه هست<br />در حقیقت زندگی و عشق<br />در دیدنِ تمامی<br />رنگهای زندگی<br />زیبا خواهد بود.<br />۱۳۸۵/۲/۱۸<br />سه شنبه از: فرزانه شیدا<br />●<br />__ در انتظار چه....؟؟! __<br />اینهمه بردر میخانه نشستیم, چه شد؟<br />بغض دل, بر لب پیمانه شکستیم ,چه شد؟<br />از خود ودیر مغان گاه گُسستیم ,چه شد؟<br />عهد با دلبر جانانه که بستیم ,چه شد؟<br /><br />اینهمه از سر تدبیر وخرد نیز نبود<br />بر همه هستی ما شور دل انگیز نبود<br />غم بدل, پای کشان ,رفته شکستیم ,چه شد؟<br />زندگی غیر همان, درد ِغم انگیز نبود<br /><br />قدرِ دانائی خود هیچ ندانیم , چرا ؟<br />بی خرد, پای,دراین دشت کشانیم ,چرا؟<br />ناتوان ازچه شده قلب ودل ودیده ی ما ؟<br />دیده ودل ,ز چه بر نور خدائی, نرسانیم؟ چرا؟<br /><br />«عقل » ! ما را , به درِ خانِ خدا میخواند<br />«چون خدا, عقل وخرد داده , خود او میداند<br />اشرف روی زمینیم!... چرا منتظریم؟!<br />تا به کی «عمر» مگر روی زمین میماند؟!<br /><br />این پریشانی ما, از سَر نادانی ماست<br />ناتوان بودن ما ,در َسر انسانی ماست<br />تا نباشد خردی ,عقل کجا راه برد؟ !<br />بی خرد ماندنِ ما, مایه ی ویرانی ماست<br /><br />جان من ! جام مّی وساقی وجانانه کجاست<br />تا نباشد دلخوش , لذّت پیمانه کجاست؟<br />ما دراین میکده , گر, خوار نشینیم , رواست<br />بی وضوِدل وجان,لذت ِمستانه, کجاست؟<br /><br />بّه که برپا شده در راه دگر پای نهیم<br />وندرین غصه سرا بّه که زغمها برهیم<br />بی خدا ,کوردلی , با دل وچشم ونگهیم<br />بّه که درروح وروان ,« عشق خدا » جا بدهیم<br />__ سروده ی فرزانه شیدا / 1388__<br />●<br />ــــ " ای نسیم دلنواز آرزو " ـــ<br />ای نسیم دلنواز آرزو<br />با دل من قصه ای دیگر بگو<br />گو که لبخندی ز خورشید آمده<br />در طلوعی نور ِامید آمده<br />تا دهد گرمی به قلب بیقرار<br />تا نگیرد قلب من از روزگار<br />گو سرشکی کز جفا زاری شده<br />پای گلزار وفا جاری شده<br /><br />گو مشو نومید ازاین شیب وفراز<br />میرسد شادی به باغ خانه باز<br />گو نمی میرد گل لبخند عشق<br />گلشنی خواهد شدن پیوند عشق<br />گو که سازِ ان نگاه دلربا<br />مینوازد نغمه های خنده را<br />گو که تا آرام جان گیرم دمی<br />مانده ام تنها , بدون همدمی<br /><br />ای نسیم دلنواز آرزو<br />قلبِ« شیدا» را در آتش ها بجو<br />گرچه دامن میزنی این شعله را<br />قلبِ شیداوش ,اسیرِ واله را<br />لیک دیگر بال وپر را سوختم<br />خود به عشقی ,شعله را افروختم<br />سوختم در شعله ها ,با سوز دل<br />بال وپر در عشقِ نار افروز دل<br />سوختم صد آرزو , در نار عشق<br />باامیدی ,در دل وُ ,ا نبار عشق<br />آه ...بر این ارزو آن صد امید<br />وه که دل , ناکامی , دنیا کشید<br /><br />ای نسیمِ دلنوازِ آرزو<br />با خدایم قصه ی دل را بگو<br />گو که چَشم ِ , انتظار من توئی<br />در شب راز ونیاز ِ من , توئی<br />ازتو میخواهم کرا یاری دهی<br />تا بیابم پیش پای خود رهی<br />ازتو نومیدی ندیده این دلم<br />تا به ارامی رسیده این دلم<br />چون توئی حامی من در باورم<br />همرهم باش ای یگانه یاورم<br />پنجم آذرماه 1382 از فرزانه شیدا ____ <br />●<br />از آرزو : « فرزانه شیدا »<br />بصد آرزو زندگی باختم<br />به رنج وغم وغصه ها ساختم<br />ندانسته رفتم ره مرگ خویش<br />خودم را به غمها در انداختم<br /><br />به عشق شدم واله ای دربدر<br />با آوراه گی دائما در سفر<br />به بیماری وتب همیشه روان<br />نیازم به بستر زسوز جگر<br /><br />یگانه دلم را به غم سوختم<br />غم زندگی در دل اندوختم<br />به شبها نشستم به کنجی غمین<br />به ظلمت چراغ ِ غم افروختم<br /><br />نیاز دمی دیدن روی تو<br />رسیدن به سرمنزل وکوی تو<br />به آغوش خود جای دادن ترا<br />کشیدن به جان بوی گیسوی تو<br /><br />بدیوانگی رهنمونم نمود<br />درِ بی کسی را برویم گشود<br />مرا ازهمه دور وبیگانه کرد<br />بدانسان که بامن بجز تو نبود<br /><br />کنون ناله ام را ِکّه خواهد شنید<br />که بربادرفتم بصدها امید<br />دگر دیدگانم بجز سیل اشک<br />براین چهره ام چیز دیگر ندید<br /><br />شده دل چو مخروبه ویران سرا<br />چو دادم زکف عاشقی چون ترا<br />مرا حسرتی مانده ودرد وسوز<br />زسوزم قراری نمانده مرا<br /><br />دل از عاشقی کی توانم بُرید<br />که دل جزتو عشقی درونش ندید<br />فقط نام تو بوده در قلب من<br />که فریاد دل شد چو نامت شنید<br /><br />تواند مگر بگذرد از تو باز<br />چو دل برتو دارد امیدونیاز<br />مرا عشق تو چون نفس های دل<br />تو با بودنت بودنم را بساز<br />هشتم آذرماه 1362 - از: « فرزانه شیدا»<br />●<br />من نیازم ...یک نیاز____<br />من نیـازم ... یک نیـاز<br />گرم و ســوزان .... پُرلهــیب<br />آتـش عــشق سـت اندر ســینه ام<br />راه قلبم ، راه عشق است وامید<br />گـرچه می سوزم سراپا در شــرار...<br />در محبت چاره میجویم که باز<br />نور شمع زندگی روشن شود<br />در پیش راه<br />من نـیازم یک نیـاز<br />سینه ام از عشق میسوزد و باز<br />حاصل ،، بودن ،،<br />نمیدانم کـه چــیست<br />گـر نیـابم<br />،، معدن عشق ،، و امــید<br />من نیــازم یک نیــاز<br />شعله ای در ســوز و ســاز<br />عشق عالـم در دل و در ســینه ام<br />میـروم ره را و گه پرمی کشم<br />در بهشت آبی آن آسمان<br />میـروم بااینکه میدانم کـه باز<br />درنهـایت میـرسم بر عــشق او<br />برخــدای جـاودان عاشـــقی<br />من نیــازم یک نیــاز<br />ـــ ف . شیدا/دوشنبه ۲۳ آبان ۱۳۸۴ــــ<br />●<br />هیچکس لایق نباشد بر سجود ـــــ <br />با تو گفتم روزگار ِخود بجو<br />در جهانی کز منواز آن توست<br />در شناسائی خود با هرشناخت<br />تاکه روشن گرددت, راه درست<br /><br />باتو گفتم غّرقه بر خود هم مباش<br />زندگی کوتاه و« بودن» لحظه ای ست<br />دردم وآهی رود ,جانی ز تن<br />نام آن در « بودن» ما «زندگیست» <br /><br />با تو گفتم اشک را پنهان مکن<br />تا رهاگردی ز اندوه درون<br />با توگفتم شادی دل را بجو<br />تا نگردی دست دنیائی, زبون<br /><br />بس سخن راندم ز کوشش از تلاش<br />تا بدانی همّت ما رهبر است <br />گفتم از دانش بجوئی خویش را<br />بخت ما در کُنج دانش , اختر است<br /><br />با چه اصراری ,به تو گفتم ,زتو:<br />"خویش خود "را دردرون خود بجو<br />راه رفتن گرچه پر شیب وفراز<br />میشود پیداکنی راهی نکوُ<br /><br />باتو اما چُون بگویم چُون گذشت<br />این ره رفتن مرا در زندگی<br />من که افتادم, شکستم ,باختم<br />شاخه های دل دراین بالندگی<br /><br />سرنیاوردم به ذلّتها فرو<br />چونکه که کس لایق نباشد بر سجود<br />بامن وبا قلب من «والاترین»<br />جز خدواند بزرگ من نبود<br /><br />گر شکستم ,باختم, ویران شدم<br />خودبرون کردم ز ویرانی ودرد<br />از کسی هرگز , مراباکی نبود <br />تا تواند دل کند در سینه سرد <br /><br />غربتم ازمن مرا دیگر نساخت<br />تا کسی گردم زخود افتاده دور<br />بلکه در بودن دراین غربت سرا<br />بس دلی بودم توانمند وصبور<br /><br />دور خود دیدم چه نادان مردمی<br />همچو مارانی که در دل میخزند<br />نیش ایشان نوش قلب من نشد<br />زآنکه بودم نزد قلبم سربلند<br /><br />گه شنیدم خوب وبد از میهنم<br />درجوابی ساده گفتم خود بجو<br />در پی حق وحقیقت شو روان<br />زآندم از حق وحقیقتها بگو<br /><br />مطلب بی پایه گفتن جهل توست<br />درسکوتی خواری تو ,کمتر است<br />حرف بی برهان مزن با هرکسی<br />چونکه خاموشی زخواری بهتر است<br /><br />کم سخن گو , گر نداری دانشی<br />یا سخن گو با دلیلی استوار<br />دل زخاموش رهان وروشن ببین <br />یا که خاموشی گزین با افتخار <br /><br />بسکه دیدم من جّدل ها با دلم<br />خسته بودم گه کداری از جواب<br />لیکن آرامش ندارد سینه ای<br />کاّو فرو ماند به ذلت بی جواب<br /><br />آری ازخود , باتو بس گفتم ولی<br />زندگانی , در سخن در آسان بّود<br />خنده وشادی وروز ِ خوب وبد<br />در دل من همچنان پنهان بّود <br /><br />●<br />ــــ پشت دروازه های خیال... ــ<br />حقیقت را پشت دروازه های خیال<br />جا نهادم<br />نه از آنرو<br />که تلخیش آزارم میداد<br />که بودنش<br />رویایم را برهم میریخت<br />و آرزویم را بر باد میداد<br />اما حقیقت را به باد بخشیدم<br />که در گذر خویش همگان را هشیار کند<br />اما دلم ... آه ... دلم<br />غمگنانه بر مزار آرزوهایم<br />گریان بود<br />آخر تفاوت میان حقیقت با حقیقت<br />بسیار بود<br />حقیقت من رنجباره ی سنگین روزگاری بود<br />که کوله بارش را<br />به درازای عمرم بر دوش میکشیدم<br />و حقایق تلخ و شیرین<br />در آلبوم یا دوّاره های دیروزم اما..<br />گاه میخندید گاه تبسمی داشت<br />گاه نگاهی بود بدون عمق<br />حقیقت اما عبور لحظه های ممتد عمر بود<br />که ریزش باران پائیز را بیاد میآورد<br />آنگاه که چتر اندوهم باز نمیشد<br />تا خیس واژه های درد نگردم!!!<br />شنبه 24 فروردین 1387(فرزانه شیدا) ___<br />●<br />___ سرای آرزو ____<br />زیاس ســینه اندر ساحـل تردید می گشتم<br />بدنبال یقـــینی محـکم وجــاوید می گشتم<br />مــرا در وصـل رویـت آرزو هم کُــشت<br />که حتی در سرای آرزو، نومید می گشتم<br />فرزانه شیدا ____<br />●<br />______ عاشقانه ... ______<br />پشت پرچین آرزو دیروز<br />قلب غمگین من چه خالی بود<br />روزگار دوباره دل بستن<br />همچو یک واژه ی خیالی بود<br />بی خبر زانکه عاشقی ناگاه<br />خود ره قلب من کند پیدا<br />آرزو در کنار حسرت وعشق<br />می ستاند ز سینه قلب مرا<br />می برم دل کنون به خلوت شعر<br />بار دیگر به آبی رویا<br />در طپشهای عاشق قلبم<br />می سرایم دوباره نام ترا<br />زین پس وتاابد به واژه ی عشق<br />نام تو جاودانه میگردد<br />هر غزل هر ترانه هر شعرم<br />بهر تو عاشقانه میگردد<br />رنگ چشمان تو نخواهد رفت<br />هرگز از ذهن قلب من بیرون<br />در هراسم که بینم این دل را<br />بی تو قلبی شکسته ومحزون<br />دل مرا میبرد بگوشه ی غم<br />کُنج حسرت بگوشهء رویا<br />می سراید به غصه ها, بدریغ<br />دم بدم شعر عاشقی مرا<br />نیمه ء روح من تو بودی تو<br />او که هر لحظه آرزو کردم<br />تا بیابم ترا به کنج دلم<br />هر کجا بوده جستجو کردم<br />درنگاهت اگرچه نقش من است<br />عمق قلبت بگو که جا دارم<br />گو مرا عاشقانه میخواهی<br />گو تو هستی یگانه پندارم<br />با من از عاشقی بخوان هردم<br />گر که حتی سرود تکراریست<br />جوشش شعر من ز چشمه ی عشق<br />همره نام تو ز دل جاریست<br />بعد از این دل نگیرد آرامی<br />گر بماند به کُنج تنهائی<br />ای خدا عشق او بمن دادی<br />گو کنون هم تو همره مائی<br />بر نگیرم دگرز سجده ی عشق<br />چون ترا از خدا طلب کردم<br />ای خدائی که خود همه عشقی<br />دلشکسته بجا تو مگذارم<br />بر دل عاشقم دمی بنگر<br />بر لبم مانده آه و صد ایکاش<br />آرزو را به قلب من مشکن<br />بار دیگر پناه این دل باش<br />بی تو هم ای گرفته از من دل<br />زندگانی گذر نخواهد داشت<br />عاشقی دانه ء محبت را<br />همره نام تو به قلبم کاشت<br />من کنون عاشقانه غمگینم<br />گرچه لبزیز آرزو اما<br />دل ترا میزند صدا هر دم<br />منو تو کی شود به روزی ما<br />آرزو ! همرهم بمان تا دهر<br />دل به امید من بسوزاند<br />گر ببیند چنین مرا عاشق<br />دانه ی عشق من برویاند<br />در شب بیقرارم امشب<br />تا سحر گاه من نفیر دعاست<br />عاشقی را چگونه باید بود<br />دل کنون عاشقانه در دنیاست<br />___ 22بهمن ماه 1385/ فرزانه شیدا ___ <br />●●<br />____ « کوچ پرستوها » ____<br />درنگاهم<br />سایه غم بود<br />در هنگام کوچ<br /><br />پایم نمی کشید...<br />قلبم نمی گذاشت<br />و نگاه<br />قطره های اشکم را<br /><br />به استقبال جدائی ها<br />روان کرده بود<br /><br />رفتن ناگزیز بود<br />وُ ماندن بی ثمر<br />دیگر برایم<br />هیچ نمانده بود<br /><br />تا به حرمت آن...<br />چادر ماندن بپاکنم<br />هرگز نمیدانستم<br />...آه<br />هرگز نمیدانستم<br />روز کوچ پرستوها<br /><br />روز کوچ من<br />خواهد شد<br /><br />و روزی ...<br />راهی شدن<br />تنها چاره راهم<br /><br />وقت کوچ است<br />آری...سفر منتظر است<br />که مرا راهی رفتن سازد<br />وقت کوچ است<br /><br />و در این جاده ی تنهائی<br />من و دل تنهائیم<br /><br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!!<br />لیک من تنهایم<br /><br />و پرستوی دگر<br />بامن نیست<br /><br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!<br />به شبی بس تاریک<br />و رهی طولانی<br />کوچ من کوچ پرستوها بود!!! »<br />21آبانماه ۱۳۸۴« ف . شیدا » ____ <br />● <br />____ صدای زندگی ____ <br />درصدای باران<br />یا صدای باد<br />در خش خش برگها<br />تا کاغذی رها در هوا<br />در صدای رود یا نوای موج<br />در چهچهه مرغ های بهاری<br />یا در همهمه هائی<br />کوچه وخیابان<br />آنچه همه در پی آنیم<br />صدای زندگیست<br />مانده ام با کدامین نوا<br />در کدامین صدا<br />وتا کجا میشود<br />دلخوش بود<br />مانده ام<br />در کشاکش بودن<br />دلم را در کدامین خرابه<br />پنهان کنم<br />تا درناله های پر طپش قلبم<br />ازپا نیافتم<br />و باز بشنوم نوای زندگی را<br />که دوراست از صدای دل<br />دورتر ازمن و حتی بودنم<br />بر جای مانده ام<br />فرو رفته در خویش<br />مانده در سکوتی دردآور<br />بسته لب در آروزی سخن<br />چگونه تاب آورم<br />زیستن را<br />آه غم هرروز چون پیچکی<br />در دلم می پیچد<br />نفس تنگ میشود<br />بیقراری دلم را<br />لرزان میکند<br />بی تاب میشوم<br />و میخواهم در صدای باد<br />در صدائی از زندگی<br />خود را فراموش کنم<br />تو چه میدانی چقدر سخت است<br />در دور دست آه کشیدن<br />و بی هیچ رسیدنی راه پوئیدن<br />و باز هیچ...هیچ ...هیچ<br />ایکاش اینگونه نبود <br />جمعه، 14 اردیبهشت، 1386<br />¤ سروده ی : فرزانه شیدا ¤<br />●<br />¤ آی آدما ...آی آدمـا!! ¤<br />آی آدما ... ای آدمـا...<br />چـی شد صـفای قـدیما ؟!<br />رسـمای خـوب زنـدگی <br />محبت و عـشق و صـفا<br />چـی شـد دلای مـهربـون<br />با قلبی خالی از جـفا<br />نه بود دروغی بین ما<br />نه شـکلی از رنگ وریا<br />اون هـمزبونـی هـمدلی<br />آخـه بگین رفتـه کجا؟!<br />انگار چیـزای جدیدی<br />اومـده درجـای اینـا<br />زندگـی مـادی شــد<br />تمام سـرمـایه مـا<br />خـونه وماشین و زمین<br />دستـه چـک و پـولوُ طـلا<br />هـر کسیدر فکر خودش<br />از غـم دیگـرون جـدا<br />از قلب خوب آدما<br />شمابگین!چی مونده جا؟!<br />میگذریم از کـنار هـم<br />با سـردی وُ.. بی اعتنا<br />بیـن دلای آدما<br />اینهمه بی مهری چـرا؟!<br />از روزگارامـروزی<br />دلم گرفته بخدا<br />دنیا شـده برای ما<br />غربت سرد ِآدما!!<br />بایدبپاشـیم دوباره<br />عـطر محبـت تـوُهـوا<br />دست بزاریم تُودسـت هم<br />بشـیم دوباره آشنا!<br />بدیم به مهربونیها<br />دوباره رونق و جـلا <br />با هـم بـاشیم, کنارهـم<br />یکـدلو گـرمو همصـدا<br />تاکه نشه دنیای ما<br />غربت سـرد آدما<br />با مهربونـی خـدا <br />ساخـته شـده دنیـای ما<br />قدرشوبـایـد بـدونیــم<br />توُ زندگیِ گـذرا <br />بیان وهـمصدا بشیــن <br />دوباره مثـل قـدیـما<br />با مـهربونـی ها باشیـم<br />بنده ی خــوب اون خــدا<br />بیـاین باهمدیگه باشیـم<br />آی آدمــا ... آی آدمــا!!<br />سروده ی فرزانه شیدا 1382<br />¤<br />___ فصل شکفتن واژه ها ___<br />در کُنج شهر<br />سرگردان واژه های تردید<br />در عبور تند چرخ ها وگاه ها<br />چه سرگردانند<br />ای همکلام عشق<br />برای باغچه از فصل روئیدن بگو<br />در شهر جز<br />دود ونگاه های مانده بر خاک<br />هیچ نمانده است<br />وکودکان توپهای رنگی خویش را<br />در پستوی خانه<br />فراموش کرده اند<br />بازی بودن وزندگی را<br />در چرخهای گذران وگامهای تند می بینم<br />که از عشق هیچ نمیداند<br />وجز عقربه های ساعت<br />نگران هیچ چیز نیست<br />واژه هایم دردمند سخن<br />باز مانده اند<br />وصدای " آه " در هیاهوی چرخها<br />با خاک یکی میشود!<br />واژه هایم را به دانه های بهار می بخشم<br />که شکفتن را آغازی داشته باشد<br />درفصل جوانه ها<br />آنگه که<br />چتر ها باران را انتظار می کشند<br />وآه دیده ها اشک را<br />بامن بگو<br />فصل رویش دل در کجاست !؟<br />از:« فـرزانه شـیدا/دوم اردیبهشت 1387»<br />¤<br />__ کوچه های رفتن ___<br />اگر من من بودم<br />در کوچه های زندگی<br />اگر تو بودی<br />در کوچه های گذر<br />هیچگاه زندگی<br />اینگونه دلتنگ نبود<br />وهر گز گذر فصلها<br />اینچنین<br />بی رنگ نمیشد.<br />ــــ۱۳۸۲ / فرزانه شیداــــ<br />¤<br />____ " کدام " ____<br />سالهاست بهارم را<br />به خزان فروخته ام<br />و رشته رشته موهایم را<br />به خاطرات برف<br />وگرمای تنم را<br />به سردی زمستان اندوه<br />گذرم از جاده های بهاری<br />به تابستان زندگی<br />چه زودگذر بوده است<br />من آخر صاحبش نبوده ام<br />و همچنان در جاده های زندگی<br />که براه برفیء زمستانی اندوه<br />میرسد.... در تکرار تکرارها<br />درمانده ام<br />کدامین صدا را باید شنید<br />صدای درونم را<br />که میپرسد: بیاد داری<br />یا صدائی را که میگوید<br />ز خاطر ببر<br />کدامین صدا را خواهم شنید<br />بکدامین گوش فراخواهم داد<br />در آینده ... فرداها<br />در کدامین جاده ها<br />چه خواهم کرد.....نمیدانم<br />آرامشم کجاست؟! ...نمیدانم<br />کدامین ره به جاده بهار<br />خواهد رسید<br />وقتی که نگاه مغموم است؟<br />! اردیبهشت ۱۳۸۳ چهارشنبه<br />ــــ سروده ی: فرزانه شیدا ــــ<br />¤<br />____ « آنگاه که بدنیاآمدم » ____<br />آنگاه که بدنیا آمدم<br />گوئی با رنگهای محبت<br />رنگهای وجودم را نقاشی کرده اند<br />آنگاه که سالهای عمرم را<br />درتقویم های ٫٫ بودن ٫٫<br />...ورق میزدم<br />انگار که دستهای محبت<br />چین های عمیق تری بر پیشانی ام<br />کشید<br />وآنگاه که خمیده تر از پیش<br />٫٫محبت ٫٫ را بردوش کشیدم<br /><br />گوئی که خطوط ٫٫ مهربانی٫٫<br />نقاشی درونم را چروکیده کرد !<br />اما آنچه دیدم<br /><br />از هرکه بود ... نامهربانی بود وبس!<br />با آنکه عاشقانه دوست داشته ام...<br /><br />هرآنچه را که قلبی داشت وروحی<br />و زندگی میکرد در طبیعت خدا !!!<br />....<br />ملالی نیست<br />محبت اما همیشه بامن بوده است<br /><br />همگام با عشقی که خداوند درسینه ام<br />با قلم موئی مهربانی وعشق<br /><br />نقاشی کرده است<br />که نامش دل بود<br /><br />تا در قاب زندگی... طپشی داشته باشم<br />در دنیائی هرچند .... نامهربان...<br /><br />هرچند... غریبه با دل.....<br />اما پروازی باشم در دنیا<br /><br />چون پروانه ای عاشق<br />و تا همیشه ....<br /><br />آشنا با کلام زیبای محبت<br />تا بر گل وباغ وشمع<br /><br />بر طبیعت وعشق<br />برمهربانی واژه ها<br /><br />تنها وتا همیشه بگوید:<br />دوستت دارم... دوستت دارم<br />و وجودش<br />رنگی باشد از قلم اسطوره ای خداوند<br />____22تیرماه ۱۳۸۲/سروده ی فرزانه شیدا____<br />¤<br />●آسمان مال من است: « ف.شیدا» ●<br />هر کجا هم باشم ..<br />آسمان مال من است..<br />گر که رنگش آبی<br />گر که گریان و<br />پراز ابر غم است<br />گر به هنگام غروب<br />نیلی و نارنجی<br />آسمان مال من است<br />ترسم آن است ببینم<br />یکروز دل من با من نیست<br />و ندانم که دگر عشق کجاست<br />و ببینم روحم<br />در قفس زندانی ست..<br />و ببینم در باغ<br />آن گل پر پر سرخ<br />تن ویران من است<br />و دگر یاری نیست<br />وببینم که<br />حقیقت زدرِ باغ گریخت<br />تا سوالش نکنیم<br />آسمان مال من است که مرا<br />در شب پرواز شناخت<br />و مرا خوار نکرد<br /><br />تا که شاعر باشم<br />و به هر واژه زبانم آزاد<br />وبه احساس دلم بالی داد<br /><br />تاکه آزاده گیم... در یابم<br />و به عریانی روح رنگ زیبائی را آسمانی بینم .<br />___ 17 فروردین 1385از فرزانه شیدا _____<br /><br />پایان بخش اول از: اشعار<strong><em> فرزانه شیدا</em></strong><br /><br />farzaneh sheida<br /><br />¤ چرا تکرارم نمیـکنی...؟!سروده ی ف.شیدا ¤<br /><br />چرا دیگر تکرارم نمیـکنی...؟!<br />چرا در واپسـین لحظه های عاشــقی<br />در میان یادها وخاطره ها...<br /><br />آندم که بر شانه های پـرواز<br />نشسـته ای<br />تا " دورشدن "<br />را بیآموزی!!<br /><br />در میان خیالت...<br />مرغک دلم را ،<br />هـمراه خـویش نـُبردی؟<br />نمیدانستی مگر،<br />عاشقانه میخواهمت ؟!<br /><br />... پس ازاین اما...<br />دیگر،بالهای پروازم ،<br /><br />گشوده نخواهد شد...<br />در آبی ِ بیکرانِ عشق<br />...اما...آه...<br />چرا دیگر تکرارم نمیکنی؟<br /><br />مگر نبود آن" لحظـه های قسـم"<br />آن لحظه لحظه ی<br />سرودن ِ ترانه های عاشقی<br />در... بند... بندهای " پیوند"<br />در عاشقانه واژه های<br />" باتو میمـانم" ...<br />"بی تو میمیرم " !!!<br /><br />اما...چرا<br />چرا چهره ام را،<br />که تا همیشه ،<br />آینه ی خویش میخواستی<br /><br />..حتی...لحظه ای ،<br />درخـاطرت نبود؟!چرا...؟<br />چگونه توانای رفتنت بود؟!<br /><br />چگونه پرواز را<br />"در فصل کوچ"<br />بی من... به بالهای رفتن سپرده ای؟!<br />چرا امروز تکرارم نمیکنی<br />آری نامم را...عشــقم را...قلبم را<br />چرا تکرارم نمـیکنی ؟....<br />آخر مگر، چـه شد ؟!!!<br /> دوشنبه 23 شهریور 1388 <br /><br />¤سروده ی فــرزانه شیـدا¤<br /><br /> _____نمی شناختم اورا... ___<br /><br />نمی شناخت مرا<br />اما چون نگاهم کرد ،<br /><br />خندید...آرام ، ملیح<br />مهربان وگرم!<br /><br />مهربانی در نگاهش ...<br />جرقه ای زد...وبدور نگریست<br /><br />نمی شناختم اورا...اما آشنایم بود<br />با درخشش مهری که درشراره های نگاه..<br /><br />وکافی بود مرا ...بس بود مرا...<br />اینگونه آشنائی را...تا آشنایش باشم!<br /><br />نگاهش گوئی ، با نگاهم سازشی داشت.<br />ایکاش این نگاه دوباره بر می گشت<br /><br />تا بنگرد نگاهم را...<br />تا گرمی آتشین مهربانیش<br /><br />لبخند پاینده... بر لبانش<br />گرمی خورشید روزگارم باشد!<br /><br />ونوازش دهنده ی قلب بیقرارم!<br />نگاهش به پاکی نماز بود!<br /><br />به بی گناهی گل<br />به زیبائی گلشن های پرمحبت عشق<br /><br />.... نمی شناختم اورا...اما آشنایم بود!<br />گوئی همزبانم بود بیشتر از هرکسی!<br /><br />آشنائی بس دیرینه بود ،اما...<br />که فقط نامش را نمی دانستم<br /><br />شاید محبت بود ،نام او<br />شاید عشق<br /><br />شاید دوستی<br />شاید انسانیت<br /><br />وشاید مهدی(عج)<br />هرچه بود ... نمی شناختم اورا<br /><br />اما آشنایم بود!<br />۲۲ مهر ۱۳۸۳/۲۰۰۳ آگوست<br /> ____نروژ /اسلو- فرزانه شیدا___<br /><br />____ بازگرد ____<br />یکبار برای تو از خود گدذشتم <br />یکبار بخاطر تو از دل<br />یکبار در راه تو از زندگی<br />امروز می بینم که تونیز نیستی<br />اما هر چه میکنم می بینم<br />از تو نمی توانم بگذرم<br />بازگرد<br />تا در همیشگی بودنم<br />تنها از آن تو باشم و بس<br />باز گرد<br />تا برای تو " خود " را<br />" زندگی " را<br />و " دل " را<br />تا آخرین لحظه ی حیات<br />با تمامیت " عشق " ازز آن تو کنم<br />بمن بازگرد <br /><br />____ سروده ی فرزانه شیدا ____<br /><br />¤ <br /><br />____ بپای عاشقی ها مینویسم ____<br />بپای عاشقی ها مینویسم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم<br />تورفتی قلب من جا مانده اینجا<br />ولی تنها توئی عشق عزیزم<br />پس ازتو دل نمیگیرد قراری<br />ندارم بعد تو من روزگاری<br />تو رفتی و زمستان جدائی<br />ترک داده دلم در بیصدائی<br />زاین سرمای تلخ بیقراری<br />نمی آید دگر برما بهاری<br />اگر حتی دگر با من نمانی!<br />نگیرم دل زتو درزندگانی<br />وگر از تو نگیرم هم نشانی<br />درون سینه ی من جاودانی<br />بپای عاشقی ها مینویسم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم<br />هر آن اشکی که در پای تو ریزم.<br />اول اردیبهشت 1378/ پانزدهم آپریل 2008 <br />____ فرزانه شیدا _____<br /> ¤<br />_____ الهه شعر ___<br /><br />از زخمی بر الهه شعر ، زخمی بدل گرفتم<br /><br />تا الیتیام راهی باقیست <br /><br />بس دراز!<br />و گرچه چون شاعر<br /><br />بی واژه بماند<br /><br />یا به سکوت در آویزد <br /><br />خود مرگ شاعری ست اما <br /><br />(حاشا اگر از مرگ هراسیده باشم.شاملو)! <br /><br />¤ فرزانه شیدا /یکشنبه 22 اردیبهشت 1387¤<br /><br />¤ _____اســیر ___¤<br /><br />اسـیرم ... <br />در سکوت ... <br />در بـودن ... <br /><br />با ـمامی پنجره های گــشوده<br />و در تیــک تـاک لـحظه ها<br />در لبهای آینـه که جز سـکوت<br /><br />هیـچ نمیدانست <br />هیـچ نـمیدانـسـت <br /><br />و جز نگاه هیچ نمیگفت<br />من اما با سرود سـردآینه<br />در نام "سکوت " خیره ام<br /><br />چه خواهم گفت بااو نمیدانم<br />چه را می جویم؟ نمیدانم !!!<br /><br />با دستـهای بیقرار<br />که مبهوت لمس دیواری ست<br />سـرد و بی احـساس<br />پیرامون اتـاق را<br />حـس کرده ام<br />در لحظه های تماس<br /><br />درهـای رفـتن ،<br />ایـمن از گـذر باد<br />پیچیده در <br />تارهای تنبیده ی غربت <br />چـه بیرحـم <br />بر بی کسیـم<br />چــشم دوخـته اسـت..<br /><br />گوئی اسیـرم<br />با تمامیِ پنجره هایِ گشـوده<br />در دیواری سـرد<br />در آئینـه ای<br />خاموش و بیصدا<br />در درهای بسته<br />در خود!آری در خود<br />...<br />مرا آزادی بخـش<br />ای افکارِ غمدیده ی تنهائی<br />مـن از اینـجا نیستــم<br /> نیستــم<br />...<br />مرا دریاب ای عشـق<br />که تنها تو<br /><br />تنها تو ,دیوارها را<br />آینه ها را, پنجره ها را<br />به حـرف وا خـواهـی داشت<br />اگر با نگاه دل<br />با قلبی سرشاراز محبت<br />به هر کجا بنگری<br />...<br />مرا دریاب ای عشـق<br />مرا دریاب<br />... شــاید...<br />شاید که آرامی بگیرم<br />شایــد...<br />¤____ فرزانه شیدا___<br /><br />¤ «عـشق یقـین » ¤<br />آبی تر از سـپهر؛غـمگین تر ا زغـروب<br />ای یـا رهـمنشین, ای هـمزبان خـوب<br />ای هـم سـوال مـن ای مـانده درسـکوت<br />با مـن بگو ز عشق از بودن و ثــبوت<br />لفـظ غـریبه یـست بـدورد لـحظه ها<br />تـا آخـرین کـلام تـنها بـگو : وفـا<br />با من غــریبه است لفـظ ء جـدا شـدن<br />با قــلب عــاشـقی شـب همــصدا شـدن<br />هــمواره با تـوام هـمچون خـود خــدا<br />همـچون دلـت کـه بـاز در ســینه مـی طـپد<br />در واژه و غــزل او شـاعـری کــند<br />مـانـند روحِ تـو , درکـو چـه های شـب<br />هــمواره با توا سـت قـلبی مـیان تــب<br />تبدار و سـینه سـوز شـیدا و بــیقرار<br />در کـو چه های شــب هــمراه انــتظار<br />آری به هـر قـدم ؛ با شـب ؛ شـب ونــیاز<br />هـمـپای قـلب تـو دارم ره نـماز<br />چـون آیـه هـای عـشق « شــیداترین » شـدم<br />در کـوچـه های شـب «عــشق یقـین »شــدم<br />در کـوچـه های شـب «عــشق یقـین » شــدم <br /> شنبه 17 آدزماه 1386¤<br /> ___از : فرزانه شیدا____<br />¤ فصل شکفتن واژه ها¤<br />در کُنج شهر<br />سرگردان واژه های تردید<br />در عبور تند چرخ ها وگاه ها<br />چه سرگردانند<br />ای همکلام عشق<br />برای باغچه از فصل روئیدن بگو<br />در شهر جز<br />دود ونگاه های مانده بر خاک<br />هیچ نمانده است<br />وکودکان توپهای رنگی خویش را<br />در پستوی خانه<br />فراموش کرده اند<br />بازی بودن وزندگی را<br />در چرخهای گذران <br />وگامهای تند می بینم<br />که از عشق هیچ نمیداند<br />وجز عقربه های ساعت<br />نگران هیچ چیز نیست<br />واژه هایم دردمند سخن<br />باز مانده اند<br />وصدای " آه " در هیاهوی چرخها<br />با خاک یکی میشود!<br />واژه هایم را <br />به دانه های بهار می بخشم<br />که شکفتن را<br /> آغازی داشته باشد<br />درفصل جوانه ها<br />آنگه که<br />چتر ها باران را<br /> انتظار می کشند<br />وآه دیده ها اشک را<br />بامن بگو<br />فصل رویش دل در کجاست !؟<br />دوم اردیبهشت 1387<br />_____ فرزانه شـیدا____<br />¤<br />____ پنجره ای رو به عشق ____<br />اگر میشد<br />پنجره ای گشود به باغ محبـت<br />به باغ دلهای عاشق<br />اگر میشد<br />گلهای گلشـن محبت را..بـوئید<br />اگر میشد باغبان عشــق بود و<br />پاســدار مهـربـانی<br />هـرگـز دلـی نمی شکســت<br />هــرگز محبتــی فراموش نمیشد<br />هـرگز دلی تنهائی نمی کشیــد<br />و مهـربانی<br />شکـوفـه های پر عــطر خویـش را<br />درباغ روح انسـانی<br />شکفتنـی همیشگی داشــت<br />در طــراوت روح<br />اگر مـــیشد<br />پنـــجره ای گشــود<br />به باغ محبــت ها<br />و دل را به عشــق<br />بخشید<br />...اگر میشد...<br />____سروده ی فرزانه شیدا_____<br /><br />¤ عشق یعنی ...¤<br />عشق یعنی عشق زیبای خدا<br />راه خود روسوی حق راه وفا<br />عشق یعنی یاری ودلدادگی<br />یاوری بر مردمی, در سادگی<br />شاه خوبان باش وبر دنیا امیر<br />دست محرومان دنیا را بگیر<br />عشق یعنی ازخودم بیرون شدن<br />در ره و راه خدا مجنون شدن<br />عشق یعنی« پای» همراهی شدن<br />در رهی در« یاوری» راهی شدن<br />عشق یعنی دل سپردن با وجود<br />روح خود را بر خدا ,هردم سجود<br />مهربان قلبی به تن, عقلی سلیم<br />عشق یعنی دستگیری از یتیم<br />در ید قدرت گرفتن دهر را<br />تا که مهرت پرکند این شهر را<br />عشق یعنی یاد زیبای خدا<br />تا ببینی« او »چه میخواهد زما<br />¤ سروده ی: فرزانه شیدا ¤ ¤<br />پایان بخش دوم از اشعار کتاب بعُد سوم ارمان نامه به قلم فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-61694782993309270942010-02-10T08:47:00.000-08:002010-03-23T04:30:53.006-07:00●اشعار فرزانه شیدا درکتاب بعُد سوم آرمان نامه -بخش نخست<p style="text-align: center;"><a style="" href="http://i661.photobucket.com/albums/uu339/mina12_01/farzanehshida1.jpg" target="_blank" title="بانو استاد فرزانه شیدا سرآینده نامدار کشورمان"><img alt="بانو استاد فرزانه شیدا سرآینده نامدار کشورمان" src="http://i661.photobucket.com/albums/uu339/mina12_01/farzanehshida1.jpg" vspace="0" border="0" hspace="0" /></a></p><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSlEWsZjsmTqxF0I7HD58yqDoy09CYjQocdZptImbljq1dDzphsCgl8GbEFXV-05mPDBxblQU7HfUz1HJkBKP_-vz_lO5Ylz1apk4BA79TfIJNbBZCudvvRsGWjiLi9x9Eypwdk0V1pQ/s1600-h/OROD_BOZORG.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 170px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSlEWsZjsmTqxF0I7HD58yqDoy09CYjQocdZptImbljq1dDzphsCgl8GbEFXV-05mPDBxblQU7HfUz1HJkBKP_-vz_lO5Ylz1apk4BA79TfIJNbBZCudvvRsGWjiLi9x9Eypwdk0V1pQ/s320/OROD_BOZORG.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5437088677589248914" border="0" /></a><br />●اشعار فرزانه شیدا<br />درکتاب بعُد سوم آرمان نامه<br />●بخش اول●<br />____________<br />واکنون دربخش آخرکتاب ,اشعاری ازخودراکه,در کتاب بعُد سوم آرمان نامه دریکایک فرگردها نوشته ام,درمجموعه ای دراختیار علاقمندان این اشعارمیگذارم:<br />_____* موج دریا: _______<br />چو دریائی که خاموش است وآرام<br />خموش و ساکت و اُفـتاده مـوجم<br />نه طــوفانی ز خـشمم در بگیرد<br />نه موج ِ خـشم من آید به اوجـم<br />به نـرمی همـچو دریای خـموشم<br />که از تن خستگی ها ، بی خروشم<br />نه مــوج خــشم من، آید به ـاحل<br />نه لــرزد ، قایقـی بر روی دوشـم<br />"هــمان دریا بود آرام و خـاموش<br />که* عمُـقی* بیشتر دارد درونــش<br />و گر خـاموشی ا ش گـیرد درازا<br />سـکوتی نیست بر خــشم وجنونش!<br />که گـر خـشمی بگیر د ... ناگــهانی<br />ز بهُــت سینه بر جـایـت بمانی<br />چنان غــُرّنده وبی تاب ووحشی ست<br />" که نـتوانی زاو ، خشـمش برانـی"!<br />*مــن آن دریـای آرام و خـموشم<br />که در دل ، شــیون و فـریاد دارم<br />اگر چنـدی سـکوتی برگزیـدم<br />بدنبـال خــودم , بیــداد دارم*<br />به پشــتم ، قایقی از رنج واندوه<br />شـناور بوده با، پاروی تقــدیر<br />کــنم ویـرانه ، روزی قایـقم را<br />رهانـم سینه را از قـید زنجـیر<br />که من آخر زـین , این سکوتم<br />به موج خشم خود دیوانه گردم<br />به آشـوبی برون ریزم غم خویش<br />زخــشمم باهــمه , بیـگانه گردم<br />در آندم کس حریف قلب من نیست<br />که طوفانم ، هیاهوئی ، ز درد است<br />ز بغص و کینه و افسردگی هاست<br />زقلبی مانده در دنیای سرد است<br />ــــ۱۳۶۱دی جمعه فرزانه شیدا<br />●<br />______دایره سرنوشت:_______<br />در سیاهی های غم گم گشته ام<br />در جهان آواره ای سرگشته ام<br />هرچه پیمودم , ره این زندگی<br />باز هم برجای خود برگشته ام!<br />سرنوشتم دایره وار است ومن<br />از همه تکرارها , پُر گشته ام<br />چون رهیدم از در تقدیر شُوم<br />با غم وغصه برابر گشته ام<br />بسکه بودم با غم وغصه شریک<br />دردرون همچون سماور گشته ام<br />از یگانه بودن و بی یاوری<br />عاقبت با "غصه " یاور گشته ام!<br />ره ندارم بیش از این در زندگی؟!<br />یا که من فرزانه ای سرگشته ام ؟!<br />ــــ جمعه 12 فروردین 1362 ف.شیدا<br />●<br />یاد کن:_____________<br />دمی از رفیقان خود یاد کن<br />تو دل خستگان را کمی شاد کن<br />تو بنشین به پای سخنهای دوست<br />زآنچه شنیدی تو فریاد کن<br />دمی با دل خسته ام یار باش<br />به درد دل من , تو غمخوار باش<br />دمی بشنو از درد و ا ندوه یار<br />بیادم شبی را , تو بیدار باش<br />شبی بر دل زار و افسرده ام<br />نظر کن! ببین از چه غم خورده ام<br />که دل گوید از خنجر یار ودوست<br />چه زخم عمیقی که من خورده ام !<br />و زآن پس تو اشک ِ دلم پاک کن<br /><br />تن ُمرده ام را ، تو در خاک کن<br />وگر بین مَردم ، دلی شد فنا<br />تو یادی ز این ، قلب غمناک کن<br />ـــــ 10/10/1361 ف.شیدا<br />●<br />ـــــــــ فریاد ــــــــ<br />دلا فریاد کن فریاد.... فریاد<br />بگو : ای مردمان بیُهده شاد<br />چرا آخر بدینسا ن شادمانید<br />ز پیرامون ِ خود غافل نمانید<br />همه دنیا بدست گرگ و روباه<br />همه دنبال ثروت , مکنت وجاه!<br />دگر "انسان" کلام پرطنین نیست<br />مگر "انسان" غرور این زمین نیست؟!<br />دلی سنگی، دلی فولادی وسخت<br />دل پاک وخدائی ، ازمیان رفت!<br />همه حا ّسد همه دشمن به کف دام<br />بروی هر یکی "انسان " بوّد نام!!<br />خدایا بنده ات ظاهر پسند است<br />بدستش قفل وزنجیر وکمند است<br />اسیرت می کند , با قفل و زنجیر<br />چو آبی می کند روح ِتو تبخیر<br />خدایا ! بنده ات ظاهر فریب است<br />برویش نام انسانی غریب است!!<br />یگانه مظهر درد و سیاهی ست<br />چو تصویری که ترسیم تباهی ست<br />تو یاری کن که نامردی بمیرد<br />که "انسان" نام * انسانی بگیرد<br />بنام آدمی... بر او ببخشا<br />خداوندا ... گناهِ ، آدمی را !!<br />رها کن سینه ی انسان ز تزویر<br />ز روح آدمی , زشتی ، تو برگیر<br />که دنیا بی تو دنیای زوال است<br />فقط جنگ وُ تباهی وجدال است!<br />به عرش تو ، نگاه ودیده ی ماست<br />بنام آن خـــداوندی که یکــتا ست<br />ببخـــشا بر دل انسان رهائی<br />مـبادا مهر خود ، از ما زُدائـی!<br />خـــدایا ... این جهان ، آباد گردان<br />دل ِ این مردمان را ، شـاد گردان .<br />13 شهریور 1361 ف.شیدا<br />" همیشه بخاطر داشته باش که در جائی *سکوت* بهترین جواب هاست":<br />____سکوت ●<br /><br />اگر ساکت همی ماندم , به تندیت از آن آغاز<br />مَپنداری زبانم نیست , که لبهایم نکردم باز<br /><br />بخود گفتم خموش ایدل , سکوتت بّه ز هر پاسخ<br />سگی گر میگزد پایت ,توهم گیری زپایش گاز؟!!!<br />1363 / ف.شیدا<br />●<br />ــــــ پر پرواز ـــــ<br />در سینه ی من ناله به فریاد رسیده<br />اشکی دگر از دیده ی غمدیده چکیده<br />هر خنده به قلبم به غم وغصه در آمیخت<br />اندوه بسی را دل افسرده کشیده<br />هرروز مرا صد گذر از شهر هیاهوست<br />این قلب غمین جز همه آشوب چه دیده؟!<br />جان وتن وروحم همه آزده ز اینجاست<br />از شدت غم دل به یکی گوشه خزیده<br />دردیده ی من هرطرفی مثل قفس شد<br />حتی نفس راحت ازاین سینه بریده<br />باید که گریزی زد و زین شهر برون رفت<br />کاین دل به هوای دگری باز طپیده<br />بی تاب دلم نابگهان بال وپری یافت<br />باید که شود زین قفس تنگ رهیده<br />* کی مرغ ز پرواز حذر کرد وقدم زد؟؟!!<br />آن مرغ که *داند* ره پرواز *پریده!*<br />مرغ دل ما هم نتواند که نشیند<br />بر این دل من لحظه ی * پرواز رسیده<br />مرغ دل ما هم زتو بگذشت وگذر کرد<br />آری بدلم *لحظه ی پرواز* رسیده<br />بامن تومگو قصه زعشقی که دروغ است!<br />مرغ دل ما بس بوّدش هرچه شنیده!!!<br />سه شنبه 6 خردادماه 1365 ف.شیدا<br />●<br />ـــــــ حسرت ـــــــ:<br />گذارم نام خود یکباره ؛حسرت؛<br />که شاید آورم ؛غم ؛ را به غیرت<br />زحرمان گر بخود نامش گذارم<br />نباید "غم " شود حیران ز حیرت!<br />چنان آورده غم بر روزگارم<br />که دیگر روز وشب برخود ندارم<br />چنان امید من درهم شکسته<br />که در* نومیدی خود درحصارم<br />ز دنیاوجهان حیرانم ومات<br />براین "بازندگی" هیهات ..هیهات!<br />که ناگه آنچنان روزم سیه شد<br />که منهم خود شدم جزئی ز امواّت!<br />گرفته آرزویم با جسارت<br />کمی ته مانده را غم کرده غارت!!<br />چنان روح ودلم در هم شکسته<br />که دل افتاده در رنج ومراّرت!<br />ولی نه....<br />ولی نه ( ازچه من از پا درافتم؟!)<br />چرا از عزم خود اینگونه گفتم؟!<br />بباید دل شود همچون نهالی<br />*که گوئی از دل *سنگی شکُفتم!*<br />بباید زنده باشم , پا بگیرم<br />نصیب خود زاین دنیا بگیرم!<br />نباید تن دهم بر ناامیدی<br />نباید دیده از فردا بگیرم<br />هنوزم در جهانم "زنده هستم"<br />هنوز از زندگی آکنده هستم!<br />به قلبی پر طپش در سینه *"هـستـم"!*<br />"چنین" باید شدن در زندگانی<br />که بتوانی دراین دنیا بمانی!<br />به شوقی زیستن راه امید است<br />"چنین " سرشاری از شور و جوانی<br />اول بهمن 1362 شنبه ف.شیدا<br />●<br />___ چه شد ؟؟؟؟ ____<br />شب به شب غرق سوالم با دل لبریز درد<br />آتش اندوه را بیرون دهم با آه سرد<br />سینه ام سوزد اگر آه ًغمین ماند بدل<br />با همه افسردگی های دلم ، باید چه کرد؟!<br />سر زنومیدی گذارم سجده گون بر روی خاک<br />پرسم ازدنیا ""چه شدآن مهربان دلهای پاک؟!""<br />پرسش دل تا سحر ، تکرار میگردد مدام<br />پرسشی از قلب و عمق سینه ای ، اندوهناک!<br />مهربانی کو ؟ وفا کو ؟ عشق کو ؟ دلدار کو؟<br />سینه ا ی بر بی کسی ها ی دلی، غمخوار کو؟!<br />پُر طپش قلبی برای عشق ورزیدن چه شد؟!<br />یک نگاه عاشقً غمگین، به شب بیدارکو؟!<br />آنگهم از یأس ونومیدی کشم آه از درون<br />آه فریاد من غمگین بّود از قلب خون<br />گویم آخر مهر مُرده ، دلبر و دلدار نیز<br />قلب من بس کن! دگرچرخی مزن گرد جنون!!!<br />هرنگاهی بر جمالی خیره میگردد چنان<br />گوئیا عشق ومحبت را فقط جوید در آن<br />لیکن این دیده پراز نیرنگ وتزویر وریاست<br />معنی دیگر ندارد جان من ! ، اینرا بدان!!!<br />گر عروسک بودی ودرسینه ات قلبی نبود<br />گر فضائی پُر نمیشد از تن وجان و وجود<br />شاید آنگه میشدی همرنگ دیگر مردمان<br />از همه بی مهری دنیا ترا دردی نبود!!<br />ای دریغ ...<br />ای دریغ از زندگی زیراچو آن رنگین کمان<br />رنگها دارد ولی از آن دورنگی ها فغان!!<br />بسکه دیدم از همه نامردی و نامردمی<br />زین پس از مهر و محبت هم نمیگیرم نشان<br />سروده فرزانه شیدا ۱۳۶۲ مردادماه<br />●<br />____ " قفس " ____<br />آشنا گر بدلم هست کسی<br />آشنا, با «دلِ من» نیست کسی<br />می کشم ازهمه سو رنج عذاب<br />یاوری نیست, به فریادرســی<br />آرزو,از چه کــنم عـمر دراز<br />خسته ام من دگر از تک نفسی<br />به چه شوقی ِبگشایم پرو بال؟<br />که جهان بوده مرا, چون قفسی<br />شعری از فرزانه شیدا<br />●<br />___ آه ای عشق, چراتنهائی ؟_____<br />در حریم نفس عشق نهادم قلبی<br />و دگرباره به اندوه دلم باز شکست<br />و غم تنهائی همره راه غریب من شد<br /><br />آه ای عشق چرا تنهائی<br /><br />ره ما گرچه زهم گشته جدا<br />تو چرا رو به خرابات مغان راه بری<br />من چرا یّکه وتنها در راه<br />توچرا یکه وتنها در راه؟<br />هردو مان یکّه و تنها ماندیم<br />هردو مان یکّه و تنها ماندیم.<br />اول اردیبهشت 1387(ف.شیدا)<br />●<br />____ روح پرواز ____<br />از دست بشر ، کوه در این دهر فغان زد<br />دیگر چه عجب من ز فغان گریه کنم باز!<br />هرروز و شبی رفت و دلم سوخته تر شد<br />آ خر غم دل گشته مرا همدم و همراز<br />با خود همه دم گفتم و گفتم: مشو نومید<br />سر خورده ز دنیای تو شد لیک ،ز آغاز<br />شرمم ز خودم آید واین دهر و جهانش<br />پا روی زمین، دل زخدا دور و هوسباز<br />یارب تو ببر روح مرا از دل این خاک<br />قلبم تو رهاکن زچنین، مردم بدخواه ودغّل باز<br />شوقی نبّو د پا بکشم روی زمینت<br />یارب مددی، بال وپری از بر پرواز!!!<br />شنبه 4 اسفند1386/از فرزانه شیدا<br />●<br />____ انتظار ____<br />صدایم کن ,که از انتظار, بیزارم<br />از دلتنگی آشفته<br />صدایم کن<br />که در بیصدائی سکوت<br />تیک تاک ساعت<br />بدلم می کوبد<br />و تنفس هر بار<br />قفس سینه ی من را به فشار<br />باز آلوده بخون می سازد..<br />قلب خونین مرا باور کن<br />و مرا باز بخوان<br />که دلم , دلتنگ است<br />و فقط منتظر آن لحظه ست<br />که تو یکبار دگر<br />نام مرا<br />بر لبت ساز کنی<br />بر لبت ساز کنی<br />شعراز : فرزانه شیدا<br />●<br />____ من آن نیستم ... ____<br />من آن نیستم ...نه...<br />نه آنکس که<br />جامه دان سفر پرکرده بود<br />,در شوق دیدار<br />با هزار آرزو....<br />در پائی که پر میکشید<br />تا رسیدن به تو...<br />تا در آغوش جویمت!<br />...نه من آن نیستم<br />...نه....<br />که چون رسید...<br />سکوت خامُش پنهان تو<br />درگردش ِحیرانِ سرگردانیِ<br />در شهرتو<br />گریانش کرد!...<br />پریشانی ِجستجوی نگاه تو<br />آزرده گی قلبش شد!...<br />من آن نیستم ...نه...<br />که سرسپرده , دل سپرده ,<br />جان سپرده د خویش<br />اما بی دل ...« بازکشتنم » را<br />به خویش نمیدیدم<br />اگرچه باز گشته بودم ,<br />در بی توماندن ها....<br />نه , من آنکس نیستم<br />نه آن زنده ی دیروز...<br />اما خسته در خموشی ها<br />نه دلشکسته ی امروز ...د<br />ر سکوت عمیق خیره بودن ها<br />درهیچِ هوا...<br />باز درسکوت<br />... وخاطره ی بودنت ,<br />محو میشد<br />محو میشد<br />در نگاه نومید لحظه هایم<br />که چندان نیز بازگشتت را<br />انتظار نمی کشید<br />نه دراینهمه بی تفاوتی تو,<br />در شکست سختِ خاموش<br />من در جستجوی دیروزی یافتنت!<br />بازگشتم ووای در خیرگی,<br />میانِ هیچ ِهوا<br />سکوت کردم<br />سکوت ...سکوت<br />لب به سخن باز نمیشد<br />نه توان اشک نه توان<br />حرف نه حتی توان زیستن<br />هیچ درمن نبود...<br />هیچ درمن نمانده بود<br />وخاطره بودنت ...<br />محو میشد<br />در اندوهی که دیگر<br />درپی جامه دان سفر نبود<br />نه دیگر بسوی تو<br />نه برای باردیگر شکستن<br />وزندگی محو میشد<br />درهیجِ من ...<br />که بی تو<br />زندگی نمیشناخت<br />ونه دیگر شوق<br />زندگی کردن را<br />فرزانه شیدا /1388-اُسلو نروژ<br />●<br />___ بیهوده ___<br />هنوز غبار ازتن پاک نکرده بودم<br />که غبارآلوده تن<br />در گردباد افکارم ,<br />خویش را باختم<br />وقتی که گلستان احساسم را<br />در میان شنهای<br />غبارالوده تردید<br />گم کردم<br />درکویر تنهائی غمناکی ,<br />که تو مرا بدان خواندی<br />ومیگفتی کنار دریاست<br />دریائی که دوستش میداری!<br />وامروز ...آه ...میدانستم<br />که دیروزها<br />باز نمیگردد ...<br />ودر آندم که بدنبالت میگشتم<br />همراه تو, چیزی در,درونم گم کردم<br />چیزی را...<br />چه؟ ...هنوز نمیدانم !<br />تراکه گوئی, برای همیشه<br />گم کرده بود دلم<br />وپیدایت نمیکرد<br />هرچه درخویش کاوشگر<br />امید بودم<br />امیدم بودی , آری امیدم<br />بی آنکه بدانی<br />گلستان دیروز هستی ام<br />درکویر ناامیدی های تو<br />گم شد<br />وگم کردم ترانیز,وخود را, هم!<br />درتنهائی مرکبار سکوتی<br />که درآه هیچ چیز پیدا نبود<br />چیزی را گم کرده بودم...چه ؟<br />نمیدانم<br />...نپرس....دیگر مپرس<br />چیزی درمن شکسته است<br />باور بود یا اعتماد<br />عشق بود یاامید<br />نمیدانم<br />دست دراز نمی کنم<br />که میدانم دستم کوتاه<br />امیدم بیهوده بود<br />چیزی درمن گم شد<br />چیزی درمن شکست<br />چه؟ نمیدانم!<br />سروده ی : فرزانه شیدا<br />●<br />____ وتو...رفتی _____<br />به هزار نغمه برایت گفتم<br />با هزار نگاه<br />با لبخندهای بسیار<br />وگاه بااشکهایم نیز<br />تا شاید گوشه ای<br />از آنهمه محبتی را<br />که دردل برتو بود<br />بازگفته باشم<br />افسوس ...<br />افسوس هرگر ندانستی<br />چگونه میتوان<br />اینهمه عاشق بود<br />چراکه هرگز<br />کلامم را درنیافتی<br />وهرگز ندانستی ...<br />چگونه دوستت میدارم<br />ورفتی...<br />تنهائی اینجا بامن است<br />خاطره هایت را<br />برایش بازخواهم گفت<br />در لحظه لحظه ی دلتنگی.... بی تو...<br />1387 /ف.شیدا<br />●<br />___ گلخانه ی دنیا ____<br />منم آنکس که با شادی وامید<br />گل مهرم دراین « گلخانه» روئید<br />ندانستم همه رنگ وفریب است<br />بدنیائی پُر از اندوه وتردید<br />چو دنیا جایگاهی از دوروئی ست<br />بدی , بهتر زخوبی ونکوئی ست<br />حقایق جای خود داده به تزویر<br />جفا بینی چو راهت راستگو ئی ست<br />بدی , دنیا به ویرانی کشانده<br />دگر « گلخانه ای» برجا نمانده<br />اگر روید گلی باشد گل یخ<br />که سردی را دراین دلها نشانده<br />دگر از باغبان گویا , اثر نیست<br />نوای زندگانی را خبر نیست<br />همه در مشغله اندر پی سود<br />کسی را بر گلستانی گذر نیست<br />دگر دنیا شده غمخانه ای سرد<br />گل هر چهره ای، پژمرده وزرد<br />نمی خواند ، دگر بلبل بدین باغ<br />چه این ویرانه ای باشد پُر از درد<br />کنون عشـقی درون سینه ای نیست<br />میان سینه ها، جز کینه ای نیست<br />چـرا دلها همه خالی زعـشق اسـت<br />به قـلبی صــافیِ آئینه ای نیست<br />چـرا آن دل که پُـر ازعـاشقی بـود<br />درون خـلوتش جز گــریه ای نیست<br />درونِ سینه ی عاشـق ، خـدایا<br />به جز غمهادگر گنجینه ای نیسـت<br />27 خرداد 1360<br />سروده ی فـرزانه شــیدا<br />●<br />____ بگوید با او...______<br />آسمان چون تو نبود<br />آسمان همواره<br />در غروب رفتن<br />پا بپای خورشید<br />رفته تا لحظه آخر با او !<br />تا که در بدرقه خویش بگوید با او<br />باز فردا برگرد !<br />اسفندماه 1384 ف. شیدا _____<br />●<br />_____ خدا یارت ______<br />توخود در باور چشمان من دیدی<br />که پر ازاشک واندوهی توان فراسا<br />بدرد وغصه واندوه تو<br />پرپر زدم روزی<br />وتو ...حتی<br />برای دیدن اندوه ورنجِ مانده در قلبم<br />نفهمیدی که گر مهری بدل<br />برتو نباشد بر دل وسینه<br />چرا باید بدینسان<br />در غمت آشفته وخون دل شوم هردم<br />که دریادت<br />ترا غمگین به کُنج خاطر خود<br />باز میبینم<br />نمیدانی<br />وتو هرگز ندانستی که این دل<br />...رنجهایت را<br />بدوش خود کشد هرباره وهربار<br />که تو درغصه ای درسینه آشفتی<br />تواما این نمیدانی<br />ومن دلخسته از گویائی مهرم<br />کنون راهی شدم بر روزگارخود<br />که خود هم دردلم انبار غم بودم<br />ولی در رنج تو همواره ...همراهت<br />تواما این نمیدانی<br />تواما این نمیفهمی<br />...<br />برو دیگر , که من هم<br />خسته از تکرار تکرارم<br />که منهم خود گرفتارم<br />که منهم بیش ازاین<br />تاب وتوانم نیست<br />که دردت را بدل هردم کشم روزی<br />برو دیگر<br />گخ من دلخسته از این بازی تکرار<br />سپردم قلب تو بر روزگار تو<br />خدایم یاورت باشد<br />که دردل در ,دعایم جاودان هستی<br />فرزانه شیدا/ 1388____<br />●<br />_____ نارفیق _____<br />دوش اشکی به نگه آمد وبر چهره چکید<br />کس در آن خلوت غم اشک منه خسته ندید<br />هر زمان با دل خود گفتم ومیگویم باز<br />مشو با هرکه ز ره آمده همصحبت راز<br />تا به کی در کف پای دگران دل بنهی<br />تا به کی ساده دل و بی خرد وخام وتهی<br />کی بخود آمده خود را بدهی ارج و بها<br />همچو یک بنده وارسته آن یکّه خدا<br />تا بکی هر که ز ره آمد , باشد غم تو<br />او که گوید شده همراه تو وهمدم تو<br />زهر اندوه به جان دادی و همراه شدی<br />ز شکستن به رهش دیر تو آگاه شدی<br />بی خرد اینهمه سرخوردن از این دهر بس است<br />نارفیقی که ترا میدهد این زهر بس است<br />جز خدا یار دگر هم نشود هم سخنم<br />آن خدا یاور فرزانه ءشیدا که : منم<br />شنبه 2 دی1385 ف.شیدا____<br />پایان بخش اول اشعار فرزانه شیدا<br />●Farzneh Sheidaفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-26559303523105074172010-02-09T13:22:00.000-08:002010-03-24T12:34:03.939-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *خردمند*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />آن شب که تو در کنار مایی روزست<br />و آن روز که با تو میرود نوروزست<br />دی رفت و به انتظار فردا منشین<br />دریاب که حاصل حیات امروزست<br />*از رباعیات سعدی *<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw8TL4axLutum1Zp5dVy5ODJCXvjdeiqhGEW5pbMms5vY3Vamkbra86Yi8OxqOi4HkvKq3BLyg8BK4asd3ZOdmHmycQlWb0RYcmtMayKwVmShIG9sfLQLjUFTu1D-vq52EQ5csBUpUZA/s1600-h/OROD_BOZORG.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 170px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw8TL4axLutum1Zp5dVy5ODJCXvjdeiqhGEW5pbMms5vY3Vamkbra86Yi8OxqOi4HkvKq3BLyg8BK4asd3ZOdmHmycQlWb0RYcmtMayKwVmShIG9sfLQLjUFTu1D-vq52EQ5csBUpUZA/s320/OROD_BOZORG.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436357384094878034" border="0" /></a><br />● بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ●<br />● فرگرد خردمند ●<br />خردمندان,گنجینه های دانشی هستند که به علوم وفنون بسیاری تبحرداشته درکتب مختلفی که دردنیا یافت میشودنمونه های بسیاری آثار وافکار وتجربیات ایشان همراه باآنچه نشانگر نبوغ ودانش خردمندان,است چون کشفیات واختراعات به, راحتی درروزگارامروزدراختیارجهانیان قراردارند ودردانش وخردوعقل واندیشه ی ایشان درکمترین تابیشترین مکانها همواره,ارزش خویش راثابت نموده است وازجمله کسانی هستند که,الگوی انسانهای دیگرقرارمیگیرند,اگرخردمندی درطول عمرخویش اثری بجاماندنی نیزدردنیای اختراعات وکشفیات ودنیای علوم وفنون متعددبرجای نگذاشته باشد حضورووجودونمونه,اندیشه های اودرذهن آنان که,ایشان رامیشناسندبرجامانده است وبسیارنیز اتفاق میافت که شایدازسر فروتنی ایشان ازنوشتن آنچه درفکر واندیشه یانان میگذردنیزسرباز زنند وپس ازایشان یادگارهاونقل قولهای ایشان توسط علاقمندان به,این گروه,ازمردم جمع آوری گشته وبصورت کتابی نیزدراختیارجامعه قرارگیردودرعین حال خردمندان دیگری نیزهستند که درجوامع کوچک درفکر ویادهمان گروهی برجامیمانندکه ایشان رامیشناسندوپس از ترکدنیا خاطره ی ایشان به فضای بزرگتری واجتماعات بزرگتری نمیرسدوگاه نیز تمثیل هاوحکایتهایی میشنویم که ریشه ی آنرادرعمق حکیمانه,وخردمندانه,آن نمیتوانیم پیداکنیم,ونمیدانیم,که,ازکجاریشه گرفته است واولین بارچه کسی چنین حکایتی راگفته نقل ویاتعریف کرده,است یااینکه آیاقصه ی شخصی اوبوده یاتجربه هایی ازاوست یاتنها حکایتی به ماننددیگرحکایتهای زندگی که دریادهاوبرای دیگرانسانهابیادگارمانده است.اماهرچه هست خردمندرامی بایست اززمره انسانهای ارزشمندی دانست که کمترنمونه ی آنان,در میان عوام پیدامیشودوانکه به خردودانش درجمعی وجوامعی شناخته میشودبی شک اثری بزرگ بر دیگران داشته ی کارشایان وقابل توجهی ازخودنشان داده است که درمیان جمعی به خردودانش ارج وقُبربی پیداکرده است,هرچه هست خردبی دلیل بدست نمیآیدکه عقلِ همگان,دارای همان خواصی ست که درعقل بزرگان وخردمندان یافت میشودوتفاوت ها,درپرورش نوع اندیشه هاست,ورشدفکری وآموزشی که مغزراباآن تغذیه کرده,وبراطلاعات آن,افزوده ایموهرگز کسی باخردودانش ازمادرزاده نشده است که عاقل مادرزاد باشد اما هوشیار وتیزهوش چراکه زودتر وبهتر منابع علوم را درمغز خویش جای داده وسریعتر درعالم خردمندان جایگرین شود. هوش وذکاوت نیزدرصورت پرورش است که میتوانددرمیان دیگرانسانها انسانی رامجزاازدیگری کندماتیزهوشانی رامی بینیم,که,ازاولین گامهای زندگی خود رابه دیگران نشان میدهندکه بازاین ازهوش وذکاوت وکنجکاوی ناشی ازهوش سرشارآنهاست که برخرد خویش روزانه بیش ازدیگران میافزاید.<br />اهل خرد،پیشتاز روزگار خویش اند.*اُردبزرگ<br />خردمندان آنقدربرای زندگی وزنده بودوازرزشهاوباورهای حرمت واحترام قائلندکه زندگی درنگاه ایشان چیزی حتی فراتراززندگی عامی وساده ایست که مردم عادی باآن روزگا میگذرانند,ایشان در روزگارعمر خویش بهره ای صدچندان اززندگی میبرندکه معناودرک آن بربسیاری ازمردم مجهول مانده وپس ازاین نیز باقی خواهند ماند.درک افراد خردمند درد همه جاوهمه حرف وسخن وعملی گاه بر برخی انسانهاآسان نیست هرچندکه کلام ایشان چون دُّر وگوهر وجواهراتیست که دردنیای فیلسوفانه ی ایشان حرفهای ساده وپیش وپاافتاده ای بنظر می آید,امابرای دیگران«عطر سکرآورهستی» رابه مشام میرساندوآنگونه ارزش ومعنائی رادرخوددارد که بسیاری کمترین کلام خردمندان راجمع آوری میکنند وپس ازاوبعنوان زبیاترین کلام خردمندانه ی دنیادراختیارعام وخاص قرارمیدهندومُریدان,این خردمندان نیزدیدگاه آگاهانه ای راداراهستندکه قادرندعطرخوشبوی سخنان عمیق ایشان رادرک وتنفس کرده ودردرون رگ وریشه وجان خویش آنرادرجریان بگذارندواز هریک جمله ای نیز سودفراوان برده ودر زندگی خویش خودراباحضور یاداشتن دانش چنین خردمندان ودانایانی درکنارخویش درآرامش روح وفکرواندیشه احساس کنندودرعین حال همانگونه که خردمند, مریدان بسیار فراوانی دارد دشمنان بسیاری نیزداشته وخواهدداشت چون بارهادر فرگردهاگفته شدکه هرچیزجدیدی که از سوی فردی حتی فرددانشمندواگاه,وخردمندی به دنیاعرضه شود همیشه,هستند کسانی که برخلاف آن به تلاش ومخالفت برخیزند.همواره دردنیاباوروقبول یک اندیشه یاهرچیز جدیدی برای مردمان,براحتی وسهولت نبوده است ودرمقابل دیگرنظرات ویادیگر عقایدیادیگرکشفیات همواره امرعادیست که به مقام مقایسه بااندیشه های پیش ازآن برمیآیندوصحت وراستی هرچه هست چه کلامی باشدواندیشه ای و نظریه ای چه کشفی واختراعی ازسوی بسیاری دیگرازمردم به تحقیق وبررسی گذاشته میشودتاثبوت وحقانیت خویش را سرانجام به اثبات برساند .<br />____ سر به درگاهت نسایم ...«فریدون توللی »____<br />ای که گویی : "داریوشم ،کورشم ،نوشیروانم "!<br />سر ، به درگاهیت نسایم،گر بساییاستخوانم !<br />پیردستانم،که دست آموز دستانت نگردم<br />گرچه اندرخانه بنشاندی،چوزالی ناتوانم !<br />ذات ِ یزدان را،نباشد سایه ای ،بر ملک ِ هستی<br />کفر اگر گفتم خدا را،آتش افتدبرزبانم !<br />روبهی،ازشرزه شیری همچو من،هرگز نبینی<br />گردهی درکاسه زهرم ،ور بری ازسفره نانم<br />کشور از من سرفراز آمد ، که با این سرفرازی<br />چامه گئویی چیره دستم ، نغمه سازی نکته دانم<br />بخت ِوارون بین،که دارم نافه هادر سینه،لیکن<br />روزگار،افکنده دراصطبل ِخواری ،با خرانم !<br />گرچه زین اخترفشانی، خاک آن راهم ،که دانی<br />هر فروزان ذره،خورشیدی بُوّد،در کهکشانم<br />آن،به گردون سوده البرزم،که بااین برف پیری<br />کوره ای آهن گدازم،دوزخی آتشفشانم<br />هردمی،دیرینه یاری،خود فروشی,نابکاری<br />دشنه ای،کوبد به پشتم،کینه ای،بارد به جانم<br />خواجه پاشانندو،از خارای ِ خواری بت تراشان<br />خشمشان برمن،که با پتکی گران،بر آستانم !<br />قحبه آن خواهد،که هرپاکیزه خویی،قحبه گردد<br />من ، ازین کشور فروشان،در خروشم،در فغانم<br />خامه ، گر بر دست ِمن افتد,درین هنگامه ،بینی<br />چون شرابی،بی خمارم ،چون بهاری ،بی خزانم<br />من،نه آن مرغم،که جزبر شاخ ِآزادی سراید<br />مرگ ِ من قفلی،که دوران بسته اینک ،بردهانم<br />خیره گرگی ، چون تهمتن ، رخت ِ چوپان ، کرده بر تن<br />کاندرین شادی شریکن،وندرین وادی شبانم !<br />گر ، به دارم چون فریدون،برکشی ای چرخ ِ گردون<br />من،ثنا گویی نیارم من زمین بوسی ندانم<br />____از: «فریدون توللی »____<br />درنتیجه هرگز نمیتوان متوقع بودکه دردنیای دوستی ودشمنی هرچیزی که برای اولین باربه بیرون وبه میان مردم وبه مردم آمده و به ایشان داده میشود ویادراختیارایشان قرارمیگیرد,بی هیچ کنجکاوی ونظریه ای موردقبول واقع شودویا باموافقت ومخالفتی روبرونگرددوهمیشه بین دسته هائی نیز بر سرآنچه هست, بحث وسخن وازمایش وتحقیق وپژوهشی وتبادل نظری نیزصورت میگیردتایکی بردیگری فائق آمده ونظریه واندیشه ای ویاهرچه هست ...درجایگاه درست وغلط خویش به مردم دنیا وعالم شناسانده شودوحتی نظریاتی که باگذر تاریخ امروزه ردشده باشندونیز نمونه نظریاتی هستندکه همواره وهمواره برای یادگیری یک چیزدرجامعه ی علم ودانش ازمبدأ,شروع آن به تحصیل وآموزش آناقدام میکنند تادانجشو ودانش پژوهش هم از تاریخچه ی آنچه هست بخوبی آگاه باشدوهم بیاموزد که عقایدی باگذرزمان وحتی شکل رشد جوامع ممکن است درزمانی بکلی مردود خوانده شودیا برعکس بابررسی مجددویاداوری آن برای باردیگروبه تکرارازآناندیشه ویاکشف یا ...استفاده شود.<br />____عارف کیست ؟ از:«مهدی سهیلی »____<br />عارف کسی بودکه به شب ای خداکند<br />باسوزسینه خسته دلان رادعا کند<br />بالطف دوست تکیه به تخت غنازند<br />بی آنکه دیده برصله ی پادشا کند<br />پیچد سراز عنایت سلطان به کبروناز<br />در کوی فقر قامت خدمت دو تا کند<br />برپای شاه اگر سرذلت نهاده است<br />باشرم تو به سجده ی حق راقضاکند<br />حکم خدای لم یزلی را به سرنهد<br />شاید به عهد بسته ی دیرین وفاکند<br />دست محبتی به سر بی نواکشد<br />درد دلی زراه مروت دواکند<br />تا قصرخواجگان نروداز پی نیاز<br />براوحرام بادکه کارگداکند<br />هرجاکه می رودبه دل بی هوس رود<br />هرکار میکندبه رضای خداکند<br />بااو بگوکه در پی زرازچه میرود<br />آن کس که خاک رابه نظرکیمیاکند<br />عارف اگرکه خرقه دهددر بهای می<br />خودرابه چشم اهل نظربی بهاکند<br />بایدبه باده ی خانه ی وحدت قدم نهد<br />گرمست اوست پیر مغان را رها کند<br />عرفانن نه راه شک که ره عشق و بندگیست<br />عارف کجابه غیر خداالتجا کند<br />گر سالک است بردر منعم چرارود<br />ورعارف است بندگی شه چراکند<br />_____ سروده ی :«مهدی سهیلی »______<br />و همواره نیز باز, خردمندان هستند که در ساختاردهروجهات نظریه وپژوهش وازمایشی حرف اخررابه جامعه ی نوین میدهند که آیانظریه ای قابل قبول هست وایاخیروآیابرای عام قابل اجراست ویا میتوان ازآن,استفاده نمود یاخیرودرهمین مابین است که بسیاری ازاندیشه های دیگرنیزبه ذهن اندیشمندوبزرگان عالم خطور میکندوخردمندان بانظریات دیگری چه بصورت جزئی و چه کلی به شکل نوین تروجدید تررشد کرده ای آنرابه دنیاارائه میدهندکه بررسی بروی آنان آغازدیگر وبررسی دوباره ای میشودکه ممکن است خودبراندیشه های جدیددیگر رسیده وبه همین شکل روال دائمی دوران بمانند گذشته تاکنون,ادامه پیداکندکه رشداندیشه هاافزوده وافزوده تر گردد.لذاارزش خرد وخردمندودانش وعلم ایشان وهمچینین وجودوحضورایشان ,دردنیای امروزی کاملاضروریست وثابت شده است که مانیازمند خردمندان جامعه خویش ودیگر جوامع دنیا هستیم.مردمی که خردمندان خویش را ازخویش براننددانش وخرد رااز خویش رانده اندواینگونه افرادی که درک آنراندارندکه خردمند جامعه رابه نیکی نگاهداشته وازایشان درراه خدمت به بشر استفاده ای مثبت داشته باشند,جز خود باختگانی نیستندکه گوئی ثروت زندگی خویش رابدورریخته باشندهمواره که کمترعاقلی چنین کاری میکندکه آنچه راثروت اوست وداختیاراوازخودرانده یادور کندیااینکه باعث گرددکه خردمندی بادانش وخردخویش درپشت پرده های سکوت,خسته ازمردمی نادان به ستوه آمده ازدیدن نابخردان ناسپاس درخلوت خویش برجابماندتاازدیدگاه مردمی مخفی باشدکه قادربه درک اونیستندامادر آنزمان نیزبازازخردخویش وبخشیدن آن بدیگران دست برنمیداردوتنها آنان را موردلطف قرار میدهد که ارزش آن راداشته باشندوچیزی نیزبیاموزند وبرخویشتن خویش اضافه کرده ورشدفکری خودرا خواهان باشندویااینکه به طریقی ازسوی مخالفان خاموش شوندویااینکه سرانجام خردمندی ,دریابد ویاتصمیم بگیردکه دراین مکان ودرمیان چنین مردمی که صدای او شنیده نمیشودوسخن گفتن او بیهوده است خودراازایشان کنار کشیده یابه جائی دیگربروندیادوری گزینندودررهائی خویش از زندان افکار در زنجیر شده مردمی در جهل ونادانی بگریزند و برای همیشه ازایشان دور شده وحتی هرگز تمایلی نیزدرخویش برای بازگشت به دنیای ایشان نداشته باشد وچشم نیز ازایشان بازگردانده و تلاش کند که ایشان رادرذهن خویش فراموش کندتاقادرباشد اندیشه های خویش رادنبال کرده واززمان بودن خودبه سودخویشتن در راه بهتری استفاده نمایند<br />____" قفس : شعری از ف.شیدا____<br />آشنا گر بدلم هــست کسی<br />آشـنا با دل من نیست کسی<br />می کشم ازهمه سو رنج وعذاب<br />یاوری نیست به فریاد رسی<br />آرزو از چه کنم عمر دراز<br />خسته ام من دگراز تک نفسی<br />به چه شوقی بگشایم پروبال؟<br />که جهان بوده مرا چون قفسی<br />___ فرزانه شیدا___<br />چراکه گفتیم گاه,دنیای عده ای,ازمردمان رابه هیچگونه ای نمیتوان تغییردادوهرچه تلاش کنیم بماننداین است که دردایره ی پرکاری هم بنوعی چرخان وسرگردان باشیم هم دررسیدن به نتیجه در نفطه اول ,وماندگاردرجای اولیه ,این است که بسیاری ازبزرگان خرد,حضوروبودن خودرادرعالم خردمندان یامردمان دیگری میگذرانندکه می بینندایشان, قادربه درک وفهم اندیشه,وفکرایشان نیز هستندوبودن,درچنین مکانی رابه بودن, درهرجای وهرمکانی دیگرترجیح میدهندچراکه خردمند برای زمان خویش وزمان عمرارزش قائل است ودرعین حال اوکه قصد سخن گفتن بادیوارها رانداردچراکه او می بایست هم شنیده شودهمبداند که شنیده میشودوارج وارزش اونیز همواره,درمیان مردمان برجا باشدزیراکه به راستی بودن درکنارایشان همه بمانند زندگی درزمان بیشتریست وهمه نجوای است خردمندانه ازدنیای دانش وعلم:<br />* از "رباعیات سعدی ":<br />امشب که حضور یارجان افروزست<br />بختم به خلاف دشمنان پیروزست<br />گو شمع بمیر ومه فرو شوکه مرا<br />آن شب که تو درکنار باشی روزست<br />* از رباعیات سعدی*<br />هرچندکه قدرخردمندان کمتردرمیان جمع عامی مردم دانسته میشودامادانایان واندیشمندان خردمند بازهمواره نیزدرنابخردی وجهل ونادانی مردمی که ازخویش بی خبرندودانسته های خویش رابه دانش خردمندان ترجیح میدهدکه میتوانندبابودن باایشان وآموختن,ازایشان بسیارآسوده ترزندگی کننداماهمچنان خردمندانندکه برای ایشان بازافسوس خورده ودل میسوزانندواندوه وغمی دائمی را دردل میپرورانند که خودموفق نشده اندوقادرنبوده اند مردمی راازجهل برهانندکه نیازمندآن هستندوهمواره برنوع اندیشه وفکروعمل ایشان باتاسف وغم مینگرندچونکه میداننداگر بگویند وهشدارنیز بدهندبازهم شنیده نمیشوندازاین جهت درخاموشی میمانند,اماهمین خردمندان وبزرگان عالمندکه سرانجام وهمواره حتی دورازدنیای جهل ونادانی جاهلان بازدردنیا,درخدمت ایشانندوتلاش میکنندباارائه ی اندیشه وخدمات خویش به هرشکلی که مقدوراست ازهرطریقی که امکان دارد,حتی شده بابودن درجامعه ای دیگرودردوری ازمردم خویش,امابهرشکل درخدمت بشریت باشند چون,این راوظیفه دانسته ودِینّی رانیزبرگردن خویش احساس میکنندکه بواسطه ی آن تلاش میکنندآنچه دردست دارند ودراندیشه ی خویش,دراختیار همگان قراردهند وبه دنیاباعرضه داشتن تلاش خویش وظیفه ی خودانجام داده باشندودرخدمت بشروبشریت از یچ کوششی نیزدریع نورزند.<br />_____ آه ای عشق... چرا تنهائی _____<br />در حریم نفس عشق نهادیم دلی<br />و دگرباره به اندوه دلم باز شکست<br />و غم تنهائی همره راه غریب من شد<br />آه ای عشق چرا تنهائی<br />ره ما گرچه زهم گشته جدا<br />تو چرا,رو به خرابات مغان راه بری<br />من چرا یّکه وتنها ,در راه<br />توچرا یکه وتنها ,در ره؟<br />هردو مان یکّه و تنها ماندیم<br />عاقبت یکّه و تنها ماندیم<br />_____ اول اردیبهشت 1387(ف.شیدا)_____<br />وآنچه ازخردمند جامعه ای بر مردم عامی خویش وبردنیاوجهانی میرسدنتیجه ی عمری ازهمان تلاش وزحماتی ست که در مخالفت های بسیارو شنیده نشدن های بسیار و حتی دربی حرمتی دیدن ها, بسیارامروزه دراختیارهمانهائی قراردارندکه بی هیچ زحمتی ونگاهداشتن حرمتی امروز,ازآن بهره میبرندویا بخاطرنمیآورند که روزاول ودرگذشته خودچونکه باصاحب نظران اندیشه ای به دشمنی ومخالفت برخاسته بودند یاخودرابه آن راه زده وچون همیشه که این نوع ازافرادانسانهای بادمجان دورقاب چین نیزهستنداینک نیزخودراازمُریدان همیشگی اونشان میدهندویا سعی درپنهان کردن گذشته ای راخواهد داشت که درک اولیه اندیشه خردمندی رانداشته اندویاشایددرپنهانی بازدرامروزو همواره وهنوز,درتلاش باشندکه بنوعی بربزرگان وخردمندان پیروز شده به,اثبات برسانند که ایشان کسی نیستندواندیشه ایشان وکارایشان بی ارزش بوده است<br />___"غم عشق "_____<br />سرشک پر غمی درسینه ماست<br />زآن قلب غمینم همچودریاست<br />زموج غصه هاآرامشم نیست<br />چو طوفان غمی درسینه ماست<br />تو رفتی ُو دراین طوفان غمها<br />درون سینه ام ،همواره غوغاست<br />شب ُو تنهائی ُوهجران !خدایا!<br />دراین شب بی تواین تنهاچه تنهاست<br />درون پیچک بی تابی دل<br />نگه کن،بیقراری یاور ماست<br />فغان یاراکه رفتی وخزانی<br />بباغ عشق ما،غم راشکوفاست<br />چه حالم اندرین هجرخزان بار<br />چو وقت ریزش اشک دل ماست<br />چو بلبل درخزان شوریده حالم<br />که بی تو آرمیدن، وهم ورویاست<br />ولی حتی دراین هجران جانسوز<br />غم هجر تراخوردن چه زیباست!<br />___ ۳۰ آبانماه۱۳۶۷ سه شنبه / ف . شــیدا ____<br />ولی نمونه ی آنچه همواره ازخردمندودانایان عالم بر جامانده همه نشانگرارزشهاوحرمت اوست هم اعتباروراستی ودرستی اندیشه های اوسرانجام به اثبات رسیده ومیرسدافسوس که جهل بسیارنیز دشمنی میشناسدودردامن دشمنی گاه بسیاری ازخردمندان وحتی همین دشمنان بیهوده,تباه میگردند,آنهم درزمانیکه میشددرسایه خردودانش زندگانی خوب وارزشمندی راچه برخوددید چه بردنیاشاهدبود.<br />___کوچه میعاد ,از نادر نادرپور____<br />آسمان بی ماه بود آن شب<br />بغض باران در گلویش بود<br />ناودان با خویش نجوا داشت<br />کوچه گرم از گفتگویش بود<br />باد در شهر تهی می ریخت<br />بوی شب های بیابان را<br />تک چراغی خال می کوبید<br />گونه ی خیس خیابان را<br />من تهی بودم ، تهی از خویش<br />من پر از اندوه او بودم<br />با خیال دور و نزدیکش<br />همچنان در گفتگو بودم<br />دیدم از حسرت فرولغزید<br />اشک بر سیمای غمناکش<br />روزهای رفته را دیدم<br />در فضای چشم نمناکش<br />کوچه ی میعاد ما ، هر شب<br />چون رگی از خون ما پر بود<br />خنده ها طعمی گوارا داشت<br />بوسه ها گرم و نفس بر بود<br />بوی باران خورده ی دیوار<br />پلک سنگین مرا می بست<br />عطر زلفش در هوا می گشت<br />تا به بوی خاک می پیوست<br />ناگه از رفتن فرو می ماند<br />تن چو پیچک بر تنم می دوخت<br />تا از آن مستی به هوش ایم<br />بوسه لب های مرا می سوخت<br />راستی ای مونس دیرین<br />یاد از آن شب ها که می دانی<br />کوچه های پیج پیج شهر<br />روزهای سرد بارانی<br />آسمان ، امشب ندارد ماه<br />بغض باران در گلوی اوست<br />ناودان با خویش در نجواست<br />کوچه گرم از گفتگوی اوست<br />____ سروده ای از: نادر نادرپور____<br />●<br />*-پرسشگری حس کودکانه ایی است که تا پایان زندگی باید همراهش داشت .*اُردبزرگ<br />*-پرسش روشن شاگرد از پاسخ استاد ارزشمندتر است.*اُردبزرگ<br />*-آنکه پرسشهای پراکنده دروادی های گوناگون راهمزمان می پرسد،تنهامی خواهد زمان ونیروی استادرتباه کند.*اُردبزرگ<br />*-خردمنداهل خرد،پیشتازروزگار خویش اند.*اُردبزرگ<br />*- آدم خردمند،تاروپودهای اصلی زندگی را می یابد.*اُردبزرگ<br />*- شب زندگی برای خردمند،همچون روز روشن است.*اُردبزرگ<br />*- سخن های پست ، آدمهای حقیر را جذب وخردمندان ر فراری می دهد.*اُردبزرگ<br />*- بازده خرد برای اهل معنا ، کلام سکرآور است.*اُردبزرگ<br />*- دشمنی و پادورزی ، به آدم خردمند انگیزه زندگی می دهد.*اُردبزرگ<br />*- گفتگو با خردمندان و دانشوران ، پاداشی کمیاب است.*اُردبزرگ<br />*-رایزنی با خردمندان ، پیروزی در پی دارد.*اُردبزرگ<br />*-دانش امروز فربسیاری درپی داشته،امانیروی جاری سازی آرامش به روان مارا.نداردامنیت رابزرگان خردمند به مامی بخشند.*اُردبزرگ<br />*-هرآنکه خردمندتراستاهریمن بیشتر به اوحمله می کند.درمیدان جنگ وآورداوهزاران فتنه و افسون کشته شده را خواهی دید.*اُردبزرگ<br />●آرمان نامه ● به قلم جناب استاد امیرهمدانی<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRVsFYA2DMsnYEs7PrRsIwjfudzouZ2SQVEWvHIt_Hydo6MlUoIYRJsZcQlJ_YRsaXC3j09kkrxSHG_EnDeZFJxIYrwKyirgo0I-VidadfD6nCWjG3eZ_E5EhWOiUxwpqtm-ZQAyhNaQ/s1600-h/641.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 140px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRVsFYA2DMsnYEs7PrRsIwjfudzouZ2SQVEWvHIt_Hydo6MlUoIYRJsZcQlJ_YRsaXC3j09kkrxSHG_EnDeZFJxIYrwKyirgo0I-VidadfD6nCWjG3eZ_E5EhWOiUxwpqtm-ZQAyhNaQ/s320/641.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451244423122726178" border="0" /></a><br />شامل یکصد و سیزده فرگردوهفتصدوچهل وپنج فرمان ارد بزرگ<br />1.فرگرد آرمان<br />2.فرگرد عشق<br />3.فرگرد رنج و سختی<br />4.فرگرد گیتی<br />5.فرگرد سرپرست<br />6.فرگرد پیشوا<br />7.فرگرد کودکی<br />8.فرگرد سیاست<br />9.فرگرد مردان و زنان کهن<br />10.فرگرد برآزندگان<br />11.فرگرد اسطوره<br />12.فرگرد فرزند<br />13.فرگرد فرمانروا<br />14.فرگرد انتخابات<br />15.فرگرد ریش سفید<br />16.فرگرد میهن<br />17.فرگرد سرآمدان<br />18.فرگرد پیران<br />19.فرگرد دشمنی<br />20.فرگرد تندرستی<br />21.فرگرد ادب<br />22.فرگرد باران<br />23.فرگرد روزهای سخت<br />24.فرگرد بخشندگی<br />25.فرگرد گردن کشی<br />26.فرگرد ریشه ها<br />27.فرگرد راز<br />28.فرگرد رایزن<br />29.فرگرد باژ<br />30.فرگرد ساختار<br />31.فرگرد کوهستان<br />32.فرگرد پشیمانی<br />33.فرگرد بزرگداشت<br />34.فرگرد نامداری<br />35.فرگرد ستایشگر<br />36.فرگرد خود<br />37.فرگرد طبیعت<br />38.فرگرد بی باکی<br />39.فرگرد پیوند<br />40.فرگرد فریاد<br />41.فرگرد اندیشمندان<br />42.فرگرد آموزگار<br />43.فرگرد خرد و دانش<br />44.فرگرد آغاز<br />45.فرگرد پیمان<br />46.فرگرد بدگویی<br />47.فرگرد هنجارها<br />48.فرگرد خنده<br />49.فرگرد شایستگان<br />50.فرگرد هیچ<br />51.فرگرد آینده یک نظام سیاسی<br />52.فرگرد فروتنی<br />53.فرگرد بخت<br />54.فرگرد انتقام<br />55.فرگرد ترس<br />56.فرگرد خوار نمودن<br />57.فرگرد فریب<br />58.فرگرد آگاهی<br />59.فرگرد آدمی<br />60.فرگرد نابودی<br />61.فرگرد پیشرفت<br />62.فرگرد آدمیان<br />63.فرگرد بردباری<br />64.فرگرد راه<br />65.فرگرد خویش<br />66.فرگرد سکوت و خموشی<br />67.فرگرد نگاه<br />68.فرگرد اندیشه<br />69.فرگرد سامان<br />70.فرگرد باور<br />71.فرگرد زیبایی<br />72.فرگرد دیگران<br />73.فرگرد تجربه<br />74.فرگرد ارزیابی و نقد<br />75.فرگرد کشور<br />76.فرگرد بد اندیش<br />77.فرگرد نادان<br />78.فرگرد آرامش<br />79.فرگرد کار<br />80.فرگرد تنهایی<br />81.فرگرد راستی و ناراستی<br />82.فرگرد اندیشه همگانی<br />83.فرگرد رسانه<br />84.فرگرد امید<br />85.فرگرد سخن<br />86.فرگرد تلاش<br />87.فرگرد فرهنگ<br />88.فرگرد اندیشه<br />89.فرگرد شکست<br />90.فرگرد جهان<br />91.فرگرد اشک<br />92.فرگرد سفر<br />93.فرگرد پندار<br />94.فرگرد استاد<br />95.فرگرد هنر<br />96.فرگرد روان<br />97.فرگرد ستیز<br />98.فرگرد آزادی<br />99.فرگرد همسر<br />100.فرگرد گذشت و بخشش<br />101.فرگرد خودبینی و غرور<br />102.فرگرد سرنوشت<br />103.فرگرد شادی<br />104.فرگرد شناخت<br />105.فرگرد گزینش<br />106.فرگرد آرزو<br />107.فرگرد توانایی<br />108.فرگرد صوفی گری<br />109.فرگرد دوستی<br />110.فرگرد اندرز<br />111.فرگرد زندگی<br />112.فرگرد پرسش<br />113.فرگرد خردمند<br />پایان فرگرد خردمند● نویسنده:فرزانه شیدا●<br />● پایان جلد دهم بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ<br />●آرمان نامه ● به قلم جناب آقای استادامیرهمدانیفرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-64375894826105738192010-02-09T07:14:00.000-08:002010-03-24T12:33:49.403-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *پرسش*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />●بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ●<br />● فرگرد پرسش ●<br />پرسیدن عیب نیست , ندانستن عیب است<br />____ حرف آخر از :« قیصر امین پور »____<br />هزار خواهش و آیا<br />هزار پرسش و اما<br />هزار چون و هزاران چرای بی زیرا<br />هزار بود و نبود<br />هزار شاید و باید<br />هزار باد و مباد<br />هزار کار نکرده<br />هزار کاش و اگر<br />هزار بار نبرده<br />هزار پوک و مگر<br />هزار بار همیشه<br />هزار بار هنوز ...<br />مگر تو ای همه هرگز<br />مگر تو ای همه هیچ<br />مگر تو نقطه ی پایان<br />بر این هزار خط ناتمام بگذاری<br />مگر تو ای دم آخر<br />در این میانه تو<br />سنگ تمام بگذاری<br />____ از :« قیصر امین پور »____<br />زمانی که هرروزه هرروزه برعلم ودانش جهان,افزوده میگرددوآدمی می بایست برای یادگیری بسیاری از جدیدترین هاهمواره درتلاش باشدآنچه که مداوم به آن نیازداریم,این است که برای یادگیری کنجکاو باشیم,وبرای آموختن هم بایدمطالعه کردهم پرسیدمعمولا کسی که بسیارسوال,میکندچه کودک باشدچه فردی بزرگسال,ازاین پرسیدن وسال خویش هدف یادگیری راداردوآنکه مداوم درکنجکاوی بسر میبردوبرای دانستنی های خودوافزودن برآن,همواره,درتلاش است چه دراوان کودکی وراههای اولیه ی زندگی باشدچه سنی,ازاوگذشته باشدازجمله,آدمیانی شده یاخواهندشدکه سرشارازمعلومات متفاوت هستند زیراکه سوال,وپرسش همواره,درهرزمینه ای نیزکه,باشدچیزی,رابه مامیآموزدکنجکاوی ونیاز دانستن درنهادبشریست وهمراه باعقلی که,انسان ازآن بهره منداست بسیاری چیزهای درپیرامون ما برایمان سوال برانگیزاست سوالاتی,که عده ای به,آن فکرمیکننداماازآن به سادگی میگذرندعده ای به آن فکرنکرده وهرگزهم نمیکنندواگرکسی هم,ازایشان بپرسدپاسخ خواهنددادکه همین است که هست ,پس بهتراست زیادبه مسائل داخل نشویم!وعده ای میپرسندودرگرفتن جواب پافشاری نیزمیکنند ودرنهایت گروهی که همواره,میپرسندومی پرسندوتاگرفتن جواب وپاسخ خودبه یک دوجوای نیزاکتفا نمیکنندوبازهم میپرسندازهرکه فکرمیکنندکه شاید جوابی برای او,داشته باشدکه این جواب منطق اوراکامل کندیامنطقی جدیدتر باوبدهدوپاسخگوی سوالع,اوباشدوازپای نمی نشینندواینگونه,افرادی بسیارنیزباهوش وباذکاوت هستندوآنقدردردنیای خودوپیرامون خوددقت وتوجه به خرج میدهندکه کمتر چیزی ازچشمان ایشان بدورمیماندوکمترنیزپیش خواهد آمدکه به یک یادونوع دانش راضی باشند<br />___چه شد ...____<br />شب به شب غرق سوالم بادل لبریز درد<br />آتش اندوه را بیرون دهم با "آه سرد"<br />سینه ام سوزدار "آهِ ًغمین" ماندبدل<br />باهمه افسردگی های دلم،بایدچه کرد؟!<br />سرزنومیدی گذارم سجده گون برروی خاک<br />پرسم ازدنیا"چه شدآن مهربان دلهای پاک؟!"<br />پرسش دل تاسحر،تکرارمیگرددمدام<br />پرسشی از قلب وعمق سینه ای،اندوهناک!<br />مهربانی کو ؟وفاکو؟عشق کو؟دلدار کو؟<br />سینه ا ی بربی کسی ها ی دلی،غمخوارکو؟!<br />پُر طپش قلبی برای عشق ورزیدن چه شد؟!<br />یک نگاه عاشقِ غمگین، به شب بیدارکو؟!<br />آنگهم از یأس ونومیدی کشم "آه"از درون<br />"آه فریاد من غمگین بّود از قلب خون"!<br />گویم آخرمهر مُرده،دلبرودلدارنیز<br />قلب من بس کن! دگرچرخی مزن گرد جنون!!!<br />هرنگاهی برجمالی خیره میگرددچنان<br />گوئیاعشق ومحبت رافقط جویددرآن<br />لیکن این دیده پرازنیرنگ وتزویروریاست<br />معنی دیگر نداردجان من !،اینرابدان!<br />گرعروسک بودی ودرسینه ات قلبی نبود<br />گرفضائی پُر نمیشدازتن وجان ووجود<br />شایدآنگه میشدی همرنگ دیگرمردمان<br />"ازهمه بی مهری دنیاترادردی نبود"!<br />ای دریغ ...<br />ای دریغ اززندگی زیراچوآن رنگین کمان<br />رنگهادارد ولی ازآن دورنگی هافغان!!<br />بسکه دیدم ازهمه نامردی و نامردمی<br />زین پس از مهرومحبت هم نمیگیرم نشان<br />___سروده فرزانه شیدا ۱۳۶۲ مردادماه___<br />درفرگردهای گذشته,اکثرافرادبزرگی که نام برده شده,از جمله ی اینگونه,افرادهستندکه هوش وذکاوت خویش رابا پرسش وسوال حتی افزون تروافزون ت میکنند چراکه هرچه بدانی به سراغ چیزهای دیگرخواهی رفت, که ازدانش آن,بی خبری وهرچه بیشتربدانی نیازبه بازهم,دانستن دردرون آنقدر قوی میشود که واوقادر نیست درمقام سوالهامقاومت کندچون هردانشی که بیاموزد برای آن سوالات جدیدی نیزدرمغز طرح میشودوبایستی به,هر شکلی که هست, جواب خویش راپیداکننداین است که بزرگان دنیاوجهان همواره میگویند "پرسیدن عیب نیست,ندانستن عیب است " چراکه تجربه نیزثابت کرده است انسانهای کنجکاو وپرسشگر باهوشیاری ودقت خویش انسانهای بزرگی خواهندشدواین برهمگان نیزروشن است که بزرگان ایران وجهان همگی بنوعی ازفیلسوفان واندیشمندانی بوده وهستندکه هریک برای دانش خویش سالهای بیشماری رابه,آموختن وپرسیدن وبه سوالهاودنبال جواب رفتنهاگذرانده اند ودرعین حال هم ایشان میدانندکه انسانهائی چون ایشان هستن که سوال وپاسخ برای هریک جنبه حتی حیاتی داردوچنانچه در پاسخ جوابی درمانده شوند تارسیدن به جواب خویش شایدحتی ازخواب وخوراک خود نیز زده وبدنبال پاسخ به هرعلمی که معتقدند شایدجواب آنرادرآن بیابندوبه هربزرگی وهر دانشمندی چه,درکتابهای او چه درهرجامتوسل میشوندتا پاسخ خویش راجوابی داشته باشند وآرام بگیرند وبرای گرفتن این جواب سوال خویش رابه هزارگونه ازهمگان میپرسندوبرای گفتن پاسخ خویش حتی باهرکسی به شکل خوداو نحوه ی سوال راتغییر میدهندچراکه درک سوال,بسیاربرای فهمیدن و همچنین پاسخ دادن به آن مهم است<br />*- پرسش روشن شاگرداز پاسخ استادارزشمندتراست .*اُردبزرگ<br />همانگونه که*اردبزرگ میفرمایندانسان کودکی پراز سوال است حال درهر سنی که میخواهدباشد وزمانی که ازسوال دست بکشیم درواقع زمانیست که دیگربه هیجان وشوق وامیدزندگی نمیکینم ودرکسالت روزگارفقط به هدر کردن شب وروزاکتفاکرده ایم<br />*- پرسشگری حس کودکانه ایی است که تاپایان زندگی بایدهمراهش داشت .*اُردبزرگ <br />وگاهی نیزاستادی ازآموخته های شاگردی خودنیزبسیارچیزها آموخته ودرعین حال ایشان باعث میشوند که همان استادنیز مطلبی جدیدرابرای پاسخ دادن پیداکندوبدنبال آن برودپس می بینیم که سوال وپاسخ به شکل دوجانبه ای برای آدمیان موثراست یکی بفکرسوال,میافتدومیپرسد,آن دیگری شاید به این سوال فکرهم نکرده باشدیابه ذهن اوهم چنین سوالی خطور نکرده باشدونوع وشکل آنچه برفرد اولیه گذشته است باعث بوجود آمدن چنین سوال وپرسشی میشو وممکن است دیگری هرگزدرموقعیت فعلی اوقرار نگرفته ویاهرگزنیز قرارنگیرد که چنین سوالی برای,او طرح شود,درنتیجه زمانی که جواب رانداندبا پرسش خود آنگاه,"دونفر" به دنبال پاسخ خواهندبودودونفربردانش خویش خواهندافزود وهرچه بیشترازاین وآن سوال کنندبر تعدادشاگردانی که سوالی رامی بایست جوابگوباشنددردنیا افزوده میگرددوهمین باعث کشف اندیشه ای اختراعی قانونی و... هزا چیز دیگر درزندگی خواهد شد<br />*- گفتگو باخردمندان و دانشوران،پاداشی کمیاب است.*اُردبزرگ<br />انسانهای خردمندوباهوش همواره ازعلم ودانش بهره ی بیشتری میبرندچراکه,دردوران زندگی خود علوم متفاوتی ر بدنبال سوال خویش پیگیری میکنندوبا دیدن علمی یامطلبی که,ازآن هیچ نشنیده اندویاباآن زیادآشنا نیستدویادرصورت برخوردباهرچیزی که ازآن مطلع نیستندویاحتی کم ازآن اگاهی دارند همواره,اشتیاق فراوانی دارند که آنرانیزدرحدزمانی که,دراختیاردارندیادگرفته بخوانندوبیآموزندوباز سوالی دیگر مطرح کنندتابرآن نیزتسلط پیداکنندواگرچه نوع مطلب به علاقمندی افرادنیزبستگی دارداما بیشتر بزرگان ودانشمنداواندیشمندان واستادان ... دنیاوجهان ,علوم متعددی راد فکر وسینه ی خویش محفوظ داشته اندوازیادگیری روزانه نیزپرهیزنمیکنند ومغز ایشان چون کامپیوترهمیشه روشنی است که مداوم برحافظه خویش به ثبت وضبط وکُپی برداری,ازمطالب مختلف ومتنوع مشغول است وبرای یاددادن آموخته های خویش به دیگرانی که مایل به یادگیری باشند هیچ دریغی نمیکننددرواقع بودن درکناربزرگان وامکان اینکه بتوانیم ازایشان سوالات خویش را بپرسیم,می بایست چون هدیه,یاودیعه ای درنظرماباشدکه به سهولت ازانسانهائی پرازمعلومات میتوانیم به, رایگان به جواب سوالاتی برسیم که ایشان برای پاسخ به آن عمری وزمانی طولانی را صرف کرده اندواکنون باگفتن وبانوشتن وباگذاشتن وقت خویش برای ماحال یادرجمعی یاباکتابی ویااستفاده,از قلمی همواره آموخته ای خویش را به جهانیان تقدیم کرده اند وبمانندفیلسوف ایرانی وبزرگ ارزشمند ایران*اُردبزرگ*قلم خودرادرخدمت جامعه ودنیابکارگرفته اند وازدادن آموزشهائی به مردم همزمان با خویش وهمچنین آیندگان دریغ نورزیده اندچراکه,اگرعلمی هست ودانشی می بایست درخدمت جهانیان باشدزیراکه هر یک ازعلوم وهراندیشه وافکاری برای انسانها ارزشمنداست وآدمیانی که قادربه درک آن باشند نیزبسیارندواگرحتی درسطح دانش عمومی جامعه نیز نباشندبازهمینکه درخدمت جهانیان قراربگیردتوسط بزرگانی که معنای آنرادرک میکنندبه تفسیر اندیشه های ناب خواهندپرداخت وآنرابه شکل ساده ای برای عموم جوامع,درکتابی وسخنرانی وصحبتی به شکل ساده ترودرخورفهم عام,دراختیارانسانهاقرارمیدهندچراکه بااین شکل علومی خلق میشودکه میتواند به یُمن واعتباراستفاده,ازآن به منابع بیشتری دسترسی پیداکردکه دراختیار مردم,امروزی نیست وقلم ودانشی که درخانه پنهان شودرانیزنمیتوان گسترش داده وبه پرورش ورشدآن امیدواربود چراکه زمانی علمی ودانشی واندیشه ای درفردی وافرادی شکل میگیردوظیفه ی ایشان است که آنرابا همگان تقسیم نموده ودانسته های خویش ر تنها متعقق بخویش ندانندپس اگردانشی به انسانی داده میشودکه دیگرمردمان ازآن هیچ نمیدانند وظیفه,ایجاب میکندکه آنرا به مردم نیز برسانیم چراکه هیچ دانشی متعلق به شخص خاصی نیست وهمه ی بزرگان نیزاز یکدیگرواز بزرگان پیشین خویش درسهای بسیارگرفته ومیگیرند<br />*- دشمنی و پادورزی ،به آدم خردمندانگیزه زندگی می دهد.*اُردبزرگ <br />وهر دانشی درخود انگیزه ای جدید بر آدمی وانسانها ایجادمیکند که سوالی درمغزایشان طرح شود که رسیدن به جواب آن خود ممکن است باعث پدایش علم واندیشه ای بزرگتر ازمنبع اولیه گردد درنتیجه اگرخداوند توفقی این رابه کسی میدهدکه درگروه عالمین ودانشمندان وبزرگان جهان باشد می بایست بی دریغ نیز آنچه را که ازعقل اوودانش اوازسوی خداوندباوتعلق یافته است باز بخواست خداوندی که این توفیق را باوبخشیده است آنرابه دنیا نیز بسپاردتادیگرانی پیگیرافکار واندیشه,او شوندچراکه اودراین میان رسالتی بزرگ بردوش داردتادرحفظ وپیشرفت وپیشروی دانش به دیگرانسانهای روی زمین خدمت نماید ودانش خویش را بادراختیا گذاشتن علم خویش روبه پیشرفت دیگری سوق دهد<br />*- دانش امروز فر بسیاری درپی داشته،امانیروی جاری سازی آرامش به روان ماراندارد . امنیت را بزرگان خردمند به مامی بخشند.*اُردبزرگ <br />ماازهردانشی به امنیتهای بیشتری میرسیم وهرکشف واختراع واندیشه راهنمای مادر زندگی خواهدبودتاقادر باشیم درزندگی استوارترودرآرامش خیال بیشتربادردست داشتن امکاناتی دردانشی بیشتروافکاربهترواندیشه ای نوین تر,جوابگوی سوالاتی باشیم که,دنیاوزندگی برای ماطرح میکند درنتیجه هردانشی درهرمغزی متعلق به تمام بشریت است واگردرکنج خانه ای بماند تاشکل بگیرد زمان راازکف داده است دانشی زودتربه سرانجام میرسدکه دراختیار دانشمندان وخردمندان جوامع زمان قرار بگیرد و مسلم است که,اگرکسی اولی شخصی باشدکه نظریه ای راابرازمیداردرتاریخ نیز ثبت خواهد شدوهمواره اولین استاد فلان نظریه انسانیست که خداونداورابرای رساندن,این نظریه واین دانش بدنیا ی امروز آورده است وعلم وآگاهی اورابدرجه ای رسانده است که تمایز دیگری با دیگر مردم عام داشته باشددرنتیجه دانش اونیز متعلق به خوداونیست بلکه بمانند چیزی ست که خداوند دردست اوبه امانت گذاشته باشدودراصل متعلق بدنیا ئی ست که نیازمند رشد وپرورش وترقی افکار عمومی ست تادنیای صلح وارامش درشکلی قوی تروقدرتمند ترباافکاری پایدارتروبارزشمندتر به جهانیان داده شودوبراساس آن نیزحتی قوانینی دردنیا صادرمیگرددکه لزوم بودن یک علم رادر میان تمامی دانش حاضر ضروری میکنددرنیتجه هرگزانسان,ازپرسش وآموزش وسوال زیان وآسیبی نخواهد دیدبلکه بردانش خویش افزوده است حتی اگردرسوالی جوابی تلخ دریافت کنیم بازچیزی آموخته ایم که بی شک بی دلیل وبی ثمر نیست وبر تجربه ی مابنوعی افزوده است.اماپرسشهای پراکنده درزمانی خاص بدون پایه های اندیشه وفکری که بداند بدنبال,چه میگردد,نه تنهازمان ووقت عزیزوارزشمند وکوتاه خودراتلف نمیکندبلکه برای آنانی که میبایست جوابگوی آن سوالا ت باشند نیززمان ونیروی را برباد میدهنددرنتیجه هرزمانی اززمان ما مهم است ومیبایست وآن زمان رادرخدمت یک سوال اصلی قراردهیم وازحاشیه پردازی نیزدوری جوئیم وهمان یکی رابخوبی یادگرفته , پرسیده وپاسخ بگیریم ودرپی آن بدنبال جواب سوالات دیگرخودباشیم چراکه آموختن سرسری دریادانسان نیزباقی نمیماند ووقتی چندسوال متفاوت داشته باشیم فکرخودودیگران را به چندسو میکشیم وشایدازهیچیک نیز نتیجه ای درست وپاسخی کامل,دریافت نکنیم,لذا تنوع فکری خودرانیز بایدبرنامه ریزی کنیم,وبرای هر سوالی وقتی وزمانی معین رادرنظربگیریم ونه وقت خویش به بیهوده تلف کنیم نه,زمان استادان را هدر داده وازبین ببریم,چراکه,ایشان نیزهمواره بسیاردرزندگی مشغولیتهای شدیدوگرفتاریهایخود را درعالم علم ودانش دارند وروزهای پراسترس وپرفشاری رامیگذرانندتاقادر باشندبه تمامی کارهائی رسیدگی کنند که اول ازهمه دردرون خود ایشان بلوائی ایجاد کرده است ودردرجه دوم با راه یافتن به سوالات وجوابهای آن پاسخگوی سوالات دنیا ومردم پیرامون خود ودانشجویان نیازمند خود باشند "دنیاوبشریت نیازمنددانش وپرسش وجواب آن هاست" درنتیجه استادان وبزرگان عالم نیزنیازمندزمانی هستند که دراختیار داشتهوباید ازآن بهترین استفاده را نیز ببرند وگرفتن وقت ایشان با سوالات حاشیه ای یا سخن گفتنهای بیهوده وسوالاتی که هرکسی میتواند جوابگوی آن باشد نبایدبه بیهوده صرف وگرفته شودایشان بحد کافی درشکل وظیفه ی خود بعنوان بزرگی واستادی روزانه جوابگوی سوالات بسیارهمگان هستند تادرخدمتی همگانی تلاشی سودمند رادنبال کرده ونتایج آن به سهولت وراحتی دردست منو شماقرار گیردلذا با گرفتن انرژی ووقت ایشان , دنیاتئی را که میتواند توسط ایسشان بهتر وبیشتر به رشد برسد به تاخیر نیاندازیم وبیهوده به سخن گوئیهای بی ثمر وقت وزمان ایشان راازایشان نگیریم<br />*- آنکه پرسشهای پراکنده دروادی های گوناگون راهمزمان می پرسد،تنها می خواهد زمان و نیروی استادرا تباه کند.*اُردبزرگ <br />درعین حال هیچ سوالی رانیز نبایدبرخود بیجواب بگذاریم چراکه هردانشی درپی خوددانش دیگررا دارد وهرسوالی که درذهن ماشکل میگیردبصورتی مارابسوی علم ورشد فکری بیشتر میکشاناما درخاطر داشته باشیم که وقت خویش راباانسانهائی صرف نکینیم که قاعده ی خاصی برای زندگی ندارندوحتی سوالی راگاه میپرسند که,فقط سوالی کرده باشندودرعین حال اگردقت کنید نه به جواب دقت میکنند نه حتی درحافظه حفظ میکنندوفرداکه ازایشان دررابطه ازآن سوال بپرسید میبیند شایدحتی بخاطر نیاوردکه چه سوالی کرده بودند یااصلا کی این سوال راکرده اندوحتی شاید زخاطر برده باشند که زمانی بین شما واو سوالی مطرح شده واصلاچنین چیزی بوده است معمولا انسانهای سبکسر مسائل را سریع فراموش میکنندودرپی یادگیری چیزبزرگی نیزنیستنددانش ایشان انقدرکم ومحدوداست که در پی هیچ سوالی نیستند مگربخواهندوقت کسی راتلف کنندوبعضی اوقات نیزسوالی رامیپرسند تاشخص مقابل اورانیز به چشم انسان متفکر ودانش پژوهی ببیندامااگرکمی بااونشست وبرخاست شودسرانجام عمق او اشکارمیگرددومتوجه خواهیدشد که بهتر ست وقت خودرادرخدمت کسانی بگذاریدکه نیازمندیادگیری هستند یامیشودازآنان خودنیزچیزی بیاموزیم یابه اموختن بهاوارزش میدهند وبه علم هرکسی احترام میگذارند واز بودن درکنارهم نیز بهره ی شایسته ای میبرندوتلف کردن زمان برای ایشان بماننداسارتی درپای زمان است که انسان آرزو میکنداین ساعات باتمامی کمبود وقت هرچه زودتر تمام شوداما مجبور به بودن درجائی نباشدکه ازآن هیچ بهره ای حاصل نمیشودحتی انسانهای ساده هم ازاینکه جائی بنشینند وبه بیهوده وقت تلف کنند خسته میشوند چه برسد به بزرگانیکه هزار کار برای انجام دارند وگرفتار انسانهائی میشوند که نه ارزش وقت را میدانند نه ارزش علم ونه حتی فرقی برایشان میکند که با چه کسی سخن میگویند وتنها میخواهند وقت خاتلی خود را به بیهوده از طریق ادمی پرکنند حال هرکه میخواهد باشد وشما بروید کس دیگری را پیدا میکنند تا مغز او ووقت اورا با سوالهاویا حتی حرفهای تهی وبی ارزش به بیهوه بکاربگیرندچراکه حوصلشان از بیهخوده بودن خود سررفته است وجای انکه بنشینند وکتابی بازکنند مزاحم وقت دیگران نیز میشوند وجز مشتی حرفهای بی سروته هیچ ندارند که بگویند وکل ساعات بودن ایشان درحرفهای کگذشت که ذره ای ارزش حتی شنیدن نداشت ودرنهایت هرکسی با کمی دقت متوجه میشود ساعتی گذشت واز دست رفت بی هیج نتیجه ای<br />*- سخن های پست ،آدمهای حقیر راجذب وخردمندان رافراری می دهد.*اُردبزرگ<br />معمولا نیز انسانهای بزرگ همواره موردتهاجم افکار کوچک انسانهای کوچک قرار میگیرند,وغروری که شکل گرفته از نادانی وبی خردی ایشان است درحدی بی اندازه وحتی تعجب برانگیزآشکاراست وچنین افرادی که پستی وذبونی فکری واحساسی زندگی میکنندوقاد نیستند خودرابدیگران ثابت کنندوبرای سوالات جواب شایسسته ای ندارندخودرادرپشت جنگ باعالمین وبزرگان وانسانهای باارزشی پنهان میکنندتابوسیله شلوغ کردن اذهان دیگران ازخوداسطوره ای تقلبی بسازندویابر شهرت بی پایه ای بیافزایند که هیچ لایق آن ,نیستند ایشان رااگردرکنجی و به بن بستی باسوالات خویش برسانید متوجه خواهیدشد که هیچ درچنته نداشته بلکه ازمعلومات نه تنها ذخیره ی شایانی ندارند که انقدرغرقه در دشمنی بااین وآن هستن که فرصت آموختن علم رانیز نداشته اندوزندگی خویش راتنها به سوددشمنی کردن باعالمین واندیشمندان وانسانهای بزرگ وانسانهای خوب وباارزش گذرانده اند وشایدبه نفع ایشان باشدکه خاموشی گزیده حرمت خویش بیش ازاین پائین نیآورندوجای ان دوتا کتابی بخوانند که بدردشان بخوردووقت دیگران رانیز بابیهوده گوئیهائی که سرانجام توخالی بودن آن آشکارمیشودنگیرند وخودراهم کوچک نکنند.<br />___ گفتار اندر فضیلت خاموشی ___<br />اگر پای در دامن آری چو کوه<br />سرت ز آسمان بگذرد در شکوه<br />زبان درکش ای مرد بسیار دان<br />که فردا قلم نیست بر بی زبان<br />صدف وار گوهرشناسان راز<br />دهان جز به لؤلؤ نکردند باز<br />فروان سخن باشد آگنده گوش<br />نصیحت نگیرد مگر در خموش<br />چو خواهی که گویی نفس بر نفس<br />نخواهی شنیدن مگر گفت کس؟<br />نباید سخن گفت ناساخته<br />نشاید بریدن نینداخته<br />تأمل کنان در خطا و صواب<br />به از ژاژخایان حاضر جواب<br />کمال است در نفس انسان سخن<br />تو خود را به گفتار ناقص مکن<br />کم آواز هرگز نبینی خجل<br />جوی مشک بهتر که یک توده گل<br />حذر کن ز نادان ده مرده گوی<br />چو دانا یکی گوی و پرورده گوی<br />صد انداختی تیر و هر صد خطاست<br />اگر هوشمندی یک انداز و راست<br />چرا گوید آن چیز در خفیه مرد<br />که گر فاش گردد شود روی زرد؟<br />مکن پیش دیوار غیبت بسی<br />بود کز پسش گوش دارد کسی<br />درون دلت شهر بندست راز<br />نگر تا نبیند در شهر باز<br />ازان مرد دانا دهان دوختهست<br />که بیند که شمع از زبان سوختهست<br />___از :* بوستان سعدی*____<br />ومعمولا ازانجهت که قادر به قبول واقعیت این مسئله نیستن که دچارکمبودهاوکمیتها وضعفهائی درخویش هستند همین اندیشه خشم ایشان رابرانگیخته تلاش وهم وغم خودرابه کوبیدن دیگرانی میگذارندکه ازخودبالاتروارزشمندترمیبینند یادرجائی نسبت باودرمقام مقایسه کم آورده اندوحاضر به قبول ااین واقعیت نیستند که هستند کسانی که همیشه بیش ازخودمامیدانندووقتی انسان بزرگ است که یاد بگیرد دانش خود را دانش دبزرگی نداندوقبول کندهنوز ذره ای درمقابل کائناتی بیش نیستندکه بسیار کار دارند تاکه بیاموزد وآزموده شوندولی زمانی که احساس کرده اندکه بادانش شخص متقابل خئد برابری نمیکنند وجایگاه اوراندارند درحجای پیشرفت دادن خویش انگارکه بی حرمتی وتوهینی به ایشان روا شده است راه دشمنی وکینه راراه حل خویش درجواب به دانش فردی یک شخص میبینند که همین عمل وعکسالعمل نشانه بیخردی ایشان است که بجای نشان دادن علم ودانشی کینه ورزی وبیحرمتی ودشمنی را حربه ی زندگی خود کرده ازراه آن میخواهند به جائی برسند وهمین ایشان رابرآن میکنند که بامردمان بزرگ واندیشمند وباافرای که قادربه نشان دادن خوددرجوامع هستنداحساس دشمنی ودرمقابل ایشان دردرون حسادت واحساس کمبودنمایندوحاصل آن جنگ سردویا مخفی یاحتی علنی آن است که یاباشخص او یادرپشت سراصورت میگیرد. درحالی که اگرچنین فردی جایگزین اینهمه تلاش شبانه روزی وقت خویش به آزمودن خویش وساختارخویش میگذاشت لااقل باقدرت فکری ودانش بیشتری قادربودحتی دشمنی کندهرچنددشمنی کارخردمندان نیست که ایشان بردشمن نیزبعلت اینکه نادانی اوراشاهنددل میسوزانند,چراکه,اگرناداننددلیل نمیشود خوارعالم نیز شده وتوسط ایشان به پستی برسند خودشان درعمل زحمت اینکارا باکارهای خویش میکشند وبزرگان وقت خودرا برای برملا کردن نادانی فردی هدرنمیدهندو خوداین بیخردان هستندکه باوجود اینکه ممکن است خود نیز دانش بسیار داشته باشند اما باعمل خودبیشتر خودرانادان نشان میدهند وبنظرمیرسدکه حتمادرنادانی هم بسر میبرندکهاینهمه دربیخبری دشمنی میکنند وقادر به قبول این نستند که میشود دردانشی کمترازدیگران بود اما همچنان باارزش بودونیازی به جنگ وستیز نیستوسرانجام نیزدرگوشه ای بدام افتاده وخودرابه همگان که درتلاش دشمنانه خویش مدام نشان داده وگاه با درگیر شدنهای زبانی ورفتاری خود بدتروبدتر خودرا خواروکوچک میسازند وارزش بودن خویش راتا اندازه ی پائین میکشندکه گاه در مقابل عاقلان ودانایان ,حرمت خویش رابرای همیشه ازدست میدهند.<br />___ بودن * از:«احمد شاملو »_____<br />گر بدین سان زیست باید پست<br />من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوائی نیاویزم<br />بر بلند کاج خشک کوچه بن بست<br /><br />گر بدین سان زیست باید پاک من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود، چون کوه<br />یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک!<br />_____از:«احمد شاملو »_____<br />چراکه,آنکه,داناوخردمنداستدردیدهمگانی نیزقادر بوده است اندیشه وفکرخودرانشان دهدوباید پذیرفت انکه بی دلیل وبادلیل میجنگدتاخودرااثبات کندبایدچیزی کم داشته باشددرنتیجه این اوست که بااعمال دشمنانه تنها به خرد کردن حرمت وجایگاه خو مشغول اسن ومسلما نیز چاه کن خوددرته چاه است وخردمندازکنار چاه بی آنکه حتی نیازداشته باشدبدورن آن نگاهی بیاندازد,گذشته وبدون,دردسری نیز,ردخواهدشداماهمان اواگر صدای کمک ایشان رابشنوندباز طنابی آورده واورا نجات میدهدحتی بااینکه میداندشایداینبارهم وقتی ایشان به بالای چاه رسیدیاهمان دم اورابدرون آن هل دهد یانقشه هاخواهدچید تادرگام بعدی چاه دشمنی او,اینهمه دردیدگاه کسی نباشد که قصد شکستن اوراداردنباشد که اوببیند وروی آنراخواهدپوشاندتاایشان ر به چاه بیاندازدبی آنکه اینراهم بداند که عاقل خردمندبدون,محکم کردن جای پای خویش گامی ازگام برنمیداردکه چاهی اورا بدرون فروکشدوکمتردرغفلتی چون غفلت اوبسر میبردکه چاه وچاله ای راندیده بگذراند<br />___روح پرواز ____<br />از دست بشر،کوه دراین دهرفغان زد<br />دیگرچه عجب من زفغان گریه کنم باز!<br />هرروزوشبی رفت ودلم سوخته تر شد<br />آخرغم دل گشته مراهمدم وهمراز<br />با خودهمه دم گفتموگفتم: مشونومید<br />سر خورده ,چوزدنیاتوشدی لیک ،زآغاز<br />شرمم زخودم آیدوازدهروُاز"آدم"<br />پاروی زمین، دل زخدادور وُهوسباز<br />یارب توببرروح مراازدلِ این خاک<br />قلبم تو رهاکن<br />زچنین، مردمِ, بدخواه ودغّل باز<br />شوقی نبّود پا بکشم روی زمینت<br />یارب مددی، بال وپری از برپرواز!<br />____ شنبه 4 اسفند1386/از فرزانه شیدا ____<br />وحال تصور کنیم که ایشان به چاه نیز افتادند اماسوال اینکه چاه کی درست شدچه کسی درست کرد ویاری هزاران کسی که شخص عاقل ودانایی رادوست میداردنخواهدگذاشت اودرچاهی باقی بماند که مشخص است بردشمنی بااوساخته شده است وبی آبروئی آن برآن"چاه کن" اولیه خواهد ماند که سرانجام معلوم میشود بیل دشنمنی رااو بدست گرفت وهمیشه نیزدشمن بودوهیچگاه دوستی نکر نه بااو که چنین انسانهائی دردرون وبیرون نیزهرگز یارواقعی کسی نیستندوپای آن بیافتد برعزیزترین خودنیز دشمنی میکنندکمااینکه دراولین گامها با بیخردماندن وکوری چشم خویش بخود دشمنی کرده اندواکنون نادانی ایشان گریبانگیرجامعه ای است که او درآن نقش شیطانی خودرا ایفا میکندخواهاین نقش کوچک باشدخواه بزرگ چنشن افرادی وجود دارند وهمیشه نیز موانع راه بزرگان وخردمندان زمان بوده وهستند.<br />____عمری* از:«احمد زاهدی »____<br />با آبی که نهطلبیده مراد است، مینوشم<br /><br />تو نه روزی، نه آفتاب<br />من اما شب، که پشت در جامانده<br />پشت هیچجا هم آبی، است<br />آبی که ریخته<br />مرادِ نهطلبیده<br />و مراد همیشه آبی است که ریخته<br />که ریخته؟!<br />پشت سر تو که رفتی، نیامدی بعد.<br /><br />پس فایده، در هیچجا مستتر است<br />در هیچجا که شب<br />شب که پشت در مانده<br />مثل آبی که مرادش؛ بیفایده<br />و من؛ مشقِ شب از سرمشقِ ملال<br />این مارپیچ هیچ را هربار<br />دوره میکنم تا<br />تا آنجا که میشود، بلندترین فریاد<br /><br />پس فایده<br />بی خودش هم تنها مانده<br />مثل من، در مشقهای شب<br />که خودم را هنوز<br />از تو دوره میکنم.<br />____ از:«احمد زاهدی »____<br />لذادانش وپرسش وجواب را به بیهوده نگیریم که"آدمی"نیازمندهزاران چیزیست که تنهاباکنجکاوی وپرسش اوبرای اوراهگشای زندگی میشودوباعث آرامش وخوشبختی,واعتماد به نفس اودرراه,زندگی.<br />نگاهی به سخنان بزرگ اندیشمند وفیلسوف عزیزکشورمان*اُردبزرگ میکنیم<br />*- هرآنکه خردمندتراست اهریمن بیشتربه,او حمله می کند.درمیدان جنگ وآورداوهزاران فتنه و افسون کشته شده راخواهی دید.*اُردبزرگ<br />آگاه باشیم که دانش درکنار تمامی خوبیها دشمنی ها را نیز بسوی انسان جلب میکندلذابا قدرت همان دانش است که انسان قادراست درزندگی امینیت وآرامش زندگی خویش ر پیدا نماید ودرعین حال هیچ دانشی نیست که چون درخدمت راستی ودرستی باشدزیان آورومشکل ساز گرددکه قدرت علم ودانائی راه گشای آدمی وبازکننده ی تمامی درهاست<br />پرسشگری حس کودکانه ایی است که تا پایان زندگی باید همراهش داشت*اُردبزرگ<br />پرسش روشن شاگرد از پاسخ استادارزشمندتر است .*اُردبزرگ<br />آنکه پرسشهای پراکنده دروادی های گوناگون راهمزمان می پرسد، تنها می خواهدزمان و نیرویاستاد را تباه کند*اُردبزرگ<br />پایان فرگرد پرسش ●نویسنده:فرزانه شیدا●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-28094212920145407212010-02-09T00:29:00.000-08:002010-03-24T12:33:35.479-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *زندگی*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><span style="text-decoration: underline;"><br /></span>● بعُد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ<br />● زندگی ●<br />در طی تمامی فرگردهای نوشته شده,همواره پایه,واساس همه بخشها ی یادشده برمعقوله ی« زندگی» بناشده بودوتلاش براین,داشتم که بادرنظر گرفتن,هریک کلام بارارزش ازاندیشه های فیلسوف واندیشمندایرانی*ارد بزرگ تمامی جوانب,اندیشه های ایشان رابازندگی هماهنگ کرده,وآنرادرراه زندگی درست بااندیشه های نوین بکارگیریم,بااین وصف درفرگردی که بنام «زندگی» دراینجاداریم احساس میشودتمامی گفته های نوشته شده,درفرگردهای قبلی راتکراری دوباره,باید,که,این خود یازده جلددیگری خواهدشد.لذادرکوتاهی سخن تلاش میکنم تنهااندیشه های *اردبزرگ رایک بیک به تفسیر نشسته واز زیاده گوئی نیزپرهیزداشته باشم تااثربهتری رانیزبرخواننده ی خودشاهدباشم<br />*- آنچه رخ داده راباید پذیرفت اماآنچه راروی نداده،می توان به میل خویش بنانمود.*اُردبزرگ<br />ما همواره,درزندگی روزهای بیشماری,راپشت سر گذاشته ایم که,خاطره هاوتجربیات ماست وبراساس همان خاطره ها وتجبیات آموخته شده ازآن تلاش میکنیم زندگی راادامه دهیم وکمتردچارمشکل شویم , بسیاری ازمابااینکه تمامی خاطرات بنوعی برای همیشه تمام شده است آنرابگونه ای دردآلود وغم آور به همراه,خودمیکند,تااینحدکه زندگی امروزرادریادگذشته,وآنچه اتفاق افتادوچیزهائی که نمی بایست میشداماشدازدست میدهندوروزگارامروزبربادرفته ی گذشته ای میشودکه می بایست در زمان گذشته,جانهاده شودوگاه خاطری باشدویادی برای آنکه مجدداشتباهی نکنیم ودگرباره,دچار شکست واندوهی تازه,یاهمانند نشویم,بااینوصف آنان که باگذشته,زندگی میکنندوحال وآینده ی خویش می بازندبسیاری ازموقعیتهای کنونی زندگی راکه میتواندبشکل قابل ملاحظه ای باعث شادی روح واندرون وخوشبختی همیشگی ایشان باشدازدست میدهندلذالزومی زندگی براین است که گذشته رابردیروز وااگذاریم وامروزرابرای فردابسازیم وبه میل خویش دوباره تلاش کنیم همه ی آن چیزهائ رابدست بیاوریم که یاازدست داده ایم یابشکل,دیگری میتوانیم آنرا<br />جبران کنیم حال با جایگزین کردن چیزی همانندآن درزندگی یاپیدا کردن راهی جدید ونوین درراه,ادامه ی زندگی.چیزی که بیشتر ازهمه دراینفرگرد میخواهم ازآن سخن بگویم زندگی ازدواج وطلاق است ازدواجها وطلاقهائی که بسیاری ازآن توسط خودمادرزندگی دیگران پیش میاید یا اجازه میدهیم که دیگران برای ما سازنده ی آن باشندتا زندگیها بربادرفته,دوستیها بهم بریزدشادیها نابود شودزندگی وآشیانه فرزندانی ازبین برودبسیاری از دشمنیها شکستها ودردها قدرت گرفته وزندگی کسی یا کشانی را تاابد دچاردردواندوه کند .<br />____* پیامی از آن سوی پایان, از اخوان ثالث ____<br />اینجا که ماییم سرزمین سرد سکوت است<br />بالهامان سوخته ست<br /> لبها خاموش<br />نه اشکی ، نه لبخندی<br />و نه حتی یادی از لبها و چشمها<br />زیرک اینجا اقیانوسی ست<br />که هر بدستی از سواحلش<br />مصب رودهای بی زمان بودن است<br />وزآن پس آرامش خفتار و خلوت نیستی<br />همه خبرها دروغ بود<br />و همه ایاتی که از پیامبران بی شمار<br />شنیده بودم<br />بسان گامهای بدرقه کنندگان تابوت<br />از لب گور پیشتر آمدن نتوانستند<br />باری ازین گونه بود<br />فرجام همه گناهان و بیگناهی<br />نه پیشوازی بود و خوشامدی<br />نه چون و چرا بود<br />و نه حتی بیداری پنداری<br />که بپرسد : کیست ؟<br />زیرک اینجا سر دستان سکون است<br />در اقصی پرکنه های سکوت<br />سوت ، کور ، برهوت<br />حبابهای رنگین<br />در خوابهای سنگین<br />چترهای پر طاووسی خویش برچیدند<br />و سیا سایه ی دودها<br />در اوج وجودشان ،گویی نبودند<br />باغهای میوه و باغ گل های آتش<br />رافراموش کردیم<br />دیگر از هر بیم و امید آسوده ایم<br />گویا هرگز نبودیم ،نبوده ایم<br />هر یک از ما<br />در مهگون افسانه های بودن<br />هنگامی که می پنداشتیم هستیم<br />خدایی را ، گرچه به انکار<br />انگار<br />با خویشتن<br />بدین سوی و آن سوی<br />می کشیدیم<br />اما کنون بهشت و دوزخ<br />در ما مرده ست<br />زیرام خدایان ما<br />چون اشکهای بدرقه کنندگان<br />بر گورهامان خشکیدند<br />و پیشتر نتوانستند آمد<br />ما در سایه ی آوار تخته سنگهای<br />سکوت آرمیده ایم<br />گامهامان بی صداست<br />نه بامدادی ، نه غروبی<br />وینجا شبی ست که هیچ اختری<br />در آن نمی درخشد<br />نه بادبان پلک چشمی<br />نه بیرق گیسویی<br />اینجا نسیم اگر بود<br />بر چه می وزید ؟<br />نه سینه ی زورقی<br />نه دست پارویی<br />اینجا امواج اگر بود<br />با که در می آویخت ؟<br />چه آرام است این پهناور<br />این دریا<br />دلهاتان روشن باد<br />سپاس شما را ، سپاس و دیگر سپاس<br />بر گورهای ما هیچ شمع و مشعلی مفروزید<br />زیرا تری هیچ نگاهی بدین درون نمی تراود<br />خانه هاتان آباد<br />بر گورهای ما هیچ سایبان<br />و سراپرده ای مفرازید<br />زیرا که آفتاب و ابر شما<br />را با ما کاری نیست<br />و های ، زنجره ها !<br />این زنجموره هاتان را بس کنید<br />اما سرودهاو دعاهاتاناین شبکورها<br />که روز همه روز،و شب همه شب<br />در این حوالی به طوافند<br />بسیار ناتوانتراز آنند<br />که صخره های سکوت را بشکافند<br />و در ظلمتی که ماداریم پرواز کنند<br />به هیچ نذری و نثاری حاجت نیست<br />باداشما راآن نان و حلواها<br />باداشما راخوانها،خرامها<br />مارااگر<br />دهانی و دندانی می بود<br />در کار خنده می کردیم<br />بر اینها و آنهاتان<br />بر شمعها ، دعاها ،خوانهاتان<br />در آستانه ی گور خدا و شیطان<br />ایستاده بودند<br />و هر یک هرآنچه به ماداده بودند<br />باز پس می گرفتند<br />آن رنگ و آهنگها،<br />آرایه و پیرایه ها<br />شعر و شکایتها<br />و دیگر آنچه ما را بود<br />بر جا ماند<br />پروا و پروانه ی همسفری<br />با ما نداشت<br />تنها،تنهایی بزرگ ما<br />که نه خداگرفت آن را<br />نه شیطان<br />باماچو خشم ما<br />به درون آمد<br />کنون او<br />این تنهایی بزرگ<br />با ما شگفت گسترشی یافته<br />این است ماجرا<br />ما نوباوگان این عظمتیم<br />و راستی<br />آن اشکهای شور<br />زاده ی این گریه های تلخ<br />وین ضجه های جگرخراش<br />و درد آلودتان<br />برای ما چه می توانند کرد ؟<br />در عمق این<br />ستونهای بلورین دلنتک<br />تندیس من های شما پیداست<br />دیگر به تنگ آمده ایم الحق<br />و سخت ازین مرثیه خوانیها<br />بیزاریم<br />زیرااگر تنهاگریه کنید<br />اگر با هم<br />اگر بسیار اگر کم<br />در پیچ و خم کوره راههای<br />هر مرثیه تان<br />دیوی به نامِ نامی "من"<br />کمین گرفته است<br />آه<br />آن نازنین که رفت<br />حقاچه ارجمندوگرامی بود<br />گویی فرشته بودنه آدم<br />در باغ آسمان و زمین<br />ما گیاه واو<br />گل بود,ماه بود<br />با من چه مهربان<br />و چه دلجو<br />چه جان نثار<br />او رفت ، خفت ، حیف<br />او بهترین ،عزیزترین دوستان من<br />جان من و عزیزتر از جان من<br />بس است<br />بسان است این مرثیه خوانی<br />و دلسوزی ما<br />از شما چه پنهان ،دیگر<br />از هیچ کس سپاسگزار<br />نخواهیم بود<br />نه نیز خشمگین و نه دلگیر<br />دیگر به سر رسیده<br />قصه ی ما<br /><br />مثل غصه مان<br />این اشکهاتان را<br />بر من های بی کس مانده تان<br />نثار کنید<br />من های بی پناه خود را<br />مرثیت بخوانید<br />تندیسهای بلورین دلنمک<br />اینجا که ماییم<br />سرزمین سرد سکوت است<br />و آوار تخته سنگهای بزرگ تنهایی<br />مرگ ما را<br />به سراپرده ی تاریک و<br />یخ زده ی خویش برد<br />بهانه ها مهم نیست<br />اگر به کالبد بیماری<br />چون ماری<br />ب آهسته سوی ما خزید<br />و گر که رعدش غرید<br />و مثل برق فرود آمد<br />اگر که غافل نبودیم<br />وگر که غافلگیرمان کرد<br />پیر بودیم یا جوان<br />بهنگام بودیاناگهان<br />هر چه بود ماجرااین بود<br />مرگ ، مرگ ، مرگ<br />ما را به خوابخانه ی<br />خاموش خویش خواند<br />دیگر بس است مرثیه<br />دیگربس است گریه وزاری<br />ما خسته ایم،آخر<br />ماخوابمان می آید دیگر<br />ما رابه حال خودبگذارید<br />اینجا سرای سرد سکوت است<br />ما موجهای خامش آرامشیم<br />با صخره های تیره ترین<br />کوری و کری<br />پوشانده اند سخت چشم و گوش<br />روزنه ها را<br />بسته ست راه<br />ودیگر هرگز<br />هیچ پیک وپیامی<br />اینجا نمی رسد<br />شاید همین از ما<br />برای شما پیغامی باشد<br />کاین جا نه میوه ای نه گلی<br />هیچ هیچ هیچ<br />تا پر کنید<br />هر چه توانید و می توان<br />زنبیلهای نوبت خود را<br />از هر گل و گیاه<br />و میوه که می خواهید<br />یک لحظه لحظه هاتان<br />را تهی مگذارید<br />و شاخه های عمرتان را<br />ستاره باران کنید<br />____ سروده ی مهدی اخوان ثالث ____<br />*- بزرگترین گمشده های مادرزندگی،نزدیکترین ها به ما هستند !.*اُردبزرگ<br />مادرکنارخویش همواره عزیزان وآشنایانی راداریم که درزندگی مانقش اصلی رابازی میکنندکسانی که مداوم درغم وشادی ماشریک بوده اند کسانی که,زمانی,ازآنان نیزبرای شروع زندگی مشترک شخصی خود جداشدیم بازنقش خودرادر زندگی ماداشته اندچون والدین وخواهروبرادرواقوام نزدیک,امابسیار اتفاق میافتدکه ازدواجها وجدائی ها,همراه,باوصلتی بایک فردازخانواده ی دیگر,سبب جدائی بین دختروپسر باخانواده ی اولیه خودبه شکل های گوناگون میشود,مثلااختلافات زناشوئی که بین ایشان درمیگیردوخانواده هادخالت میکنند,یااختلاف ب مادرزن وپدرزن یامادرشوهروخواهرشوهروامثال اینها,که گاه فامیل دورونزدیک رانیزبرای بقای زندگی مشترک خودنیزمجبوربه ترک میشویم,وگاه نیزاین,دور شدن هامثل مهاجرتی ست که معنای ترک کردن همیشگی رانداردبلکه دورترازهم زندگی کردن است وروابط همچنان ادامه,داشته وگاه حتی براستحکام روابط نیزافزوده میگرددچراکه کمتر امکان این رادارند که درزندگی هم,دخالتی مستقیم ووروزانه وماهانه,داشته باشندواگرچه,این باعث تاسف است که,روابط متاسفانه,بین خویشاوندان یاوالدین,درزندگی دختروپسری,که تازگی,زندگی مشترکی راشروع کرده اندهمواره,دریک تَنش نامحسوس وگاهی هم کاملاعلنی ومشخص میگذردوتمامی ِمدت زوج جدید وجوان ما,مجبور به,اثبات خود,به طرفین یعنی خانواده ی همسرخودهستندکه لزومی نیست همسری مطابق خواست پدر یا مادر یا افراد خانواده میبایست درزندگی مشترک هردوزوج تابع یکدیگر باشند نه تابع کسانی بیرون ازخانه حتی اگرخانواده شخصی زن یاشوهرباشدواین حساسیت رانیزخود والدین طرفین ایجاد میکنند ین بی احترامی به شخصیت افراداست که ایشان,راهرگونه که هست نپذیریم چون خود چیز دیگری را دوست داریم یااینگونه رفتارنکنیم بعدازگذشته دورنیزگفته اند : علف میبایدبه دهان بزی شیرین بیایدوآنکس که میبایست دوست داشته وبپذیرددوطرف ماجراهستند یعنی زن شوهرکه باید خودیکدیگرراقبول داشته باشندوشایدبسیارهم,یگدیگررادوست دارنداماباهمه دوست داشتن یک لحظه هم قادرنیستنددرکنارهمسرخوددرخانه ی والدین اوباشندچرا؟قبول کنید دراینجا,ایرادازاویاآنهانیستندایرادبایدازشماباشدوگرنه,هیچکس ازمهمانی رفتن ودورهم بودن خانوادگی دوری نمیکنداگر براستی,درآنجا,آسایش وآرامش روحی وفکری ومعنوی داشته باشدوحس کند که بودن او درآن مکان بزودی تولیدناراحتی وسرانجام ناراحت شدن ازهمدیگرنخواهدبودوگاه دقیقا برای نگاه داشتن همین احترام است که کسی مثلاعروسی یادامادی ازدیدن خانواده ی فردمتقابل دوری میکند تااحترام دوجانبه حفظ شودوگرنه هیچکس به اسم مادرزن یامادرشوهریا...باکسی دشمن نمیشودیاازاودوری نمیکند,این رفتارماست که دشمنی ایجادمیکندودوریهارابوجود میاوردودوستی هاوهمدلی هارانابود میکند.<br />● رفتار من عادی است از:قیصر امین پور ●<br />رفتار من عادی است<br />اما نمی دانم چرا<br />این روزها<br />از دوستان و آشنایان<br />هرکس مرا می بیند<br />از دور می گوید :<br />این روزها انگار<br />حال و هوای دیگری داری!<br />اما<br />من مثل هر روزم<br />با آن نشانیهای ساده<br />و با همان امضا<br />همان نام و با همان<br />رفتار معمولی<br />مثل همیشه ساکت و آرام<br />این روزها تنها<br />حس می کنم گاهی کمی گنگم<br />گاهی کمی گیجم<br />حس می کنم<br />از روزهای پیش قدری بیشتر<br />این روزها را دوست دارم<br />گاهی<br />- از تو چه پنهان -<br />با سنگها آواز می خوانم<br />و قدر بعضی لحظه ها را خوب می دانم<br />این روزها گاهی<br />از روز و ماه و سال ، از تقویم<br />از روزنامه بی خبر هستم<br />حس می کنم گاهی کمی کمتر<br />گاهی شدیدا بیشتر هستم حتی اگر می شد بگویم<br />این روزها گاهی خدا را هم<br />یک جور دیگر می پرستم<br />از جمله دیشب هم<br />دیگر تر از شبهای بی رحمانه دیگر بود :<br />من کاملا تعطیل بودم<br />اول نشستم خوب<br />جورابهایم را اتو کردم<br />تنها - حدود هفت فرسخ - در اتاقم راه رفتم<br />با کفشهایم گفتگو کردم<br />و بعد از آن هم<br />رفتم تمام نامه ها را زیر و رو کردم<br />و سطر سطر نامه ها را<br />دنبال آن افسانه ی موهوم<br />دنبال آن مجهول گشتم<br />چیزی ندیدم<br />تنها یکی از نامه هایم<br />بوی غریب و مبهمی می داد<br />انگار<br />از لابه لای کاغذ تا خورده ی نامه<br />بوی تمام یاسهای آسمانی<br />احساس می شد<br />دیشب دوباره<br />بی تاب در بین درختان تاب خوردم<br />از نردبان ابرها تا آسمان رفتم<br />در آسمان گشتم<br />و جیبهایم را<br />از پاره های ابر پر کردم<br />جای شما خالی !<br />یک لقمه از حجم سفید ابرهای تُرد<br />یک پاره از مهتاب خوردم<br />دیشب پس از سی سال فهمیدم<br />که رنگ چشمانم کمی میشی است<br />و بر خلاف سالها پیش<br />رنگ بنفش و اروغوانی را<br />از رنگ آبی دوست تر دارم<br />دیشب برای اولین بار<br />دیدم که نام کوچکم دیگر<br />چندان بزرگ و هیبت آور نیست<br />این روزها دیگر<br />تعداد موهای سفیدم را نمی دانم<br />گاهی برای یادبود لحظه ای کوچک<br />یک روز کامل جشن می گیرم<br />گاهی<br />صد بار در یک روز می میرم<br />حتی<br />یک شاخه از محبوبه های شب<br />یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است<br />گاهی نگاهم در تمام روز<br />با عابران ناشناس شهر<br />احساس گنگ آشنایی می کند<br />گاهی دل بی دست و پا و سر به زیرم را<br />آهنگ یک موسیقی غمگین<br />هوایی می کند<br />اما<br />غیر از همین حس ها که گفتم<br />و غیر از این رفتار معمولی<br />و غیر از این حال و هوای ساده و عادی<br />حال و هوای دیگری<br />در دل ندارم<br />رفتار من عادی است<br />● شعراز: قیصر امین پور ●<br />این درست نیست که مداوم ازدیگران بخواهیم چون,درخانه ی ماوکوچکترازما هستند واکنون برای نیم روزی یکروزه,حتی بدلایلی هفته ای وماهی ,مهمان ما شده اندحتی حرمت مهمان بودن اورانگاه نداریم واورامعذب خواسته های شخصی خودکنیم بی توجه باین که,اصلا چرابایداهمیت داشته باشد که,اومطابق میل مارفتارکندوخودش نباشدمگراین شخص یک انسان جداوجزا با عقل وفکر نیست ومگراو وخانواده ی اوپیش ازشماوعمری بدون شما زندگی نکرده اندوبرخودوزندگی خوداعتباری نداشته اند که شما امروز قانون چگونه بودن را میخواهید باو بیاموزید وچه شده است که به شماکه رسیدشما انسان متمدن بافرهنگ وفهمیدهومظهر دانائی هستید واونیست؟! وچه کسی گفته است همه رفتارهای شمابی نقص است وهرگونه که شمارفتارمیکنیددرست است وهمه چیزبه گونه ای دیگراشتباه ؟وازکجامعلوم,این شمانیستید,که سراپا تقصیرسراپاغرور سراپاخودخواهی بناگاه,ازراه رسیده اید وانتظاروتوقع,احترام,ازعالم وآدم راداریداماهرگزیادنگرفته ایدکهمتقابلا احترام کنیداگر احترام میبینید. حترام,احترام میآورد,واحترام راانسان باید درفتارخویش داشته باشد تا احترام نیزببیندهیچکس مجبور نیست به کس دیگری به هر مناسبت ونامی که دارد,بی دلیل احترام بگذارد بخصوص وقتی,احترام نمیبیندواین سواستفاده,از مقام بزرگتری است وشایداین شما هستید دررفتار واخلاق وسخن تماماوسراپاسرشارازاشتباه عمری رازندگی کرده اید وقانونهائی وضع کرده اید که فقط بدرد ودتان میخوردپس قبول کنید شماهستیدکه,ایراددارید نه فردی ازخانواده ای دیگروفرقی نمیگکند شما دراین راستاباچه کسی مواجه باشیدغریبه یاآشنا شمابایداول یادبگیریدکه هرکسی برای خود احترامی دارد وکسی,احترام باید ببیند که,احترام نیزبه دیگران بگذاردوگرنه هیچ آدمی دردنیا تحمل اینرانمیکند که همیشه,یکطرفه,احترام بگذاردومداوم کوچک شده ودچار مشکل باشما باشد.بهر شکل,هرچه باشد,اواینک,چه عروس ماچه دامادماهمراه فرزندخودمادرخانه ی مامهمان هستندوهرچه کنیم نیزشخصیت فرزندخودرانیزدرنزدهمسراوخوارکرده وزیر سوال خواهیم برده ایم وحتماهمسراوازاوخواهد پرسیدکه چراتودرمقابل مادرو پدرت هیچ,ارزشی نداری که لااقل بخاطرتو,حرمت همسرت رانگهدارند.واینواقعیتی ست اگرشما فرزند خود را دوست داریدحرمت اورا نیز همینگونه نگاه,داریدکه به انتخاب اوکه,همسراوست,احترام بگذارید درعین حال هیچکسی محتاج احترام شما هم نیست اگربه شمااحتر ام گذاشته وبه دیدارِ شما میآید,حرمت خودرانیز نگهدارید وبه حرمت اینکه تااینجا آمده ومهمان شماست,احترام,اوراپاس بدارید که دراصل احترام فرزندخودرا نگه داشته ایدواختلافی رابیشتر نکرده ایدودعوائی راهمراه اوبه خانه ی فرزند خودنفرستاده اید که دراتمام مهمانی بدلخوری اوو ازشما جدا شده ودرخانه یخود ازاین شب واین ساعات افسرده باشدوبر زندگی ایشان نیز تاثیر بگذارداینگونه میشود که بینن خانوادهها جدائی میافتد وسرانجام نمیگوئید من چه کردم میگوئید عروس یادامادمااشکال دارد یاادم سازگاری نیست قهرقهرُو وبدخلق است اما بروید ببینید ایا او درجای دیگری هم همین حرفهارا درپشت سرخود دارد یااینکه فردیست که همگان دوتش دارند وباو احترام میکگذارندانوقت مشکل را درخود جستجو کنید چون بی شک آدم ناسازگار شما هیستید نه او,وبدنیست, یکباربه,آخرین بارهائی که اورادیدیدفکر کنیدکه چگونه ازاوپذیرائی کردیدواوآیاباکدامین خنده وکدامین دعواکدامین دلخوری کدامین محبت ازخانه ی شمابیرون رفت مقدار سخنان خوب شمابیشتر برترازوی عدل شماسنگینی میکند یازخم زبانها متلکهاپشت چشم نازک کردنها؟!حتی بسیاری از دوستی های ماهم به همین شکل به هیچ کشیده میشودکه در نهایت که ازهم جدا میشویم دردل هزاربار راباخود میبریم که ازبارمتلکهاوکنایه هاپر شده است ودرآن نه ازمهری خبریست نه ازدوستی نه همدلی خوب بهترین وساده ترین فرم آن جمله که برای همکگان هم قابل فهم باشدهمین است,که بگوئیم:انسان مرض نداردجائی برودکه فقطباعث آزاراوست واگرقراراست غذائی بخورد وتفریحی داشته باشد نه محتاج یک لقمه غذای پزازکنایه ومتلک شماست نه دردنیاجا قحط آمده است که آنجارابگذاردبیایدوخون دل بخوردوبرودوبه اسم احترام نگهدار کیسه بُکس زبان شمابشودوبازهم خاموش بماند مبادااحترامی که شمابخودنگذاشتیدازطرف او شکسته شودواگر شدحتماحق شمابودبرگردید وبه حرفهائی که باو زدید فکرکنید یادتان بیاید خود کی شروع کردید که باینجا ختم شد همه زیان شمارا دارند وهمه هم میتوانند چشم بندند ودهن بگشایند مهم این است که خودارزش خود بداریم وخود زبان به ناحق نگشائیم ودلی را نشکنیم واگردیدیدآن شد که بناید میشداین را اشکال خود بدانیدنه,اشکال,اوکه به دیدارشماآمده بود چون] هرچه هست اوآمد و او به سلام آمده بودوبه دیدارشمانه,به دشمنی وآزار!امااگراو شروع کرده باشدشمارفت وآمدنکنیدیکجائی این شخص هرکه هست بایدادب بشودوبزرگ وکوچک هم نداردکسی که,احترام خودرانگه نمیداردارزش احترام گذاشتن هم نداردواینگونه بایدیادبگیردکه وقتی مهمان داردومهمانی میرود,ادب واحترام وحق زبان رانگاهدارد.هیچکس هم محتاج هیچکس نیست وهمه یک لقمه نان وپنیررادرخانه دارندکه پای سفره کسی هرکه میخواهد باشد,خوارنشوند,گاهی هم بهتراست انسان حتی درنداری گرسنه بماندومحتاج کسانی نشود که حرمت نمیشناسندوارزش نمیدانندوحق زبان رادرست بجانیاورده واز بزرگی واحترام وموقعیت بددیگران به نفع خودسواستفاده میکنندتااوراخوار کنند.<br />●آیینه ی دق ,شاعر:« نادر نادرپور »●<br />شب ها که پر پر می زند شمع<br />با کوله بار اشک های مرده ی خویش<br />تنها در آن سوی اتاقم<br />شب های پاییزی که پیش از مردن ماه<br />آتش به سردی می گراید در اجاقم<br />خاموش ، پشت شیشه ی در می نشینم<br />شمع غمی گل می کند در سینه ی من<br />آن قدر زاری می کنم تا جیوه ی اشک<br />هر شیشیه ی در را کند ایینه ی من<br />آنگه درین ایینه های کوچک دق<br />سیمای دردآلود خود را می شناسم<br />سیمای من ، سیمای آن شمع غریب است<br />کز اشک ، باری می کشد بر گرده ی خویش<br />من نیز چون او در سراشیب زوالم<br />با کوله بار روزهای مرده ی خویش<br />در زیر این بار<br />اندام خون آلود خود را می شناسم<br />اندام من ، اندام شمعی واژگون است<br />کز جنگ با شب ، پای تا سر غرق خون است<br />هر چند نور صبح را می بیند از دور<br />هر چند می داند که این نور<br />از مرگ با او دورتر نیست<br />اما درین غم نیز می سوزد که افسوس<br />زان آتش دیرین که در او شعله می زد<br />دیگر خبر نیست<br />دیگر اثر نیست<br />شبها که پرپر می زند شمع<br />در زیر بار اشک های مرده ی خویش<br />درش یشه ی در ، نقش خود را می شناسم<br />پیری که باری می کشد بر گرده ی خویش<br />در زیر این بار<br />دیگر نه آن هستم که بودم<br />خالی است از آن آتش دیرین ، وجودم<br />پیچیده در چشم فضا ، دود کبودم<br />افسوس ، افسوس<br />دیگر نه آن هستم که بودم<br />___ شاعر:« نادر نادرپور »___<br />درعین حال,اکنون که,ایشان,درواقع مهمان ماست اماخانه ی خود,زندگی شخصی خود ومسئولیت شخصی خودرادر زندگی مشترک خودداردآیا پسندیده است که,اورامعذب خودکنیم,وآیاهرگز مابا دیگرمهمانان خودچنین رفتاری میکنیم که باعروس ودامادخوداینگونه برخوردمیکینم تادرحضور کنارماحتی مجبور باشند,رفتاروکردارخودراعوض کنند تاماخوشمان بیاید یاهیچ چیزی مارا ناراحت نسازدیاچیزی بم برنخوردوازخودباید بپرسیم واقع مگرماکه,هستیم,دیروزماهم عروس ودامادیکی دیگربودیم خوب است همین رفتارمداوم باماشودکه بردیگری روامیداریم؟ که دوسه باری تکرار شود وانسان درجائی معذب باشددیگر لزومی به,این مهمانی رفتن پرعذاب نمیماندوهمینها شروع اختلافات خواهدشدوچرابایدبطور مداوم دختر وپسروعروس داماددرنزدوالدین اینهمه مواظب رفتارخودباشندمگر شماهستیدکه میخواهید باایشان زندگی کنیدواگربدبودچرادختریاپسر شمادرحال زندگی بااوست یا چرا دیروزخودتان حتی شاید برخلاف خواست دختر وپسر خودبه خواستگاری کرده ویاجواب مثبت به ازدواج دونفری داده اید که فرداشمانیستید بایدمدام یگدیگررادرتمام طول عمرتحمل کنندآنهم بی اینکه حتی مایل به ازدواج بااین دختر یاپسر بوده باشنداینگونه کارهاست که مادرمقام والدین خود مشکل راازاول تولید میکنیم وبعددرداخل زندگی زوجین بازخودمااختلاف درست میکنیم واصلا توجهی باین نمیشد که,دخترماپسرمااین میان بیش ازهمه ازدست طرفین درعذاب است وم خوداندوه ساز زندگی عزیزی دیگریاشخصی آشناوغریب میشویم وقتی که خودماهزاران راه نرفته در پیش روداریم که,اگر بخواهیم,به هریک ازآن بپردازیم جائی برای دخالت درزندگی دیگران چه آشناباشد چه غریب چه حتی فرزندما (بخصوص فرزندما که باید بهترین رابرای اوبخواهیم نه اینکه خودمشکل اوباشیم) دیگرباقی نخواهدماند<br />___ انتظار , از ف.شیدا _____<br />صدایم کن که از<br />انتظار بیزارم<br />از دلتنگی آشفته <br />صدایم کن<br />که در بیصدائی سکوت<br />تیک تاک ساعت<br />بدلم می کوبد<br />و تنفس هر بار<br />قفس سینه ی من را به فشار<br />باز آلوده بخون می سازد..<br />قلب خونین مرا باور کن<br />و مرا باز بخوان<br />که دلم , دلتنگ است<br />و فقط منتظر آن لحظه ست<br />که تو یکبار دگر<br />نام مرا<br />بر لبت ساز کنی<br />بر لبت ساز کنی<br />____ شعراز : فرزانه شیدا_____<br />چرابایدعروس ودامادی که,درشروع یک زندگی نیازبه,ایجادتفاهمی متقابل باهم دارند,دربودندرکنار والدین,مداوم مجبورباشند که مواظب رفتارخودباشند یااینکه انگونه,رفتارکنند که مادوست داریم که این نهایت بی انصافیست.قبول کنیم که ماهستیم,که زندگی هارابرهم میزیزیم,درزمانی که همیشه میگوئیم من آزارم به مورچه هم ,نمیرسدلطفا آزارتان را به مورچه هم برسانید چون بسیار بارها دل کسانیرا دررفت وامدهای خود شکسته اید که حرف آن پیش بیاید جز محبتباو نکرده بودید وهرگز نیز بخاطر نمیاورید چندین وچندبار به کارهای او که به شما مربوط نبود دخالت کرده اید یا کجا متلکی ونیش وزبانی را به خند وشوخیهم شده نثار نگاه ارام او کردید که شاید حتی روحش هم خبر نداشت این دشمنی ازمجا شروع شده ویا چه با شما کرده است که لایق این پشنت چشم نارک کردنها یا متلم شنیدن ها باشد اگر با کسی مشکل دارید درست بنشینید وبگوئید دردتان چیست شاید براستی این شما هستید که مشکل دارید وشاید اوبتواند جوابی بدهد که دریابید که اوبا شما مشکلی نداشته ندارد نمیخواهد هم داشته باشد.اما ازاین بپرهیزید که مداوم زبان متلم باشید وکنتایه وسانده ی دعوا چون بی شک برای همیشه فرزند خودرا ازدست میدهید یا اشیانه ی شخصی اورا با همسرش به سیاهی کشیده اید وباخیال راحت نشسته اید وعروس وداماد رامقصر میدانیدوحتی خبر ندارید که آتشبیار معرکه زندگی او شده اید وشاید دختر .پسر برای شما خبر آنرا هم نیاورندکه از لطف شما چه غوغائی پساز رفت وامد اخر باشما درخانه ی خود داشته اند کمی انصاف داشته باشید همانطور که شمکا دوست ندارید خانه ای بادعوا وناراحتی داشته باشید فرزندشما هم چنین چیزی نمیخواهد چطور نام والدین برخودمیگذارید وخانه ی فرزندخودراپرازآشوب میکنید؟ یا نه داماد عروس چطور زبان به زشتی باز میکنید ودیگران را آزار میدهید وانتظار دارید همچنان مورد مهر ومحبت واقع شوید وهمچنان سلام شما جواب درست داشته باشد وبه جدائی نیانجامد ویا همه ازشما دوری نکنند یا حجتی به این نکشدکه هم همسر شماهم خانواده ی اوبطور کل شمارا اززندگی خود بیرون بیاندازند یانه همسرشمابناچار فقط باشمازندگی کندبخاطر وجو فرزندانی,اما هرگز دلش نخواهدشمارابعنوان همسر به کسی معرفی کند که درنزداین وآن هم خوارزبان شمانشودچون ام بدزبان همیشه بدزبان است وادم بداخلاق وبدخلق وتلخ زبان باهمه همین است!اگرمیخواهید مشکل خودرا بادیگران بدانیدبه رفتارها وجوابهای اخری که به شخصبی دادید که زشماجدا شد فکرکنید همه چیز روشن میشودکه چه گفتیدچه,کردیدکه کسی دیگرنمیخواست باشمارفت وآمدی داشته باشد فرق نمیکن داین شخص کیست هرکسی هرچقدر نزدیک وهرچقدر عزیز روزی به تنگ آمده قید همه ی آنانی رامیزندکه میداندرفت وامدباایشان جز ناراحتی درزندگیِ,او هیچ ثمردیگری نداردوبدانیداگرباخیلی هامشکل دارید,اول واخرشمائیدکه دچارمشکل هستیدوایراددرشماست وگرنه کسی که همیشه احترام شمارانگاهداشته ومهرخودراهم به شماداشته است بیجهت ازشمادوری نمیکند حتما جزاین دیده است که,ازشما بریده است اگر هم زیادی مهربان هخستید بهتراست ازاینهمه مهر کم کنید تا دیگران سواستفاده نکنندوبوسیله ی آن به شمانزدیک شده عذاب جان شما بشوند.بسیاری مواقع دختروپسروآشناونزدیکان خودراانقدرروحادر فشارمیگذاریم که خود ماتبدیل میشویم به,دردومشکل اووحتی شایدبتدریج ازچشم او افتادهاز دل,اونیز بیرون شویم.آیااین خواسته ی مابرای زندگی مشترک فرزندان ماست ؟از دست دادن ایشان؟!پس تلاش رابراین بگذاریم که مهرطرفین رابهم زیاد کنیم,نه,اینکه,باعث تنفرازخود وازخانواده ی اووحتی ,باعثِ,تنفر زوجین ازیکدیگرباشیم.بگذاریدهمواره,همدل وحامی,باشیم نه عذاب وناراحتی دیگران یالااقل بگذاریم دیگران باهم,همدل,ومهربان باقی بماننداگ خود با چنین برخوردهاورفتارهایئ بی شک قادر به یافتن محبتی ازسوی کسی نیستیم.واین مسئله تنهابه زندگی فرزندان مامربوط نمیشودکه خودنیز,همواره یاروهمدلی رادرزندگی خواهانیم ومیبایست بردیگران چنین باشیم که چنین افرادی رانیزدرکنار خودداشته باشیم چراکه زندگی هرشخصی وشخصیت ورفتار وعادات اومتعلق بخوداوست واودرجای همکاری ویاری وکمک به زوج جوان معمولاخودیکی ازمشکلات شروع زندگی ایشان میشوندچیزی که در سالهای اخیربسیارشاهد آن بوده ایم ورقم جدائی هاوطلاقها رابه,رقم بالاتری ازگذشته کشیده است وفشارهای اقتصادی جامعه نیزازدواجها وتوافق هاوتفاهم هارانیزتبدیل به اختلافهای عمیق میکند که زندگی جوانان درآن تباه,میشودوحتی ادامه زندگی رابرایشان را مشکل ت برجوان سخت تر میکندواینگونه فشارخانواده هانیزبه,زوجهای تازه,درزندگی امروزی, به گونه ای افزایش یافته,این است که زندگی زوجین,درشروعی تازه که نیازبه حمایت ودلگرمی والدین هردوطرف داردبیشتربامخالفتهااختلافها ومسائل مادی ومعنوی روبه,انقراض رفته وسرانجام زوج جوان که,آرزوی والدین ایشان خوشبختی آنان بوده,است بدون هیچ توجهی به علتهای اولیه که همینگونه,دخالتهاوفشارهاست,یامجبور به ترک خاتواده خودمیشوندیاترک یگدیگروبرهم زدن زندگی مشترکی که باامیدی شروع شده بودوشایدجدائی ایشان بادخالت ماغم,دائمی,ایشان هم برای ما باشدوهم,درزندگی همیشگی اووبدین شکل ماهمدرزندگی خودکه میبایست بسیاربه نقش خوددرزندگی توجه,داشته باشیم,هم زندگی کردن خودرافراموش کرده ایم هم زندگی دیگری راکه شایداز عزیزترین های زندگی ماست به غم وناراحتی کشیده ایم<br />____هنوز همیشه هرگز , از:« فریدون مشیری »<br />هزار سال به سوی تو آمدم<br />افسوس<br />هنوز دوری دور از من ای امید محال<br />هنوز دوری آه از همیشه دورتری<br />همیشه اما در من کسی نوید دهد<br />که می رسم به تو<br />شاید هزارسال دگر<br />صدای قلب ترا<br />پشت آن حصار بلند<br />همیشه می شنوم<br />همیشه سوی تو می ایم<br />همیشه در راهم<br />همیشه می خواهم<br />همیشه با توام ای جان<br />همیشه با من باش<br />همیشه اما<br />هرگز مباش چشم به راه<br />همیشه پای بسی آرزو رسیده به سنگ<br />همیشه خون کسی ریخته است بر درگاه<br />____ شاعر:«فریدون مشیری »___<br />چیزی که بسیارمهم است این است که,هرگزنباید بخاطر حفظ خانواده ی خودبطور کل,ازوالدین وخواهربرادراولیه خوددست کشیدواگرهمسری چه مردوچه,زن باخانواده ی آن دیگری هم,اختلافاتی دارد می بایست دخترراپسرآن خانواده,راازایشان نگیرد چراکه آنگاه زندگی بااین شخص که تمامی کشان خود راازدست داده است وبخاطر یکنفرازبهترین عزیزان خوددست کشیده است انقدرهاهمراه با نفاهم نخواهد بودکه,انتظار میرودانسان قادر نیست پدرومادروخانواده اولیه خودراکناربگذاردمگر درمواردی واقعا استنثائی که خانواده ی شخصی صدمه ای مستقیم به دختر وپسرخودبادخالتها ودلسوزیهای نامناسب واردکنندآنگاه است که بایدپذیرفت اگرزن وشوهربایکدیگرقادر به ساختن وزندگی کردن هستندامادیگران مانع ایشان بهتر است,انسان زندگی خویش رادرمقام اول قرار داده وبنگرددرکجااحساس خوشبختی وارامش میکندکه گاه انسان باهمسرخویش هم دوست است وهم عاشق وهم بهترین فرددرزندکی اوست.وشاید این دیگران,هستندکه تلخی رابه خانه ی اومیآورندلذاعزیزان عزیزند تا زمانی که بودن ایشان درزندگی ماجایگاه ومرزهای بودن خودرانیزحفظ کندواین تفکر قدیمی که انسان درهمه حال بایدتابع بزرگترباشدوهرچه گفت درهرسنی هم که بودبگوید چشم واجرا کند را,باید به کناری بگذاردچون بزرگتری نیزهست که اول سودخودرادرنظر میگیردوشادی وآرامش خودرابرهمگان حتی فرزندخودبیشتراهمیت میدهد وانسانی همیشه خودخواه بوده است که دوست دارد به دیگران بادلیل وبی دلیل امرونهی کندواز بسکه همیشه باوگوش داده اند لازم میداندهروقت هرکه را میبیند باو بکن نکن های بجاونابجائی رایادآورشودکه شایدنیازی برآن هم نداردواحتیاجی نیز به آن ندارد وحتی سبب دلخوری ورنجش فردهم میشود<br />*- پیران فریبکار،آتش زندگی جوانانند.,ارد بزرگ<br />واگراینگونه کسانی هستند بهتراست بخاطرداشته باشیم که مابایدروزی بدون حضوروالدین بزرگان وپیران خانواده ومحله ی خودوبدون حضوردیگران باخودوزندگی مشترک خودعمری زندگی کنیم وایشان نیزهمواره برای مانمی مانندواگرسخاوت ومهرومحبتی درایشان میبینیم که به صلاح زندگی باشد بهتراست بافکر خودزندگی کنیم وزندگی خودرابگونه ای بدست بگیریم که دیگران,حتی پدرومادرما برآن تسلط نداشته باشندوگرنه همواره باید منتظر اختلافهای بیشتری باشیم ومدام رنجشهای خانواده یاهمسرخودراشاهد باشیم که هردورا نیزدوست میداریم ودرعین حال برای آن,میتواند هیچ دلیلی هم نباشد اگر فقط پای خودرااز خانه ی کسانی بکشیم که توسط,ایشان چنین اختلافاتی هم تولیدمیشود ودیگر چاره ای جزاینکار برای شخص باقی نمیگذارند که یاقیدزندگی خودراباید بزنند یاایشان را.<br />____ من آن نیستم ... ف.شیدا____<br />من آن نیستم ...نه...<br />نه آنکس که<br />جامه دان سفر پرکرده بود<br />,در شوق دیدار<br />با هزار آرزو....<br />در پائی که پر میکشید<br />تا رسیدن به تو...<br />تا در آغوش جویمت!<br />...نه من آن نیستم<br />...نه....<br />که چون رسید...<br />سکوت خامُش پنهان تو<br />درگردش ِحیرانِ سرگردانیِ<br />در شهرتو<br />گریانش کرد!...<br />پریشانی ِجستجوی نگاه تو<br />آزرده گی قلبش شد!...<br />من آن نیستم ...نه...<br />که سرسپرده , دل سپرده ,<br />جان سپرده د خویش<br />اما بی دل ...« بازکشتنم » را<br />به خویش نمیدیدم<br />اگرچه باز گشته بودم ,<br />در بی توماندن ها....<br />نه , من آنکس نیستم<br />نه آن زنده ی دیروز...<br />اما خسته در خموشی ها<br />نه دلشکسته ی امروز ...د<br />ر سکوت عمیق خیره بودن ها<br />درهیچِ هوا...<br />باز درسکوت<br />... وخاطره ی بودنت ,<br />محو میشد<br />محو میشد<br />در نگاه نومید لحظه هایم<br />که چندان نیز بازگشتت را<br />انتظار نمی کشید<br />نه دراینهمه بی تفاوتی تو,<br />در شکست سختِ خاموش<br />من در جستجوی دیروزی یافتنت!<br />بازگشتم ووای در خیرگی,<br />میانِ هیچ ِهوا<br />سکوت کردم<br />سکوت ...سکوت<br />لب به سخن باز نمیشد<br />نه توان اشک نه توان<br />حرف نه حتی توان زیستن<br />هیچ درمن نبود...<br />هیچ درمن نمانده بود<br />وخاطره بودنت ...<br />محو میشد<br />در اندوهی که دیگر<br />درپی جامه دان سفر نبود<br />نه دیگر بسوی تو<br />نه برای باردیگر شکستن<br />وزندگی محو میشد<br />درهیجِ من ...<br />که بی تو<br />زندگی نمیشناخت<br />ونه دیگر شوق<br />زندگی کردن را<br />___فرزانه شیدا /1388-اُسلو نروژ____<br />چراکه هرکس بایدمسلط برزندگی خویش باشد ونیازری نیست چون همان دختر وپسری که درخانه فقط میبایست فقط به ما«چشم »میگفت اکنون درخانه ی مشترک خویش باهمسری که,درمقام زن یاشوهر مسئولیت اورابعهده گرفته ومسول غم وشادی وخوشبختی اونیزهست ,نمی بایست چشم مابه پدر ومادر باشد تا درست همانگونه زندگی کنیم که,ایشان میخواهند وبی چون وچرا براخواسته ای آنان در زندگی شخصی ما که متعلق به شخص ما وهمسر ماست « چشم »بگوئیم که این بیرون ازقاعده قانون زندگی هاست ,زیراکه فردی که بااوزندگی میکنیم,ازخانواده ی دیگریست وشایدبسیاری ازاین « چشم » گفتن ها زندگی ماراباوبه جهنمی مبدل کندمسلم است که هیچکس همسری رادوست نداردکه تابع مطلق خانواده خود باشد بروی برنامه ریزی مادروپدرخودباهمسرش زندگی کنداگر زنی ست لازم است ازخود شکلی مقتدراز زنانگی رادر مقابل مسئولیتهای زندگی درجایگاه همسر, بافهم وشعوروقدرت تصمیم گیری خود نشان داده وهویت خودرابعنوان همسرجابیاندازد وقدرت چرخاندن یک زندگی رانیزداشته باشدو اگر مردیست لازم است که توان این باشد که باوتکیه کردوقادرباشیم که بدانیم اوبدون دیگران میتواند برسرپای خویش بیاستدونیاز به این ندارکه مدام باوگوشزدشودچگونه درخانه خود مردباش وریاست ومدیریت یک مرداهل خانه راداشته باشدویا چگونه همسری باش وچکاری رابکن چکار را نکن !شاید بایدبپذیریم که "باید, نبایدها"دیگرکافیست وبهتراست به باید ونبایدزندگی شخصی خود توجه خودرامعطوف بداریم,چون ماهمسری را به خانه خویش بعنوان یک طفل نبرده ایم که بخوایهم اوراتربیت کنیم یا بخواهد راه زندگی خودرا تازه پش ازازدواج ازپدرومادر بیاموزدزن ومردی رابرده ایم که درتصورماآنقدر بزرگ هست که مسئولیت زندگی خویش رابتواند بدون دستور دیگران وفکر دیگران برعهده بگیرداین است که زمان ازدواج وآمادگی برای ازدواج ازمهمترین بخشهای شروع یک زندگی مشترک درهمه جای دنیاست چراکه هیچکس درساختن یک زندگی مشترک ویرانی خود وزندگیش را خواهان نبوده ونیست.<br />_____جغرافیای ویرانی ______<br />دلم قلمرو جغرافیای ویرانی است<br />هوای ناحیه ی ما همیشه بارانی است<br />دلم میان دو دریای سرخ مانده سیاه<br />همیشه برزخ دل تنگه ی پریشانی است<br />مهار عقده ی آتشفشان خاموشم<br />گدازه های دلم دردهای پنهانی است<br />صفات بغض مرا فرصت بروز دهید<br />درون سینه ی من انفجار زندانی است<br />تو فیض یک اقیانوس آب آرامی<br />سخاوتی ، که دلم خواهشی بیابانی است!<br />_____ شعر از:« قیصر امین پور »______<br />زمانی که ما ازخانه ی پدری خودبه خانه شخصی خودمیرویم خودیک همسریم چه درجایگاه مرد چه زن وخود نیز پدرومادروالدین محسوب میشویم ولازم است زندگی خودرابه شیوه ای که لازمه ی زندگی ماست انجام دهیم چون درون خانه م تنها بردوفردمشترکی که ب یکدیگر زندگی میکنند کاملاآشکاراست وبیرون این در حتی مادر انسان قادر نیست بدستی از درون زندگی ما اطلاع یابد وهمسر ماراچه زن باشد چه مردآنگونه بشناسدکه شریک واقعی اومیشناسد درنتیجه نظردادن بروی زندگی مشترک دیگران بدون دانش درست ازدرون واقعی این زندگی کاری نادرست است که بسیاری والدین آنراانجام داده وبادیدن یکی دوایراد در زندگی دختر یا پسرخود بخود اجازه میدهند فرد متقابل وهمسراورا بباد نکوش بگیرندیاازاو چه درنزد فرزندخودیانزدعروس ودامادلب به ایرادگیری وشکایت بازکرده وبا ونمودارکردن ناراحتی خودبپردازند بی آنکه شایداین دوفردباداشتن یکی دومشکل یاحتی اختلاف درهزارمورددیگر توانسته باشند به تفاهم برسندونیازی نیست که والدین بجای آنان خوبی وبدی زندگی ایشان راببینند وبه ایشان یادآور شوندکه بایدتغییر شکلی ,درنهادزندگی توداده شود واینگونه وآنگونه رفتار کنی یا از همسرت بخواهی چنین وچنان باشد بگذاریم خودزندگی خودرا بیازمایند خودبایکدیگرکنار بیایندوخودبازبان اشنای هم که بهترازماباآن آشناهستنداز پس مشکلات خویش بر بیایند وحتی شکستهای خودراباهم تجربه کنند وبیشتر ازحد کاسه داغتراز آش نشویم ودرکناردیدن بدی ها شورزندگی وعلاقه ومحبت ایشان را بهم نیز سعی کنیم ببینیم وزحماتی را که برای فرزند ما میکشند. ودرجائی نشرهوای مسموم درزندگی ایشان ی هرکسی دیگرهوای معطردوستی واشتی وصلح وتفاهم رادرتلاش باشیم که به زندگی دیگران بدهیم بخصوص به دوجوانی که با هزار ویک ارزو زندگی مشترک خویش را آغاز کرده اند ونیاز به کسی ندارند که کانون عشق ومحبت ایشان را بدرد وناله وشکایت وبدرفتاریهای خویش الوده ی درد واندوه کرده وبه تاری وسیاهی بکشانند.<br />*- اگرشورزندگی وامیدرا،در پیکره خاکستری یاران خویش بارورکنیم تنهایی هیچ گاه به سراغ مان نخواهد آمد.*اُرد بزرگ<br />بهتراست چراکه دربسیاری ازجاهاهمان همسری که درنگاه والدین سراپااشکال است کارهائی برای شریک خودکردهومیکندکه والدین عمرافرصت انجام,آنرادر زندگی برای فرزندخودداشته یاانجام داده یااصلاموقعیت انجام آنراپیدا کرده باشند<br />*- شکست های زندگی،درهای پیروزی رامی گشایدوخودپسندی درهای پیروزی رایکی پس ازدیگری می بندد. *اُرد بزرگ<br />دربسیاری مواقع, ازخودگذشتگی هائی برای یاوروشریک خودکرده است که یکی دوایراداوبی شک جای گذشت دارد, کمااینکه,چه خودماچه والدین ماهیچکدام عاری از عیب,وایرادنیستندویکی,رابخاطر یکی دواخلاق بدوخوب یااشتباهی یارفتاری,حتی به,عمدویاواقعاغیرعمدی,بدارمجازات کشیدن, وندیدن دیگر خوبی ها ی او,وفشارآوردن به اینکه بایدتغییر رفتاری,صورت گیر وفرزندخودرادراین فشارقرار دهیم که بایدباوبگوئی بایدحالش راجابیاوری بایداورابرسرجابنشانی یاحتی تهدیدکردن,اوکه,بتو یکباربیشترنمیگویم چنین وچنان رفتاری که باتویادرجمع یابامن کردبایدبارآخرش باشد وباید ادم شودو... بسیاری ازاینگونه "سم پاشیها"درزندگی دونفر که شایدباهم خوش وشادندشایدهمه جورباهم کنارمیآیند شایددرخلوت خودحتی این مسئله رابارعایت قوانین درست احترام به صحبت نشسته وباهم کنارآمده اند یابه یکدیگربرخی ازمسائل رابدوستی گوشزدکرده اندودرموردآن باهم سنگهای خودرا واچیده اند یاآنکه حتی اخلاق خانواده ی خودرانیزدرانتظارات روشن کرده اند وباهم مشکل راحل کرده باعصبانیت مداوم شماکه ازدرون خانه ی ایشان,ازخلوت صحبت ایشان خبرنداریدجزدشمنی نیست وگاه میشودکهاین بزرگان متوجه نیستندکه,اینگونه, خط,ونشان کشیدن برای دختروپسرخودویاتحریک کردن فرزندخودبرای خط ونشان کشیدن برهمسرخودممکن است آشوبی برای همیشه اختلافی برای ابدبین این دورا باعث شده وحرمت خویش رانیزببازیدوحتی,اگرهم به مهرباشدودلتان به فرزندخودنیز سوخته باشداینگونه براستی"حق" نیست که بااورفتارکنیدحتی اگر صحبت زن وشوهری نباشدوما به فرزندخود در رفتارهای شخصی اوهم اینگونه کنیم وبخواهیم که درمحل کاربادوست با فامیل با زندگی درکل درهمه چیز همواره ,عین خواسته ی مارفتارکند در"حق او درست عمل نکرده ایم چراکه شاید روش مابرای, اودرزندگی درمحیطهائی که هست جواب نمیدهد وروش خوداوبهتربتواندجوابگوی زندکی اودرخارحج ازمنزل یادرزندگی برای اوباشدوهمه وهمه ی آنچه باعث تولیدحالت منفی درفرد متقابل شود , لطف نیست دشمنی ست وحتی بسیاراتفاق میافتدکه والدین ازفرزندان توقع دارندقدرت خویش برهمسرخودرابایشان ثابت کنندکه کاری بیهوده وحتی ابلهانه است چراکه زندگی مشترک میدان نشان دادن قدرتهانیست که میدان یک زندگی مشترک ازعشق ومحبت ودوستی ست وتازمانی که نیازنباشدخود طرفین لزومی نمیبینند که یکدیگر راآزار بدهندچراکه هدف زندگی درکانون گرم یک خانواده است این کانون راشما نیز میبایدپاس بداریدوبرآن احترم بگذاریدچون مکان مقدس یک ازدواج است درعقد خدائی دراشتراک دوانسان که نسل اینده رادردست دارنددوبدرفتاری شما با هریک,بخاطرهمسراو یا مستقیم به همسراوازحرمت ,خودشمامیکاهدمسلم است که وقتی شخصی خواه پسرماباش یادخترخودمایا عروس یادامادما,مستقیم باانسان درمی افتدنیازی نیست که مافرددوم راوسط بکشیم بلکه خودهمان موقع جواب خواهیم دادتاازحرمت خویش نیزدفاع کرده باشیم, اما بیادداشت که این مسئله رابه زندگی ایشان بگونه ای به آشوب نکشانیدکه بین آندو نیزاختلاف عظیمی پیش بیایدولااقل اززندگی ایشان اگرخودشماناراحت هستیدکناربکشیدوبگذاریداگرباهم زندگی میکنندباهم زندگی خویش راادامه دهندچراکه شم یکبارجواب خودرامستقیم داده ایدوادامه ی آن دشمنی به زندگی فرزندخودشماست واگر حرمت شمااززندگی فرزندتان نیزبیشتراست که حاضریدایشان برای ناراحتی شمازندگی خودراهم برهم بریزد بپذیریدکه اینجاشمادرحال دشمنی کردن بایک ازدواج یک پیوند مقدس ودوجوان وخراب کردن یک آشیانه هستیدودیگر نمیشودگفت که به مهر ولطف به,اعتراض برآمده ایدکه این چنین هم نیست وشاید بهترباشدبجای اینکه خودرامشغول سرک کشیدن به زندگی فرزندواطرافیان خودکنیم بیش ازهمه زندگی خودراکرده وبه خوب وبد کردن دیگران درزندگی اواینهمه ادامه ندهیم که چه فرزندآدمی باشد چه اشناوهمسایه,اینگونه دخالتهاواصرار ورزیدن درتلافی کردنهاوسرجا نشاندن هااثری زیباازمابر کسی برجانخواهد گذاشت وسرانجام خودماازحرمت خویش بیشتر ازاول کاسته ایم وبه عنوان دشمن ِخانواده فرزندیاآشنا یادوست خودشناخته شویمکه شاید درواقع هدف ما این نیز نبود اما اینگونه برداشت خواهد شد وبهتراست دراین مکان خودرا کامل کنار بکشید ونه ببینید که ناراحت شوید نه بپرسید نه حتی به ایشان نزدیک شوید تا اوهم همانگونه که دوست دارد درست یا غلط اشتباه یا صحیحی زند گی خودرا بکند اگر لازم باشد چیزی را درزندگی دریابد تا خود نخواهد درنخواهد یافت وشما بیهوده خودرابه ناراحتی انداخته ایدبه کسی که پند نمیپذیردپنددهیدیاغم کسی راکه خو خبر نداردکه غمی درزندگی اوهست پس اگردردیدگاه اودرزندگی او مشکل وغمی نیست پس برای دردل اوهم مشکل وغمی نیست واگرهدف واقعی"اوست وشادیاو" خوب اوکه شاداست پس بگذاریدشادنیز بمانددراگاهی یانااگاهی این نیزانتخاب خوداوست,که ببیند یانبیند بفهمدیانفهمدبخواهدتغییر کندیانخواهدهرچه هست زندگی اوست ومتعلق به او,وماهیچکاره ایم,واینراموجِ منفیِ زندگی اونکنیدکه چیزهائی راباو تفهیم کنیدکه نمیبیند یانمیخواهدببینددانش زندگی چنین فردی بایدتوسط خوداوبه رشد برسد ومنو شماهیچ کاره ایم,وبهتراست ساکت باشیم تاخوداو به شکل خودرشد کندیاحتی نکند. بگذاریدهمانگونه که میخواهد ومیبیند زندگی خودراببیند لااقل اینگونه غصه ورنجی ازسوی مابدل او راه نیافته است وزندگی,خودرابه شکل خودمیکندوشایدبسیارهم شادباشداگرماخاموش باشیم وکناربکشیم.<br />*- آنانیکه سامان و پویندگی در کیهان رادروغ می پندارند،همواره,دراندیشه کین خواهی و حمله به جهان پیرامون خویش هستندوزندگی خودونزدیکانشان راتباه می سازند وسرانجام دربرآیندی بزرگترازهستی ناپدید می شوند.*اُردبزرگ<br />وآنجا که سوی عروسی ودامادی بی حرمتی براعضای خانواده همسر وارد میشود شمااگرهم,اینرا به پاس اینکه حرمت شما شکسته شدبازگومیکنید بخاطرداشته باشید که تصمصم آخردراینکه چکونه باهمسرخودبرخوردکندیاچگونه با بگویدوگوشزدکندازآن فرزند شماست نه شماچراکه,او خودش بهترمیداندچگونه بگویدکی بگویدوچطور بگویدکه,اثری بهتراز جنجال ودعوا راداشته باشدبازاگردرهمسرآدمی باشد جائی دارداماازسوی خانواده ی همسر معمولا باتنش هاوناراحتیهائی روبروخواهدشدکه هم زندگی فرزند ماراتلخ مینمایدهم خودرادرنزد همسراوخراب میکنیم هم اینکه جزتولیداختلاف ودلسردکردن دختروپسرخود به زندگی او,کارمهم,دیگری,انجام نداده ایم که براستی دلسوزی ومحبت خودرا نشان داده باشیم حتی,اگرهمه وهمه ازسر لطف ومهر باشد.<br />___ باغ آیینه - احمد شاملو _____<br />چراغی به دستم، چراغی در برابرم:<br />من به جنگ سیاهی می روم.<br /><br />گهواره های خستگی<br />از کشاکش رفت و آمدها<br />باز ایستاده اند،<br />و خورشیدی از اعماق<br />کهکشان های خاکستر شده را<br />روشن می کند.<br />***<br />فریادهای عاصی آذرخش -<br />هنگامی که تگرگ<br />در بطن بی قرار ابر<br />نطفه می بندد.<br />و درد خاموش وار تک -<br />هنگامی که غوره خرد<br />در انتهای شاخسار طولانی<br />پیچ پیچ جوانه می زند.<br />فریاد من همه گریز از درد بود<br />چرا که من،<br />در وحشت انگیز ترین شبها<br />آفتاب را به دعائی<br />نومیدوار طلب می کرده ام.<br />***<br />تو از خورشید ها آمده ای<br />از سپیده دم ها آمده ای<br />تو از اینه ها و ابریشم ها<br />آمده ای.<br />***<br />در خلئی که<br />نه خدا بود و نه آتش<br />نگاه و اعتماد ترا<br />به دعائی نومیدوار<br />طلب کرده بودم.<br />جریانی جدی<br />در فاصله دو مرگ<br />در تهی میان دو تنهائی -<br />[ نگاه و اعتماد تو<br />بدینگونه است!]<br />***<br />شادی تو بی رحم است و بزرگوار،<br />نفست در دست های خالی من<br />ترانه و سبزی است<br />من برمی خیزم!<br />چراغی در دست... چراغی در دلم.<br />زنگار روحم را صیقل می زنم<br />اینه ئی برابر<br />اینه ات می گذارم<br />تا از تو<br />ابدیتی بسازم.<br />____ «احمد شاملو »_____<br />واینجاست که دیگر خط ومشی تعیین کردن بزرگان برای زندگی ماجائزنیست چراکه زندگی هرانسانی متعلق بخوداوست ودرچهاردیواری زندگیش حتی درمقام مادروپدرنی می بایست "مرزنگهدارِ"خانه دختر وپسر خودباشیم ومرزایشان رانگه داریم وبدون اجازه به مرزخانه وقانون خانه ی اوداخل نشویموحرمت خود اووزندگی ایشان رانیز نگه داریم وباایرادگیریها مخالفتهاوتصمیم گیریهای شخصی برای زندگی اوخودراکوچک نکنیم وازموقعیت خوددر مقام والدین نیزسواستفاده نکنیم,چراکه دراینجازمانی نیزمیرسد که عزیز خودرابرسرهمینگونه کارهاازدست خواهیم دادوبرای همیشه کسی را ازخوددور میکنیم که بی شک همیشه مارادوست داردچراکه هرچه هست والدین مادروپدروخواهر وبرادر اوهستیم وبهتراست همیشه درنظرداشته باشیم که شخصی وقتی به خانه وزندگی خودرفته است,اختیاردارزندگی خویش است وچه درمسائل مادی ومعنوی اودخالتهای بیجاجزآزار وآسیب نیست مگر اینکه او رادر شرایطی ببینیم,که, یاخوددرخواست میکندیاشرایط استثنائی,ایجاب میکنددراینمواردبداخل مرزپاگذاشته ویادآور پندواندرزهائی باشیم وتلاش براین باشدکه چیزی را درست کنیم واگر براستی چیزی برای درست کردن نمانده است بهتراست که تمام شودتااینکه عمری ادامه داشته باشدوهمیشه,دراختلافات همیشگی که,همگان درآن به سختی وغم واندوهزندگی میکنند چراکه بایداز زندگی بدرستی استفاده,کردوهرگزیک زندگی ماندهدرافسردگی واحساس رنج وبدبختی واسارت برای انسان زندگی مناسبی نیست وهیچ,انتهائی نداردمگر بیماریهای روحی وجسمی ودرعین حال عمری به غم زندگی کردن وعمر خویش باختن.یک زندگی بی هدف وازسرناچاری هرگزبه خوشبختی نمیریسدوهرگز نیز شادی وامید مار برآورده نمییکنددرنتیجه می بایست چاره ای بهترازاین پیدا کردکه فقط ازخودگذشتگی کنیم واززندگی خودوخوش بودن خودبگذریم مبادادرنام جدائی وطلاق کسی یا کسانی راآزرده ,دلشکسته یاناامید کنیم,چراکه,این فقط یکبارزندگی ماست دیگران,راههای باز برای درست کردن زندگی خویش دارنددرنتیجه هریک ازمانیزباید موقعیت شروعی دوباره رادرزندگی بخودبدهیم بخصوص آنجاکه میبینیم به بن بست رسیده ایم وچاره ای دیگرنداریم بجزبازگشت ازراه رفته وشروع مجددراهی دیگرشاید که شادی مادرآن راه دیگر باشد.<br />___ بیهوده, ___<br />هنوز غبار ازتن<br />پاک نکرده بودم<br />که غبارآلوده تن<br />در گردباد افکارم ,<br />خویش را باختم<br />وقتی که<br />گلستان احساسم را<br />در میان شنهای<br />غبارالوده تردید <br />گم کردم<br />درکویر تنهائی غمناکی ,<br />که تو مرا بدان خواندی<br />ومیگفتی کنار دریاست<br />دریائی که دوستش میداری!<br />وامروز ...آه ...<br />میدانستم<br />که دیروزها<br />باز نمیگردد ...<br />ودر آندم<br />که بدنبالت میگشتم<br />همراه تو, چیزی در,<br />درونم گم کردم<br />چیزی را...<br />چه؟ ...هنوز نمیدانم !<br />تراکه گوئی, برای همیشه<br />گم کرده بود دلم<br />وپیدایت نمیکرد<br />هرچه درخویش کاوشگر<br />امید بودم<br />امیدم بودی , آری امیدم<br />بی آنکه بدانی<br />گلستان دیروز هستی ام<br />درکویر ناامیدی های تو<br />گم شد<br />وگم کردم ترانیز<br />وخود را, هم!<br />درتنهائی مرکبار سکوتی<br />که درآه<br />هیچ چیز پیدا نبود<br />چیزی را<br />گم کرده بودم<br />...چه ؟نمیدانم<br />...نپرس....دیگر مپرس<br />چیزی درمن شکسته است<br />باور بود یا اعتماد<br />عشق بود یاامید<br />نمیدانم<br />دست دراز نمی کنم<br />که میدانم دستم کوتاه<br />امیدم بیهوده بود<br />چیزی درمن گم شد<br />چیزی درمن شکست<br />چه؟ نمیدانم!<br />____ فرزانه شیدا/ 1388/اُسلو-نروژ____<br />وقتی در باورزندگی خویش به مکانی میرسیم که نمیدانم درکجای زندگی قرارداریم چه هستیم که هستیم زمانیست که درحال پیداکردن خویشتن هستیم زمانی که برای رسیدن بخودوخدای خویش تمامی افکارخودرا میبایست معطوف بخودوزندئی کنیموساختارواقعی خویش راپایه ای محکم بگذاریم تا شکسته دلی نباشیم که میخواست زندگی کندامادرناامیدی گامی به پیش نبردومیبایست نیز<br />امیدراتاحدامکان درخویش جاودانه بداریم,که هیچ غمی هیچ سردی ومشکل واتفاقی قادربه,دلسرد کردن ماازراه مانباشدمانیازمند نومیدی ویاس نیستیم وآنچه لازمه ی زندگی ماست ایمان بخود اعتمادبه خویش وگامهای محکمی ست که,درآگاهی روح وعقل ودیده ودل,قادربه پیش رفتن ورسیدن باشد.<br />*- اگرهدف زندگی هوید باشد,ده ها,راه بن بست نیز نمی تواندماراازپیش رفتن به سوی آن باز دارد.*اُردبزرگ<br />*- آنکه فکر می کند با گذشتن از زندگی خویش می تواند همه رادلشاد داردو مخالفی هم نداشته باشد !سخت در اشتباه است .*اُردبزرگ<br />ما میبایست دید خودرانیز برمسئله طلاق وجدائی نیزبازتر کنیم چراکه گاه لزوم طلاق بسیار بیشتراست تا لزوم یک زندگی سراسررنج که شایدحتی به مرگ یکی ازعزیزان ماختم شودکه راضی نیست اینگونه زندگی راداشته باشدومرگ رابهترازاین زندگی میداند.اینجاست که حکم طلاق درقانون شریعت ومذهب واجتماع وقانون نیزحکمی بجا,به سزا وروا ست حال میخواهداین جدائی ازکس وکسانی باشد که بهترین عزیزان مادرهمیشه زندگی مابوده اندیاهمسری که به آرزو به خانه اش رفتیم,اماهرگز شادی ما نبودومیبایست که عزیز وعزیزانی راپاس داشته درکنار خودهمواره نگاهداریم که میدانیم بهترین ماست وهمانقدردوستی محبت رابماداردوخواهان خوشبختی ماست که ماهستیم وهمانقدر برای شادی ما میکوشدکه ماخودبرای او میکردیم حال میخواهداین شخص همسرماباشد یاوالدین مایاخواهر وبرادرمامهم این است که عزیزی عزیزاست که باعث شادی باشدودرغم وشادی براستی وبادل شریک همه ی لحظه های ماوهدف اودیدن وبودن مادرشادی وخوشبختی ما.درنتیجه گم شده خودرادرآنکس بجوی که خوشبختی دهنده وآرامش دهنده ی قلب توست ودرکناراواحساس آرامش وخوشبختی وشادی وامنیت میکنید.<br />*- بزرگترین گمشده های مادرزندگی،نزدیکترین ها به ما هستند !.*اُردبزرگ<br />در فرگرددوستی نیزعنوان شددوستی برای مادوست خواهد بود که بدون درکناراواین احساس رادرما بوجود بیاور که همدل وهمرازوصمیمی واقی باماست وقابل اعتمادومورد احترام همگان.<br />شخصی راکه به عنوان دوست میپذیریم ودرکنار خودقرار داده ایم مسلمابایدکسی باشدکه قادر باشیم درتمامی زندگی باواعتماد کنیم ومطمئن باشیم که درصداقت ودرستی و راستی ومهراو حقانیتی نهفته است وبراستی همامگونه بامادوستی میکندکه مابااو دوست هستیم لذاوقتی باکسی دوست میشویم واورا درجایگاه دوست صمیمی خودقرارمیدهیم مسلم است که توقعاتی ازاودارم مشابه آنچه خودبراو میکنیم میگویند"خوبی کردن بی منت باشدودوستی بی توقع" تاهمگان دراین دوستی ویاریهاراحت باشند,این درست است,امادوستی نمیبایست یکطرفه باشد وهمیشه یکی درخدمت دیگری که,این دوستی نیست سواستفاده,ازمحبت وخوبی دوست است ودرعین حال هیچگسی نیز لزومی دراین نمیبیند که دوستی داشته باشدکه مداوم در منفی گرائی ها وشکایتهائی غرقه است که روز خوب خود ومارا به روزی تلخ واندوهگین مبدل کند اینکه گاه ما دردل اندوهی داریم یادوست ماازچیزی,افسرده,ودلگرفته است موضوعی است که میشودباهمدلی وهمکاری وحتی شنیدن دردودل او بسیاریاوراوبودامااگر کسی مداوم لب شکایت است ومنفی مطلق, بهتراست باویادآور شویم که نه برای اواینگونه اندیشه ونگاهی خوشبختی وسعادت وآرامشی خواهدداشت نه دیگران درمجاورت اومیتواننددرآرامش باقی مانده,وازبودن درکناراواحساس شادی کنندچون بهترین دوست کسی ست که مشوق آدمی درزندگی باشدوبجای مداوم ایرادگیری کردن وغرزدن ویاحتی نالیدن ازخودوزندگی خودویاحتی پیداکردن نقطه ضعفهای مابرای آنکه,اگربگوئیم توزیادی منفی هستی وبایدرکارخوداینجا وآنجای کار رادرست کنی,بلافاصله به ضعفی در زندگی تواشاره کندکه توهم چنین وچنانی فقط خودت حالیت نیست,انگاه بهتراست چسن دوستی را ازرده ی دوستان خارج کنیم وبدانتیم اوننه تنها پند پذیر نیست که دستش برسد هزارویکح شککل اززندگیما بیرون میکشد تا یادت بیاندازداگر من بدبختم توام کمیتی ازمن نداری!وبهتراست چنین دوستی رابه لیست سیاه روانه کنیم که,داشتن چنین دوستی باداشتن دشمن در زندگی ماچندان تفاوتی نمیکندچراکه چه خودناامید باشدچه مارااززندگی خودماناامید کندهدف ونتیجه ی آن چیز مساعدی برای مانخواهد بودهیچکسی درزندگی نیازمند کسی با "موج منفی"درنام دوست درزندگی خود نیست.<br />*-آنکه مدام از کمبودها و ناراستی های زندگی خویش سخن می گوید دوست خوبی برای تو نخواهد بود . اردبزرگ<br />مسلم است که مابرای احساس خوشبختی وامنیت وآرامش زندگی خودنیازمنداین هستیم که,اول زندگی خود رابسازیم ودرخودسازی وخود وزندگی بی شک متحمل رنجها وفشارها ومشکلاتی نیزخواهیم بود همانگونه که کوهنورد به قله ای نمیرسد مگرتمامی طی راه رادراین کوهنوردی به سختی گاه با چنگ ودندان گاه باپاوطناب و... پیش برده وتابه قله ای رسیدلذادرزندگی ِما,بسیار قله هاست که میباید به آن برسیم تاتوان آنراداشته باشیم که روزی درزندگی خود احساسارامش وخوشبختی وشادی کنیم وهرچندانسان هرچه داشته باش باز خواهان بیشترازآن درزندگیست ,چه خوب است که خواسته ها وبیشترخواستن های مابرای جلای شخصیت ماباشدورشداندیشه وفکروبهتر کردن زندگی ماچون مادیات هرگز تا همیشه ماندگار نیست وهمه چیزبالاخره کهنه کسل کننده وخسته کننده میشود .<br />*- می گویندرسیدن به آرامش هدف است بایدگفت آرامش تختگاه نوک کوه است آیاکوهنوردهمیشه بر آن خواهد ماند ؟ بیشترزمان زندگی اودرکوهپایه و دامنه می گذردبه امیدرسیدن به آرامشی اندک و دوباره نهیب دل ودلدادگی به فرازی دیگر.*اُردبزرگ<br />درنتیجه درخواسته های خوداززندگی نمیبایست زیاده خواهی باشیم که باآن روبه بیراهه هارفته وزندگی خودرابجای ساختن به ویرانه ای مبدل کنیم وبا تصمیمات نادرست وعجولانه تنهابامید رسیدن به موقعیتی بهترپولی بیشترومکانی راحت تر خودرادچاردردسرهائی کنیم که راحتی وآرامش زندگی امروزخویش راهم که بی شک به سختی بدست آمده است,ازدست بدهیم,مباداکه حتی به قله ای نیز<br />برسیم اما به جا وبموقع نباشد ودر نگاهداشتن جایگاه خودمغرور بخویش شده وبیشتروسایل اندوه خودودیگران وساختن مشکلاتی برای همگان راسبب شویم بی آنکه,دریابیم گاه هنوزآمادگی مسئولیتی را نداریم ومی بایست بیشتر خودسازی کرده وبررشدآموزش خویش بیافزایم تا به مقامی که,دست یافته ایم درآن,شایسته باشیم وبدرستی رفتارکنیم وبه خطانرویم<br />*- بزرگترین اشتباه وچاله,زندگی یک زیاده خواه،درآنست که پیش ازکسب آمادگی لازم پشت میز مدیریت بنشیند.*اُردبزرگ<br />گاه در مواردی یک شکست یایک پیروزی سبب آن میشد که,آنقدرمشغول خودشویم که توجه خودرابه واقعیتها,ارزش هاوباورهای خویش ازدست بدهیم ودرجای آنکه چشمه ای باشیم روبه,رسیدن به دریای معرفت وشادی وخوشبخت به مردابی فروریزیم که تاهمیشه زندگی,اندوه ومشکل زندگی ماخواهدشد وچاره ای برآن پیدانکنیم که قادرباشیم دیگرباربه چشمه بازگردیم ومجبورشویم که دریای شادی وخوشبختی وآرامش خویش رادرزندگی که سرشاراز قطره های معرفت است وراستی ودرستی وصداقت که سیراب کننده لب تشنه ی آدمی درزندگی مادر داشتن,آرامش وامنیت درزندگیست ناچارشویم تنها ازدورنظاره گرباشیم وحسرت بسیاری ازچیزها رانیزدردل ماندگارکنیم لذادررسیدن به موقعیت ها ونگاهداشتن آن میبایست همواره,درراه,هشیارباشیم ودرعین حال,از خاطره هاویادهائی که روزگاری غم مابوددرزمان ارامش وشادی پرهیزکنیم تاروح خودرادوباره,آلوده ی دردنسازیم,وآگاهی وهشیاری خویش راازدست ندهیم تابتوانیم بدرستی,راه,راتشخیص داده درست نیزرفته وبه سرمقصدمقصودبرسیم وآنچه رانیز توشه ی راه,کرده ایم که تجربیات زندگی مامحسوب میگردندهمواره حرمت وارزش آنرا دریادداشته باشیم,ودگرباره,ازاین تجربیات استفاده ای مثبت کنیم تادررسیدن به مقاصدخوب زندگی واهداف ارزشمند خود موفق باشیم<br />*- جریان های آلوده به مرداب خواهندرسید سخن گفتن ازآنها، زندگیمان راتباه می سازد.*اُردبزرگ<br />*- نگاه مابه سختی های زندگی بایدهمانند نگاه به انبار پراز مهمات باشد.این انبارهر چه بزرگتروافزونتر باشدپادشاهی باشکوه تری درراه است.*اُردبزرگ<br />خاطرنشان میکنم,که تنها زمانی انسان قدرت وتوانائی خویش رادرراه زندگی ازدست میدهدکه تن به ناامیدی داده وبه افسردگی روح ودل گامهای رفته راطی کندیااصلاازادامه ی آن سرخورده ومایوس شوداماهیچگاه آدمی به اهداف خویش نخواهدرسیداگردل به یاس سپرده وناامیدی راباخودهمراه کند که آنچه روح ودل وذهن ودرون نیازمند,آن,است,آرامش دل وانرژی مثبت واعتمادبه خودواهداف وباورهای ماست.<br />*- جز نامیدی وافسردگی هیچ بن بستی درزندگی آدمی نیست.*اُردبزرگ<br />درعین حال دراین راه رفتن مانیازمند یاران وکسانی درپیرامون خودهستیم که ایشان همواره درکنارما گامی به محبت ودوستی ورفاقت بردارندوچنین دوستانی راپیدا نخواهیم کردمگر خود انسانی بامحبت باشیم,که,بامهرخویش بادل وصداقت قلبی,بادیگران برخوردمیکنیم,ودوستی خویش را به اثبات میرسانیم وآنگاه است که مهردیگران نیزبما معطوف شده وهمواره دوستدارماخواهند بود<br />*- برای ربودن دل آدمیان باید بر هم پیشی گرفت و این زیباترین آورد زندگی است .*اُردبزرگ ________________________________<br />*- آنچه رخ داده رابایدپذیرفت اماآنچه راروی نداده،میتوان به میل خویش بنا نمود*اُردبزرگ<br />*- بزرگترین گمشده های ما در زندگی ، نزدیکترین ها به ما هستند !.*اُردبزرگ<br />*- آنکه مدام ازکمبودهاوناراستیهای زندگی خویش سخن می گویددوست خوبی برای تونخواهد بود.*اُردبزرگ<br />*- می گویندرسیدن به آرامش هدف است بایدگفت:آرامش تختگاه نوک کوه است آیاکوهنورد همیشه بر آن خواهد ماند ؟بیشتر زمان زندگی او درکوهپایه و دامنه می گذرد به امید رسیدن به آرامشی اندک و دوباره نهیب دل و دلدادگی به فرازی دیگر.*اُردبزرگ<br />*- بزرگترین,اشتباه,وچاله زندگی یک زیاده خواه،درآنست که پیش ازکسب آمادگی لازم پشت میز مدیریت بنشیند .*اُردبزرگ<br />*- جریان های آلوده به مرداب خواهند رسیدسخن گفتن ازآنها، زندگیمان را تباه می سازد.*اُردبزرگ<br />*- نگاه ما به سختی های زندگی بایدهمانند نگاه به انبار پراز مهمات باشد .این انبارهر چه بزرگتر و افزونتر باشد پادشاهی باشکوه تری در راه است.*اُردبزرگ<br />*- جز ناامیدی و افسردگی هیچ بن بستی درزندگی آدمی نیست .*اُردبزرگ<br />*- برای ربودن دل آدمیان باید بر هم پیشی گرفت و این زیباترین آورد زندگی است .*اُردبزرگ<br />*- شکست های زندگی،درهای پیروزی,رامی گشایدوخودپسندی,درهای پیروزی,رایکی پس ازدیگری می بندد.*اُردبزرگ<br />*- اگرهدف زندگی هویداباشد,ده ها,راه بن بست نیزنمی تواندمارااز پیش رفتن به سوی آن بازدارد .*اُردبزرگ<br />*- آنکه فکر می کند با گذشتن از زندگی خویش می تواند همه را دلشاد دارد و مخالفی هم نداشته باشد ! سخت در اشتباه است .*اُردبزرگ<br />*- پیران فریبکار، آتش زندگی جوانانند .*اُردبزرگ<br />*- بدان همواره آنکه برای رسیدن به تواز همه چیزش می گذرد روزی تنهایت خواهد گذاشت، این هنجاردردناک زندگی است .*اُردبزرگ<br />*- آنانیکه سامان و پویندگی درکیهان رادروغ می پندارند ،همواره دراندیشه کین خواهی و حمله به جهان پیرامون خویش هستند .زندگی خودونزدیکانشان راتباه می سازند وسرانجام در برآیندی بزرگتراز هستی ناپدید می شوند.*اُردبزرگ<br />*- نتیجه گیری زود پس از رخدادهای مهم زندگی از بی خردی است.*اُردبزرگ<br />*- ساده باش ، آهوی دشت زندگی ، خیلی زود با نیرنگ می میرد.*اُردبزرگ<br />*- اگر در بند زندگی روزمره تان شوید نمی توانید گامی بسوی بهروزی بردارد . ارد بزرگ<br />*- در دوی زندگی ، همیشه هماورد را شانه به شانه ات بپندار و همیشه با خود بگو تنها یک گام پیشترم ، تنها یک گام .*اُردبزرگ<br />*- هیچ پیر جهان دیده ای منکر برآیند زهرآلود ، دارایی حرام در زندگی آدمی نیست .*اُردبزرگ<br />*- آنکه زندگی بدون رنج و تلاش رابرمی گزیند پیشاپیش مرگ خویش را نیز جشن گرفته است .*اُردبزرگ<br />*- زندگی میدان ادامه راه اشتباه نیست هرگاه پی به ناراستی راه خود بردیم بایدبه ریشه و بن پاکی خویش باز گردیم،نه آنکه بااشتباهی دیگر آن راادامه دهیم که برآیند آن،ازدست دادن همه عمراست .*اُردبزرگ<br />*- دوستان فراوان نشان دهنده کامیابی درزندگی نیست،بلکه نشان نابودی زمان،به گونه ای گسترده است.*اُردبزرگ<br />*-اگرآغاززندگی ات باسپیده دم وروزهمزادگشت همواره,درجست و جوی,چراغ وپناهگاهی برای شبانگاهان با،واگردرشب و سیاهی,آغازشدازامیدخودچراغی بیافروزکه پگاه خوشبختی نزدیک است.*اُردبزرگ<br />*- صدازنده است یامرده؟ رنگ هابخشی ازپیکره ای زنده ان یامرده ؟ !آذین بندورخت چطور؟ !!!<br />اگر کسی دراین پرسش هاخوب بنگردخواهد دیدهمه آنها دارای روان ونیرو هستند.یک آوای زیبامیتواندشماراازخوبی خودکند،رنگی ویژه می تواندشماراآرامش و یابه خشم درآوردویا پدیده های بی جانی همچون نامه وجامه و … به صدزبان باشماگفتگومی کنند،همه آنهادرحال سرودن آواز خوش دمادم زندگی اند …*اُردبزرگ<br />*- در زندگی نادان سرانجام یک گره ، صدها گره باز نشدنی است .*اُردبزرگ<br />*- تاریکی در زندگی ماندگار و ابدی نیست ، برسان روشنایی .*اُردبزرگ<br />*- سرایش یک بیت درست از زندگی ، نیاز به سفری ، هفتاد ساله دارد .*اُردبزرگ<br />*- آدمیانی مانند گل های لاله ، زندگی کوتاه درهستی ونقشی ماندگار دراندیشه مادارند.*اُردبزرگ<br />*- آدمی با کینه ، زندگی را بر دوستان نیز تنگ می کند.*اُردبزرگ<br />*- آنانی که در کنارمازندگی می کننداماکنشی ندارندووارستگی رادر پشت کردن به جهان میدانند گوشه نشینی میکنند و همه چیز راگذرا می دانند تکه گوشتهای هستندکه هنوزاز جهان حیوانی خودبه دنیای آدمیان پانگذاشته اند.آنکه مارابه این جهان آوردفروخردرا مایه رشدما قرارداد،بایدبه آنان گفت خردودانش راانکارکردن باخوابیدن و مردن تمیزی ندارد.*اُردبزرگ<br />*- این سخن پذیرفته نیست که:“پیکر بزرگترین زندان روان آدمی است” بایدگفت پیکربهترین دوست و همدم زندگی این جهانی روان است چراکه همیشه بدون کوچکترین بهانه ای بدنبال خواسته های اومی دود.این که گفته شود روان در بند بدن است و باید زودتر آزاد شودتابه,دیداردلدار بشتابد،اشتباه است چون هم,او بدن رابه روان هدیه نموده است کسی که دلدار میخواهدباید به خواست اوتن دهد.*اُردبزرگ<br />*- درپایان کوچه بن بست زندگی،بارهاوبارهاابلهان رادیدارخواهی کرد.*اُردبزرگ<br />*- اگر شورزندگی وامید را،در پیکره خاکستری یاران خویش بارور کنیم تنهایی هیچ گاه به سراغ مان نخواهد آمد.*اُردبزرگ<br />●پایان فرگردزندگی● به قلم:فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-8491746419050271522010-02-07T17:17:00.000-08:002010-03-24T11:46:00.977-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *اندرز*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />●بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />● فرگرداندرز●<br />ماانسانها بیش ازهرچیزدرزندگی ودر طول مدت عمر خود پندواندرزمیشنویم ومیتوانم بگویم اینهمه که,درایران ودربین مسلمانان متداول است,درهیچ کجای,دنیاتابدین حداین امری متداولنیست وسخنان بزرگان که خودنوعی پندواندرز است جای خودرادر زندگی مردمان دارد ودرزندگی عمومی معمولا کمتر کسی بکار کسی کارداردتابدون آنکه, اوبخواهد کسی باو پند واندرزی بدهد وشاید درخانواده ها وبین والدین وفرزندنیز پندهاواندرزهائی ردوبدل میشوداما بشدت ماایرانیان نیست ومیتوانم بگویم که شاید این ازاینروست که زیادی دادن پند واندرزبه,اطرافیان پس ازمدتی دیگران را خسته کرده وبستوه میاوردواینسوی آبهانیز چون معنقدند که پندواندرز درزمانی می بایست داده شود که نیازآن دیده شودودر بسیارکوتاه باشدودرعین حال عمیق.<br />*- پر حرفی درهنگام اندرز،ازاثر آن می کاهد.*ارد بزرگ *<br />وهمواره تلاش براین است که درنوع تربیت آموزشی بخصوص دردبستانها مدارس ودانشگاهااین نوع پند واندرزهائی که لازمه ی زندگیست با برانامه ریزی خاصی به دانش آموزان بزرگ,وکوچک داده شود که شکل متداول پندواندزها یابصورت داستهانهاوقصه هادرکتاب باشدودرلابلای برنامه های متداول کلاسی باشد یابنوعی چه ازسوی خانواده,چه آموزش وپرورش داده شودکه بااحساس وغرورکودک ونوجوان وجوان نیز بازی نشودوتوجه خاصی نیزبه گفتن شکل آن دارندچراکه پندواندرزگاهی درزمانی داده میشود که بیش ازانکه شکل یاد دادن بنوع دلسوزانه پدرانه ومادرانه راداشته باشددراکثر مواقع مثل سرزنش ونکوهش ازآن استفاده میشودوتلاش براین است که حتی درصورت اینکه اشتباه وخطائی رخ داده است به جبران آسیب آن بپردازیم ومشکل رانیزحل کنیم, نه,اینکه خودغمی شویم برغمی دیگر..<br />____ وتو...رفتی _____<br />به هزار نغمه برایت گفتم<br />با هزار نگاه<br />با لبخندهای بسیار<br />وگاه بااشکهایم نیز<br />تا شاید گوشه ای<br />از آنهمه محبتی را<br />که دردل برتو بود<br />بازگفته باشم<br />افسوس ...<br />افسوس هرگر ندانستی<br />چگونه میتوان<br />اینهمه عاشق بود<br />چراکه هرگز<br />کلامم را درنیافتی<br />وهرگز ندانستی ...<br />چگونه دوستت میدارم<br />ورفتی...<br />تنهائی اینجا بامن است<br />خاطره هایت را<br />برایش بازخواهم گفت<br />در لحظه لحظه ی دلتنگی.... بی تو...<br />_____ 1387 /ف.شیدا ______<br />سخن ,پند واندرزی که برای آینده ی کسی مهم وضروریست به نوعی داده شودکه,احساس نکوهش وسرزنش رادرشخص تولیدنکندحال چه کودک وجوانی باشدچه هرانسانی درهر سن وسالی زیراهدف ازآن,این نیست که ماکسی راسرزنش کرده وکوچک کنیم یاباغروراوبازی کنیم,اماچون بسیاری,ازچیزهای دیگربمانند تمثیل هاوضرب المثلهادرایران متداول شده است که به عنوان نوعی متلک وکنایه زدن به یکدیگراز آن بهره جویندچه,درجامعه چه,حتی,درخانه,وخانواده,وهمین امرباعث شده است که بسیاری درزمانی که می بینند کسی حتی,ازروی دوستی قصد دادن پندی راداردبازاحساس ناراحتی میکندویاحتی گوشی را درمیکندوآن دیگری رادروازه.چراکه معمولاکم پیش میآیدکه پنددادنِ,ایشان براساس این نباشد که درجائی,ایرادی به شخص بگیرندومتلکی نیزگفته باشندوخنده ای به,تمسخر نیزدرپایان مزه ی آن کنندواین شده است که,کمترکسی امروزه علاقه ای به شنیدن پندواندرزی داردکه سراسرکنایه وسرزنش ومتلک گوئی باشدوبنوعی تمسخروتحقیرنه درمعنای واقعی پندواندرزی برای,نشان دادن راهی ودلسوزی ومهربانی ویااز سردوستی وعشق حتی والدین نیز اینوع پندواندرز دادنها راچنان بی ارزش کرده اند که فرزند کودک ونوجوان وجوان تنه خیره بایشان نگاه میکندامادرعالم,افکارواندیشه های خود سیرمیکند وگوش شنوائی به آن نمیسپاردوعلت هم,همین است که,ماارزش واعتبارپندواندرزهاراازبین برده ایم ومقام,ارزشمندتجربیاتی,راکه نویسنده ی اولیه ی,آن پندواندرز,رابه,این رسانیده که پنددادواندرزی نوشت رانیزبی بهاکرده ایم و"قدرتِ پندی"راکه براستی میتوانست راهگشای مادرزندگی باشد نیزازآن گرفته ایم وحتی ارزش جوک روزانه,ازآن بیشتر شده است ومردم بیشتر تمایل دارند جوک وچیزهای شیرین بشنوند تاپندواندرزی برای بهتر شدن زندگی ودرعین حال بایدخاطر نشان کرد پند جائی بایدداده شودکه کارائی داشته باشدنه,اینکه فقطبه لحاظ گفتن کنایه,ومتلکی لب گشوده شود وقدروارزش پندی رابه,هیچ کشانده,اعتبارخودوپندراازبین ببرن چراکه وقتی پندی بیجا ونابجا وتنهابرای,آزردن بکاررود,بی ارزش ترین سخن نیزمیتواندتلقی شود.نه لااقل "درجائی که هدف مادادن پندی برای,راهنمائی کسی ست",چراکه کارائی خودرابارنجش فردِمقابل,بطورکامل,ازدست میدهدوشایداین پندحتی خاطره ی بدی نیز,برای آن شخص شودکه,هربار دیگری درهرجای دیگری,آنراشنیدبیادبیاوردکه پدرم یامادرم ودوستم...بااین پند مرابه ببادتمسخر وسرزنش گرفت یاباعث رنجش من شدلذا"ارزش پندواندرز"راپاس بداریم ودرست وبجاازآن,استفاده کنیم یالااقل باینگونه,نباشد که,دل کسی راباآن,بشکنیم که,هدف,ازدادن پندوندرزبه کسی,هرگزاین نبوده است.<br />*- اندرز جوان باید کوتاه،تازه و داستان وار باشد.*اُرد بزرگ<br />____ با برگ :« فریدون مشیری » ______<br />حریق خزان بود<br />همه برگ ها آتش سرخ<br />همه شاخه ها شعله زرد<br />درختان همه دود پیچان<br />به تاراج باد<br />و برگی که می سوخت میریخت می مرد<br />و جامی ساوار چندین هزار آفرین<br />که بر سنگ می خورد<br />من از جنگل شعله ها می گذشتم<br />غبار غروب<br />به روی درختان فرو می نشست<br />و باد غریب<br />عبوس از بر شاخه ها می گذشت<br />و سر در پی برگ ها می گذاشت<br />فضا را صدای غم آلود<br />برگی که فریاد می زد<br />و برگی که دشنام می داد<br />و برگی که پیغام گنگی به لب داشت<br />لبریز می کرد<br />و در چشم برگی که<br />خاموش خاموش می سوخت<br />نگاهی که نفرین به پاییز می کرد<br />حریق خزان بود<br />من از جنگل شعلهها می گذشتم<br />همه هستی ام جنگلی شعله ور بود<br />که توفان بی رحم اندوه<br />به هر سو که می خواست می تاخت<br />می کوفت می زد<br />به تاراج می برد<br />و جانی که چون برگ<br />می سوخت می ریخت می مرد<br />و جامی سزاوار نفرین<br />که بر سنگ می خورد<br />شب از جنگل شعله ها می گذشت<br />حریق خزان بود و تاراج باد<br />من آهسته در دود شب رو نهفتم<br />و در گوش برگی که خاموش<br />می سوخت گفتم<br />مسوز این چنین گرم<br />در خود مسوز<br />مپیچ این چنین تلخ<br />بر خود مپیچ<br />که گر دست بیداد تقدیر کور<br />ترا می دواند به دنبال باد<br />مرا می دواند به دنبال هیچ<br />____« فریدون مشیری » ____<br />ماآنقدرازدنیای پیرامون خوددرطول زندگی خوبی وبدی میبینیم که نیازانسانی ماپندها واندرزهائی ازسرمهراست ویاوری ولی,افسوس که,وقتی حتی به سراغ انسان بدوستی میایندوانسان رااندوه می بینند,بیش ازاینکه به دلداری بپردازندوبه گونه ای پنددهدکه شخص آرام گرفته,وراه خود پیداکندانقدرازاین سخن میرودکه تواشتباه میکنی,اشتباه میبینی,اشتباه,فکر میکنی,رفتارت ناردرست بود,اینطوری نبایدبکنی,جان من ازتجربه هاخوب برداشت نمیکنی,استفاده درست نمیکنی خودت میگویی,اماعمل نمیکنی]وووو...وهمانطورکه می بینید بیشترازاینکه دردی دواکنندازانسانی که درناراحتی وکلی گرفتاراست مدام ایرادگرفته,وبنوعی بجای پندواندرزی که,دردرادواکندازشما میخواهندخودتان نباشیدوخودراعوض کنیدوکس دیگری شویدامااینگونه پنددادن بدرداحدی نمیخورد هیچکس یک شبه,تعییر نمیکند بخصوص دردوره ناراحتی وبا این سرزنشهای شما!وهیچ کسی هم یک روزه این چنین آدمی که هست ,نشدوهیچکس نیز نمیتواندتمامی خط ومش وباورهای خودرانیزیک شبه بدور بریزدوکس دیگری باشدواگرمهربان,است تلخ وبداخلاق شود,اگرتلخ وبداخلاق است یکدفعه تمام عملکرد زندگی,راعوض کندآدمی خندان وآرام,وخونسردشودهدف که,وقت تلف کردن نیست دراین نقطه ی اتفاق وغم میبایست چاره جست نه,اینکه تئوری تحویل شخص بدهیم که بزرگ باش عاقل باش "ابن سینا"بالای درخت بودکه استاداوازراه,آمده وبه سرزنش گفت:" ابن سینا بیاپائین جای تو که"ابن سینا" هستی بااینهمه دانش ودانائی آن بالا نیست"!واودرجواب به لبخندی گفت" "من هرچه,هم باشم,هنوز یک کودک ده ساله,بیشترنیستم,ونیازبه بازی دارم,و"اقتضای سن کودکیست,که اقتضا میکندکه من بازیهای کودکانه ی خودراهم درجای خود,بکنم"!این جمله حقیقتی ست اماکجابایدآنرابکارببریمنه درزمانی که کودک ونوجوان ما باید تجربهها را نیز تجربه کند وخوددریابد تلخی زندگی چگونه است وچه باید بکندنه وقتی آدم چهل ساله ای گرفتاروناراحت به نزدماآمده ومابه او بگوئیم ازدرخت بیاپائین وبزرگ شوودرنهایت خوب "ابن سینا" دران زمان واقعاباهمه ی دانش وآگاهی وتیزهوش بودن درعالم,واقعی زندگی یک بچه بودومی بایست,بازی میکرداین آقاوخانومکه بتو روکرده است اکنون وحالاوقت بازی نداردولی شاید پای,آن بیافتد مثل خودمن بالای درخت هم برودوازلذت نشستن درآن بالاودیدن مناظرازآن بالا استفاده هم,ببردامااصلاهدف ازدادن پندواندرز دراین میان,چرافراموش شد هدف چه بودکه اندرزی اینگونه,داده شدبسیاری ازاندرزها درمکانی داده میشود که نه جای آن است نه,اثربخش است نه فایده ای داردنه,دردی رابرمشکل شخص متقابل ماکم میکندتازه"ابن سینا"همان بالا ماند چون براستی هم بچه ای ده ساله بود که میبایست بازی میکردوتوقع اینکه چون نابغه است بهتراست مانندنابغه رفتارکند چیزی بود میبایست استاد داو نیز درک میکردوانرا این نابغه"ابن سینا"بهترازاو میدانست وآن این بودکه کودک بایدکودکی کند جوان جوانی واگردربازی وسرگرمی وحتی زندگی,اشتباهی کرداین مطابق سن اوست,اوبایداین اشتباهات رابکندواگر اشتباه نبوداگر شکست نبودتجربه درکجا ی این عالم معناپیدامیکردکدامین پیروبزرگی قادربود پندی بمابدهدیا اندرزی راچاره ای در راه ومشکل ماکندویاکی سخنان بزرگان تااین حدارج ومرتبه ای,درتمام دنیا پیدامیکردکه هزاران هزارکتابی دردنیانوشته شودواشخاصی چون *"ارد بزرگ "واندیشمندان وفیلسوفانی ساخته شوندکه برای رسیدن به تمامی این تجربه هابسیار سختی ورنج کشیده اند تا امروزمنو شمادرخانه پابروی پاگذاشته,کتابی درجلو رو, درآرامش کامل خواننده تنها جملاتی ازآنان باشیم که در|آن درزندگی پوست انداخته اند بسیار شکسته شده اند بسیار رنج دیده اند وزندگانی را به سختی طی کردند تا شدند اینکه امروز شدند وکتابهائی نوشته شدازافکارایشان وبواقع از رنجها دردها شکستها وپیروزیهای ایشان که ارج هریک جمله ارزش یک زندگی ر باید به ما نشان دهد زندگی بزرگان عالم را.<br />ولی نشسته درخانه بدون داشتن وتجربه کردن یکی,ازاین صدجمله که درپیخود معنای یک زندگی راداشته است فقط به فقط جمله ای بخوانیم یا بیاد نگه داریم یا بابستن کتاب فراموش کننیم جملات وکلامی چون اینکه *ارد بزرگ میفرمایند :<br />*اندرزپیران،بیشترزمان هامملوازخون ودرداست که,بدبختانه جوان ازفهم,آن ناتوان است.اردبزرگ<br />درنتیجه تغییردادن یک انسان یااصراربراینکه تغییر کندنه پنددرستی ست نه"اندرز عاقلانه ای" دردرابایدجست وهمان راحل کردمسلماپس ازآن,این شخص نیزاین تجربه راعمری باخودخواهدکشید ودگرباره به چاه امروزی که درآن هست نخواهدافتادلذاپند زمانی ارزشمنداست که یاوری ویاری به انسان درزمان غم واندوه وگرفتاری ومشکل بدهدوحتی اینکه ماخوشمان بیاید همواره چون مادر بزرگ وپدربزرگی قصه گوباشیم ومدام لبی برای پندواندرز, مسلم است که برای همگان خسته کننده,وکسالت آورمیشودوحتی چندی بعد تلاش میکنندباانسان دریکجانباشند مبادادوباره شروع کندباینکه بگوید فرزندم!برای زندگی چگونه باش چگونه نباش !که بااولین کلام:فرزندم!...دل طرف راغم خواهدگرفت که ای وای خدای من بازشروع شد!وبازاین خودماهستیم که,ارزش "سخن"خود پائین آورده ایم که شخص دردل بگوید:وای,باز شروع شد!نوع پرورش وتفکرفردی,که سالها ی سال بااو بوده است با یکی دوبار گفتن اینگونه باش آنگونه نباش که تغییر نمیکند چراباید بی جهت تلاشی بیهوده کرده وزمانی را گفتن ناممکن ها کنیم که بدرد کسی نمیخورد؟!ما شایدبتوانیم فرزند دوساله ی خودرابگونه ای بار بیاوریم که پیروپندواندرزهای ماباشدامادرعین حال نمیتوانیم همیشه وهمواره درهمه جاحامی اوو مراقب اوباشیم که هرگزبدون پندواندرز گامی برندارد, اونیز بزرگ خواهد شد وپندوانرزهائی را که عقل,اوقبول میکندودنبال میکندوتجربیات خودراتجربه زندگی خود میکندودرکنار پندواندرزهای دیگر تلاش میکند به روش خود خیلی کند,واین غیرممکن است که مابتوانیم همه ی عمراورافقط با آنچه خود به اوآموخته ایم راه ببریموهموراه مراقب اووزندگی او باشیم زمانی مانیز پرندگاه خودرابایدپرداده وپس از یاددادن فن"پرواز"درزندگی,ایشان راراهی زندگی خودکنیم تاخودبه گونه ی خودزندگی کنددانه ازعمربرچیند پس انداز کندوزندگی خودوآشیانه ی خودرابسازد.<br />*- فراموش نشدنی ترین,اندرزهاآنهایست که,اندوهی فراوان,برای بدست آوردنشان کشیده ایم.*ارد بزرگ<br />وازاین روکه,انسان مسلما برای آموختن هزاراشتباهی میکندوآدمی جائزالخطاست انسان,اشتباه میکندآدمی گاه بی آنکه,بخواهدحتی راهی رامیرودکه,انتهای آن شیب خطرناکی حتی روبسوی سرازیر شدن به عمق دره ای ست امابی خبرازانتهاباز میرود,ولی باهمه ی اینها,براستی وقتی اشتباهی رخ میدهدباید اینگونه فکرکردکه:چه کسی عمدااشتباه کرده است همگان برایشان این,اتفاقی بوده است که افتاده است واکنون نیازمندیاری هستندنه سرزنش ونکوهش واصراربراینکه بطورکامل تغییرکن چون معلوم شدتااینجاکه آمدی,آدم درست وحسابی نبودی,که ضربه خوردی وبنوعی که,انگاربه ما میگویند:آدم شو!ودرحرف بگونه ای هستندکه انگاربگوینداصلاحقت بودبایداین بلا به سرت میامدیا شایدتعارف هم نداشته باشندوعلناهم,همین رابگویندوادامه دهند که:هرچه کردی,اشتباه بوده هست خواهدبوداصلا روش زندگی تودرست نیست ودرنهایت بگونه ای که,انگاراین است که رک بگویند:بزارآب پاکی بروی دستت بریزم توتابحال,اصلاآدم هم نبوده ای چه برسدبه آدمی باتجربه ...خوب اگراینگونه میخواهید پندبدهید ممنون! مانیازی نداریم چون درد که دوا نشدهیچ تازه به این نتیجه رسیدیم که فقط شماآدمید وماکه روزگاری خیال میکردیم درکله پری مغز گوسفند میخوردیم انگار فقط مغز خرخوردیم وخودمان خبرنداشتیم شایدم زیرسر کله پژی بوده,باشد خداداند!چون معلوم شد ما اصلا عقل نداریم وآدم نیستیم وهیچ نمدیانیم ومحتاج همین دوتا پند شما بودیم که یادمان بیاندازد که ادم نیستیم!ارزش پند را انقدر بی اعتبار نکنید درست نیست که اعتبار سخنان بزرگان اینگونه به هیچ گرفته شود وبه بیراهه ازآن استفاده شودو خلاصه اینکه اینگونه پند دادن هاست که ارزش پندواندرزوسخنان عمیق وباارزش پیرمندان وپیرسالان وبزرگان جامعه را بی ارزش کرده تاکنون چه نتیجه ای داشته جرایاتنکه,عموم حتی ازخواندن سخن بزرگان نیزخسته شده وحوصلشان سرمیرودیاحتی ازآن گریزانند.چراکه طبق عادت مداوم ومداوم هر کسی و همه کس درهمه جا,آشنا وغریب گوئی پندگویان عالمندودرهمه مورد روزانه ودر زندگی هزاربارشایدپندواندرزبجاونابجا شنیده اندودیگرلبریزندوتحمل اینکه خودبدنبال پندواندرزرفته بیشتربرخودوباور خویش شک کنندراندارند.<br />___ گلخانه ی دنیا ____<br />منم آنکس که با شادی وامید<br />گل مهرم دراین « گلخانه» روئید<br />ندانستم همه رنگ وفریب است<br />بدنیائی پُر از اندوه وتردید<br />چو دنیا جایگاهی از دوروئی ست<br />بدی , بهتر زخوبی ونکوئی ست<br />حقایق جای خود داده به تزویر<br />جفا بینی چو راهت راستگو ئی ست<br />بدی , دنیا به ویرانی کشانده<br />دگر « گلخانه ای» برجا نمانده<br />اگر روید گلی باشد گل یخ<br />که سردی را دراین دلها نشانده<br />دگر از باغبان گویا , اثر نیست<br />نوای زندگانی را خبر نیست<br />همه در مشغله اندر پی سود<br />کسی را بر گلستانی گذر نیست<br />دگر دنیا شده غمخانه ای سرد<br />گل هر چهره ای، پژمرده وزرد<br />نمی خواند ، دگر بلبل بدین باغ<br />چه این ویرانه ای باشد پُر از درد<br />کنون عشـقی درون سینه ای نیست<br />میان سینه ها، جز کینه ای نیست<br />چـرا دلها همه خالی زعـشق اسـت<br />به قـلبی صــافیِ آئینه ای نیست<br />چـرا آن دل که پُـر ازعـاشقی بـود<br />درون خـلوتش جز گــریه ای نیست<br />درونِ سینه ی عاشـق ، خـدایا<br />به جز غمهادگر گنجینه ای نیسـت<br />27 خرداد 1360<br />____سروده ی فـرزانه شــیدا ____<br />درعین حال مانبایدفراموش کنیم که,وقتی به کسی که,در مشکلی گیرکرده است پندواندرزی میدهیم ,دردی دردرون اوست وزخاطر نبریم,که,اکنون,اونیازبه دلجوئی ویاری داردوآن اندوه ورنجی راکه درسینه داردوباعث دلگرفتگی واندوه دل,او شده است واینراکه اوهم اکنون سینه ای وقلبی روح وذهنی درآزاروغم است که نیازبدلجوئی ویاری دارد,نه نکوهش وسرزنش ومتلک وکنایه,ویاحتی شاید استفاده,وشاید حتی سواستفاده,ازموقعیت فعلی او,دراین بهترین زمان,که,ازنظرمافقط بهترین زمان است نه,از طرف او,که بگوئیم,الان وقت آن است که بایدباویادبدهم که دیدی سرت خوردبه سنگ من بهت پیشتر,که,گفته بودم چرا برای اوهم اکنون بدترین زمان برای شنیدت عیب وگرفتن ایراداز اوست واو نیازمندیاری ست نه اینگونه سخنهای نابجای دردناک که براندوه,فزوده وغم بسیار میکند تاجائی که شخص به خلوت رفته باخودبگویدبهتر که هیچکس نداندچه دردل من میگذردتاخودم فکری بحال خودم بکنم,تااینکه کسی یابمن خشم گیردیاسرزنشم کندیامراازخودبا زبان خود بااینهمه ایرادگیری ازمن ارخویش براندوهم برغم بیافزاید .مانمیخواهیم دیگران,رااز خوددورکنیماگر واقعابادل قصدداریم,که,اوراکمک کنیم بادل نیزمی بایست اندوه ومشکل فعلی اورادرک کنیم وچاره ای درست برای اوپیدا کنیم که,او,ازگفتن دردخودبمالااقل آسوده گرددنه غمگین تروافسرده تر وآشفته تروسنگین تراز خوددردوغم.<br />*- صدهاراه,برای پندواندرزدادن وجودداردامابیشتربدترین گونه آن،که همان روراست پندگفتن است رابرمی گزینیم.*ارد بزرگ<br />اینگونه وبدین شکل دلداری دادن هائی هم,که شایدازسر مهرهم,باشدودرخودحتی پندواندرزی نهفته داشته باشد بیشترآزاردهنده است ودردی نیزبردرداولیه میآفزاید گفتنن پند نیز راه خود را دارد تا اثر گذار باشد وجای آن نیز بسیارمهم است درنتیجه ,وقتی که شخص میبیند اصلاموضوغ اولیه فراموش شدکه,اوچراغمگین بودچه مشکلی داشت ودر جای آن هزارویک عیب وایراددیگر هم براوگرفته شدکه یکی بعداز دیگری بنوعی تحقیراحساس وعملکرداوست واینگونه پنددادنی,نیزازهر شخصی هم که باشدعزیز ترین وغریبه ترین هرچقدرازروی دوست داشتن باشدنه تنهااثر نمیکندکه حتی آزردگی ورنجش خاطرنیزایجادمیکند,آنهم,وقتی شخص ببیندازنگاه فلانی,پرازعیب وایرادبوده,است ودرنگاه او,هیچ اززندگانی نمیداند,درحالی که چنین هم,نیست,امابهتراست وقتی تااینحدشماخودرابااو یکی دیده ایدویااورا محرم اسرار دل کرده اید وغم خویش باوبازگفتیدو نیاز داشتیدبااودردودل بگویید وچاره ای بجوئیدولی میبینید که اودرجای آن به دوستی ودشمنی,فقط شمارامیکوبدفقط کافی ست که به زندگی خوداودقت کنیدوببینیدخوداو تجربه هایش راچگونه استفاده کرده است,اصلا چگونه آدمی ست مورداعتمادهست یاخیر.وایا درقدم اول اشتباه نکردید که به او درد خود بازگفتید ولی اگر ازتنردیگان شماست واینگونه باشما رفتار میکند هرچند ممکن است از سر دلوسزی باشد ویا واقعا خوداونیز دلش سوخته باشد که به خشم آمده اینگونه رفتار میکند بخاطر داشته باشید درمقام چاره جوئی شما نیاز به انرژی منفی وازدست دادن اعتماد به نفس خود دراین زمان نیستید که اجازه بدهید که اینگونه تخریب فکری درشما ایجاد شود وچون دوستی ست حتی اگر میدانید اونیز دلوسز شماست اما پند ازکسانی بپذیرید که مطمئن هستید واقعا خیرخواه شما هستندوبدانیدکه خودایشان چقدرانسان خوب ومهربانی بوده است وتاکجای راه زندگی خودموفق بوده است وهم اکنون درکجای زندگی ایستاده است آیاموفق است آیاهمواره خیرخواه همگان بوده است آیابراستی دوست ماست؟گاه غریبه ای بهتر دوستی میکند تا آشنائی که با تخریب روحیه ی ما درزمان غم بدتر باعص سرگردانی فکر متا میشود که بخودهم شک کنیم که دیگر همین انرژی منفی آن یک ته مانده ی قدرت مارانیز ازما سلب کند وباعث شود آنقدر آشفته شویم که نتموانیم حتی چاره ای بیشتر برکارخود کرده وحتی شکست خودرا بدون اینکه گامی برای بهترشدن اوضاع برداریم قبول مکنیم ودست کشیده به آنچه شد رضایت دهیم واین درست نیست شما همواره برای جبران شکست مییبایست اعتماد بخودرا نگه دارید وتلاش خود ر بکنیدواجازه ندهید پندواندرزهائی که به شکل نادرستی به شماداده میشودیا بگونه ای ناامید کننده شمارابه فکرهای آلوده ی منفی ازخود وجهان شما میکشاندکه ازخودهم ناامید شوید هرگزراه رابرشما ببندچون شاید این شخص چنین هدفی هم نداشتهباشد اما متاسفانه اثرآن برروح زخمی شماجزاین نبوده است .لذادقت کنید"پندها.اندرزها به اشتباه سم روح شما نشود" وواقعا شکل پندرابرخودنگه داردوبگونه مثبت ازآناستفاده کنیدکه درمقاماولیه نیز هیچ پندی جز برای بهترشدن زندگی مانبوده است.بسیارنددوستانی که درغم واندوه پندواندرزایشان نه تنهامایه درداست که حتی درزمان نیاز بیشترازانسان دوری جسته وتلاش میکننددورباشندوبه گونه ای انسان درمییابدکه دراین روزگاربیشتر زمانی انسان را دوست دارندکه,بتواننددرخنده ی او شریک باشندامادرغم واندوه نه دوای دردندنه مشکل گشانه چاره سازنه پند دهنده,بلکه خودنیزدردی عمیق تردرخاطره که این نیزدوست نبو نه,آنگونه که من تصور میکردم ,که غم وشادی من باهمه محبتی که نشانم میدادازآن اونیز هست وبسیاری مواقع انسان بخاطرمیاوردکه زمانی که,نیاز نداشت همین دوست چقدر برای اوو از خوبی ها وپندها واندرزهاوارزش ها وباورها میگفت ودردم نیاز دوری را بر باتو بودن وهمراه توغمگین بودن ترجیح دادوچون بپرسی چراچه شدخواهد گفت دراین زمان بهتر بودتنهاباشی تاخود تصمیم درست خودرابگیری !به این بهانه که:شاید که من دردادن پندی وچاره راهی اشتباه کنم واگرچه گاه محبتهای بیش ازحد ممکن است درغم آدمی باعث گرددکه کسی دچار هیجانهای غم وافسردگی وعصبانیت شدیدشودوچاره راهی راازاین غم بتونشان دهدوچونکه ,تراغمگین یا گرفتارمیبینید,میخواهدبه هرگونه هست ترا نجات دهدواین احساس بیش ازحدوخود باختن روحی,از علاقه بیشترمشکل سازمیشودتایاری دهنده که,البته بیشتردرافرادخیلی نزدیک خانواده چنین اتفاقی میافتدامامسلم است درست زمانی انسان بیاری همگان نیازمنداست که گرفتارچیزی شده است پیش یا قبل,ازآن,دوستی فقط لحظاتی سرکردن باهماست وبس اماانسان دوستی راناز داردیاری رامیخواهد که همواره همراه ویاورباشد نه درزمانی که فقط مناسب اوست وخودرادرامان میبینددوست باشدوهمراه ودردیگر مواقع غریبه ای که دوری میکند یا زبان به ایرادگیری میگکشاید یا حتی باعث رنج وئودرد ادمی دردرددرون امروزی مامیشودتایاری دهنده ای بامرام درمقام دوست.<br />____ بگوید با او...از ف.شیدا______<br />آسمان چون تو نبود<br />آسمان همواره<br />در غروب رفتن<br />پا بپای خورشید<br />رفته تا لحظه آخر با او !<br />تا که در بدرقه خویش بگوید با او<br />باز فردا برگرد !<br />____ اسفندماه 1384 ف. شیدا _____<br />خودما گاهی درزمانی که میبینم کسی که دوست نیداریم در موقعیت بدی قرار گرفته است ممکن است بعلت عشق وعلاقه ای ذکه باو داریم حتی دردادن پند واندرز وچاره راه اصرار نیز بورزیم وهمپای او چنان درغم شریک شویم که خود نیز دردل سوز واندوه شدید را اصرار کنیم اما زمانی که می بینیم این شخص به هیچ وجه پند پدیر نیست بهتر آن است که اورا درحالی که هست رها کنیم تا به شیوه خود مشکل خود حل کند حتی اگر عزیزترین ما باشد چراکه گاه هیچ پند واندرزی براینگونه اشخاص اثر نداشته باز براه خویش ادامه میدهند ودراصل انککه بیشتر میسوزد ما هستیم که اینهمه یا عشق ومحبت تلاش میکنیم مشکل اورا حل کنیم وشاد درنهایت نیز خود را ازچشم او بیانداریم بی اینکه درک کند چقدر خود ما بپای او سوختیم وچقدر غصه ی او غم روز وشب ماشد وچه بهتر که نه دیگر باو کاری داشته باشیم نه در شرایطی دیگر تلاش کنیم انسانی را که پند نمیپذیرد با پند خود براه درستی که می بایست برود وقادر بدرک آن نیست هل بدهیم ایمنگونه رفتن نه برای ما سودی دارد نه براستی برای او پسهمان به که بگذاریم خود درنهایت دریابد که اشتباه از چه کسی ست ودلسوز واقعی او چه کسی بود وچرا اینهمه تلاش داشت غم اورا ازبین ببرد چراکه بیشتر اوقات درک نمیکنیم دراین مورد بزرگان نیز میگویند<br />*- آن که پند پذیر نیست ، در حال افتادن در چاله سستی و زبونی<br />وپرچه ما خواهان رنج وزبونی عزیز ودوست وآنشایان خود نیستیم اما گاه مجبوریم این شخص را بحال خود رها سازیم تا خود پند زندگی از زندگی گیرد .<br />_____ خدا یارت , ف.شیدا ______<br />توخود در باور چشمان من دیدی<br />که پر ازاشک واندوهی توان فراسا<br />بدرد وغصه واندوه تو<br />پرپر زدم روزی<br />وتو ...حتی<br />برای دیدن اندوه ورنجِ مانده در قلبم<br />نفهمیدی که گر مهری بدل<br />برتو نباشد بر دل وسینه<br />چرا باید بدینسان<br />در غمت آشفته وخون دل شوم هردم<br />که دریادت<br />ترا غمگین به کُنج خاطر خود<br />باز میبینم<br />نمیدانی<br />وتو هرگز ندانستی که این دل<br />...رنجهایت را<br />بدوش خود کشد هرباره وهربار<br />که تو درغصه ای درسینه آشفتی<br />تواما این نمیدانی<br />ومن دلخسته از گویائی مهرم<br />کنون راهی شدم بر روزگارخود<br />که خود هم دردلم انبار غم بودم<br />ولی در رنج تو همواره ...همراهت<br />تواما این نمیدانی<br />تواما این نمیفهمی<br />...<br />برو دیگر , که من هم<br />خسته از تکرار تکرارم<br />که منهم خود گرفتارم<br />که منهم بیش ازاین<br />تاب وتوانم نیست<br />که دردت را بدل هردم کشم روزی<br />برو دیگر<br />گخ من دلخسته از این بازی تکرار<br />سپردم قلب تو بر روزگار تو<br />خدایم یاورت باشد<br />که دردل در ,دعایم جاودان هستی<br />فرزانه شیدا/ 1388__________<br />در عین حال نیزهرکسی لایقِ,این نیست که,به ماپندواندرز بدهدچراکه هرپند واندرزی هرچقدردرست بایددیدکه,درکجاباید ازآن استفاده کندوچراباید چنین,پندی داده شودوایا جای این پند دراین موقعیت فعلی هست یا خیروآیادرپشت آن براستی مهری نهفته است یااینکه بنوعی سردکردن دل,وروح آدمی راسبب میگردد بیبش ازاینکه یاور راه باشدودرعین حال,هرکسی راه پنددادن رانمیداندواما پندهرکسی راهم نبایدگوش کردوعملی کرده وانجام داد ما باید اول ازشخصیت خود پند دهنده باید اطمینان داشته باشیم واز هدف او دررابطه باخود اگر ازعزیزان ماست که واقعا میدانیم دلسوز ماست میتوانیم لااقل اسوده باشیم بدخواه ما نیست حال اگردرست وبجاعمل نکرده است یابه گونه ای نادرست پند را بمامیدهدمشکل اوست نه شما.درعین حال همیشه نیزانسان دردرجه ی اول,باید بصدق وراستی ویکرنگی فردپنددهنده مطمئن باشدآنگاه,اگردرگوشه ی احساس سرخورده وشکست خورده ای ترادیدوازغمت غمگیمن شدپندراپذیرفت وگرنه بسیاری ازپندواندرزهادر پشت خوددردنیای کنونی بخصوص از کسانی که معلوم نیست چقدرواقعادوست ویارآدمی,هستند ونمیدوانیم که,تاکجای دوستی بامادوست هستند پذیرفتن هرپندی عاقلانه نیست درکل قبول حرف دیگران بدون آگاهی از صحت ان ودانش اینکه ایا به همین شکل که گفته میشود گفته شده است یا درپشت پندی درجایگاهی آیا چیزی بجز پند برای موفقیت آدمی نهفته است یا خیربه خودانسان بستگی داردکه چقدردرزندگی دوستان واطرافیان خودرامیشناسدوتاچه حدمعنای پندهارادرک میکندودرعین حال بسیارند پندهائی که درجای نادرست بکاررفته ونتیجه ای درست معکوس برای مادارندومیبایست دراینگونه مواردکاملا هشیار باشیمبخصوص که هیچکس بحدماشکل مشکل وگرفتاری مارانمیداندوممکن است خوداوهم,ازماجرادرست برداشت نکرده باشدوپند واندرزی بدهدکه باگوش دادن به,آن بیشترانسان دچار مشکل شود<br />______ اتفاق _____<br />افتاد<br />آنسان که برگ<br />- آن اتفاق زرد -<br />می افتد<br />افتاد<br />آنسان که مرگ<br />- آن اتفاق سرد -<br />می افتد<br />اما<br />او سبز بود و گرم که<br />افتاد<br />_______ « قیصر امین پور » _______<br />درواقع هدف ازگفتن اینهمه سخن این بود که بگوریک گاهی,نشنیدن پندی ازفردی که به صداقت اوشک دارم بهترازشنیدن آن است چراکه ممکن است بدتر مشکل ساز شودومیبایست,این رانیزیادبگیریم که پندهاواندرزهاراازهرکه هست به شکل درست,بیاموزیم وجای آنرانیز بدانیم تاخودنیزدچار همین اشتباه نشویم که نابجاپندی بدهیم,که بیشترخطاست بخصوص اگربدرستی مفهومم آنرانیزدرک نکرده باشیم و.درعین حال,درهمه جاهر پندواندرزی عملی نیست وبایدجائی آنرابکار ببریم که براستی دردی دواشودوبه چاهی نیافتیم که چاله قبلیِ,آن بهتر بامامیساخت تااینگونه درعمق خیانت وبدی دوستی نارفیق ,اندرزی رابپذیریم که بدترمشکل سازآدمی میشودوهدف این است که بگویم خودِ« پند واندرز» هرگزدرجای خود بدنیست این گوینده ی آن است که,میبایست صداقت ودوستی ومحبت اوراحتما به مرحله ی امتحان گذاشته باشیم ومطمئن باشیم که,اوبراستی بفکر صلاح وپیشرفت وشادی ماست<br /><br />_______اگر دل دلیل است « قیصر امین پور »______<br />سراپا اگر زرد پژمرده ایم<br />ولی دل به پاییز نسپرده ایم<br />چو گلدان خالی ، لب پنجره<br />پر از خاطرات ترک خورده ایم<br />اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم<br />اگر خون دل بود ، ما خورده ایم<br />اگر دل دلیل است ، آورده ایم<br />اگر داغ شرط است ، ما برده ایم<br />اگر دشنه ی دشمنان ، گردنیم !<br />اگر خنجر دوستان ، گرده ایم !<br />گواهی بخواهید ، اینک گواه :<br />همین زخمهایی که نشمرده ایم !<br />دلی سربلند و سری سر به زیر<br />از این دست عمری به سر برده ایم<br />________ « قیصر امین پور » ________<br />بسیاری مواقع پند واندرزی چنان میتوانددرزندگی آسیب زننده باشندکه ندانستن آن درآنزمان به صلاح آدمیست چراکه,ازسوی کسی یاکسانی بمامیرسد که بیش ازایستادن ماامید زمین خوردن مارا دردل دارند لذادرمواقعی که دردودلی دارید اگربه,کسی هم گفتید تابع صدردصدافکارواندیشه ی او نباشیدوهمواره دردرستی عملکردخوددرانجام پند مطمئن شویدومصلحت وصلاح خویش راباموقعیت خویش هماهنگ کنید.زیراکه بسیارندزیباترین چیزهاکه,اگربد بکارگرفته شودفاجعه می افریند پس به چاه هرکسی نیافتیدونصیحت ومحبت هرکسی رانیزپذیرا نباشیدلااقل نه پیش ازاینکه کامل اورابشناسید ودرعین حال تحت تاثیر دیگران نیزنباشیدکه آنگاه مداوم برای ماتولید اشکال,خواهدنمود.باید اینرانیزبخاطرداشت هیچکس صلاح مارادرزندگی مابهترازخود مانمیداندچراکه هیچکس ازتمامی چون وچراوتمامی زوایای زندگی ماباخبرنیست که چاره ساز واقعی مادرزندگی باش پندواندرزرا بایدشنید وبکار برد وآدمی میبایست نیز پند پذیرباشدامابموقع وبجاوبا توجه وآگاهی ازنتیجه ی آن لذادردادن پندواندرزوهمچنین گرفتن پندواندرزهانیز می بایست هشیاربودوبجاوبموقع ازآن بهره گرفت تابراستی قادرباشد کمکی درراه زندگی برای ماباشد که بی شک هیچ پندی بدنیست اگردرست معناوتفسیر شودودرست بکارگرفته شود<br />*- پر حرفی در هنگام اندرز ، از اثر آن می کاهد .*اُردبزرگ<br />*- اندرز جوان باید کوتاه ، تازه و داستان وار باشد .*اُردبزرگ<br />*- فراموش نشدنی ترین,اندرزهاآنهایست که اندوهی فراوان برای بدست آوردنشان کشیده ایم.*اُردبزرگ<br />*- اندرز پیران،بیشتر زمان هامملوازخون ودرداست که بدبختانه جوان,از فهم آن ناتوان است.*اُردبزرگ<br />*- صدهاراه برای پندواندرزدادن وجوددارداما بیشتربدترین گونه,آن ،که همان رو راست پند گفتن است را برمی گزینیم.*اُردبزرگ<br />*- آن که پند پذیرنیست ،درحال افتادن درچاله سستی وزبونی است.*اُردبزرگ<br />●پایان فرگرد پندواندرز● به قلم:فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-4707839273596988392010-02-07T08:39:00.000-08:002010-03-24T11:45:38.786-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *دوستی*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />●بعُد سوم آرمان نامه اُردبزرگ<br />● فرگرددوستی ●<br />____از خدا صدا نمیرسد___<br />ای ستاره ها که ازجهان دور<br />چشمتان به چشم بی فروغ ماست<br />نامی از زمین و از بشر شنیده اید<br />درمیان آبی زلال آسمان<br />موج دود و خون و آتشی ندیده اید<br />این غبار محنتی که در دل فضاست<br />این دیار وحشتی که در فضا رهاست<br />این سرای ظلمتی که آشیان ماست<br />در پی تباهی شماست<br />گوشتان اگر به ناله من آشناست<br />از سفینه ای که می رود به سوی ماه<br />از مسافری که میرسد ز گرد را ه<br />از زمین فتنه گر حذر کنید<br />پای این بشر اگر به آسمان رسد<br />روزگارتان چو روزگار ما سیاست<br />ای ستاره ای که پیش دیده منی<br />باورت نمیشود که در زمین<br />هرکجا به هر که میرسی<br />خنجری میان پشت خود نهفته است<br />پشت هر شکوفه تبسمی<br />خار جانگزای حیله ای شکفته است<br />آنکه با تو میزند صلای مهر<br />جز ب فکر غارت دل تو نیست<br />گر چراغ روشنی به راه تست<br />چشم گرگ جاودان گرسنه ای است<br />ای ستاره ما سلام مان بهانه است<br />عشقمان دروغ جاودانه است<br />در زمین زبان حق بریده اند<br />حق زبان تازیانه است<br />وانکه با تو صادقانه درد دل کند<br />های های گریه شبانه است<br />ای ستاره باورت نمی شود<br />درمیان باغ بی ترانه زمین<br />ساقه های سبز آشتی شکسته است<br />لاله های سرخ دوستی فسرده است<br />غنچه های نورس امید<br />لب به خنده وانکرده مرده است<br />پرچم بلند سرو راستی<br />سر به خاک غم سپرده است<br />ای ستاره باورت نمیشود<br />آن سپیده دم که با صفا و ناز<br />در فضای بی کرانه می دمید<br />دیگر از زمین رمیده است<br />این سپیده ها سپیده نیست<br />رنگ چهره زمین پریده است<br />آن شقایق شفق که میشکفت<br />عصر ها میان موج نور<br />دامن از زمین کشیده است<br />سرخی و کبودی افق<br />قلب مردم به خاک و خون تپیده است<br />دود و آتش به آسمان رسیده است<br />ابرهای روشنی که چون حریر<br />بستر عروس ماه بود<br />پنبه های داغ های کهنه است<br />ای ستاره ای ستاره غریب<br />از بشر مگوی و از زمین مپرس<br />زیر نعره گلوله های آتشین<br />از صفای گونه های آتشین مپرس<br />زیر سیلی شکنجه های دردنک<br />از زوال چهره های نازنین مپرس<br />پیش چشم کودکان بی پناه<br />از نگاه مادران شرمگین مپرس<br />در جهنمی که از جهان جداست<br />در جهنمی که پیش دیده خداست<br />از لهیب کوره ها و کوه نعش ها<br />از غریو زنده ها میان شعله ها<br />بیش از این مپرس<br />بیش از این مپرس<br />ای ستاره ای ستاره غریب<br />ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم<br />پس چرا به داد ما نمیرسد<br />ما صدای گریه مان به آسمان رسید<br />از خدا چرا صدا نمیرسد<br />بگذریم ازین ترانه های درد<br />بگذریم ازین فسانه های تلخ<br />بگذر از من ای ستاره شب گذشت<br />قصه سیاه مردم زمین<br />بسته راه خواب ناز تو<br />میگریزد از فغان سرد من<br />گوش از ترانه بی نیاز تو<br />ای که دست من به دامنت نمی رسد<br />اشک من به دامن تو میچکد<br />با نسیم دلکش سحر<br />چشم خسته تو بسته میشود<br />بی تو در حصار این شب سیاه<br />عقده های گریه شبانه ام<br />بر گلو شکسته میشود<br />شب به خیر<br />____ فریدون مشیری_____<br />*- آنکه,همراه,است و یاور،هر نفس اش بهایی بی انتهادارد.*اُرد بزرگ<br />بر مبنای آنچه که,درمورددوستی از*اُرد بزرگ* خوانید, «دوست»کسی ست که,درزندگی مامیتواند بهترین یاورزندگی ماباشدودر بیشترین موقعیتهای زندگی,درکنارمابوده,وهمراه وهمدل ماگردد ودوستی که,تااین حدازخودگذشتگی ومحبت به,ماداشته باشدوهمواره,درتمامی لحظات زندگی سایه بسایه باماگام برداردکسی,است که میتوان بااعتمادکامل برهرنفس اوبهائی دادوارج وارزش اورا نیزدانست که,البته,دردنیای کنونی کمترمیتوان دوست واقعی پیدانمود که تااین حددردوستی ها ازخودگذشتگی داشته باشدومقام,دوستی , معرفت ومرام دوستی راهم,بدرستی پاس بداردوبرمهرومحبت آدمی به گونه ای درست جوابگوباشد.<br />_____ نارفیق ______<br />دوش اشکی به نگه آمد وبر چهره چکید<br />کس در آن خلوت غم اشک منه خسته ندید<br />هر زمان با دل خود گفتم ومیگویم باز<br />مشو با هرکه ز ره آمده همصحبت راز<br />تا به کی در کف پای دگران دل بنهی<br />تا به کی ساده دل و بی خرد وخام وتهی<br />کی بخود آمده خود را بدهی ارج و بها<br />همچو یک بنده وارسته آن یکّه خدا<br />تا بکی هر که ز ره آمد , باشد غم تو<br />او که گوید شده همراه تو وهمدم تو<br />زهر اندوه به جان دادی و همراه شدی<br />ز شکستن به رهش دیر تو آگاه شدی<br />بی خرد اینهمه سرخوردن از این دهر بس است<br />نارفیقی که ترا میدهد این زهر بس است<br />جز خدا یار دگر هم نشود هم سخنم<br />آن خدا یاور فرزانه ءشیدا که : منم<br />● شنبه 2 دی1385 سروده ی : فرزانه شیدا ●<br />ومعمولا امروزه درجائی که بنفع ایشان نباشدبراحتی کنار کشیده وتمامی آنچه را,که پایه ریزی شده بودبرهم میریزنددنیای امروز,برای,آدمی نه تنها سرشارازمشکلالت فراوان وفشارهای مداوم بوده است که,انسان برانسان نیزمشکلی شده,است ودرهرگوشه ای بنوعی,ازمردم خصوصیاتی راشاهدهستیم که پیوندهای دوستی رابرهم,ریخته وثبات دوستی هاراکم میکندودرعین حال آدمی رابرآن میداردکه بانداشتن دوست قانع باشدودنیای خودراباکسی تقسیم نکندبخصوص که شکل دوستی هاهم چون گذشته نیست کمترکسی براستی بعنوان همدلی ویاری وصمیمیت به,انسان نزدیک میگردد بی آنکه,درنهادخوددرفکری به,سودخودنباشدوکمترانسانی باپاکی دل,وقلبی صاف میتوان یافت که قدردوستی ومحبت آدمی رابداندودرقبال معرفت وعلاقه ومحبتی که باونشان میدهیددرجائی وگوشه ای وزمانی زهرنامردمی ونارفیقی,رابه,انسان نچشاند<br />● کلامی در کلامی چند.... ●<br />...کلامی در کلامی چند....<br />بصد هاواژه ی پر رنگ<br />نوشتم ازدلم شبها<br />برای دل گهی تنها<br />که سرشارم<br /> که لبریزم<br />دلم گه سبز و گه آبی<br />به گاهی<br />رنگِ مظلومِ غروبی بود<br />و یایک رنگ مهتابی<br />ندیدامادلم<br />در روشنائی ها<br />به تابش های خورشیدی<br />نگاهی را ،<br />که قلبی را ببیند باز<br />سرود زندگی این شد<br />که من در من<br />و تو در خود<br />و ما دور از هم وُ<br />دلخسته از هر چیز<br />گهی از روبروی هم<br />گهی حتی کنار هم<br />فقط یک رهگذر باشیم<br />میان کوچه ای<br />یا در خیابانی<br />که تنها طی شود<br />از روی اجباری<br />....<br />به رسم آن صداقتها<br />رسیده وقت آن<br />تا رک بگوید<br />قلب ما با هم<br />که "بودن "<br />«جرم انسان» نیست<br />چگونه بودنی هم نیز<br />و میدانم و میدانی<br />که گر راهی دگر<br />دراین رهت می بود<br />تو شاید یک قدم حتی<br />در این کوچه نمی رفتی<br />گذارت هم نمی افتاد<br />بر اینجائی<br />که شایدبوده ای امروز<br />به دلتنگی<br />ومنهم چون توراهی را<br />فقط...فقط رفتم<br />درون آشفته<br />با احساس گنگی<br />مانده بی پاسخ<br />... نمیدانم<br />...ولی نه...<br />خوب میدانم<br />که من یاتو<br />به سودائی دگر<br />در زندگی بودیم<br />و اینجائی که اکنون<br />جای پای ما در آن مانده<br />گذار از<br />کوچه های تلخ دلتنگی ست<br />و حتی گفتن از<br />دلگفته ها هم<br />رسم خود دارد...<br />و آسان نیست<br />تو میدانی چه میگویم<br />که عادت کرده دلهامان<br />به اینگونه سخن گفتن<br />تو اما خوب میدانی<br />چه میگویم<br />دلم تنگ است...<br />و میبنم که دلتنگی!...<br />میدانم که<br />غمگین مانده بر جا<br />هر چه احساس است<br />و من سرشارولبریزم<br />و حتی تو<br />چو من لبریز و سرشاری<br />چه باید کرد<br />دگر رنگ دل ما را<br />نمی بیند کسی<br />در اوج دلتنگی<br />چه باید کرد<br />که آخر دل نمیرد<br />در تب ابهام<br />که خود هم هاج و واجِ<br />رنگ دل هستیم<br />و خود هم مانده در حیرت<br />و مبهوتیم<br />که آخر در درون ما<br />چه احساسیت<br />و آخر از چه رو<br />اینگونه دلتنگیم<br />گناه از کیست<br />که دل هرگز نمی خواهد<br />چنین خودرا ببیند<br />غرقه در ابهام....<br />...و میدانم که قلب ما<br />فقط قلبی پراحساس است<br />ودل غمگین شود آندم<br />که احساسش<br />ازآنِ سینه ی خود<br />نیست<br />و یا آ نکه<br />ترازویش<br />برابر نیست<br />و درمانده میان<br />باوروتردید های<br />تازه ی<br />امروز و دیروزی<br />و این سر درگمی ها<br />چیست<br />گل دلها چرا<br />اینگونه گریان است<br />دلیلش چیست ؟<br />... ترازویش برابر نیست !<br />● 9 اردیبهشت 1385 / فرزانه شیدا●<br />دراین روزگارشایدعلت فشارهای زندگیست وفشارهای مالی یادورنگی هادرونی که,انسانی,انسانی را بدوستی برمیپریندامادرنهان,هزاران نقشه وبرنامه,وسودرادردوستی ودوستی های خودبرای خودبرنامه ریزی کرده است این است,که نمیتوان خاطرجمع بودکه,آنکسی که برای دوستی باانسان پاپیش میگذاردوبه آدمی نزدیک میشودآیادرپشت چهره ی دوست خیالاتی داردیاخیر!آیاازروی احساس دوستی ومحبت به انسان نزدیک شده است یادرپشت این چهره حسادتی یاشکلی,ازدشمنی یانفع ووسدی وجودداردکه,دوست شدن و نزدیک شدن راخطرناک میکندوگاه لطف ومحبتی بیش,ازحدنیز میبینید که درنهایت ضربه ای مهلک بر شماواردمیکندازکسی که حتی قسم میخورد,دردوستی باشمادل خویش راگذاشته است وانقدردوستتان داردکه دل,دیدن خاری رابه,انگشت شمانداردومتاسفانه شکل دوستی هاکمترصادقانه وبدون بهانه است وهمگان برای نفع شخصی خودکسی,رابدوستی برمیگزینندومرورزمانی کوتاه نیزباگذرچندباری,دیدن ثابت میکندکه,این شخص ازدوستی,خودباشماچه میخواهدویاهربار تقاضائی داردیااینکه شمامیتوانیدبسیاری,ازکارهائی راکه,اونمیتواند برایش انجام دهیدیااینکه نیازبه چیزی داردکه شمادراختیارداریدواو نداردیادربعضی مواقع بدین شکل است که,پاتوقی پیداکرده,که,هربارخسته است آنگاه,وقت خودراباپذیرائی کامل درآن,سرکندووجودشمابیشتر نوغی گارسونبودن برای ایشان است تادوست بودن,و,شکست این نوع دوستی هابرای کسی که,درزندگی,دوستی ومحبت رابه همان شکل دوستی ومحبت میبیندآنقدراثرگزارغمکنانه,وشکننده میشودکه روح وروان وذهن واندیشه ودل,زخمی همیشگی,روزگارمیشودومن خودیکی,ازاین,افرادبوده ام که همواره دوستیهایم دلکشکستگی دائمی قلبم شد .<br />____ با من بگو _____<br />با من بگو<br />ای شب نشین بیدار دل<br />اکنون که در<br />کوچـه های خالی شب<br />،، نسیم سردزمستان،،<br />عابری تنهاست...<br />اینک که ستاره وماه<br />از میان ابرهای دلتنگی<br />که فروغشان را<br />به یغما برده است<br />گه بگاه<br />نگاه مهربان خویش<br />برزمین می دوزد<br />ازمیان مه وابر!!!<br />وآبهای جاری<br />جویبارهای تاریک<br />در زیر یخ<br />ترانه ی<br />رفتن ورسیدن را<br />به ترنم نشسته اسـت<br />تو در پشت پنـجره ی<br />اتاق تنهائیت<br />چه میکنی؟!<br />آیادیوا رهای ضخیمِ<br /> خانه های غریب<br />ایستاده درکنارهـم<br />میتواندفاصله ی تو<br />با دلها باشـد؟!<br />پیوند عاطفه های زلال<br />...آیا....<br />دیوارها را<br />به تسلیم کشیده اند؟!<br />یا این دلهاست درحصار<br />در حصـاره ی خودفرو رفتن؟!<br />... بامن بگو...<br />که تنهادسـتهای رسـیده بر هم<br />قـدرت پیوستن دارنـد؟!<br />...آه...مگو جـدائی<br />دستهای تنها<br />در پشـت دیوارها<br />گلهای پیوند را<br />فسرده دیده است!!!<br />که دسـت دل<br />دیوارها را نیز<br />به تمسخر خواهد کشـید<br />اگر درکوچه های خیال<br />،،افکار عاشـقانه،،<br />در کوچه های شـهر<br />غـزلخوان شـبانه ها<br />گردند<br />و پیوند را<br />ترانه کنند!!<br />" فاصله "<br />سخنی بیش نیست<br />در قلب عاشقی<br />بایدعاشـق بود<br />که رازهمدلی ها را<br />در شبهای تنهائی<br />دانسته...روح را<br />همدم دلدار دید!<br />که حتی عاشقان جدا<br />ز یکدیگر نیز<br />در احساس خویش ...<br />همواره باهمند<br />هـمواره باهـم!!!<br />وروح را در عــشق<br />جـدائی از<br />عاشـق نیسـت<br />___ ف.شیدا زمستان۱۳۶۷ -اسُلو /نروژ ____<br />امروزه کمتربه دوستی واقعی ایمان دارم وکمتر کسی رابدوستی میپذیرم وحتی مدتهاست کسی را بنام دوست صمیمی خود نمیتوانم بخودوزندگیم راه دهم چراکه همواره ضربات پیاپی دوستیهاگریبان گیر من واحساس وزندگیم شدتابحدی که باور شکل بعضی ازاینهمه محبتها که براستی دردل جاگرفته بود بادیدن اینهمه نامردمی هاهنوز که هنوزه برایم شگفتی برجای نهاده است که چگونه آدمی میتواند درمقام آدمی اینگونه,آدمی باشدوردنهادودرون ووجدان خودبراستی خودراچگونه میبیند که بی هیچ انسانیتی ,محبت ودوستی ومهرآدمی رابخودببازی میگیردوبدون کمترین وجدانی فقط به فقط قصد سود بردن وبهره برداری ازنام باارزش ومقدس دوستی راداردوچگونه چنین انسانی باخودزندگی میکند وقتی تااینحددررذالت روح سرمیکندودیگران راتنهاوسیله ای برای ردشدن خودازموانع زندگی خویش میپندارد وآیا براستی معنی محبت وعشق ودوستی درچنین انسان هائی معنائی هم داردشک دارم چنین باشد کخ کسی که تااینحدروح خودرابه سیاهی میکشدکه توان اینراداشته باشدکه کسی که,انقدر نامردمی براوآسان باشدکه حتی بازندگی,دیگران,درنام,دوستی بازی کندخودنام انسان براو لایق باشد ..گوئی دیگرکسی دردنیانیست که,بتوانیم اورابادل وجان یکی بدانیم وخودرادراو پیدا کنیم چه درمقام دوستی هاچه در دلبستگیها .<br />____ همواره تویی , فریدون مشیری » ____<br />شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی<br />آوای تو می خواندم از لایتناهی<br />آوای تو می آردم از شوق به پرواز<br />شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی<br />امواج نوای تو به من می رسد از دور<br />دریایی و من تشنه مهر تو چو ماهی<br />وین شعله که با هر نفسم می جهد از جان<br />خوش می دهد از گرمی این شوق گواهی<br />دیدار تو گر صبح ابد هم دهدم دست<br />من سرخوشم از لذت این چشم به راهی<br />ای عشق تو را دارم و دارای جهانم<br />همواره تویی هرچه تو گویی و تو خواهی<br />___ سروده ی : فریدون مشیری » ______<br />متاسفانه بسیارنددرروزگارامروزانسانهائی که تنهازاده شده اند برای اینکه,روح وروان وزندگی دیگران,راباخصلتهای بدی چون حسادت ,دوروئی, بدگوئی,ایرادگیری ,خودبینیو...به راهی بکشند,که انسان تاعمردارد,نامِ دوست ودوستی,رابکناری بیاندازدوقلب پاک خودرادرسیاهی رنجی ببیند ودرزخمی که هرگزالتیایم نمی پذیردوانسان رابه خلوت خویش کشیده برآن میداردکه حتی ازخیر داشتن انسانهای خوب درپیرامون خودنیزپرهیز کندمبادا پشت چهره ای مهربان روباه وگرگی نهفته باشدکه بازحیله ای درسرداردوتکه پاره کردن قلب تووازپاافتادن روح وجسم وجان تو هدف دشمنانه ی اوست واین بسیاردردناک است که درامروزه ی روزگارانسان نتواند به,احدی,اعتمادکندکه,این خود ضعف بزرگی دریک,درزندگی وجامعه, به حساب میآید تابسیاری,ازکارها که میبایست به یاری وهمکاری انجام شودانسان بعلت اینکه نمیتوانداعتمادکندبه تنهائی آنراانجام داده وزمان بیشتری را ببرد تاانسان درکاری به نتیجه برسدچراکه,درهمه چیزیک دست صدائی نداردوهمگان باید یاری ویاوری کنندتاانسان بتواندبه,اهدافی مثبت ودرست برسد کاری انجام شود چیزی پیشرفت کند , مشکلی حل شودوجامعه ای نیزازسود کارهای انجام شده استفاده ی بهینه ببرند.<br />___ فرشته یا شیطان ,از :« پیمان آزاد »_______<br />هیأت تو به گونه ایست<br />که نمی دانم<br />فرشته ای یا شیطان ؟<br />به مواخذه در من می نگری<br />که چرا به گونه ی دیگری ؟<br />فریاد خوان<br />محک همه پلیدیهایی<br />از دوزخ می ایی<br />تو را با زیبایی چه کار !<br />به مرگت ناخرسندم<br />به روشنیت دلبسته ام<br />که روزی زندان خودباختگی را واگذاری<br />و عاشقانه<br />دل به انسان سپاری<br />____از :« پیمان آزاد »____<br />در گذشته دوستی هانیزثباتی بیشترداشت واگردقت کنیم آنان که,ازسالهای دوربا یکدیگردوست هستندهمچنان نیزاین دوست ها راحفظ کرده اند.امامتاسفانه درکناررشد سریع جامعه,ودنیاکه آدمی را درتنگناهای بسیاری قرارداده است ,گوئی همزمان باپیشرفت تکنولوژی روح ساده ی آدمی رو به قهقرامیرودومیل به تنهائی ودرخودبودن درآدمیان افزوده,میگرددوبدنیست بخوانیم,از سخنان دیگر بزرگان :<br />"انگلستان، اثر نیکوس کازانزاکیس:<br />* اگر,آنگاه که,همه,سرهابه,بادمیروندوهمه نگاههای تقصیرخیره تورامی نگرند،بتوانی سرخودنگه داری.<br />*-اگر,آنگاه,که همه باتردیدتورانظاره می کنند،بتوانی به,اعتمادخودعمل کنی ودرعین حال به تردیدهانیز بها دهی.<br />* -اگربتوانی,منتظر بمانی،اماازانتظارکشیدن کسل نگردی.<br />* -اگربتوانی,آنگاه,که درباره ات دروغ می گویند،خودتن به,دروغ گفتن نیالایی,وآنگاه,که,برتو تنفرمی ورزند،راه برتنفر ببندی,ودرعین حال مغرورنباشی که چقدرخوب وعاقلی<br />* -اگربتوانی رویا ببینی ولی رویاهاراارباب خودنسازی.<br />*- اگربتوانی بیندیشی،ولی«صرف اندیشیدن »رامقصودخودقرارندهی….<br />* -اگر نه,دشمنانت بتوانندتورابیازارندونه دوستانت.<br />* -اگرهمه مردم برایت مهم باشند ولی نه ازاندازه بیرون.<br />* -اگربتوانی هردقیقه بازگشت ناپذیررا،بادویدن مسافتی شصت ثانیه ای پر کنی.<br />"زمین ازآن توست باهرچه که درآن است"<br />وـ مهمترازهمه ـ فرزندم!به تو می توان گفت: "مرد! "<br />ــــــــ « انگلستان، اثر نیکوس کازانزاکیس» ــــ<br />در فرگردهای پیشین نیزگفتیم که فشارزندگی ومشکلات روزمره ساعات زمان زندگی ماراآنقدرازما گرفته است که زندگی درخانه وبیرون تنهاتبدیل شده است به کاروکاروکارخاطرم هست که درفیلم طنز« شیرفروش,به بازیگری «نورمن ویزدُم» که درسینماهای ایران پخش میشدمیگفت :درکارخانه ما فقط سه قانون داریم:اول کار بعد پرکاری دوم کاربعد پرکاری وسوم کاروبعد پرکاری درآنزمان به این طنز خندیدم واین قانون رابرای کارگران آن کارخانه ناعادلانه تصورکردم,امابامروزکه نگاه میکنم , میبینم هریک ازم درروزگارامروزدچار طنزدیروز شده ایم ومشغله و کاروپرکاری انقدر گریبان هریک ازمارادرزندگی گرفته است کهدیگر طنز واقعی زندگیماست وبراستی درآن زندگی میکنیم وفیلمی نیست مه شکل زندگی هریک ازمااست ,وقتی به زمان درخانه بودن خودنگاه, کنیم میبینیم اگرازدرمحل کاربیرون آمده ایم تارسیدن به خانه هزارکار رامی بایست انجام میدادیم ووقتی به خانه رسیدیم هزار گونه کاردیگر انتظارمان رامیکشد ولی لااقل هم تعطیلاتی که,درخارج ازکشور وجودداردوچنانچه ازآن د طی سال,استفاده نکنیم به,تعطیلات اجباری مبدل میشودوخودایشان کارمند وگارگر راموظفند به تعطیلات بفرستندلااقل,اینوسط بااستراحتی درخانه ومسافرتی, ودورشدن ازمحیط کاروحتی درزمانِ نیاز,داشتن اجازه برای گرفتن مرخصی هائی که بی چون وچرامیپذیرندحتی اگربگوئی به زمان استراحت نیازدارم نیز آنرا میپذیرند چون میدانند بی شک نیازمند آن است که چنین تقاضائی را نیز میکند وراستگوئی وصداقت فی مالبین مشکلات پرسیدن ها را کم میکند مگر بدوستی بپرسند آیا مشکلی پیش آمده یاخیز همه وهمه باز بسیاری از نیازهای انسان را جوابگو میشود که لااقل ایسنهمه مشغله کار وپرکاری درجائی التیام بگیرد وانسان نفسی بکشد چیزی که درایران حتی شخص بخود اجازه انرا نمیدهد یعنی استراحت کردن وکمی فراغت داشتن از مشغله ی زندگی وکار وفشارهائی که خواهی نخواهی درزندگی همگان هست وانقدر ادامه میدهد تاازپاافتاده وسرانجام به نتیجه ای نامساعد برسد که دکنردرکل یابرای اواستراحت مطلق صادرکند یا ازکارافتادگی که من خود باوجود داشتن تمام این امکانات براثر فشار بیش ازحدی که بخودطبق عادت پرکاربودن خود, وارد کردم بارها استراحت مطلق گرفته وسرانجام نیزبه بازنشستگی زودرسی کشیده شدکه فکرآنهم به این زودی درخاطرم نمیگنجیدوامروز که فکر میکنم میبینم بسیاراولتیماتوم,ازدکترخودگرفتم که کمی آرام بگیر کمتربخودفشاربیاور وبیادمیاوردم که,ومیتوانستم بسیارمواقع خودم این زمان,استراحت راازدکترخودتقاضاکنم ومرخصی خودراازطرق دکتر به محل کارارسال دارم,امانکرده,وبه,ادامه وادامه,وکاروپرکاری آنقدرادامه دادم,تاامروز ببینم که قادربه,انجام یک سری کارهادیگر نیستم,که,کارهائی بسیارعادی ومعمولیست ومن زودترازهمگان خسته میشوم ولی,وقتی چنین,امکاناتی راحتی خودبرای خودمیتوانیم فراهم کنیم,چراازخوددریغ میکنیم که سرانجانم آن این باشد که باخودبه,افسوس بنشینیم پس تلاش کن به آنچه میخواهی برسی اما درحد توان خود تلاش کن نهبیش ازآنکه قدرت جسمانی توازتو گرفته شود.کاروزحمت ورسیدن به,آمال,درست! اماسلامتی نقطه ی اولیه شروع هرکاریست تارسیدن به آمال رانیزساده ترکندومابیش ازهرچیزاول بایددرآرامش جسم وتن وخاطرودرجانی سالم باشیم,تابقدرت,یک فکربازواندیشه ای توانا,توانائیهای خودرابکاربگیریم,واززندگی بهره,درست ببریم,وهمه وهمه,اینگونه تفکرهابه,انسان توان,آنرا میدهدکه خستگی ها وفشارهای ناشی,ازکاررالااقل کمی,ازتن بیرون کنیم وبایدگفت اول,ازهرکس پس ازخدابایدخودباخوددوست باشیم,وبرخود,مهرودوستی,داشته باشیم,وپس ازآن بی شک قادریم دوستان دیگران هم باشیم,ودرکنارهم زندگی خوبی راداشته باشیم<br />تنها تو می مانی ، از: «قیصر امین پور »<br />دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد<br />مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد<br />ای عشق از آتش اصل و نسب داری<br />از تیره ی دودی ، از دودمان باد<br />آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر<br />از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد<br />هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران<br />هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد<br />هفتاد پشت ما از نسل غم بودند<br />ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد<br />از خاک ما در باد ، بوی تو می آید<br />تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد<br />____ شاعر : « قیصر امین پور » ______<br />امادررابطه با دوستی ها فرق اینگونه تعطیلی هاومرخصی هادر روزگارامروزی با دیگرزمان دراین است که انسان امروزی جزدرتعطیلات همگانی,کمتر میتوان فرصتی را یافت که بدیداردوستی رفته وکسی رابه خانه دعوت کنیم,چون زمان مرخصی شماممکن است همزمان بامرخصی اونباشدیااوحتی تعطیلات رسمی راازمرخصی خوداستفاده نکرده باشدوبرای وقت دیگریابهتری زمان مرخصی هاهفتگی خودراکنار گذاشته است یااینکه یکی مسافرت رفته باشدوبازبگونه ای این شکل زندگی همه راازهم دورمیکند شایددرایران تابدین حددور شدنهای اجباری وجودنداشته باشد وعلت آن ازسوئی مشکلات اقتصادی مردم باشدامالااقل روابط خانوادگی باآشنایان نزدیک برای یکساعتی ودوساعتی ونیمه روزی همچنان در جریان,است که این شکل از روابط خانوادگی درخانواده های اروپائی هم وجود داردونهایت شنبه یکشنبه تعطیلات رابهم سرمیزنند اماچیزی که بیش ازهمه دراین سالها توجه مراجلب کرده است این است که مردم اروپا باوجود اینکه همان 8 ساعت کاررادرزندگی دارند وکمابیش مشکلات اقتصادی هم با گرانی وبالا بودن نرخ ها کشورها ووام هاوسودهایی بابهره ی بالای بانکهاهمان فشاریست که درایران موجوداست اماپس از کاربرخلاف بیشترما مهاجرین ,ازهر کشوری که هستیم,انرژی بیشتری دارندتاما. دوستی داشتم در محل کارکه خانمی بودبا جثه ای ظریف ودربخش بسته بندی کارمیکرد وآنچه که بسته بندی میکرددرایران کارمردی تنومند وقویست امااوپس ازکار تازه هزارکار دیگر را انجام میدادوباتنهادخترش به ماهیگیری ودوچرخه سواری وهمزمان بافصل اسکی و...کارهای متنوعی میپرداخت که خوب درهوای تابستانی اینجاکه تازه ساعت 11ونیم شب افتاب غروب میکند زومستانی که ساعت 2.ونیم 3 بعد ازظهر آفتاب پاوین میرودبی هیچ تفاوتی برای اوپس ازکار,زمان رفتن به دیداردوستان ,درگردهم آئی های که,در کلوبهای متعدد وانجمنهاودرعین حال برنامه های مدرسه ازجمله حضوردردعوتهای خانه ومدرسه ودیگر برنامه مدارس همزمان بادیگر والدین ویابه ماهیگیری وسرگرمیهای, دیگر میپرداخت وفرد صبح مجددباهمان انرژی به سر کارآمده دوبرابر یک مردکار میکردودربسته بندی وسائلی بزرگ وسنگین حتی" آخ" نیزنمیگفت واینگونه برنامه ها برای ایشان درخارج ازمحیط کارچیزی معمولی است اماوقتی که ما به منزل می امدیدم ,انقدر گرفتار کارهای خانه وبچه وخریدوغیره وقتمان پربودکه خسته ترازآن بودیم که حالا به برنامه ی خانه ومدرسه برویم اماچون موظف بودیم به خستگی تمام حضورپیدا میکردیم اما مانگونه که درفرگردهای پیشین نیز گفتم حتی اینگونه برنامه هائی که درمدارس گذاشته میشودیکنوع حالت گردهمآئی والدین هموراه باصرف قهوه وچای وکیک وشیرینی است .ومن درمیان والدین , کمترکسی را اینهمه چون خودیا همسرم خسته میدیدم وگاه فکرمیکنم ایشان باهمین برنامه های متنوع بازهم دوستیهاوروابط اجتماعی خودراحفظ کرده اند ودربرنامه فرزندانم بادوستان ایشان نیزمیبینم زندگی به روال عادی دراینجابرای همه میگذرددیدار والدین ودوستیهابرقراراست وکمتر گله وشکایتی ازدورنگیهادرمیان این دوستیها دیده میشود گاه فکر میکنم شایدعلت این باشد که ایشان اززمان تولدتازمان مرگ هرگزبه شکل ایران وایرانی فشارهای داری ونداری ومشکلات شدیداقتصادی را تجربه نکرده اند ویادهم نگرفته اندکه حتی بدانند چگونه میشودکم داشت ویانداشت ویا گرفتار بود یا مشکلاتی نطظیر مشکلات ما را درذهن خویش نیز نمیدیدند چه برسد که آنرازندگی کرده باشندوزن ومرد 50ساله به بالای ایشان درتابستان با دوچرخه به خریدمیرود وانرژی شگفقت انگیزی درپیر وجوان میبینم آنهم درتمامی سنین بازفکر میکنم خوب ایشان به ورزش به تفریح بکاروهمه ی آنچه در ندگی لازمه ی تنی سالم است وروحی شاداب بموقع میرسند درنتیجه درپیری نیزشاداب ترازمابا زندگی روبرومیشوند وبااینکه تعدادمجردها وطلاق گرفته هادرسنین مختلف امری عادیست اماشکل افسردگی های ایشان هم بمانندمانیست وبلافاصله که جدامیشوند برااساس اینکه اینجامیبایست هرخانواده ای دکتر خانوادگی خود رابه دولت معرفی کند خوددکتر ایشان باکمترین تغییری درروحیه بیمارخود ,برنامه ریزی وسیعی برای خانم واقای طلاق گرفته یاشکست خورده درعشق راباتراپیها ودرمانهای بالینی ودیدار روان پزشک ترتیب میدهد ویا اورا به مرخصی میفرستدوبه نوعی روح وجسم در همه جا چه در زندگی چه محیط کار مورد توجه دولت ورئیس وسازمان وحتی پزشکی است که معالج آدمی ست وعلت آن است که کشورهای اتروپائی برای مردم وسلامتی ایشان بسیارتلاش میکنند تا کشوری چون نروژ که جمعیت آن طی سالها با زاد ولدهاومرگ ومیرهاطی بیست سال هنوزبروی آمار بیست سال پیش است برخلاف ایران که رشد سرسام آور جمعیت وفشارهای اقتصادی دولتهای دیگر برایران همه مزید برعلت شده تا مردم در فشارهای شدید روحی جسمی باشند همه وهمه میتواند علت این باشدکهدراینسو وآنسوی آبهااینهمه انسانهااز لحاظ روحی وجسمی باهم تفاوت دارندوازسوئی هم خوب وبدهائی که آداب وروسم برای ایرانی گذاشته است دیدن خانم 50 ساله ای بروی دوچرخه برای خریددرایران نه تنها به مضحکه گرفته میشودکه احتمال نرسیدن ایشان به بقالی نیزبسیارزیاداست وهمین ورزشه چون پیاده روی ها , دویدن روزانه بعنوان ورزش درخیابان,اسکی وشنادر جاهای سربسته وبا درزمستان وتابستان عادت به ورزش ورسم استفاده ی زیادازدوچرخه و... که تن سالمی درزن 50 ساله اینجا برای دوچرخه سواری وجوددارد ومادردختران کم سن خودنیز کمتر ورزیدگی بدنی میبینیم که قادرباشد مسیری طولانی را بادوچرخه طی کندومسلم است که تن سالم روحیه ای سالم رانیزداردوانرژی بیشتری رابه آدمی میبخش که حتی زندگی ماشینی اینورآبهاهنوز برای مردم اینجورزندگی پرتنوعی ست وبرای ما پرازدردسر نوعی مصیبت وباتمام این مقایسه های باتغییر زمان وتغییر نوع حتی کارها وسرگرمیهاوقت فراغت دیروزباامروزدرجای خود همچنان نیزانجام میشودوباقاطعیت میتوانم بگویم ایشان هنوز هم زندگی میکنند وروابط دوستی وخانوادگی رابخوبی حفظ میکنندزمانی که مابرای خودمان به شخصه نیزوقت کم میآوریمچه برسد که با تفریح وشادی وسرگرمیهای بسیار زندگی کنیم. شاید شکل برنامه ریزی ما در زندگی هم دراین میان نقش دیگری را بازی کند اما همه ی این چیزها بروی هم باعث شده است که در کشورهای جهان سوم دوریها ودورنگیها وخستگی ها وبیحوصلگی ها عمق ومعنای بیشتری داشته باشد لااقل اینجا انقدر باهم صادق و رک هستند که اگر از کسی خوششان نیاید راحت باو بگویند که این دوستی رابرای خود مناسب نمیدانند وقت یکدیگر با باتعارفات ورودرباسی اینکه ,چگونه باو بگویم که من از دوستی بااو خوشم نمی اید تلف نمیکنند یا اگروقت دیدار کسی را نداشته باشندوطرف زنگ بزند براحتی وبی خجالت بگویند درحال حاضر گرفتارم وبرایم مقدور نیست شما را به خانه ام دعوت کرده یا دعوت شما را بپذیرم کسی هم ناراحت نمیشود وبه وقت یکیدیگر وزمان مراوده احترام گذاشته وقتی بدیدن کسی میروند که هم وقتش را داشته باشد هم مزاحم او نشده باشند وهم اینکه زمانی اورا ببینند که او دوست داشته باشد وقت داشته باشد ومایل باشد درکنار ایشان باشد و.اتگر ما هم میتوانستیم همینقدر باهم صادق بااشیم وبه موقعیتهای هم احترام بگذاریم بی شک دوستیها بهم نمیخورد وکسی از کسی دوری نمیکرد اما وقتی به ایرانی میگوئی ببخشید الان وقتمخیلی کم است تازه دوساعت ازاین صحبت میکند که بهتر نیست کمی بخودت استراحت بدی کاروبدو بدو را کنار بگذاری بیائی وبنشینی کپی بزنیم ... .یکدفعه میبینید دوساعت ازشما رفته هنور شما میخواهید ومجبورید بروید واو همچنان یا حرف میزند یا سوال میکند یا مدام به شما میگوید حالا یکم دیگه صبر کن منکه حرفم تموم نشده که....! شاید علت این باشد که دراروپا همه چیز تنظیم شده برروی زمان است وبخاطر بدیهوا که دراکثر اروپا یا برفیست یا بارانی ساعاتت اتوبوس وقطار وسیله نقلیه مشخص است وباازدست دادن یکی ممکن است , وقت دکتر خود را از دست بدیم واگر چنین شود ویزیت ایشان را برای اینکه وقت او را گرفته ایم باید بپزدازیم ودرهرجائی قراری بروی ساعت بگذاریم از دست دادن آنزمان برایمان بشدت گران تمام میشود این است که برای همگان دراینجا کافیست بگوئی که اتوبوس یا وسیله ی نقلیه ام را ازدست میدهم بلافاصله باشما خداحافظی میکند ومیگوید بدو تا ازدست ندهی حتی بااینکه امروزه یکربع یکبار بعلت سرما تمامی وسیله ی نقلیه پشت هم می آنید اما باز ازدست دادن یکی حتما شما را ازکاری برمانه ریزی شده میاندازد وتمام برنامه ی ترتیب داده شده ی روز شما از بین میرود وهمین برنامه ریزی دقیق میان بیرون وکار باشما ازانسان آدمی میسازد که هم رعایت دیگران را میکند هم وقت شناس است هم موقعیتها را براحتی از دست نمیدهد برای همین عجیب نیست که زندگی روزانه دراینجا برای انسانها بسیار راحت تر ازایرانی میگذرد که زیر افتاب دوساعت در ترافیکی یا تاکسی فقط مستقم میبرد یا بانک برفق ندارد از کامیپوتر پول شما را بدهد واریز کند و... هزار ویک مشکلی که درخانه وجامعه با بی برنامگی همه وقت انسان را بباد فنا میدهد وئدیگر کسی حوصله اینرا ندارد بعدازاینهمه فشارهای عصبی حالا سر راه به فاطی خانم هم سری بزند وحتی حال بقال محل را بپرسد<br />___...وما چون قایقی جا مانده از دریا._____<br />گریزی نیست<br />نگاهم را گریزی نیست<br />ز ظلمت خانه شبهای اندوهم<br />بسوی روشنی های سحر<br />در بامداد روشن فردا<br />که آخر نام ،،امروز ی ،،<br />دگر بر خود گذارد باز!!<br />ز فرداها دگر سـیرم<br />ومیخواهم دلم را در خـفا<br />در ظلمت آن تک اتاق کـهنه ی دیرین<br />ز چـشم آنهمه کاوشگران،،<br />بی خبر از خود،،<br />ولی در خـوش خـیالی های دانائی<br />زاسـرار نـهان ،،مـردم در خـود،،<br />که جز مشـتی سـخن بافـی ..<br />نـدارد پـایـه واصـلی<br />همـیشه تا ابـد پـنهان کنم<br />در تک اتاق خـویـش<br />واشـکم را به ظـلمت ها کـنم جاری!!!<br />چه بـیزارم زاین سـان مردمی<br />از سرزمین ومـأمن عـشق ومـحبتها !!<br />در ایـرانم ویا با نام ایـرانی!!!<br />چه بـیزارم ز اینـسان مـردمی<br />غـرقه به خـودخـواهی!!<br />وحـتی ازخـود<br />واز زنـدگـی غـافـل!!!<br />دگر حتی نمـیخواهم<br />که دستی از سر مهر ومحبت نیز<br />نـم اشـک دلـم را<br />ازشـیار چـهرهی غــمگین وغـمبارم<br />بــسازد پاک!<br />دلــم آزرده شد<br />از مـردم نـاپـاک!<br />مــرا با مـردم دنــیا...<br />چه خـوبان وچه بدخـواهان<br />دگـر هـرگـز نباشــد<br />کار و فردائی!!<br />مــرا<br />بااین جهانِ غـرقه در ظلمت<br />که خــورشیدی<br />به قــلب آسـمانــش<br />مـیدرخــشد لیک بی نور است<br />،، ز ظــلمت های<br />چــشم کـور انــسانـی ،،<br />دگر کاری نباشد از سر حتی...<br />تـفــّـنن نیز!!<br />مرا درخــلوتم<br />در ظــلمت شـبهای انـدوهـم<br />اگر جز سـردی غــمها...<br />بـرودت های تنـهائی<br />ویا جز آه سـردی...<br />از دل افــسرده ومــغموم<br />پــس ازایــن...<br />همـنشینی نیــست<br />ولی ایـنگونه آزادم...<br />که من اینـگونه بی قــید و رهــا<br />از دشـمنی های جـهان هــستم<br />اگـرچـه سـوزش دردی<br />درونم را<br />لبالــب غــرقـه در غــم<br />میــکند از یاد این دوران<br />زاین دُون مـردمـان خـالی از<br />ایـمان!!<br />رهــایم بعد ازاین امـا ...<br />دگـر از قـید وبـند اینـهمه تزویر<br />رها از دیـدن صـدها دروغ تلـخ<br />هـزاران جـور انـسانی...<br />هـزاران درد بی درمان<br />وصدها مـردمـی..<br />وامــانده در درد وپریــشانی<br />نـگاهم تا درون ســـینه ام<br />از درد مـــیسوزد<br />ودسـتم را تـوانی نیـــست<br />که بگـــشایم دمی<br />بر غـصه های تـلخ انـسانـی<br />که خـود هم یک بـشر...<br />یک بنـده ی خـالی ز قدرتـها<br />وسـرشار از غم دنـیا<br />هـنوزم ....<br />همـچنان در سـینه میـسوزم<br />ز این فـرق و تفاوتها!!!<br />****<br />وشـــب را دوسـت مـیدارم<br />که گـر نـوری درونـش نیـست<br />تـظاهر بر درخـشــش هم<br />نــخواهد کــرد!!<br />وپنـهان هم نمـیسازد<br />که جز ظلــمت ندارد<br />در دلـش رنـگی<br />ویـکرنگ است<br />وصدقش را<br />"هـمین " پُرارج میسازد<br /><br />****<br />ولی ،،<br />روز وُ,درخـشش های خـورشـیدی<br />که روشـن ساز وپـرنور اســت<br />نـدارد این تـوانائی...<br />کـه گـوید<br />بردل ساده لوح انسان<br />که در ظـلمت فـرو رفتــیم!!!<br />که در تاریکی روح نگون بـختی<br />همــیشه<br />در میان صدهزاران مـردم خـاکی<br />غـمین وبـی کـس وتـنها<br />وبـی یـاریـم!!!<br />بـدردی هـمچنان پـابـند<br />وزنـجیرو گـرفـتاریم<br />***<br />و اینـها جـز فـریبی نیـست<br />که ما در ظـلمت وجُـرم وُ<br />گُـنه غـرقیـم<br />وخـورشـیدی به تـزویـروریـا<br />بر هـر گـناه تـیره انـسان<br />ز رحــمت نـور مــیپاشــد!!!<br />خــداوندم<br />بـزرگـی غـرق رحـمت هـاسـت<br />که اوهـم همچنان می بــیند و<br />هــمواره در هـرروز انـسانی<br />گــناه تـلخ انـسان را<br />...تـماشـائی دگـر دارد<br />وهــمواره بـسی<br />بخــشنده وپـرمــهر<br />امـــیداین بــشر را ...<br />هــمچنان دارد جـوابـی<br />در پس هـر یـک دعـای او!!!<br />کـه او یکــسر هـمه بخـشش ..<br />که او یکـسر هـمه<br />مــهر ومحــبتهاســت<br />خـدایـم ..<br />مظـهر لطف و عطـوفت هـاسـت!!!<br />*****<br />و صـد افسوس.....<br />ز این نیرنگهای تلخ وغـمباری<br />که چـشم آدمی را لحظه ای<br />از آن گریزی نیست<br />ومـن هـم باز می بینم<br />به نوری درخـفا ..اما<br />که یک تاریکی مطلـق ...<br />بروی روح انسانی ست!!!<br />***<br />چـنین نـوری<br />نمیخواهم<br />نمیخواهم که منهم<br />چــون هــمه مــردم<br />به خــود هـم نـیز<br />دروغــی گفــته<br />و در روشــنی های...<br />هــرآن روزی<br />ببـندم چشم خود<br />بر آن حـقایق ها<br />ویا چون دیگران.. تنها ...<br />به کـاوش های<br />رنج وغصه وانـدوهِ پـنهان<br />جـهان ومـردمــم باشـم!!!<br />کـه در این آشـکارا<br />درد انسـان هم<br />نبوده ... هرگز امـا ...<br />یکّه درمانی!!<br />مرا درسـینه<br />غمگین بودنم کافی سـت !!<br />که پنهان غصه ی دیگر کسان را<br />ارج بـگذارم<br />وگـر کاری ز دسـتم برنـمیآید<br />نمـک پاش دل مـردم نـباشم باز<br />ورنـج دیـگران را<br />رنـج وانـدوه دلم دانم!!!<br />ودر خـلوتگه خـود<br />برهمه دلهای غـمناک جهان خوانم<br />دعــائی را...<br />که زآن قلب خدا هم بـنگرد...<br />انـدوه ورنـج وغــصه ما را<br />که در ایـن بـودن غــمبار<br />هـمه تـنها دلی غـمبار<br />و درد آلود وغمگینیم<br />همه افـسرده<br />ازاین بی بها<br />دنـیای پرکـین ایـم<br />جـهان یکـسر نمی ارزد<br />به رنـجی اینچنین<br />درروز وشبهای منو دنیا<br />ولی افسوس<br />جهان تلخ وغمگینی سـت<br />جهان تلخ وغمگینی سـت!!<br />و ا چون قایقی جا مانده از دریا<br />همه وامانده در دنیا....<br />فقط وامانده دردنیای غمگینم<br /><br />۲۸آذر - ۱۳۶۴<br />سـروده فرزانه شـیدا<br />وباز در نهایت باین نتیجه میرسیم که انسانی که برنامه ریزی درست در زندگی داشته باشد وبداند روزانه چه میکند ودر بیرون نیز همین هماهنگی را با برنامه های خود داشته باشد هم انسان موفق تر وشاد تری ست هم دوستیها ووروابط خود را حفظ میکند هم اینکه درتمامی مراحل زندگی قادر است به همه ی کارهائی که دراندیشه دارد برسد وکمتر از چیزی جا بماند یا خسته باشد پس نتیجه میگیریم برای شادابی وروح وعقل سالم به بدنی سالم نیازمندیم تا قادر باشیم همه ی آنچه در زندئگی نیازمند آنیم یک بیک انجام داده وبا برنامه ی دقیق هم روح هم روان وهم جسم خود را شاد نگه داریم و اینهمه نیز ازهمه کس وهمه چیز بخاطر روزگار عقب نمی افتیم ودوستیهای پایداری نیز هم خواهیم داشت اگر باهم صادقانه ودوستانه رفتار کنیم وزمانی که مایل بیک دوستی نیستیم وقت وزمان کسی را هم نگیریم و همچنین پائین آوردن سطح توقه از دوست وآشنا , و در زمان تقاضای چیزی نیز ,مراعات کردن موقعیت دوستان و مراعات زمان وامکان او واینکه مسمئن باشیم که ایا مایل است کاری برایمان انجام دهد یااینکه تنها مجبور شده وبه درودرباسی افتاده که قبول کرده است<br />حضرت علی (ع) نیز میفرمایند :<br />دو کلمه را هرگز فراموش مکن :<br />خدا را<br />مرگ را<br />دو کار را فراموش کن :<br />به کسی خوبی کردی<br />کسی که به تو بدی کرد . ـ<br />چهار چیز را در چهار جان نگاهدار:<br />۱ـ درنماز استاده ای ، دل نگاهدار<br />۲ـ در مجلس وارد شدن ، زبان نگاهدار<br />۳ـ در سفره ای حاضر شدن، شکم نگاهدار<br />۴ـ در خانه ای وارد شدی ، چشم نگاهدار. حضرت علی(ع)<br />همانگونه که توقع داریم بمااحترام گذاشته شودبدیگران وموقعیتهای ایشان نیزبایداحترام بگذاریم تاارزش دوستی ها ی خودرانیز بالا برده ودرمقام خاطره ویادما نیزوقتی ازمایاد میکنند بگوینددوست خوب وباملاحظه ای است که,وقتی بااو نشست وبرخاست کنی مجبورنیستی کسی جزخودت باشی واین نوع دوستی,یعنی,خودبودن,صادق بودن, همراه,وهمدل بودن,باملاحظه بودن وسطح توقعات خویش را ازدوست وآشنا دردوستی مراعات کردن واحترام بدوست ودوستی گذاشتن.<br />وازسوئی بایدگفت دوست واقعی,اول,وآخرخداست چراکه نه نامردی میکندنه بی وفائی نه حرمت میشکند نه, نارفیقی میکند, نه پشت پامیزندونه پشت توراخالی میکند,نه,درامانت ,خیانت میکند نه,ازاعتمادتوسواستفاده میکند,نه دل,میشکندکه,هرچه کند همواره وهمیشه یارویاورومحافظ,آدمیست وپس ازاونیزهمانگونه که گفتم خودمیتوانیم بهترین دوست شادی وغم خودباشیم چون هیچکس بحدما ازدرون ما باخبر نیست که قادر باشد شادی وغم مارا دردرون ماکنترل کندواین تنها در ید قدرت خود ماست که چگونه,روحیه ای رادرشرایط متفاوت ازخود بروزدهیم وچگونه برغم ومشکلالت خود فائق آمده اول به سلامتی وسپس به خردودانائی وتوانائیهای خود به شکلی معقول ودرست بپردازیم ودردرجه ی سوم ازدیرزمان نیزگفته ایم,بهترین دوست آدمی "کتاب"است به معنای اینکه,دانش تو یاوروبهترین دوست تو,درزندگی خواهدبودوچون دانش کافی نداشته باشی بهترین وبدترین"دوست" میتواننددشمنان توشده,وازتو بهره ای به,ناحق ببرندکه توازآن بی خبری وزمانی باخبرمیشوی که میبینی دیگربرای دانستن آن دیرشده است وهمانگونه که میگویند همه چیز رابه دوست واقعی خود ارزانی کن مگر اعتماد صدردصد خود که "علم ودانشِ نارفیقیِ"اوقلب یاری تراشکست, وبه,این شکل نیزمیشودگفت که,بهترین دوست انسان برروی زمین پس ازخدا"علم ودانش"است نه هیچکس دیگر!.<br />._____________________<br />*- آنکه همراه است و یاور ، هر نفس اش بهایی بی انتها دارد .*اُرد بزرگ<br />*- تنها راه ماندگاری هر مراوده دوستانه ایی ، رسیدن به ساختاری مشترک است .*اُرد بزرگ<br />*- دوستی تنها برآیند نیاز ما نیست ، از خودگذشتگی نخستین پایه دوستی ست .*اُرد بزرگ<br />*- دوستی بیش از اندازه همانند دشمنی ترسناک است .*اُرد بزرگ<br />*- هیچ دوستی بهتر از تنهایی ، برای اهل اندیشه نیست .*اُرد بزرگ<br />*- برای آنکه دوستیمان پا برجا بماند بهتر است همواره میانمان فاصله ایی باشد.*اُرد بزرگ<br />*- اگر می خواهی دوستیت پا برجا بماند هیچ گاه با دوستت شریک مشو.*اُرد بزرگ<br />*- به ارزش نگاه دوست زمانی پی می بری که در بند دشمنان و بدسگالان باشی.*اُرد بزرگ<br />*- دوستی که نومیدنامه می خواند،همیشه سوار توو پیشداردورخیزهای بلندت خواهد شد.*اُرد بزرگ<br />*-هیچ گاه,هماورد خویش راکوچک مپندار,چون,اوبهترین دوست توست اوانگیزه پیشرفت وپویش,است.*اُرد بزرگ<br />*- خموشی در برابر بدگویی از دوستان ، گونه ای دشمنی است .*اُرد بزرگ<br />پایان فرگرد دوستی ●نویسنده:فرزانه شیدا●فرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-72895826927769323702010-02-06T18:53:00.000-08:002010-03-24T11:44:40.461-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *صوفی گری*<div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />● بعُد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ●<br />● فرگرد صوفی گری ●<br />____ بیداردر خواب, سروده ی « فرهاد آرین»_____<br />دشنه که پوستین پاره کرد<br />و به رگ رسید<br />بیدار شدآن خفته در خوداسیر<br />این چه بیداریست<br />واز چه روی<br />بر فریاد خودای فرو رفته<br />در چاه میزنی فریاد..؟<br />یاران زرد روی سپید پوش دیروز<br />یا این سیه روی مردمکان دیروز و<br />سپید پوش امروز.....!<br />کنون تو بگوی این چه برابریست؟<br />نیست آیا اشتباهی محض و نا ممکن....؟<br />سبزم ای دوست این گونه می گفتی...!<br />پس دست تو کو<br />ای عدالت گوی دیروز<br />و.....غارتگر امروز<br />● « فرهاد آرین» ●<br />زمانی که بدنبال,افکارواندیشه ی صوفیانه میرویم بایدبخاطرداشته باشیم,که,دردنیای فعلی ورد روزگارامروزما,نیازما,بیش,ازهرچیزبرآگاهی هاواندیشه های روشنی ست که,درآن قادرباشیم باامروز زندگی کنیم ودرکنارآنکه,درعالم تنهائی خودشایدصوفیانه,ودرویش منش بادنیابرخوردمیکنیم,از یبیعت,وتمامی,آنچه,درزمین هست لذتی عارفانه وصوفیانه میبریم,امانگاه,واقع گرانه,وواقع بین مانیزمیبایست حقیقت زندگی امروزراهمانگونه شاهدباشدکه,هست,چراکه,دردنیای واقعی,امروزکه عصر تکنولژی وعصرفضاست,ودرروزگاری روبه رشد,مانیازمنداین هستیم,که,همپای جامعه ی نوین بادنیا خودراهماهنگ سازیم,درگیر شدن بادنیای ماورالطبیعه ودنیای صوفی گری,اگربه بیش ازحدمعمول کشیده شودآدمی رااززندگی واقعی خویش بدورمیاندازد,چراکه,اگردرباورهای خود«امروز»رافراموش کنم,وامروزی راکه نیازمند,بیداری مغزوروح وجسم ماست ونیازمندروح,واندیشه ای,آگاه,است با دنیای صوفی گرانه نمیتوان جوابگو بودوایمان,واعتقادنیزدرجایگاهِ,خوددرخصلت درویشانه ای که آدمی,رابه معنای,زیبای معرف درونی وانسانی,وخدائی بکشانداگرچه,حرمت بسیاری,راخویش راداراست که,در زندگی نیزازآن بهره مند شویم.اماروزگارامروزخواهان,توانمندی مادرزندگی,امروزیست بگونه ای که قادرباشیم به قدرت تلاش وکوشش ,به سرانجامی خوش رسیده سرنوشت خویش دردست بگیریم,وبرزندگی خودنشاطی,درست داشته باشیم ,لذانیازمنددانش امروزهم,هستیم وخردی که,بازمان هماهنگ وهمگام شوداندیشه سازآینده ماباشد وآینده ساز آیندگان ونسل بعدی مانیزباشدوبه یمُّن ویاری قدرت فکرواندیشه وخردی که, لازمه ی امروزاست بهترقادرخواهیم بودجوابگوی خودودنیای خویش باشیم<br />●آیا تو را پاسخی هست ؟از:شفیعی کدکنی »●<br />ابر است و باران و باران<br />پایان خواب زمستانی باغ<br />آغاز بیداری جویباران<br />سالی چه دشوار سالی<br />بر تو گذشت و توخاموش<br />از هیچ آواز و از هیچ شوری<br />بر خود نلرزیدی و شور و شعری<br />در چنگ فریاد تو پنجه نفکند<br />آن لحظه هایی که چون موج<br />می بردت از خویش بی خویش<br />در کوچه های نگارین تاریخ<br />وقتی که بر چوبه ی دار<br />مردی<br />به لبخند خود<br />صبح را فتح می کرد<br />و شحنه ی پیر با تازیانه<br />می راند خیل تماشاگران را<br />شعری که آهسته از گوشه ی راه<br />لبخند می زد به رویت<br />اما تو آن لحظه ها را<br />به خمیازه خویشتن می سپردی<br />وان خشم و فریاد<br />گردابی از عقده ها در گلویت<br />آن لحظه ی نغز<br />کز ساحلش دور گشتی<br />آن لحظه یک لحظه ی آشنا بود<br />آه بیگانگی با خود است این<br />یا<br />بیگانگی با خدا بود ؟<br />وقتی گل سرخ پر پر شد از باد<br />دیدی و خامش نشستی<br />وقتی که صد کوکب<br />از دور دستان این شب<br />در خیمه ی آسمان ریخت<br />تو روزن خانع را بر<br />تماشای آن لحظه بستی<br />آن مایه باران<br />و آن مایه گل ها<br />دیدار های تو را<br />از غباران شب ها و شک ها<br />شستند<br />با این همه هیچ هرگز نگفتی<br />دیدار های تو با اینه روزها<br />آها<br />در لحظه هایی که دیدار<br />در کوچه ی پار و پیرار<br />از دور می شد پدیدار<br />دیگر تو آن شعله ی سبز<br />وان شور پارینه را کشته بودی<br />قلبت نمی زد که آنک<br />آن خنده ی آشکارا<br />وان گریه های نهانک<br />آن لحظه ها<br />مثل انبوه مرغابیان<br />و صفیر گلوله<br />از تو گریزان گذشتند<br />تا هیچ رفتند<br />و درهیچ خفتند<br />شاید غباری<br />در ایینه ی یادهایت<br />نهفتند<br />بشکن طلسم سکون را<br />به آواز گه گاه<br />تا باز آن<br />نغمه ی عاشقانه<br />این پهنه را<br />پر کند جاودانه<br />خاموشی ومرگ<br />ایینه ی یک سرودند<br />نشنیدی این راز<br />را از لب مرغ مرده<br />که در قفس جان سپرده<br />بودن<br />یعنی همیشه سرودن<br />بودن : سرودن ‚ سرودن<br />زنگ سکون را زدودن<br />تو نغمه ی خویش را<br />در بیابان رها کن<br />گوش از کران تر کرانها<br />آن نغمه را می رباید<br />باران که بارید<br />هر جویباری<br />چندان که گنجای دارد<br />پر می کند<br />ذوق پیمانه اش را<br />و با سرود خوش<br />آب ها می سراید<br />وقتی که آن زورق بذگ<br />برگ گل سرخ<br />در آب غرقه می شد<br />صد واژه منقلب بر لبانت<br />جوشید و شعری نگفتی<br />مبهوت و حیران نشستی<br />یا گر سرودی سرودی<br />از هیبت محتسب واژگان را<br />در دل به هفت آ ب شستی<br />صد کاروان شوق<br />صد دجله نفرت<br />در سینه ات بود ام نهفتی<br />ای شاعر روستایی<br />که رگبار آوازهایت<br />در خشم ابری شبانه<br />می شست از چهره ی شب<br />خواب در و دار و دیوار<br />نام گل سرخ را باز<br />تکرار کن باز تکرار<br />● « شفیعی کدکنی »●<br />خداونددرعقلی که به,انسان بخشیده,است این قدرت,رانیزداده,است که به,همراه,رشدزمان مانیز به سرعت خودرابه پیش برده,تاخودرابه مکانی برساندکه برزمینی که متعلق بهاوست خدائی کندواشرف مخلوقات باشدقدرت زمینی خودرادردست گرفته وطبیعت وزمین وزمان رابه قدرت دانش وخردوآگاهی خودروبسوی پیشرفت برده وآنرابه بهترین شکل برای خود وهنوعان خود بسازدوحتی حامی دیگرموجودات نیزباشدوطبیعت رانیزراارج نهاده براین برکات خداوندی بدرستی نظاره کرده,وبه پاسداری آن بپردازد,پس میبینیم وظیفه ی انسانی مادرخودفرورفتن نیست که بادنیابودن وبرآورده کردن نیازهای خودوجامعه ای ست که نیازمندعلم وپیشرفت وترقی ست تاآسوده تر,آگاه تروخوشبخت ترزندگی کنیم.پس نیازی نیست ازخود بپرسیم که,آیاخداونداندیشه های صوفیانه ی مارابهتر پذیراست یااندیشه ای راکه توانِ,پیش بردن مثبت دردنیاوجامعه رابما,بدهدتاخودسازی خودراتکمیل کرده دنیای خداوندی رازندگی بخشیم,ودردست بگیریم که,اول وآخربرای ماوازآن ماست ومسلم است که,اگر خداوندلازم نمیدانست که فکربشری قادربه,اینهمه,رشدباشد خودمغزآدمی,رابگونه ای میساخت محدودیتهای برای او قائل میشد که بردیگرموجودات وحیوانان زمین بخشیده است که تنهاباشکاری درروززنده باشندوبانیروی ذاتی قادربه تشخیص خطردرپیرامون خودبوده,وازخوددفاع کرده یابگریزندوتابع قانون جنگل باشندامابرای,آدمی قانون وقوانینی وضع نموده,است چراکه میداندآدمی درک میکند,میفهمد,رشدمیکندوخودرامیتواندبه قله های بلندی برساندتا,درپیشاروی دیگرموجودات تاج اشرفیت برسرنهاده ومغرورعقلی باشدکه,هدیه وبرکت وبخشش خداوندگاراست که باوقدرت تفکروکشف وساختن داده است ,تاعاشقانه,دنیائی راکه باوبااینهمه برکت ارزانی داشته است دوست داشته برحمایت ونگاهداری آن,بکوشدوبدین شکل قدردان,این لطف خداوند ی باشیدوسازنده ی دنیائی که نیازآدمی ست تاخودچون نهالی جوانه زده,ورشدونمو کندودنیارانیزبه,رشدونمو بیشتری یاری دهد.<br />● نهال ●<br />ای نهال تازه روئیده<br />بهاران را تو آوردی ؟!<br />و یا آنکه بهاران<br />رویش باغ بهاری بود<br />من اما سبزی این زندگی را<br />در بهاران پاس میدارم<br />من از هر گل<br />که میروید ز هر سبزه<br />ز هر برگ درختی<br />از بهاران قصه میگویم<br />و میدانم که هر دل<br />در درون رنگ محبت را<br />بخود دارد<br />پرازرنگ بهاری پر<br /> ز گلشن هاست<br />تو اما<br />ای نهال تازه روئیده<br />ز قلب خاکی دنیا<br />نگاهی کن به قلبی که<br />بهاران را<br />درون خود پذیرا شد<br />که اوهم در درون خود<br />بسان یک نهال تازه<br />وزیباست<br />که او در سینه<br />همچون یک بهار<br />تازه میماند<br />که رازهر شکفتن را<br />چو شوقی تازه میداند<br />که گوئی هدیه ای<br />از سرزمین سبز<br />خوبی هاست<br />بهاران آشنا<br />با قلب انسانی ست<br />که روحی همچو گل دارد<br />و هر باران چشم او<br />چو باران بهاران پر<br /> طراوت پر ز بوی عشق<br />وعطر گلشن و گلها ست<br />تو ای روئیده<br />از خاک زمین دریاب<br />که این قصل بهاری<br />فصل سبزعشق و عاشقهاست<br />که این فصل بهاری<br />رویش عشقی<br />به قلب عاشق دنیاست<br />به قلب عاشق شیدا<br />بهاران جاودان بر جاست<br />بهارعاشقي زيباست<br />● فرزانه شیدا●<br />لذاخدائی که خودبهترین تدبیراندیش زندگی مابوده,است حکم خودرادرتمامی سوره ها وآیات نیزبما رسانده است که می بایست فکرودل وروح خویش رابادانشی که لازمه ی زندگیست وباخردودانشی که برای مادرنظام پیشرفت زندگی لازم است به خودسازی خویش پرداخته تا "بارسیدن به شناخت خودبه او"برسیم کمااینکه,اندیشمندان دنیانیزبه,همینگونه تفکرکرده اندکه,درخردواندیشه نام آوران دنیای ماشده اندواگر گوشه عزلت گرفته وبخودخویش ودنیای ماورالطبیعه,دلخوش میساختندکسی نبوداینهمه,دانش زمین وفضاراکه امروزه,دراختیارمابگذاردواینکه بگوئیم خداوندهرکسی رابرای چیزی آفریدوصوفی نیزبایدصوفی بماندتنهازمانی کاربردداردکه صوفی دنیای مادرعلم ودانش خویش آنقدرپیش رفته باشدکه,درمقام استادی خودقادرباشدنسل,امروزراباامروز تعلیم دهدوازجوانی که, دردنیای اینترنت وعصر فضازندگی میکندتوقع نداشته باشدکشف واختراع خودرادرعالم ماوالطبیعه جستجو کندوخط ومشی خودازدنیای آنسوی زمین وزمان بگیردآنهم,وقتی که روی همین زمین میبایست زندگی بگذراندودرواقعیت زندگی,دنیای صوفیگرانه نان وآب اورانمیدهدودانش اودردانشگاه زندگی ودردانشگاه"علم"است که رشدمیکنددرفلسفه,ومنطق زندگی نیزوقتی,آدمی سرشارازسوال,وپرسش بجامانده,است پرسیدن ازدنیای ماوارالطبیعه انقدرهادردی رادوانمیکندکه,درروزگارامروزی بتواندجوابگوی مادرجای مادرسازمان,واداره ای باشدویادرمحلی دولتی,وحتی دراجتماع وهرگز نمیتواندبادانش ماورالطبیعه ودنیای صوفیگرانه سوالهائی راکه,ازایشان,ازعلمِ امروز وفناوریهاوموارداستفاده,از آن, پرسیده میشودرانیزباعلم امروزی وبه, زبان امروزی پاسخگوباشدودردنیاروزانه درجای علوم عارفانه,دانش وعلم ومدرک اوست که پاسخ سوال میدهدوباعث میگرددکه,اودرآن,اداره شاغل گرددوهمچنین دردیگرمراکزدنیاکه نیازباین است که,انسانی آزموده رابکارگیرندکه,ازدانش علمی وتحصیلی وتخصص اواستفاده ای مثبت گرفته کاردنیارانیزدرچرخه ی زندگی راه,انداخته وزندگی بدرستی وبه روال عادی درچرخش باشدلذا ذنیای عارفانه درخلوت خود داشتن وروح خویش را جلائی دادن جای خود دارد ودرجهان بیرون ازاین خلوت زندگی کردن ودانش زندگی آن را نیزداشتن جایگاه خودرابا دانش وآگاهی خود طلب میکند.<br />● میخواستم ...میخواهم....●<br />میخواستم سر بر سینه آبی<br />آسمان بگذارم<br />وزار بگریم<br />دور بود<br />میخواستم<br />بر موجهای پرتلاطم<br />دریای آبی بنویسم<br />آرام نمیگرفت<br />میخواستم<br />بر نوک پرنده آبی رویام<br />نغمه ها بگذارم<br />پرواز کردورفت<br />سینه ترا یافته ام<br />آبی تر از آسمان<br />دریا رویا<br />بگذار سر برسینه تو<br />بگریم وبنویسم<br />نغمه رویائی عشقم را<br />سرشار از زلالی چشمه روحی<br />که تنها عاشق توست<br />با من بگو تا کجا میتوان<br />بر سینه تو تکیه کرد<br />که عاشقانه میخواهمت<br />● ۱۵ بهمن ۱۳۸۵ - از فرزانه شیدا ●<br />ماامروزنیازمند بیشترین علم وبیشترین صنعت وبیشترین تکنولژی هستیم تابتوانیم همپای دیگران درجهان گام برداریم,واین نیازمنداین است که,کلاسها ی دانشگاههای ماپرباشدازدانشجویان آزموده وکنجکاو وعلاقمندی که به پیشرفت خودوجامه ی خویش اهمیت میدهندونیازمنداین هستندکه مانند تمامی دنیاازهمه چیزدرزندگی امروزی بهره ای به,مساوات برندکه خدا نیزبین افرادروی زمین فرقی قائل نیست واین ماهستیم,که فرق خودرادیگری مشخص میکنیم بااینکه تاچه میزانی بر رشد فکری خود برعلم ودانش وپژوهش خویش افزوده,وقادرباشیم,دردنیاخودرابعنوان,انسان تعلیم یافته وآموزش دیده به دنیامعرفی کنیم که,این نه خودنمائی ست نه خودپرستی که,این خودسازیست وحق هرانسان که خویشتن رابسازدودرخدمت خودوجامعه ی خویش باشد.خواسته های انسانی ماوآرزوهاوآمال ماست که زندگی انسانهارارو به کمال وپیشرفت برده است وهمواره پیگیری این آرزوهاست که انسان رادر زندگی شادولبریزازانگیزه میکندتاتوان آنراداشته باشدکه به,افکارخودشکل داده,درنهایت کاشفی, مخترعی,اندیشمندی نویسنده ای,شاعری و... دردنیابوجودبیایدکه دربسیاری ازبخشهای زندگی افکار واندیشه وساختارفکر وشکل اندیشه ی ایشان الگویِ, هزاران جوانی دیگردرخودسازی میگردد<br />_____نگاه از ..____<br />دل را روشنی بخش<br />و از ورای آن بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />دیدنی<br />با امیدِدیدارِزیبائی<br />بوسه های طبیعت<br />بر تن نرم زندگی<br />تن نرم آب<br />در آغوش زمین<br />ریشه های درخت<br />بوته های سبز<br />گلهای رنگین<br />در هم آغوشی خاک<br />نوازش نسیم بر برگ و گل<br />بر چهره منو تو<br />نگاه سبز زمین بر ما<br />نگاه آبی آسمان<br />بر منو تو<br />بوسه های باران و برف<br />بر چهره ها بر زمین<br />عشق مگر چیست<br />آغوشی گشوده<br />از محبت در طپش قلبی<br />طپش قلبی<br />...در مهربانی ستودن<br />خواستن و<br />عاشقانه زیستن<br />بخشیدن محبت خویش<br />بی چشمداشتی<br />ما ستوده ی<br />زمین و آسمانیم<br />به حکم خدای عشق!<br />زندگی<br />بسیارعاشق ماست<br />مااما, به ویرانیش<br />کمر بستیم<br />ما هستی را, بی نگاه<br />گذشتیم و رفتیم<br />اما, دیگر بس<br />ناله های غم<br />دیگر بس شکایتها<br />ما خود,ویرانی<br />همه چیز بوده ایم<br />در زندگی ،<br />عشق<br />و باهم بودنها<br />ندیده ام<br />"هیچستان سهراب" را<br />میدانم<br />امابه هیچستان<br />رسیده ایم<br />در اوج داشتن های<br />همه چیز<br />ما خود<br />ترانه زندگی<br />بی صدا کرده ایم<br />ما خود<br />عشق رارانده ایم<br />به کوچه های غریب<br />ما خود<br />نامهربانی را<br />به خانه دل بردیم<br />تنهائی گزیدیم<br />...<br />درخلوتها<br />گاه سربر<br />آغوشِ ناامیدی<br />در کتمانِ عشق<br />ما به طواف<br />« نمی توانم ها»<br />«نمی شودها»<br />« ممکن نیست»<br />عادت کرده ایم<br />ما بی اعتباری احساس<br />و ناثباتی اندیشه را<br />آشفتگی روح خویش را<br />زندگی خواندیم...<br />اما ...<br />دل را روشنی بخش<br />واز ورای آن<br />زندگی را بنگر<br />زیبا خواهد بود<br />نگاهی ساده<br />در باور آنچه هست<br />در حقیقت زندگی و عشق<br />در دیدنِ تمامی<br />رنگهای زندگی<br />زیبا خواهد بود.<br />● ۱۳۸۵/۲/۱۸سه شنبه از: فرزانه شیدا●<br />خداوندنیز باکلام آسمانی خودجزاین,ازبشر نخواسته است حتی درمقامِ"آرزو" نیزخداونداینراعنوان کرده است که:«بیشترین چیزرازمن بخواهید»,پس مامیتوانیم بیشترین چیزهاراباخواست اونیز داشته باشیم چراکه خوداوامر برخواستن میکندوخوداوقدرت توانستن رانیز با تولدمااز آغاز,برمابخشیده است تاقادرباشیم باخواستن وقدرت توانستنِ خویش به مرحله توانستن وانجام دادن و برآورده کردن آرزوهاو آمال وخوشبختی خوددست یابیم ودرزندکی خودسربلندباشیم وخوددربی نیازاز بندگان دیگراحساس کنیم وهمواره نیازمند لطف ومرحمت اوباشیم وخواهان اینکه,باتنی سالم وفکری بازوخردمندانه یاریمان بخشدتاقادرباشیم,راه زندگی رابه نیکی ودرستی طی کرده,درزندگی انسانی موثروباارزش,وسربلند باشیم<br />*- آدمیان ترسووناکارآمد خودرادردنیایی صوفیانه قهرمان می بینند.*اُرد بزرگ<br />*ـ سرزمینی که جوانانش دارای افکاری صوفیانه هستند،بزودی بردگی رانیز تجربه می کنند.*اُردبزرگ<br />●پایان فرگرد صوفی گری●نویسنده:فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-65180611756593407702010-02-06T15:08:00.000-08:002010-03-24T12:11:24.235-07:00بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) فرگرد *توانایی*●درانتظار چه...؟!<br /><br />اینهمه بردر میخانه نشستیم, چه شد؟<br />بغض دل, بر لب پیمانه شکستیم ,چه شد؟<br />از خود ودیر مغان گاه گُسستیم ,چه شد؟<br />عهد با دلبر جانانه که بستیم ,چه شد؟<br /><br />اینهمه از سر تدبیر وخرد نیز نبود<br />بر همه هستی ما شور دل انگیز نبود<br />غم بدل, پای کشان ,رفته شکستیم ,چه شد؟<br />زندگی غیر همان, درد غم انگیز نبود<br /><br />قدرِ دانائی خود هیچ ندانیم چرا ؟<br />بی خرد, پای,دراین دشت کشانیم چرا؟<br />ناتوان ازچه شده قلب ودل ودیده ی ما ؟<br />دیده ودل ز چه بر نور خدائی نرسانیم؟ چرا؟<br /><br />«عقل » ما را , به در خانِ خدا میخواند<br />«چون خدا, عقل وخرد داده , خود او میداند<br />اشرف روی زمینیم!... چرا منتظریم؟!<br />تا به کی «عمر» مگر روی زمین میماند؟!<br /><br />این پریشانی ما, از سَر نادانی ماست<br />ناتوان بودن ما ,در َسر انسانی ماست<br />تا نباشد خردی ,عقل کجا راه برد؟ !<br />بی خرد ماندنِ ما, مایه ی ویرانی ماست<br /><br />جان من ! جام مّی وساقی وجانانه کجاست<br />تا نباشد دلخوش , لذت پیمانه کجاست؟<br />ما دراین میکده , گر, خوار نشینیم , رواست<br />بی وضوِدل وجان,لذت ِمستانه, کجاست؟<br /><br />بّه که برپا شده در راه دگر پای نهیم<br />وندرین غصه سرا بّه که زغمها برهیم<br />بی خدا ,کوردلی , با دل وچشم ونگهیم<br />بّه که درروح وروان ,« عشق خدا » جا بدهیم<br />_●_ سروده ی فرزانه شیدا /1388<br /><span style="text-decoration: underline;"><br /></span><div style="text-align: center;"><a href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg" mce_href="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg"><img src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" mce_src="http://3ahel.files.wordpress.com/2010/03/orod-bozorg-10.jpg?w=213" alt="کتاب بعد سوم آرمان نامه "ارد بزرگ" به قلم "فرزانه شیدا"" title="OROD BOZORG 10" class="alignnone size-medium wp-image-737" width="213" height="300" /></a><br /></div><br />● بعُد سوم آرمان نامه اُرد بزرگ●<br />● فرگرد توانایی ●<br />__ «هفتخوان » __<br />چه توفان درین باغ بگشودد ست<br />که سرو بلند تناور شکست ؟<br />چه شوری در آن جان والا فتاد<br />که آن مرد چون کوه از پا فتاد<br />چه نیرو سر راه بر او گرفت<br />که نیرو از آن چنگ و بازو گرفت ؟<br />چه خشکی در آن کام آتش فشاند<br />که آن تشنه جان رابه آتش کشاند ؟<br />چه ابری از آن کوه سر بر کشید ؟<br />که سیمرغ از قله ها پر کشید<br />چه نیرنگ در کا سهراب رفت ؟<br />که با مرگ پیچید و درخواب رفت<br />چه جادو دل از دست رستم ربود ؟<br />که بیرون شد از هفتخوانش نبود<br />خمار کدامین می اش درگرفت ؟<br />که از ساقی مرگ ساغر گرفت<br />پدر را ندانم چه بیدادرفت<br />که تیمار فرزندش از یادرفت<br />_●_از :« فریدون مشیری » _●_<br />درزندگیِ,انسان تمامی توانائی های,اوبه نسبت دانائی های شکل گرفته است,که,براساس تجربیات زندگی وتحصیلات آدمی زیادوکم شده,وهمچنین هرروزه,نیزبه نسبت آنچه,درزندگی میآموزیم,وآنچه خودباآموزش های تحصیلی وگاه نیزدروسی متفرقه,ودرکنارآن,باخواندن,کتابهاومطالب ومقالاتی,که علاقمندی ماراجلب میکندوهمچنین به یاری رسانه هاوآموزشهای اکتسابی زندگی برخوداضافه میکندکه این آموزشها بتدریج درطول زندگی بیشتروبیشترمیشودوهیچ چیزنیست که بدون یادگیری وتمرین ازتوانائی های آدمی بشماررود.چون مابیشترین توانائی های خودراازطریق دانش مربوط به آن وهمچنین آموزش ,دررشته هایی که مادرانجام آن,درخودتوانائی یادگیری واستعدادهای آنراداشته ایم کسب کرده,وبکارگرفته وبیشترین توانائیهای مابه نسبت استعدادهاونوع علاقمندیهایی,است که, خودانتخاب کرده ایم ودرهمان فن ورشته نیز به,آموزش ویادگیری وشاید گرفتن مدارکی پرداخته ایم یادرخصوص آن کاروآن رشته بنوعی خودراتعلیم داده ایم, درنتیجه هرچه بیشتر خود را درآنهاآموزش دهیم نیزبیشتر قادربه,استفاده ازاین توانائیهاخواهیم بودبه همین نسبت,وبه نسبت پیشرفت روزگار گاه رشته هاوفنونی رانیزآموخته ایم که لازمه ی زندگی کنونی ما بوده است ومسلم است که دردنیای امروزی هم نیزتنها کسی میتواندبارمسئولیت زندگی خویش راراحت تروآسوده تربدوش گرفته باخودبکشدکه بیشتربارشته هاوعلوم وفنون امروزوی وفن زندگی دراین روزگار آشنا باشد تاقادرباشد,ازاندیشه های روز سردرآورده ومعنای هریک ازقوانین روزگارامروزی رادانسته یا درک کند وبدنبال هماهنگی خودبادنیای کنونی باشد,چراکه,دنیای کنونی هفت خوان رستمی به شیوه ی خودراداردکه ماتنها با داشتن دانش وآگاهی آن میتوانیم برآن مستولی شده و, مشکلات خویش رابازگشائی کرده,وبر توان وقدرت عمل وفکر خودبیافزائیموبر این مشکلات فائق آئیم,آنگاه شایدبهتر بتوانیم موفق شویم که نقش زندگی خودرادرعمری گذرا,امابرای همیشه ی بودن خودثابت وماناکنیم تا روزگاروعمرماحداقل راحت تروبادانش بیشتروقدرت وتوانائی بیشتری نیز بگذردواحساس شادی یا ,رضایت وآرامش خاطری همراه باحس خوشبختی درامروز وفردای خود,دردل,وروح خوداحساس کنیم.لذا قلمرو توانائی ما براساس توانائیهای ما وسعت بیشتری را پیدا میکند ولازمه ی داشتنن این نوع توانائیها,صبر وشکیبائی وتلاش ما برای خودسازی ست تاقادرباشیم زندگی خویش را بهتربسازیم وثبات خودرابیشتر کرده وازآن بهره ای مثبت ببریم وآرامشی درخاطر داشته باشیم که همواره میتوانیم لااقل با توانائی های خود گلیم خودراازآب کشیده ونیازمند کسی نباشیم<br />_●_ «دیگری در من »_●_<br />پشت این نقاب خنده<br />پشت این نگاه شاد<br />چهره خموش مرد دیگری است<br />مرددیگری که سالهای سال<br />در سکوت و انزوای محض<br />بی امید بی امید بی امید زیسته<br />مرد دیگری که<br />پشت این نقاب خنده<br />هر زمان به هر بهانه<br />با تمام قلب خود گریسته<br />مرد دیگری نشسته<br /> پشت این نگاه شاد<br />مرد دیگری که<br />روی شانه های خسته اش<br />کوهی از<br />شکنجه های نارواست<br />مرد خسته ای که<br />دیدگان او<br />قصه گوی<br />غصه های بی صداست<br />پشت این نقاب خنده<br />بانگ تازیانه<br />می رسد به گوش<br />صبر<br />صبر<br />صبر<br />صبر<br />وز شیارهای سرخ<br />خون تازه می چکد همیشه<br />روی گونه های<br />این تکیده خموش<br />مرد دیگری نشسته<br />پشت این نقاب خنده<br />با نگاه غوطه ور<br />میان اشک<br />با دل فشرده در<br />میان مشت<br />خنجری شکسته در<br />میان سینه<br />خنجری نشسته در<br />میان پشت<br />کاش می شد این نگاه<br />غوطه ور میان اشک را<br />بر جهان دیگری<br />نثار کرد<br />کاش می شد<br />این دل فشرده<br />بی بهاتر از تمام<br />سکه های قلب را<br />زیر آسمان دیگری<br />قمار کرد<br />کاش می شد<br />از میان این ستارگان کور<br />سوی کهکشان دیگری<br />فرار کرد<br />با که گویم این سخن که<br />درد دگیری است<br />از مصاف خود گریختن<br />وینهمه شرنگ گونه گونه را<br />مثل آب خوش به کام خویش ریختن<br />ای کرانه های جاودانه ناپدید<br />ایم شکسته صبور را<br />در کجا پناه می دهید ؟<br />ای شما که دل<br />به گفته های من<br />سپرده اید<br />مرددگیری است<br />این که با شما به گفتگوست<br />مرد دیگری که شعرهای من<br />بازتاب ناله های<br />نارسای اوست<br />_●_از :« فریدون مشیری » _●_<br />مسلم است کههیچکاه فردنادان وبی خردی قادرنیست برمشکلات خویش فائق آمده,ودانائی لازم رابکار گیردتابه حل مشکل خویش پرداخته وموفق شود,وتوانائی های اونیز به همان نسبت محدودتراست و به همان تجربه های ساده وپیش و پاافتاده ای متکی خواهد بودکه,ازدرطول زندگی خوداززندگی داشته است.بااین روزگار فعلی,اماچگونه میشود درسادگی ونادانی وبی خردی زندگی کردوهمواره,امیدوار بودکه همه چیز بروقف مرادآدمی باشدچراکه,این تنها تخیل شیرینی ست که خودرابه,آن دلخوش کرده وبه,امید فردا,امروزخودرادوباره ودوباره,چون دیگرروزهاازدست میدهم.<br />_●_ در معبر زمین و زمان از :« محمد معلم » _●_<br />و آفتاب خزان در سبوی باده فروش<br />مرا ندا در داد<br />بیا باز گردد<br />اما من<br />نشسته بودم<br />در انتظار سبز بهار<br />نشسته بودم<br />در کوچه باغ خاطر خویش<br />نشسته بودم<br />در معبر زمین و زمان<br />نشسته بودم<br />در زیر شاخساری خشک<br />که روزگاری برگش<br />ستاره ها بودند<br />نشسته بودم<br />واینک نشسته ام<br />هر چند<br />که آفتاب خزان<br />در سبوی باده فروش<br />مرا به نام صدا می زند<br />" بیا برگرد"<br />مهر 1344<br />_●_از :« محمد معلم » _●_<br />ماگاه,شایدفرصت بازگشتن ودوباره "آزمودن"راداشته باشیم,امادربسیاری مواقع بهتراست پیش ازعمل دانش آن کاروتوانائی آنرادرسنجیده ویاحتی,ازاین مطمئن شویم که,آیاچنین توانائیهائی راکه نیازمندآنیم,درحدلازم درخودمیبینیم یاخیروحتی اگراحساس کمبودوضعف,وناتوانیهائی را,درآن میکنیم دانش آنرادرخودبوجودآوریم وآنرایادبگیریم تابهتربتوانیم,ازاین توانائیها به شکل مناسب وبجاومثبت استفاده کنیم وبجای,اینکه,درخاطرویادومغزخودتنهابه باوراین بنشینیم وبخود بگوئیم که هیچکاری سخت نیست اینرانیز بخودثابت کرده ودرخود بیازمائیم که آیاواقعا این توانائیها راداریم,آیابرای ماواقعا سخت نیست؟ تااگر کمبودوضعف رادرخودحس کردیم به,درست کردن ضعفهای خوددرآن بپردازیم واین توانائی درموردهرچه که,هست,نیزبه تحقیقی بیشترو,درست دست زده ونگذاریم ناآگاهی مابعلت تغییرات زندگی ورشداجتماعی,ازلحاظ دانش وعلوم,از توانائی های ما بکاهدوباعث ناتوانی فردای مادراشتباهاتی شودکه ناسنجیده به آن,اقدام کردیم,ومشکل جدیدی رابرمشکل زندگی خودافزودیم,چراکه,آدمی بحدروزانه خویش مشغله ی زندگی راداردواینکه بابیخردی وناآگاهی هائی برخود,دردومشکلی بیافرزایدوقادرنباشدکه باقدرت فکری خویش چاره ای اندیشیده و مشکل وارد شده,راحل کند,جزافسردگی واندوهی که بی ثمربرزندگی خویش داده است سودی نخواهد داشت.امااگرجوانیست ناآزموده که,درگیرزندگی شده,است وناتوانیهای بسیاری,رابناگهان درخود احساس کرده وخودراناچارازعقب نشینی درزندگی میبینددیگرتنها,اومقصرنیست چراکه,اگر کسی دربیخبری وبی خردی باقی مانده,وازبسیاری ازآموزشهای لازمه ی زندگی بی بهره باشدآنگاه هم خانواده او مقصرندهم جامعه چراکه توانائیهای هریک نفردرزندگی به نسبت آموزشهائی,است که درطول زندگی میبیند واگرکسی درنادانی یا بی خردی باقی بماند وتعداد توانائیهای انسانی اودر زندگی بعلت ودلایلی رشدنیافته باشدمیتوان ایراداصلی رادرمحیطی یافت که,درآن رشد کرده است. میدانیم که در جامعه خانواده ومدرسه واجتماع,همگان برای دادن توانائیهای لازم اجتماعی برای زندگی بهتر میبایست درمقام والدین درمقام معلم ودراجتماع ,یاورکودکان ونوجوان وجوان خود باشیم تابتوانیم ازایشان نیز توقع این راداشته باشیم که توانائیهای رادرجنبه های مختلف زندگیازخود نشان بدهداماوقتی چیزی راکسی یادنگرفته است چگونه ممکن است ازدرغیب آنرابرای ما به نمایش بگذاردیاقادر باشدکه,ازآن درزندگی خوداستفاده,کندومارانیز خشنود کند, مثلا اگرفرزندمایافردی درخانواده,یادوست وآشنای ما تعدادی از استعدادها,دانائیهاوتوانائی هائی رادرخود دارداگرآموزش صحیح آنرا ندیده باشدمیتوان کامل اطمینان داشت که,این توانائیها درست انجام میشودیاقادراست درزندگی اومثمرثمرواقع شوندیاخیر؟درواقع "دانائی درکنار توانائی قرارگرفته است ,ولازم وملزوم یکدیگرند"وبااینوصف میتوان گفت اگرتعدادانسانهائی که توانائی های کمی درزندگی دارنددرپیرامون مازیادباشدآنگاه بایدبدانیم,که,محیط دچار نقص آموزشی ست وهمگان نیزدرنادانی هاوناتوانیهای,اومیتوانند مقصرباشندشماتاخودندانیدچه چیزهائی راکم,داریدمسلمابدنبال,زیادکردن دانش آن,هم نمیرویدوبه نسبت سن وسال قدرت,این راداریدکه درک کنید ضعفهائی درشما موجوداست که,از بعضی توانائیهای شماکم میکندواگراین نوع توانائیها ازجمله مسائلی باشندکه,داشتن دانشِ,آن درزندگی ضروری ست آنگاه مسلماخودبدنبال چاره ی راه آن,رفته,این کمبودرادرخودجبران میکند,امایک کودک ونوجوانان نیازبه,راهنمائی دارد ویک جوان تازه,فارغ التحصیل شده,حال,ازدبیرستان,ودانشگاهی هم,مسلمادروسعت بیشتری به اینگونه,راهنمائی ها ویاری دیگران,نیازمنداست تاچگونگی راه خودرامثلا پیداکردن کار,دررشته ای که,خوانده,است بیابدوبه مقصدوهدف زندگی خودبرسدواگرمیبینید تعدادانسانهائی که دل به ظواهری میدهندکه,هیچ ارزشهای معنوی درآنهاموجود نیست وپس,ازگذر سالهابه همین نحوواینگونه زندگی کردن بناگاه متوجه میشوندکه,درطول عمرخود,مدتی,ازعمرخویش رابه,هیچ تباه کرده اندآنگاه درمی یابدکه بسیاربه خطارفته است ودیگرشایدفرصت زیادی نیز برایجبران یادگیریهاوداشتن توانائیهای بیشتر برای زندگی بهتررانداشته باشدآنگاه,است که متوجه میشودبسیارازدیگران عقب مانده,است وبسیار چیزهارانمیدانسته یانیاموخته,ویاتوانائیهای,اوآنقدر محدودویا کمبوده وهست که بعنوان,انسانی که می بایست مسئولیت های خطیر زندگی را بدوش بکشد درمانده برجا مانده ونمیداند باخود وزندگی وحتی مسئولیتهائی که شایدبناگاه,باآن مواجه شده است چه کند,دراین زمان بازین ماهستیم که بجای سرزنش وپرسیدن اینکه چرااینگونه ناتوان ودرمانده بجا مانده است وقادر نیست که,ازپس زندگی خود بربیاید!و..باید سعی کنیم دریابیم اوچه چیزهائی رادراه خویش نیازداردکه,بداند ودرآن راهنمائی شودوبه یاری او بشتابیم,امابعنوان کسانی که,دورادوراو بوده ایم وبه شکلی مسئولیت ایشان رابردوش داشته ایم برای درگیر نشدن اوبااینگونه مشلات امروزی,واقعاچه کرده ایم .وچکار مثبتی را انجام داده ایم واکنون چه باید بکنیم؟! آن کودک ونوجوانی که,امروزبرای خود جوانی شده است وقادربه کشیدن بارمسئولیت نیست یاحتی نمیداندازکجامی بایست شروع کندوهنوز که هنوزه,منتظر موقعیتهاست چه کسی رامقصر بداندوواقعاچه کسی بیشتردراین دنیادرتربیت ورسیدن او به منطقه ی فعلی در زندگی,اومقصربوده است؟ ین سوالاتی ست که والدین واجتماع درمقابل ناتوانیهای فرزندونسل خودبایدازخودبپرسد.چراکه همه ی مادرزمان تولدپاک وبیگناه بدنیا آمده ایم ودانش وخردی که درطی عمرکسب میکنیم,است که چاره,راه مادرزندگی خواهدبودامابشرطی که قادرباشیم ازنوعی توانمندی هابهره گرفته وخودراپیش ببریم,تاانقدرتواناباشیم,که,درصورت مواجه شدن بامشکل دچار دردسری نشده یاکمتربامشکل مواجه شویم.قادروتوانا بودن داشن آنرا نیز طلب میکند اما اگر شخص واشخاصی مسئول,بفکراین کودک واین نوجوان نباشدوتنهاباسرزنش ونکوهش بااومواجه شودکجای کاررادرست کرده است تاکه,این نوجوان وجوان دریابدکه,درزندگی بیش ازظواهر برای بدست گرفتن مسئولیتهای آینده خودنیازمندخردودانش زندگی,است ,خردی که توانمندی وتوانائی ایجادمیکندویاورانسان میگرددتامشکلات رادرصبوری ازسر بگذرانیم,ویک جوان نیزانقدر هنوز تجربه نداردکه,انتظارداشته باشیم فردی مجرب درتمامی توانائیهای زندگی باشد مگراینکه برنامه ریزی درستی راازاولین پایه های دوره ی آموزش درخانه ومدرسه ودانشگاه بااوشروع کرده باشیم ومثلاازنمونه کارهای واقعا لازم که,بایدانجام,دهیم این است که,درانتهای هر دوره ی تحصیلی به جای,اینکه تنهامشاورین راهنمارادردفترمدرسه بنشانیم که,از صبح تاشب بیکار نشسته است که شاید کسی به سراغ اوبیایدوشاید کارهای حاشیه ای دفترراهم باومیدهندتاانجام دهد وبیکار نباشد حداقل دردوره تحصیلی منکه مشاور عین یک فرد اضافه دردفتر مدرسه ودبیرستان مگش میپراندوبرخلاف دیگرمشاورین هیچ اطلاعاتی هم اردوانشناسی کودک ونوجوان وجوان نداشته ومیدانم همچنان نیزنداردکه لازمه ی کارمشاوران مدارس ودانشکاههاست واین لازم ایت چراکه,شاید کسی ویکی ازدانش آموزان یادانشجویان یاوالدین آنهادرصورت دانش اینکه مشاوربرای همین پرسش هاست, فقط هروقت احساس کردندکه نیازدارندبه سراغ اوبرود,بسیاربهتراست که اول این اموزش را بدهیم که مشاور خیلی میتواند درزمینه رشته وکار اطلاعات موصق بمابدهد ودرعین حال ایشان راهم به عنوان مشاورآزموده ترکنیم که مثل تمام دنیامشاورخودراموظف به کارخودبداندواینرا نیز بداند که نباید منتظر شود دیگران بیایندازاواطلاعات بخواهندکاراودادن اطلاعات درطول سال به داشن اموزان ودانشجویان والدین است بصورت حتی داشتن کلاسهائی درساعات مدرسه برای دادن اگاهی های لازم به شاگردان وبداند,که,این خوداوست که بایدکه بایدبه سراغ تک تک دانش آموزان برودواطلاعات لازم رادرجهت ادامه تحصیل ورشته ودانشگاهها ونوع کاری که باهررشته ای را به همه آنهاداده وبرای ادن اطلاعات آن درطول ساعات تحصیلی اقدام کنندودرعین حال بجای اینکه تمام اطلاعات لازمه دراینمواردتنها به کسانی داده شود که به سراغ مشاوررفته یامشاور ومعلمی خوددلش بخواهد به شاگردی وعزیزی وفامیلی این نوع اطلاعات رادرمدرسه یاخانواده یافامیل خودوتنها به کسی که دوست داردبدهداین رابداند که درجایگاه مشاور ومعلم واستاد,او, موظف است حتی روزانه,این اطلاعات را که دربرگه های بسیاروکتابهائی نیزدرمدرسه ودبیرستان ودانشگاه بایدموجودباشد درطی سال وسالیانه بین دانش آموزان دانشجویان ودانش پژوهان,درکلاسهاپخش کرده ,وبه همگان بحدیکسان رسیدگی کندوبه,همگان نیزاین جزوه هاوکتابهای اطلاعات لازم درمورد رشته هاداده شودتا شاگردودانجشو بدانددنباله ی هررشته ای چه رشته هائی رامیتواندادامه دهدوبطور کامل ازهررشته اطلاعات لازم باوداده شوداین چیرزیست که درسراسردنیا سالیانه درطی دوره ی آموزشی برآگاهی دانش آموزازسوی آموزش وپرورش ومشاورین مربوط به آنان داده میشودوحتی گاه کلاسهای اختصاصی نیز برای سوال وپرسش داشنآموزودانشجودرطی برنامه ای شش ماه پیش از پایان دوره تحصیلی در هرسال پیش ازاتمام تحصیل که,وقت انتخاب رشته است میگذارند تاداشنآموز ودانشجو وقت اینرا داشته باشد که درمورد آن فکرکرده ورشته ای را که دوست دارد درآن رشته نمرات مورد نیاز خود رابالا ببرد تا بتواند به آنن رشته نیز وارد شودوبطوردسته جمعی آگاهی های لازم نیزداده شودوجدای بُروشورها وجزوه هاوکتابهائی که تعین رشته برای بعداز دبیرستان ودانشگاها ورشته هاوکاررابرای ایشان مشخص میکندتاجاووقت آنراداشته و پیدا کنندچه میخواهندبشوند وچه راادامه دهند چه نمراتی لازم دارند و... که هم بیشتر به این مسائل فکرکنندوهم برای ایشان تولیدسوال شودواگررشته ای رادرنظردارند سوالات خودرانیزفرصت داشته باشندتابپرسندودرعین حال شایدهمین دانائیهایی که باین طریق داده میشود باعث شود کسی که هنور نمیداندبعدازدوره راهنمائی کدام رشته وپس از دوره دراهنمائی ودبیرستان درکدامین رشته هاچه میشودیاچه رشته هایی واقعا وجودداردودراینجا مجبورشود جدی تر, به مسائل آینده خودفکرکرده وبهراه فرداخودرا بیاندیشد.مادرایران به تناسب نمره,واستعداددرانتهای سال تحصیلی رشته ای رابه شاگردان پیشنهادمیدهیم یعنی,درکارنامه ذکرمیکنیمکه میتوانیدرشته ریاضی یاطبیعی یاادبیات... رادنبال کندودرچندخط مینویسیم که,این وآن رشته هاچیست وکدامین دانشگاههائی رابایدبرویم ودنباله ی آنرشته به چه کاری میتوانیم مشغول شویم,وچه کسی میشویم باچه نامی,امااین کافی نیست بقیه رادانش اموزودانشجو خودش باید پیدا کنددرحالی که اینوع,اطلاعات وظیفه آموزش وپرورش است که بطورگسترده به ایشان داده شود,چراکه شایداین شخص درکل ازرشته ی دیگرمثلا دررشته ای مانندخدمات هیچ نوع آشنائی با آنررشته نداشته باشد واینکه باوبگوئیم به نسبت معدل ریاضی وطبیعی ودرانتهای لیست خدمات به شماپیشنهادمیشودواینکه نداندکه درهررشته ای چه چیزهائی درآن رشته موجوداست وبه چندین شاخه تقسیم میشودباعث میشودکه,ازبسیاری ازاطلاعات تحصیلی ودانش ارزشمند رشته هائی که حق اوست ازهمه ی آنهااطلاع داشته باشدمحروم بماندبی اینکه فکرکنیم,شایدکه,اودرکل,اگربیشتردانائی داشنهای متفرقه رادررشته های مختلف داشت باوجود زرنگ بودن دررشته طبیعی بادانستن نمونه شاخه های رشته ی خدمات بدنبال رشته ای درخدمات برود که ازآ« خبری نداشته ولی متاسفانه ما برای حتی رشته ها رتبه های کم وزیاد قاول میشویم وشاگر تنبل را دررشته خدمات میشناسیم درصورتی که این رشته یکی از رشته های بسیارمهم درجامعه محسوب میشود که بیشترین نیازهای روزانه ی مادرهمین رشته تونسط آنانی حل میشودکه,دراداره جات وموسسات وسازمانهادرهمین رشته کاروخدمت میکنند.پس میبینید که,ارزشهاراماخودمان درهمان مدرسه برای بچه های خودمشخص میکنیم که,اگر تو رشته ریاضی قبول شوی یعنی معدل بالائی داشته ای!خوب حال مگر رشته های دیگرچه کمیتی دارند که اوباید خجالت بکشداگردوست نداردریاضی وطبیعی بخواند واستعداد بیشتری دراقتصادوآمار وخدمات داردومیتوانددرآن موفق هم بشودوشاید به مقام استادی آنهم برسد!وامااگراودوست داشته باشد که بجای این رشته بامعدل بالا به رشته خدمات رفته ودردفتری کاری رابرگزیند همه مابه خشم میائیم که تو بااستعدادی نمره ریاضی وطبیعی بالائی آورده ای یا میتوانی,دکترومهندس شوی چرا مدیریت وکارمندی رادوست داری چرا به بیشترین حقوق فکرنمیکنی وامثال اینها...امابایددید توانائی اوودرخواست اواززندگی واستعداداوچگونه جواب میدهداین علاقه ماست که,اودکتر ومهندس شود ولی شایدعلاقه ی اوست مدیریت بخواندموسیقی رادنبال کندهنر راادامه دهدولی سختی ومشقات زندگی وداشتن ونداشتن هائی که باعث فشارهادرزندگی شده واینکه القاب وعناوین بسیاردرکشورما ارزش بیشتری,ازکارائی آن,داردهمگی, باعث میشود که مابسیاری ازجوانان رادرناآگاهی شخصی خود ازتوانائیهائی,دور کنیم که نیازمنددانش آن هستندوهرگز آموزش وپرورش بصورت گسترده این نوع آگاهی رادراختیارآموزگارانو مشاورین باگذاشتن کلاسهای مخصوص آن برای آنهاوهمچنین دانش آموز ودانشپژوهی به جروهها وکتابهای رشته وغیره نمیگذاردمگر شخص خودشخصاعلاقمندباشد.درحالی که این وظیفه ی آموزش وپروروش ومشاورین ومسئولان مدارس است که بصورت گسترده تمامی رشته هارادرجزوه ها وکلاسهائی به شاگردان داده وایشان راچون تمامی کشورهاازموقعیتهاوامکانات تمامی رشته ها حتی رشته ای که اودرآخرین مرحله کارنامه میتواند به آن وارد شودآگاه وآشنا کنیم واینگونه است که بسیاری درسراسردنیاباداشتن نمرات ومعدل بالاباز بسوی رشته هائی ساده تری رفته درآن استادانی میشوندکه نیازهای بسیاری رادرجامعه حل میکنند وگوشه ای,ازمهمترین چرخه های زندگی را بعهدهمیگیرند چیزی که مادرهمان دوره راهنمائی ودبیرستانوهمچنین پیش از,ورودبه دانشگاه از فرزندونسل اینده ی خوددریغ کرده ایم تادانش آن درسیاهی ندانستن ها,برای اوباقی بماندوتنهابدنبال رشته های دهن پُرکنی برودکه به فک وفامیل نشان میدهد شاگردخوب وممتازی بوده است مگراستادوپروفسوررشته خدماتی چه کمیتی ازپروفسوررشته فیزیک ,دارداونیزبه نسبت همان ایشان دردرجه دکترا وپروفسوری ودرچرخه زندگی مهم وارزشمنداست وسرشارازدانشهای بسیار.این است که مادرمیان مردم خودبسیاری راآنقدر ناتوان ونااگاه میبینیم که نه اونه خودمامیداینم چقدر میتوانستیم ازاوودراوتوانائی ایجادکرده ونتیجه ی آنرا نیزببینیم وبه نتایج بسیارخوبی هم برسیم اگر که فقط به فقط اطلاعات کافی رادرموقع لازم باو درموقع تحصیل داده بودیم!. وهمین است که درسراسردنیابیشترنوجوانان وجوان بطور کامل وگسترده همه ی رشته هارامیشناسند ودررشته خود نیزکامل میدانند که,بزودی به,کدامین رشته ومدرسه,ودانشگاهارفته,ودرچه کاری اشتغال خواهدیافت یامدرک خواهندگرفت ودیگر امکانات تحصیلی را هم میشناسد ومیداند برای هریک چه باید بکند اگر بخواخههد تغییر رشته دهد و,درهررشته پیش تر ازشروع آن باخودوخانواده ومشاورین مدارس بسیار توانائی خودراسنجیده است وازهمان دوره آموزش هنوزبداخل آن رشته نرفته باآن رشته وهمه ی رشته هااطلاعات کافی رادرجزوه هابه او به خانواده ی اوبه مدرسه ی اوبه کلاس درس اوبه مشاورومدیر اوداده اندتاهرسوالی داشت که بیجواب مانده بودبتواند به سراغ آنهارفته وپاسخ بگیردواین یکی ازکمبودهای آموزش وپرورش دردانش یک کشور به شمارمیرودکه دانش آموزان مابدرستی نمیدانند رشته های تحصیلی درسطح وسیع چیست وچه هاهستند وبه کجاختم میشودچه,کارهائی رادردنبال آن میشودانجام دهدوچه پشتوانه ای دراین وآن رشته,دارندواگرباین اکتفا کنیم که بگوئیم حالا کو کارکه,اینهمه باین چیزهافکر کنیماشتباه محض ماست چراکه کاروقتی تولیدمیشود که دراین رشته ها دانش آنرابه همگان داده باشیم آنگاه خودانسان عامی هم برای رشته ای که میخواهد بخواندویاتاحدودی به آن آشنائی داشته چون بیشترآگاه شودچون بیشترازآن اطلاعات بگیرد توانائیهای خودرانیز بیشتربروز میدهدوحتی استعدادهای اونیز میتوانند برای او دیگران تولید کننده کاردرجامعه باشدو"این قانون دانش است که دانائی توانائی میاوردوکارنیزتولید میکند". وتعدادبسیاری رانیزازبیکاری وازاین سوال که ندانندچه کنندوچکاره شونددرمیاوردوپاسخ خودرا یافته راه خودرادرزندگی زودتر مشخص کرده وزودتر شروع میکنند بمانند همه ی دنیا که به همین شکل درچرخه ی جهانی درحال گرردش است اماخودمن,دردوره تحصیلی بسیاری ازاگاهیهارا دررشته های مختلف تحصیلی نداشتم وبمانندهمه نگاهم باین بود که معدل اینرا بمن گفته است این رشته ها هست این کارها دردنبال اناست اما هیچ اطلاعات درست وکاملی ازهیچیک ازراین رشته ها نداشتم تا خود بدنبال آن رفتم تا بدانم اگر این وآن رشته رابخوانم انگاه کدامین دانشگاه وکدامین کاری درانتظارمن خواهدبوداما بسیاری ازجوانان,ونوجوانان تامجبورنشودتامدرسه ومعلم ودانشگاه ومشاوربدادآنها نرسند باین فکرهم نیستند که بعد ازدیپلم چه میخواهند بکنندبعددانشگاه چه بهتراست بکنندپس قبول کنیم بسیاری ازناتوانیها ازخودجامعه ونحوه ی آموزشی برمیخیزداگرکه ما جوانان بسیاری رادرسرگردانی زندگی خودشاهدهستیم که نمیدانندبازندگی خودچه کنندونمیدانند حتی درپایان رشته ای میتوانند باهمان مدرک دررشته دیگری استخدام شوندکه کمیتی ازرشته ی اوندارد وهمان نیزدرجای خوددر جامعه لازم ارزشمند است اماما رشته هاراهم مثل طبقه بندی های احتماعی دراقتصادباارزش وبی ارزش کرده ایم وچشم ماتنها به القاب ودرجات است وبس که اینگونه درجامعه نیز جواب نمیدهد اگرکه کشوری بخواهد دراتمامی فنون ورشته هاقدرتمند وتوانا باشدوازتوانائیهای بیشتری بهره مند شود .<br />_●_(مثنوی)از آمال تاحال شعر از:« آیا » _●_<br /> خدا <br />گفتی ام بین چکمه پای دختران<br />بی که سرما یا زمستان در میان !<br /><br />چکمه را بر چشم دلشان بین اخا !<br />چکمه را کی کرده اند اینان به پا !<br /><br />همچو کف بر موج ها بنشسته اند<br />چشم بر هر رسم و عرفی بسته اند<br /><br />زان که نبود هیچ چیزیشان به کف !<br />کی گشاید لب ز بیم دُر صدف !<br /><br />او بسی لب بسته می ماند ! چرا؟<br />با بهایی دارد اندر دل کیا !<br /><br />تا کجا ، کی ، مشتری دُرشناس<br />لب گشاید زان ثمین با التماس !<br /><br />لیک وقتی شد صدف خالی ز دُرّ<br />بشکندش هر ناکسی نی مرد حرّ !<br /><br />حس کمبود دُر اینان کشته است !<br />زین سبب صیاد گیرد شان به شصت !<br /><br />زان که خر مهره ند و دعوی گهر<br />می کنند از خامی و نقص بصر !<br /><br />حس کمبود است اصل درد این<br />نازنینان جدا مانده ز دین !<br /><br />لیک اصل عیب بِه ، بر خود نهیم !<br />کوته اند از این که ما خود کوته ایم<br /><br />کی بُوَد تقصیر این بی چاره ها ؟<br />ما مقصر بوده ایم و ایم ، ما !<br /><br />کی مُدِ با آبرو دادیمشان ؟<br />جز مکن مشنو مگو دادیمشان ؟<br /><br />راه را ما کی نشانشان داده ایم ؟<br />جز که تنها گفته ایم و خفته ایم !<br /><br />ما همه مردیم ، مرد حرف ژرف !<br />کی قدم بنهاده ایم آن سوی حرف ؟<br /><br />کی ؟ کجا دیدند از ما ، غیر حرف !<br />باش تا دمپای پوشد گاهِ بر ف !<br /><br />آی ! آیید ای بزرگان شریف !<br />ای منورها ! همه ظلمت حریف !<br /><br />نقل و نقد و صوت بر کمتر دهد<br />در عمل درس درستی بر دهد !<br /><br />آنچه را گوییم پس بینندمان<br />در کنش هستیم ، کی دیدندمان؟!<br /><br />هرچه ما گفتیم از این گفته ایم<br />هرچه پس کردیم آن را کرده ایم !<br /><br />واعظانیم و به منبر دیگریم !<br />لیک در خلوت ز موعوظان سریم !<br /><br />درس حرکت ، وانگهی بنشسته خود؟!<br />بس مزخرف درس باشد این متد !<br /><br />یک نفر بنشیند و بسیار کس<br />گوش دارندش که گوید یک نفس !<br /><br />دان که فرموده است مولا مان علی<br />نکته ای بس ارجمند آن تک ولی !<br /><br />دانش و علم زبان نازلترین !<br />علم اعضا و جوارح برترین !<br /><br />علم قالی مشتری اش گوش شد !<br />علم حالی مشتری اش چشم خود !<br /><br />گوش باب دوزخ است ! اما بصر<br />باب فردوس است ! هان ! بین خیر و شر !<br /><br />آن کجا ؟ بیند ترا در کار راست !<br />آن کجا ؟ که بشنود با کم و کاست !<br /><br />حاصل این که دوستان کاری کنیم<br />مرد راه ار ایم ، همیاری کنیم !<br /><br />شد بهانه حرف این هم درد پاک<br />تا کشد سر آتشم از زیر خاک !<br /><br />حرف این دلسوخته ، من ، تو یکی است !<br />لیک تک در تاختیم ، این سالکی است ؟!<br /><br />گر که دست و دل به هم دیگر دهیم<br />دان که پا بر فرق گردون بر نهیم !<br /><br />این بود عمری است آمال بشر !<br />لیک کی شد اینچنین حال بشر ؟<br /><br />زان که تنها حرف بود و حرف بود !<br />نی که بیهوده ، بسی هم ژرف بود !<br /><br />کی ؟ کجا در راه پا بنهاد کس ؟<br />یا اگر بنهاد تنها بود و بس !<br /><br />همچو این گوینده بس تنها بُدند<br />تاختند و خسته در ره گم شدند !<br /><br />دان که هل من ناصرت سر دادمی !<br />خیز ! نِه بر زخم جانم مرهمی !<br /><br />دادمت گر هوش داری ای رفیق<br />آنچه لازم هست ما را در طریق !<br /><br />تا به وحدت ، تا به یکتایی رسیم !<br />تا به جای جان ! به بی جایی رسیم !<br /><br />شکر<br /><br />18 / 10 / 1388<br />_●_شعراز:" شاعر معاصر«آیا»متخلّص به هیچستان_●_<br />توانائی و توانمندی تنهادر شکلی کاربر دارد که انسان خودوخرد خویش را به قدرتی رسانده باشد که توانائی انجام کارهای زندگی خویش دردنیای پیرامون خود راداشته باشدوزندگی خودرابگونه اداره کند که کمتر دچار مشکلات عدیّده ی زندگی شود لذا این وظیفه والدین وآموزش وپرورش ودولت هر کشوری ست که ازاوان کودکی ونوجوانی تربیت وآموزشی رااتخاذ داردکه این جوان آینده در فردای خود بتواند مسئولیت زندگی خودوهمسر آینده ونسل فردای مارانیز بدوش بکشدوبا برنامه ریزی دقیق ودرستی به راهی راهنمائی شودکه یاور اودرزندگی باشد.مانمیتوانیم انسانهای توانائی باشیم,اگرخردواندیشه وفکر روح خویش را ,پرورش نداده باشیم .دراین دنیائی که مداوم از ما پیشی گرفته وبرسرعت پیشرفت ورشدآن افزوده میگردد,هیچیک ازماقادربه زندگی راحت ودرآرامش وآسایشی نخواهیم بودمگر توانمندی خویش راافزون کرده وتلاش کنیم برقدرت خویش افزوده وخرد ودانش خود راهمزمان بادانش روز پیشرفت دهیم. ناآگاهی ونادانی سرچشمه از جهل گرفته اندوانسان دانا وخردمند هرگز در زندگی خودرا ناتوان ودرمانده احساس نمیکند وچنانچه درشرایطی سخت قرار بگیرد سرانجام ازدیگر توانائی های خود جهت رهائی از مشکل استفاده خواهد کردیالااقل میداند که بسیار منابع وجوددارند که میتوان از آنهااستفاده نموده وخردمندانه بامشکلات زندگی خویش کنار آمده یاانرااز سر بازکنندوچاره ای بجوید,لذاانسان برای آرامش وآسایش خودمیبایست برخرد وآگاهی خود ذهن وفکر خویش را پرورش داده وبرای سلامت روح وجان خود کوشا باشد که درسایه ی خرد ودانش به لطف پروردگار همیشه درهای بسته بازمیگردند یالااقل دری دیگربرانسان گشوده میشود که یاور انسان در روزهای تلخ ودرگرفتاری ها ومشکلات زندگی او باشد.درنتیجه تنها چاره راه انسان در زندگی این است که برخود وخدای خویش تکیه داشته ودر جستجوی دانش وخردی باشد که اورا در زندگی توانا ساخته وباعث آن میگردد که اعتماد بنفس واعتمادبخودوخداوند خویش رادردل حفظ نموده وتوانائی انجام همه گونه کارمثبتی رادرجلای دل وروح وزندگی خویش داشته باشیم وموقعیت ساختن موقعیتهای شخصی واجتماعی رافراهم آورده درزندگی هم انسانی شکیباومقاوم باشیم وهم انسانی ارجمندوباخردکه موردلطف و احترام دیگران نیزباشدکه بی شک آرزوی همگان است که در زندگی درمیان مردم جایگاهی داشته به سربلندی وشادی وامنیت وافتخارتوان زیستن داشته باشیم.<br /><br />*- آنکه به خرد توانا شد ، ترس برایش نامفهوم است.*اُردبزرگ<br />*- همواره تنهایی ، توانایی به بار می آورد.*اُردبزرگ<br />*- در هنگام توانایی اگربستانکاری دیگران را ندهی،بویژه هنگامی که اودرمانده باشد ، فرو جایگاه خویش رابرای همیشه از دست می دهی.*اُردبزرگ<br />*- سپاسگذاری وارج نهادن به دیگران،نشان بزرگی وتوانایی ست . *اُردبزرگ<br />*- اندیشه برتردرروزهای توفانی وآشوب ودرهمان حال,خموشی وآرامش ،توانایی برترخویش راازدست نمی دهد. *اُردبزرگ<br />*- پیش ازآنکه باکسی پیمانی ببندید،دمی درباره توانایی خوددراجرای آن بیندیشیدوسپس پاسخ گویید .*اُردبزرگ<br />*- آنگاه که شب فرارسیدوهمه پدیدگان فرو خُفتندابردریاهابه پامی خیزند،آیاتوهم برمی خیزی ؟*اُردبزرگ<br />*- آنکه نمی تواندازخواب خویش برای فراگیری دانش وآگاهی کم کندارزش برتری وبزرگی ندارد*اُردبزرگ<br />*- رشد آدمیان تنها زمانی پایدارخواهد بودکه بر اساس شایستگی هاو توانایی آنهاباشد.*اُردبزرگ<br />*- آنان که مدام دل نگران ناتوانان هستندهیچ گاه نمی توانند ناتوانی رانجات بخشند!*اُردبزرگ<br />بااشک ریختن.*اُردبزرگ<br />*- ما،آنها توانانمی شوندباید تواناشدوآنگاه,آستین همت بالازد.*اُردبزرگ<br />*- تواناترین آدمها،بیشتر زمانهاخودراناتوان می یابند.*اُردبزرگ<br />●پایان فرگرد توانائی● نویسنده:فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7604752596727564547.post-35936127591330730942010-02-05T18:10:00.000-08:002010-03-19T20:22:01.986-07:00●پایان جلد نهم بعُد سوم (آرمان نامه ارد بزرگ) * فرگرد آرزو *<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsFzKK8sEJ2WmNvZGm2jMaxPkhFRuYDeDMZDGGvLElWvwPEkvTTdvLEWi3KosOBXxGcVPAUrK3cZvT2WyK1_hv6wKXROXbK1sQfZMgDmPjXyGxh-y7beCfsdaHZB2hpWk5LSgDb1fiKBw/s1600-h/OROD+BOZORG+9.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 227px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsFzKK8sEJ2WmNvZGm2jMaxPkhFRuYDeDMZDGGvLElWvwPEkvTTdvLEWi3KosOBXxGcVPAUrK3cZvT2WyK1_hv6wKXROXbK1sQfZMgDmPjXyGxh-y7beCfsdaHZB2hpWk5LSgDb1fiKBw/s320/OROD+BOZORG+9.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5435539709218312210" border="0" /></a><br />پایان جلد نهم بعُد سوم●<br />● مناجات عشق●<br />بار الها...<br />تخم عشق را در دل جانان بکار<br />عاشقان را با خودت مأنوس ساز<br />درد دوری از دل دلدادگان بیرون بساز<br />عشق را سامان بده...<br />عشق را از نو بساز...<br />____ سروده ی :«احسان ضامنی »___<br />● بعُد سوم آرمان نامه ی ارد بزرگ●<br />● فرگرد آرزو●<br />___ " ای نسیم دلنواز آرزو ___<br /><br />ای نسیم دلنواز آرزو<br />با دل من قصه ای دیگربگو<br />گو که لبخندی ز خورشید آمده<br />در طلوعی نور ِامید آمده<br />تا دهد گرمی به قلب بیقرار<br />تا نگیرد قلب من ازروزگار<br />گو سرشکی کز جفازاری شده<br />پای گلزار وفاجاری شده<br /><br />گو مشو نومید ازاین شیب وفراز<br />میرسد شادی به باغ خانه باز<br />گو نمی میرد گل لبخند عشق<br />گلشنی خواهد شدن پیوند عشق<br />گو که سازِ آن نگاه دلربا<br />مینوازد نغمه های خنده را<br />گو که تا آرام جان گیرم دمی<br />مانده ام تنها,بدون همدمی <br /><br />ای نسیم دلنواز آرزو<br />قلبِ« شیدا» را در آتش ها بجو<br />گرچه دامن میزنی این شعله را<br />قلبِ شیداوش ,اسیرِ واله را<br />لیک دیگر بال وپر را سوختم<br />خود به عشقی ,شعله را افروختم<br />سوختم در شعله ها ,با سوز دل<br />بال وپر در عشقِ نار افروز دل<br />سوختم صد آرزو , در نار عشق<br />باامیدی ,در دل وُ ,ا نبار عشق<br />آه ...بر این ارزو آن صد امید<br />وه که دل , ناکامی , دنیا کشید <br /><br /><br />ای نسیمِ دلنوازِ آرزو<br />با خدایم قصه ی دل را بگو<br />گو که چَشم ,انتظار من توئی<br />در شب راز ونیاز ِ من , توئی<br />ازتو میخواهم کرا یاری دهی<br />تا بیابم پیش پای خود رهی<br />ازتو نومیدی ندیده این دلم<br />تا به ارامی رسیده این دلم<br />چون توئی حامی من درباورم<br />همرهم باش ای یگانه یاورم<br />___5 آذرماه 1382 از فرزانه شیدا ____<br />امیدوآرزو تنهابهانه های انسان وتنها دست آویز رهائی بخش دل دردنیائی ست که بافشار ومشکلات وسختیهای روزمره هردم برای انسان مشکلی آفریده,ودرراهها وبیراهه هاودوراهی ها آدمی راسرگردان کرده است امادر قدرت آرزووامید قدرتی نهفته است که دل راوامیداردتا برای رسیدن به, اهداف خوبیش درهرزمینه ای که هست چه,احساسی باشدومعنوی چه برحسب نیازها باشدومادی ,به هرشکل انسان راوادار میکنداندیشه ای برای رسیدن به آرزوها وامیدهای خویش داشته باشدوبه گفته بزرگان"آرزوکردن خود نیمی ازراه رفتن است "چراکه چون آرزوکنیم نیمی از راه رارفته ایم وچون تصمیم بگیرم نیمه ی دیگری ازراه راطی کرده ایم وچون دررسیدن به آن اصرارورزیم به,انتهای راه وبه آمال خودخواهیم رسیدزیراکه نقش اولیه رابرای رسیدن به اهداف بیش ازهرکسی خودماهستیم که تعیین میکنیم وتلاش ماست که آنرابه هدف میرساند همواره دراین سوی آبها زمانی که سخن ازآرزو وخواستن چیزی میشوداصراربراین است که آنچه رامیخواهی تاآخرین گام دنبال کن ودرنمیه راه هرگز,برنگرد چراکه عمری دریک بلاتکلیفی فکری باخودباقی میمانی واین که مدوام ازخوددرطول تمام زندگی بپرسی:اگربازنگشته بودم اگرتاآخر میرفتم,اگر حتی جواب آری یانه رابرخود ثابت میکردم,آنگاه تصمیم به بازگشت ورها کردن آرزو میگرفتم,جزاینکه آزارتمام زندگی توشودوهیچ فرایندی درپی نخواهدداشت ورنج واندوه دائمی تودرزندگی توخواهدبود بخصوص وقتی چیزی راازته دل,آرزو میکنیم رها کردن آن درنیمه راه,بدون اینکه مطمئن شویم که,آیا به آن میرسیدیم یانه تاابدداغ دل آدمی میگردد وانگاه است که تاابد مدیون دل وافکار روح خودد خواهید شد. لذا اگر چیزی وکسی وهدفی را دوست میداریدوآرزوی رسیدن به آن راداریدازهیچ کوششی دریغ نکنیدوحتما پیگیراین مسئله باشید که,آیاآن شخص نیزخواستارشماهست یاخیرآیاآن هدف به مقصود میرسد یانه وجواب را برای خود روشن کنید چراکه اگر کسی یت وبه جای او تصمیم بگیریدکه بی من خوشبخت تر خواهد شدواوراترک بگوئیدعمری دراین افکاربخودخواهید پیچیدکه آیابراستی کاردرستی کردم؟آیابدون من,اوواقعاخوشبخت است؟آنهم زمانی که خودروی خوشی را بعدازو ندیده ایدوهمواره,دل,رااسیراومیدانستیدوهرگزاین اجازه,رابخود ندهیدکه بجای اوجواب خودرابدهیداین چیزی نیست که من,ازخودوتجربه ی خودبه تنهائی گفته باشم,که,این نظریه ای علمی ست که انسان زمانی که چیزی راواقعا میخواهدهرچه باشداگردرنیمه راه,آنرارها کند بی آنکه به آن رسیده باشدودرتصورخویش آنرادست نیافتنی بپنداردهمیشه در طول عمرخودحسرت آنراخواهدخوردوخیال وفکراینکه شایدبه هدف میرسیدیا شایداینگونه که او تصور میکردنمیشداورادرهمه ی زندگی آزارخواهد داد<br />●«آرزو»●<br /><br />بصد آرزو زندگی باختم<br />به رنج وغم وغصه ها ساختم<br />ندانسته رفتم ره مرگ خویش<br />خودم را به غمها در انداختم<br /><br />به عشق شدم واله ای دربدر<br />با آوراه گی دائما در سفر<br />به بیماری وتب همیشه روان<br />نیازم به بستر زسوز جگر<br /><br />یگانه دلم را به غم سوختم<br />غم زندگی در دل اندوختم<br />به شبها نشستم به کنجی غمین<br />به ظلمت چراغ ِ غم افروختم <br /><br />نیاز دمی دیدن روی تو<br />رسیدن به سرمنزل وکوی تو<br />به آغوش خود جای دادن ترا<br />کشیدن به جان بوی گیسوی تو<br /><br />بدیوانگی رهنمونم نمود<br />درِ بی کسی را برویم گشود<br />مرا ازهمه دور وبیگانه کرد<br />بدانسان که بامن بجز تو نبود<br /><br />کنون ناله ام را ِکّه خواهد شنید<br />که بربادرفتم بصدها امید<br />دگر دیدگانم بجز سیل اشک<br />براین چهره ام چیز دیگر ندید<br /><br />شده دل چو مخروبه ویران سرا<br />چو دادم زکف عاشقی چون ترا<br />مرا حسرتی مانده ودرد وسوز<br />زسوزم قراری نمانده مرا<br /><br />دل از عاشقی کی توانم بُرید<br />که دل جزتو عشقی درونش ندید<br />فقط نام تو بوده در قلب من<br />که فریاد دل شد چو نامت شنید<br /><br />تواند مگر بگذرد از تو باز<br />چو دل برتو دارد امیدونیاز<br />مرا عشق تو چون نفس های دل<br />تو با بودنت بودنم را بساز<br />● هشتم آذرماه 1362 - از: « فرزانه شیدا»●<br />اینکه گفتیم ,درزمینه کارزندگی تحصیل عشق به کسی چیزی جائی همواره,واقعیت داشته است که انسان,ازآن,آرام نمیگیرد مگراینکه تاآخرراه,راحتی باسالهایی طولانی,انتظاربروداماهرگونه هست می بایست جواب آری یا نه"راگرفته باشداگرجواب آری بودتکلیف آدمی روشن میشودوچون نه بودنیز لااقل انسان خاطر خکع میشود که انچه می بایست,انجام دهد,انجام داده است وحال اگرنهایت آن باین رسیدکه جواب منفی باشدیاشکست بازهزارباربهتر ازبی خبریست چراکه همواره بلاتکلیفی انسان رابیش ازآنچه,درتصور کسی باشدآزاردهنده وخورنده ی روح وآرامش وسم درون ودل,خواهدبوددرنتیجه زمانی که,انسان درمی یابد کجای راه ایستاده است وجواب خودرادریافت میکندآسوده ترمیتواندبراه زندگی خویش ادامه دهدوبدنبال اهدافی دیگرراهی شودکه شایدصدباربیشترازاین خواسته میتوانداورا خوشبخت کند ودرنتیجه عمری حسرت چیزی را نمیخورد که نمیداندانتهای آن چه بودوهمواره نیز به انتهای آن فکر میکند.<br />● زلف دلربا" از «فربود شکوهی »●<br /><br />همه هست آرزویم که بگویم آشنا را<br />چه رها کنی به شوخی سر زلف دلربا را<br /><br />همه شب نهادهام من سر خود بر آستانت<br />ز وجود خود بخوانم به خدا خدا خدا را<br /><br />به رهت نشسته بودم که نظر کنی به حالم<br />چو شنیدهام که سلطان نظری کند گدا را<br /><br />نخورم ز هیچ دامی دو سه دانة ریایی<br />که ندیدهام ز واعظ همه نور پارسا را<br /><br />تو چنان لطیف و خوبی که اگر به مجلس آیی<br />به کرشمهای بگیری به دمی تو جان ما را<br /><br />به هوای زلف مشکین برویم ار چه دانم<br />که به گرد او نشاید که رسد غزال پا را<br /><br />چه خوشست حال جلوه که جفای کس نبیند<br />اگرم ببینم اما بکند وفا شما را<br /><br />تو صبور باش و شادان ، ز قضای او مگردان<br />سر خود ز آستانش که خدا دهد رضا را<br />●شعر از «فربود شکوهی »●<br />انسان می بایست,هرآرزوئی,را که میکند به مرحله ی اجزادرآید وتصمیم بگیردکه رسیدن به آن راامتحان کندچراکه همواره چیزی که به شدت خواهان,آنیم به سرانجام خواهد رسید اگر براستی هدف مارسیدن به آن باشد ودرنیمه های راه سردنگردیم وازمشکلات خودرانبازیم گاه زندگی باهمه ی تلاشها بگونه ای پیش میرود که انسان تمامی تلاش خودرانیزمبذول میداردتا به هدف اخربرسداما برحسب مشکلاتی جانبی خواه مشکلاتی دردنیاباشدیادیوارهائی درراه هدف که این دیوارها میتوانندحتی افراددیگری درزندگی و.دنیای ماباشند که سدراه,آدمی میگردند وبه رشکل آدمی راازراه,رفته یاپشیمان یاخسته میکنندامادرهمه شکل بایدبخاطرداشت هدفی وآرزوئی,ارزشمنداست که آدمی تمام تلاش خودرابرای رسیدن,آن کرده باشدحتی,اگرمنجربه شکست شودچراکه شکستها خودتجربه های زندگی هستندکه درفردای ماصدبرابر جواب مثبت رابرای هدف دیگرکاری دیگرراهی دیگر به ماخواهنددادماهمیشه شکست رابگونه ی غمناکی نگاه میکنیم درحالی که بارهانیز نوشته ام درهرچه وهرجاوهرکس که بنگریداگر به نهایتی مثبت رسیده است هزاران شکستی رانیز در راه دیده است تا به انتهائی دلخواه دست یافته وآرزوئی وارزوهائی را برخود برآورده کرده است هیچگس هرگز قادر نیست که بی امیدوآرزو زندگی زیبائی داشته باشد وگذشتن ازآرزوهاوصرفنظر کردن ازخواسته هاتنهاباعث میگرددکه مادچاراندوه وسرخوردگی شویم درحالی که اگر گام اول رادرهرراهی برداریم هرچه هست مطمئناانگیزه بازهم پیش رفتن بهتروبیشتر بماالقاخواهدشدتانشستن وتنهادرامیدی آرزو کردن .<br />● چهار : سرودره ی:« احمدرضا احمدی » ●<br />زمانی<br />با تکه ای نان سیر می شدم<br />و با لبخندی<br />به خانه می رفتم<br />اتوبوس های انبوه از مسافر را<br />دوست داشتم<br />انتظار نداشتم<br />کسی به من در آفتاب<br />صندلی تعارف کند<br />در انتظار گل سرخی بودم<br />●شاعر :« احمدرضا احمدی » ●<br />چیزی که برمن درتمامی زندگی براستی ثابت شده است این است که:« خواستن,توانستن است» وزمانی که آدمی خودراباورداشته باشدآرزوئی راازته دل خواستارباشد وزمینه ی رفتن ورسیدن رافراهم کند ودرباور خویش باور داشته باشدکه میرسدهم کائنات به یاری او خواهند شتفافت هم نیروی فکر اورا یاری خواهد بخشید هم قدرت امیداورا پرازانرژی خواهد کرد هم هر یک گام که جلومیرود شادتر گشته برای ادامه ی آن بیشتر انگیزه پیدا میکند.در این سوی آبها ورود به دانشگاهها باداشتن نمرده ای خوب آسان است وخروج بسیار سخت درایران ورودوخروج هریک مشگلی دارد اما کمتر پیش میایدکسی که بدورن دانشگاهی رفت نیمه راه,آنرارها کند چراکه معمولا وقتی هدف شروع شد چه فشارهای زندگی چه حتی کمبودهای مالی راحتی شده باعقب انداختن یکسالی دنبال میکنندواگر کسی درنیمه راه,رها کرده باشد مسلم بدانیدکمبودمالی ومشکلات تحصیلی وهزار بهانه ی دیگربیشتر بهانه است تاحقیقت چراکه همواره,وقتی چیزی را رهامیکنیم که ازباورخوددست میکشیم وازاینکه باورداشته باشیم موفق میشویم من زمانی که درسن بالا دانشگاه,راشروع کردم در سال اول 100 نفردرسه کلاس دردورشته باهم شروع کردیم درنهایت 20 نفرازاین همه مدرک گرفته وبه سرانجام رسیدیم باتوجه باینکه درشروع تمامی دانشجویان,این کلاس بین 18 تا 24 بودند وهمگی مجرد بدون فرزند وتنهایکنفربودکه,ازهمسر جداشده بود ویک فرزندداشت و سال یک راقبول شده سال دوم,دانشگاه راپس ازیکهفته ترک کرد ودرواقع,من تنها 37 ساله ی کلاس بودم که,ازاستادخودنیز بزرگتربوده,ولی همواره تمام تکالیف عملی راکه روزانه ازکلاسهامیگرفتم,میبایست سر ساعت 8 صبح,باوجوداینکه همواره تعداد زیادی بود چه در طراحی چه دردوخت بموقع نیز تحویل میدادم اماهرباراز هریک پرسیدم چراترک تحصیل میکنددرکنارهزارویک دلیلی که می آوردازجمله اینکه فشار کارهای عملی بالاست وهرروز تحویل دادن کارهای عملی از عهده ووقت اوخارج است یااینکه یک فرزند دارم همسر ندارم ومجبورم تمام وقت برای خودوفرزندم باشم یامن نمیتوانم هم کارکنم هم تحصیل وقدرت مالی من نمیگذارد وهمیشه خسته ام یا دیگری میگفت من برای کارهای پراسترس ساخته نشدم این گونه رشته ای ازاول انتخابی اشتباه بودواگرمیدانستم روزانه میبایست اینهمه کارتحویل بدهم پایم رااینجا نمیگذاشتم ودانشگده نیزکه ازهمه دراول سال,امضا میگرفت که دوترم شش ماهه هردو کلاس را چه بمانی چه بروی مبلغ پرداختی شهریه میبایت پرداخت گردد هروز خوشحالتر باقی میماند وهرروز نیزباافتخارمیگفت کلاس ما جای هرکسی نیست دراینجا بچه دارم شوهردارم وقت ندارم خسته ام معنی ندارداینجا یعنی قربانگاه کسی میماند که خود را قربانی اینکارکندالبته,دورع نمیگفت بدوشکل قربانی میشدیم,هم,اگر گلاس راترک میکردیم میبایست تاآخرین وجه شهریه راسرموقع پرداخت میکردیم هم,اگر میماندیم چون من که,ازهمه شرایط بدتری داشتم تنهاخارجی کلاس بودم دورتر ازهمه درشهری دیگر زندگی میکردم متاهل ودارای دو فرزند بودم وسنم نیزازهمه بالاتربودوفشار دکاری خانه وخانواده رانیزبردوش داشتم می بایست برای آن ازجان گذشته تمامی ساعات راکارمیکردم وکارکه کردم وکردم ودرنهایت استاد سال اول من که همزمان بافارغ التحصیلی من بازنشست میشد وخانومی بود متولدنروژ بود که درفرانسه,بزرگ شده بودودانشکده ی ماکه مرکز اصلی آن فرانسه بوداوراکه,استادکلاسهای فرانسه بودبدرخواست اوبه نروژ فرستاده بودچون میخواست مابقی سالهای زندگی,رادرکشور خودباشدووقتی مدرک رابدست گرفته بودم مرابوسیده گفت 20 سال است که استادم درطی,این بیست سال هرگز شاگردی باپشتکارتوعزم وهمت وجسارت وقدرت توندیده ومیدانم دیگرهم نخواهم دید چون توکم بدنیا می آیند وکم شناخته میشوند.واین خستگی تمام این سالها را ازتن من به بیرون آورد چراکه خود دیده بودم,بهانه هاست که برای ترک تحصیل میاورند ومن برای ترک تحصیل تمامی آن بهانه هاراهرروزه داشتم انهم درکشوری سردوبرفی ولی نمیخواستم باورکنم که,نمیتوانم ویااز پس آن ب نمی آیم وی حتی چوب لای چرخ گذاشتنهای دانشکده ای راسیست که باخارجی های چون من بعلت مسلمان بودن مشکل داشت ودر عین حال کارهیچ تلاشی دریغ نمیکردتادانشجویان یکی پس ازدیگری کم,آورده,بروندوایشان چراکه بسیارنیز پولکی بودندپول مفت وام گرفته شده ی دانشجوی بیچاره راکه وام گرفته بود دریافت میکردندوبسیار به ایشان این پول حرام ناصواب مزه کرده بودوچراکه دانشجوی بیچاره بادرصدی بالا وام گرفته ازدولت به دولت بدهکارمیشد وایشان پولدار.بارهاکه بسیارازدست ازارهای ایشان خسته میشدم بفکر این میافتادم که شاید بهتر باشد رها کرده کمتر خودرا عذاب دهماما حس قوی خواستن واینکه به ایشان هدف خودرانبازم ونگذارم ایشان برنده شوند نیزوادارم میکرد حتی شده به لج ونشاندن ایشان برسرجا,روی پا ی خودبیاستم وهزارباری را که بچه ای دیگر کلاس گریه کنان به مدرسه آمدندوگفتند من نرسیده ام تمرین راتمام کگنم وکارا نمیتوانم تحویل دهم من تحویلی خودرا بروی میزگذاشتم بماند که گاه برای آزار میگفتند ساعت 8 وپنج دقیقه شدکه تو تحویل دادی وحرف مراقبول نمیکردندوامتیازی نیز ازنمره من کم میکردند ناحق ونارواکه متاسفانه هیچ کسی ازآنهمه درکلاس لب بازنمیکرد که اینکه مجبوراست زودترازهمه درکلاس حاضرباشدبخاطر دوری راه وهمیشه هم درکلاس اولین نفر است چطورمیتوانی بگوئی دیرتحویل داده است درواقع نوعی هماهنگی نیز بین بیشتر شاگردان واستادان باهم بودکه باخارجیان مهاجرکلاس]ازارهاو مخالفتهای نامحسوس اماواقعی داشته باشند که آنرادرعمل ابراز میکردندودررفتار پنهان,حال چه درکلاس من که اول دوسه نفرخارجی بودیم,ودرنیمه دوم تنها من باقی مانده بود تابه آخر کارهم ماندم چون مخصوصاوبرای اینهم شده میخواستم بمانم با همه چوب لای چرخ گذاشتنهای همگی, وچه دردیگر کلاسها کهبااین شرایط مسلما کمتر خارجیانی که مهاجربودندموفق به گرفتن مدرک دراین کلاسها شدند وهمه یکی پس از دیگری دانشکده را درسالهای گوناکون ترک کرده بودندوبتدریج نیزترک کردند.وحتی یکبار که دکترم برای من دوهفته مرخصی نوشته بودوهنوز نمیدانستم که بیمارشده ام بخاطر دردهای عضلانی استادین ومدیر مدرسه گفتنداگر نیائی ترم امسال را باید فراموش کنی که چنین جراتی رابایک فرد نروژی نداشتندکه حتی به زبان آورده وگفته یاانجام دهندچون نروژیخود اطلاع داشت مانیر میدانستیم اازحق وحقوق شاگردی وقانون بلافاصله ازایشان شکایت میکرد چراکه هیچ قانونی اجازه اینکاررابایشان نمیداد.ماهم قانون را میدانستیم اما اینرا نیز میدانستیم که بیشترمواقع طرف نروژی را میگیرندحتی,اگرحق بامهاجرمقیم نروژ باشد ومسلما هرکس هموطن خودرا برغریبه ترجیح میدهد ومن نیز بخوبی درطی سالهای بودنم درنروز وکلاسهای مختلف دریافته و میداانستم هرگزنمیتوانم ثابت کنم که ابشان چنین وچنان کردند وچیزی رازبانی بمن گفته اندواگر به شکایت هم میرفتم بالاخره قانونهاپیدا کرده وارائه میدادند که بتوانند مرامغلوب کرده شهریه مرا نیز گرفته وازکلاس ومدرسه اخراجم کنند .این دقیقا خواسته ی ایشان بود تاازسشر من یکی هم خلاص شوند چون دیگران که زودتر جا زده بودند.واما باهمه مشکلات وناراحتیهائی که هرروزه وروزانه برای من تولید میکردنداماترجیح دادم باوجودداشتن دردکه بارها طی این سالهای تحصیلی مراآزار بسیار داده بودبا داشتن دردبر سرکلاسهاحاضر شوم وتکالیف عملی خودرانیزانجام داده وتحویل دهم حتی بااینکه دوست همکلاس نروزی من این وصف را که شنید شدید عصبانی شد وگفت توبایدشکایت کنی اما به که؟به مدیرکه چون خودایشان بودواگر بدولت رو میکردم بایدازآن کلاس وآن مدرسه برای موقعیت خودحتما دست میکشیدم چراکه میدانستم بی شک بیشترازامروز به آزارمن خواهند پرداخت والبته کمترجائی درکل نروژ چنین افرادی رابخودمیبیند وایشان نیززفرانسه بودندوفرانسه نیز به کشور راسیستی دردنیا شناخته شده است که مخالف مهاجرین چون من هستندوچشم پیشرفت هیچیک ازما را نیز ندارند ازاینرو تک تک مهاجرین ازهرکشوری که بودند یک بیک کلاسهای ایشان را ترک وشهریه راتاآخرین روزسال بایشان پرداخت میکردندوایشان راست راست راه رفته نه بما کمک تحصیلی درستسی میکردند نه اعصابی برای ما برجا گذاشته بودند نه کسی بود حق مارا بدهد ومفت خوری وام ما خوردن ایشان ازدولت هم پنهان بودوکسی نیز شکایتی نکرده تا دولت نیز خبردار باشد که درگوشه ای از پایتخت ایشان خارجی بنده خدا وام میگیرد عمری آنرا دوبرابر پرداخت میکند اما پول نقد را این استادین میخورند درهمان سال اولیه ودوم وسوم تحصیل ما خارجیان پس اگرگه گاه میگویم نگوید شمادرخارج خوش هستید وازحال ما بیخبر برهزارویک دردیست چون این که شما ازآن بی خبرید ومانیز کمتر آنرا عنوان میکنیم که چه بر ما گذشت که امروز اینجائیم وچه تاثیرات بدی برهریک ازما گذاشت تا شدیم کسی برای خود وفقط برای خود نه هیچکس دیگر. درهمین مورددرسال تحصیلی دوستی ایرانی که ازمن یکسال بالاتربود بهمناین را نیز خبر داد که این داشنکده همه ساله به بهانه ی کمبود زبانِ خارجیان حتیاگر شاگردان مشگل زبان همنداشته باشند یابه ایشان درست کمک درسی نمیکنند یاانقدراوراآزار میدهند که بجان آمده ترک تحصیل کندواونیز کاری نمیتواند بکند جزاینکه مبلغ امضاشده دانشگاهی رابرای شهریه بپردازدومیگفت یک دوست دیگر ایرانی همزمان وهمکلاس بااو بود که انقدر اورا آزار دادند که سالدو ترم اول راتمام کرداما دیگر ادامه نداد.و ما شایدهریک درحد یک نروژی مادرزاد,زبان نروژی کامل کامل راچون زبان مادرزادی نداریم اما آنقدر که اینها میگفتند واز خارجی بودن ما بااین وسیله سواستفاده میکردند نیز بد نبودیم چراکه آنچه درکلاس های ماگفته میشد چیزخارق العاده ای هم نبود که جداازقانون زبان نروژی باشد وشاید من نام گلی درصحرا را به زبان نروژی هنوزهم بلدنباشم اما بسیاری ازآنچه نیاز زبان بود برای تحصیل پیشتراازین دانشکده درطول کلاسهای زبان ودکوراتوری وزندگی درنروژ یاد گرفته بود ومابقی را نیز هرچه درک نمیکردم دردیکشنری وباپرس و جودرمیافتم وکمبودی نداشتم که توانستم سالهارایکی پسازدیگری طی کنم اما بازبااینحالشکایت هم بکنیم ایشان پیروز ماجرامیشوندکه بگویند:این فردنروژی را درست نمیفهمد لذانمرهنمیاوردودادگاه نیزاگر میرفتیم وقتی هزار نفری رامیبیند که سالها درنروژ هستند وهنوزنمیفهمندوهنوز قصد یادگرفتن ندارند وهنوز با مترجم اینطرف آنطرف میرونداین رابراحتی باور میکند.وبسیارپیش آمددرحتی درخوردن نمره هایی گه جلو شاگردان داده بودند امادرکارنامه نمینوشتند یاآنراکمتر مینوشتند و به گونه های مختلف دیگردرطی این سالها بسیارمراآزرده کردند ولی این همکاری همکلاسی های نروژی با استادبرای ازپادرآوردن مامهاجرین آنقدرروزانه به وضوح دیده میشدکه درطی این سالهامن تنها یک دوست همکلاسی,نروژی درکلاس داشتم,که میتوانستم اورادوست خودبخوانم ومطمئن باشم درجائی بامن بناحق دشمنی وحسادت نمیکندودرکارهانیز بسیارمرایاری میکردوهرچه راکه معلم,ازیاددادن بمن به بهانه های مختلف ازآن سرباز میز یا بابی تفاوتی بدون دقت برایم بصورتی تعریف میکردویاد میدادکه من سردرنمیاوردم,به یاری این دوست خودمیاموختم واگراو نبودویااونیز گرفتاربودخود تمامی تلاشم رامعطوف باین میکردم که یاد بگیرم به هرشکلی که ممکن بودوازکلاسهایبالاتراز شاگردان آن کلاسها میپرسیدم ویااز خواندن کتاب درسی دانشگده که انگلیسی بودبادرکنار گذاشتن دیگشنری برای پیداکردن کلمات تکنیکی که محاوره ای نبودیاری میجستم ودرجستجو برای پیدا کردن جواب به هردردی میزدم ولی هرچه بوددرنهایت بهرشکل کاررااماتحویل میدادم بخصوص وقتی میدیدم این همکاری نکردنهاتنهابرای این است که من نتوانم بموقع کار راتحویل دهم.بااینوصف تصورکنید که چقدرمیتوانستم ازهمه سودرفشارزند گی باشم واین دوره تحصیلی دراین دانشکده بواقع بدترین روزهای زندگی من درتمام عمرم بود که درروز وهرروز خود باایشان مشکل داشتم وحتی بااینکه بدترازاین وبیشترازاین درزندگی دیده بودم وسخت ترین شرایط را درروزهای اولیه آمدن به نروژ تحمل کرده بودم وامااین دانشکده جهنم زندگی من محسوب میشدوخاطره بدتحصیلی آن همیشه درذهنم باقیست وهمواره نیزبه تمامی دوستان ایرانی یامهاجرم ازکشورهای دیگر سفارش میکردم,دانشکده های دیگراین رشته راامتحان کنندوبه این دانشکدهپا نگذارند تااخر ایشان رامجبوربه ترک تحصیل کنندپول مفت به مشتی اراذلی متاسفانه بنام استادومدیرندهندتاایشان بالابکشندوسفرهای خارج تعطیلات خودراباوام مهاجر بدبخت تهیه کنند .همانطور که در فرگردهاتی پیشین نیزبازگفتم که من کاری رایاشروع نمیکنم یااگرشروع کنم,زیرسنگ هم باشدبه پایان میرسانم نه,اینکه لجبازم که شاید در رابطه باهمکلاسی واستادان بودم.امابیشتر علت آن است که هدفمندم که,برای هدف وتصمیم خود ارزش قائلم که چون چیزی راقبول کنم خودراموظف به تمام کردن,آن به نحواحسن میدانم واینگونه اندیشه ای تمامی مشکلات رابرایم باهمه ی سختی هاوفشار هاقابل تحمل میکندچون «امید »اینکه« میدانم» حتمابااین شکل به,انتها میرسم وبه «هدف» خودمیرسم,نمیگذارد که جا بزنم یا کوتاه بیایم ویا ناامید شوم یا اینکه حتی خسته شوم,چراکه,من درمعنای واقعی کلمه «میخواهم که برسم »و «میرسم » وباید خاطرنشان کنم که,این یعنی « باورخود»چیزی که بارهاوبارها نوشتم " تاخودراباورنکنیم رسیدن به هرچیزی مشکل است وباز اگرخودراباورداشته باشیم تمامی مشکلات آسان خواهد شد" ودرنتیجه تاآخردرتمامی راهای رفته,رفته ام ورسیده ام با,یابدون معلم درهمیشه زندگی هرچه,آموخته ام به همین شکل بوده است وبسیارچیزهارانیزکه تنهاوبدون معلم یادگرفته امدربیسشترمواقع نیز به یاری من آمده کمک بسیاری دربسیارمواردی اززندگی برایم بوده است که فکر نمیکردم جائی بدردبخورداماهیچ چیز نیست که یادبگیریم ودرجائی بدردمانخوردوحتی درپشبردهدف ورسیدن به آرزوئی یاورمانشودبهرحال,ازاین بابت نیزازخودهمیشه خشنودبوده ام که معلمم ایمان من بخودوخداست وبیش ازاین نیازی برکسی نیست مگربرای آنکه خویشتن رابهتروبیشنر بشناسم وبهترزندگی کنم باآموختنی وتلاشی دیگر.<br />● آرزو از: فرزانه شیدا ●<br />من نیـازم ... یک نیـاز<br />گرم و ســوزان .... پُرلهــیب<br />آتـش عــشق سـت اندر ســینه ام<br />راه قلبم ، راه عشق است وامید<br />گـرچه می سوزم سراپا در شــرار...<br />در محبت چاره میجویم که باز<br />نور شمع زندگی روشن شود<br />در پیش راه<br />من نـیازم یک نیـاز<br />سینه ام از عشق میسوزد و باز<br />حاصل ،، بودن ،،<br />نمیدانم کـه چــیست<br />گـر نیـابم<br />،، معدن عشق ،، و امــید<br />من نیــازم یک نیــاز<br />شعله ای در ســوز و ســاز<br />عشق عالـم در دل و در ســینه ام<br />میـروم ره را و گه پرمی کشم<br />در بهشت آبی آن آسمان<br />میـروم بااینکه میدانم کـه باز<br />درنهـایت میـرسم بر عــشق او<br />برخــدای جـاودان عاشـــقی<br />من نیــازم یک نیــاز<br />●ف . شیدا/دوشنبه ۲۳ آبان ۱۳۸۴●<br />حالا اگر درهمه ی راههای رفته زندگیم تابه امروزهمیشه همه چیز همواره بروقف مرادنبود وجائی نیزکمی وکاستی بوده وهست واگراین میان گوشه اینبارخواسته هایم آنگونه نشدکه میبایست میشد برای من هیچ ایرادی نداردالبته بازتلاش میکنماگ میشدآنربهترکنم,امااگر نمیشودمیپذیرم وخود رابیهوده ناراحت نمیکنم , چراکه هیچ چیز ,هیچ وقت درزندگی پرفکت وکاملا آرمانی ودقیقا موافق باخواسته ی ماازآب درنمیآیدامامهم این است که «اصل »انرابدست آورده,باشیم حال گوشه ی یکی از اینهمه کمی شکسته باشد مثل جعبه ی بیسکویتی که تمامی بیسکوئیت های آن را سالم دردست داشته باشم وگوشه ی یکی شکسته باشدوغمگین شوم که:ای وای چراکامل کامل نیست,اماهمینکه هست همینکه آنرابدست اورده ام همینکه شیرینی آن مال من است برای من برای تمامی انسانهاهدفمندوپرتلاش, میبایست کافی باشدواگر تمامی این موضوعات رابرای شمادر بخش بخش کتاب بُعد سوم آرمان نامه بازگو میکنم تنهابرای این است که بگویمایمان راسخ یعنی این یعنی براستی :« خواستن توانستن است»وتا جائی که توان دربدن هست رسیدن به آرزوهاواین نیزممکن است وتنهاوقتی ازپابازمیمانیم که آرزوی مادروجود شخصی دیگرباشدواوو سرباززندیعنی چیزی مثال:عشق که م بخوایهم واونخواهد یا دیگران نگذارندوپای آدمی دیگروسط باشداینطور بگویم,آدمیان بسیار برسرراه یکدیگردیوار میشوند امااز دیوارگوشتی هم میتوان گذشت به گونه ای که خوداو حتی احساس نکندکه اگراینگونه درمقابل ماایستاد وسدراه شددرواقع بیش ازبادی نبودکه ماازمیان او گذشتیم چراکه خواسته ی ماوجود انسانی هرآدمی راکه به بدی حسادت دشمنی و... درسرراه ماسدی میشودخودبخود کنارمیزندماحتی از میان روح وجسم اونیز میتوانیم گذر کنیم بی انکه خوداواینرا حس کرده یابداند که ماگذر کرده ایم واین این ایستادن ا تنهاکوچک کردن خودبوده,وبس .ووقتی باین نتیجه میرسد که برمیگردد ومیبیند که این اوست که همچنان و هنوز درهمان جای اول ایستاده است اما مارفته ایم رسیده ایم و در قله ی خواسته وآرزوی خویش ایستاده ایم واین تنها اعتماد بنفس میخواهد وبس واعتماد بخود بخدا وبدل وایمان.<br />●*- هرآرزویی بدون پژوهش و تلاش ، به سرانجام نخواهد رسید.*ارد بزرگ<br />*- اگربرای رسیدن به آرزوهای خویش زورگویی پیشه کنیم،پس ازچندی کسانی رادربرابرمان خواهیم دیدکه دیگرزورمان به آنها نمی رسد.*اُردبزرگ<br />*- کسی که چندآرزوی درهم وبرهم داردبه هیچ کدام ازآنها نمی رسدمگرآنکه باارزشترین آنهارا انتخاب کندوآن راهدف نهایی خویش سازد.*اُردبزرگ<br />*- آینده جوانان راازروی خواسته ها،و گفتار ساده اشان،می توان پی برد.نپنداریم که میزان دارایی ویاامکانات،دلیلی برپیروزی و یا شکست آنهاست ،مهم خواسته وآرزوی آنهاست.*اُردبزرگ<br />*- به آرزوهایی خویش ایمان بیاوریدوآنگونه نسبت به آنها باندیشید که گویی بزودی رخ می دهند .*اُرد بزرگ<br />*- توان آدمیان را، باآرزوهایشان می شودسنجید.*اُرد بزرگ<br /> ●پایان فرگردآرزو●به قلم:فرزانه شیدافرزانه شیداhttp://www.blogger.com/profile/03801819279422077766noreply@blogger.com0